Dit is een gastcolumn van Moppie
Meisje en jongen, naast elkaar in de klas.
Verliefd zijn, wist ik veel wat dat was.
Jong en vol dromen.
Bij elke wens die ik uit sprak sprak hij er een tegen.
Mijn kunst was om met hem mee te bewegen.
Ik wilde een goede vrouw zijn en hem niets te kort doen.
Ik wilde kinderen, hij niet en na 7 jaar wilde ik vertrekken .
Genoeg van al die jaren rekken.
We kregen twee mooie kinderen samen.
Dat waren momenten dat we tot elkaar kwamen .
Op het moment van zorg was ik degene die er voor ze wilde zijn.
Geeneen keer kwam hij s’nachts uit bed.
De zorgen werden niet verdeeld, maar als we een uitje hadden,
dan was papa aan zet.
Ik was zo blij met onze kinderen, ik nam de lasten en hij de lusten .
Het gebeurden zelden dat hij mij kuste.
Ik wilde graag gezien worden.
Maar hij liet niet zien dat hij blij met me was.
Ik versnelde mijn pas.
Hij was de man waar ik voor gekozen had.
Dit was mijn levenspad.
Waardering geven, zorgen, ruzies voorkomen.
Ik vervulde zijn wensen, zo vervlogen mijn dromen.
Wie was ik ? Enkel iets om invulling aan te geven.
Waar was ik zelf om nog iets te kunnen beleven?
Op vakantie ging hij alleen omdat hij dat nodig had.
Wie hij vergat was zijn grote schat.
Mijn hart liep leeg.
Zijn schat verdween.
Tot mijn grote verbazing was er op een dag iemand die de waarde zag.
Er ontstond weer een lach.
Een lach met tranen omdat ik mezelf vergat.
De pijn om het gezin te verscheuren .
Maar wat moet je met een leeg hart..
Uitgegumd doordat ik niks vroeg en alleen maar gaf.
Ik ga op zoek naar mezelf,
naar de liefde die uit mijn hart verdween.
Alles komt goed, ooit!
24 reacties op “Mijn 30 jaar…”
Zeer herkenbaar.
Ik ook jong, 19 jaar, verliefd, houden van, maar niet veel terug.
De liefde kon ik aan mijn kinderen kwijt.
Ik werd altijd vergeten. Alleen maar geven, zo herkenbaar.
Ik ben nog steeds op zoek naar mijzelf en heb een diep verlangen en hoop dat alles goed komt. Hij is gelukkig uit beeld, maar nog niet uit mijn systeem.
Dat uit je systeem krijgen, gaat, denk ik, nooit lukken. Daarvoor heb je teveel meegemaakt. Geen contact en uit beeld zijn is al op de goede weg zijn.
Wees niet afhankelijk van het geluk wat een ander je geeft. Het geluk zit in jezelf. Als jij jezelf lief hebt kun je ook meer aan andere geven.ik schrijf elke week een tekst voor mezelf op de spiegel.Dat werkt prima.
Gr moppie
Hoe herkenbaar!
Na 30 jaar en vier kinderen werd mij verteld dat ik niet leuk meer was.
Maar een ieder die in een relatie met een narcist heeft gezeten weet dat je ‘uitgegumd’ wordt,
alleen heb je het te laat in de gaten. Pas als je jezelf helemaal kwijt bent, uitgegeven, uitgemolken uitgewoont. En het klopt, dan ben je niet leuk meer, je weet niet eens meer hoe dat moet.
Maar nu, na drie jaar geleden te zijn vertrokken geniet ik weer. Ik kan weer schateren van het lachen, huilen van ontroering. Gewoon weer voelen.
Genieten van mn kleinkind, voor de volle 100% want er is verder niemand die mijn aandacht op EIST.
Natuurlijk heb ik mn verdriet gehad met name om het feit dat ik noooooit iets betekend hebt, buiten…. huishoudelijk medewerkster, verzorgster, regelaarster en h..r.
