Dit is een gastcolumn van Karin
Een blog? Kan ik dat en vooral: durf ik dat?
De bekende onzekerheid steekt weer eens de kop op. Wie zit er nu te wachten op mijn verhaal? Toch besef ik anderzijds dat dit wel een mooie gelegenheid is om iets te delen van mijn eigen ervaringen, een idee waar ik al een poosje mee rondloop. Dus trek ik nu de stoute schoenen maar eens aan.
Die onzekerheid raak ik nooit helemaal kwijt, denk ik. Hoewel mijn leven als alleenstaande moeder en vrijgezel sinds vorig jaar een feit is en ik langzaam maar zeker uit dat dal kruip waar ik, achteraf gezien, in rondzwierf, voel ik me soms nog steeds onzeker. Dat heeft te maken met mijn gevoel van eigenwaarde; jarenlang werd mijn mening weggewuifd, soms weggehoond, en werd mijn inbreng geminimaliseerd. Jarenlang leefde ik tussen hoop en vrees, zo heb ik het ervaren. Hij speelde met mijn emoties, misbruikte mijn empathie en hield de schone schijn op, om zo zijn eigen ego steeds te kunnen voeden. Maar dat is achteraf makkelijker in te zien dan wanneer je er middenin zit.
Frustraties, eenzaamheid, onbegrip en verdriet: al deze emoties ken ik maar al te goed. Terwijl ik dit zit te schrijven, voel ik het opnieuw maar gelukkig wel in mindere mate. Het slijt een beetje en dat is op zich fijn om te ervaren. Ik wil er ook niet in blijven hangen want dat is echt zonde van je tijd en leven.
Lang heb ik gepiekerd over hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren want, zoals veel slachtoffers van narcisme, zocht ik de schuld ook lang bij mezelf en vroeg ik mij af wat ik hem heb misdaan. Nu weet ik dat ik slechts een rol heb vervuld in zijn toneelstuk, wat hij opvoert voor de buitenwereld en voor zichzelf, en dat veel van mijn ervaringen vallen onder emotionele mishandeling. Ik vind mishandeling een zwaar woord maar leuker kan ik het niet maken.
Er is echter altijd hoop.
Ondanks de verdraaide waarheid en de misvormde realiteit zat er binnen in mij altijd een stukje ik wat er van overtuigd was dat het echt niet aan mij lag. Precies die overtuiging heeft mijn “bijna verdwenen zelf” doen overleven, juist op een moment dat het echt nodig was.
Het deed wel lange tijd pijn dat hij besloten had geen deel meer te willen uitmaken van mijn toekomst maar nu ik in de volgende fase ben beland besef ik pas hoe fijn het is om eindelijk weer mijzelf te kunnen worden. Zonder de angst verkeerd te worden begrepen, waardoor je je woorden gaat wikken en wegen, of zonder dat je bang hoeft te zijn voor een sneaky opmerking, zo zacht geplaatst dat alleen jij hem kunt horen. Want de buitenwereld mag niet merken hoe hij werkelijk is, natuurlijk…
Hoewel ik slachtoffer ben en de strijd nog niet voorbij is, wil ik mij niet de rest van mijn leven ook slachtoffer voelen, dus kies ik er voor dat los te laten. De slachtofferrol past beter bij de narcist dan bij mij. Het is nu aan mijzelf om mijn ervaringen te verwerken, wat echt wel (populair gezegd) bloed, zweet en tranen kost.
Desondanks heb ik er alle vertrouwen in dat het me gaat lukken, mede dankzij de herkenning bij en het medeleven van de leden van het bondgenootschap dat “Herstelgroep” heet.
Karin
32 reacties op “Eindelijk weer mijzelf kunnen worden”
Mooi….uit het hart geschreven.
Dank je wel, Rianne 🙂
Lieve Karin,
Geestelijke manipulatie is erger dan lichamelijke mishandeling, het is voor de buitenwereld namelijk niet zichtbaar. Verliezen van je identiteit géén zelfvertrouwen of niet meer helder kunnen denken ik weet er alles van.
Had zelf scheiding aangevraagd en weer opgeschort dacht dat ik niet zonder hem kon leven. Hij kroop in zijn slachtofferrol en ik was therapeut van mijn eigen relatie.
Bijtijds tot inkeer gekomen en heb echtscheiding definitief aangevraagd.
Wij zijn sterk weten ’t alleen niet, Narcisten zijn parasieten en wij zijn hun voedingsbodem.
Heb nog ’n lange weg te gaan, maar aan ieder einde is óók ’n nieuw begin.
