Verantwoordelijkheid

Dit is een gedicht van Sine

Verantwoordelijkheid
Verkeerd begrepen
Verkeerd gelegd
Maakt diepe wonden
Levenslang
Schept afstand
Geen verbondenheid
Schept valse schuld
en vijandigheid
Schept angst, verlatingsangst
Schept afhankelijkheid en onmacht

Een gevoel van
tekort schieten
Waar het niet hoeft
Schept verwarring
en negativiteit
Onrust alom
Zuigt energie leeg en
zonder dat je het beseft
verloochen je jezelf
Laat je jezelf in de steek
Juiste zelfzorg en juiste zelfliefde
Eigen verantwoordelijkheid nemen
Anderen hun verantwoordelijkheid teruggeven
schept ruimte
Maakt vrij
Creëert verbinding
met jezelf
En verbinding van
de ander met zichzelf

Mentaal volwassen worden
Dat is een proces
Bewust worden
van oprechte Liefde
en oprechte zelfzorg
van bestaan en levensprocessen

Moge ik blijmoedig
goed kunnen zorgen
voor mijn zelf
Moge jij blijmoedig
goed kunnen zorgen
voor jouw zelf

12 reacties op “Verantwoordelijkheid

  1. Mooi verwoord! Ja, zo voelt het precies!!! Je hebt me in de kern geraakt met je gedicht Zo heb ik het ook ervaren. Met zo weinig woorden,..weet je het kort en krachtig samen te vatten en ook met zoveel gevoel, dat ik het bijna weer ervaar. Ben nu in de fase van mijn leven, en 3e en 4e alinea van jouw gedicht. Mezelf in de steek laten! Ik weet nu wat ik toen helaas niet wist, en nog maar 45 jaar verder…opkrabbelen! Nog steeds, ja. Maar NOOIT, NOOIT meer sta ik dit toe. ‘”goed kunnen zorgen voor mijn zelf”. X

    1. beperk je internetgebruik want voor je het weet gaan ANDEREN je leven weer bepalen.
      Op voor HEN veilige afstand, greez!

  2. Dank je voor je reactie. Ja, de narcistische ouder legt de verantwoordelijkheid voor alles en nog wat bij het kind. Dat is volgens de ouder verantwoordelijk voor alles wat de ouder voelt en doet. Uiteindelijk ga je het als kind nog geloven ook dat je niet deugd, dat je telkens opnieuw tekort schiet, slecht bent, schuldig bent en de verwijten, straffen, slagen verdient en dat er (psychisch) iets met je scheelt en je verantwoordelijk bent voor alles wat “je je ouder aandoet”. Terwijl het helemaal niet zo is. Dat alles is heel verwarrend voor een kind. Je geeft jezelf weg, je laat je kracht afnemen en het is nooit goed. Je weet niet beter als kind en het is later een verschrikkelijk moeilijke ontdekking dat je ouders een narcistische persoonlijkheidsstoornis hebben. Maar die ontdekking bevrijdt je ook van hetgeen je is aangedaan. Stapje voor stapje. Je kan die verantwoordelijkheid voor zichzelf teruggeven aan je ouders. Dank zij deze site van Iris kunnen we mekaar aanmoedigen en steunen in goed leren zorgen voor onszelf en ook terug geloven in onszelf. Dat gaat ook stapje per stapje. We gaan er samen voor! We staan er niet meer alleen voor!
    Veel sterkte en moed. liefs Sine

  3. Prachtig! Iedere keer denk ik; nu ben ik er, om vervolgens te ontdekken dat ik er nog lang niet ben; dat ik woedend kan worden om een reactie van mijn ouders, terwijl het de verwachte reactie is. Hoe ze iedere keer weer hun tentakels proberen te verstevigen; ten koste van mij of mijn kinderen. Liefs Myanou

