Dit is een gastcolumn van reigerschap
Het verbaast mij dat er zo weinig over narcistische mishandeling en de gevolgen ervan in de wereld rondgaat. In mijn verhaal herkennen heel veel mensen zich, hier op Het Verdwenen Zelf, maar ook in mijn “leven in het echt”; veel mensen kennen wel iemand met een flink ontregeld, of regelrecht verwoest leven dankzij een psychopaat of narcist, of is het zelf overkomen. Als je je verhaal doet bij goede mensen, gaat het deksel van de beerput, komen de verhalen, de horror, hoe mensen het overleefd hebben, zich weer bij elkaar geraapt hebben. Het is zo jammer dat dat pas nadien gebeurt, dat mensen niet vooraf gewaarschuwd waren…
Misschien blijft het in het verborgene, omdat dat wat er gebeurt bijna niet voor te stellen is voor normale mensen. Welbewust iemand hersenspoelen voor eigen gewin, is al moeilijk te bevatten. Maar dat invoelen vanuit de positie van het slachtoffer is bijna niet te doen voor een buitenstaander die geen idee heeft van de diepte, de grondigheid en de alomvattendheid van de vervreemding. Uiteindelijk is datgene wat geroofd is namelijk niet (uitsluitend) materieel: het slachtoffer wordt zijn wezen ontnomen.
Ik heb ooit gedroomd dat ik een psychose doormaakte. In mijn droom dacht ik aan een hardloopwedstrijd deelgenomen te hebben, maar bleek ik de muren van een kamer met allerlei strepen beschilderd te hebben, en papier in kleine reepjes gescheurd te hebben. Een vriendin liet het me zien. Ik voelde de grond onder mijn voeten verdwijnen, het was gruwelijk. Gelukkig werd ik daarna snel wakker.
Want dat gevoel uit die droom (die stamt van jaren geleden, ruim voor mijn ex), dat ontredderde, dat gevoel geen houvast meer te hebben – toen werd ik ervan bevrijd door wakker te worden en te beseffen dat het een droom was. Nu is dat wel anders! Er is geen ontkomen aan: ik ben mijn oude leven (geografisch en daarmee sociaal, financieel, psychisch) voor altijd kwijt, en mijn gevoel niet gek te zijn, niet erom gevraagd te hebben, het niet aan mijzelf te danken te hebben, dat slijt langzaam. (Weten gaat voor het gevoel uit bij mij.)
Ik moet de eerste nog tegenkomen die dat ontredderde, ontregelde, verloren gevoel vrijwillig wil aangaan, en dan ook nog in de diepte waarin de sporen getrokken zijn. Het is veiliger te doen alsof het niet bestaat, het alleen sukkels overkomt, alleen muffe mutsen die theedrinkend en zelfbeklagend naar hun navel staren. En niet normale mensen. Niet mensen zoals zijzelf, (zodat zij zich veilig kunnen wanen). Dat vooroordeel is heel sterk. Het maakt dat een inlevende houding door omstanders moeilijker wordt, zo niet geblokkeerd, en de schaamte voor slachtoffers (een uitstekend middel om te isoleren!) of de drempel om hulp te zoeken des te groter. Het risico om opnieuw een knauw te krijgen, ditmaal door de buitenwacht, is heel groot. Ofwel mensen geloven de impact van de van wat er gebeurt niet, ofwel willen er gewoon niet aan dat ogenschijnlijk normale mensen tot zulke kwaadaardige dingen in staat zijn. Het gevolg is dat je als slachtoffer opnieuw te horen krijgt dat het tussen je oren zit – en dient de buitenwacht daarmee de gaslighting die de narcist op je los liet. Het is mij ook overkomen, en het is zo afschuwelijk omdat het je nóg verder van jezelf verwijdert: als ook anderen het óók zeggen, moet het wel waar zijn, toch?
