Dit is een gastcolumn van Ria.
Het is bijna 7 jaar geleden dat mijn ex-man uit het niets aangaf te willen scheiden. Het is nu, achteraf, het beste wat mij is overkomen. Zelf had ik die stap waarschijnlijk nooit kunnen nemen.
Het was voor mij een shock. Ik wist totaal niet wie ik was zonder hem. Ik voelde me jarenlang doodvermoeid. Ik raakte daardoor mijn baan kwijt en heb vier jaar niet kunnen werken.
Gaandeweg begon ik te zien dat mijn huwelijk niet fijn was geweest. Dat ik altijd gestrest was. Dat ik altijd bang was als ex dronk, want dan kon hij me weleens gaan slaan.
In het begin had ik heel veel last van wraakgevoelens. Die ik dan weer veroordeelde… Totdat ik een aantal jaren geleden de site van het Verdwenen Zelf tegen kwam. Een site die precies omschreef hoe ik me voelde… Ik was verward, leeg en had een eigenwaarde die ver te zoeken was. Dit waren de gevolgen van narcistisch misbruik. En ik twijfelde zelfs of ik de narcist niet was geweest, want ik voelde me over alles verantwoordelijk.
Toen ik kon erkennen dat ik narcistisch was misbruikt, kon ik echt met mezelf aan de slag. Erkennen dat ik slachtoffer was was het moment om uit de slachtofferrol te stappen. Want met mijn ex blijven demoniseren kwam ik niet in mijn kracht.
Ik heb hulp gezocht bij een therapeute die gespecialiseerd is in misbruik. Dit was de eerste stap naar herstel. Ik leerde te voelen. En alles wat ik in die 22 jaar niet gevoeld had kwam naar boven.
Ik ging door een hel. Ik ging het voelen wat zijn gedrag met mij had gedaan. Hoe ik in elkaar werd getrapt en hoe dat voelde.. Het verdriet en de boosheid.. En soms raakte ik van al dat voelen in paniek… machteloos maakte het me..
Er kwam zoveel los, ik kreeg alles te zien en te voelen.
Hoe ik veelvuldig hard werd weggeduwd bij de wasbak omdat hij erbij wilde. Hoe ik dagenlang werd genegeerd omdat ik zijn overhemden niet had gestreken. Hoe hij mij van de trap duwde toen ik zwanger was. Hoe hij uit het niets in mijn gezicht spuugde en mij uitschold voor vuile hoer… Alles kwam naar boven.
En soms was het me teveel dat ik het ging verdoven met gokken. Ik kreeg een labeltje opgeplakt: PTSS. Dat was best fijn destijds. Om te beseffen dat ik niet gek was, maar dat ik heel veel geïncasseerd had en niet had verwerkt. Heel veel mensen begrepen het niet, hoe moeilijk het voor mij was om los te komen. Die zeiden dan “wees blij dat het over is”. Maar zo werkte het voor mij niet. Ik was bang voor de toekomst. Ik wist niet hoe ik veiligheid in mezelf kon vinden. Ik wilde terug naar het oude bekende.
Ik heb gehuild om de verloren jaren.
Ik ben boos op mezelf geweest dat ik mezelf zo als deurmat heb laten gebruiken.
Ook al voelde ik de pijn, ik hoopte tot afgelopen zomer dat het weer goed zou komen. Dat ik nu wel genoeg had geleerd om hem aan te kunnen.
Een nieuwe relatie aangaan lukte mij niet. Ik wilde wel, heel graag zelfs, maar de mannen die ik ontmoette gaven mij dezelfde veiligheid als mijn huwelijk Dat kende ik..Onveilig was voor mij veilig. En als ik dat doorhad beëindigde ik het. Vaak in paniek, het deed me dan zoveel pijn.
Afgelopen jaar ben ik onder mijn gokverslaving gaan kijken bij een verslavingskliniek. Ik ben altijd van het alternatieve maar ik zie dat het reguliere een prachtige aanvulling voor mij is geweest. Ik kreeg EMDR en ik kon de boosheid voelen en daaronder het zelfrespect. En er zat nog verdriet waarvan ik niet wist dat het er zat. De shock van het plotselinge scheiden. En sindsdien ben ik alleen maar meer van mezelf gaan houden. Ik voel het…
Voelen is wat anders dan weten hè. Ik wist het allang maar ik kon het niet voelen. Ik ben het waard om van te houden.
