Dit is een gastcolumn van Anne
Afgelopen jaar heb ik een brief geschreven aan mijn moeder, waar ik geen contact meer mee heb:
Ik wil stappen maken naar de toekomst. Een stap naar mijn geluk. Ik wil niet de rest van mijn leven energie steken in iets wat niks oplevert. Altijd zit jij in jouw eigen realiteit en draai je het verhaal om, onder andere om jezelf tot slachtoffer te maken. Ik wil me als meisje van 16 niet onveilig voelen, niet verantwoordelijk voor jouw geluk voelen, niet worden geslagen, niet eenzaam zijn, niet verwaarloosd worden, niet vernederd worden, me niet bang en onzeker voelen, geen depressie, nachtmerries of PTSS hebben. Maar dit is helaas de realiteit. Op korte termijn.
Ik wil leven, of dat nou met of zonder jou is.
Ik ga leven.
Ik wil kunnen kiezen voor mijn eigen geluk.
Ik ga kiezen voor mijn eigen geluk.
Ik zal alleen moeten leven met het verlangen naar een moeder en haar onvoorwaardelijke liefde. Maar ik weet dat dat iets is wat jij me nooit zou kunnen geven. En dat doet ongelooflijk veel pijn. Het is een rouwproces om de moeder die ik nooit heb gehad en nooit zal krijgen.
45 reacties op “Brief aan mijn moeder”
Lieve Anne,
Wat krachtig van je.
Ik heb ook gebroken met mijn narcistische moeder. Zit ook in een rouwperiode.
Heel veel sterkte en succes met je herstel.
Liefs Merel
Tja Anne, daar zitten we dan. Als vogels op een tak, nat van de regen, alleen en een donker bos om ons heen vol gevaren. Wat een mens kan zeggen is eigenlijk nooit goed. Iemand laten voelen is beter.
vernederingen, beledigingen en de schuld van daden omgedraaid in schuld bij mij. Waardoor ik bijna gek werd, mijn kinderen kwijt raakte (PAS), mijn bedrijf, mijn reddingwerk, mijn duikclub en 10 x de dood een hand mocht geven. Maar ik had mijn handen schijnbaar niet gewassen…ben er nog. Weet je sweet. Ik heb ervaren dat als je vecht en strijd en zegt zoals het is vanuit je gevoel dan ben je verdacht. Zo ver dik beschuldigd van het “gebruiken van mijn handjes” na de verkrachting van een dochter van mij. Hoeveel pijn dat deed kan ik U alleen niet uitleggen. vergelijk het met de moord op een kind waar je bij staat. Zij hield haar mond, omdat de verkrachter haar vriendje was. Ik kreeg 2 jaar de Kinderbescherming achter mij aan. En werd gered door de burgemeester van .. waar ik in de Raad zat. Ook zoiets fraais. Ik vocht als een leeuw, een tijger. ik verteld tijdnes mijn zware ziekte hoe ik me voelde en anderen noemde JOU een narcist terwijl ik en HSP ben en in 1998 geniaal ben verklaard. Met zeer veel zielezorg voor anderen, zwakkeren en altijd goed presterend. Maar ik sleur me zelf ook door tot de laatset dag. JIJ kunt ze nooit op andere gedachten krijgen omdat ZIJ gelijk willen hebben en jij door eerlijkheid, integriteit, waardigheid als lief mens, (zoals jij bent) geen gelijk WILT hebben. JIJ wilt alleen…..ZUIVER.. Net als ik:):) 24 uur per dag huilt mijn lichaam, ik niet meer. Maar Jezus….. wat hou ik van mensen, kinderen, dieren, natuur. Hou vooral dat laatste voor jezelf vast. Bescherm je met het idee: Ach in de natuur gaan dieren ook weg van hun ouders. En zien we elkaar..ojay dan …leuk. Maar door intellect en gevoel zijn we ook een beetje eigen slachtoffer van ons zelf. Ga een lekker uitwaaien op Terschelling. Heet een enorm gevolg voor je…Ik loop zo mee…Warme hug. Laat ik het zo zeggen. Ik was door narciste nZO afgebroken dat ik totaal naar binnen werd geslagen en buiten niets meer bestond. Binnen mocht ik OOK niet zijn ,bestaan, leven, zien, beleven, voelen. Als een Joods kind in een kamp. Oprecht.!! Vele jaren later maak ik gedichten en mooi zegt men.Ik fotografeer en leg het mooie vast bij mezelf, van mezelf. :):_)XX En ik heb mensen om me heen gezocht die op MIJ lijken!! DAT is voorwaarde nummer 1 voor een goed leven.