Maar: een paar lieve vrienden die om me heen staan, kunnen plaatsen wat me is gebeurd. Of ze kennen het uit eerste hand, of zijn zo empathisch dat zij zich in mijn verhaal kunnen verplaatsen door datgene wat zij hebben meegemaakt, inclusief de emoties die daarmee gepaard gingen, onbevooroordeeld en heel open met me te delen. Hebben hun eigen angsten, hun introjecties leren kennen en weten hoe ze daardoor kwetsbaar zijn, en in dezelfde val hadden kunnen trappen als ik heb gedaan. Dat is heel waardevol. Het leert me dat er mensen zijn die het begrijpen. Mensen die mij de moeite waard vinden zich voor open te stellen. Mensen die bereid zijn toe te geven dat ook zij angsten en kwetsbaarheden, een toegang dus, hebben. Mensen die vertellen hoe zij de smaak van wanhoop hebben leren kennen, die het hoofd hebben weten te bieden, zonder egotripperij, zonder betweterij. Bovendien kunnen ze verhalen over een leven daarna, een leven van nieuwsgierigheid, openstellen en verbinding – en dus ook van oprechte liefde, in al haar vormen.
29 reacties op “Onbegrip en het risico op een trap na”
Pakkende woorden… waar ik even èrg stil van word… en waar ik 1.000 dingen tegelijk zou willen op antwoorden, maar, de opborrelende emoties van vroeger doorgemaakte dingen; de mist in mijn hoofd -die dat alles wil bedekken- verhinderen me NU om iets deftig neer te schrijven, in antwoord op jouw pakkend verhaal..
Ik “herken” volledig wat u schrijft, en heb groot respect voor de manier waarop u het hier heeft ontvouwd: een beladen verhaal, verpakt in zinnen vol van….massa’s emoties en pijnlijke herinneringen tegelijk…
Bedankt voor deze moedige getuigenis !
Ik zal er later nog op reageren, als de mist in mijn hoofd wil optrekken aan de horizon van mijn diepzittend verdriet…
Ik wil enkel nog kwijt, dat het idd zoooo verwonderlijk is, dat er over de zware gevolgen van “leven met een N” zoooo bitter weinig gehoord wordt : het is alsof de Media dit -bovendien sterk toenemend fenomeen- bewust willen dood-zwygen ??
En dus, tuimelen alsmaar méer mensen opnieuw-en-opnieuw in die bittere afgrond & vergeetput van Narcistisch geweld, en, het blijft maar doorgaan en doorgaan !!!
Steeds vallen er nieuwe slachtoffers van N, en worden gevoelige zielen gemarteld en doodgeknepen, zodat hun (innerlijk) leven vaak voor de rest van hun leven een warboel of (onverwerkte) mesthoop wordt…
Daar heb ik het idd erg moeilijk mee, en, ik word er vaak moedeloos van !!
Daarom, precies daaaarom, zal ik slachtoffers van N blijven helpen en steunen, zoveel ik het kan, en binnen mijn mogelijkheden, die gestoeld zijn op intense ervaringen uit het verleden…
Lieve Reigerschap,
dank je wel voor deze geweldige column. De peilloze ontreddering, het gevoel alle grond onder de voeten kwijt te zijn is zo herkenbaat. Schaamte en twijfel aan jezelf weerhouden je van het delen van je ervaringen; in het boek van Kathy Krajco, te vinden in een van de links hier op de site zet zij heel helder uiteen dat het vaak de omstanders zijn, die het misbruik legitimeren, precies om de redenen die jij in je column aangeeft: het onvermogen om buiten hun eigen referentiekader te denken; de onwil om dat te doen, omdat het hun eigen zekerheden aantast. Zij raadt aan steun bij buitenstaanders te zoeken. Gelukkig dan ook degene diewel begrip vindt in z’n eigen omgeving. Zo gelukkig was ik toen ik als eerste reactie van mijn meter kreeg, horend dat het om een narcist ging: “Dan zal hij je kapot maken”. Ze had het van nabij meegemaakt in haar familie. Gelukkig ook toen mijn, zelf door diepe dalen gegane zoon zei: “ik ben er voor je, ik sta achter je”. Hij had de man vanaf begin af aan niet vertrouwd.
Velen van ons zijn niet zo gelukkig, en kunnen daarom, evenals ik, heel veel steun, troost en inspiratie vinden in jouw column, in de lange weg die we nog hebben te gaan. Dank daarvoor.