Ik ben waardevol. En ik heb geen man nodig om mij te bevestigen omdat ik mezelf liefheb. Ik ging voor mezelf staan!
Wat ik nu doe is voor mezelf opkomen. Mezelf laten zien. En veiligheid blijft voor mij heel belangrijk. Dat is niet vanuit angst voor afwijzing, maar vanuit liefde voor mezelf.
De neiging om mezelf te veroordelen heb ik nog, maar de stem in mij wordt zachter en liefdevoller. En ik voel dat dat dit jaar nog meer zal gaan worden. Ik focus me op liefde voor mezelf.
Ria
21 reacties op “Liefde voor mezelf”
Yes! Wéér een powermens!
Zo herkenbaar Ria, ik ben na relatie van 9 jaar inmiddels 8 jaar al van mijn narcistisch ex af en ben nu pas erachter wat het inhoudt en bezig met herstel. Ik zit in een depressie en kost me veel moeite ook kamp ik met een verslaving om de pijn niet te voelen. Nu met de juiste therapie hopelijk eruit. Het doet met goed om te lezen dat er licht aan het einde is.. succes met alles en dank voor je verhaal.
Wat goed van je Ria 💪💪💪
You go Girl. Prachtig mooi mens. We komen er wel.
Vorig jaar heb ik een relatie verbroken met een man waar ik 5 jaar zwaar onder de plak zat. In mijn huis had ik niks te vertellen. Schoonmaaksters deugden in zijn ogen niet.Enkele mensen over me vloer die hadden gezien hoe hij van mij profiteerde. Zelf hij was bang voor zijn vader die autoritair is. Gelukkig wonen hun ver van ons vandaan. Maar die man werkte echt op mijn zenuwen. Als hij thuis kwam moest hij zijn verhaal kwijt over zijn werk. Maar hij luisterde nooit echt naar mijn verhaal. Hij trok een blikje met zwaar bier van 8, 10 % alcohol en rookte zware shag in mijn huis. Hij hield echt geen rekening met me. In feiten kraakte hij me af. Als hij iets kwijt is kreeg ik de schuld. Mijn zoons konden ook niets goeds doen in zijn ogen. In de kerk gemeente gedroeg hij zich als een voorbeeldige man en deed lief tegen mij. Geen een geloofde mijn woorden. Hij noemde mij zelfs kutwijf, Bich, slet of een Hoer.Ik sliep slecht en kwam oververmoeid op me werk. Ineens stortte ik in en kreeg burn out. Mijn bloeddruk was te hoog maar ik stuitte alleen tegen het onbegrip. Je moet je niet zo druk maken, kreeg ik te horen. Je wou toch zelf met die man een relatie die veel zuipt? Geen enkele steun kreeg ik en kwam thuis te zitten maar kwam gewoon van de regen in de drup. Alleen als hij ziek is wilt hij graag verzorgd worden. Hij heeft ook slaapapneu en dan verklaart het die wisselende stemmingen. Maar het werd erger en ik liep thuis op eieren. Toen ging hij kaarten met een vriend en me broer heeft me even mee genomen met de auto en bracht me netjes terug. Toen ik thuis kwam stond zijn gezicht op onweer. Je bent vreemd gegaan, brieste hij. Nou ja zeg, riep ik toen. Ik gooide de ring naar zijn gezicht en hij stoof binnen en sloeg met de stoel de glazen tafel in diggelen. Politie heeft een notitie gemaakt maar ik heb de relatie stop gezet nadat ik echt helemaal bij moest komen van deze ellende. Ik logeerde even bij me broer. Maar die engere bleef me lastig vallen. Mijn zoons wilde hem ook nooit meer zien. Inmiddels heb ik een lieve vriend maar uit voorzorg houden wij een lat relatie. Zo dat ik dan voor me zelf in alle rust kan verwerken. Ik ben op therapie gegaan waar ik alles kan en mag vertellen. De tijd heelt alle wonden. Hij kreeg spijt en kwam jankende aan de deur. In de gemeente geloofde zelfs de ambtsdragers mij niet. Het verhaal van hem was geloofwaardiger dan die van mij. Ik werd beschuldigd van overspel. Ik ben niet eens getrouwd met hem. Mijn vriend steunde me. Maar heeft ook zijn eigen leven. Ik heb wel respect voor je dat je goed dichtbij je zelf bent.
Je bent zeker de moeite waard!