Goede verwoording ik heb hetzelfde meegemaakt met me vader alleen een tip haal het narcisme (de mishandeling) uit jezelf ga in therapie als regressie hypnose schrijf het van je af het was voor mij een lang rouwproces
Dag Joop, ik heb een vraag, heb je dat gedaan toen je vader nog leefde of na zijn heengaan ? Ik besef dat er geen “oef”-gevoel is wanneer één van je ouders overlijdt. Maar maakt dat het verwerkingsproces , moeilijker of makkelijker ? Of denkt je dat het niet uitmaakt ? Hoe was je ervaring ?
Hi Joop. Dank voor je goede reactie. Ik heb heel veel van mij afgeschreven en vind op Terschelling mijn geestelijke vrijheid op het strand…wild en ongerept, zonde palen en prikkeldraad waar het westen wel een vesting lijkt en nu bezig aan een stuk om mensen met PTSS en zelfmoordwens te leren doorzien. Groeten.
Lieve Anne,
Ik leef met je mee…het is zo verschrikkelijk zwaar en moeilijk…maar je komt er wel…dit inzicht, en dat het verdriet er mag zijn…Ik wens je ongelooflijk veel kracht en sterkte! Weet dat je niet alleen bent….
Dappere moedige Anne, wat een heldere en krachtige boodschap!
Deze brief had de mijne kunnen zijn, die ik pas schreef op mijn 47e.
Je verdere geluk, groei en toekomst heb je vanaf nu zelf in de hand en ik wens je daarbij nog wat extra moed, dapperheid en mooie mensen op je pad.
veel liefs
Maud
Perfect Anne! Je moet alles aangrijpen, om weer helemaal je zelf te kunnen zijn. Het is niet niks om dat te doen naar je moeder, maar je flikt het toch maar! Alle lof! Ik heb mijn ex een vergevingsbrief gestuurd, waardoor ik geestelijk alle ruimte voor mezelf creëerde, om weer echt mezelf te kunnen zijn. Succes en ga zo door!
Mooi verwoord Anne en o zo herkenbaar. Ik zit zelf in een soortgelijke situatie, heb inmiddels al een jaar met mijn moeder gebroken en ervaar dit ook zo. Je bent nu op jezelf aangewezen en zal ook de kracht in jezelf gaan vinden om verder te kunnen. Heel veel sterkte! Liefs Tine
Lieve Anne, wat ben jij sterk en krachtig! Wauw! Ik heb echt bewondering voor je. Heel goed dat je voor jezelf kiest. Ik ben moeder van een dochter. Zij heeft een narcistische vader. Ik maak me enorm veel zorgen om de toekomst als ik jou verhaal lees word ik verdrietig. Maar ik vind jou echt een super meid! Neem weer de controle over jouw leven en kies de mensen die er onvoorwaardelijk voor jou zijn. Als ik je ergens mee kan helpen, help ik je graag. Ik wens jou heel veel kracht en geluk toe. Liefs
Dank jullie wel voor de lieve berichten. Doet me ontzettend goed!
Heel veel liefs
Het is voor mij een tekst om te bewaren en te herlezen wanneer paniek of verwarring weer eens toeslaat. Zelf ben ik er nog niet aan toe om zo’n treffende tekst te schrijven. Daarom ben ik er zo dankbaar voor. Voor jou ook een fijn 2017 toegewent !