Lieve groet, Donatella
een 1e conclussie om te genezen van deze rottende wond is het uit jezelf halen en niet continu proberen het anderen mensen aan hun verstand te brengen of evenredige ervaringen proberen los te peuteren bij anderen. wij mensen hebben een scala aan emotie,s en bij sommige zijn er bepaalde emotie,s verkracht zoals bij ons en bij anderen niet vandaar dat weinig mensen dit begrijpen.ik bedoel met het uitjezelf halen dat trauma,s veroorzaken ondwijken van gedrag vandaar de narsisten onder ons die ons vanalles wijs proberen te maken met geweld en leugens vanuit hun goede wil en denken dat dat liefde is nogmaals haal het uit jezelf anders wordt jezelf waar je zo een hekel aan hebt en dan ligt er een depressie op de loer
Wat een herkenbare en pakkende vertelling. Ik zit in het diepst van het dal. Nu na 1,5 jaar nog. Het niet in staat zijn terug te vechten tegen de zorgvuldig met zorg door de N gecreëerde puinhoop van m’n bestaan. Nog steeds schuldig voelen lag het toch niet aan mij juist dat weerhoudt mij te handelen. Ben als verlamd en de N gaat door roeien en ruiten. Laat niks van mij heel. En nog kom ik niet los. Nog twee mnd geleden wer er gezegd ik hou nog van je als je terug zou komen wil ik verder. Maar de woorden zijn loos de daden spreken van geen liefde. Wederom manipulatie om mij te doen wankelen. Te verwarren. Op de achtergrond gelijktijdig aan deze woorden ging de vernietiging door. Alles uitzoeken juridisch, alles doen mij financieel te slopen. En niet te vergeten de N heeft alle waardevolle spullen van MIJ meegenomen. Direct na de escalatie al 1,5 jaar geleden. Kleding tassen van waarde jassen en de kluis met sierraden. Nooit terug gegeven. En hij zei wederom dat hij nog van mij houdt wat een vreemd soort liefde zal dat zijn…
Hey Bloem, ik herken me zo hard in je verhaal. Ik ben inmiddels een 8-tal weken ‘ontsnapt’ van mijn narcistische vriendin. Ja, hier spreekt een man. Mentaal en fyisch helemaal gekraakt, op vandaag onze 9 maand oude dochter gebruikend als wapen. Haar strijd om – nu ze de controle over me kwijt is – me klein te krijgen gaat verder. Ik geef haar spullen terug die ik nog van haar had maar zij weigert dat, zelfs concerttickets die ik liggen had laat ze onbruikbaar verklaren. Momenteel leef ik ook met ups en downs, hopend om licht te zien (dat lukt soms aardig dan weer niet). En vechtend voor mijn dochter, dat ze niet wordt zoals haar mama… Veel sterkte.
Reigerschap wat fijn dat je die paar lieve vrienden hebt!
Als kind trap je niet in een val, daar lig je vanaf je geboorte al in…
En dan denk je dat je ontsnapt bent met (nog steeds) de liefste van de hele wereld en krijg je het samen heel zwaar want het verleden houdt nooit op en regeert zelfs over de dood heen door geen testament te hebben maar wel onze hele families in onwaarheden te laten geloven…
En ondanks dat we allebei met toegeknepen billen en kromme tenen door het leven gaan om confrontaties met mensen met een NPS uit de weg te gaan lukt dat niet altijd en dat heeft ook weer hele nare gevolgen…
We vertellen elkaar alleen nieuwe informatie want we moeten door en mijn lief heeft geen behoefte aan de herinneringen en dat respecteer ik.
Het lezen (o.a. op deze site of boek van Iris, hoop snel ook het nieuwe boek te lezen) en af en toe reageren is mijn enige mogelijkheid om me te uiten…
Inderdaad, niemand wil vrijwillig ‘het slachtoffer’ zijn van mensen met een NPS dus zeg ik altijd: “niemand vertrouwen totdat het tegendeel bewezen is maar dan nog blijven opletten!”