Hoi Ria,
Dank voor je kwetsbare verhaal! En fijn dat je de weg naar deze website gevonden hebt! Het is zó belangrijk te weten dat je niet alleen bent, dat het ook anderen overkomen is, dat je hier niet om gevraagd hebt, of dat het aan jou ligt…!
Ikzelf heb heel veel aan de verhalen van andere slachtoffers gehad. Mocht je dat nog niet gedaan hebben: ik wil je Iris’ boeken ook echt van harte aanraden. De informatie die erin staat is zo herkenbaar, en helpt zo goed het plaatje compleet te krijgen!
Wat mij een duwtje in de rug gegeven heeft is het besef dat mijn ex mij niet voor niets heeft uitgezocht. Veel slachtoffers waren voor het misbruik levenslustige mensen. Hun empathische vermogens, vergevingsgezindheid en sociale capaciteiten zijn precies de eigenschappen die de narcist graag ‘leent’, of beter: afpakt, uitbuit, misbruikt. Vanwege die prachtige karaktereigenschappen was je een interessante prooi. En kwetsbaarheden waarlangs de narcist toegang kreeg – ach die heeft iedereen.
Dat je een prachtig mens bent, is soms voor jezelf moeilijk te zien na al het geweld. Maar echt, dat ben je wel!
Soms denk ik dat de narigheid die mij is overkomen, ook een positieve keerzijde heeft. Want van dat gegeven, mijn eigen kracht, mijn hooggevoeligheid, mijn waardigheid, mijn goedaardigheid, ben ik, dankzij het hele proces, nog nooit zo overtuigd geweest als nu. Ik leef bewuster dan ooit, heb minder nodig om gelukkig te zijn. Ik ken mezelf beter, en ben ook eerlijker tegen mijzelf. Ook als ik mijn kwetsbaarheid, angst, tekortkomingen, onredelijkheid of kinderlijkheid onder ogen moet komen – hoe onaangenaam ook. Het is de einige weg naar persoonlijke groei, en verdere stabiliteit.
Ria je kunt het, je hebt de grootste uitdaging al achter je!
Liefs,
Reigerschap
Ik heb het achter mij gelaten Reigerschap. Destijds was deze site voor mij de ontbrekende schakel.
In het nemen van verantwoordelijkheid weet ik dat ik het destijds niet zag.
Dat ik voordat ik dit huwelijk aanging al niet van mezelf hield. En daar zat de kern..
Mijn ogen gingen open na de scheiding. Ik vond mezelf al niet de moeite waard. Komt dat alleen door mijn huwelijk.
Nee.. Het zat al in mij. Het huwelijk heeft mij nog meer naar beneden gehaalt.
Maar ik was wel degene die het toeliet. Ik was wel degene die geen grenzen stelde.
Immers als je van jezelf houdt stel je grenzen en kom je voor jezelf op. Ik liet over me heen lopen.
Vanuit mijn eigen minderwaardigheid en angst voor afwijzing.
Zo ben ik gaan kijken naar mezelf.
Het heeft totaal geen zin om mij met een narcist bezig te houden.
In de begin fase wel even.. Om erachter te komen dat je niet gek bent.
Ik heb deze blog geschreven als terugblik..en ik mag hierin van mezelf zichtbaar worden.
De stappen die ik gezet heb.. ik ben heel erg trots op mezelf.
En ik hoop dat mensen die midden in het pittige loslaat proces zitten hier hoop uit kunnen putten
Want je komt eruit , als je uit je slachtofferrol stapt , niet meer bezig bent met waarom de ander zo tegen je doet maar dat JIJ het heft in eigen handen neemt.
Heel mooi te lezen dat je er inmiddels zo in staat. Heel herkenbaar ook. Wij zijn niet langer slachtoffer. We zijn sterke vrouwen die niet langer in die slachtofferrol blijven hangen. En….we zijn er veel sterker uitgekomen. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.
Beste Ria, toch blijft er, na 5 jaar, bij mij een duistere plek, waar ik deze man heb opgeborgen. Een film, een scène, een opmerking, kan het nog triggeren dat deze demoon naar boven komt. 31 jaar met deze man was teveel.
Beste Reigerschap, ik kan me helemaal vinden in wat jij schrijft.
Dat je speciaal erop,wordt uitgezocht is duidelijk. Ik was ook een zelfstandige vrouw, met een eigen woning, kinderen en een goed sociaal leven. Geen gebrek aan eigenwaarde, maar wel op zoek naar liefde.