  4. Ik heb zes maanden geleden een einde gemaakt aan mn relatie van drie jaar. Waar ik ook lees in boeken of op het internet, daar staat telkens mijn verhaal in alle kleuren! Ik ben 51 jaar, vier volwassen kinderen uit mn tweede relatie, 22 jaar alleen geweest om hun op te voeden en drie jaar geleden, vlak na het overlijden van mn zusje, de man van mn leven tegengekomen. Ik heb vijf maanden gezweefd!! Voor het eerst van mn leven hardop gezegd ” jij houdt van mij !? ” de rest is, inmiddels, herkenbare geschiedenis. Met het besef dat je patronen van vroeger opzoekt, in de hoop ze te herhalen en deze keer ten goede te keren…
    Het trauma van ” hou asjeblieft van mij… ”
    Voor deze man had ik zelfmoord kunnen plegen. Blijven leven was mijn ultieme daad van liefde voor mijn kinderen. Weggaan was op zich heel dubbel, ik wist dat ik mezelf dakloos maakte, geen geld, geen inkomen, geen huis ( ik heb effectief zes weken in mn auto geslapen, honger geleden, gelogen tegen mn kids omdat ik hun hier niet mee wilde belasten ) maar ik moést weg! Hoe meer ik gaf, liefde, toewijding, zorgzaamheid, vergeving, hoe meer ik mezelf verloor, elke dag bewust een beetje sterven en toch me steeds schuldiger voelen… Anderzijds, ik was verslaafd aan die man! Verslaafd aan mijn liefde voor hem!
    Het gaat eigenlijk ontzettend goed met me, alles kwijt zijn heeft het voordeel dat de wereld ineens voor je open ligt, er was een moment dat ik besefte dat ik nog nooit gedaan had wat íkzelf echt wílde doen. Ik huur nu een appartementje en ben weer gaan studeren, ook al kan ik dit nauwelijks betalen en ook al ben ik soms ontzettend bang voor de toekomst. Dit is mn buitenwereld. Innerlijk blijf ik verscheurd. We zijn verwant, verre neef en nicht ook al heb ik hem pas voor het eerst ontmoet op de begrafenis van mn zusje. Misschien was DNA een factor in het thuisgevoel, de herkenning ? Hij beantwoordt aan álle kenmerken van pathologisch narcisme, behalve het lichamelijk geweld, ook in zijn vele vorige relaties. Ik begrijp nog steeds niet, geloof soms nog steeds niet dat dit waar kan zijn. Ik was zijn alles! En het voelde ook zo, het voelde geweldig, met een heel klein alarmbelletje dat ik vakkundig de kop ingedrukt heb.
    Het groeiende inzicht, het narcisme als een rode draad door mn leven… Is dit mogelijk ? Mijn moeder pleegt al mn hele leven karaktermoord op mij, daar heb ik vrede mee. Nu gebeurt het opnieuw,en door de bloedband heeft hij ineens een bondgenoot. De relatie met mn zoon is stabiel als altijd, mn drie dochters wisselen van stemming en gedrag naargelang ze bij hun oma op bezoek geweest zijn. En nu de hamvraag : ík ben drie keer uit een destructieve relatie gestapt, ík heb het contact met mn moeder en jongste broer verbroken ( zonder boosheid, ik heb daar vrede mee en het geeft veel rust ), nu ervaar ik veel ergernissen en boosheid van mn dochters en ik kom daar niet uit, het kan toch niet dat het niet aan mij ligt ? Het kan toch niet alleen maar mn pleasegedrag, plichtsbesef, schuldgevoel zijn ? Ik leef mn hele leven al voor anderen. Kun je werkelijk zó geconditioneerd zijn ? Ik zit in een enorme identiteitscrisis, hij heeft me gewoonweg “uitgegumd” de fakkel van mn moeder overgenomen. En dan voel ik me ellendig alsof ik de schuld afschuif op een ander, ben ik misschien de narcist ? Het kan toch niet dat het allemaal aan een ander ligt, telkens opnieuw ?
    Ik kruip langzaam uit mn isolement, heb mn goede vrienden weer in mn leven, heb andere vriendschappen totaal herzien, maar ik mis mn dochters enorm en ben niet eens in staat om boos te zijn, niet op hun, niet op mn moeder en niet op hem. Hij heeft mn grootste trauma getriggerd en opnieuw waargemaakt, ik moést hier doorheen om mezelf eindelijk te vinden. Ik wil niet in het verleden blijven hangen maar kan mn verhaal ook niet echt kwijt…
    Hoe lang blijft gaslighting zn effect hebben? Hoe vertel je wat helemaal niet na te vertellen is ? En soms vraag ik me af : ” is het zo moeilijk om van mij te houden ?…” en de vraag zo stellen betekent waarschijnlijk alleen maar dat ik nog steeds in het trauma van ” hou asjeblieft van mij ” vastzit. Hoe kom ik hier uit ? Hoe verwerk je zoiets ?
    Wens jullie een gezegende dag vol goede inspiratie,
    Cath.

