Dit is een gastcolumn van Mirjam
Ik ben veel kwijtgeraakt en erg kapot geweest van binnen. De fysieke en mentale schade is enorm en onverteerbaar. Een relatie van twintig jaar met een narcistische man maakt alles kapot. Maar niet voorgoed. Dat mag niet. Mijn huwelijk heb ik vorig jaar beëindigd, na een intensieve voorbereiding. Mijn werk ben ik kwijtgeraakt door de burnouts en depressies.
Iris, ik ben erg bezig met hetgeen op je website staat. Zelf zit ik al jaren in mijn persoonlijke proces om mijzelf te zoeken, vinden en te ontwikkelen als sterke, moedige, krachtige vrouw en moeder van drie kinderen. Ik ben zo enorm blij dat ik al ver ben!
En nu ben ik bezig met de erkenning van de realiteit. Het leed onder ogen durven zien. Het intense gemis van liefde, respect en zorg. Pas nu, nadat ik en de kinderen emotioneel veilig zijn, is er ruimte voor. Durf ik mijn gevoelens te voelen, al voel ik ze nog niet. Eerst heb ik kracht en bewustzijn opgebouwd dat het anders moest en hoe het anders moest. Dat heb ik volbracht.
Nu is het tijd geworden voor de diepe wonden en de intense pijn. Ik weet de woorden, ken de gevoelens. Maar ik voel het nog niet.
Ik hoop en bid dat je boek mij daarin kan ondersteunen.
Het gaat niet om loslaten. Het gaat om loskomen. Daadwerkelijk loskomen van de destructieve patronen, overtuigingen, gedachten en gedragingen.
Dank je wel voor alles wat je geschreven hebt op je site. Ik voel me verbonden en gezien door hetgeen je hebt geschreven. En dat gaat verder dan herkenning. Het gaat om mij, mijn kracht en mijn herstel.
…Een paar weken later…
Wat is je werkboek een bijzonder boek! Ik heb nog niet de juiste woorden om te beschrijven hoe het me raakt, hoe het me helpt, wat het me laat zien. Het is zo intens….. Je werkboek is een waar document voor het zwaarste hoofdstuk van mijn leven. Twintig jaar opgesloten zitten in de waarheid van de ander.
Gelukkig is er een eind aan de gevangenschap gekomen en werk ik er hard aan om nu en de komende jaren zo rustig en veilig mogelijk te laten verlopen. Vooral ook om te leren op een bepaalde manier met mijn ex om te gaan zodat de schade de komende jaren zo min mogelijk wordt. Ik heb veel kennis nodig, kennis die je me aanreikt zodat ik de drie kinderen met zo min mogelijk schade kan opvoeden. Ik moet voor hen de realiteit onder ogen zien. En ook voor mijzelf. Ik wil leven! Wij leven weer! We hebben een hier en nu, veilig, en rustig. Met als basis onvoorwaardelijke liefde. Plus een toekomst! Zo gaaf!
Ik vroeg me af of je de film “As it is in heaven” kent. De rol en het lied “Gabrielles Sang” helpen me op een hele bijzondere manier. Het lied geeft me de mogelijkheid om keihard mee te zingen dat ik wil leven!
Heel erg bedankt wat je me tot nu toe al hebt gegeven! Het is voor mij een kostbaar geschenk. Ik denk aan je en wens je alle kracht toe voor dit enorm zware werk.
Mirjam
14 reacties op “Het gaat niet om loslaten, het gaat om loskomen”
Lieve Mirjam,
Ik ken je niet, maar wat heb je het ontzettend goed geschreven.
Je komt rechtstreeks bij me binnen en het is alsof ik je al járen ken.
Tranen van herkenning hier bij mij over hoe je met man en macht en heel veel pijn inderdaad losKOMT van alles wat nu achteraf een grote leugen bleek te zijn.
Ook tranen van herkenning omdat ook ik via Iris, haar workshop, haar werkboek en haar oprechte medeleven zover ben als ik nu ben.
Ik leef weer volop en heb ruimte, rust, maar doe vooral wat ik zelf wil;)
Iris, bedankt!
Hartelijke groeten,
M
Ik ben blij voor jullie dat je al zover bent. bij mezelf lijkt het eerder op het proces van echternach. hoe vergeet ik de woorden van mijn overleden vriend als die mij hebben vastgezet in het hier en nu? dat is mijn werkpunt. veel moed! groetjes. Mitiko
Hallo Mitiko,
Als ik het goed begrijp was je overleden vriend een narcist?
