Als de relatie met een narcist of psychopaat eenmaal verbroken is, blijkt het ontzettend moeilijk om echt los van diegene te komen. Waar ligt dat aan? Deels ligt het aan het feit dat er geen natuurlijke verbinding geweest is. Hij spiegelde je een ‘hechte band’ met hem voor, maar een verbinding is nu net iets wat je niet kan spiegelen. Dat moet je voelen. Je voelt dit van de ene mens naar de andere, vanuit ieders kern.
Veel slachtoffers vertellen achteraf dat ze inmiddels met hun hoofd wel weten dat het narcistische mishandeling was en dat het niet deugde, maar dat hun gevoel niet meekomt. Ze missen hem nog steeds en lijken niet zonder hem te kunnen leven. Terwijl ze weten hoe destructief de relatie was. Een slachtoffer vertelde: Ik mis iets wat me voorgespiegeld werd, maar er eigenlijk niet was. Ik weet niet eens waar ik precies om rouw. Want wat was er nou tussen ons en wie was hij eigenlijk? Maar hij creëerde wel het beeld dat er iets zeer speciaals tussen ons was.
Slachtoffers blijven terugverlangen naar de persoon die ze in het begin zagen. Het is erg moeilijk om die luchtspiegeling los te laten. De suggestie van het volmaakte was schijn.
De fascinatie voor de dader en zijn wereld blijven vaak bestaan. Dit komt ook doordat alles gecorrumpeerd of bezoedeld is geraakt, omdat alles in je leven door de narcist of psychopaat werd misbruikt. Daarom is het veel moeilijker van hem los te komen dan van een ‘normaal’ iemand. Er wordt na de breuk veel meer getriggerd en veel dat je meemaakt is beladen. Zelfs aan de goede dingen in je leven zijn vaak nare herinneringen verbonden omdat ook het goede is ingenomen. Denk aan de vele slachtoffers die een bepaalde hobby of interesse hadden, waarbij de narcist mee ging doen en deze bezigheid helemaal opeiste. Veel slachtoffers hebben het gevoel alsof er niets van ze is overgebleven; alles is afgepakt.
Het is niet zo, dat als de relatie eenmaal verbroken is, je de draad zomaar weer oppakt. Welke draad? Veel slachtoffers kunnen als ze zich aan de relatie onttrokken hebben, niet vanzelfsprekend op zichzelf terugvallen. Wat nu als je eigen zelf nauwelijks ontwikkeld is? Of als je zo beschadigd bent, dat je er een hevige Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) aan overgehouden hebt en dagelijks worstelt met die symptomen? Daarom ga in dit boek uitgebreid in op het opbouwen van jezelf.
Uit hoofdstuk 1.7. Waarom is het zo moeilijk om hiervan te herstellen?
van het boek Je leven in eigen hand
79 reacties op “De schijnverbinding met een narcist”
Dagelijks worstelen, denken dat je niet kan los laten, maar het is inderdaad vooral niet weten hoe los te komen. Dank Iris
Je komt er wel. Echt doorzetten. Als je aan de leuke dingen denkt. Denk daarna aan de vervelende situatie. Sterkte
Wat mij het diepst getroffen heeft is het besef dat mijn ‘intrinsieke goedheid’, misbruikt is geweest door de narcist. Hij voelde intuïef aan dat ik een gever ben, dat ik een medelijdende vrouw ben (in zijn specifieke situatie) en dat ik een goed mens ben. Alles heeft hij ‘genomen’, afgebroken, belachelijk gemaakt, te grabbel gegooid. Wég beschermende opvoeding, goedgelovigheid, uitzonderlijk naïviteit, menslievendheid. Onze relatie was een luchtbel, een schijnvertoning….die ik diep van binnen aanvoelde….
Nu tracht ik mezelf te hervormen naar een alerte, kritische vrouw die nog steeds met optimisme naar de wereld en de mensen om haar heen kijkt. Ik luister meer naar mijn buikgevoel. Het zal me géén volgende keer gebeuren dat er zo geprofiteerd wordt van mij.
Ik ben tevreden hoe ik ontwikkel. Het is met veel vallen en opstaan en met liters tranen gegaan. Ik praat veel met mijn kinderen en geef hen tips mee. Ik merk dat zij anders in het leven staan en meer wederkerigheid opeisen van hun partner. Dat is goed zo ! Ik leer ook van hen.
De narcist heeft een mooi deel van mij verwoest maar het nieuwe deel wat ik nu stilaan terug opbouw zal sterker, bewuster en mooier zijn….waar geen enkele narcist nog aanspraak op zal maken !
Lieve groet van Bea
Hoy Bea, ik had een man ontmoet die ook zo zielig was en slachtoffer bleek te zijn van zware mishandeling door zijn vader toen hij 8 jaar was. Maar hij bleek achteraf gezien meer op zijn kerfstok te hebben. Hij dronk veel zware bier van 8% en ook Wiskey. Hij rookte als een ketter en had maling aan andermans gezondheid. Als hij ziek is moest hij verzorgd worden. Maar dat is puur aanstelleritus. Al 3 jaar heeft hij mijn leven in puin gebracht. Ik lijk ook nog niet van hem af te zijn, omdat hij in het zelfde bedrijf als ik werk.
….een storm van herkenning….hélaas:-(
Diegene is mijn moeder.. hoe kom ik los?? Klopt het wel wat ik denk en wat ik voel. Het blijft me overvallen, dat ik fout zit, het niet goed zie.
Hoi Lautje,
Loskomen van een narcistisch persoon is niet makkelijk, omdat deze vorm van mishandeling zo complex is. Zeker als het een ouder betreft heeft het heel veel impact. Die zelftwijfel komt veel voor, en ik raad je van harte aan om mijn boek te bestellen. Ik ga uitgebreid in op dit loskomen en er is een apart hoofdstuk gewijd aan de impact van een narcistische ouder, hoe je hiermee om kan gaan en hoe je kunt herstellen.
Veel sterkte!
Iris
Poeh heel erg herkenbaar.
Ik HEB ook zo’n moeder helaas…. Gelukkig BEN ik niet zo’n moeder.
Hoe kom je los? Ik kom los door heel veel afstand te nemen en haar niet te voeden.
Dit afstand nemen lukt goed omdat ik nu als volwassen vrouw niet meer afhankelijk van haar ben zoals ik dat was toen ik een kind was. ook heb ik een fijne man die het begrijpt gelukkig.
Alles wat je denkt en voelt klopt, twijfel daar niet aan. Je bent sterker dan je denkt!
Het overvalt mij soms ook en dat mag, maar dan krabbel ik weer op en ga door.
Ik wil en ben een andere moeder voor mijn kinderen.
Therapie heeft mij goed geholpen. Succes Lautje!