  5. Beste Cath,
    Ik heb het even gelezen. Ik heb helaas geen pasklaar antwoord voor je. Dat wist je al natuurlijk.
    Het verwerken gaat in stapjes en is een proces. Vaak merken wij dat extra hulp goed werkt bij dit hele proces. Wat is de moeite waard voor jou om voor te leven? Hoe zet je alles op een rijtje en hoe kom je uit het dal.
    Ik raad je aan om onze coaching informatie aan te vragen via de website, zodat je verder komt als waar je nu staat.
    Er zijn wel antwoorden voor je. Ze liggen alleen niet zomaar voor het oprapen
    Sterkte!
    Met vriendelijke groet,
    Susan Veenstra

  6. Hoi Cat
    Als ik dit lees voel ik je pijn ,herkenning
    Naar 32 getrouwd /samen te zijn geweest ,4 volwassen zoons .
    Waar ik gewoon geen normaal contact mee kan hebben zonder over mijn grenzen te gaan .
    De vraag ligt het echt niet aan mij is zo herkenbaar .
    Wanhopig op zoek naar iemand die ik kan vertrouwen / eenzaam met een groep mensen om mij heen .
    Ik ben 5 jaar weg maar wacht nog steeds op zeker weten of het klopt wat ik voel .

    1. Hallo Rita,
      Dank voor je reactie.
      Dank voor je medeleven.
      Ik heb de antwoorden niet. Wat voor mij werkt zijn de hele kleine ” babysteps “.
      Gaslighting ging bij mij zo ver dat ik tig dementietests, geheugentests, gehoortests, oogtests en nog veel meer heb gedaan…
      en de uitslag nooit geloofde ;)) alles was altijd volkomen normaal ! Hoe kon dat ?
      Ik was de grond onder mijn voeten kwijt. Mijn geluk is geweest dat hij regelmatig een week weg was voor zijn werk. Onbewust heb ik op die momenten kunnen recupereren.
      Bij hem weggaan was eerder een wanhoopsdaad dan een beredeneerde keuze, met alle gevolgen van dien. Ik moést weg, ik ging, letterlijk, dood aan die man.
      Ik voel me gezegend met een heel bijzondere beschermengel, mn leven lang al.
      Het ” toeval ” heeft me op de juiste momenten op de juiste boeken en websites laten vallen, geloof me, ik heb de gekste dingen gegoogled, te beginnen met: ik ben dakloos, wat nu ? ;))
      tot : ik weet niet meer wie ik ben.
      Ik had nog nooit gehoord van narcisme, de schok was enorm! net als mijn ongeloof.
      Maar alles viel wél op zijn plaats! Vanaf mijn jeugd!
      Wat dan volgt is een eindeloze weg, vragen zonder antwoorden en nog veel meer chaos en schuldgevoel…
      Tot ik besefte dat ik voor het eerst in mijn leven de kans had te kiezen wat ík wilde doen en wie ík wilde zijn. Dat is wat ik nu doe. Ik heb mezelf een materieel doel gesteld, studeren.
      En elke avond stel ik mezelf een emotioneel doel voor de volgende dag. Kleine, domme dingen
      zoals: niet onmiddelijk elk smsje van kinderen of vrienden beantwoorden. Of, niet onmiddelijk elk probleem van een ander willen oplossen…
      Ik las ooit ergens : ” als je niet de oorzaak bent van een probleem, dan ben jíj daar ook niet de oplossing voor ! Je bent níet schuldig ! ” ik vraag me nu bij alles af of ik de oorzaak van het probleem ben ;)) en ik spring niet meer in de bres. Ik vraag : ” wat kan ik voor je doen ” en ” wat verwacht je van mij ” en hou het antwoord in beraad, ik doe geen impulsieve acties meer.