Dat is moeilijk!
Zware rouw, van alle kanten.
Ik weet ook niet zo goed of ik je nou moet condoleren of niet.
Ik herken dat denk ik wel, als ik jouw bericht tenminste goed lees.
Mijn moeder is ook overleden. Kapot was ik daarvan. Na haar dood ben ik begonnen met het herijken van mijn hele leven. Niet bewust, maar dat kwam vanzelf. Wat was waar en wat was niet waar. Wat ik eerder leuk vond aan een herinnering werd nu plots een klap om mijn oren.
Lieve Mirjam, hoe prachtig heb je je gevoelens verwoordt. En inderdaad, je bent een sterke vrouw. Hoe herkenbaar dat je beschrijft dat het hier niet zozeer gaat om loslaten, maar om loskomen van allerlei leefpatronen. Neem de tijd hiervoor. Ook ik ken dit proces. Soms ben ik trots op mijzelf, soms vind ik dat alles veel te lang duurt. Maar hey!! Als je zo lang met elkaar verweven bent geweest, mag het ook tijd kosten om los te komen van alles.
Ik wens je veel sterkte met het zoeken naar een goede manier van omgang i.v.m. je kinderen. Ik weet niet hoe oud ze zijn, maar dat is belangrijk. Zelf heb ik er nu voor gekozen geen contact te hebben. Ik geef het hoognodige door en daar blijft het bij. Mijn kinderen zijn 18 en 21, dus dat ligt iets makkelijker. Ware het niet, dat hij nu over de ruggen van de kinderen probeert mij steeds weer te triggeren. Hoe moeilijk is het om niet te reageren, maar ik doe het niet. De kinderen begrijpen meer dan ik denkt. Dat zal bij jou ook zo zijn.
Heet veel succes op dit hobbelige pad. Het gaat je lukken. Wees overtuigd van je eigen kunnen. Je hebt al veel stappen gezet en het boek van Iris gaat je daar zeker bij helpen, zoals het mij nog dagelijks helpt.
🙂
Zelf ben ik sinds 4 jaar ” los” van een narcistische man mijn kinderen zijn 15 en 18. Ik vindt het erg moeilijk om hier mijn weg in te vinden. Het doet pijn om te zien dat hij vooral de oudste al verschillende malen zwaar gekwetst heeft. De jongste wil het allemaal niet zien. Mijn ex is een narcist maar ook een fraudeur en oplichter. Door zijn leugens en bedrog zijn we uit ons woning gezet hij heeft met valse handtekeningen al onze polissen uit laten betalen dus ook die van de studie van onze kinderen. Zonder dak boven ons hoofd en erg veel schulden zijn we er uitgekomen ook toen werd ik wakker. De rechter meld mij dat ik een teleurgestelde vrouw ben en onze relatie weer zo zal worden dat ik met hem kan overleggen . Dus wil hij niet het gezag ( en in ieder geval het finaciele gezag) bij hem weg te halen . Inmiddels 4 jaar later wordt ik nog altijd misselijk als ik hem zie. Inderdaad over de rug van de kinderen probeert hij je triggeren . vorige maand heeft hij een maand vastgezeten hij heeft zijn oudste dochter gebeld en haar gesommeerd het geld bij elkaar te krijgen. Niet gevraagd hoe is het met jou. Hij had het zwaar hij kreeg maar een keer per dag eten ect. mijn kind was kapot. Ze zei hij was de laatste tijd zo lief nu weet ik waarom . Het deed ontzettend veel pijn om te zien dat hij bij zijn kinderen doorgaat waar hij het bij mij niet meer kan . Maar hoe ga je daar mee om???? hoe voorkom je het??? als ik geen kinderen had gehad was ik ver van hier gegaan nu ben ik helaas altijd aan hem verbonden terwijl ik hem niet meer wil kennen.
