Dit is een gastcolumn van Kristine
Het “land van het licht” is een zonovergoten plek vol kleurenpracht. In dit land leeft de Koning net samen met zijn koningin. Ze wordt overgoten met liefde, complimenten, verheerlijkt, op een voetstuk geplaatst. Ze is de fantasie die voor de Koning werkelijkheid geworden is.
Er heerst een sfeer van democratie in dit land maar niets is minder waar. Er gelden namelijk regels, bepaald volgens de fantasie van de Koning. In den beginne is er niets te merken van deze regels maar na een tijdje worden ze duidelijk gemaakt aan de koningin waardoor er wolken beginnen te hangen boven dit land.
Ze is enigszins uit haar lood geslagen en begint zich af te vragen wat ze nu precies gedaan heeft waardoor de Koning boos op haar wordt. Ze begint zich aan te passen in de hoop de lieve Koning, zoals hij in het begin was, terug te zien.
Dit gaat een tijdje goed tot de Koning alweer een nieuwe regel heeft uitgevonden waar de koningin zich aan moet houden. De kleine wolkjes hebben plaats moeten maken voor stapelwolken want het is voor de koningin niet makkelijk zich weer te moeten aanpassen aan een nieuwe wet. Ze durft er al eens tegen in te gaan maar wordt onmiddellijk getroffen door een bliksemschicht.
Het is een straf die niet in verhouding staat tot het gepleegde “delict” en de koningin begint nu echt wel te twijfelen of ze zich nog in een reële wereld begeeft. De Koning roept en tiert haar toe dat ze zich beter moet gedragen want dat hij last ondervindt van haar tegenspraak.
Alle middelen worden ingezet om de koningin toch maar aan het fantasiebeeld te laten voldoen: nog meer straf maar niet enkel meer onder de vorm van verbaal geweld.
Het “land van het licht” bestaat al lang niet meer en is ondertussen “het land van de duisternis” geworden.
Gelukkig heeft de koningin 7 maanden geleden een uitweg gevonden uit dit “land van de duisternis” en is ze op zoek gegaan naar haar “verdwenen zelf”.
Lieve Iris
De voorbije maanden heb ik alle fases: opluchting, verdriet (rouw), woede verschillende keren doorlopen. Er leek geen eind aan te komen. Je probeert uit het dal te raken, zet een paar passen bergop en duikelt terug naar beneden. Net zoals vele slachtoffers voelde ik mij lamgeslagen, leeggezogen, uitgeput, had ik geen zin meer om te leven.
Ik weet niet hoe ik het had kunnen redden zonder jouw boek.
Heb het ondertussen 2 x gelezen en ben bijna aan het eind van de opdrachten.
Vorige week heeft de narcist alweer geprobeerd om vat op mij te krijgen maar dankzij de inzichten die ik nu gekregen heb, heb ik mij kunnen wapenen. Het is een cruciale stap in het herstel.
Aan iedereen die er nog middenin zit of net aan ontsnapt is: geloof in de kracht van “jezelf”.
Kristine
9 reacties op “Van het “land van het licht” naar het “land van de duisternis””
Dit is het precies! ! Bedankt iris…
Mooi mooi mooi, als je dit zo kunt beschrijven en in 7 maanden de inzichten kunt toepassen kom je er zeker helemaal uit. Ik hoop dat er geen prinsen en prinsesjes in het ‘sprookje’ voorkomen want die moeten indien nog jong voor de boze wolvenkoning in schaapskleren in bescherming worden genomen anders worden zijn verslonden voor ze goed en wel tot bloei komen. Het lijkt overdreven maar wij allen hier weten dat dit dat geenszins is. Veel moed en liefde, Lieve groet, D
Ik heb er gelukkig maar 3,5 jaar ingezeten maar het is verdomd een moeilijk proces geweest om eruit te geraken. Ik heb mij erin vastgebeten om er alles over te weten te komen en hoe confronterend het ook is….je moet de realiteit onder ogen durven zien. Met vallen en opstaan, veel liefde, steun, luisterend oor van mijn lieftallige zussen, broer, schoonzus, mijn kinderen, het boek van Iris en een héél goede psychotherapeute ben ik de moeilijkste periode doorgekomen. Geloof me, ik heb nog nooit zo’n pijn in mijn hart gevoeld want je voelt je letterlijk verraden in de “liefde”. Ik ben altijd een sterke vrouw geweest en er is niets zo erg dan jezelf verliezen in een ander. Inzicht is dan ook de enige weg om jezelf terug te vinden.
De prins en prinses zijn bij een vorige koningin gemaakt en zijn ondertussen volwassen maar dragen spijtig genoeg wel de sporen alsook de ex Koningin die het meer dan 30 jaar heeft volgehouden. Met de prinses en ex Koningin heb ik wekelijks contact. Heb ook een exemplaar van het boek voor hen gekocht en hoop dat het voor hen een steun zal zijn omdat ze nog meer te verwerken hebben dan ik.