Het narcistische misbruik sloop er bij mij heel langzaam in. Terugkijkend, en dan heb ik het over meer dan 30 jaar, komen herinneringen op van de trucjes die hij had.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar nu na vijf jaar mij ontworsteld te hebben aan deze man, zou ik dat niet meer op kunnen brengen.
Fijn zou zijn als er op scholen meer over gesproken zou worden, zodat er meer bewustzijn gaat komen over dit gevaar.
Wat mooi reigerschap!
Een boodschap van heel veel zelfrespect en hoop. een getuigenis dat we met velen dezelfde weg lopen.
Het geeft mij energie om er weer tegenaan te gaan.
Dank je wel!
Hoe herkenbaar
Dank voor je openhartige verhaal Ria. Wat mij steeds meer opvalt is dat wij, als slachtoffers van narcistisch misbruik, er bijna allemaal pas achter zijn gekomen, nadat de relatie verbroken was. Hoe kan het toch dat we met zoveel vernedering hebben geleefd en we zelfs onze partner nog vaak en lang ‘missen’? Iemand die dit niet zelf heeft mee gemaakt kan dit niet begrijpen. Ik helaas wel. Nu bijna 3 jaar nadat ik besloot niet verder te gaan met de vader van mijn kinderen, waar ik 25 jaar mee heb samen geleefd, heb nog heel af en toe momenten dat ik denk ‘maar het was toch ook mooi’. Ik kan het nog steeds niet begrijpen om eerlijk te zijn. ‘Wat ging er mis’, is zo vaak nog mijn vraag. Ik heb oprecht heel veel van deze man gehouden!! Hij niet van mij (denk ik) helaas, dat doet pijn.Wetende dat ik heel veel gegeven heb. Ik heb overigens totaal geen spijt van die 25 jaar. Ik ben benieuwd of er nog meer lotgenoten zijn die dat herkennen.
Veel sterkte nog Ria en alle andere lotgenoten.
Helen, ik herken het voor 300%!
Alles wat jij schrijft, zou van mij kunnen komen.
Het doet me goed om jouw stukje te lezen, je verwoordt het duidelijk en voor mij zinvol. Goed ook dat je onderscheid maakt tussen slachtofferrol en slachtoffer.
Ik ga jouw stukje nog vaker lezen, het geeft me moed. Dank je Ria!
Hi Helen, ik herken wel wat je schrijft: dat je af en toe nog kunt denken ‘zal het misschien nog goed komen?’, ‘er waren toch ook mooie momenten?’ ‘ en nu ik aan mijzelf gewerkt heb en mijn grenzen aangeef moet het toch wel weer mogelijk zijn samen verder te gaan?’, ‘hij is bij zijn nieuwe vriendin nu heel anders geworden: liefdevoller, mannelijker, zekerder, stralender’, het fijne van een partner zit dus wel in hem. Zo slecht is hij niet.
Maar waarom zag ik dit niet toen ik met hem samen was? Wilde ik dat hij uit mijn leven ging? Griezelde ik van zijn kussen? Voelde ik mij klein naast hem? Verkrampte ik als hij in mijn buurt was?
Ik moest hem niet. Ik kreeg de zenuwen van hem. Hij liet mij niet met rust, walste over mij heen (subtiel), loog (sporadisch), zei lieve dingen tegen mij of soms opeen niets (af en toe), hij kon heel jaloers zijn en dan heel kwaad worden (net niet slaan). Zijn gedrag was net op de grens dat ik dacht ‘overdrijf ik nu of is hij mij nu echt zo glibberig. En ook niet constant. Ik wist eigenlijk nooit waar ik stond.
Soms denk ik dat het ‘makkelijker’ voor mij was geweest als hij echt heel slecht was, alleen maar slecht. Dan had ik onze relatie veel makkelijker kunnen afsluiten. Maar door zijn schapenpak is de wolf soms opeens weg en lijkt het dat ik het al die tijd verkeerd heb gezien….
Ria, weet je wat mij het meeste raakt. ‘Ik wist het allang maar ik kon het niet voelen’.
Ik weet het inderdaad. Maar ik kan wat ik weet en het beeld van mijn ex niet gematcht krijgen. Het lukt mij echt niet Ik voel het niet. Het zijn 2 los van elkaar staande dingen, wat hij deed en hijzelf. Ik worstel daar echt mee.
Ik las ondertussen al het een en ander over EMDR. Blijkbaar heeft het jou ook geholpen. Zou je het aanraden?