Beste Janny,
Wat een vreselijk verhaal. Ik kan goed begrijpen dat je hier niet los van komt. Hij is nog dagelijks aanwezig in jullie leven; daar zorgt hij wel voor. Ook is het enorm pijnlijk te zien hoe hij de kinderen, vooral je oudste manipuleert. Op alle fronten is hij onbetrouwbaar. Hij dringt zich binnen in je gezin, terwijl je al 4 jaar ‘los’ bent. Je vraagt hoe je hier mee kan omgaan. Omgaan hiermee is onmogelijk. Dus zo veel mogelijk niet omgaan. Simpel adviezen zijn: mail niet meer lezen ( of afgepast 2x in de week). Als hij belt, niet opnemen. Deur niet open doen. Het contact moet aan alle kanten bevroren worden. Tegen je kinderen kun je zeggen: Ik voel mij hier niet zo fijn bij. Ik heb even rust nodig.
Het is wel handig, als je dit gaat inzetten, dat je je ex dit laat weten. Per mail/ brief ( bewijs). En dan doorzetten, zodat je meer rust hebt.
Je kinderen, daar zit je kwetsbaarheid. En dat kun je niet oplossen. Hoe graag je dat ook zou willen. Zij moeten er zelf mee leren omgaan. Misschien kun jij alvast het voorbeeld geven, Je kunt je kinderen niet beschermen, wel voorlichten en laten zien hoe het ook kan. Het is een zware dobber voor je. Je kunt proberen het anders aan te gaan pakken, zodat je weer grip krijgt op je eigen gezin.
Sterkte, Susan
Dear Mirjam,
I have been reading your post and was really touched how sensitive you decribed where you have been, where your are at this moment and where you wish to be in the future. My narcisitic partner is not physically violent and I am still together with him. I find this sometimes extra challenging because it seems that emotional abuse, emotional violence and blackmailing is much more socially accepted than phsysical abuse. Nevertheless, your post has given me hope and the feeling that I am not alone with my experience. As I am not Dutch, but live in NL with my husband since some years, I find it so challenging to have little social support together with not having my familiy around…. The fear of leaving my husband is still greater than staying with him. I am making little progress and as you mentioned reading the book from Iris is intense. But at the same time I feel understood, I feel my exprience is true, I am NOT crazy, I am depressed because I am worn out…and the day will come where I will be able to leave. Yesterday night I watched “As it is in heaven” since you mentioned this movie (and song) in your post. I don’t know you, but I feel that I got to know something of you through this movie. I am glad you shared your experience. It makes me realize that apparently only those who went through such experience can imagine how broken we really are, but at the same time seem to have an intense desire wanting to live…. I have read that in your post and I recognize this in myself. I wish you all the best for your journey ahead of you.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie verhalen. Na 20 jaar huwelijk is een half jaar geleden mijn man overleden. Rouwen, volop rouwen maar ook kwaadheid. Tot vorige week.
Een nachtmerrie … ik werd verkracht door mijn eigen man. Er kwam van alles naar boven. ZIjn dwangmatige sexuele gedrag en als ik weigerde kwam er weer een periode van “voor paal zetten” terwijl hij wist dat ik in mijn jeugd door mijn vader sexueel mishandeld was.
Mijn prins op het witte paard … alles had hij in het begin voor mij over … die me steeds vaker elke keer voor gek zette … ik had geen weerwoord want met zijn mooie praatjes werd de bal elke keer weer bij mij gelegd.
Borderline had ik, aan de antidepressiva, opname in een psychiatrische kliniek. Altijd maar de schuld bij mij neerleggen. Ik hield hem de hand boven het hoofd … ben nog van een generatie “je brengt je vuile was niet naar buiten”.
Af en toe stikte ik er bijna in. Ik verloor mijzelf aan alle kanten. Begon zelf te geloven dat ik niet spoorde. 3 jaar geleden besloot ik te gaan scheiden … ik kon niet met en zonder hem. Helaas werd er 1 maand later longkanker geconstateerd. Dan verlaat je niet iemand. Zijn gedrag versterkte. Soms mocht ik niets zeggen als er bezoek kwam. Mijn verhalen werden dingen die hij had meegemaakt. Ik was de kluts kwijt. Heb hem thuis verzorgd tot zijn overlijden ten koste van mijn kennissen/vriendenkring.
Dan overlijdt hij … je ziet alleen de mooie dingen nog … tot aan de nachtmerrie. Dat hij narcistische trekjes had vermoedde ik al maar dat durf je niet uit te spreken. Dat overkomt mij niet. Mijn charmante man.
Inmiddels voor rouwtherapie naar een psychologe waar ik haar vanmorgen over mijn nachtmerrie vertel. Ze zet me op dit pad en wijst direct naar mijn jeugd … mijn vader en naar de naam Iris Koops.