Dank je wel voor je bericht Y. Doet goed!
Ik heb een fantastische therapeut. Maar.. toch die maar soms. Ook ik ben een andere moeder, gelukkig!!
Fijn om hier te kunnen delen.
Liefs
Diegene is ook mijn moeder.
Ik voel het ook zo zoals je beschreef.
Zelfs een groot schulgevoel en gewetenswroeging heeft ze bij me gekweekt na haar toe. Toch vreemd?
Ze heeft me daarmee gevoed en het is ontzettend moeilijk om op je eigen gevoel durven te vertrouwen en niet constant te twijfelen aan jezelf. Afstand van haar nemen en mezelf steeds de vragen stellen; Voelt het goed? Heb ik haar nodig?
Het helpt me om steeds meer los van haar te komen
Ik walg van mijn narcistische ex en heb hem helemaal door. Helaas kom ik heel moeilijk van hem af doordat er vele afhankelijkheden door hem zijn gecreeerd (werk, gezamelijke hypotheek, kinderen, niet meewerken aan overeenkomsten, etc…). Elke keer doe ik een stap maar het gaat heel langzaam, vooral wanneer hij traineert… vermoeiend al die nagativiteit weer positief te buigen. Kinderen voelen spanning ook al zeg je niets. Staan er ook tips in het boek hoe het beste om te gaan met hem?
Hoi Kramer,
Het is niet niks waar je mee te maken hebt. Zeker ga ik in op de problematiek die je hier schetst. Er is bijvoorbeeld een apart hoofdstuk over hoe je je kinderen het beste kunt beschermen, een juridische bijdrage van twee advocates m.b.t. scheiden van een narcistische partner etc. Ook is er een apart hoofdstuk over omgaan met de hulpverleners van instanties.
Het is een heel krachtenveld waar je mee te maken hebt en ik wens je veel sterkte!
Iris
Ik was getrouwd 13 jaar met een narcist en had 2 zoons. Na de scheiding werden me 2 zoons aan hem toegewezen, en geen een die zag wie hij echt was. Hij maakte mij voor alles uit. En pas geleden bijna 5 jaar met een narcist over de vloer die de boel kort en klein sloeg en alcoholist bleek te zijn. Hij huilde van spijt. Maar daar trap ik mooi niet in. Ook niet toen hij zelfmoord wil plegen. Dat zal wel loslopen, want binnen enkele maand heeft hij een andere maitresse. Maar of zij erin zal trappen, weet ik niet. Sommige vrouwen die hij had waren zwak begaafd. Een kwetsbare vrouw versiert men gauw
Je slaat de spijker op zn kop. Hij maakt je afhankelijk van alles. Eerst heb je het zelf niet zo door, het gaat heel geraffineerd en achterbaks. Je dénkt dat je alles goed geregeld hebt mbt de scheiding, de omgang, de financiën. Maar dat dénk je, hij weet beter. Want niks is toevallig of per ongeluk. Alles is al volgens plan uitgedacht.
Het is een lang traject geweest maar ik heb het belangrijkste deel qua financien deze week middels een advocaat en dreigen/chanteren van mijn kant afgehandeld. Als ik dat niet had gedaan dan zou de situatie niet zijn gewijzigd! Van dit soort mensen word je niet mooier maar het moest. Andere aanpak hielp niet helaas…
Nu alweer ruim 2 jaar geleden door hem afgedankt en gedumpt. Een gesprek gaat er niet komen omdat hij geen interesse heeft.
Ik heb na 3 herseninfarcten de afgelopen 2 jaar nog weinig kracht om uit die put te klimmen en misschien wil ik ook wel niet meer, na een relatie van ruim 5 jaar met een narcist van het slechtste soort. Ik ga zeker het boek je leven in eigen hand bestellen en lezen, tussen alle therapie door zoals EMDR en PTSS en het bespreken met mijn Psychologe.
Hoi CB,
Wat krijg jij veel op je pad. Heel veel kracht en sterkte!
hartelijke groet,
Iris
Heel veel sterkte
En ik zou zeker het boek van Iris bestellen
Mijn vader had altijd kritiek op mij.Mijn mening was altijd de verkeerde en onbelangrijk. Ook bemoeide hij zich overal mee en ik deed zelden iets goeds in zijn ogen. Ik mocht bestaan als ik voldeed aan zijn plaatje. Voldeed ik niet of was ik het niet met hem eens dan kon hij mij zo’n schuldgevoel geven alsof ik hem pijn heb gedaan. Ik voelde me dan ook schuldig en vond het zielig voor hem dat ik besta. Want ja, ik was diegene die hem verdrietig maakte of boos. Ook kreeg ik dan altijd te horen:” maar je weet toch hoeveel ik van je hou!?”
Eindelijk had ik door dat dit pure manipulatie is en loze woorden.
Ik heb het contact eindelijk helemaal verbroken en ik voel me nu zo bevrijd!
Zelfde met mijn ex verloofde. Hij zeurde wel over zijn vader die hem schuldcomplex aan praatte en zelf veel dronk. Zijn moeder heeft niks te vertellen in hun huis. En zijn zusje was een verkoopster, een verraadster van zijn familie. Maar hij toont alles, behalve respect voor mij en deed precies zijn vader na. Het schijnt zo te zijn en voor te komen dat mannen met narcisme stoornis meeste keren mishandeld zijn en het zelfde doet bij zijn vrouw/partner, om hiermee als een excuus af te brengen. Ik ben blij dat ik geen kinderen van hem heb gehad. Mijn 2 zoons hadden het niet verwacht dat hij zo gemeen was tegen mij. Hij klaagde over zijn werk dat zijn baas een klootzak is. Zelf gedroeg hij er ook naar. Hij kan niet werken onder een baas. Hij zei dat hij MBO diploma’s heeft. Dat klopt dan ook wel. Als hij voorman wilt worden zal hij zich tegenover zijn werknemers zich aan moeten passen.
Heftig Nicole,
Ik hoop dat je inmiddels inziet dat jij goed bent zoals je bent.
Ik weet (uit eigen ervaring) hoeveel impact t verleden kan hebben op je leven nu. Ik wens je heel veel sterkte en zelfvertrouwen.
Groetjes,
Strongwoman
Ik ben een dochter van een narcistische moeder. Door de opvoeding die ik heb gehad, ben ik er dagelijks onzeker of ik mijn kinderen wel goed opvoed.
Ik ben inmiddels 1 jaar in therapie en het gaat steeds beter, maar ik merk wel dat het langzaam gaat en met de nodige terugvallen.