Maar nu dat ook zijn plaats heeft voel ik de waardering van met name mijn kinderen met wie ik nu een veel betere band heb, omdat ik er nu voor HUN kan zijn, zonder mezelf weg te cijferen, te kort te doen.
Ik hoop voor jullie allemaal dat die tijd voor jullie ook aanbreekt, want echt het kan en dan leef je weer.
Narcisten zijn parasieten altijd op zoek naar ’n voedingsbodem. Vaak goed uitziend slim & sluw.
Na huwelijk van 26 jr. heb ik 1,5 jr geleden de stap genomen…hel op aarde creëerde hij voor mij elke “zweepslag” heb ik geïncasseerd en ben sterker geworden als ooit tevoren.
Eerst worden we tot op ’t bot uitgezogen daarna gedevalueerd nog minder dan ’n kakkerlak als wij eindelijk voor onszelf durven te kiezen. Uitspraken rechtbank worden genegeerd, koopt tijd met geld in de hoop mij financieel uit te roken en geestelijk ten gronden te richten. Liegen en bedriegen is hun tweede ik, het zijn schapen in wolfskleren. Hopelijk word 2017 mijn jaar en kan ik eigenlijk m’n leven gaan leven met mensen welke mij echt liefhebben.
Jij hebt je leven weer op orde hoop ik. Huissloof, secretaresse, manager van ’t gezin enz. heel herkenbaar. Heb twee jongens op de wereld gezet, zijn nú respectievelijk 26 en 22 jaar.
Ben zowel moeder als vader geweest daar hun vader er nooit voor hun was géén knuffel of ravotten ….narcist heeeft zelf nl.deze aandacht nodig (brein van ’n puber)
Heb gekozen voor mijzelf, en scheiding ingezet, mijn kinderen zie ik niet meer….’t is een dolksteek in mijn moederhart 😢 Jongste zoon is bij z’n vader gaan wonen vader in de hoop dat z’n luxe studentenleven door ging…..óók m’n zoon is slachtoffer geworden van geestelijke mishandeling. Narcist heeft geen liefde naar zijn kinderen, kent alléén liefde naar zichzelf.
Oudste zoon woont samen en leeft zijn eigen leven, gaat wél naar zijn vader die er nooit voor hem was. Hij gaat trouwen dit jaar, heb ’t via FB moeten vernemen, waarom word ik of wij zó zwaar gestraft terwijl we ons weg hebben gecijferd jaren lang voor alles en iedereen.
Dit herken ik wel. Ook ik heb mezelf altijd weggecijferd en geprobeerd er in ieder geval voor te zorgen dat de kinderen er geen nadeel van ondervonden. Maar wat gebeurde er toen ik eindelijk het besluit nam voor mezelf te kiezen? Mijn zoon, nu 40 jaar, besloot mij gewoon uit zijn leven te schrappen. Dat doet best wel pijn, zeker als je weet dat ik de laatste twee jaar steeds bezig geweest ben om zijn problemen aan te horen, oplossingen voor hem te zoeken, als mijn spaargeld, bedoeld voor een onbezorgde oude dag, ter beschikking te stellen zodat hij een eigen bedrijf kon beginnen, wat niet goed gegaan is. Ik zal er mee moeten leren leven, net als met het feit dat ik nu alleen ben, iets wat ik ook niet gewenst heb toen ik 43 jaar geleden trouwde. Nou ja, helemaal alleen ben ik ook niet, ik heb gelukkig ook nog een dochter, schoonzoon en vooral kleindochter waarmee ik een goed contact heb. Waarom zijn er toch zoveel mensen die zo doen zoals wij en waarom zijn er dan ook zovelen die daar misbruik van maken?
Mijn dochter heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Pathologisch liegen en bedriegen. Manipuleren. Na jaren erachterkomen dat het niet aan mij lag maar aan haar, heb ik met haar gebroken. Dit betekende het volgende. Iedereen maar dan ook werkelijk iedereen wordt tegen je opgezet! Ik zie mijn kleinkinderen niet meer, mijn andere kind. Zij is degene die in de steek is gelaten door mij al die jaren, niet ik. Alles is omgedraaid. Als ik niet gelezen had dat dat je kon overkomen ( Jan storms destructieve relaties) dan was ik gek geworden. Met hulp probeer ik nu mezelf weer te hervinden. Iedereen heel veel sterkte toegewenst.