“nooit laten merken dat je iemand door hebt”
“wat tegenvalt aan het leven zijn de meeste andere mensen dus zorg goed voor je eigen geweten zodat je trots bent op jezelf”
En nog wat van zulke uitspraken… zulke ‘waarschuwingen’ zijn/worden regelmatig weer tegen mij (ons) gebruikt… maar ik zeg nooit “zie je wel, ik waarschuwde je toch” want dat is pas negatief.
Op dit moment zit een oude vrouw gevangen in haar schijnwereld, tot voor kort kon ze alles en dus ook de schijn ophouden en er zelfs zielig over doen (‘je weet hoe hij is…”) maar daar trapte ik al een paar jaar niet meer in (veel te lang wel gedaan). Ze kreeg een ongelukje en moest gaan herstellen maar daar zat haar narcistische omgeving (een NPS is zeker weten erfelijk!) niet op te wachten. Ik doe alles wat in mijn vermogen ligt om haar te helpen zodat ze niet zittend op een stoel in een hoekje dood gaat maar weet ondertussen dat ze de dader(s) nog steeds de hand boven het hoofd houdt en daar ook voor liegt tegen mij en anderen.
De dag gaat komen dat ze niet meer met mij kan telefoneren en ik dus niet meer kan helpen…
De dader(s) noemen zichzelf mantelzorger(s) en iedereen trapt er in…
Altijd trapt iedereen er in! En degene die er niet in wil trappen wordt bestreden!
Coby
Hoi Coby,
Het lijkt wel of je het verhaalt van mijn familie vertelt… Mijn oma is terminaal ziek en wordt nu door haar echtgenoot (antisociale persoonlijkheidsstoornis) en haar zoon (narcist) “bijgestaan” en “geholpen”. Eerst is ze natuurlijk dement verklaard, en geldt daarmee als wilsonbekwaam. Begrijp me niet verkeerd: de diagnose dementie is terecht, maar door man en zoonlief wordt gedaan alsof ze nu dus ook niet geraadpleegd hoeft te worden als het gaat over verstrekkende beslissingen ten aanzien van de rest van haar leven. Ze praten óver haar, niet mèt haar, en strelen hun ego’s met hun “grootmoedigheid” ten aanzien van mijn oma.
Mijn moeder is medisch geschoold, maar wordt natuurlijk cruciale informatie onthouden, terwijl wel heel zwaar op haar gemoed gespeeld wordt. Logisch: zij is de klokkenluider in de familie. Zij weet van de persoonlijkheidsproblematiek, en heeft zich, tot woede van sommigen in de familie, min of meer aan het verstikkende klimaat weten te ontworstelen, laat zich (ogenschijnlijk) niet meer manipuleren, al is de psychische schade enorm bij haar. Bijna zestig, maar wie ze werkelijk is, wat ze werkelijk wil, waar ze zich wel bij voelt – het is allemaal broos en wordt bij het minste of geringste overschreeuwd door onuitgesproken wensen en verwachtingen in haar omgeving…
Mijn oma heeft voorzichtig iets gezegd over het vreselijke klimaat waarin mijn moeder is opgegroeid en de keuzes die zij daarin achteraf anders had willen/moeten maken. Ze realiseert zich dat haar leven zo goed als voorbij is en ze al die tijd nooit haar eigen leven heeft geleefd, zich heeft láten leven. De loyaliteit van mijn moeder is daardoor toch wat aangewakkerd, met alle risico’s van dien. Haar betrokkenheid betekent namelijk ook dat opa en oom nu weer een ingang hebben, zich nu vrolijk kunnen wreken op haar, de “verraadster”. En in alle eerlijkheid: ik weet ook niet of oma, die altijd het slachtoffer was (speelde?) niet gewoon een laatste spel speelt, een laatste poging mijn moeder op het verkeerde been te zetten om haar te kunnen vloeren. Wat er gebeurt is, kortom, héél griezelig…
Maar wat zegt de omgeving, het personeel, de buren… “Wat goed dat ze toch maar zo’n lieve, betrokken man en zoon heeft, want van die dochter hoef je echt niets te verwachten, het kille kreng.”
Het is afschuwelijk.