Liefs Margo
Je hebt volkomen gelijk, Margo. Goed dat je tot inkeer bent gekomen en de dingen in het juiste perspectief ging zien. Sterkte en geluk op je nieuw ingeslagen weg.
Liefs Karin
Lieve Karin, wat fijn dat je er uit bent ontsnapt en goed van je dat je weet van jezelf dat jij wél een goed en fijn en sociaal mens bent, dat lees ik tussen jouw lijnen, dus blijf knokken en omarm dit nieuwe en positieve leven. We hebben er tenslotte maar één! Het bedrog, de sneren, het liegen, de woede-uitbarstingen als meneertje zijn zin niet kreeg en daarbij de angst voor de kinderen, blij dat dat voorbij is. Met elkaars hulp worden we gelukkig sterker en ikzelf kan voor ’t eerst in 62 (!) jaar in de spiegel kijken en glimlachen naar mijn eigenbeeld en dat is zo ongelooflijk fijn, eindelijk je ‘verdwenen zelf’ mogen terugzien!
Blijf vechten, meissie, wij hebben het recht op een volwaardig eigen ‘IK’!
Sterkte en warme groet van Hanneke.
Elke keer weer zoveel herkenning en erkenning.
Ook ik ben me aan het losmaken.
En verlang naar mijn eigen sleutel in mijn eigen slot,waar hij nog geen millimeter over mijn drempel komt.
Heel veel sterkte!
Je kunt het.
Blijf geloven in je eigen kracht en wees er van overtuigd dat die eigen sleutel er komt, dan gaat het echt lukken. Heel veel sterkte, houd je hoofd erbij en laat je niet gek maken.
Jij kunt het ook!
Succes, Karin
Beste Hanneke, Bedankt voor je warme woorden. Door dit soort lieve reacties krijg ik gelukkig weer meer hoop dat ik anderen soms echt wel kan vertrouwen. Ik wens jou nog veel plezier toe met jouw eigen hervonden “IK”.
Hartelijke groet van Karin
Bedankt voor je reactie en lieve woorden, Hanneke. Fijn dat je eigen “ik” weer terug lacht naar je.
Ik blijf vechten; komt goed.
Warme groet terug
Karin
Lieve Karin, Mooi om te lezen dat je weer leven mag. Dat je jezelf weer mag zijn. Ik wens je veel moois in je nieuwe leven en dat je uiteindelijk je zelf weer kunt zijn! Ook ik ben me aan het losweken, beetje bij beetje neem ik afstand. Ik hoop op mijn wonder, dat hij ooit de “boodschap” begrijpt en vertrekt.
Beste Christina, Heel goed om hem beetje bij beetje los te laten. Zo kun je voorzichtig je eigen weg gaan bepalen, voor jezelf, zonder dat hij direct in de gaten heeft dat je je van hem aan het “losweken’ bent. Gebruik je kennis m.b.t. narcisme in je voordeel. Mij lukte het met die kennis hem niet teveel tegen me in het harnas te jagen, wat resulteerde in een goed scheidingsconvenant.
Uiteraard weet ik niet of je getrouwd bent maar het gaat er hier om: kennis is macht – voor jou!
Dit klinkt misschien berekenend maar is heel erg belangrijk want het gaat om JOUW toekomst.
Heel veel sterkte met alles.
Hartelijke groet, Karin.
Mooi beschreven Karin.. Wij zijn sterk ! Ik herken veel in jouw verhaal, geef het de tijd en je zal weer vrij kunnen ademen..
Dank je wel Margot. Het komt wel goed 🙂
Wat goed en helder beschreven Karin! Ik ben pas 4 weken bezig om los te komen en het te verwerken. Het voelt allemaal nog zo onwerkelijk. Ik heb het boek ” Herstellen van narcistische mishandeling” van Iris Koops gelezen en ben het nu voor de tweede keer aan het lezen. Daar heb ik heel wat houvast aan. Morgen heb ik een afspraak met een psycholoog en hoop daar ook mee verder te kunnen. Want alles is door elkaar gegooid in m’n hoofd.
G.B., Het begin is er, heel fijn voor je. Het boek bracht voor mij veel herkenning en ik realiseer me steeds meer hoe subtiel hij te werk is gegaan. Ook nu komen er nog steeds herinneringen omhoog borrelen, waarin ik nu pas, na jaren, patronen herken. Dat je een wirwar aan gedachten hebt herken ik ook. Jaren heb ik “in mijn hoofd’ gezeten, op mijn tenen gelopen, scenario’s doordacht en berekeningen gemaakt die van belang zijn voor mijn eigen toekomst.
