Er is een dikke jas van mijn lijf gevallen


Een paar reacties van de afgelopen weken…

Lieve Iris,

Ik kan niet wachten op dit boek (betaling is onderweg!). De laatste stappen in een zich al lang strekkend proces. Jouw site gaf me eindelijk het (h)erkenningsgevoel, hier staat hoe het werkelijk is en voelt!! Ik voelde meteen dat je wéét waarover je spreekt/schrijft..

EINDELIJK…licht aan het EINDE van deze walgelijk dodelijke tunnel..
Hiervoor mijn innige dank!
Claudia

Na een paar dagen lezen maakte je boek al zoveel dingen overzichtelijk en helder voor me. Situaties en ervaringen die eerder diezelfde helderheid miste. Dank je voor het delen van jouw ontdekkingen
Marianne

Beste Iris,
Dank je wel voor het schrijven van jouw boek! Na opgevoed te zijn door een narcistische moeder en een relatie van 3 jaar met een narcistische partner kwam ik er via het web eindelijk achter dat het narcisme was waar ik mee te maken had. Ik werd letterlijk ziek van de psychische druk die constant op me gelegd werd. Het constante slechte onderbuikgevoel en het constante verwijt dat ik gek was en alles aan mij lag, kon ik eindelijk rijmen en ik gaf mezelf niet meer de schuld. Ik was dus niet gek en het lag niet aan mij. Wat een enorme bevrijding!! Langzaamaan vielen alle puzzelstukjes op hun plek alleen die laatste niet; ik had nog steeds empathie voor mijn ex. En hoewel ik wist dat dit onterecht was na alles wat zij mij had aangedaan, kon ik er niets veranderen. Ergens had ik nog het gevoel dat ik haar moest helpen en vond ik haar ontzettend zielig. Nu snap ik dat zij wel degelijk weet dat er iets grondig mis met haar is maar niet haar verantwoordelijkheid pakt om daar iets aan te doen. Alles ligt namelijk aan de ander.. Ik heb wel medelijden met de vele slachtoffers die zij nog zal maken maar daar kan ik niks aan doen.
Dankzij jouw boek kon ik de laatste puzzelstukjes in deze manupulaties plaatsen en hopelijk een heel lang hoofdstuk van mijn leven eindelijk afsluiten en gaan genieten van alles. Het maakt me eindelijk niks meer uit wat mijn ex over me zegt of denkt, ik weet dat ik een goed mens ben en ik snap eindelijk waarom ik deed hoe ik deed: pure overlevingskracht! Wat voel ik me ongelofelijk sterk nu en wat wil ik graag mijn grenzen ontdekken en verleggen..!! Echt zo ontzettend bedankt voor jouw visie in jouw boek, het is life-changing voor mij!
Voor iedereen die nog met vragen, twijfels of (onterechte) empathie zit…; lees dit boek want het geeft je zoveel meer informatie dan het hele internet! Ik wens iedereen veel kracht en succes met zijn/haar herstel en verwerking.
Jo

Een aantal maanden geleden heb ik een workshop bijgewoond. Kort daarvoor had mijn vader weer eens het contact met mij verbroken omdat ik wederom niet aan zijn onbegrijpelijke verwachtingen voldeed. Ik vond het wel goed zo, ik was helemaal leeg en somber, ik kon er niet meer mee verder.
Tijdens deze dag heb ik vrijwel alleen geluisterd naar de verhalen van andere mensen, ik was niet in staat te reageren omdat ik simpelweg niet wist hoe ik moest verwoorden wat er in mijn hele leven was gebeurd.
Nu, na veel gesprekken met mijn therapeut, heel veel sporten, lezen, denken, praten, jouw workshop en het werkboek, ontdek ik dat het leven niet zo zwaar is. Er is een dikke jas van mijn lijf gevallen en ik draag nu alleen nog een rugzak met me mee. Ik zie de zonnige kant van het leven en krijg vertrouwen in de toekomst, er zijn zelfs momenten waarop ik helemaal nergens aan denk…dat voelt zo goed.
Iris, jouw boek is zo ontzettend waardevol geweest, het heeft me uit een heel donker dal getrokken, ik ben je heel dankbaar.
groetjes Esther