Hoi Coby
Je schrijft het heel treffend ! Het lijkt mijn levensverhaal te zijn. Ik hoef het mijne niet eens op te schrijven….zoveel gelijkenissen. Ik ben blij dat ik niet alleen sta met dezelfde gevoelens. Hoewel dit heel jammer is. Ik wens je van harte heel veel sterkte toe. Ik persoonlijk heb mijn rug gekeerd naar mijn zus, broer en (tweede echtgenoot) na het overlijden van mijn moeder. Ik ben bevrijd van de ziekelijke dramatische toneelsfeer die er in de familie heerste. Het maakt dat ik me dikwijls alleen voel. Ik gebruik al mijn sociale skills om mijn goede vriendschappen te onderhouden. Zij zijn nu mijn familie. Ik heb een onuitputtelijke hoop en wil om harmonieus door het leven te gaan met mensen die mijn liefde en aandacht echt verdienen. Ik wil liefhebben maar zal streng zijn voor hen die mijn liefde willen fnuiken of misbruiken. Ik sta op mijn strepen en trek duidelijke grenzen….voor iedereen die dat in mijn ogen nodig heeft….ook tegenover mijn kinderen. Zo heb ik gemerkt dat ik respect afdwing. Probeer het eens….het zal je lukken! Narcisme zal niet meer in jouw leven kruipen.
Warme knuffel van Bea
Zo herkenbaar…ik heb een narcistische moeder en zus waar ik 50 jaar aan onderhevig ben geweest. Er zijn zoveel triggers in mijn dagelijkse leven dat ik soms momenten heb dat ik het leven niet meer zie zitten en eigenlijk liever dood wil, maar toch weet ik steeds weer te overleven en soms kan ik daar heel blij mee zijn. Volgens de psychologe heb ik last van ptss en is dit zo ingesleten dat ik ermee moet leren leven. Ik leef een teruggetrokken leven omdat ik de maatschappij van tegenwoordig niet meer aan kan, Narcisme is moordend en het wordt alsmaar erger in onze maatschappij helaas.
Hoi Joke,
Je bent de enige niet. Ik herken wat je schrijft bij mijn eigen moeder, die heel schrikachtig is bij bozige mensen. Ze heeft EMDR gehad, maar dan nog blijft ze heel heftig reageren op dingen die zij als dreigend ervaart – al is het maar de ellende die ik vanwege mijn ex over mij heen krijg. Wat haar hielp, is inderdaad enerzijds accepteren dat ze een al te enthousiast adrenaline producerende bijnier heeft (en dus snel opgejaagd is), maar anderzijds te bedenken dat de dreiging niet werkelijk in het hier en nu is, dat ze haar gedrag er dus niet op af hoeft te stemmen, dat haar kern uiteindelijk onaangeroerd is. Dat kost tijd, rust, oefening. Mamma is te nuchter om het “meditatie” te noemen, maar dat is het natuurlijk wel.
Liefs,
Reigerschap
Ook voor mij zeer herkenbaar, ben, nadat mijn jongste (half)broer, wij hebben dezelfde moeder, bijna het loodje had gelegd, de ratmoeder gaan lezen.Zoals hij al gezegd had, er ging een wereld voor mij open. Eindelijk na 62 jaar las ik wat mij overkomen was. Mijn moeder was een narcist. Ik heb al heel wat depressies en therapieën achter de rug, vanaf dat ik twintig was. Ik moest almaar aan mezelf werken, totdat de paniekaanvallen zo ernstig werden dat ik niet meer kon. Na de ratmoeder gelezen te hebben, ben ik naar mijn huisarts gegaan en uitgelegd wat er aan de hand was met mij en dat ik hulp nodig had. Ben toen bij een trauma therapeut terecht gekomen en heb een trauma therapie gehad, waarna ik dacht, nu gaat het wel weer.
Was toch nog niet voldoende. Een jaar geleden is mijn moeder overleden en ben ik wederom in een depressie geraakt en deze keer wilde ik echt dood.
Ergens zat toch nog een sprankje zelf……houdt heel veel van mijn man en kinderen en wil hen de last niet geven van een vrouw en moeder, die eruit stapt.
Ben naar mijn huisarts gegaan, zij luisterde echt naar mij en heeft mij acuut doorverwezen naar een psychiater. Hij weet wat er met mij loos is en legt alles heel goed uit.