Het is veel, het is heftig maar gun jezelf de tijd die je nodig hebt om te herstellen.
Als je in een rustiger vaarwater komt dan wordt de chaos in je hoofd, langzaam maar zeker, echt steeds minder. Sterkte en succes!
Karin
Afscheid genomen van mijn N vader. ik hoef geen slechte dochter en zus meer te zijn…er valt een last van schouders..
Heftig maar weldadig voor je innerlijke rust. Het allerbeste verder!
Kom je uiteindelijk in het reine met jezelf…?En, confronteer je hem met zijn “probleem”…,?
Lesley, uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat hem confronteren met z’n probleem geen enkele zin heeft. Wéér steek je energie in hem. Die energie heb je zelf heel hard nodig om te helen van deze geestelijke mishandeling. Ik besteed die energie nu aan mezelf. Dat vind ik heel moeilijk want ik was er al die tijd enkel en alleen maar voor hém. Ik was mezelf compleet kwijt. Ik moet leren dat ik er ook mag zijn en ook waardevol ben. Lesley, zorgen voor jezelf is zo belangrijk. Tevens een begin van je herstel. Ik confronteer hem nergens meer mee want ik ben me er nu zo onderhand wel van bewust dat het hem voeding gaf en mij uitputting en wanhoop.
Precies goed verwoord.
Geen ruimte meer geven,nog geen milimeter.
Inderdaad G.B heeft helemaal gelijk geen aandacht en energie meer insteken. Zij doen niets verkeerd toch. Ga je een confrontatie aan, wat krijg je terug. SCHULDGEVOEL. Bah er is niet mee te praten. Ik ben nu een jaar op mezelf, nog een half jaar geprobeerd in de wekende samen te zijn, wekende lief zijn alles doen en weer gestraft worden. Waarom ??? dat is een wisselwerking zegt hij. laats voor de kerst nog een kaart kerststuk en kerststol voor zijn deur gezet, krijg een sms Dank je wel leuk en lekker. Het is alleen nemen wat ze doen.5 Jaar lang. Ben er nog lang niet, Voor mij ongelooflijk. In 5 jaar van een zelfstandige vrouw naar een afhankelijk wrak Die hem nog mist ook, vreselijk.
Heel veel sterkte. Ellie
Jij ook héél veel sterkte Ellie…
Ellie, ik herken mij volledig in hetgeen jij vertelt. Soms voel ik mij iets sterker. Maar vaak overvalt me een soort van paniek. Ik heb de relatie 6 weken geleden verbroken en ik weet dat dat een hele goede beslissing was. Ik neem geen contact meer op en ook dat is het beste wat ik kan doen. En dan toch die paniek die me meerdere keren per dag overvalt. Ellie, wat jij vertelt over die kerstattenties heb ik dan níet gedaan, ik laat niets weten aan hem. Maar o, wat snap ik goed hoe jij je voelt zeg! Het zou zomaar een actie van mij kunnen zijn. Waarom? Omdat we voor hem willen blijven zorgen. Dat hij ons nodig heeft. De liefde voor hem komt uit onze tenen. Maar het verdriet, onmacht, gemis, woede, frustratie en de pijn komen óók uit onze tenen. Het maakt je gek! Ik heb moeite met de straat op te gaan, boodschappen te doen. Hij woont bij me in de buurt. Hoe reageer ik als ik hem tegenkom. Raak ik uit het veld geslagen? Ga ik huilen? Beven? Wie weet val ik hem wel aan? Ik ken mezelf zo niet! Alle ellende zit diep in me en het ontlaadt zich niet. Het wordt steeds verder opgebouwd. Elke dag wordt het erger en weet me absoluut geen raad. De woede en de pijn van alles wat hij bij me heeft weggeroofd. Van geld tot m’n eigen ik! Nooit heeft hij zich bekommerd om mijn welzijn maar andersom moest ik er altijd zijn voor hém. Ik heb momenten dat ik niet meer wil leven. Dat is toch niet normaal. Ik weet dat als ik het de tijd geef dat het zal slijten maar wat is de tijd m’n vijand nu.
Beste G.B.,
Je hebt de relatie verbroken en daarmee de eerste stap tot herstel gezet. Dat je het nu zo moeilijk hebt is naar, maar ook logisch. Je kunt hulp inroepen van een gespecialiseerde coach of therapeut via ons netwerk, om je door deze eerste zware periode heen te helpen.