Een hele dikke deken valt van mij af. Ik voel me bijna bevrijd.
Ik ben niet gek. Ik mankeer niets. Ik moet alleen de lange weg naar mijzelf terug vinden. Ik mag kwaad zijn, ik hoef hem niet langer de hand boven het hoofd te houden. Ik mag leven, ik mag nu voor mijzelf gaan leven.
Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik deze website gevonden heb. Mijn leven wordt hier verteld. Heb het boek dus al besteld.
Hoi Neeltje/Ellen,
Ja, jij bedankt ons voor onze verhalen en ik bedank jou voor het jouwe.
Het klinkt raar als je bedankt voor zo’n indrukwekkend heftig ‘verhaal’ als het jouwe.
Maar elke keer weer als ik lees wat een slachtoffer van een narcist is overkomen geeft dat mij (h)erkenning en bevestiging.
Ik blijf het zeggen, maar ik blijf dat zo nodig hebben.
Het is toch ook te gek, te ongeloofwaardig voor woorden wat we mee hebben gemaakt en nog meemaken? Je gelooft jezelf soms niet. Alsof je terugkijkt op het leven van iemand anders, alsof je er zelf niet bij was. Dat het je man, je ouders of wie dan ook betreft.. ja het is en blijft ongelooflijk.
Wat ik ook zo fijn vind is dat je psychologe je heeft gewezen op Iris Koops! Wow, dat doet me goed! Nou de rest van de psychologen nog;)
Bedankt lieve Neeltje/Ellen en het boek zal je echt veel inzichten geven.
Ik heb het uitgelezen en ik was regelmatig totaal in verbazing (en verdrietig), zo herkenbaar en zoveel inzicht kreeg ik ineens. Ik kijk er nog steeds regelmatig in om vooral niet (weer) te twijfelen aan mezelf.
Dank je wel Mirjam. Heel herkenbaar en dat doet goed. Sorry, maar denk dat je dat wel begrijpt 🙂
Zelf heb ik ook een relatie gehad met een narcist. 25 jaar lang, al wist ik dat toen niet. Pas toen ik had besloten om weg te gaan, kwam ik er achter. Heel snel al, door allerlei akelige gebeurtenissen. Heb 3 kinderen. En wat jij zelf ook schreef, die rust die je zoekt, voor jezelf maar vooral ook voor de kinderen. Zo belangrijk. Ik had het ook al aardig gevonden, totdat er beschuldigingen van kindermishandeling kwamen. Naar mij toe, wel te verstaan! En nu door de hele malle molen van instanties die vinden dat de kinderen ten alle tijden beter af zijn met contact met beide ouders. Terwijl zij zelf aangeven geen enkel contact meer te willen. Ik ben de gek, de gekrenkte ex, de ouder die hoognodig hulp nodig heeft. Tja….dat laatste dan wel, maar op een heel andere manier dan zij denken!
Ik ga snel het boek bestellen, ben heel benieuwd!
Alle verhalen op deze site lees ik met grote belangstelling. Ik wens iedereen veel sterkte, want het traject verloopt langzaam om er helemaal los van te komen ook al ben je al tijden gescheiden of helemaal niet meer in de buurt van een narcist.
Ik ben 27 jaar getrouwd geweest met een narcist. ( mogelijk met meer persoonlijkheidsstoornissen). Nu na al weer 12 jaar te zijn gescheiden, probeert hij nog steeds vernietigend te werk te gaan, maar dan nu via de drie volwassen zonen. Alles wordt uit de kast gehaald om via derden mij te isoleren; laster leugens, manipulaties, intimidaties, geld geven aan de kinderen, omkopen, verwarring zaaien, mensen uit elkaar drijven en tegen elkaar uitspelen, geschiedvervalsing ( tegen de kinderen wordt gezegd dat ik in een psychiatrische kliniek opgenomen ben geweest, ” maar ik wil er niet over praten “). Er is niets van waar en ik verdedig mij dan ook niet voor wat nooit is gebeurd.
Nadat ik 12 jaar geleden een scheiding aanvroeg, begon de hel pas echt. Ik werd gebeld door de huisarts, die zich zorgen om mij zou maken ( uit het niets en nb kende deze huisarts mijn ex-man nauwelijks). Ex-man bleek daar een gesprek te hebben gehad, omdat hij ” zich zo’ n zorgen maakte om mijn geestelijk welzijn”. De huisarts was er in getrapt en ik heb deze man dan ook gezegd dat het tijd zou worden als hij naast zijn medische studie nog maar eens een paar andere boeken zou gaan lezen.