Ik ben daardoor op deze website gekomen en ben ook in het werkboek bezig.
Heb nu ook betere medicatie, zodat ik de dagen weer aan kan en kan werken aan herstel.
Ben heel erg beschadigd en ben nu heel verdrietig en ook boos. Weet niet of het mij gaat lukken, maar ik wil toch proberen mijzelf te vinden.
Moo,reigerschap. Ik bedoel hiermee. Hoe je je kwetsbaar toont hier. Erg herkenbaar. Ik kom net weer uit een draaideur van een volgende narcist die me twee maanden aan het lijntje hield (blijkt dus achteraf). Ik voel me leeg,beroofd,bedot en vooral weer zo ‘dom’ dat het me weer eens is overkomen. Uiteraard kan ik hem niet meer bereiken nadat zijn narcistische voorraad aangevuld was of voldaan was. Ik draai en tol er nog van,letterlijk en figuurlijk. Hoe kwetsbaar is een mens toch he als je alles bij elkaar optelt en daar eerlijk naar kan kijken.
nee hoor, er komt niets van naar buiten. Het blijft mooi in de doofpot en onder de radar en slachtoffers lijden in stilte of isolement. De meerderheid van de mensen mijden slachtoffers en sluiten hun ogen,oren en steken hun hoofd in het zand,waardoor het gevoel alleen te staan nog meer wordt uitvergroot en tastbaar is. brrrr. Ik krijg het koud van de tijd waarin wij nu leven. Het digi-tijdperk van consumeren en dumpen. Zo ook worden mensen gedumpt per sms na hun geleverde diensten,gedumpt en bij het schroot gezet, als wegwerpafval. Ongelooflijk. Geen woorden meer voor. Wel nachtmerries momenteel………
Gerda,
is de media zelf niet gewoon heel narcistisch op zich?bijna sadistisch, kijk naar een programma als temptation island. pure destructie. Slachtoffers hoor en zie je nooit of amper in de media omdat ze niet durven denk ik (na veel intimidaties en mishandelingen)
Mooi dat jij je zelf ook inzet voor slachtoffers, doe ik ook,binnen mijn beperkte mogelijkheden strijd ik verder tegen onrecht en psychische terreur,narcistische mishandeling….
Sterkte beiden,
Sterkte aan allen,
gegroet,
Koala
Helemaal met je eens Koala, hedendaags zijn veel mensen laf en bang, lopen er liever voor weg, vermijden de confrontatie met de grove werkelijkheid, dat ze het niet door hadden, niet zagen, zo erg druk met hun eigen gedoetje waren : struisvogel techniek, “wat niet weet wat niet deert”…velen minimiseren, banaliseren, zo van “je wordt er hard van” of iets dergelijks, bovendien men weet maar nooit, misschien is die PTSS besmettelijk want bepaald vrolijk kom je natuurlijk niet uit zo’n ervaring. In de huidige maatschappij leren we van dingen te houden en mensen te gebruiken, Heel veel goeds, moed, sterkte en resilience aan ons allen hier.
Het is helemaal juist, het fenomeen ‘de trap ’ na deze allesomvattende vernietiging kan zeer wreed aanvoelen en is in feite de lange arm van de N die doorwerkt, maar juist uit zelfbescherming en ook inleving is een manier om hiermee om te gaan . Door het opbrengen van een zekere mildheid ten opzichte van de onwetendheid van goedbedoelende mensen. Ik heb ervaren dat het helpt om vergevingsgezind te zijn. Immers, omdat je ook zelf heel lang het gevoel had in een twilight zone te leven (vertaling bv.: the lowest level of the ocean to which light can reach) een schemergebied, kan ik mij voorstellen (en inleven) dat hetgeen je vertelt aan een outsider alien (buitenaards) kan overkomen en het niet aankomt of wordt begrepen. Zeker als hetgeen dat wordt waargenomen door de buitenstaander niet aansluit bij wat wordt wordt overgebracht en wat zij als referentiekader hebben. Zeker geaarde mensen willen er vaak niet aan en houden het simpelweg niet voor mogelijk.