Veel ouders zijn onzeker over hoe ze hun kinderen opvoeden. Het is in jou geval ook wel een voordeel, het houdt je scherp om niet op de automatische piloot te herhalen wat je moeder ded, dat kan gebeuren omdat het je zo voorgedaan is, terwijl jij zelf geen narcist bent.. Goed dat je in therapie bent, je vraagt om hulp en dat is een goede stap. Kan je, durf je dingen die tussen jou en je kinderen gebeuren en heftig zijn ook overleggen met je therapeut? Daar kunnen heel nuttige lessen in zitten.
Ik ben blij dat ik van hem af ben. Hij heeft 3 jaar lang bij mij geleefd van wegen zijn slaapapneu en ook door het overlijden van zijn vorige vrouw. Maar aangezien het feit dat hij ook een alcoholist is en loop te liegen. Hij had spijt met wat hij gedaan heeft. Nee, hij was te ver gegaan en heeft een ravage gemaakt in mijn huis. En tevens zeurde hij om zijn speeltjes die stuk zijn. En dat terwijl mijn schade wel erger is. Hij barstte van zelfmedelijden. Ging nog vreemd met andere vrouwen en stel niks voor. Dat is juist stoer, maar o wee als ik met een andere man praat of om ga, ben ik een Hoer. Trouwens bij hem ligt het aan vrouwen en zijn pa vond dat ook, eveneens een narcist. Ja, als ik geen geld krijg komt mijn vader naar me toe om mij in elkaar te slaan. Ach kom op zeg, dacht je dat ik kom om zijn handje vast te houden? De buren hadden zelfs last van zijn geschreeuw en racistische uitlatingen. Hij denkt de baas te kunnen spelen in mijn huis. Ik ben op tijd geweest. Ik ga ook nooit meer af op een vent met een knappe uiterlijk.
De mijne was niet knap, zeker niet maar zoooo lief en behulpzaam ….. totdat hij door zijn eigen leugens verstrikt raakte en mij wel moest dumpen zoals hij zei.
Het waarom is niet duidelijk geworden. Ik hou van hem en ik weet niet hoe ik dat MOET laten.
Helaas kom je inderdaad ook mannen tegen die verlegen overkomen en tussen 4 muren in een monster blijkt te zijn. Dergelijke mannen werden gepest op scholen of op straat, en er zijn zelfs narcisten die kunnen stotteren. Maar zodra ze kwaad worden lossen hun het op met hun handen. Ik noem zulke mannen die verlegen trekjes hebben geraffineerd en achterbaks, waar ook een verscholen narcist in zit
….óók o.a. slaapapneu!….ongelooflijk véél herkenning cq. ervaring, zoals in Uw verhaal….hélaas:-(
Dit artikel kwam voor mij precies op het goede moment. Het is zo duidelijk, ik was 43 jaar getrouwd met een narcist. In die 43 jaar heeft hij letterlijk alles van mij afgenomen, mijn zelfvertrouwen, mijn waardigheid, mijn leven. In de tijd voorafgaande aan de scheiding heb ik vaker geroepen dat hij mijn leven overnam, dat ging heel ver, uitspraken van mij bracht hij als de zijne, dingen die ik in mijn jeugd meegemaakt had waren ineens dingen die hij meegemaakt had. Opvallend dat dat overnemen van een leven nu genoemd wordt. Ook het overnemen, zeg maar gerust inpikken, van hobby’s klinkt bekend. In mijn geval was dat het koken. Dat deed ik graag en ook goed. Ineens bedacht hij dat hij dat wel als hobby zou kunnen gaan doen. Ik was er niet blij mee maar dacht toen dat het in ieder geval iets was. Maar, zoals zovele dingen, het ging de eerste week met redelijk enthousiasme, maar dat was heel gauw over, het werd afgeraffeld, zonder welke zorg dan ook, gemaksvoedsel. En als ik daar dan wat van zei kreeg ik de wind van voren.
De laatste “stunt”? Woensdag stuurde hij me een berichtje waarin hij aangaf dat hij er zo’n spijt van had dat hij nooit een echte echtgenoot en vader was geweest en nooit echt van me gehouden heeft zoals het zou moeten. Ik was op een bepaalde manier blij met dit bericht, dacht echt dat hij nu enig inzicht had gekregen. De koude douche kwam een dag later, het volgende berichtje liet mij weten dat het allemaal zo gekomen is omdat ik “de perfecte man wilde” . Ja duh, ik wilde alleen maar een man zoals hij zich in het begin ook voordeed, betrokken, aardig, en ik wilde zeker een echte vader voor mijn kinderen, en niet zoals het later bleek iemand die zijn kinderen alleen maar verwekt heeft en ze verder niet wil horen of zien. Het gekke is dat hij nu ook nog verontwaardigd is omdat zijn volwassen dochter niets meer met hem te maken wil hebben.
Als ik het artikel lees heb ik nog een hele lange weg te gaan, ik hoop alleen dat ik het niet alleen hoef te doen
Hoi Mieke,
Mooi dat mijn stuk voor jou op het goede moment komt. Wat je hier schetst; de zogenaamde spijtbetuiging en vervolgens de verklaring dat het toch ‘jouw schuld’ was, is iets dat door veel narcisten wordt ingezet. Ook hier ga ik in mijn tweede boek op in, vooral hoe je je tegen dit soort gedrag kan pantseren.
Uit je reactie blijkt inzicht in wat je achter je hebt, en dat is al een belangrijke stap in je proces. Ook al heb je er (helaas) heel lang in gezeten, je kunt hier echt uitkomen.
hartelijke groet,
Iris
Dank je wel. Ik heb zelf het gevoel dat ik er nog lang niet ben. Wat ook zo’n blijvend gevoel is? Dat ik zo kwaad ben op mezelf. Dat ik het zo lang met me heb laten gebeuren. Dat ik het hem toegestaan het leven van mij maar zeker ook van mijn kinderen zo moeilijk te maken. Dat ik ben blijven vechten voor een verbetering van ons huwelijk en nu toch met lege handen en een verschrikkelijk boos gevoel over blijf.
Hoi Mieke,
Ja ik wil hier echt even op reageren, want ik herken dit zo! Ook ik heb 50 jaar in de klauwen van een narcist gezeten. Een paar jaar geleden kwam ik hier op de site terecht, per toeval. Ik las en ik las en ik wist dat dit het was waar ik al mijn hele leven tegenaan liep. Ik ben inmiddels een paar jaar verder en ik heb me mijn hele leven nog nooit zo vrij gevoeld. Vooral vrij om te zijn wie ik ben. Zonder commentaar, zonder aanpraten van schuldgevoel, zonder manipulatie. Je bent boos op jezelf schrijf je. Ja, dat is logisch als je erachter komt hoe je je hebt laten misbruiken en hoe je je hebt laten manipuleren. Echter als je weet hoe een narcist te werk gaat zul je er ook achter komen dat het niet zo eenvoudig ligt. Het misbruik is zó geslepen en zo geniepig, dat iedereen er in zou trappen die in een relatie zit met een narcist. De narcist weet precies hoe hij ieder individu aan moet pakken. Er zijn écht manieren om hiermee om te gaan. Die moet je wel kennen en je moet het leren.