Boek is binnen hoor, helemaal te gek en goed herkenbaar geschreven, ik heb het nog niet uit, maar wilde dit vast even delen.
Mij valt op dat je door een narcist vooral wordt misbruikt als een middel om een doel te bereiken. In een gesprek met een narcist moet ik vrijwel altijd zeggen: “Dat is een aanname.” (aannames worden door hen als feit verkocht). Deze opmerkingen werken als een muur voor ze. Ik moet wel blijven opletten op deze punten. Ik ga verder lezen.
Bedankt voor je boek,
Joost

Sinds ik ben begonnen aan het boek valt iets mij op. Als ik een opdracht heb gemaakt lees ik verder in het boek. En dan lees ik hetzelfde wat ik net zelf heb opgeschreven. Niet dezelfde woorden, en een stuk korter, maar ….. ongelooflijk.
Het valt mij op dat jij niet alleen een echte ervaringsdeskundige bent, maar jij hebt ook veel gestudeerd over dit onderwerp. Jouw boek is geweldig.
Tot nu toe heb ik nog nooit zoveel begrip ervaren bij iemand.
Super Bedankt!

Groet, Paula

10 gedachten aan “Er is een dikke jas van mijn lijf gevallen”

  1. ik heb het boek uit en alle puzzelstukken vallen op hun plek .ik werd er wel heel verdrietig van. Rouwen en nu verder afbouwen, mijn relatie met mijn ex die nog wel thuis is.

  2. Eén van de belangrijkste ontdekking na het lezen van het boek is dat ik heel mijn leven mezelf zag op dezelfde manier zoals mijn moeder naar mij keek. En dat was niet best. Ik besef nu dat ik er wel toe doe en ik ben best aardig!

  3. Ik ben ontzettend dankbaar voor dit prachtige werkboek en niet alleen om de opgedane kennis maar ook om de doorleefdheid van Iris. Ik wist al dat een christelijke therapeut door wie ik, en vele anderen, jarenlang op alle vlakken ernstig ben misbruikt, een rasechte narcist is net als mijn ex. Momenteel gaat alles een laag verder naar het ouderlijk gezin waarin ook sprake was van narcisme. Ikzelf heb ook ernstige PTSS of complex trauma als diagnose. Dit boek en het herstel van Iris geeft hoop als je innerlijk totaal in puin ligt en je je wanhopig afvraagt: kom ik hier ooit uit? Ik zie uit naar het tweede boek.

  4. Als ik het geld zou hebben, dan zou ik iedere hulpverlener in Nederland jouw boek willen geven. Van kinderbescherming, jeugdzorg tot aan de rechters. Wat een treffend boek. Ik kijk uit naar jouw volgende boek, Iris!

  5. Beste Iris,
    Worden in jouw boek ook tips gegeven om niet weer te (ver)vallen in de manipulaties van een narcist? Ik heb net je website doorgelezen en dat geeft al zoveel opluchting. Terwijl ik dit schrijf moet ik weer huilen: ik kom uit een gezin met twee oudere broers. Mijn ouders hebben een hindoestaans surinaamse achtergrond en ons zo goed mogelijk gelijkwaardig opgevoed, alleen is dit niet zo: ik ben altijd als het ‘gekke gevoelige kind’ afgeschilderd, maar intussen lieten (en laten) mijn ouders het toe dat mijn broers hun frustraties op mij afreageerden. Ik ben altijd heel meelevend met anderen, altijd begrip voor de ander en dat weten ze.
    Ik heb drie jaar geleden een relatie gehad. Ik werd zwanger, maar hij wilde het kind niet. Ik heb de moeilijkste beslissing in mijn leven genomen en vrijwillig een abortus ondergaan. Ik heb pogingen gedaan om er met mijn ouders over te praten, maar er wordt overheen gepraat. Vooral door mijn moeder. Ik ben 29 jaar, en ik zie nu in hoe sterk ik nog onder de duim wordt gehouden door mijn familie en vooral mijn moeder dus.
    Ik hou heel veel van mijn moeder, maar ik besef dat zij de narcist is in dit gezin. Gelukkig woon ik sinds 1 jaar op mezelf. Gisteren ben ik naar de verjaardag van mijn broer geweest. En ik ben weer zo diep in het duistere land beland. Het gaat om mijn familie en ik hou heel veel van hen, maar ik denk dat no-contact echt het beste is voor mij.
    Dank je wel voor het lezen en dank voor je reactie alvast. Liefs, N