Goed artikel en fijne reacties van lotgenoten. Goed om te lezen dat niet alleen IK dit heb meegemaakt en na zoveel jaar mezelf heb terug gevonden, ja ook ruim 30 jaar. En uitgekotst worden doordat ik mezelf ging zoeken, en veranderde van de “aangepaste vrouw”naar de “onaangepaste vrouw”, en hij zijn vertier bij andere vrouwen zocht. Ben ik niet meer waard geweest voor je? Wat een loser! Dat ik het zoveel jaren heb uitgehouden begrijp ik absoluut niet. Ik denk dat ik een koninklijke onderscheiding krijg op Koningsdag 😉
Beste Moppie,
Iedere keer als ik die belevenissen lees, dan word ik zo moedeloos en het brengt mij toch weer in een treurige stemming. Ik denk dat littekens, littekens blijven en dat je moet kijken, hoe je die voor jezelf en voor anderen kunt afdekken. Dit wil echter niet zeggen, dat je er niets mee moet doen. In tegendeel zou ik willen zeggen. Zorg voor jezelf, dat je middels een goede therapeut, samen dit euvel zo goed mogelijk tot een minimum beperkt, maar……………bij denken aan, doet het zeer, bij mij tenminste. Ik kan weer lachen, genieten en mezelf zijn, maar toch, ja toch, blijf ik dat littekentje van binnen voelen. Soms voel ik het heel erg en soms heel lichtjes. Soms ligt het aan het weer, maar meestal aan geheel andere zaken. Ik ben er na 5 minuten wel weer bovenop, maar……….het kan zomaar weer terugkomen. Geniet van het leven en doe het voor 100 % in blijdschap beleven als het kan! Succes en sterkte!
Wat dapper dat jij voor jezelf gekozen hebt.
Herstellen van narcistische mishandeling kost tijd en begint met kiezen voor jou Zelf. Niet meer pleasen, niet meer jezelf weg cijferen.
Steek de energie vanaf nu in jezelf dan vult je hart zich en leer je weer genieten zonder jezelf te moeten verloochenen en opgeven.
Hartegroet Abeltje
Omg! Ik ben veeel aan het lezen aangezien ik in nogal een moeilijke situatie zit en elk forum is al van ongeveer 3jaar terug.. maar nu! Damn had t niet verwacht dat ik een site zou vinden waar ze in april 2017 nog iets geplaatst hebben!
Ik ben 22jaar, ben 1,5jaar samen met mn vriend. Voor deze relatie getrouwt geweest ging niet goed in huwelijk en ‘opzoek naar spanning’. Uiteindelijk gaan scheiden. En nu met mn ‘nieuwe vriend’ verder door t leven. Huis verkocht voor hem, hondje achter gelaten bij ex, geld verloren voor hem.
Het begon leuk, ik was t beste wat m was overkomen..
Helemaal gelukkig en happy, ik dacht dat ik zoooo gelukkig was.. eindelijk iemand gevonden die me zo aanvulde met de liefde die ik nodig had..
Ik woon nu sinds december samen met hem, maar zie nu pas hoe hij in elkaar steekt.
Hij heeft een wiet verslaving wat €300,- in de maand kost..
heeft belooft om te stoppen.. al 1jaar doet ie niet..
Ben al sinds december ‘voor gordijnen’ aan het kijken, maar ho als ik iets wil is het een probleem. Nog noooit iets gekregen, al 1,5jaar uiteten aan het gaan samen..
Nee meneer koopt wel op ‘afbetaling’ een auto? Geeft €300,- aan wiet uit..
Als ik naar me ouders wil en ben 3u weg ist een gezeik een geruzie..
met gebalde vuisten voor me komen staan, knijpen in me arm.. inmiddels al 6x in me gezicht gespuugd..
