Dit is een gastcolumn door Anne-Marie
Telefoontje van een vriendelijke man.
Hij wil graag een vrijblijvende afspraak maken, ook namens zijn vrouw, in verband met hun voorgenomen scheiding.
Ze zijn getrouwd in gemeenschap van goederen, hebben een eigen woning en een vakantiehuisje in Spanje. “De kinderen zijn de deur uit en ‘mijn vrouw’ heeft het er erg zwaar mee. Ze heeft sinds kort gelukkig hulp van een psycholoog en nu durf ik de stap te zetten om de scheiding in gang te zetten.
We hebben u gevonden op het internet en willen graag een kennismakingsgesprek. Ook zijn we benieuwd wat de kosten zullen zijn. Wij hebben alles al besproken en weten al hoe we de boel willen verdelen”.
De vrouw ziet er moe en labiel uit. De man kijkt me bescheiden doch vriendelijk aan en geeft me een hand. De vrouw geeft me ook een hand, maar kijkt me daarbij nauwelijks aan. Ik merk op dat ze als een lief vrouwtje ‘voelt’. Uiteraard kan ik daar niets mee op dat moment. In eerste instantie ben ik blij dat de man emotioneel sterk is, want met de vrouw lijkt een emotioneel of zakelijk gesprek vrijwel onmogelijk zo op het eerste gezicht.
De man opent het gesprek en vertelt dat ze uit elkaar gaan en dat dat een lange weg is geweest voordat dit besluit is gevallen. Hij vertelt ook dat ze het er beiden erg moeilijk mee hebben en tranen springen in zijn ogen. Heel kort komt het in me op dat het niet aanvoelt als ‘echt’, maar dit ‘oordeel’ sta ik me niet toe. Weg ermee.
Zijn vrouw luistert mee, maar zegt niets. Ze zit, hangt in haar stoel en kijkt naar beneden, veegt af en toe met een zakdoek onder haar neus. Ik probeer te zien of ze huilt, maar kan dat niet bevestigen. Ze ziet er zó mistroostig uit. De man merkt dat ik zijn vrouw af en toe bestudeer en zegt meelevend dat ze het erg moeilijk heeft en dat hij blij is dat ze hulp heeft en dat hij haar zal helpen waar en wanneer hij maar kan. ‘Meer kan ik niet doen’. De vrouw reageert daar niet op.
Ik besluit te vragen of ze samen gesproken hebben over de wijze van verdeling. Huis? Spanje?
De man beaamt dat ze eigenlijk alles al hebben besproken en verdeeld. Ik kijk ook regelmatig richting de vrouw en omdat ze niet reageert hoop ik dat ze wel in zal springen als de man iets zegt wat niet klopt en tevens zoek ik naar een ingang. De man praat intussen stug door.
Dan krijg ik van de man een verhaal te horen over de verdeling. In mijn oren klinkt het niet erg gesplitst en verdeeld, maar blijft alles open en vooral vaag, onlogisch of onuitvoerbaar en ik vraag door. Wat hij wil kan dus niet is mijn bevinding, en ik leg uit waarom niet. De ogen van de man die eerst heel vriendelijk en bescheiden stonden veranderen in haatdragende ogen. Héél kort, maar ik zie het. Ik probeer het onsamenhangende verhaal samen te vatten en vraag de vrouw wat zij ervan vindt. Ze antwoordt niet, maar ik merk wel dat er woorden op het puntje van haar tong liggen en ik vraag door. Ze kijkt heel even naar haar man. Hij legt gelijk een hand op haar arm en zegt meelevend tegen mij dat zijn vrouw erg emotioneel is en het moeilijk vindt om te praten. Dat ze het ook moeilijk vindt omdat ze er zo weinig verstand van heeft, maar dat hij dat wel begrijpt, want ‘ik ben altijd in de weer met de computer en zij werkt liever in de tuin en kookt graag én lekker’, en kijkt daarbij liefdevol in haar richting.
Ik richt me tot haar en zeg dat het normaal is als je in zo’n situatie emotioneel bent, dat ik voor beiden optreed en dus ook van haar wil horen wat zij wil of wat zij ervan vindt. Ik doe mijn best en geef haar alle ruimte. Plots gooit ze de hand van de man van zich af en zegt ze vol emotie dat ze van hem niet mag praten, dat hij heeft gezegd dat ze zakelijk moet blijven, omdat het anders veel te veel geld kost. Ik schrik van haar heftige reactie, maar laat dat niet merken. De man probeert haar te onderbreken, maar ik geef haar de ruimte en ze vertelt door. Uiteindelijk vertelt ze schuldig dat ze niet wil dat het geld gaat kosten omdat ze emotioneel is en ze verontschuldigt zich 1000 keer dat ze totaal geen verstand heeft van zakelijke dingen. “Ik heb dat nooit geleerd, want dat deed hij altijd. Ik weet ook niet wát hij allemaal doet, maar hij laat me handtekeningen zetten, ook in het verleden en ik vertrouw het allemaal niet”. Ze huilt, is afwisselend boos en verdrietig, zoekt bevestiging bij mij, verontschuldigt zichzelf en slaat met haar vuisten regelmatig op tafel in een soort van onmacht en vanuit opgekropte emotie.
De man blijft kalm, glimlacht naar mij met een gezicht van: ‘zie je nou wel, arm mensje, ze is zó de weg kwijt, ze zegt maar wat. Je begrijpt vast wel dat ik, aardige vriendelijke charmante correcte man niet bij zo’n labiel mensje wil blijven”.
Ik lees het in zijn ogen. Ik lees zijn lichaamstaal.
Bij mij gaat er een lichtje branden..
Ik leg uit dat ik in eerste instantie de verdeling maak zoals het hoort: Ieder de helft en een berekening maak voor alimentatie, ook zoals het hoort, zodat ieder weet waar hij/zij recht op heeft.
De vrouw blijft zeggen dat ze hem niet vertrouwt. Ik geef aan dat een eigen advocaat wellicht beter is? Nee, dat wil ze niet, dat kan ze op dit moment beslist ook niet aan, zegt ze totaal radeloos. De man schudt zijn hoofd meelevend. Hij zegt dat ze het best samen eens worden, zeker nu zijn vrouw hulp heeft van een psycholoog. ‘Dat zal haar vast goed doen en ze zal zich snel beter voelen. Wat wil jij dan schat? Wil jij liever ergens anders gaan wonen dan? Dat wil je toch ook niet? Ik doe zo mijn best, maar het is nooit goed?” Bij hem merk ik ergernis op. Ik merk bij haar enig schuldgevoel op en ze kruipt terug in haar schulp.