Verdiep je in dit onderwerp! Dat is de enige manier om jezelf te kunnen wapenen en te kunnen beschermen: weten hoe een narcist te werk gaat.
Dag Mieke, ik ben vierentwintig jaar gescheiden van een narcist waarmee ik zevenentwintig jaar getrouwd was. Hij ruilde mij met het grootste gemak met een meisje die twintig jaar jonger is. Hij bouwde samen met haar een huis aan de overkant van de straat, op bouwgrond die voor de kinderen bestemd was. Die relatie werd nu beëindigd door zijn vriendin (ondertussen tweeënvijftig) die totaal berooid terug bij haar moeder ging wonen. Een paar dagen na haar vertrek kreeg ik al een dwingende brief met het voorstel om bij hem te gaan wonen, of hij bij mij 😃 Er lagen al bloemen(mét vaas) aan mijn deur en cosmetica die zijn vriendin ‘vergat’. Omdat ik niet op zijn avances inging werd hij weer héél boos en werd hij weer de sukkelaar die zichzelf niets te verwijten heeft maar zo onmenselijk wordt behandeld . Na zoveel jaren kreeg ik via deze website de bevestiging dat mijn angst en depressie een reden hadden en dat die niet aan mij lag. Veel liefs en sterkte aan alle slachtoffers.
Marceline
Opgegroeid met een verborgen narcistische moeder en een openbare narcistische zus trouwde ik een verborgen narcistische nu alweer 19 jaar zijnde ex man. het bleef mij achtervolgen tot ik het boek “Het verdwenen zelf” las. Inmiddels zo ziek geworden fysiek, twee kinderen verloren vlak na geboorte ben ik niet zielig maar wel een misbruikt mens. Ik heb gebroken met mijn familie ben mijn eigen weg ingeslagen maar helaas blijf ik last houden van niet volledig mezelf te durven leven en steeds als ik dat probeer merk ik niet over voldoende kracht te beschikken en word ik steeds weer teruggeworpen door mijn ingegraveerde verleden wat vooral nu nog steeds uit angst bestaat. Het is een ramp voor de rest van je leven als je onder die omstandigheden opgroeide.
Hoi Joana,
Bedankt voor je aangrijpende reactie. Je zegt het treffend: je ingegraveerde verleden. Soms zijn de sporen van opgroeien in een narcistisch systeem niet geheel uit te wissen en dat is heel pijnlijk. Ik denk dat je nog best wat kan hebben aan mijn tweede boek, omdat ik uitgebreid in ga op de impact van zo’n verleden, en hoe je de sporen (hopelijk) iets kan verminderen en jezelf kunt gaan vinden.
Ik wens je in ieder geval sterkte in je proces, en respect voor je wosteling. Jezelf vinden en worden na zo’n verleden is een uitdaging, met veel vallen en opstaan. Maar het kan!
Iris
Zo herkenbaar !
Ook ik heb ermee te maken en ben al drie jaar bezig ‘af te ronden’ m.b.t. huis etc. Wat ik mis, zowel in het beok als in de stukken/reacties, is dat het mijnpersoonlijk heel erg heeft geholpen om de narcist te zien als wie hij werkelijk is: een grote stumper, stakker, die ook gevormd is door zijn of haar verleden. Hierdoor raakte ik mijn boosheid kwijt en kan naar hem kijken als een zielig individu die geen idee heeft van hoe liefde voelt. Dit heeft mij het beste geholpen en helpt mij nog steeds. Ook ik neig nog weleens te denken aan dat stukje mooi mens, en ik besef dat hij dat ook echt wel heeft zoal ieder mens goed wordt geboren, maar er zelf niet bij kan komen en enkel leeft voor de buitenwereld.
Ik heb kinderen geadopteerd, bewust voor gekozen, een van hen is ernstig getekend voor het leven i.v.m.hechtingsproblematiek. Ook daar zie ik trekjes ontstaan, door een onveilig gevoel neemt hij zoveel mogelijk het heft in eigen hand…en leeft egoistisch naar het lijkt, waar ik besef dat het uit een diepe angst voortkomt voor afwijzing.
Ik pleit NIET voor de narcist, want ieder kan tot inkeer komen om het anders te willen, al betwijfel ik dat voor 99% van deze mensen…helaas, maar laat boosheid en rancune los, pas dan voel je je bevrijd!!
Petra, precies wat jij zegt. Een stumper. gevormd door z’n eigen jeugd maar niet bij machte om zijn leven een andere wending te geven. Als ik het van die kant bekijk is mijn boosheid ook even minder. Ik kon namelijk van hem vandaan gaan. Hij moet de rest van zijn leven met zichzelf dealen. Iets wat hij niet aankan. En ik word weer sterker. Het kost me heel veel moeite maar ik ga vooruit. Hij gaat alleen maar achteruit. Maar dat is mijn probleem niet meer. Ik help hem niet meer. Ik steun hem niet meer. Hij mag het zelf doen. En ik weet……dat lukt hem echt nooit. Leeft van prooi naar prooi. Krijgt klappen in café’s van sukkels zoals hijzelf. Ik had altijd spanning, verdriet en woede met hem. Verdriet en woede zijn er nog wel maar de spanning is wel verdwenen. En dat is al heel wat. Dat verdriet en die woede worden ook wel minder. Ik ben al anderhalf jaar van hem af maar het zal nog wat meer tijd kosten. Ik kom er wel.
Vandaag kwam hij om zijn spullen en ik dacht voorgoed van hem af te zijn. Nee dus want de volgende week komt hij met de laatste lading. Hij mag blij zijn dat ik hem nog niet heb aangegeven bij de politie, met dat hij ook fraude heeft gepleegd. Ineens deed hij zielig bij een kennis die hem hielp met zijn spullen dat hij zo zwaar werk heeft en weer mij de schuld in me schoenen wilde schuiven.Hij kan nooit meer op vakantie. Tja, aan wie ligt het? Dat heeft hij allemaal zelf veroorzaakt. Dan moet hij ook niet zoveel drinken en ook dingen aannemen in plaats te lopen klagen hoe slecht hij het heeft bij me. Ik ben niet zijn moeder, en voor de rest kan hij de pot op
Dankjewel Iris voor deze eyeopener! Weer een stukje van de puzzel. Je slaat de spijker op z’n kop als je zegt dat je na het volledig verbreken van het contact met een narcist je niet op jezelf kúnt terugvallen. Dat is het!! Dat kun je inderdaad niet, want je hebt niets meer. Je hebt geen zelf meer. Ik was met niks anders bezig dan met het leven van de narcist. Een schijnverbinding inderdaad. Poeh, dat hakt er wel in, dat woord. Wat een misbruik!