    1. Hoi Nydia,
      Bedankt voor je bericht. Hou geloof in jezelf en zie hier uit te komen. Je bent al heel goed bezig. Ik ga in mijn boek heel uitgebreid in op hoe de manipulaties werken en hoe je je hiertegen kunt wapenen. Je vindt op deze website diverse reacties van lezers. Er is inmiddels op het internet veel informatie te vinden over narcisme, en veel slachtoffers proberen zo de benodigde inzichten bij elkaar te sprokkelen. Ik vraag me sterk af, of dit “afdoende” is. Omdat narcistische mishandeling complex is, werken simplistische adviezen of inzichten vaak averechts. Daarom ga ik in mijn boek uitgebreid in op de pathologie, het beschadigde ervan en hoe je je hier tegen kunt beschermen. Ik kan me voorstellen dat jouw familie een behoorlijk negatieve impact op je heeft, en je zult voor jezelf moeten vaststellen wat je hiermee wilt. Ik verwacht dat mijn boek je hier zeker in zal helpen en wens je veel sterkte!
      Iris

  6. Hallo Nydia,
    Ik lees net je ‘verhaal’ en weet waar je inzit. Ik heb hetzelfde meegemaakt.
    Je schrijft dat je van ze houdt en dat maakt het ook zo moeilijk. Ik heb met mijn ouders en zus gebroken. Ik heb geen contact meer met ze, al enkele jaren niet. In de beginne hoopte ik nog stiekem dat ze mij zouden missen, dat ze op al hun ‘misdaad’ terug zouden komen. Dat ze zouden zeggen ‘wat hebben we jou aangedaan’ of ‘we weten dat we jou vaak gebruikten, onze excuses daarvoor, wat hebben we een spijt. Nou ja, vanalles heb ik gedacht in die tijd, in de hoop dat dat zou gebeuren. Ik ben niet gelovig, maar ik bad vaak om hulp. Ik was toch niet gek? Ik wilde ook graag een familie die er voor me zou zijn en ik kon maar niet geloven dat ze me zó behandelden. Ik zocht daar altijd weer een reden voor. Een reden die hen paste. Daar kon ik dan weer enige tijd op teren, steeds weer in de hoop dat ze zouden inzien waar ze mee bezig waren.
    Het was zó oneerlijk wat er allemaal gebeurde al die jaren, zo onrechtvaardig, dat het me sterk leek dat ze dat niet zagen.
    Ik wilde de onvoorwaardelijke liefde die ik hun gaf terug.
    Het is niet te bevatten dat dat niet zo is. Daarvoor moet je eerst weten wat narcisme inhoudt. Je helemaal verdiepen in die stoornis. Het gaat verder dan egoïsme, véél verder. Narcisme is grenzeloos doorgaan, ongeacht hoe het met jou is. Nooit naar zichzelf kijken.
    Pas toen ik las over narcisme en alle kenmerken gewoon klopten ging ik er anders naar kijken. Keek ik voor het eerst met andere ogen. ‘Het zal toch niet…’ Ik wilde het niet geloven, kon het niet geloven, maar het klopte exact. Mijn liefde voor mijn familie was onvoorwaardelijk, grenzeloos. Ik deed alles voor ze, cijferde mezelf helemaal weg als het moest. Niets was me teveel en was het me eens teveel of werd het me eens teveel en ik zei daar wat van (heel voorzichtig met alle empathie in mijn lijf) werd daar nooit wat mee gedaan. Ik dacht dus dat ik zeurde. En zei ik teveel, schakelden ze gewoon iemand anders in, alsof ik niet bestond. Zei ik daar weer wat van vol ongeloof en/of verontwaardiging, dan waren zij degenen die verbaasd en zogenaamd begripvol waren, want ík wilde dat toch niet!
    Ik heb er lang over gedaan om los te komen van mijn familie, vooral van mijn moeder.
    En nu? Ik voel geen liefde meer voor mijn ouders en zus. Ik ben zelfs enorm kwaad op ze geweest. Ik haatte ze vreselijk. Soms komt die haat nog weleens naar boven als ik goed nadenk over hoe ze me hebben behandeld en hoe ze andere mensen hebben ingelicht over mij en hoe ze de boel verdraaien. Ze leven gewoon verder, alsof er niets is gebeurd. Ik heb me met heel veel moeite en pijn losgemaakt van ze en dat is me gelukt en ik ben er blij om! Ik heb weer een leven!
    Het boek van Iris en een workshopt waarbij ik anderen ontmoette (wat overigens héérlijk was om mee te maken) heeft me daarbij geholpen. Bevestiging en (h)erkenning en handvatten om bij mezelf te blijven.
    Ik wens je heel veel sterkte Nydia.
    Groetjes,
    M