Ik werd gebeld door een psychiater, die mij vertelde dat ik nodig een afspraak moest maken, omdat er met mij van alles mis zou zijn. Het bleek dat ex-man daar enige gesprekken mee gevoerd had. Ik heb deze meneer een prettige dag gewenst en hem verder verteld dat het zeer kwalijk was, dat er zonder iemand te kennen gewoon een diagnose gesteld kon worden.
Ex-man heeft duizenden euro’ s gestolen van rekeningen en zonder mijn toestemming deze rekening in grote debetstand laten komen.
Zijn motivatie naar advocaten en de kinderen: hij had dat geld eraf gehaald omdat ” de kinderen van mij niet zouden mogen studeren” en op deze manier nog een kans hadden.
Iedereen geloofde hem nog ook. Het geld moest door ons beiden ook nog eens terugbetaald worden. De dagafschriften kwamen na drie jaar tijdens de echtscheidingsprocedure, maar de advocate vond het niet noodzakelijk om dit nader te onderzoeken. Ik stond machteloos.
Hypotheken zijn achter mijn rug om verhoogd. Ik vond overboekingen waar de eindbestemming van afgeknipt waren. Niemand heeft een reden gezien om dit nader te onderzoeken.
Ik heb aangifte gedaan en ik ben met de AFM gaan praten, alle dossiers overlegd, maar niemand zag een reden om dit alles verder te bekijken. Toen ik niet inging op gesprekken met een psycholoog/psychiater wat hij bleef voorstellen aan advocaten (ook nog jaren na de scheiding), nam hij de kinderen mee naar deze mensen. Nieuwe laster; de kinderen zouden getraumatiseerd zijn door hun moeder. Zij zou gevaarlijk zijn en het zou beter zijn als de kinderen geen contact meer zouden hebben met mij.
De hersenspoeling ging zover dat ik idd jarenlang 2 van de drie niet gezien heb. Niemand mocht vertrouwen hebben in mij. Familie werd bewerkt, een broer werd als arts ingeschakeld om met de kinderen te praten; hoogverraad! Van al die mensen die meegedaan hebben, heb ik afscheid genomen. De lijst van walgelijke acties is vele malen langer, maar nog steeds bewerkt hij drie volwassen kinderen.
Ze zijn inmiddels rond en over de dertig jaar.
Inmiddels woont hij al weer samen met een gescheiden familielid van een nichtje. Met die familie kan ik dus geen contact hebben en hiervan neem ik ook afstand.
De mentale oorlogvoering gaat verder. De nieuwe vriendin wordt ingezet met hersenspoelen dat deze mijn positie ingenomen zou hebben. De moeder ” is immers ontoerekeningsvatbaar.
De kinderen laten een spanningsveld zien en praten van begin af aan sinds de scheiding hier niet over en ik kan evenmin met hun zaken bespreken. Zij willen deze emotionele confrontatie duidelijk uit de weg gaan en ik heb het erbij moeten laten. Iedereen wordt monddood gemaakt. Ik heb vertrouwen dat de kinderen een keer wakker worden en dat ook zij enorm gemanipuleerd zijn geweest.
Ik was tijdens hun jeugd altijd alleen. Mijn ex-man was nooit thuis.
Hij moest “nu eenmaal werken” zei hij altijd. In het dorp waar mijn ouders woonden ging het verhaal dat mijn huwelijk kapot was. (een minnares was haar geduld verloren blijkbaar).
Ik heb mijn ex-man hiermee geconfronteerd maar alles werd natuurlijk ontkend. Er zullen er achter het gezin om meerdere vrouwen gepasseerd zijn en ik vertelde hem dat hij de waarheid bij zich mocht houden tot zijn graf, maar dat ik wel een scheiding ging aanvragen.
Om gezichtsverlies voor de mogelijke waarheid te voorkomen natuurlijk moest ik ” gek verklaard worden”. Het is hem niet gelukt en het zal hem ook nooit lukken.
Zonder het op dat moment te beseffen zal ik een bom onder zijn scenario gegooid hebben.
Mogelijk had hij meer gegoocheld met geld, maar natuurlijk kwamen alleen de officiële papieren op tafel voor de scheiding. Mogelijk heeft hij meerdere leningen gehad of schulden gemaakt, die hij niet meer kon stelen uit gezinsgeld.
