Dit is een gastcolumn van Carla.
Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).
Toen de onverschilligheid en zijn minachtend zwijgen steeds meer tot me doordrongen werd het langzaam duidelijk dat dit niet normaal was. Het leidde tot een geniepige ondermijning van mijn zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde.
Het was vast onvermogen van de narcisten in mijn leven (moeder en partner) dacht ik nog, maar daarmee leverde ik zoveel van mij zelf in dat de gevolgen mij op het randje van mijn bestaan bracht. Ik wilde het zo graag verklaren. Het bestaat toch niet dat de mensen die je het meest nabij staan zo afbrekend met je omgaan. Ik bleef hangen in de onbegrijpelijkheid, het ongeloof en de machteloosheid. Mijn kinderen kozen om zichzelf te redden de kant van hun vader. Zo zouden zij niet zo behandeld worden als hij hun moeder behandelde. Heel pijnlijk. Ik bleef totdat zij het huis uitgingen. Ook hierin was ik vergeten voor mijzelf te zorgen, maar ik kon het zo met mijn geweten in overeenstemming brengen dat ik ging vertrekken.
Daarna volgde mijn val en die was diep, heel diep, maar er ontstond ook vrijheid. Heel langzaam krabbelde ik op. Ik ben weer bij mijn zelf en meer dan ooit tevoren. Ik verras mijzelf en kan genieten. De verhouding met mijn kinderen is niet zoals ik het graag zou zien maar ik begrijp wel beter waar ze staan. Of dit nog gaat schuiven is in de toekomst verborgen.
Intussen begrijp ik meer over de pathologie die een rol speelt bij narcisme. Soms kan ik compassie met ze hebben. Maar de gevolgen voor de omgeving zijn hartverscheurend.
Het stille verdriet
om wie je niet meer ziet
niet worden gekend
zoals je bent
Domme narcist
als je eens wist
hoeveel je (hebt ge)mist
als de liefde eens vrijelijk kon stromen
en zoals bedoeld bij je binnen mocht komen
Onderhuids, passief
zo agressief
en toch had ik je lief
je was te gehard
te verward
te zelf-gericht
als je eens wist
18 reacties op “Het stille verdriet”
Sterkte, ik wens je toe dat je kinderen hun vader leren doorzien. Dat heeft tijd nodig.
Je hebt je ZELF terug en dat is te danken aan je eigen KRACHT.
Tranen. Vandaag is het exact 11 maanden geleden dat ik weg gegaan ben. Weg gegaan na een huwelijk van 43 jaar, jaren waarin ik gevochten heb, gezien wilde worden, wilde weten dat ik her niet alleen hoefde te doen.
De laatste 11 maanden ben ik bijna constant bezig geweest om antwoorden te krijgen Op mijn honderden vragen naar het waarom. Ik krijg ze niet, soms leek het alsof ik door drong, maar op mijn vraag naar antwoorden krijg ik alleen maar te horen dat hij er geen zin in heeft.
Mijn manier van leven heeft ook consequenties, dagelijks vraag ik me af of ik eigenlijk wel het recht heb om gelukkig te zijn. Soms ben ik dat namelijk wel, op een bepaalde manier, maar dan lijkt het wel alsof een stemmetje in mij zegt dat ik dat niet mag zijn. Hoe moet je daar nu mee om gaan?
Therapie. Emdr om trauma’s te verwerken, psycholoog om negatieve denkpatronen te gaan herkennen en om te buigen. Boeken lezen over narcisme, innerlijke criticus enz voor meer inzicht.
Juist dat is moeilijk om te gaan doen. Ik ben bij ggz psycholoog in de huisartsenpraktijk geweest maar vervolgtraject moet ik zelf uit zoeken. Daarvoor ontbreekt me gewoon de energie
Mieke, Je bent een weg ingeslagen die meer recht doet aan wie jij werkelijk bent. Eindelijk mag jij volledig jeZelf zijn. Intussen ben je niet zomaar ineens los van alles waar je je jaren voor hebt ingezet. Loslaten gaat langzaam maar er komt iets anders voor in de plaats: vrijheid. Ik hoop dat er in je huidige leven veel is waar jij je gelukkig bij voelt. Het mag!
Hartelijke groet, Carla.