Ik wens je hoe dan ook veel sterkte!
Susan Veenstra
Beste Lesley,
Zelf ervaar ik het niet zo dat ik in het reine moet komen met mijzelf; ik ben namelijk niet degene die zichzelf iets te vergeven heeft. Ik ben niet degene met de stoornis hier en kan mijzelf met een gerust hart aankijken in de spiegel.
Hem confronteren heeft geen zin; ontkenning van een probleem ligt per slot van rekening in het straatje van de narcist en zal jou misschien nog meer het gevoel kunnen geven dat het aan jou ligt.
Nee, het is een beetje als een grassprietje: je moet (ogenschijnlijk) meebuigen met de wind en daarna weer terug buigen als de wind ligt of veel minder is, zodat je weer fier overeind staat!
Karin
Wou dat ik al terug kon buigen.
Ik moet noodgewongen nog enkele maanden met hem samenwonen. Ik negeer hem nu, maar het voelt moeilijk aan. Heb steeds het gevoel hem te moeten antwoorden in geuren en kleuren.
Beste Lesley, dat herken ik wel. Wij zijn blijkbaar types die graag informatie delen met anderen. Maar alle informatie die je HEM geeft kan tegen je worden gebruikt op een moment dat het in zijn straatje te pas komt. Daarom: houd vol en vertel hem alleen datgene wat je kwijt wilt of moet, qua afwikkeling van jullie situatie. Houd je hoofd erbij en houd het zo zakelijk mogelijk als je dingen moet regelen met hem. Als hij in zijn slachtofferrol kruipt (wat bij mij tijdens de scheidingsprocedure nog wel een gebeurde) knik dan slechts begripvol, zodat hij zich “begrepen” voelde en er geen spanning ontstond, en breng subtiel maar snel het gesprek op iets waar JIJ over wilt praten. Dat werkte bij mij vrij goed, in die situaties.
Nogmaals: sterkte en wees lief voor jezelf en zorg goed voor jezelf!
Karin
Zo bescheiden geschreven.
De diepe zekerheid, het weten van dat stukje ik, het ligt niet aan mij.
Het heeft mij gered, mij zelf niet totaal te verliezen.
Zowel in mijn jeugd , bij mijn ouders , als later in mijn huwelijk dat 19 jaar duurde.
Toch wel beschadigd psychische klachten , angst , nerveus verdriet, eenzaam. enz. p.t.s.s.
mijn probleem , toen ik jong was , was dat ik geen verbaal verweer had tegen alle beschuldigingen. ik begreep vaak niet waar het opsloeg.
of het kwam zo onwerkelijk op mij over . dat ik het gewoon voorbij liet gaan. bleef dan wel met een onduidelijk verdriet , en schuld gevoel zitten, Ik was slecht, deugde niet. ,begreep niet waar dat gevoel vandaan kwam.
Voorbeeld: Eens bij een bezoek aan de huisarts, zag die dat het niet goed ging met mij. Hij vroeg mijn moeder het wat kalmer aan te doen met mijn vader, in verband met mijn gezondheid. buiten gekomen werd mijn moeder woedend op me en schreeuwdw, door jou schuld kom ik nog in het gekkenhuis terecht, Ze reed hard weg op haar grijze bataves. nog altijd zie ik dat beeld voor me ,.de achterkant van mijn woedende moeder.daar stond ik. Klap op het kinderhoofd noemde de huisarts het.
l Mijn ouders zijn gescheiden.
Mijn vader had al langere tijd een geheime nieuwe relatie. hij kwam bij mij op visite en deelt op een aggressieve toon mee dat hij een eind aan zijn leven gaat maken. Hij zou zich van de loods ladder laten vallen, met zijn hoofd naar beneden.
Doodsbang werd ik , daar zat ik alleen met twee kleine kinderen.
Mijn vader hertrouwd met deze vrouw.
Zij beschuldigde mij.
Jij hebt het huwelijk van je ouders kapot gemaakt. Je hebt die arme mensen uit elkaar gejaagd.
Met hem, (mijn vader) is niks mis het is zo’n goeie man.
Mijn Ex Echtgenoot,( Inmiddels al heel lang overleden) dreigt met zelfmoord. Ik waarschuw een arts, die bij hem gaat kijken. mijn ex belt me later op en begint me keihard uit te lachen. enz.
Een andere keer doet hij de uitspraak tegen mij, “Ik voel me net een SSer ik kan in koelen bloede iemand vermoorden”.