Super Anne dat je voor jezelf kiest! Ik weet uit ervaring dat je moeder je nooit kan geven waar jij naar verlangt en recht op hebt. Ik ben nu 51 en heb mijn hele leven hetzelfde meegemaakt en geloof me het wordt echt niet beter. Mijn moeder heeft blijkbaar het motto: alles kan kapot. Dus stoer dat je nu al voor je zelf kiest en niet voor al die shit van haar. Groei en bloei, jij bent de zon in je eigen leven. Wie weet krijg je ooit een super lieve schoonmoeder die je het gevoel geeft dat jij het waard bent!
Anne, ik heb begrepen dat je 16 jaar bent. Ten eerste vind ik het razend knap van je dat je deze beslissing hebt gemaakt. Is vast erg moeilijk geweest. Toch voel ik me wel wat bezorgd naar jou toe. Je bent nog zo jong. Ik hoop dat je goede mensen om je heen hebt die je kunt vertrouwen. Want je zal het ongetwijfeld heel moeilijk hebben. Ik vind het heel erg dat je als kind niet de moeder hebt gehad waar ieder kind gewoon recht op heeft. Veel sterkte Anne, ik zal aan je denken meisje.
Mooie brief Anne, precies zoals het ook voor mij is…
Sterkte!
Dappere Anne,
Wat treurig dat je het zoveel aan liefde heb moeten missen. Het is een schrale troost maar mensen zoals je moeder zijn ziek. Als ze anders konden zouden ze dat zeker doen. Heel veel sterkte en liefde in je verdere leven.
Hoi Anne,
Wat een moedig besluit! Loskomen van een narcist/psychopaat in een “gewone” relatie is al zo moeilijk – en de band met je ouders is nog zoveel intenser, hechter ook… Bovendien is het de band die je grondhouding ten opzichte van andere mensen bepaalt. Dat laatste, samen met het “vertrouwde” gevoel van psychisch misbruik, is het belangrijkste om je van los te maken, omdat dat je gevoelig maakt voor nieuwe relaties met (psychisch) geweld.
Heel veel sterkte, liefs en hernieuwde levensvreugde gewenst!!
Heel erg dapper!
De pijn en het verlangen naar een liefdevolle moeder is zo herkenbaar helaas….
Lieve Anne,
Dit is heel zwaar voor jou.
Maar probeer het verlangen naar een moeder die onvoorwaardelijk van je houdt los te laten.
Dat verlangen maakt het voor jou alleen maar moeilijker, temeer omdat het niet mogelijk is in jouw situatie. Tevens ga je jezelf in een slachtofferrol duwen door dat verlangen waardoor het daardoor weer moeilijk wordt om dààruit te ontsnappen.
Leer daarentegen onvoorwaardelijk van jezelf te houden. Indien je dat lukt zal je niets nog missen noch verlangen en ooit de moeder kunnen zijn voor jouw kind(eren), als je die ooit hebben wil, die je zelf nooit hebt gekend.
Liefs en sterkte,
Marc
Prachtig gezegd Marc. Bedankt voor deze mooie woorden.
Ik ben nu in therapie en ik leer de dingen die je hierboven omschrijft. Het is echt een aanrader deze therapie. Ik word er zoveel sterker van. Ik leer om van mezelf te houden.
Mijn moeder is overigens nog wel in mijn leven, maar op afstand.
Ik heb twee hele lieve dochtertjes en die hebben gelukkig wel een mama die onvoorwaardelijk van hun houdt.
Verdrietig om te lezen dat je deze keuze hebt moeten maken. Tegelijkertijd is het steunend door de enorme herkenning. Het rouwproces om de liefdevolle moeder die er nooit is geweest en nooit zal zijn… Ik voel met je mee, mede omdat ik ook (nog) in dat proces zit. Veel kracht en onvoorwaardelijke liefde gewenst voor jou en alle anderen die deze keuze ter zelfbescherming hebben moeten maken.
Beste Iemand.
Ben er net achter gekomen wat er aan de hand was. Opgevoed door een narcistische
Moeder, getrouwd, drie kinderen, een narcistische echtgenoot en vader.