Omdat ik vanaf dan vermoeden heb van narcistisch misbruik ben ik alerter dan ooit en vul de lijst met benodigde gegevens aan.
Na ontvangst van de gegevens, aangeleverd door de man, bestudeer ik ze. Ik heb een grote stapel vreselijk verwarrende informatie gekregen: dubbelzijdig gekopieerd, kopieën aan de achterzijde die niet bij de voorzijde horen en links en rechts heeft de man met pen aantekeningen en aanwijzingen gemaakt voor mij om het me ‘zogenaamd’ eenvoudiger of duidelijker te maken. Uiteraard alles quasi onderbouwd met een begeleidend schrijven in keurig correct Nederlands en in een mooi handschrift, waarmee ik aan wil geven dat je als onwetende van narcisme werkelijk denkt dat je te maken hebt met een intelligent keurig net persoon die alles open en eerlijk wil regelen.
Ik onderzoek de paperassen verder en merk op dat er vreemd is omgesprongen met rekeningen. Grote bedragen zijn op korte termijn – lees: binnen enkele weken – regelmatig van de ene naar de andere rekening verhuisd en weer terug. Een gedeelte naar die rekening en een ander gedeelte naar die belegging. Ook heb ik niet alle rekeningen ontvangen en zijn er belachelijk veel lopende rekeningen, sommigen met 0 saldo en een aantal zojuist geopend of opgeheven. Ik besluit me er (kosteloos, vanwege de aantijgingen die ik anders later zal krijgen) in te verdiepen en kom al snel tot de conclusie dat dit een truc is om te verwarren. Er is veel meer geld dan hij in eerste instantie deed vermoeden bij de intake. Hoeveel precies is onmogelijk vast te stellen zonder me er intensief in te gaan verdiepen. Ik stuur partijen een mail met mijn bevindingen.
De vrouw wordt nog onzekerder en angstiger, maar is leeg, labiel en op. De man overtuigt zijn vrouw ervan dat hij écht wel alles open en eerlijk heeft aangeleverd, maar dat ík niet deug. Ik doorzie hem en dat bevalt hem niet. Hij moet van me af, zo snel mogelijk. Én ik moet kapotgemaakt worden als het even kan.
De vrouw vertrouwt zichzelf niet eens meer, dus dat is logisch. Logisch als je weet hebt van narcisme.
Ze zijn nog steeds bij elkaar. Wonen apart. Zij in de echtelijke woning en hij in een huurappartement. Hij komt te pas en te onpas onaangekondigd ‘op bezoek’ en schroomt niet om dan ook nog terloops zonder enig overleg gezamenlijke spullen mee te nemen.
Ze hebben sinds enkele jaren (járen inderdaad) ieder een eigen advocaat. Je begrijpt het al. Niks is er gebeurd. Niks is er gedaan. De zaak ligt zo goed als stil.
De man heeft een andere vrouw, al járen. Zij wist het, maar hij ontkende. Nu weet ze het, ze heeft het ontdekt, alhoewel ze nog steeds twijfelt, daar zorgt hij wel voor. Ze hoopt nog steeds dat hij voor haar kiest. Ze is nog steeds in zijn greep, in zijn macht. Zij heeft nog steeds geen weet van de diepgang van narcisme. Heeft het woord inmiddels wel gehoord van haar psychologe, maar gelooft nog steeds dat hij haar goedheid gaat inzien en waarderen. Ze gelooft nog altijd in het goede in ieder mens. Heeft medelijden met hem, zeker als hij met tranen in zijn ogen tegen haar zegt hoe moeilijk hij het heeft. ´Hij kan ook zo vriendelijk en lief zijn, zegt zij, zo ken ik hem tenminste weer´…
Gaat hij ooit scheiden van haar? Misschien als alles is weggemoffeld, er geen geld meer is, als alles op is? Of vindt hij dit prettiger? Ja, vast. Hij heeft tenslotte alles. Waarom zou hij voor minder gaan?
Hij heeft veel geld weggesluisd. Zij weet dit niet. Zij gelooft hem nog steeds. Zij is zuinig, maakt niks op, rijdt een oud autootje en spaart het brood uit haar mond. Hij gaat regelmatig op vakantie (met zijn geliefde?), heeft dat nodig in verband met alle stress rondom de situatie. Zij gelooft dat.
En wat doen de advocaten? Niks. Zij laten het partijen zelf uitzoeken. De vrouw maakt geen keuzes omdat ze dat niet meer kan, leeg is getrokken door haar man en nog altijd in zijn greep is. De psychologe van de vrouw gelooft in het goede van elk mens, ook al heeft ze zelf het woord narcisme laten vallen. Ze vindt dat de vrouw sterk is en moet vechten voor haar deel.
En de man, de narcist? Hij heeft het goed voor elkaar. Hij heeft zijn vrouw precies waar hij haar wil hebben. Hij profiteert met volle teugen van alles; van het geld, de huizen, zijn auto, zijn vakanties met zijn geliefde en zijn zijn, zijn ego. Dit wordt in stand en ere gehouden door zijn vrouw. Hij is dé man en wil de scheiding graag snel en goed regelen, maar dat lukt hem niet, want zijn vrouw is zó depressief en ziek. Arme man…
32 reacties op “Mediation bij echtscheiding uit de praktijk.”
Misselijk. Ik, word er ter plekke misselijk van. Mijn buik draait weer om. Omdat het zo herkenbaar is.
Heb zo te doen met deze vrouw, waar zijn haar “hulptroepen”.
Hoop op, dat die man krijgt wat hij verdient, hoop op alle kwade voor hem.
Ik voel zoveel tegelijk. Ook toch wel heel nadrukkelijk die angst. Die alles doorbijtende angst: ligt het dan toch ook niet aan mij? Maar ik ben veel gegroeid en ik zag steeds beter dat het níet aan mij lag. Zonder dat ik ook maar iets wist over narcisme had ik ‘uitgevonden’ wat er gebeurde in het contact met mijn partner. Ik ben blijven analyseren (mijn manier van coping). Tot ik steeds beter doorzag wat er gebeurde. Waarom mijn buik bleef roepen dar ’t gewoon niet klopte.’ Maar nu: een vreselijk scheidingstraject, waarbij ik afhankelijk word gehouden door het enige waarin ik niet onverschillig kan zijn of worden: mijn twee kleine kindjes. Die ik nu al deels het contact met zichzelf zie kwijtraken. Maar mijn advocaat raadde me aan om daarover maar niets te zeggen; iets negatiefs zeggen over je ex maakt dat je als rancuneus typje wordt gezien. Maar ik ben niet rancuneus. Wel bang en bezorgd. Verhuizen kan ook al niet volgens haar. Dat zou hij immers nooit goed vinden en een rechter vind psychische mishandeling geen goed genoege reden. Ook zou er dan mogelijk juist worden beslist dat onze kindjes beter door hem (lees opvang) verzorgd kunnen worden. Ík heb namelijk een ‘psychische’ voorgeschiedenis. Vreemd genoeg begonnen na de start van onze relatie. En ja: ik had (en heb?) ook een psychisch probleem: ik had namelijk geen enkel gevoel ( meer) voor grenzen. Ik was bereid om 3 dagen per week deeltijdtherapie te gaan volgen als laatste poging om wél contact tot stand te brengen. Ook om hem te ‘redden’. Toen tot me doordrong hóe grensoverschrijdend zijn gedrag in feite was, was ik echt van de kaart. Maar de angst is niet minder geworden. Want toen ik niet langer -net als hij-de schuld bij mij legde, wist hij in no-time schooljuffen, peuterspeelzaalleidster en andere goedbedoelende ‘hulpverleners’ te manipuleren. De zorgen over mijn kindjes waarmee ik al een halfjaar bijna wanhopig liep te leuren, werden in een keer veroorzaakt doordat ze leden onder mijn ‘overbelasting’: het enge hiervan: als je maar lang genoeg emotioneel belast wordt raak je vanzelf uitgeput! En dan blijft alleen dat ene zinnetje ergens over: t klopt niet!!!! Inmiddels kan ik er gelukkig meer woorden aan geven. Dankzij mijn analytisch vermogen denk ik. Ik herken mezelf ook in het slachtoffer syndroom. Maar dan wel mezelf van ongeveer twee jaar geleden. Toen dreigde hij mij ontoerekeningsvatbaar te verklaren als ik ooit waagde bij hem weg te gaan. Inmiddels heeft hijzelf voor een scheiding gekozen (het was namelijk een grote hel voor hem met mij samen te moeten leven..) maar dat ontoerekeningsvatbaar verklaren poogt hij nog steeds min of meer. En omdat ik het beeld tegen heb: ík ben immers burnout geraakt, herstelde hier traag van, kreeg nog een depressie.. Naarmate de jaren vorderde werden de diagnoses steeds heftiger die op me geplakt werden. Hij is de charmante, succesvolle en vooral zo sympathieke en bovenal ‘liefdevolle’ en zo verschrikkelijk ‘zorgzame’ meneer. En als ik razend en buitenproportioneel reageer ( of zou reageren, want ik weet ondertussen beter, hoewel t soms echt erg moeilijk is) bevestig ik meteen zijn gelijk: geef hem eens ongelijk, niemand kan toch van hem verwachten dat hij de rest van zijn leven bij zo iemand blijft? Gelukkig had ik hele trouwe en betrokken vrienden en kennissen, die ik jaren niet had gesproken, maar die er in een keer voor me waren. Mijn ‘voordeel’: mijn moeder kwam in een keer op korte termijn te overlijden, en dat moment koos hij uit om te willen scheiden (ik weigerde namelijk hierover te delen of contact te maken met hem). Volgens hem dan. In werkelijkheid smeekte ik hem twee weken dagelijks om dat contact. Precies zoals ik het geleerd had. En zoals ik dacht dat hij t wilde: in een zin, zonder emotionele lading of verwijten. Maar zo wilde hij het nog veel minder! Want zo waren er nog maar erg weinig mogelijkheden de inhoud van mijn vragen te ontsnappen. Hij wedt geconfronteerd met zijn tekortschieten. En de woede daarover was en is nog steeds extreem.) Maar mijn vertrouwen in de wereld is weg. Eindelijk doorzie ik hetgeen ik jarenlang slachtoffer van ben geworden. Ik ben letterlijk gevlucht en ben nog steeds verbaasd over dat me dat gelukt is. Maar dan: is er niemand! Ik word gewoon niet geloofd! En al die eerdere hulpverleners.. Waarom herkenden zij het niet!! Ja, ik wees ze er ook niet op. Ik zocht het ook bij mezelf. Als er een boodschap uit mijn jeugd is blijven hangen is t wel dat t altijd aan mij ligt. Maar telkens na ongeveer een jaar werd ik door zo’n hulpverlener steeds nadrukkelijker gewezen op zíjn mogelijke aandeel. Maar dan volgde weer de geboorte van mijn kindjes of de therapeut ging met ontslag of verlof, of er kwam een verwijzing. En al die mij toegefluisterde zinnen blijken nooit ergens op papier gezet te zijn. Ook logisch, want als arts weet ik dat je extreem voorzichtig moet zijn in een professioneel oordeel over een derde. Maar juist vanuit die positie, in al mijn vertrouwen, ging ik er altijd van uit dat toch wel werd overgedragen dat manlief ook niet zo’n lieverdje was. En ik? Ik volgde braaf de vragen bij de volgende intake. Niemand vroeg ooit naar mijn relatie. Ja er werd wel naar gevraagd, maar dan legde ik de nadruk op al mijn tekortkomingen en zijn liefde en steun. En nu is dat hele therapeutische traject een soort stok om mee te slaan. Terwijl de afstand me zo’n goed doet. Ik begin mezelf soms weer te herkennen.ohja! Zo was ik! Die persoon was ik tien jaar geleden! Maar ik blijf afhankelijk door onze kindjes. En hij probeert die macht uit te breiden. Hoe kan het bestaan dat juffen ed op basis van hun observaties gecombineerd met hun ‘kennis’ over dat ik ‘iets psychisch’ heb of heb gehad, en hun eigen meetlat dat in een paar maanden je moeder en je partner en je huis verliezen en twee kleine kindjes toch wel erg zwaar is ( geloof me, een stuk minder zwaar dan dagelijks met deze man en vooral de volledige onvoorspelbaarheid te maken te hebben). En dan ook nog met de ‘oplossing’ komen om te adviseren om de kinderen maar wat meer bij vader te laten zijn. Die komt namelijk wel heel stabiel en vooral ook vriendelijk, betrokken en zorgzaam over. Terwijl Co-ouderen betekent: afhankelijk van contact op ouderniveau ( niet mogelijk voor hem) , dus: jawel méér belasting voor mij. Ik wil zo min mogelijk contact. Na bijna 10 jaar heb ik eindelijk ingezien dat je jezelf niet 100% verantwoordelijk kunt maken voor communicatie tussen twéé personen. En op dat inzicht ben ik ontzettend trots! Het heeft heel heel veel kracht en lef gekost om hier te komen. Maar nu ik echt snap wat goed is voor mij én voor onze kindjes ( wel contact overigens uiteraard met vader) adviseert een advocaat om dat maar niet te zeggen, omdat het het beeld negatief zou beïnvloeden! En een amateuristische GGD-verpleegkundige denkt ons in een paar begeleide gesprekjes wel op de rit te hebben. Ik moet me coöperatief opstellen, want anders ben ík degene die onwillig is ( terwijl ik jaren van mijn leven vruchteloos heb geïnvesteerd in het bereiken van dat contact) maar tegelijkertijd moet ik vooral zorgen niet teveel te zeggen. Alles maar dan ook alles komt vroeger of later terug als munitie. En hij maakt een of andere lege belofte, waarna zo’n verpleegkundige hoopvol en tevreden naar mij kijkt. Nou, kijk eens wat een goede wil van je ex! Nou niet meer moeilijk doen. Fijn dat ik vandaag echt iets heb kunnen bewerkstelligen. Wat vreemd toch dat mensen zoiets zelf niet meer kunnen.
Maar ik voel mij een slachtoffer! En ik heb een lange weg daarvoor afgelegd. Om dat te durven denken! Ik wil het niet meer zijn vooral ook! Ik vind deze reactie van professionals echt beangstigend. En wat ook beangstigend is is dat er blijkbaar geen bescherming bestaat of mogelijk is. Ook al heb ik al bijna een jaar heel bewust alleen nog schriftelijk gecommuniceerd en zie je daar al zijn ’taktieken’ in terugkomen. Te veel, volgens mijn advocaat. Zelf heb ik ook geen fut of tijd om alles te analyseren, categoriseren. Maar ben ik, vooral: zijn mijn kindjes dan echt vogelvrij? Waarom?
Lieve Boosopdewereld,
Ik begrijp heel goed waarom jij boos bent. Wat een leed, wat een mishandeling heb jij moeten doorstaan. En je hebt met heel veel onrecht te maken, van hulpverleners. Mijn advies; bestel mijn boek (als je dit nog niet hebt), zie de reacties op deze website wat het boek voor mensen betekend heeft. En zoek een gespecialiseerde hulpverlener, iemand die deze vorm van mishandeling wel begrijpt en jou kan adviseren in hoe je op te stellen naar je ex, huidige hulpverleners en in de rechtsgang. Zie de pagina “hulp”.
Heel veel sterkte,
Iris
Dank je wel Iris! Voor je supersnelle reactie.
Ik merk dat ik echt veel behoefte heb aan steun en vooral geloofd en vertrouwd worden . Gelukkig kom ik telkens ‘ engeltjes’ tegen, zoals ik dat noem. Net een vriendelijk gebaar, of een begripvolle reactie, enz enz als ik dat erg nodig heb. Zonder dat had ik het niet gered. Door het lezen op jouw site begrijp ik mijn klachten ook ineens beter: deze relatie, waarbij ook nog een narcistische schoonzus en schoonmoeder een rol hebben gespeeld ( waar mijn man voor mijn gevoel slachtoffer van was/is) is voor mij traumatisch. Ik ben nog altijd doodsbang. Ik heb je boek besteld! Ik hoop zo ook goede begeleiding te vinden. Want die heb ik wel nodig!
Beste Boosopdewereld
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik zou graag willen weten hoe het is afgelopen?
Hoi Meiske,
Vandaag zit ik blogs en berichten te lezen op het.verdwenenzelf.
Ik kom je reactie tegen en stond er zelf ook even bij stil.
Hoe het is afgelopen? Het is nu augustus 2020.
Er is niets veranderd. De scheiding is niet doorgegaan.
Ze wonen nog steeds apart en zij woont in een woning waar alles maar half werkt. Hij komt steeds iets voor haar repareren, maar er gaat ook steeds weer iets stuk. Hoe toevallig! Ze is ook vaak wat kwijt in huis en hij helpt haar zoeken. Ze vindt het zo vervelend dat ze zo verstrooid is…
Geketend aan hem, dat is wat ze is, maar ze ziet het niet.
Ik had nog een paar maanden intensief contact met haar. Zo moeilijk vond ik het om het los te laten! Ik zag met lede ogen aan hoe zij mishandeld en behandeld werd. Ik merkte dat ze zich aan mij optrok en afhankelijk van me werd. Ik hoorde ook dat ze af en toe wat vertelde aan hem over mij. Dat wilde ik niet. Ik liet haar wat meer los en binnen no time zag ik haar fietsen… met hem. Ze belde me blij om dat te vertellen. Ze was blij omdat ze reden had om mij te bellen. Hij was in gaan zien hoe lief ze was. Ze zouden samen naar hun huisje in Spanje gaan, maar helaas kon ze dit jaar niet mee want de scheiding had best veel geld gekocht. Maar volgend jaar mocht ze weer mee hoor!
Ik heb haar laten gaan en hoor niets meer. Ik denk dat ze mij niet meer mag spreken.
Anne-Marie
Het ergste gegeven van het narcisme is, dat het telkens mogelijk blijkt, dat het web voor iedereen, zelfs het “hoofdslachtoffer” onzichtbaar blijft. Dat het kwade overwint, omdat de goede mens aan zichzelf gaat twijfelen. Zelfs als je sterk in je schoenen staat, is een meestermaniputor in staat je te blinddoeken in je eigen gevoelswereld. Je eigen waarneming over te nemen door op de perfect uitgekiende momenten in te haken, om te ontkrachten wat hij zojuist “misschien heeft laten doorschemeren”. Je schrijft vervolgens het gevoel “hier klopt iets niet”, aan je eigen verkeerde waarneming.. Of, dat je je jaloezie en achterdocht, toeschrijft aan het feit, dat je deze keer de man van je leven hebt gevonden en het niet gek is, dat je die met hand en tand verdedigt. Ook al ken je dat mechanisme bij jezelf helemaal niet, jaloers worden, en wantrouwig, toch ga je geloven dat het komt omdat je zo’n vette vis hebt gevangen als geliefde. Het keiharde feit is, dat een narcist stelsmatig je waarneming overneemt. Hij sloopt je zelfbeeld en doet je geloven dat het allemaal voortkomt uit je eigen onzekerheid. De narcist is immers degene die altijd vindt, dat je jezelf sterk moet maken tegen de buitenwereld? Dan zal hij jou toch niet onzeker willen maken. Helaas, dat wil hij WEL. Want het komt hem beter uit. En dat kan een “gewoon mens” niet geloven. Het feit dat niemand het kan bewijzen, omdat er geen vinger gelegd kan worden op de situatie is tot ver na de scheiding, of het verdwijnen van de narcist uit je leven, niet te begrijpen. Heel langzaam vallen de puzzelstukjes op zijn plek. Als je maar bereid bent, om stelselmatig te geloven, dat het bij die narcist allemaal anders werkt, dan je dacht. Pas dan snap je, waarom er niets meer van je overgebleven is. Pas dan snap je, dat de situatie waarin je geëindigd bent, een gevolg is van het stelselmatig ondermijnen van je gezonde psyche door je eigen geliefde.
Nee, geloven ” in het goede is in dit geval” in het geval van de narcist, het laatste wat je moet doen, want je bent overgeleverd aan de duivel. Pas als je je eigen kracht weer begint te vertrouwen, jezelf weer begint te voelen en te geloven, snap je waar je in hebt gezeten. Een lange hypnose, hersenspoeling, boze droom. Ik wens het werkelijk niemand toe. Het is vreselijk, zeker als het allemaal onderhuids gebeurt. Er zouden standaard protocollen bij psychologen en advocaten, ingevoerd moeten worden, om te kijken of er sprake is van narcisme. Het lijden is te groot en te weinig erkend in de maatschappij.
hadden alle mediators dit maar ze snel in de peiling! Of moet ik zeggen durfden andere mediators/advocaten dit maar te zien. De meeste sluiten hier hun ogen voor, kijken de andere kant op……………. met alle gevolgen van dien. Na de jarenlange psychische mishandeling door de narcist krijgen de slachtoffers ook nog eens de verkeerde behandeling van diegene die hen zou kunnen helpen. Het wordt tijd dat “zij die kunnen helpen” ook daadwerkelijk gaan helpen en daarvoor de juiste trainingen en tools krijgen!
Wat herkenbaar en wat erg. Mijn narcistiche ex stapte op bij de huisarts, de pdycholoog en de mediator. Het lag niet aan hem. Anderen waren gek. Inmiddels heeft hij zijn nieuwe partner ook als voedsel gebruikt. Zij is nu op en heeft contact gezocht met mij (vanwege mijn dochter die daar om de week is). Ik hoop dat zij inziet dat ze slachtoffer is van een narcistiche persoon die zich moet voeden, koste wat het kost. En ik hoop dat zij er niet zolang als ik over hoef te doen om te weten, dat zij het slachtoffer is en niet hij!
Wauw wat een goed stuk zeg! Dit verheldert wederom exact het gedrag van een narcist! Lezen mensen, dit.
Het feest van herkenning klinkt wel een beetje gek, maar toch beleef ik het zo. Ik ben zo blij dat dit vreselijk monster gedeeld kan worden. Dat ik niet de enige ben en dat ik niet gek ben. Het is zo herkenbaar, weer zo’n wolf in schaapskleding. Je zou bijna bang worden van lieve empathische innemende mannen! Wie kan je nog vertrouwen?
Toch vertrouw ik erop dat alles weer goed komt en dat je vooral moet werkenaan je eigen herstel!!
Mediation is door mijn ex-partner afgewimpeld want er is geen geschil volgens hem. Na 8 jaar is het mij gelukt om te ontsnappen aan het narcisme. Met hulp van mijn zoon en schoondochter ben ik gevlucht die pijnlijk duidelijk wisten te maken dat ik te maken had met een narcist. Ik wil geen gevecht via een advocaat en neem afscheid van alles. Mijn eigen geluk is mij nu meer waard dan alle materiële zaken. Ik heb mijn kinderen weer terug en kan terugvallen op familie en vrienden. Geen huis, geen geld , geen baan altijd nog minder erg dan alle vernederingen van de laatste jaren. Ook ik dacht ik gek aan het worden was en herkende mezelf niet meer terug. Wat was het heerlijk voor hem om te horen dat de arts zei dat ik misschien wel manisch-depressief zou zijn. Hoe ik als een zielig vogeltje bij hem zat en zei dat ik compleet de weg kwijt was geraakt en er niets meer van snapte. Binnenkort ga ik terug naar die arts en vertel hem wat mij is overkomen. Ik zorg dat ik sterk word en bereid mij voor op de komende aanvallen van het monster. De silent treatment is nu ingegaan.
Wat goed dat je het herkende! Ik had een mediator waarvan ik dacht dat ze om de tuin geleid zou worden. Aan haar reacties merkte ik dat ze het doorhad. Ze kreeg ook de meest debiele mails hoor. Ze heeft er doortastend omheen gelaveerd en de onzin eisen van tafel gekregen. Ik kreeg niet wat mij toekwam maar meer dan ik verwacht had, en dat had ik er voor over om van die man af te komen. Dat had zij heel goed door. Ik hoop dat mediators en advocaten meer informatie krijgen tijdens hun studie over dit soort stoornissen.
Hoi Carola,
Wat afschuwelijk, maar ook wát herkenbaar.
Het blijft zó moeilijk om mensen die de diepgang van narcisme niet kennen dit te laten begrijpen, te doen geloven. Je krijgt zo snel te horen of te voelen dat je dan maar beter op had moeten letten of dat je zelf ook verantwoording te dragen hebt óf dat ‘waar twee vechten, twee schuld’. Grrr..
Mensen begrijpen en wéten niet waartoe een narcist in staat is, hoe hij leeft. Dat een narcist het voor elkaar krijgt een ander totaal afhankelijk van hem te maken, zonder dat íemand dat ook maar door heeft.
Ga je dan later je verhaal doen, dan word je niet geloofd. Het is ook een ongelooflijk verhaal. Het is voor slachtoffers (en dat woord mag je ook al niet gebruiken, word je ook al op afgerekend) onmogelijk om uit te leggen wat je is overkomen. Dat gaat zo ongelooflijk ver, dat je er zelf nog wel aan twijfelt of het dan toch echt niet aan jezelf ligt.
Dat heb ik zo vaak gevoeld. Mensen zien me als een sterke vrouw die het allemaal wel geregeld krijgt en op de rit heeft. Als je dan komt met zo’n verhaal, dan begrijpt niemand de werkelijke diepe, diepe impact. Het is op zich al fijn als je geloofd wordt, hoe triest. Vaak word je niet eens geloofd. Je staat zó alleen.
Ik denk dat je met een scheiding op tijd je eigen hachje kunt redden, als je maar weet hebt van narcisme! Eigenlijk moet je eerst weet hebben van hoe een narcist werkt en je moet zelf weer geheeld zijn.
Dan ga je ook aan alle rechten, wetten en regels voorbij, net als de narcist en zorgt goed voor jezelf (= je legt zoveel mogelijk geld en spullen opzij voor jezelf). Niemand mag dit weten, alleen jij.
Met een narcist iets samen regelen is onmogelijk.
Jij Carola hebt gekozen voor jezelf en dat is op zich al een ontzettend knappe prestatie vind ik.
De rest laat je achter. Je hebt ook geen keuze, dat begrijp ik. Begrepen meer mensen dat maar!
Ik vind het zo moedig van je!
Ik gun je alle geluk van de wereld in de toekomst!
Heb je het werkboek van Iris al?
Dat is echt de moeite waard voor je herstel!
Ik heb ook zo’n gelijksoortige ervaring en lees nog regelmatig in het boek.
Het is me altijd weer tot steun en ik lees er telkens weer nieuwe dingen in waar ik weer wat mee kan.
Daar krijg je geen spijt van en ik denk dat je het heel goed kunt gebruiken in jouw situatie.
Heel veel sterkte Carola!
Groetjes,
M.
Hier precies hetzelfde verhaal, maar de scheiding is er doorheen.
Echter nog steeds veel last van hem, zeker omdat hij het over de rug van de kinderen speelt.
Ik heb het boek van Iris gelezen en ik hoop dat het voldoende steun biedt om hier mee om te kunnen gaan, voor de kinderen en mij.
Hoi Manon,
Je schrijft dat je veel herkent in het bovenstaande verhaal, en je schrijft dat je nu nog steeds last hebt van je ex, omdat hij nu zijn spel over de ruggen van de kinderen speelt. Dat maakt me erg bang en onzeker, ik weet niet of ik nu beter kan blijven of scheiden van mijn narcistische partner.
Ik kan zijn spel goed doorzien, en leef daarmee (nu) in een relatieve rust. Maar ja, ik weet niet hoe lang dat duurt, hoe lang hij dat ook volhoudt. Ik ga namelijk niet meer mee in zijn zucht naar bevestiging.
Maar goed, wetende dat een scheiding met twee jonge kinderen heel zwaar is, vraag ik me af of deze relatieve rust voor een aantal jaar misschien niet te verkiezen is boven een financiële ramp en vechtscheiding. Ben benieuwd naar jouw reactie, en ook naar de reacties van anderen natuurlijk.
Hoi Sabine,
Je reageert op een heel oude reactie zag ik. Wat betreft de vraag die je stelt, of scheiden van je narcistische partner ‘veilig’ is, kan ik je van harte het tweede boek van Iris Koops aanbevelen. Hoofdstuk 5 en de juridische bijlage hierbij gaat hier specifiek op in. Ik heb hier veel aan gehad voor mijn situatie, aan het hele boek trouwens. Een schat aan informatie die me zo gesterkt heeft. Ik ben inmiddels gescheiden en ik en de kids hebben een redelijk rustig leven. Al was het een heel gedoe, maar omdat ik redelijk voorbereid was en zijn trukendoos doorzag plus een goeie advocaat had, zijn we er best goed doorheen gekomen.
Iris heeft hoofdstuk 5 juist geschreven vanwege de vele vragen als de jouwe die zij kreeg, weet ik toevallig.
Sterkte!
Joyce
Het klinkt wellicht vreemd, maar mijn kind heeft het al langer door dat er iets niet klopt met haar vader, terwijl ik nog vol compassie was voor zijn vervelende jeugd en andere nare gebeurtenissen.
Beste M en Manon, mijn dochter is 2 jaar geleden bij haar vader gaan wonen omdat het niet meer te doen was voor haar. Ze haatte mij omdat ik bleef. Nu 2 jaar later is het mij dan ook gelukt om te gaan.
Ik ben inmiddels bij een therapeut en we starten volgende maand met EMDR. Ik lees veel op Engelse sites over self awareness and loving yourself.
Het is een lange weg maar ik ben op de goede.
Hoi Carola,
O, gelukkig Carola dat je bent weggegaan.
Dat is niet makkelijk hè?. Het is een gigantische worsteling!
Ik ben zelf kind van een narcistische vader.
Ik heb getrokken aan ma als een gek, omdat zij zichzelf totaal verloren was. Ze was haar hele huwelijk depressief en uitgeput. Ze had een enorm laag zelfbeeld, zeg gerust geen zelfbeeld meer.
Hoewel ik toen nog niet wist van narcisme, wist ik wel dat ma (en ik) gevangen zat(en) in een of ander gekkenhuis. Een en al waanzin.
Ik heb echt alles gedaan om ma hieruit te halen, maar het is me niet gelukt. Uiteindelijk heb ik noodgedwongen, om er niet zelf aan onderdoor te gaan, het contact met ma verbroken.
Ma heeft dat niet meer aangekund en is zelf uit het leven gestapt.
Kun je het nog gekker verzinnen?
Het is ongelooflijk. Niemand in mijn omgeving die begrijpt wat er werkelijk is gebeurd. Niemand die gelooft wat ik vertel.
Ach, inmiddels doet dat er ook niet meer toe. Ik ben ook een lange weg gegaan, maar inmiddels ben ik vrij!
Wat je hier schrijft over je moeder is zo cruciaal. Narcisten kunnen iemand niet alleen geestelijk vermoorden, maar hun slachtoffers kunnen ook echt doodgaan door zelfmoord. Ik heb dit een keer met een vriendin meegemaakt, zij heeft ook een einde aan zichzelf gemaakt in plaats van het huwelijk beeinidigen. Ik had het door, heb geprobeerd haar weg te krijgen daar, maar ze was al te ver heen, ik kreeg er geen vat op. Vreselijk.
Hai M,
Wat een vreselijk verhaal van jou.Maar wat fijn te lezen dat je vrij bent.Het zal geen gemakkelijke weg geweest zijn.
Ik heb inmiddels het boek van Iris binnen en steeds meer wordt mij duidelijk. De schade van opgroeien in een narcistisch gezin is enorm. En daarna een narcistische relatie. Ook ik werd en word niet geloofd. Mijn moeder houd ik op het moment op afstand totdat ik mij sterker voel. Mijn vriendin kwam mijn vader tegen en zij werd misselijk van alle negativiteit die uit die man kwam. Met hem heb ik een paar jaar geleden al gebroken.
Mijn therapie (EMDR) is gestart en ik heb het gevoel dat ik goed zit bij haar. Al heb ik nog veel moeite met mijn waarneming en slaat de vertwijfeling gauw toe ga ik door. Ik wil mijzelf weer terug. Mijzelf kunnen zijn. Weg met alle stempels; autisme, borderline, persoonlijkheidsstoornis NAO. Volgende maand word ik 50 en ik zie het als een nieuw begin.
Een ieder bedankt voor haar/zijn verhaal.
Hoi Carola,
Ik moet nog even kort op je berichtjes reageren.
Je arts zei dat je manisch-depressief was. Je ex was (natuuuuuurlijk grrrr…) blij.
Ik hoop dat je de moed op kunt brengen om deze arts nog te spreken!