Marina
Wat een stelling.
Narcisten zoeken juist sterke intelligente empathische vrouwen waar ze de meeste voeding uit halen. Anders jebben ze er weinig aan en vinden ze het niet leuk.
Of heeft je narcist je dit wijs gemaakt.,?
Mirjam
Hij heeft mij van alles wijs gemaakt. Want hij vind zichzelf heel zielig. Hij deed alsof hij hulpeloos en verlegen is, terwijl hij best een grote mond op kan zetten. Opscheppen over zijn diploma,s en juist zich genaakt voelen omdat andere collega,s meer voor elkaar krijgen dan hij. Thuis gekomen praat hij niks anders dan over zijn werk, moppert op alles als hij zijn sleutels, zijn pasje etc kwijt is. En dan is het huis te klein. In feiten slaapt hij op de bank na zwaar bier van 8% gedronken te hebben en kreeg ik hem niet eens wakker. Kop koffie geven hielp wel wat maar liet hij koud worden. Hij heeft ook overgewicht door vele zuipen en vreten. Maar hij heeft maling aan zijn gezondheid. Als ik ziek zal zijn, gebeurt weleens dat hij poeslief is en andere keer chagrijnig en liep ik te zeuren. Hij beweerde dan dat ik een hypochonder ben. Ik vond hem paranoïde. Maar daar mocht ik niks over zeggen. Hij gedraagt zich als een kinderachtig mannetje en verwende jongen, die al boos word als zijn deelverzameling van treinen en legostenen verdwijnen of kapot gaat. In feiten voelde ik me meer een moeder dan een partner. Narcisten kleineren je op een pijnlijke manier. Soms twijfel ik echt aan me zelf. Val ik dan op zulke mannen? Had ik dan veel eerder moeten bedenken voor ik met hem in zee Ging?
Iris, ik wil het toch eens vragen. Hoe komt het dat de hulpverlening zo vaak voorbij gaat aan de oorzaak van de problemen van het slachtoffer. Terwijl de dader alle hulp krijgt, als hij dat wil tenminste, is er voor het slachtoffer totaal geen begrip, is mijn ervaring. Ja, ik ga het nog een keer proberen, nieuwe woonplaats, nieuwe huisarts, nieuwe kansen, maar eerlijk gezegd ben ik nogal sceptisch
Hoi Mieke,
Helaas is narcistische mishandeling nog een vrij onbekende vorm van mishandeling (alhoewel het wel bekender wordt gelukkig). Tel daarbij op dat narcisten en psychopaten in de buitenwereld een totaal ander persoon neerzetten, dan degene die zij thuis laten zien. Er is nog veel onbegrip onder hulpverleners en in de samenleving, zoals jij ook ervaren hebt. Ik behandel dit onderwerp in mijn beide boeken.
Omdat jij nog met veel symptomen te maken hebt, als die boosheid op jezelf, raad ik je van harte aan om een gespecialiseerde coach of therapeut te raadplegen. Je vindt deze o.a. via deze website (je kunt de coachingsinformatie aanvragen). Er is echt goede hulp voor slachtoffers.
Veel sterkte,
Iris
Hoi Mieke,
Ik kwam ook van een koude kermis thuis. Het is meestal onbekend nog. Raar hè?! Ik heb alles meegemaakt zo ongeveer wat met deze zwaar zieke stoornis te maken heeft en niemand heeft mij ooit verteld over Narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik heb m’n halve leven gezocht en gezocht, want ik wist echt niet wat er aan de hand was met mij. Ja, je leest het goed ‘met mij’. Ik dacht echt dat er met mij iets mis was. Bij toeval kwam ik op deze website van Iris en ik wist eigenlijk meteen dat dit het was waar ik tegenaan liep mijn hele leven. Het boek van Iris heeft mij verder geholpen om te begrijpen hoe het zit en waar je als slachtoffer tegenaan loopt. Ik heb het boek al weer een paar jaar en ik kijk er nog regelmatig in. Het helpt mij nog steeds. Het boek heb ik aan de psycholoog en de huisarts laten zien en de link van deze website doorgestuurd. Maar zij deden er niets mee, nog niet eens een bedankje voor de moeite.
Ik ben ook verhuisd inmiddels en ik ga mijn vingers niet nog een keer branden en het bij deze huisarts neerleggen. Ik ben twee keer naar een workshop geweest van het Verdwenen Zelf en dat werkte heel helend. Daar kom je mensen tegen die weten waar je het over hebt. Een feest van herkenning, ook al is het niet zo feestelijk allemaal.. Je moet echt bij mensen zijn die ook écht weten wat Narcisme inhoudt en daar schort het nogal aan, aan échte kennis. Bij Iris heb ik mijn vingers nog nooit verbrand. Ik ben haar enorm dankbaar dat ze dit heeft opgezet. Ik moet er niet aan denken wat er anders met mij gebeurd was.
Echt, gun jezelf dit en werk via het Verdwenen Zelf verder aan jezelf. Zeker weten dat het je heel veel brengt!
Je slaat de spijker op zijn kop, Iris.
Wat een mooi plaatje was het, in het begin! De lucht was blauwer, muziek mooier, de toekomst zonniger dan ooit. Alles zinderde van leven, van mogelijkheden, van vitaliteit. Wist ik veel dat hij letterlijk àl mijn zintuigen bespeelde…
Hij hield me een spiegel voor, deed alsof datgene waar ik naar verlangde zich in zijn persoon aandiende. Natuurlijk viel ik daar als een blok voor. Tegen de chemische rush van zo’n stoot endorfines zijn maar weinig mensen bestand. Ik werd een junkie. Een junkie die zich niet bewust is van de verslaving, een junkie die niet weet dat wat ze doet gevaarlijk is, een junkie die door haar dealer welbewust in onwetendheid gehouden werd.
En ja, ik heb de rode vlaggen wel degelijk gezien. Het aan vrienden voorgelegd: ‘het is eigenlijk te mooi om waar te zijn’ en ‘ik weet niet eens of ik hem wel aardig vind’. Maar wie niet weet van dit kwaad, die houdt graag zijn wereldbeeld in stand. Mensen zijn niet intrinsiek slecht, niemand is werkelijk kwaadaardig. Ik dacht er zo over, en mijn vrienden, die -logischerwijze- uit vergelijkbaar hout gesneden zijn, ook. Honderden kansen heeft hij gekregen en even zo vaak heeft hij mijn empathie, mijn zachtaardigheid, mijn sociale vaardigheden en mijn bereidheid conflicten bij te leggen misbruikt. Steeds was er de belofte: als… dan…
Ik heb ergens op het web gelezen dat deze vorm van verslaving zo hevig is als een cocaineverslaving. De eerste stap is zien dat dat het geval is. De tweede stap is onderkennen wat er bij de narcist speelt, en Iris, wat heb je met het werkboek daarbij een belangrijke rol gespeeld.