  7. Na jaren van “mijn kop in het zand steken”, ontkennen wat mijn omgeving aangaf te zien in mijn partner, heb ik nu ruimte gevonden om mijn wel echte te gaan kijken.
    Vind dit echter verre van makkelijk…
    Door de tranen heen heb ik de website van het verdwenen zelf gelezen. Van A tot Z zoveel herkenbaarheid.
    Ik ben opgegroeid met een moeder met een bipolaire stoornis. Ze was meer afwezig (psychiatrische instellingen) dan aanwezig. Het aantal keren dat ze zichzelf van het leven heeft willen beroven weet ik niet meer precies, zal richting de 10 zijn. Eén keer heb ik haar gevonden na inname van een grote hoeveelheid medicijnen, de man waarmee ze had besloten uit het leven te stappen heeft zijn doel bereikt. Ik was toen 15…traumatisch. Een zeer onveilige jeugd dus. Er gebeurden binnen het gezin dingen die ver van “normaal” waren. Er was in die tijd weinig tot geen begeleiding voor kinderen.
    Het gedrag van mijn moeder, met name in haar manische perioden waarin zij totaal op de voorgrond stond, heeft bij mij geresulteerd in verschillende gedragingen om mezelf staande te kunnen houden. Waaronder zo onzichtbaar mogelijk zijn, stil zijn en vooral niet zeggen wat je denkt en voelt, geen ruimte voor mezelf nemen, altijd aanpassen aan de situatie, geen grenzen stellen, gevoelens uitschakelen. Ook zijn er angsten ontstaan uit de onveiligheid in mijn jeugd waaronder bindingsangst en/of verlatingsangst. Moeite om mensen echt te vertrouwen. Sommige van die gedragingen zijn in de loop van de jaren verdwenen, anderen zijn echter gebleven en belemmeren mij nog tot op de dag van vandaag.
    Ik denk nu dat mijn jeugd en dan met name mijn vorming en de kijk op de wereld voor een deel de reden is waarom ik nu zolang heb vastgezeten in een relatie met partner een narcistische persoonlijkheidsstoornis.
    Deze relatie is 9 jaar geleden begonnen. Ik was toen net gescheiden van een man die zeer op zichzelf en op de buitenkant gericht was (wellicht ook narcistische kenmerken?).
    Hij deed “zijn ding” en bekommerde zich weinig over mij en de kinderen. Er was geen diepgang in de relatie. We waren meer een team die op elkaar waren ingespeeld. Het delen van emoties, gedachten, wensen, dus zeg maar de binnenkant, kreeg geen invulling.
    De man die na mijn scheiding op mijn pad kwam was zo anders dan mijn ex. Hij was charmant, lief begripvol en zeer betrokken. Wilde continu met mij samen zijn. Was tot in het kleinste detail geïnteresseerd in alles van mij. De complimenten waren niet aan te slepen. Tjonge wat voelde ik me bijzonder!!! Hij gaf echt om mij……..
    Weet echter nu wel beter.
    Jaren heb ik in zijn macht geleefd. Jaren heb ik moeten horen dat alles bij /aan mij lag wat niet goed ging. Ik had immers een slechte jeugd gehad, Niemand hield van mij (hij als enige wel, onvoorwaardelijk…).
    Ik wist niet wat houden van was, ik kon niet van iemand houden. Iedereen had mij laten vallen, maar hij zou dat nooit doen!
    Helaas is hij iemand die ook fysiek geweld heeft gebruikt. Voor mij duidelijk een grens! Toch door bemoeienissen van anderen en zijn verklaringen over dit gedrag (ik had het bloed onder zijn vingers vandaan gehaald), heb ik deze grens verlegd… Het fysieke geweld heeft zich vaker herhaald, maar ik was inmiddels “te zwak” om er iets tegen te doen. Bovendien zat ik op meerdere gebieden oneigenlijk aan hem verbonden. Samen hadden we een bedrijf, financieel ging het steeds slechter, uiteindelijk enorme schulden. Ik zag niet in hoe uit deze misère te kunnen stappen. Hij wist mij ook altijd steevast ervan te overtuigen dat we samen sterk genoeg zijn om “eruit” te komen en een fijn leven op te bouwen. Iets wat wij allebei verdienden na alle ellende van de afgelopen jaren.
    Heel vaak heb ik geroepen dat ik de relatie verbreek, net zo vaak heeft hij dit niet willen horen. Sterker nog, de perioden dat ik echt bij hem weg was heeft hij mij gestalkt. Zeer bedreigend.
    Ik kijk nog dagelijks om of hij mij niet volgt…ik lijk wel paranoïde…. Wat ik overigens volgens hem ook ben….Tevens zou ik een aantal psychoses hebben gehad…
    Door me nu te verdiepen zijn stoornis ga ik ook mezelf steeds beter begrijpen. Ik twijfelde namelijk zo langzamerhand aan alles van mezelf. Dacht echt dat het allemaal bij mij lag.
    Mijn jeugd, mijn onvermogen, mijn gedachten, mijn gevoelens, eigenlijk alles van mij werd gezien als de oorzaak van de ellendige relatie. Door hem, maar ook steeds meer door mezelf.
    Voelde me echt op het randje van de afgrond. Wat voor een zin heeft het leven zo nog????
    Ik realiseer me zeer goed dat ik hier hulp bij nodig heb. inmiddels heb ik het boek besteld en ga op zoek naar een goede hulpverlener.
    Nogmaals het lezen van deze website heeft me al een heel stuk op de goede weg geholpen, maar deze weg zal nog lang zijn.
    Mischa