Lichaam en geest werken op elkaar. Je kan eerst je lichaam sterker maken (en het gaat dan ook automatisch toch dingen verwerken): acupunctuur, voetreflex, body stress release, Cranio-sacraal therapie. Ontzettend goede behandelingen die via alternatieve geneeswijzen grotendeels vergoed wordt. Hoe moe je ook bent, je moet ergens beginnen. Met niets doen gaat de vermoeidheid ook niet weg. Kan zelfs erger worden, omdat je ook gaat piekeren dat ‘dat ook al niet kan’. Hak grote stappen in kleine stapjes. Ik heb ook maanden afgewisseld op wenkbrauw en tandvlees, in t ziekenhuis gelegen doordat Mn lichaam stopte door alle spanning, maar nu na 4 jaar ben ik vooral mentaal sterker dan ooit. Je kan veel meer dan je denkt!
Hoi Carla,
‘Was ik naïef en ja, dat was ‘ik’.
Dan krijg je dat mensen gaan denken dat je ongelooflijk naïef bent dat je alles wat je vertelt over wat je is overkomen hebt geslikt, hoe dom je wel niet kunt zijn en het dus je eigen schuld is: moet je maar niet zo naïef zijn.
Maar dat is nou precies het werk van een narcist.
Ze zijn zo ongelooflijk goed in manipuleren. Op de momenten dat dat bij je binnenkomt, dat je voor de gek gehouden wordt grijp je in, althans dat deed ik. Dat werd me op z’n zachtst gezegd niet in dank afgenomen. De hele situatie werd vakkundig omgedraaid en ik moest me schamen om zó over de narcist te denken. En dat met een stalen gezicht. Direct in twijfel gebracht daardoor en de mond gesnoerd voor langere tijd. Precies waar de narcist je wil hebben. Bij de narcist proef je totaal geen erkenning of herkenning, dus je twijfel of je gevoel lijken ongegrond. Is dat naïef? Ja, misschien als je achteraf terugkijkt en ‘hersteld’ bent van de mishandeling, maar als je er in zit vind ik het niet naïef. Dat is juist de mishandeling.
Maar verder: Ik herken alles in wat je schrijft. Ik vind het erg om te lezen dat je je kinderen ook voor een deel kwijt bent hierdoor en ik begrijp zo goed wat je verder schrijft. Hoe ongelooflijk hard word je gepakt en hoe ongelooflijk ver gaat het misbruik. Zeker als je met een narcist kinderen hebt.
Het valt niet mee om afstand te doen van een narcist. Je bent zó aan ze gehecht, zó gehersenspoeld. Ze hebben je aan zich verbonden, je bent afhankelijk gemaakt van ze. Als je opgevoed bent door een narcist heb je ook nog eens alleen maar dat referentiekader.
Bedankt Carla!
Lieve, lieve Carla,
Mooi en goed verwoord en tegelijkertijd zo jammer dat je dit zo hebt moeten ervaren. Het is zo waar. Ik ervaar bij het lezen alleen maar herkenning. Het is ook precies zo op toepassing bij mij. Ik wacht ook totdat de kinderen het huis uit zijn.
Dank je voor het delen, het sterkt mij en (ik denk) zovelen.
Dag,
Cristina
Ik sluit me bij Abeltje aan. Mij is hetzelfde overkomen. Functionele psychopathie noemt Jan Storms dat. We hebben geen keus anders dan afwachten. Los van het wachten staat de ontwikkeling die we zelf door moeten, we hebben immers wat in te halen! Werk verder aan jezelf, want voor je het weet is er weer zoveel tijd verstreken….
Amai ! Dit kwam binnen ! Zelden heb ik mijn gevoelens zo zwart op wit op papier zien staan. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Gelukkig heb ik van mijn tweede man (narcist) geen kinderen en waren mijn kinderen bijna het huis uit, zodat zij enkel de lessen uit onze negatieve en (voor mij) oneerbiedige relatie hebben kunnen trekken zonder er teveel onder geleden te hebben. Ook mijn moeder en zus vertonen erg narcistische trekken. Daardoor is mijn basisgevoel, wat ‘liefde geven’ betreft, misvormt geraakt. Ik pleasde en pleasde tot ik mezelf niet meer herkende. Inmiddels ben ik bevrijd van alle narcisten, heb ik hen de rug gekeerd en heb ik mezelf teruggevonden. Maar wat voor een lijdensweg ben ik daar eerst voor moeten gaan ! Nu herken ik een narcist van op afstand ! Ik ben eindelijk niet meer naïef en té altruïstisch meer.
