Dit is een gastcolumn van Isthe.
Het is geen leuke titel voor een gedicht, danse macabre. Toch wil ik het graag delen met jullie omdat het precies past bij wat ik heb meegemaakt als kind. Narcisten identificeren zich met een gewenst beeld dat ze zichzelf toedichten. Aan dat beeld moet hun omgeving voldoen. Zij zijn afhankelijk van narcistische voorraad. Zij eisen dat van hun directe omgeving. Een kind is een makkelijke prooi.
Narcisten doen alsof het beeld echt is, geloven er ook in, dat is ook zo eng. Ik ben kind van een narcistische moeder (dominante vrouw) die me voortdurend achter de huid zat en kind van een narcistische vader (verborgen). Mijn ouders leken het narcisme bij elkaar te versterken. Het beeld naar buiten toe van een liefdevolle moeder, maar eentje die bezeten was van mij en die het leven uit me slurpte. Beeld en werkelijkheid verschilden totaal van elkaar. Zo ook mijn vader, met meerdere beelden, die zogenaamd liefdevol was, maar hij keek nooit naar me om. Als ik maar wél voldeed aan zijn eisen op de momenten wanneer hij dat wilde. Ook moest ik volgens hem dankbaar zijn met zo’n vader als hij was.
Naar de buitenwereld een perfect gezin. Maar de kinderen aan flarden. Daarom de titel danse macabre. De geïdealiseerde beelden en de werkelijkheid dansen om elkaar heen, maar zijn niet te pakken, vallen nooit samen, glippen telkens weg als je denkt dat het duidelijk is, een macabere dans. Totdat je niet meer kunt, uitgeput bent. Dan blijven de beelden over die doen alsof ze de werkelijkheid zijn. De omgeving gaat daar vaak in mee. Een vernietigende dans. Iris heeft het in haar tweede boek ook over dat er delen kunnen ontstaan bij kleine kinderen in zo’n onveilige omgeving: structurele dissociatie.
Als kind van deze ouders was er in de kern al vernietiging. Het is als gif. En niemand ziet het, als kind ben je vogelvrij. Het werd mij niet toegestaan om vriendinnen te hebben die ik graag wilde hebben. Die werden kunstig buiten spel gezet (mij zwart maken bij hen). En dan tegen mij zeggen dat niemand mij wil hebben.
Alhoewel het voor mij mijn ouders betreft, denk ik ook dat dit schadelijke mechanisme te herkennen is bij partners van narcisten. Ik wens iedereen sterkte die te maken heeft met narcisten in zijn/haar directe omgeving: pak ‘jezelf’ terug. Dat is mij gelukt, alhoewel het ongeveer een leven kan duren. Maar dat is het waard, echt!
Danse macabre
Reukloos, kleurloos dodelijk gas
Er is een grote ramp aan de gang
Dag in dag uit
Word ik vergiftigd met de ‘liefde’
Van mijn narcistische ouders
Hun liefde vergast mijn leven
Desintegreert mijn persoonlijkheid
Maar niemand ziet het
En als ik dan halfdood neerval
Mag ik me gelukkig prijzen
Volgens mijn omgeving
Met mijn ouders die zoveel
Van mij houden
En waag het niet om kritiek te hebben
Overal is wat en niemand is volmaakt
Men vindt dat ik overdrijf en men vindt
Dat het aan mij ligt
Onzichtbaar komt zo het gif
Van mijn ouders via de omgeving
Weer terug in mijn systeem
Geen hulp, geen medemensen
En het ontbindingsproces gaat door
Levend dood of leeft de dood ?
Niemand ziet wat er gebeurt
Leegzuigende liefde,
Leugenwereld
Schijnwereld
Omgekeerde wereld
Danse macabre
Spoken van liefde willen me doden
Verschijnen als mijn moeder me verschijnt
Krankzinnig word ik maar
Toch lukt dat nooit want dan glipt er
Iemand uit me die het overneemt
Alleen door me op te delen kan ik
Doorleven in een dodelijke atmosfeer
Totdat die ene ook niet meer kan en sterft
En dan komt de volgende weer.
Opgedeeld ben ik als dobbelsteentje spek
Als een hoopje gruis verbrijzeld
In de kern gestolen door jaloersheid
Van valse liefde van ouders
Eindeloze stille pijn. Zachte dood.
Mijn gezicht is een masker van pijn
Maar huilen kan niet, mag niet
Want Ik mag er niet zijn
Niet mijn denken, voelen, willen.