Er is niemand thuis. Het is een lege huls. Er komt nooit contact, dat kan helemaal niet als er niemand ‘is’. Mijn hemel, wat heb ik die les op een harde wijze moeten leren. Want de consequenties zijn heel heftig.
Mijn leven staat op zijn kop. Ik ben geemigreerd, en hoewel mijn ex mijn woonplaats niet kent, let ik altijd op als ik de straat opga. Betrokken instanties raden me de afstand zo mogelijk nog verder te vergroten, want ofschoon hij nooit fysiek gewelddadig was, herkennen ze het profiel. Mijn werkgever heeft ervan afgezien mij op de website te vermelden. Ik heb geen naam op mijn brievenbus en overweeg, op aanraden van mijn advocaat, een naamsverandering.
Het is alsof ik in een boek van Esther Verhoef ben beland. Op de set van de verfilming ervan sta. Maar het is geen grap, het gaat ècht over mijn leven. ‘Loslaten’ is een cynische grap. Een narcist laat niet los. En vergeven… wat valt er te vergeven? Dat zou toch tenminste moeten inhouden dat het voorbij is?
Ik weet wat er aan de hand is, begrijp de stoornis, zie zijn onmacht, zijn onvermogen. Het is AIDS van de ziel: dat wat voor genezing zou kunnen zorgen, is kapot. Maar mijn leven zoals het was is ook voorgoed voorbij.
Hilde, ik denk er ook wel eens aan om te verhuizen naar een andere stad. Hij woont bij mij in de wijk maar kom hem gelukkig hoogst zelden tegen. Maar áls ik hem tegenkom dan schudt alles in m’n hele lijf. En ben ik weken van slag. Wat is dat nou toch, dat ik dat blijf houden.
Ik ben pas op vakantie geweest naar een ver land en daar was ik heel ontspannen. Wetende dat ik hem niet tegen zou komen daar. Maar hier haal ik m’n boodschappen zo veel mogelijk in een andere wijk omdat ik bang ben om hem tegen te komen in de winkel in m’n eigen wijk.
Het is nu anderhalf jaar geleden dat ik gebroken heb met deze narcist. Ik zou daar toch zo onderhand overheen moeten zijn. Waarom dan nog steeds die angst. Niet dat ie me iets aan zou doen of zal stalken. Dat is het niet maar het is iets wat ik niet kan omschrijven. Angst, woede, onmacht, frustratie omdat ie overal mee is weggekomen. En het stuk wat ie van me geroofd heeft. Dat stuk van mij wat ik nooit meer terug krijg. Het heeft een groot leeg gat in mij gemaakt. Ik hou me goed naar de buitenwereld toe. Ik ben een vrolijke, gezellige, sterke vrouw met humor. En dat is wat ik laat zien naar de buitenwereld toe. Die kant van mij die met de grond gelijk is gemaakt laat ik niet zien. Mijn ziel die beschadigd is krijgt niemand te zien. Dat kan niet anders maar het geeft wel een eenzaam gevoel. Ik sta er alleen in.
Zelfs m’n kinderen weten niet beter of dat ik er allang overheen ben. Weten zelfs niet eens dat het me zelfs maar een béétje geraakt heeft. Dat wil ik ze besparen. Ze zijn volwassen en de deur uit en ik wil ze niet bezorgd maken. Er zijn wel een paar mensen die het weten maar die val ik er niet meer mee lastig. Ik kan toch niet aan de gang blijven.
Ik weet dat ik op dit moment weer in zo’n golf zit. Zo’n golf die over me heen dendert. Ik weet ook dat die golf weer weg ebt. Dat ik weer in rustiger wateren terecht kom. Gelukkig weet ik dat en dat geeft weer wat rust.
Maar ik wil hem nooit meer zien en horen. Ik wil ook niets meer óver hem horen. Mensen vertellen wel eens dat ze hem gezien of gesproken hebben. Zelfs dát is al genoeg om een orkaan in me te ontketenen. Ik vind dat niet normaal hoor en weet niet hoe ik dat kan veranderen bij mezelf. Wel heb ik besloten om mensen die over hem praten te vragen om van onderwerp te veranderen omdat ik dat onderwerp liever laat rusten.
Eigenlijk ben ik op de vlucht.
Alleen nog wel. En ik vind dat echt het moeilijkste wat ik ooit in m’n hele leven gedaan heb. En ik weet niet voor hoe lang nog. Ik begrijp jouw idee van emigreren heel goed Hilde. Want een narcist laat je echt nooit meer los. Hij valt me niet lastig maar ik weet dat ie me nooit los zal laten. Straks staat ie ineens weer voor m’n neus. Of zoekt op wat voor manier dan ook contact. En dat maakt me heel erg bang. Bang dat ik instort en mezelf niet meer in de hand heb. Bang dat ik zo beef dat ik niet normaal meer kan denken en doen. Bang dat ik de controle verlies over mezelf. Zelfs bang dat ik hem aanval.
Ik put kracht uit al die ervaringen die jullie hier neerzetten. Ik ben niet alleen in deze. Ik heb veel uit het boek van Iris gehaald. Vooral herkenning. Ik ben niet alleen! En ik ben ook niet gek! Dat is ook niet onbelangrijk om te weten. Het nieuwe boek heb ik ook besteld en ik onderneem allerlei dingen om bezig te zijn. Afgeleid te worden. Dat helpt heel goed.
En wat hoop ik dat ik mezelf weer helemaal terugvind.
GB, het is alsof ik mijn eigen verhaal en gemoedstoestand lees. Ook anderhalf jaar verder na de plotselinge breuk (van zijn kant omdat ik iets deed dat hem niet zinde) sta ik er precies zo voor. Voor de buitenwereld mijn leven best wel weer aardig op de rit, vrolijk, sterk, ondernemend, ook echt wel weer in staat om van situaties te genieten, ten dele weer mijn oude zelf. Maar van binnen is er nog steeds die fundamentele eenzaamheid, omdat je datgene wat je is overkomen (in mijn geval ruim 3 jaar) nauwelijks kan delen en goed duidelijk maken aan je dierbaren. Men snapt de reikwijdte niet, kan ook bijna niet.