Maar ben ik blind? Ben ik dom?
Het probleem is, dat ik mijn ouders niet wil kwetsen. Ben al gaan scheiden, heb al een huis verkocht.. zou dit na een half jaar samenwonen moeten gebeuren dat ik wéér een huis tekoop moet zetten? Want ja, ik heb SAMEN gekocht met hem…
ik ben zoo bang, dat hij er omheen gaat draaien dat ik de foute ben.. hij is voor de buitenwereld perfect.. maar in huis? Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen… ik doe alles voor m, sta om 5u op smeer zn boterhammen ruim zijn puin op en nog een grote mond en stank voor dank..
In een ruzie, wil ik zoo graaaag weg! Maar 1u later ben ik weer omgekocht door zn lieve babbeltjes. Hij palmt me weer in voor n paar dagen en dan weer terug bij af..
Ik weet t niet, ik ben me zelf kwijt. Ik doe dingen die doe ik normaal nooit. Ik weet niet wat ik moet. Puur om me ouders niet te kwetsen.. 😓 Zo moeilijk dit..
MS, alsjeblieft rennen voor je leven en nooit meer omkijken. Zo te horen moet je ook nog een tijdje onderduiken voor dit type. In stilte voorbereiden je afscheid. Dat huis is idd een probleem maar je leven is belangrijker. Zo te horen zal hij binnen de kortste keren alles in de soep laten lopen als je weg bent en moet dat huis alsnog verkocht worden. Bij deze persoon blijven is GEEN OPTIE. Ik weet waar ik over spreek en het wordt alleen maar slechter. Je zult geen uitzondering zijn. Alsjeblieft geen kinderen met deze beschadigde mens krijgen!!!!
Weg wezen!!En wel zo snel mogelijk.Als er niemand is waar je onderdak kan krijgen zoek dan je toevlucht in een blijf van mijn lijf huis.Geloof me maar de hel zal alleen maar erger worden.
MS,
kappen met die relatie. Er is maar EEN DING BELANGRIJK: JIJ! Je bent 22 jaar en je hebt blijkbaar nog niet of nauwelijks ooit van de echte liefde in een relatie mogen proeven. Jij bent de belangrijkste, niet je ouders of wie dan ook! Zorg voor goede “ruggesteun,” wanneer je de stap neemt en informeer bij een advocaat, rechts- en wetswinkel, hoe te handelen. “Inpakken en wegwezen” voordat het te laat is! Bij wijze van spreken op staande voet! Neem deskundige hulp middels “Het verdwenen zelf” in handen en hup, aan de slag! Heel veel sterkte en ik leef met je mee!
Zoo fijn om reacties te krijgen..
Moet ik het mijn ouders wel vertellen, niet vertellen?
Ik weet niet waar te beginnen, wil veel maar kan niks aangezien hij mij altijd controleert en in me nek zit te hijgen bewijze van spreken..
Ik woon in Limburg, wil graag na zo’n workshop of wat dan ook.. maar ik kan hem niet vertellen waarom ik eventueel lang en ver weg moet hij heeft de controle en daarmee bedoel ik hij gaat opzoeken en alles.
Aangezien het niks voor ’t werk kan zijn…. dus ik zit in de ziektewet en daarbij heb ik dus me contract niet verlengt gekregen.. en medeleven? Nope, van die spierdystrofie ga ik dooor de grond, trane lope over me wange van de pijn.. en meneer: “klaag eens niet zo”.
Ik ben t zo moe, maar hij heeft me echt gehersenspoeld.. bedoel ik laat alles toe alles.
Hii heeft op z’n telefoon mijn email, mijn bankgegevens, echt alles. En als hij thuis komt wil hij checken….
naar een vriendin? Pffff liever niet meer altijd ruzie als ik langer dan 1uur weg ben..
precies het zelfde als ik na me ouders ga.