Het positieve in het hele verhaal is dan toch dat er een mooie vriendschap is ontstaan tussen de 2 ex Koninginnen. Koninginnen met grote “K” want we mogen trots zijn op onszelf dat we de wolf in schaapskleren aan de kant hebben kunnen zetten.
Liefs kristine
Mooi Kristine, vooral dat er inzicht bij beiden is en dus steun en erkenning. Naast veel werken aan jezelf kan dat heel helend werken. Bij mij is het 19 jaren geweest plus 8 jaar extreme stalking, wat altijd op de achtergrond aanwezig is. De confrontatie aangaan en geen emotie of angst laten zien is het doel, maar nog altijd de uitdaging. Ik heb met een vrij extreme case te maken en ook ik heb alles gelezen, gedaan, gevolgd om mijzelf te sterken en te wapenen. Onze kinderen gaan er zo veel beter mee om en hebben veel inzicht en ik ben soms erg verbaasd maar ook erg trots hierover. Maar wij dragen alle drie de sporen van geestelijk misbruik. Waarin zich dat uit is dat wij geen mensen werkelijk toelaten en fundamenteel vertrouwen verloren hebben. Misschien moet ik dan het meest voor mijzelf spreken en projecteer ik die ook vanwege het trauma. Mij levensles is geweest dat een fundamenteel vertrouwen in anderen fijn is maar dat je vooral op jezelf moet vertrouwen. Met een vast zelfvertouwen en een stevige geaardheid ben je geen partij voor een mensen met een N persoonlijkheidsstoornis. Veel kracht gewenst. Ik heb zelf veel gehad aan Melanie Tonia Evans (Australia) zij is heel vooruitstrevend op gebied van inzichten om weer in je kracht komen. LD
Een goed verhaal,
zo ging het bij mij ook. De eisen werden steeds absurder, en de straffen heftiger ,tot levens gevaarlijk toe. Ik werd langzaam maar zeker op een sluwe wijze van m’n omgeving geisoleerd. Uiteindelijk met een hulpverleenende instantie met m’n kinderen uit huis gevlucht, en op een veilig adres onder gebracht.
Mijn vertrek en afwezigheid verklaarde hij op zijn werk, en aan bekenden, Dat ik ernstig ziek was, en in de psychiatrie was opgenomen .Hij had een zeer goede baan,en werd geloofd.
Ik kwam daar pas later achter toen ik een colega sprak, dievroeg hoe het nu met mij ging, en verbaasd vroeg hoe het mogenlijk was dat ik m’n kinderen mee mocht nemen in een psychiatrische inrichting. ook later, na de scheiding stapte hij naar oficiele instanties, met klachen over mij dat ik gestoord zou zijn.en niet goed voor m’n kinderenn zorgde. waarop een onderzoek volgde.
Gelukkig zijn ze er nooit ingetrapt., en vonden dat ik volkomen verantwoord met m’n kinderen omging.
Hoe gemeen, gestoord en gevaarlijk kan een NPSer zijn!! Men heeft hem intensieve therapy aangeboden, wat hij afsloeg want met hem was niks mis .Tevens probeerde hij mij er van te overtuigen dat therapy alleen maar bedoeld was om ons huwelijk kappot te maken.Ik heb toen meteen echtscheiding aan gevraagd. en ben nooit meer terug gegaan.ook nooit meer getwijfeld. Het huwelijk heeft bij elkaar 19 jaar geduurd.
Het was een langzaam afschuwelijk proces.en duurde ook heel lang voordat ik door had hoe mis dit allemaal was Het allerergste voor m’n kinderen. voor hen was er veel onduidelijkheid. het herstel heeft lang geduurd ,een goede begeleiding was een noodzaak. Dat werd helaas in die tijd nog niet onderkent
Hoop dat het heel goed tot de hulpverleners door gaat dringen. hoe noodzakelijkhulp is om de schade te herstellen , vooral ook bij kinderen, die soms helemaal niet meer weten waar ze met hun ouders aan toe zijn , als één van de twee een nps. heeft.
Veel sterkte .allemaal,
groetjes Trix
Top. Wat goed beschreven. Ik ga het bewaren. Bedankt Kristine.
Mooie beeldspraak Kristine, je denkt inderdaad dat je een lot uit de loterij hebt getroffen in het begin, je waant je erg gelukkig, maar het is later inderdaad allemaal waan (zinnig).
Ik ben er inderdaad aan ontsnapt aan deze hel op aarde, wat vele mensen niet begrijpen omdat de koning of koningin vaak erg sluw te werk gaan.