De scheiding is inmiddels 8 jaar geleden uitgesproken, maar het heeft jaren gekost door traineren en alles wat hij meer aan ellende kon veroorzaken. Het is gelukkig wel gelukt en zonder de rechtbank.
Ik wilde dat voorkomen, omdat deze man de rechter ook nog zou manipuleren. Zijn wapen zijn nu de kinderen, die weer regelmatig bij mij komen. Er wordt nergens over gesproken. Zij zullen ongetwijfeld de waarheid goed aanvoelen, maar kunnen door zijn manipulaties de vinger er niet opleggen. Zij willen nergens over praten. Ik weet dat dit niet goed is, maar ik laat het zo. Ik kan dit niet forceren.
Eens zal zich wat voordoen waardoor hij zwaar door de mand zal vallen en er wel gesproken moet worden.
Mijn ex-man werkte bij een bank en het blijkt dat hij daar is ontslagen.
Ondanks dat wist hij er nog een afscheidsreceptie uit te sleuren met 500 man en met vele ” lovende speeches” (ook daar moesten blijkbaar vele zaken in de doofpot en hij maakte daar smerig gebruik van).
Op ieder terrein op alle gebied heeft hij de zaak belazerd en gemanipuleerd, misleid, belogen en vervolgens projectie gepleegd.
Hij voelde zich het slachtoffer, ” wat had de moeder zijn gezin aangedaan” waren zijn uitspraken waar hij dat maar kon ventileren).
Anderen kregen de schuld en met name ik als moeder van de kinderen.
Ik ben blij gescheiden te zijn, maar ik heb toch levenslang. Hij blijft doorgaan waar hij ook de kans krijgt om onrust te zaaien.
De kinderen zullen als zij verstandig zijn ook afstand genomen hebben, maar zijn wel zo opportunistisch om zijn geld aan te nemen helaas. Ik houd mij rustig door maar te denken, dat dit dan enige genoegdoening is voor zijn afwezigheid en niet betrokken zijn tijdens hun jeugd. Hier kan ik ook niets aan veranderen. De situatie is nu zo.
Het vertrouwen behoud ik dat er ooit ergens een doodlopende weg ingeslagen wordt door hem, want hij kan volgens mij niet ongestraft slachtoffers blijven maken, wat hij ongetwijfeld wel zal doen.
Ik had de behoefte om op deze website mijn verhaal te vertellen, want misschien helpt het anderen.
Negeren en afstand nemen en bij alle ellende die door narcisten veroorzaakt wordt als toeschouwer er in staan, zonder daar teveel emoties bij te hebben (ook al worden er kinderen in betrokken), is toch de beste oplossing, anders gaat dit ten koste van het eigen welzijn. Het is ook alert blijven om buiten conflicten te blijven, die veroorzaakt blijken door narcisten. Voordat je het weet zit je in een onenigheid waar jezelf helemaal niet bij betrokken bent en niet geweest ook. Het zijn tactieken van narcisten om vervolgens weg te lopen.
Zij veroorzaken overal misère en willen dan ook vaak nog eens terugkomen om de boel te redden. Zijzelf zijn n.l. Niet de veroorzakers. Als je ziet wat er gebeurt, kun je op tijd ingrijpen, door vooral rustig te blijven en afstand te nemen en de bal terug te spelen.
Negeren en afstand nemen en niet reagere zijn denk ik toch de sleutelwoorden in het healingsproces na een leven met een narcist;
Dit vooral ook met mensen die door narcisten zijn gemanipuleerd en voor de kar zijn gezet, want ook zij kunnen als de kans zich voordoet namens de narcist veel verdriet en ellende geven. Het is zaak om uit het schootsveld vandaan te blijven.