    1. Beste Mischa,
      Dank je wel voor je verhaal. Wat dapper dat je de ruimte hebt genomen om te kijken in je eigen leven. Je kijkt er naar en hebt een soort afstand genomen, waardoor je het helderder ziet. Je hebt je portie wel gehad, lees ik. Je bent gemotiveerd om goede hulp te gaan zoeken. Een gespecialiseerde coach of therapeut zou je goed kunnen helpen (zie de pagina Hulp). Zij weten, net zoals jij, hoe het is om er door heen te gaan en er uit te komen. Ik wens je heel veel sterkte,
      Susan.

      1. Dank je wel Susan voor je reactie. Het is voor mij nieuw om mijn verhaal op deze manier te delen. Dat er dan een fijne reactie op komt steunt enorm! Het was voor mij de eerste keer dat ik op deze manier kenbaar maak waar ik al jaren in gevangen zit. Dat er mensen zijn die oprecht geïnteresseerd zijn en je willen ondersteunen is hartverwarmend.
        Ik ben inmiddels in het boek van Iris begonnen. Diep geraakt door alles wat zo herkenbaar is, soms zelfs letterlijke woorden en teksten. Bijna tot ongeloof aan toe. Eindelijk krijg ik langzamerhand meer inzicht, en dan met name in mijn eigen handelen al die jaren. Ik ben niet gek!, maar ben gek gemaakt.
        Wat een verademing en een herkenning. Maar tegelijkertijd ook duidelijk inzicht dat ik nog een behoorlijke weg te gaan heb. Gek genoeg, of misschien ook wel niet, heb ik hiervoor toch de energie nog ergens. Waarschijnlijk omdat het mij nu echt duidelijker aan het worden is waar ik al die jaren in heb vast gezeten. Mijn intense verlangen naar vrijheid maakt dat ik hier hard mee aan de slag wil, en ga!
        Mischa

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *