Dit is een gedicht van Doriene
Jij bent mijn prinses, zei hij
en bouwde een kasteel.
Jij bent mijn bron, dacht hij
van wie ik liefde steel.
Jij bent mijn lieve prins, zei zij
op het witte paard.
Hij is die ENE, dacht zij
en is mijn liefde waard.
Ik zal je behagen, zei hij
en gaf haar een tierelantijn.
Ik ga je bezitten, dacht hij
en speelde schone schijn.
Ik zal je alles geven, dacht zij
en er altijd voor je zijn.
Mijn prins mag het aan niets ontbreken, dacht zij
ik verzacht zijn pijn.
Ik ga de poorten sluiten, zei hij
…verdween toen in de nacht.
Ze kan niet meer ontsnappen, dacht hij
ik heb haar in mijn macht.
Doriene
23 reacties op “Een prinses in een luchtkasteel”
Slik!
Zo mooi verwoord…
Met zo weinig woorden “zo helder gedicht door je”… dat gebeurt me geen 2e keer! Bedankt;-)
Een prachtig mooi gedicht voor een fata morgana,
Dank voor jullie aardige reacties!
Slik! Ontzettend mooi verwoord…
Prachtig verwoord
Mooi verwoord, precies zoals ik het ook ondervonden heb.
Echt heel goed
Prachtig.! Het luchtkasteel zal voor een grote groep ( afhankelijkheidsrelaties) heel herkenbaar zijn. Met weinig woorden raak je precies waar het om gaat. Macht. Mijn complimenten.
Zo heb ik het ook ondervonden. mooi verwoord.
Snik…Heel mooi.
Precies zo als het voelt
Precies zo als het is
….en alleen door iemand die dit meemaakt te begrijpen
Ik voel je woorden diep binnenkomen
Ik voel ook met jou mee
Geschreven door een sterke vrouw
Dank
Door je gedicht voel ook ik mij begrepen
Liefs, christina
Dank voor jullie reactie’s en ook allemaal heel veel KRACHT gewenst.
Prent jezelf steeds in: Met mij is niets mis!!
De enige ‘fout’ die we maken is dat we geloven in DE liefde en daar heeft iemand gruwelijk misbruik van gemaakt.
HOU VOL! Geef de hoop niet op….laat dit misbruik je niet klein krijgen!
Liefs,
D.
Mooi. En zo lopen prinsessen in de val van valse prinsen.
Mooi gedicht, verdrietig, zo was het ook bij mij
Hoe raak! In jouw paar coupletten zit een heel leven. En in het laatste couplet de uiteindelijke gevangenis van schaamte en sociaal isolement waarin je terecht kan komen door alle manipulaties… En steeds probeerde ik maar weer op te lossen welke (ook financiële) schade hij aanrichtte. Ik hield hem te lang mijn hand boven zijn hoofd, ook nadat zijn diagnose was gesteld. Hij beloofde immers therapie. (De prins mag niets ontbreken, ik verzacht zijn pijn….) Ik wilde mijn kinderen beschermen tegen alle problemen en ze niet de dupe laten worden van een kapot gezin… En eerlijk; ikzelf was ook bang voor een scheiding, voor alle leugens die hij zou verspreiden over mij. Maar angst is een slechte raadgever, daar ben ik nu achter. Ik ben nog steeds bezig mijn ‘gevoel van vrij zijn’ als een vers boompje door de gure seizoenen van rechtszaken te loodsen. En nu pas dringt het tot mij door welke schade mijn lieve kind alsnog heeft opgelopen. Hoe graag zou ik hààr pijn verzachten…
Moedig van je,weg gaan,terwijl je “weet” wat je te wachten staat.En er dan achter te komen dat het nog erger is.
Maar je bent op weg,samen met je kind,dat je verdere schade hebt voorkomen.
Niemand wil een scheiding,vaak wachten we te lang. Omdat we zelf in liefde geloven…
Blijf daarin geloven,voor jezelf en je kind.
Deze gedicht associeer ik met de soapserie van GTST. Daar speelde ook een jonge vrouw met een man die zogenaamd prins op het witte paard.
Nou het is mooi gerijmd. In feiten zou iedere slachtoffer die erin zit gered kunnen worden. Gijzeling is strafbaar en nog verboden ook.