Al lang geleden de relatie met deze twee rigoureus verbroken, met een schuldgevoel.
Sindsdien gaat het goed met mij, echt! Afgezien van af en toe een angst aanval en bizarre nachtmerries. Goh, dat ik nog leef, denk ik vaak…..ik ben er nog….en dan ben ik dankbaar. Waarom zit ik vandaag te huilen? Vanwege de pijnlijke ervaringen die mijn fantastische lieve volwassen kinderen de laatste tijd weer hebben door moeten maken, met hun vader. Mijn dochter belde gisterenavond: mam, je moet de site over narcisme openen en lezen, dan begrijp je het. Dat heb ik gedaan. Wat moet ik zeggen. Ik ben perplex en eh…..alsof er een gordijn is opgetild . Nooit nooit nooit begreep ik WAAROM. Mijn eenzaamheid is onmetelijk geweest. Dat draag ik altijd met me mee. Wat dit aangaat, ben ik ontroostbaar. Een bizar detail is dit: mijn moeder en ex echtgenoot zoeken elkaar op. Dat geeft mij een angstig gevoel van verraad. Op zich een nachtmerrie. Maar de realiteit is dat mijn drie kinderen steeds sterker worden, ook in hun liefde voor elkaar. Dat ik steeds sterker wordt, vanwege die liefde. Ik dacht dat een narcist alleen maar ijdel was, en van een stress stoornis had ik nooit gehoord. Moeder en echtgenoot hadden het een, ik heb daardoor het ander. Ik weet niet wie dit leest, bedankt, het lucht op. Het is een verse verbijsterende verhelderende openbaring.
Monique
Och je bent zeker niet alleen hierin..al neemt dat onze eenzaamheid niet weg…Ook ik zit in zo’n zelfde rouwproces…doet pijn he? We kunnen alleen lief voor onszelf zijn en ons best doen dit een plaatsje in onze levensweg te geven.. sterkte hoor! X liefs ing
Lieve Monique,
Ik ben super blij en trots op je dat je hier bent gekomen en de erkenning gevonden hebt. Daar begint het mee. Zelf heb ik ook last van nachtmerries door mijn verleden. Ik raad je aan om in therapie te gaan en op deze site de informatie over therapeuten op te vragen. Ik zeg je uit ervaring dat het geen zin heeft als je therapeut niet bekend is of bekend wil zijn met narcisme. Ik wens je al het beste en heel veel geluk toe voor in de toekomst.
Sterkte en liefs,
Anne
Zo zeg wat heb jij dat goed verwoord… jij 16, en ik 53 jaar. En ik worstel met hetzelfde als jij, je hebt letterlijk de woorden uit mijn mond gehaald. Dit is ook mijn verhaal.. Heel veel sterkte en ga voor jezelf!
Beste Anne, wat ongelooflijk knap dat jij op deze leeftijd al ziet wat er aan de hand is. Ik denk dat velen met mij hier stiekem jaloers op zijn. Met nog een heel leven voor je om te zijn wie je echt bent, verlost van de angel van je moeder die continu in je nek steekt, en in je relatie in mijn geval. Ik ben 50 jaar en maak me nu pas los van haar. Een broer (het eeuwige prinsje) die me appt dat ik mijn ouders en zijn gezin het ravijn instort … Het is not done om afstand te nemen …Maar het moet! Om zelf verlost te zijn en met de mensen om je heen een gezonde relatie te hebben. Nogmaals Anne, KNAP! You go girl, jij komt er wel!
Sterkte,Elisabeth
Herkenbaar
Mijn moeder is ook een narcist.
Ik heb haar ontelbare kansen gegeven, zoals nu ook weer, ik ben inmiddels 50 en steeds de hoop gehad dat ze veranderd, maar helaas, narcisten zullen nooit veranderen, je gaat er zelf aan onderdoor. Ik kijk het nog aan met haar, ze gaat richting de 70 een vrouw die totaal niet heeft geleerd van het leven, ze is nooit de moeder voor mij geweest die ik verlangde. En zal het ook nooit worden.