Liefs,
M
Hoi M, zeker ben ik naar deze arts geweest. Hij kent mij al heel wat jaren en heeft ook al mijn depressies gezien. Ik heb hem uitgelegd wat er gebeurd is en hij heeft mij naar een zeer ervaren trauma therapeut verwezen. Ik neem hem niets kwalijk maar hoop dat hij door mijn verhaal en het noemen van deze website tot nieuwe/andere inzichten komt waardoor anderen geholpen kunnen worden.
Wat narcisten vooral niet willen is loslaten, ze maken zelf hun destructieve keuzes, ze verwijten maken aan het adres van een ander en dan zelf vooral slachtoffer spelen. Het beste om met een narcist af te rekenen is emotioneel van jezelf afhankelijk zijn, dat lijkt eenvoudig, maar dat is het niet. Eigenlijk vind ik dat de kern van een narcist, ze willen dat je emotioneel afhankelijk van ze blijft en daarom vallen de echte slachtoffers van narcisme terug in hun oude patroon en tonen begrip (inleven). Ik heb zelf te maken gehad met een relatie met een narcistische vrouw, die vanuit haar seksueel misbruik opereert. Ze krijgt het bij iedereen voor elkaar om voor haar eigen gemaakte keuzes nog steeds het slachtoffer te zijn, dat terwijl ze manipuleert, projecteert en vooral de schuld bij mij neerlegt. Ik ben in mijn eigen tijdslijn van mijn leven teruggegaan en gekeken hoe mijn jeugd was als kind, daar ligt een deel van je herstel. Bij een fijne jeugd kun je daarop ook terugvallen en weet je dat jij wel een warm nest hebt gekend. Dat narcistisch misbruik pijn doet weet ik uit ervaring, wees eerlijk in je eigen emotionele huishouding en laat de narcist daarin niet meer toe. Wanneer je je aandacht richt op alles behalve de narcist, kom je eruit, bovendien confronteer ik de narcist met haar eigen gedrag. Let vooral op Social Media, daarin voelt de narcist zich als een vis in het water, bewondering en zoeken naar aandacht zijn die alarmsignalen waarbij de narcist door de mand valt. Ik kan je vertellen dat ik zelf door een diep dal ben gegaan, ben weliswaar al mijn materiële bezittingen nagenoeg kwijt, maar ik heb mezelf nog en datgene maakt de narcist onzeker. Niets mooier dan dat ik weer gelukkig ben, gewoon vanuit mijn eigen authenticiteit en autonomie. Mijn leven is eerder rijker geworden met de ervaring van de narcist, ik herken ze nu bliksemsnel, neem afstand en ga dan lekker mijn eigen weg.
Vandaag neem ik de beslissing, ga ik weg of blijf ik. De relatie is voorbij, maar we zouden zakelijk door kunnen. Ik lees alle verhalen hier en denk dat ik dat wel aan kan. Ik wil zo graag terug. Ik heb het 7 jaar vol gehouden en kan nog wel even door, totdat het huis klaar is en ik het zelfstandig kan huren. Droom ik? Geloof ik in sprookjes? Alle verhalen hier zetten me aan het denken. Ik herken alle misbruik, wordt boos, zie mijzelf als slachtoffer waarmee niets mis is. Ik wil weer zelf kunnen kiezen wat ik denk en wat ik voel.
Gisteren had hij zijn mond vol over alles vanuit liefde bekijken; ieder moet helen en hij, maar zeker ook ik, moeten met zichzelf aan de slag. Een beter en spiritueler mens worden.
Hoezo beter? Ik heb jaren in het NU geleefd. Alleen zo was dit te overleven. Ik heb nooit geloofd dat ik niet goed genoeg was, me daar altijd tegen verzet. Ik wil gewoon lief zijn en geven. Hij vind dat alles om geld draait. Dat is zijn veiligheid. Dat hij daarmee mij financieel kapot gemaakt heeft, maakt hem niet uit. Hij heeft geen familie en vrienden meer over. Ik heb een hele club om me heen, die me door dik en dun steunen. Dat hij ze stuk voor stuk af kraakt maakt mij niet uit. Zegt meer over hem dan over mijn clubje. Vandaag valt de beslissing, ik denk dat ik maar heel hard weg hol en hem met de troep laat, alleen.
DOEN!!!
zo wat is dit herkenbaar …
De beslissing gemaakt om knopen door te hakken omwille van mijn vier kinderen! Ik denk en zelfs mijn twee oudste kinderen dat mijn bijna ex een narcist is.
Ik heb gevochten in een naar mijn gevoel ongelijkwaardige relatie. Bijna dagelijkse verbale agressie, daarbij blowt hij heel veel (dan is hij overigens rustiger, maar wanneer dit uitgewerkt is dan herken je hem niet meer). Hij zelf zegt dat ik lastig ben dat ik jaloers ben dat ik me teveel zorgen maak dat ik uit op zijn geld ben dat ik een vies spelletje speel dat hij precies weet hoe ik in elkaar steek dat ik er zelf voor zorg dat hij zo scheldt want aktie is reactie zegt hij en dat hij met niemand anders problemen heeft en niet zomaar gaat schelden.
We hebben vorig jaar bijna drie kwart jaar een therapeut hier gehad, daar werd al gauw het korte lontje besproken en zijn wietgebruik, hij moest mij meer gaan helpen met kinderen en huishouden etc ( ik werk 36 uur, verzorg de kinderen, doe activiteiten met ze doe het huishouden, de financieen, zijn administratie ) iik moest hem net zoals je met een klein kind doet positief bekrachtigen ook al was er iets geweest dan moest ik hem toch die kus en knuffel geven (hier vroeg ik zelf al jaren om) dus zei die coach ik weet dat jij eigenlijk moet leren je grenzen beter aan te geven en door dit te doen moet je eigenlijk weer toegeven maar dit zou de enige manier zijn om hem rustig te houden. Sowieso tijdens de gesprekken ging het ook redelijk rustig en gaf hij zelfs toe hoe hij deed maar als die coach weg was begon het weer. Na een tijd zei de coach het lijkt me niet verkeerd dat meneer naar een psycholoog gaat om te onderzoeken wat er aan vooraf gaat voordat hij explodeert. Hier is hij op intake geweest en verder niks. Nee want het lag niet aan hem. Hij durft het zelfs bij zijn eigen zoontje te leggen noemde hem laatst psychopaat…ik merk dat ik niet uitgepraat kom zoveel is er geweest.
Twee weken terug ben ik bij een advocaat geweest omdat samen praten niet lukt, ik word gemanipuleerd, bedreigd en geïntimideerd (alhoewel vandaag deed hij ineens heel rustig en ging zelfs met zijn zoontje spelen wat hij normaal niet doet, want zo zegt hij niet hij heeft een probleem maar zijn zoon van 4 moet naar een psycholoog, dit zegt hij ook tegen mijn zoon).