Carla, ik ben blij voor jou dat alles goed komt, hopelijk met jouw kinderen ook.
Lieve groet van Bea
lieve Carla,
Het is een zwaar en verdrietig proces waar jij, en allen die hier mee te maken hebben, of gehad, doorheen mogen gaan. Het verwerken van het verleden, het niet begrijpen omdat jezelf zo anders in het leven en de liefde staat. Dat valt beslist niet mee. Diep verscholen verdriet wat gezien en gevoeld wil worden. De ongelofelijke pijn wat in elk vezel van je lichaam zit. Ik herken het, weet het, en voel het. Met kleine stapjes kom ik vooruit. En dan opeens is er weer een terugval. Zal ik ooit nog gelukkig worden, me gelukkig voelen? En ik kan zeggen na 2 jaar, ja… zo af en toe voel ik me echt happy. Helemaal opnieuw moest ik mijn leven opbouwen. Een andere woonplaats, vrienden, familie, kennissen die me hebben laten vallen. Gelukkig niet mijn kinderen. En ook al zijn ze volwassen, het is moeilijk voor ze om te zien hoe hun vader is. Dat wordt steeds duidelijker voor ze nu hij alleen is. Zijn interesse in hun gaat gemanipuleerd. Hij moet gevoed worden door hun. De kinderen moeten hem energie en aandacht geven. Doen ze dit niet, of tekort, dan is zijn investering in hun nihil, Als moeder doet het me pijn als ik zie hoe ze hier mee worstelen. Ik wens iedereen vooral veel zelf liefde en vertrouwen voor nu, en de toekomst. liefs
Veel herkenning
Het gaat erom dat je jezelf weer terug vindt..dat je in je eigen realiteit komt en blijft! Liefs voor jou
Ja, ze missen iets, iets essentieels, iets heel menselijks, echt samen, hoe die warmte voelt, zonder meten, dat alles kan, zo maar, als een zonsondergang op een warme dag, of sneeuwvlokken, kinderlijk verwonderd kijkend er naar. Zo maar een arm om je heen, je hoeft het niet te verdienen, je hoeft er ook geen recht op te hebben want het is er, gewoon, het is er. Als je dat mist….
Nee je was niet naïef. Dat is een overtuiging die anderen bij je hebben ingeprent. Je bent je nu bewust geworden van processen die onbewust bij je waren. Simpelweg omdat je zo opgevoed bent. Met te Zeggen dat je naief bent, leg je onterecht de schuld bij jezelf en veroordeel je jezelf. En dat is exact wat narcisten willen. Forgive yourself for not knowing what you didn’t know before. Prijs jezelf gelukkig dat je nu dingen bewust bent geworden. Het is je redding en belangrijkste stap naar herstel om te gaan leven zoals jij dat wil en niet zoals een ander dat wil.
Dank je wel Els. Het klopt zoals je schrijft dat het een onterecht schuldgevoel oproept. Ja, ik voel me ‘gered’ – mede dankzij mijn ‘gezonde’ omgeving. Nu nog loslaten van de illusies over mijn dierbaren. Ook dat dringt langzaam door en gaat me lukken! Lieve groet, Carla.
Els, ik ben blij dat ik jouw comment lees.
Jij verwoordt het goed.
Forgive yourself for not knowing what you didn’t know before.
Die zit er nu in ! Dank je.
We zijn inderdaad niet naïef, misschien wat té menslievend en vergevingsgezind geweest.
Groetje van Bea
Dat is t precies….ik vond m zielig , hij had een nare jeugd gehad en dat soort dingen …ik had medelijden en plaatse elk lelijk gedoe met hem in t kopje ‘ het komt door zijn rotte jeugd” maar dat gaf hem t recht niet mij zo te behandelen ! Ik was te vergevingsgezind en te menslievend…en daar maakte hij perfect misbruik van.. naïef? In t begin vond ik van wel..ik ben nu een stuk verder na drie jaar.. : ik was te lief!!
Wat een mooi gedicht, het komt binnen bij mij. Zo liefdevol geschreven. Bedankt!