Wat wel bizar is in deze, mijn ex partner, noemde zich ook regelmatig koningin, ik dacht dat het kwam omdat ik alles voor haar had gedaan om haar gelukkig te maken en ze mij daar dankbaar voor was.
Ze heeft nu wel haar kleine prins bij zich, ze woont nu 10.000 km verder in Afrika en ik zal noch de koningin, noch onze kleine prins nooit meer zien, dat laatste doet mij erg veel verdriet, maar ik kan er helaas helemaal niets aan doen…………..
Toevallig is het niet, ze schrijft op haar What’s app pagina dat haar Valentijn’s dag zo mooi was door haar mooie prins. Zij is de koningin en heeft haar prins, haar schijnwereld is volmaakt.
Vandaag dacht ik nog aan haar en aan “ons” kind. Ik heb haar compleet geblokkeerd op alle media, ze stuurde mij foto’s en filmpjes van het jonge mannetje, lijkt als “2 druppels water” op mij toen ik jong was. Het filmpje gaat bij mij door merg en been, ik kan niets doen…………….
Ik heb een kind maar zal het nooit zien …………….
Dag Joao
Helaas gaat niemand die ooit met een narcist heeft samengeleefd een mooi verhaal kunnen schrijven. Er zijn enkel happy endings voor degenen die eruit zijn kunnen stappen en een volledig nieuwe start kunnen maken van hopelijk een mooi nieuw verhaal.
Mijn ex vriend noemde zichzelf niet Koning hoor, maar ik voelde mij in het begin wel een Koningin bij hem. Dacht ook dat ik het lot gewonnen had en eindelijk mijn soulmate gevonden had. Ik had mij in geen tijden zo gelukkig gevoeld. Na verloop van tijd begon ik dingen te merken waar ik niet de vinger op kon leggen. Mijn intuïtie zei wel dat er zaken niet klopten maar het is zoals je schrijf, ze zijn sluw en je begint vooral te twijfelen aan jezelf. Doe ik wel voldoende mijn best voor deze persoon? is het echt zo dat ik niet genoeg liefde laat zien? En je weet wel dat dit het geval is maar toch ga je nog beter je best doen. Je geeft ze nog meer van jezelf weg. Een mooie omschrijving die ik gelezen heb op de site van Charlotte van der Hoeven : je begint als een mooie groene groene appel waar de narcist gedurende de tijd hapjes uit neemt tot er enkel nog een klokhuis rest.
Toen ik half juni vorig jaar de relatie beëindigd had ben ik zelfs eind juli met hem 1 keer mee naar een therapeute gegaan zodat hij eindelijk zichzelf kon helpen. Het initiatief kwam natuurlijk niet van hem. Het eerste half uur verliep goed, maar daarna werd het meer relatietherapie en dat was niet de bedoeling. Daarna heeft hij het contact verbroken.
Sedert augustus ga ik zelf om de 2 à 3 weken naar een psychotherapeute. Tijdens de eerste sessie viel het woord “narcist”. Ik ben er toen wat over gaan lezen maar dan wel in de zin van “kan een narcist geholpen worden”. Het is de aard van het beestje om toch te proberen een mens te redden.
Begin november kwam hij mij terug opzoeken, had dan al blijkbaar sedert augustus een nieuwe prooi gevonden, maar kon het toch niet laten want het was sterker dan hemzelf. Zelfs toen was ik nog bereid om hem te helpen om op zoek te gaan naar een andere therapeute want de vorige vond dat het na 4 sessies goed met hem ging. Uiteindelijk is hij enkel komen uitvissen of hij nog invloed op me had en of hij me nog steeds kon manipuleren.
Pas daarna ben ik alles goed beginnen lezen over narcisme, maar dan hoe ik mezelf kon helpen om uit de klauwen te blijven van zo’n persoon.
Het is een moeilijke weg. Ondertussen heb ik een andere psychotherapeute want de eerste had wel door dat ik met een narcist te maken had gehad, maar vond ook al snel dat ik aan de beterhand was. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik er nu één heb die de juiste aanpak heeft, met opdrachten werkt en ook gaat uitzoeken wat ik voor de ontmoeting met de narcist heb meegemaakt. Het is niet voor niets dat een narcist zijn prooi goed weet uit te kiezen.
In de eerste plaats moeten we onszelf graag zien, niemand boven ons plaatsen omdat we denken dat we daardoor meer liefde krijgen van de ander.
Prijs jezelf gelukkig Joao dat je er ook aan ontsnapt bent. Spijtig genoeg zie je daardoor dat kleine ventje niet meer, maar kleintjes worden ook groot en misschien krijg je op een dag toch de kans om hem terug te zien. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je dit ooit mag meemaken en hoop ook dat ik hier op deze site ooit een verhaal mag lezen van jou dat het goed met je gaat want er is ook een leven na narcistische mishandeling.
liefs
kristine