Enfin ik maar ook mijn kinderen zijn jarenlang psychisch mishandeld uitgescholden voor de meest lelijke dingen maar heb hier telkens mijn grens in verlegd. Ten aanzien van de kinderen voel ik me heel schuldig. Dit gevoel is pijnlijk. Maar heb elke keer weer gedacht misschien lukt het nu wel en komt hij tot inzicht en dan deed hij een paar dagen lief dat ik dacht ja dat is die man op wie ik verliefd werd. Het kan dus toch!
Vaak Twijfelde ik zelfs aan mezelf, had ik dan toch niet moeten reageren? Ben ik misschien ook een zeikerd? En kreeg ik meerdere malen van zijn moeder te horen dat waar er twee vechten hebben er twee schuld, en niet hij heeft een probleem maar ik moest me laten helpen want heb een probleem. Het gesprek bij advocaat dacht ik ja ik ga ervoor maar de angst slaat toe hij wil co ouderschap of de kinderen zien wanneer hij wil maar daar vind ik me niet in (heeft zich er al die jaren niets van aangetrokken alleen als het hem uitkwam en dan zou het nu ineens wel kunnen, daarbij is hij van mening dat er met de harde hand opgevoed moet worden en deel ik die mening absoluut niet). Mijn angst zit hem dat hij tegen anderen heel anders kan doen dan dan denk je is dat dezelfde als wat hier beschreven wordt, dus ben ik bang dat hij zijn zin gaat krijgen omdat de rechter dat niet doorziet. Hij wil overigens co ouderschap omdat hij mij financieel de afgrond in wil trekken, hij maakt mij met de vloer gelijk en wenst me dood!
Ik kan nog blijven schrijven ik heb echt hulp hierbij nodig. Denk nu bij elke stap die ik voor uit wil zetten ik er weer drie terug ga… Ik ben op, ben bang en hoe krom het dan ook weer is vind het op momenten ook nog zielig voor hem…
Als ik het woord advocaat zeg dreigt ie me en we komen er zoooo niet uit. Op crimineel gebied is hij ook bezig maar hier zegt hij van dat ik medeplichtig ben terwijl ik wel 1000 keer heb gezegd het niet te willen wanneer ik zeg ik geef je aan volgen nieuwe dreigementen… Ik wil het wel maar durf het niet.
Ik heb mij vorige week ziekgemeld op het werk heelll lang getwijfeld heb heel hard moeten werken voor waar ik nu ben en met alle bezuinigingen ben ik bang mijn baan ooknog te verliezen, maar ik ben helemaal uit balans daar ik bijna dagelijks in vergelijkbare situaties zit (met en zonder narcissen) en daar de mooiste adviezen aanreik, dan kan ik het nog naast me leggen, en dan stap ik in de auto en barst in tranen uit.
Heb me wel duizend keer de vraag gesteld waarom heb ik nooit geen respect gekregen, ik gaf liefde ik zorgde voor alles en was zorgzaam maar het was nooit genoeg en het ligt niet aan hem?! Want zo zei hij dan “daar vraag ik toch niet om”
Ik ben ten einde raad! Sorry dat het zo lang stuk is geworden alles wil eruit….
Ik heb geen woorden voor hoe ik met je meeleef, wat een afschuwelijke situatie en zoo, zoo, herkenbaar. Ik heb tien jaar geleden de breuk doorgezet, mens, wat herken ik je vertwijfeling en wanhoop. Maar je kunt hier uitkomen, ik heb me ook zo gevoeld, maar het duurt heel lang en het is heel hard werken aan jezelf. Maar het kan wel, zeker met het boek van Iris op zak en een therapeut die weet wat narcisme is. In mijn geval was het de geestelijk verzorgende van de GGZ die het doorhad, hij heeft me er echt doorgesleept, want er was weinig meer van me over. Nu tien jaar later, en zeker sinds ik over NSS weet, ik blijf maar gelukkiger worden, mijn hele zelf komt terug, het is ongelooflijk. Maar het kan ECHT! En door tijd en afstand ga je je vanzelf beter voelen en word je weerbaarder, voor een deel slijt het gewoon als je meer positiviteit om je heen hebt. Succes en gefeliciteerd dat je deze moedige daad neerzet.
Beste p,
Dit is triest en heel erg!! Dit verhaal van jou. .. is als de mijne.
Ik ga zelfs bijna denken dat mijn ex dit schrijft–voor mij-expres om mij gek te laten lijken– (mijn ex draait alles om zodat het lijkt alsof ik de kwaaie ben), want wie anders weet dit nou.. kan je nagaan– hij is tot alle staten
Er gebeuren mij nog steeds ongelooflijke dingen–dingen die ver gezocht zijn– dingen die anderen niet geloven.
Terwijl ik va juli vorig jaar aan het loskomen ben. Ik zit midden in een ‘hel’. Mijn 2 kinderen en ik….
Lieve p. Ik hoop dat de ellende jou bespaart wordt en blijft.
Tip! Kijk uit voor jeugdzorg.
en kijk uit voor therapeuten : echt !want mijn ex is het zelfs gelukt om meerdere therapeuten op zijn hand te krijgen waardoor hun zich tegen mij hebben gekeerd.
Tip! Ga niet en nooit met hem naar relatietherapie.
En belangrijkst!!!!! Zorg dat je een paar vertrouwde mensen (vriendin(nen), familie ) om je heen hebt en houd…
want zonder deze mensen gaat het je moeilijk (niet) lukken .
Lieve groet, charlotte
Wat fijn te lezen dat iedereen zich herkent. Ik ben via mijn bedrijfsarts getipt en jaren ervoor al door mijn eigen huisarts. Er is sindsdien veel gebeurd. Toch keek men weg. Een arts kan dat makkelijk constateren, maar dan begint het! Waar moet je naartoe? Psyochologen hebben geen en dus wordt de schuldvraag, voor het gemak teruggelegd. Wel even betalen, he?
Maar de belangrijkste vraag; hoe scheidt je de psychologische ellende van het zakelijke aspect?
Een goede advocaat die je kan bijstaan is wellicht zelf ook ‘een narcist’/ADHD/andere labels
Mijn ex (narcistisch?/ADHD’er? psychopaat? of hoe je het ook noemen wilt) is fiscalist (kon iets te snel rekenen en lacht om de advocatuur). Hij draaide me een poot uit, hield me voor de gek.
Zijn weerwoord: ‘wie ben jij om mij tot zulks te classificeren/positioneren’….ben je psychiater waarvoor je 12 jaar hebt geleerd? Geef daar maar antwoord op….
Kortom; hoe komen we vooruit, hoe zijn we geen slachtoffer meer, hoe halen we ons recht?