Proserpina… voor mij was EMDR de ontbrekenende schakel. Ik kon de pijn voelen en de lading verdween. Hierdoor kwam er ruimte om anders over mezelf te voelen.
Voelen is afgeleerd hé..
Daarom konden we in relatie blijven.
Weer leren voelen was mijn 1e stap.. later kon ik EMDR aan. Hierdoor kon ik andere keuzes maken.
Anders voelen over mezelf.
Maar het kost tijd..
Je kunt niet van de één op andere dag van jezelf houden. Het enige wat je tegen jezelf kunt zeggen ik doe er alles aan om van mezelf te gaan houden.
Wat ik deed was iedere avond met een pittezak op mijn buik gaan zitten zodat het lichaam ging ontspannen. En in die ontspanning begint ook het voelen. Heel pittig in het begin.
En het is de enige manier door de pijn heen…
Hallo allemaal,
Ik kon het allemaal wel voelen, wist ook best wel dat ik ‘gelijk’ had of niet gek was, maar hoe overtuigde ik mijn narcistische ouders daarvan? Dat heb ik continu gedaan, mijn leven daaraan besteed: mijn ouders proberen in te laten zien, te overtuigen. Ze begrepen me altijd zeiden ze, maar deden anders. Een cirkel die niet te doorbreken was. Dat kostte bergen energie tot er niet veel van me over was. Maar opgeven was geen optie voor mij. Dat kon niet. Ik ging maar door en door, ervan overtuigd dat mijn ouders niet zo stom of dom konden zijn dat ze mij niet begrepen. Tja….
Hallo Miranda,
Dat heb ik ook langer dan 20 jaar gedaan! Ik word niet gezien en gehoord in het gezin. Ik bleef desondanks tevergeefs steun zoeken bij mijn ouders. Ik bleef alsmaar dingen proberen te bespreken/feedback geven ondanks dat ik ervaren had dat het niet werkte en ze zelfs agressief werden. Ingangen in hun hoofd proberen te vinden. Hen brieven schrijven. Blijven vragen om erkenning en waardering. Jaren mijn familie blijven pleasen en loyaal blijven. Steun zoeken bij de verkeerde mensen enzovoorts. Oppervlakkige gesprekken met mijn ouders gaat overigens ook niet.
Tegen beter weten in en tegen advies van therapeuten in bleef ik dit doen. Ik bleef mijn ouders overschatten. Ik kon niet snappen dat ze zo beperkt zijn en zich niet in mij kunnen verplaatsen. Ik liep tegen heel veel dingen op en wist dat ik e.a. goed zag. Ik bleef deels ook in de realiteit van mijn ouders en dacht dat er met hen niet zoveel mis was! Er zijn namelijk zoveel mensen (o.a. familie, klanten van mijn ouders) die hen geweldig vinden (ook die hen moeilijk vinden hoor). Dan moesten ze toch ook voor mij zo fijn, empathisch en warm kunnen zijn? Op (im) materieel gebied gaven mijn ouders zoveel aan dochters van een ander? Dan weten ze toch heel goed hoe het hoort? Tevens vinden ze alles wat ik mis in mijn leven doodnormaal voor anderen doch niet voor mij, hun eigen dochter?! Dat vind ik wrang. Daar komt bij dat al deze mensen denken dat het mij ook zo vergaan is als hen. Niet dus! Dat terzijde. Ik bleef jaren in die frustrerende vicieuze cirkel (zelfkastijding). Ontelbare nachten probeerde ik alles te bevatten.
Naarmate ik steeds meer afstand ging nemen ging ik pas zien dat bovenstaande zinloos was. De hersenspoelingen die ik had gekregen werkten niet meer. Er kwamen ontgochelingen voor in de plaats en rouw. Een therapeut had op basis van alle traumatische ervaringen met mijn ouders die ik vertelde al eens gezegd dat mijn moeder weleens psychiatrisch zou kunnen zijn. Heel voorzichtig viel later het woord narcistisch. Pas toen ik psycho educatie kreeg en het eerste boek van Iris had gelezen gaf ik de strijd op en kwam aanvaarding. Ik wil het niet meer bevatten. Inslapen en doorslapen gaat nog niet goed. Ik wil stoppen om van moeder een “project” te maken. Ik hoop dat ik boven alle (voor) oordelen t.a.z. van mij ga staan van moeders aanhang/familie. Binnenkort ga ik het tweede boek van Iris lezen en hoop dat dat me verder help. Het grootste deel van mijn leven heb ik vergald hiermee. Dat wil ik niet meer.