Het gegeven bijvoorbeeld, dat een ouder per definitie het slechtste wil voor zijn kind gaat zo in tegen alle maten/wetten der menselijkheid, en zelfs tegen het oerinstinct van de mens. Als je bedenkt dat het zo ver gaat, waar we het hier over hebben dan kun je het de onwetende iets minder kwalijk nemen. De ontelbare onmenselijke acties die je op kunt rakelen klinken ongeloofwaardiger naarmate het er meer zijn want als je er over vertelt klinkt het voor jezelf soms zelfs gek, zeker in retrospectief (gelukkig maar want dan ben je op de goede weg, nl.omhoog).
Daarnaast zijn er natuurlijk altijd diegenen die overal en over alles een oordeel op de plank hebben liggen maar met deze mensen kun je je verhaal ook beter niet delen aangezien zij per definitie de juiste diepgang vaak missen.
De ervaring is gruwelijk maar ook van grote waarde qua levensles voor de rest van je leven want biedt alle ingangen naar een dieper en waardevoller leven voor jezelf en vaak ook voor anderen om je heen.
Het helen duurt lang genoeg, maar kennis is macht, en ik wens je levenskracht,
Dankjewel Diane. Je beschrijft het onbegrip en de onwetendheid van anderen heel goed, en ook hoe daar mee om te gaan. Ik heb daar moeite mee. Maar het is een enorm goed inzicht dat het met sommigen niet te bespreken is en je jezelf moet beschermen. En ook ondanks alles vertrouwen moet blijven te hebben. Nogmaals dank, ik noteer je tips.
“Achterbaks kreng!” Zo heeft degene bij wie ik begrip, erkenning en steun dacht te vinden, mij achteraf genoemd.
In vertrouwen heb ik mijn hart gelucht, de pijn verteld die ik niet eens in woorden kon uitdrukken, de niet te bevatten woede en afschuw geuit. De bitterheid, de intens diepe teleurstelling en de verscheurdheid van binnen.
Ontgoocheld, terneergeslagen, ongelooflijk diep gekwetst was ik, bén ik.
Een ondragelijke pijn!
Doorzichtig en manipulatief was ik. Ik was de boosdoener, degene die de familie aan het verscheuren was.
Ik ben opgehouden om begrip te zoeken of medeleven.
Niemand gelooft het en niemand begrijpt het.
Je bent gek, boosaardig, gemeen, slecht, zeggen ze tegen mij.
Ben opgehouden met mijn verdriet te uiten.
Begrijp nu zelf ook dat de buitenwereld het niet kan helpen. Het is “beyond humanity”
Hier op deze site vind ik troost en begrip.
In het verhaal van Reigerschap bijvoorbeeld.
Dankjewel.
Hallo Elise, Je beschrijft het goed…..pijn, die niet eens in woorden uit te drukken is. Het is voor iemand die niet bekend is met narcisme niet te begrijpen, niet in te voelen meestal wat het met iemand doet. Ik loop ook tegen onbegrip aan. Mijn moeder doet naar de buitenwereld toe heel medelevend en aardig……Ik krijg iedere keer een koude douche als het ware. Ben heel kieskeurig in wie ik er iets over vertel en wie niet. Met mijn eigen broer kan ik niet over het narcisme van mijn moeder praten…..Hij heeft het niet zo ervaren, zegt hij. Dit voelt erg alleen. Gelukkig heb ik een goede vriendin waar ik al mijn gevoelens kan uiten. Zij heeft niet te maken gehad met narcisme (gelukkig), maar het mogen uiten van al mijn gevoelens bij haar, is een rijkdom, een verademing. Ze hoeft het niet te begrijpen, maar een luisterend oor zonder oordelen is heel fijn. Ben ook blij met deze website…….Dank jullie wel allemaal voor het delen en sterkte met alles.
annie
Heel herkenbaar! Goed omschreven allemaal en ik denk ook weer een steun voor alle slachtoffers.
De vriendinnen ja, die heb je nodig en om het risico op een trap na zoveel mogelijk te vermijden….no contact met de narcist en iedereen, die nog steeds in hem gelooft. Wat een rust en ruimte ontstaat er dan. En hoewel het nooit helemaal weg zal gaan, heelt de tijd bijna alle wonden.
zo herkenbaar wat je schrijft ik zit er nu middenin na 17 jaar doorgaan en een leven proberen op te bouwen na mijn scheiding !