Dat geeft rust en de enige mogelijkheid om in het leven verder te gaan en er nog iets leuks van te maken
Anoniem
Zo herkenbaar, maar daarin ben ik niet de eerste. Tussen twijfel, wanhoop en heel veel onmacht probeer ook ik mijn weg te vinden… Hoge (stress) pieken en periodes dat “alles” normaal lijkt te gaan. Altijd is er wel een (externe) trigger die er voor zorgt dat ik als “diegene die het dichtste bij staat” de figuurlijke klappen op mag vangen. Of mijn partner narcist is zal niet geconstateerd kunnen worden, hij is immers de “normaalste” persoon binnen het gezin. Ik ben diegene die gestoord, debiel en een oude demente bejaarde is (ben overigens 45)!? Dus wat doe je als je met je rug tegen de muur staat, stug doorgaan en volhouden en ingaan/meegaan met alle wensen (lees eisen) om maar de lieve vrede te bewaren! Er zijn 3 kleine kinderen in het spel, ook die hebben er last van. Hij is overigens wel heel slim om richting de kinderen veelal poeslief en aardig te zijn en mij als boosaardig figuur neer te zetten. Zo langzamerhand verdwijnt je eigen ik en ben je een schim van wat je ooit was. Lachen wordt een zeldzaamheid en ontsnappen (lijkt) een onmogelijkheid. Zo nu en dan probeer ik iets terug te krijgen van wat ik ooit had, wie ik ooit was. Voor de partner is dat natuurlijk een bedreiging, hij doet er alles aan om dan vooral mij schuldig te laten voelen, bedreigingen en mij onder druk zetten. Angst heb ik dan nog steeds, huilend op weg naar “huis” (is geen thuis). Wat moet ik, wat kan ik, wat zijn mijn rechten/plichten. Heb pas sinds kort deze inzichten, worstel met wat ik kan en ben vooral erg bang. Want als de partner niet mee wil werken om normaal uit elkaar te gaan wat doe je dan? Ik ken mijn verantwoordelijkheid niet zegt hij, terwijl ik denk dat het andersom is (ik ben (enige) kostinbrenger). Ben ik egoïstisch bezig? Dat is wel het verwijt. Heeft niet iedereen recht op beetje geluk? De vraag is ook hoe heeft het ooit zover kunnen komen. Stukje bij beetje zijn mij alle rechten ontnomen en is er een soort totale controle (hoe laat ben je thuis, waar ben je bij het boodschappen doen, waarom heb je geld opgenomen enz… Zelfs over douchen (dagelijks) wordt moeilijk gedaan (dat is slecht voor de douche, teveel kalkaanslag en je maakt het niet goed schoon/droog). het eten dat ik kook is niet te eten, maar waarom hij dan niet kookt? Als ik dat zeg ben ik arrogant en moet niet zo’n grote bek hebben. Laat maar denk ik vaak, ben een ster in het relativeren van alles (kan moeilijk grenzen stellen). Maak kleine babystapjes om hieruit te geraken, of het lukt…. ?
Beste Pam,
Je zit midden in een leven wat je voor jezelf nooit gewild hebt. Wat ooit je idee was voor een gelukkig gezinsleven is niet uitgekomen. Als het een tijdje ‘normaal’ is, groeit de hoop misschien dat het weer goed komt. Daarna de val als de verwijten weer beginnen. Het is een uitputtingsslag. Je hele leven staat in het teken van hem en hoe je met je hoofd boven water blijft. Daarbij vergt de zorg voor de kinderen ook veel van je energie. Je wilt het goed doen. Je zou zeggen: dit is geen leven, maar je doet het toch.
Je wilt er ergens wel uit raken. Begin bij het begin, informeer jezelf goed in wat narcisme doet. Hoe je er het beste mee kan omgaan en hoe je met zijn trucjes kan omgaan. Ik raad je aan het werkboek van Iris te bestellen via de website. Je kunt dit altijd laten bezorgen op een ander ( veilig) adres. Hierin staan zo veel adviezen die je zullen helpen. Je inzicht neemt toe, waardoor je wel overwogen je volgende stapje kan zetten.
Sterkte hiermee,
Susan Veenstra.
Lieve Myriam,
100x DANK voor WAT jij me hebt bijgebracht vandaag: het gaat niet enkel over LOSLATEN, het gaat over LOSLATEN van wat we hebben meegemaakt… Want, Narcisme kruipt letterlijk IN je lijf, je geest EN je genen… en dat krijg je er niet ZOMAAR uit.
Jouw verhaal was precies “het mijne”… Dus pakkend herkenbaar…
PROFICIAT met de weg die je ingeslagen bent, qua bewustwording en kennis qua Narcisme! En ook, dat je nu op zoektocht bent naar jouw echte, innerlijke kracht, en vooral, naar je onverwerkte pijn en gevoelens !! Idem dito wat mij betreft !!
Sterkte!! Je bent op de goede weg !
Xxxx