Na de breuk en mijn ontdekking van zijn narcisme ben ik meteen cold turkey gegaan, geen enkel contact. Ik zit niet op sociale media dus dat helpt. Zijn “vriendenkring” (en vooral harem) heb ik ook uit mijn leven geweerd, waren toch al nooit mijn type mensen. Gestalkt en het me moeilijk gemaakt heeft hij niet, veel te arrogant en voor hem is het gewoon door naar de volgende ronde. En harem leden genoeg. Wel een paar pogingen om weer in contact te komen, maar ik heb nooit meer ergens op gereageerd. Ook een paar confrontaties op straat met luidruchtige begroeting van zijn kant heb ik totaal genegeerd. Bang ben ik totaal niet, maar wel gefrustreerd over het onrecht, mijn onmacht, zien dat hij overal mee wegkomt. Dit weet ik o.a. omdat de enige lijn die hij nu nog naar mij heeft mijn volwassen zoon is, die hij helpt met het inrichten van zijn bedrijf; hij hangt de weldoener en barmhartige Samaritaan uit. Mijn zoon is niet naief, heeft goed door dat er iets loos is met de man, maar met de term narcisme kan hij niet zoveel. Praat bewust nooit tegen narcist over mij en ook zo min mogelijk over narcist tegen mij. Maar ik besef heel goed dat het de narcist bijzonder irriteert dat hij elke controle over mij kwijt is en dat ik geen harem lid wil blijven en zijn spel niet meer meespeel. Kan alleen maar hopen dat mijn zoon goed bij de les blijft, hij is gewaarschuwd.
Wat ik het moeilijkst aan alles vind is, om de man en alles wat hij met je heeft gedaan – en je hebt laten doen, je was er zelf bij – uit je systeem te krijgen. Die enorme behoefte niet zozeer aan wraak, maar meer aan gerechtigheid. Dat je nog steeds, na anderhalf jaar, elke dag wakker wordt en er aan denkt, en bij het slapen gaan, en ook nog de nodige keren tussendoor. Ondanks het relatief sterke doorleven, met veel positieve dingen, gaat er geen dag voorbij dat je er niet aan denkt. En de boosheid op jezelf, ook zoiets. Rationeel weet je waar het allemaal vandaan is gekomen, waardoor je je in deze “relatie” hebt laten trekken, wat de mechanismes zijn e.d., genoeg over gelezen en gesprekken gevoerd met therapeute. Maar emoties laten zich niet weg rationaliseren, en gedachten ook niet. Wat verlang ik naar de dag dat ik er voor het eerst geen seconde aan zal denken. Hoe krijg je die knop om? Doe mij een teflon laag, waar het ooit hopelijk allemaal van afglijdt.
Wat betreft de behoefte om te vluchten wil ik nog opmerken: je neemt altijd jezelf mee. Angst dat de narcist je nooit los zal laten is begrijpelijk, maar daar kun je zelf toch heel veel aan doen. Hij zal inderdaad nooit loslaten als hij je angst, je kwetsbaarheid en je ontvankelijkheid voelt. Zodra hij beseft dat wat hij ook doet, hij geen poot meer aan de grond krijgt, als hij voelt dat je weer volledig in je kracht staat, zal hij je met rust laten. Er is niks meer te halen, liever steekt hij zijn energie in het volgende “project”. De uitdaging is dus om je kracht te (her)vinden en daarmee zul je dan ook je angst kunnen loslaten en hoef je niet meer te vluchten.Het probleem is, als we heel diep in ons hart kijken en eerlijk zijn, dat we heel lang eigenlijk helemaal niet willen dat hij nooit meer in je leven is; het is vaak tegenstrijdig (begrijpelijk, we kennen het allemaal), maar door die dubbelheid blijf je ook tweeslachtig in je optreden. En dat voelt hij.
Sterkte aan allen die dezelfde worsteling doormaken. Het leven heeft nog genoeg te bieden, maar voor mijzelf kan ik zeggen dat er een groot litteken op mijn ziel zit, dan kan helen maar het zal er altijd zijn.
Mijn ex verloofde is een narcist en ook een oplichter. Hij heeft voor meer dan honderden euro,s mij opgelicht aan veel energie verbruik. Hij beloofde mij te betalen als ik te hoge rekening krijg van de …. En hij kreeg geen jaarnota maar een teruggave van €1000 en daar is hij blij om, kan hij doorsparen om mijn huis te kopen. Hij was echt niet slim genoeg om zijn drankprobleem te verbergen. In feiten begon hij steeds elke avond meer te drinken, kwam chagrijnig van zijn werk, vervolgens gaf hij mij overal schuld van bepaalde spullen die zoek raken, een bankpasje verkeerde plek of het huis werd te klein. Zodra ik hulp zoekt dan zijn er enkelen bij die mij geloven en er met hem over praten, maar hij bleef stug en koppig volhouden dat het probleem bij mij ligt en niet bij hem. Hij loog de boel bij elkaar, vernederde mij ook tijdens ons seksleven, schold me uit voor Hoer en nog meer afschuwelijke woorden. Liet mij huilen en troostte me niet. Tenzij er anderen er bij zijn dan bood hij zijn excuus aan om van het gezien af te komen. Later begon hij een grapje over me te maken waar paar vrienden erbij zaten ten kosten van mij. Een nam het voor me op. Toen me zoon belde en hij bezorgd deed toen wist ik al dat er een stront aan de knikker zat. Hij begon te dreigen en vloekend te zeggen dat ik vreemd ging. De man die zich aangesproken voelde nam het ook voor me op. Ik had de ring naar zijn hoofd gegooid. Hij stoof briesend op me af. Ik pakte de stoel maar hij trok de stoel uit me handen en sloeg mijn meubilair kort en klein. Hij verdween. Ik kreeg van alle kanten hulp. De volgende dag huilde hij van spijt. Hij kwam om het goed te maken, maar ik zei ook huilend dat hij het aan zijn eigen te danken heeft. Loopt hij zielig te doen dat zijn vader langs komt om hem in elkaar te slaan, als een bang jongetje maar laf genoeg om mij de mes in me rug te steken. Voor die ene rekening voor stroom kan ik zijn teruggave op me buik schrijven. Ik wil vrouwen vooral waarschuwen die mannen hebben met slaapapneu. Laat mannen in hun eigen huis slapen, die een C pap bezit. Dan bespaar je hoop ellende en het word er heus niet romantischer op. Nee, elke nacht na zijn bier van 10% van 6 blikken, in slaap vallen, met licht aan, en teevee onnodig aan. En elke morgen 20 minuten onder de douche. Hij loog dat we een lat relatie hebben, verzon smoesjes om hier te blijven om minder stroom te gebruiken..