Z’n ogen stonden vreemd.
het stempel , Te falen voor mijn ouders is altijd blijven bestaan , en in het contact altijd voelbaar.
ik voel mij schuldig ten opzichte van mijn kinderen, dat ik met deze man getrouwd ben geweest. Ik had hun een fijne jeugd en een lieve vader gegund.
Helaas de klok kan niet terug gedraaid worden, en er is veel schade aangericht.
De ouders zijn inmiddels beiden overleden, mijn vader en stiefmoeder vorig jaar.Ook van deze moeizame relatie moest ik afscheid zien te nemen. Een heftige rouwperiode , waarin alles weer naar boven kwam.
toch ook goed, ik kreeg overzicht, en gelukkig ook inzicht omdat ik inmiddel veel meer te weten ben gekomen over n.p.s. en de gevolgen.
Uit respect voor het feit dat mijn ouders mij op de wereld hebben gezet. Wilde ik op een waardige vredige manier afscheid nemen ,ook in het besef dat zij nu afscheid van deze wereld nemen.
Mijn innerlijke kind dat jaren bij hun gevangen zat heb ik bij hen weggehaald. .
Ik ben oud genoeg en volwassen, heb zelf geen ouders meer nodig.
Maar ik ben niet te oud om als nog ouder van mijn innerlijke kind te zijn, het vertroetelen er plezier mee te hebben.
Blijft bestaan , de herinnering
als een foto van het verstilde beeld van m’n ouders.
Trix.
Lieve Trix,
Wat een indrukwekkend verhaal. Jouw ervaringen doen mij beseffen dat ik er nog relatief “goed” ben afgekomen en ik vind het heel sterk van je dat je dit allemaal zo opschrijft.
Geniet zoveel mogelijk van en met je eigen kinderen en je eigen, sterke “ik”.
Dat schuldgevoel naar hen toe begrijp ik best; ook ik stel mezelf regelmatig de vraag of ik de kinderen niet meer had moeten beschermen tegen de negatieve invloed die de slechte relatie tussen mijn ex en mij had op de sfeer in huis. Om nog maar te zwijgen van de invloed die de sluipmoordenaar (die “narcisme” heet) had. Misschien had ik, achteraf gezien, meer kunnen doen. Als ik daar echter dieper over nadenk dan besef ik dat ik echt wel deed wat er toen binnen mijn mogelijkheden lag, maar dat ik gewoonweg niet in staat was om meer te doen.
Ik was murw van binnen en had al mijn energie nodig had om zelf te “overleven”.
En dat kan inderdaad een schuldgevoel veroorzaken, ik heb echter besloten om te proberen daar niet in te blijven hangen want dat schiet ook niet op. Als ik zie wat een leuke mensen mijn kinderen worden dan zit het wel goed met hen.
Ik wens je alle goeds.
Karin
Dank je wel Karin ,
voor je begripvolle woorden.
Voor mijn gevoel, en in mijn herinnering, hield ik één arm om mijn drie lknderen heen om ze te beschermen tegen hun vader. De andere arm en hand stak ik recht vooruit om mijn ouders op een afstand van hen te houden , ik vertrouwde ze nooit,Altijd waakzaam,en op mij hoede, tot het laatste toe.
Daar ging het grootste deel van mijn energie in zitten.Ik weet wat mijn kinderen tekort gekomen zijn en gemist hebben.
Het was hoofdzakelijk overleven.
.Ook na mijn scheiding ging dat nog door.Nu mijn de ouders en mijn ex overleden zijn komt alles een beetje tot rust .
Ik ben inmiddels 73 en heb een schat van een kleindochter.
Door op een zekere vredige manier afscheid te heben genomen ,heb ik het veleden af kunnen sluiten, en word ik niet meer lastig gevallen door de nare herinneringen. Je zou kunnen zeggen dat ik ze hiermee het zwijgen heb opgelegd in mijn beleving, waardoor ik ook eindelijk weer mijzelf kan zijn ,in het hier en nu.. Het was een lang en moeilijk proces. maar voel me er nu heel gelukkig mee.
Het is zo belangrijk dat er steeds meer infomatie komt over NPS.dat kan veel leed voorkomen.
Veel liefs en ook sterkte voor jou.Karin.
Trix
Dank je wel, Trix. Door dit allemaal op te schrijven dragen we samen een beetje bij aan de informatie over NPS, met name over effect er van op de lieve doch sterke mensen die wij, slachtoffers, blijken te zijn 🙂
Fijn om te lezen dat je nu gelukkig bent: het is je gegund.
XX Karin