Niet mijn geest, mijn geloof
Niet mijn lichaam
Parasieten ouders leven door me heen
Zuigen het leven uit me, en mijn energie
Alleen mezelf opdelen geeft mij energie
Want bij splitsing komt energie vrij
Niet wetend dat het ook energie kost
Om het weer bij elkaar te krijgen
Niemand ziet het en men prijst me gelukkig
Met zulke liefhebbende ouders
Dag in dag uit gif happen en sterven
Eindeloos, splitsen kan eindeloos
Er is telkens een nieuw bewustzijn
Waardoor je door kan gaan
Maar het totaalproces is ontbinding
Je bent al ontbonden voordat je in
Je graf ligt, je lichaam loopt door
Als een leeg omhulsel
En ook met mijn lichaam weten ze
Wel raad, kunnen ze misgebruiken
Reukloos, kleurloos gas
“Liefde” die doodt
20 reacties op “Danse macabre”
Pff heftig! Bedankt voor het delen van dit gedicht. Doet me pijn weer te herinneren hoe het was. Ik heb zelf ook helaas een narcistische moeder. Niemand die het zag.. of nou ja, bijna niemand. Uiteindelijk gelukkig wel toen ik 18 was en mijn toenmalige vriend mij de ogen heeft geopend en me heeft gered. Het was een hele lange reis en wil nooit meer terug. Zo herkenbaar, dat ze steeds tegen je zegt hoeveel ze van je houdt, maar de waarheid is het tegenovergestelde. Nog steeds heb ik er moeite om met mensen over te praten. Wanneer ik eindelijk de moed heb, wordt er tegen me gezegd: “dat zou mij nooit gebeurd zijn, ik had dat nooit toegelaten. Ik ben daar te sterk voor, mij had ze dat nooit aan kunnen doen. “ dit.. doet me alleen nog maar meer verdriet. En dan deel ik het liever helemaal niet. Ik weet juist dat ik sterk ben, hartstikke sterk. Want ik heb het overleefd! In die warzone, dag in dag uit, heb ik het overleefd! Ik ben trots op waar ik nu ben, en wie ik nu ben. Ja, ik heb geen moeder, ik heb geen broer en zus meer. Omdat ik het contact heb verbroken. Maar ik heb mezelf weer. En dat is het mooiste wat er is. Dit laat ik door haar niet meer afpakken. Zij is het niet waard. Mijn leven, mijzelf, is het kostbaarste wat er is!
Karina, alsof ik dit zelf zou geschreven hebben. ‘Ik heb geen moeder, ik heb geen broer en zus meer….’
We hebben het overleefd, we gaan nooit meer terug !
Laten we genieten en de ontbrekende (ons niet gegunde) liefde in alles zoeken…. en vinden !
Liefs van Bea
Heel erg bedankt Bea! Ik denk dat ik de liefde (gelukkig) heb gevonden. In mijn man en mijn zoon. (En mijn schoonouders). Ze gunt het me niet en wil mijn man en mij uit elkaar drijven maar ik laat het niet toe. Veel sterkte en geluk! Liefs Karina
Karina, de buitenwereld heeft geen idee waar het over gaat. Zij zaten niet midden in die oorlogszone, zij kennen het schimmenspel niet. Jij als afhankelijk kind in relatie met een moeder die je waarschijnlijk het licht niet de ogen gunde, maar wel deed alsof. De buitenwereld begrijpt niet wat pathologisch narcisme is. Maar ik hoop dat je toch meer mensen vindt die jou met jouw verhaal willen leren kennen en jou in je waarde laten. Ik vind het heel sterk dat je samen met je toenmalige vriend ontsnapt bent van een familie die je niet wil kennen. Maar jij hebt jezelf gevonden, jij mag staan voor jezelf!
Wow heel erg bedankt Isthe. Je woorden doen me heel goed. En tegelijkertijd voel ik nu de tranen in m’n ogen, het onroert me. Ik hoop ook dat ik mensen zal ontmoeten die mij met mijn verhaal willen leren kennen. Misschien gaat het gebeuren wanneer ik er klaar voor ben om over te praten. Ik voel me zo verdrietig wanneer ik eraan denk. Ik durf er nog niet goed over te praten denk ik. Echt, nogmaals bedankt voor je bemoedigende woorden!
Hoi Karina, ik lees dit nu pas en iets triggerde mij in wat je schreef over dat sommige mensen zeiden dat hen dat nooit zou overkomen zijn, dat ze dat nooit hadden toegelaten, dat ze te sterk waren voor zo’n moeder.
Ik had dat soort uitspraken ergens eerder gehoord, maar weet niet meer waar.
Het komt er in ieder geval op neer dat ik een psychologe op tv heb horen zeggen dat derden zoiets zeggen omdat het te eng voor hen is om zichzelf te kunnen voorstellen dat hen dit ook zou kunnen overkomen. Wellicht speelt er bij hen ook het een en ander, maar zijn ze zich hier nog niet van bewust.
Door dan te reageren alsof de oorzaak (gedeeltelijk) bij jou ligt, houden ze zichzelf voor dat zij, in tegenstelling tot jou, controle hebben over dit soort misbruik.