Iedereen die ik spreek over dit onderwerp verwijs ik naar deze site en de boeken, maar krijg altijd te horen dat ze willen geloven in ‘het goede van de mens’. ‘Het goede’ in de mens met een NPS is schijn, dat weet iedereen die er mee te maken heeft, ik schrijf ‘heeft’ en niet ‘gehad’ want ook al heb je jezelf weer gevonden het blijft vaak je toekomst belemmeren…
Niet op een website vermeld kunnen worden is al heel erg maar daardoor je bedrijf niet van de grond kunnen krijgen of voortzetten is einde inkomsten…
Wij staan boven alle verhalen, zijn (bijna) gewend aan het niet kunnen verdedigen tegen alle laster, gewend aan het missen van familie, we staan boven het nastaren door vage bekenden (onbegrijpelijk dat er zoveel mensen zijn die nooit aan wederhoor doen en alles maar geloven…) maar het gevoel dat er ieder moment iets vreselijks kan gebeuren en dat we altijd in de gaten gehouden worden zonder dat we weten wanneer, went nooit!
Sterkte allemaal,
Groet van Coby
Eerlijk gezegd is dat volgens mij ook het grootste probleem voor de slachtoffers. Doordat de n er uitstekend in slaagt naar de buitenwereld de charmante persoon te spelen zal het slachtoffer altijd verantwoordelijk gesteld worden voor de breuk. En mensen veroordelen zo vreselijk graag, liefst zonder precies te weten wat er aan de hand is. En wees nou eerlijk, zijn we niet in jaren zo beïnvloed dat we niet eens met ons verhaal naar buiten durven komen?
Idd. Mieke!
Herkenbaar wat je daar schrijft.
Ik heb t idee dat t idd. zo gaat.
Groetjes,
Strongwoman
Gisteravond naar een discussieprogramma op TV gekeken over beschuldigd worden van een misdrijf maar onschuldig zijn. Het komt heel vaak voor en is enorm beschadigend, ondanks dat er geen juridische zaak komt. Het blijft aan je kleven.
Er werd door de slachtoffers amper gereageerd op “het advies” om alsnog aangifte te gaan doen van smaad en laster.
Wij (slachtoffers van iemand met een NPS) weten dat ‘het’ dan nooit gaat ophouden…
Het was ook weer zo’n typisch voorbeeld van iemand die fanatiek onrecht wil bestrijden maar geen idee heeft wat ons is overkomen…
Het woord ‘vechtscheiding’ viel ook nog..
Gelukkig kunnen wij allemaal bij deze site en de mensen van het Verdwenen Zelf terecht! En we hebben de boeken van Iris!
Groetjes van Coby
Ik ben nu net 4 maanden van mijn ex af na 16 jaar en in deze maanden was het heel zwaar van verwijten dat het mijn schuld was hoe het ging in onze relatie en hij had zoveel aan zijn hoofd dat hij het op ons afreagerende en dat van hem moest. Accepteren hij is nou eenmaal zo Zei hij dan maar nu is ie van de een op de andere dag na gaan denken en kan ineens tegen kritiek of een vraag en reageert heel rustig waardoor ik aan mezelf begin te twijfelen of ik het allemaal verzonnen heb hoe hij tegen ons deed zijn er meer mensen die dit mee maken? Het maak mij nog onzekerder nu en trek alles in twijfel. Zit er nog diep in ben ik bang denk dat ik ook zo terug ga als hij dat zou vragen!!
Janet, zeker is dat hij vraagt of je terug wil komen. Een grote kans dat je ook teruggaat naar hem. En zeker is het dat hij terugvalt in z’n oude patroon als je eenmaal weer in zijn leven bent. Ik wens je heel veel sterkte met dit alles en hoop eigenlijk dat je nooit meer teruggaat naar hem. Regel de dingen voor je zelf en je kinderen en ga verder met jullie eigen leven. Heel moeilijk, ik weet waar ik het over heb, maar wel de enige manier. Heel veel sterkte Janet! x
Lieve Janet, ga alsjeblieft niet terug! Ik heb me ruim 43 jaar laten misleiden door dat soort gedrag. Iedere keer weer in gesprekken zei hij dat verandert was, helaas duurde dat nooit lang, hooguit een paar weken. Nu heb ik de knoop definitief doorgehakt. Ben gescheiden en woon op mezelf. Ik kreeg nog wel een paar trappen na natuurlijk, het ergste was de opmerking ” jij wilt ook de perfecte man en dat ben ik niet”, en dat twee dagen nadat hij aangegeven had dat hij me begreep en zo’n spijt had van alles wat hij gedaan had. Zo onbetrouwbaar zijn ze gewoon
Ik ben blij dat ik troost heb gevonden in mijn geloof. En dat het niet aan mij heeft gelegen maar aan de narcist zelf die alcohol dronk elke avond en mij overal de schuld kreeg van iets wat hij zelf heeft veroorzaakt. In feiten zijn narcisten gewoon figuren van de duisternis. Hij hield geen rekening met mij, zat aan andere vrouwen, liep te schreeuwen en mij voor Hoer uit schelden, en mij voor schut te zetten bij anderen.
Ik ben 35 jaar in de ban geweest van mijn ex …natuurlijk zag ik wel eens eigenaardigheden maar vulde dat zelf in door “logisch” te denken …hij was altijd zielig ..had altijd een erge ziekte onder de leden ..dorst zelfs met alvleesklier kanker te schermen…een griepje was nooit gewoon bij hem als ik wat mankeerde moest ik niet zeuren …..liegen was zijn grootste hobby en alles wat hij deed was t beste…ik werd met de auto aangereden en t was mijn schuld en toen hij schade reed aan een paaltje was t maar een kleinigheidje..alles wat ik in discussie stelde was uiteindelijk mn eigen schuld en moest ik beter mn best doen..wat ik dan ook deed…familie raakte ik kwijt want die deugden niet en clubjes was geen geld voor.. een kadootje krijgen betekende dat hij iets duurs voor zichzelf had gekocht en dan kon ik daar niets over zeggen want ik had toch ook iets gehad? De kinderen werden tegen me opgezet ..hij was immers degeweldige vader van wie alles mocht en ik was gewoon de vijand die regeltjes bedacht… vreemdgaan was ook zo’n ding ..altijd jaloers op elke man die me aansprak en zelf heel opzichtig een vriendin hebben waar hij zogenaamd niets mee had…….. ik ben nu al twee jaar bezig om mezelf weer terug te vinden …en dat valt me zo moeilijk…vrienden ben ik kwijt omdat ze niet begrijpen “dat zo’n charmante vriendelijke man'” eigenlijk zo’n ongelofelijke schoft is…een torenhoog schuldgevoel…en toch af entoe nog steeds t verlangen naar die rottijd…hoelang gaat dit duren voor ik weer echt mezelf ben en gelukkig…