Joop, je reactie riep bij mij wat vraagtekens op. Iedereen mag denken wat hij of zij wil en het is goed om begrip te vragen van anderen voor je situatie. Gedeelde smart is halve smart en dat vergemakkelijkt je leven. Ik heb vandaag nog aan de VPRO gevraagd, aandacht te besteden aan dit onderwerp, zodat er meer draagvlak is in onze mastschappij voor slachtoffers van narcisme. Waar het om gaat in het leven is: in harmonie met elkaar leven en de spreuk van de Bond Zonder Naam is deze maand: Echte vriendschap deelt vreugde en verdriet. Zullen we hiervoor gaan? Yes!
Klopt wat je zegt dat niemand ons euvel begrijpt veel mensen willen zich niet hier aan wagen of zichzelf overhoop halen of ze zijn lui of te oud
Ja, de mentaliteit is veranderd in onze maatschappij. De eerste vraag is veelal van mensen; “wat levert het mij op?” Dit zijn niet je ECHTE VRIENDEN! Je uitlaten over hoe je denkt, wat je vindt, maakt je kwetsbaar en daar heeft men meestal geen boodschap aan. “Sorry, ik weet niet wat ik moet denken of zeggen” en dan staat het slachtoffer van een narcist weer in de kou. Het is niet gemakkelijk, maar bij echte vrienden krijg je een luisterend oor, een warm onthaal en veiligheid. Veiligheid en geborgenheid zijn in mijn visie in het begin noodzakelijk en vandaar uit kun je stapje voor stapje proberen, als het kan met professionele hulp, uit het narcistische dal te komen. Het is en blijft knokken, maar langzaam ga je “genieten” van het resultaat wat je zelf boekt. Jij doet het zelf, om jezelf weer terug te vinden. Dat doe je met behulp van mensen, met behulp van het boek van deze site, “Herstellen van narcistische mishandeling” en door ECHTE VRIENDEN, om je heen en waarschijnlijk met professionele hulp, maar uiteindelijk doe je het zelf! Wees daar trots op! Kom op: hoe harder dat je er dikwijls voor hebt moet knokken, hoe mooier meestal de overwinning! Succes en warme groeten voor iedereen!
“Het is zo jammer dat dat pas nadien gebeurt, dat mensen niet vooraf gewaarschuwd waren…”
Waarschuwen helpt denk ik bij niemand. Zelf dacht ik tot op de laatste dag van ons huwelijk, dat de problemen die we hadden overkomelijk waren…
Ik heb echt een geweldige vrouw gevonden uit America die blogt over dit onderwerp en ze is echt zooo goed. kijk eens en leer van haar dit is echt het beste wat ik ooit over dit onderwerp gevonden heb. https://www.youtube.com/watch?v=HDGGuccHsfk
Dag Never-give-up
Ik heb jouw voorgestelde link opgezocht en zelfs al doorgestuurd naar vrienden en naar mijn kinderen. Fantastische info over narcisme! Dank je. Jammer dat het niet vertaald is in het Nederlands.
Vriendelijke groet van Bea
Hallo
Kijk eens naar deze ongelooflijk duidelijke site over narcisme. Jammer dat het niet vertaald is in het Nederlands.
Het is zo herkenbaar voor ons allen.
http://narcissisticbehavior.net/narcissistic-victim-syndrome-what-the-heck-is-that/
vriendelijke groet van Bea
Hoi Bea,
Deze website staat al jaren op onze pagina ‘links’. Het is inderdaad een heel goede website. Ik verwijs in mijn beide boeken met regelmaat naar het werk van Christine Louis de Canonville (de auteur van de site en een boek). Er staan diverse vertaalde citaten in mijn boeken opgenomen.
Dank Iris voor jouw reactie. Ik heb alvast jouw boek besteld en kijk ernaar uit om alles rustig door te nemen.
Het verwerkingsproces doet me goed….een nieuw en vrijer leven lacht me toe.
Lieve groet van Bea