Echt ik kan n boek over hem schrijven, wat ik wellicht zal gaan doen als dit alles is afgelopen.. heb zoooveel meegemaakt en moeten doorstaan.. voel me dom, heel dom. Maar het is en blijft moeilijk.
Ik ga slachtofferhulp/huisarts bellen en op gesprek.. em dan f kijken wat zij ook nog kunnen doen voor me.
Was eerst al aan het denken om na psycholoog tegaan, en dan de tweede keer mn ouders mee te nemen, zodat t iets makkelijker is en de psycholoog mij kan ondersteunen..
En huis verkopen, liefste laat ik m alle meubels in huis staan als ik vlucht, ik ben echt gestoord aant worden denk over de meest rare scenario’s na? Herkent iemand dit in het ‘vluchtproces’ maar niet weten waar te beginnen?
Ik ben weer veelste veel aan het type.
Kunnen jullie me advies geven?
Woensdag ben ik met me mam 3u onderweg, moet ik haar dan al iets vertellen?
Of wachten dat ik na psycholoog kan, en dan met ondersteuning.
Of niks zeggen, spullen pakken en na blijf van mijn lijf huis. Maar had gehoord dat je dan helemaal geen contact met niemand mag hebben, hoe gaat dat?
Ik ga nu stoppen met typen, anders is het dadelikk niet meer te lezen.
Ik hoop wederom op een reactie. Alvast heeeel erg bedankt!
En ondanks alles, voor iedereen een “fijne pasen….”
Groetjes MS
Beste MS,
Wat een vreselijk triest verhaal. Je hebt niets meer; je hebt jezelf niet eens meer. Wie ben ik, om te zeggen wat je echt moet doen, maar ik zou zeggen: dan maar naar “het blijf van mijn lijf huis.” Kind, je moet rust hebben, fysiek en psychisch, maar probeer eerst als het kan wat rustig te worden. Blijkbaar zit je helemaal klem. Heb je geen vriendin of wat dan ook, die je kunt vertrouwen en die je mogelijk wat informatie kan verschaffen. Nogmaals, ik lees de onhoudbare situatie, maar weet verder te weinig. Beter geen bezoek bij het Blijf van mijn lijf huis, dan kapot gaan aan de bestaande situatie. Daar heb je bescherming en kun je met hun samen proberen de goede richting in te gaan. Ik ga dadelijk naar de kerk en zal voor je bidden.
Sterkte!
Beste MS,
Je verhaal houdt me bezig. Heel erg bezig, dus wat moet het dan wel niet voor jou betekenen!
Mijn voorstel zou zijn: ga naar je huisarts en bespreek het. Probeer via je huisarts de juiste weg te bewandelen. Hij of zij moet jou kunnen helpen. Hopelijk heb je een huisarts, die een luisterend oor voor je heeft. Je moet iets doen; niets doen is geen optie! Ik ken je moeder uiteraard niet, maar die zou mogelijk binnen dit geheel, een zeer belangrijke rol kunnen spelen.
Heel veel sterkte en succes. Moge het licht van Pasen ook voor jou schijnen!
Gisteren,
Spellenavond met familie omdat m’n vader jarig is geweest..
Was al weken bekent, maar meneer weer alles in de strijd aan het gooien. Was moe, blahblah. Maar hij had zin in cocaïne, nou ik heb geen geld om uberhaupt de koelkast te vullen maar zolang het voor hem z’n kop is.. kan dat.. dus hem na de mond gesproken, ohja isgoed haal jij je maar wat coke dan ga ik alleen na me ouders. Yes, een avond verlost van hem.. en ik heb t gezellig gehad zonder dat ik ook maar moest kijken of ik iets fout zei waardoor ik op de terug weg weer de grootste ruzie zou krijgen. Heerlijk, mn hart heeft eens niet zo’n kloppingen gehad als wel. Tegen m’n ouders maar gezegt en tegen fam. dat ze hem hadden gebeld voor te werken s’morgens en dat hij dus super moe was.