      Wat betreft mijn kinderen, mijn verdriet is enorm en de conflicten soms hard. Feit is en blijft, zij zijn mijn kinderen en ik ben hun mama. Ik vertel mezelf iedere dag opnieuw dat ze de weg naar mij wel zullen vinden als ze me écht nodig hebben. Ze zijn volwassen genoeg en het is hún leven met hún keuzes. Dat ik daar veel verdriet van heb is één maar aanvaarden brengt wél rust. Ook het besef dat mijn vertrouwen in het leven niet beschadigd is helpt me enorm. Iedere dag opnieuw neem ik een moment om het verschil te maken, te beseffen dat mijn vertrouwen in een paar mensen onherstelbaar geschonden is, níet het vertrouwen in het leven dat míj gegeven is !
      Ik ben die pleaser, van kleins af aan geconditioneerd tot slaafsheid 😉
      Mijn allermooiste karaktertrek is mijn allergrootste valkuil en met dat besef begin ik elke dag opnieuw.
      En ja, het klinkt allemaal zo eenvoudig maar dat is het niet. Hoe sterker ik mezelf maak, hoe dieper de downs zijn. De nachtmerries worden erger en nog steeds, elke dag, lees ik opnieuw de kenmerken van narcisme omdat ik het nog steeds niet geloof !
      Dit was de eerste keer dat ik reageerde op een website en dit antwoord op jouw lieve reactie zal ook meteen het laatste zijn omdat ik ver weg wil blijven van groepsgespreken. Het blijven lezen en herhalen van beschuldigingen, hij dit en dat, werkt voor mij niet.
      Ik wil voorruit, het geschenk van míjn leven eindelijk uitpakken en ik wil alleen nog maar omkijken naar de mooie dingen. Mijn verleden is verleden, ik woon daar al niet meer !
      Dankjewel voor je warme reactie,
      Ik wens jullie allemaal heel veel goede inspiratie op de juiste momenten
      en een bodemloos vat vol dapperheid en liefde, te gebruiken naar eigen inzicht.
      Maak er kwistig gebruik van !
      Heel veel liefs,
      Cath.

      1. Dank je voor je fijne reaktie
        Ik vind het zo moeilijk om iemand te vertrouwen .
        Ik wil gewoon gelukkig zijn .
        Maar soms voel ik niets .
        Fijn om even te praten
        Gr Rita

      2. Ik voel met jullie mee, en toch geef ik een tegenbericht.na een lang proces ben ik gewezen op een boek van Willem Glaudemans: het boek van vergeving, van wond naar wonder .een aanrader voor hen die hiervoor openstaan. Iris boek is een herstelboek, ook een aanrader wat mij zeer geholpen heeft. Het andere boek is een boek dat gaat over bevrijding . Diepgaand, het gaat niet over de ander , maar over jezelf. Als je uit de slachtofferrol stapt is er geen dader meer. Vergeving betekent dat je de hoop opgeeft op een beter verleden. Ook een proces, maar bevrijdend, althans, voor mij. Veel moed toegewenst!

Geef een reactie

Alleen de voornaam of een pseudoniem wordt bij plaatsing gebruikt. Het e-mailadres wordt niet getoond in de reacties.

Bij het plaatsen van een reactie ga je akkoord met de richtlijnen. Op basis hiervan worden de berichten ook gemodereerd. Het kan daardoor enige tijd duren voor je reactie zichtbaar is op de website. Stichting Het Verdwenen Zelf behoudt zich het recht voor om reacties aan te passen of niet te plaatsen.

Wil je automatisch op de hoogte gehouden worden als we een nieuw bericht plaatsen? laat dan je naam en e-mail adres achter via dit formulier.