‘T mooiste is: mijn nichtje is net uit met een relatie, en toen mijn tante de situatie begon uit te leggen, zeg ben blij dat ze van die gek af is. Dus ik vanalles erover uit aan het leggen, mijn moeder keek me al eens aan van… wat is dit. Waarom weet zij er “zoveel” over.
Dinsdag avond blijf ik bij mn ouders slapen ..dus ik HOOOOOOP dat mn ouders dan het een en het ander beginnen te vragen.. zoja barst ik toch in huilen uit en is me verhaal gelijk aan beide ouders vertelt. Zoniet, dan woensdag met mn moeder in de auto, ze gata het hoe dan ook vragen of alles nog wel oké tussen ons is. En als die vraag dan toch komt, dan moet ik er ook maar gebruik van maken.
Laten we zeggen op z’n limburgs:
“ALLES KUMP GOOD”
“Alles komt goed”.
Dankjewel voor jullie reacties, ben zo dankbaar dat jullie reageren..
Zo, waarschijnlijk hebben jullie gebedjes geholpen!
Ik zou eigelijk met hem naar me ouders gaan voor paasontbijt. Meneer weer aant ruzieen over de tijd en alles eraan het doen dat ik maar weer later zou aankomen met hem bij mn ouders zodat we niet zolang hoeve te blijven. Na een ruzie ben ik alleen naar mn ouders gegaan en eenmaal aangekomen en de vraag waar is “hij” in tranen uitbarsten en alles maar ook echt alles vertelt! En… me pa en ma vangen me op! Ze hebben al contact met hem gehad, met zijn ouders. En ik zelf niks, reageer niet op berichtjes, telefoontjes niks. Gaat van **hoer, tot ik wil je niet kwijt,”ik heb het nu ingezien”, ik ga hulp zoeken blahblah. Huis gaat de verkoop in, en een dikke middelvinger na hem.
Ik ga na een psycholoog om me zelf te kunnen helen, en aan me zelf te kunnen werken. Zo ontzettend blij dat dit moment zich zo heeft aangeboden. Maar, 80% overwonne… nu de volgende 20% voor alles wat nu nog komt!
Morgen ga ik met me pap kleding halen, en naar de politie voor melding voor als t nodig is hun zo ter plekke kunnen zijn!
-MS
zo ongelooflijk herkenbaar, heb het verschillende keren herlezen, het kon door mij geschreven zijn
Hallo MS,
Ik kan me voorstellen dat je ontzettend blij bent, dat “het ijs gebroken is,” maar rustig aan. Denk eerst goed na en doe geen goed overwogen dingen. Fijn dat je ouders nu geïnformeerd zijn. Ja, ik ben ook heel blij, want uiteindelijk ben je mijn buurvrouw. (Brabander) Rustig stap voor stap zaken overwegen en aanpakken. Breng opnieuw structuur in je leven en dat doe je niet in een paar dagen. Val nu niet in een andere valkuil. Voorlopig geen relatie meer! Rust in je lijf van top tot teen. Goed dat je naar een psycholoog gaat en ik ben vreselijk blij voor je! Echt, het baarde mij grote zorgen.
MS, HEEL VEEL STERKTE EN SUCCES en als Limburgse; knipoog eens tegen ons Lief Vrouwke! Het gaat je goed en langzaam komt dat lachen terug. Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven en……………….een knipeugske! Heb ik het goed geschreven?
Dankjewel!
Ja rustig aan werken aan mijn herstel. Huisarts zei ook al, dat dat heeeel lang kom gaan duren. Ze hadden me eerst willen ondersteunen in de praktijk, maar problemen zijn toch groter dan gedacht. Dus gespecialiseerde hulp!
En verder n andere anticonceptie voor me hormonen aangezien hormonen echt een spelletje kunnen spelen met mn hoofd, en alles erom heen.. dus ef alles fatsoenlijk aanpakken..
Knipeugske isgoed, haha verschillende dialecten bij ons maar dat heb je heeeel goed gedaan!
Dankjewel voor de steun, en de reactie’s!
-MS
De ultieme overwinning is weer van jezelf te gaan houden en te genieten van je verdere leven!