Ik heb deze reactie ook wel eens gekregen en toen trof het me ook pijnlijk. Het voelt als een veroordeling, ten eerste dat jij dus zwak zou zijn en ten tweede dat zij gelukkig niet zo’n moeder hebben. Niet bepaald empathisch!
Daarom zie ik het juist als een verdedigingsmechanisme van mensen voor wie het te dichtbij komt als ze zoiets horen. Het staat op het punt hun bewustzijn te bereiken en dat moet voorkomen worden. Dat zal een reden hebben, dus dat zegt mij genoeg.
Ik wou je dit nog even meegeven, dat je het je niet aan hoeft te trekken, omdat het alles zegt over hen en niets over jou.
Heldere- helpende analyse, dank je wel Simone.
Beste Isthe,
Dank voor dit gedicht, heb exact hetzelfde meegemaakt, herken feilloos wat je schrijft, dank, dank voor dit schrijven, het beste, mij is het ook een soort van gelukt, maar alleen door amor fati=liefde voor het lot. Heb het mooi met jezelf. Vriendelijke groet, Eric-Jan
Ik zie je Eric-Jan! Jij ook het allerbeste!
Fantastisch beschreven !
Ik heb het bij één ouder (mijn moeder) meegemaakt. Gelukkig ving mijn lieve vader veel op zodat de ergste pijn milderde. Hij was de buffer.
Later in mijn tweede huwelijk met een geraffineerde narcist was er geen buffer meer die mij beschermde. Toen stond ik er alleen voor.
Wat moet het met een kind doen? Als beide ouders elkaar nog versterken tégen het kind? Dat is een hel om in op te groeien.
Ik wens je veel liefde voor jezelf om het gif volledig uit je leven te bannen.
De ‘danse macabre’ zal beetje bij beetje veranderen in een lichtvoetige zwanendans.
Liefs van Bea
Wat heb je dat mooi omschreven. Wat een herkenning…🙏🏻
wow, wat heb je dat prachtig verwoord! Precies zoals ik het ook ervaren heb. Dankjewel!
Heel pakkend geschreven en zo herkenbaar…
Je leest vaak dat kinderen van narcisten later makkelijk narcisten aantrekken, het is hun enige referentiekader en ‘vertrouwd’ om zo behandeld te worden..
Helaas is dit bij mij ook het geval. Al ben ik blij dat ik het nu weet en maatregelen kan treffen.
Gelukkig is er anno nu geen contact meer met mijn narcistische moeder en voel ik eindelijk rust..
Maar dat betekent ook geen vader, broer, zus, geen neefjes en nichtjes, geen ooms en tantes, geen familie meer omdat ze iedereen voor haar karretje heeft gespannen.
En eerlijk gezegd kan ik daar nu mee leven, als deze mensen zich zo voor haar karretje laten spannen “voor de lieve vrede” dan hoef ik ze niet meer in mijn leven.
Ik begin nu, na 49 jaar, eindelijk los te komen van de narcisten in mijn leven..
Maar oh wat was het zwaar als kind…
Hoi Angela. Goed te horen dat je nu wat rust gaat krijgen. Als kind heb je helemaal geen idee wat er aan de hand is en ben je vooral aan het overleven en aan het ronddolen. Wat fijn dat je nu weet hoe het zit en maatregelen kan treffen. Zo herkenbaar dat je je familie kwijt raakt. Je omschrijft het zo goed en pijnlijk. En ik lees het hier bij meerdere mensen. En wat fijn dat deze site er is, lotgenoten en de boeken van Iris . Ook makkelijk om dingen in terug te lezen, zo van: hoe zit dat ook al weer? Veel sterkte Angela!
Geweldig! Wat een mooie beschrijving van Isthe.
Zo herkenbaar met een moeder en een broer als N. Maar de meeste pijn en ellende heb ik door mijn Nex die mijn zoon een P.A.S. bezorgde en nu ook weer gehuwd is met een N.!
Heel erg herkenbaar. Ook ik heb twee narcistische ouders. En de omgeving altijd maar zeggen wat een leuk gezin we toch waren. Niemand die voorbij de gepolijste buitenkant kon (of mocht) kijken. Een enkeling zag dat er rare dingen gebeurden die niet klopten bij het beeld dat de buitenwereld werd voorgespiegeld, maar niemand kreeg er precies de vinger achter. Zelfs voor mij heeft het tot na mijn 40e geduurd voordat ik begreep wat er écht aan de hand was.
Het verbreken van alle banden met mijn ouders op mijn 38e heeft me verder niet meer familie gekost dan ik toch al kwijt was… Ze zijn (alsof het niet erger kon dan narcistisch zijn) ook nog eens Jehovah’s getuigen. Een gesloten sektarische gemeenschap, die op zichzelf al narcistisch is! Op mijn 33e ben ik daaruit vertrokken (uitgesloten) en daarmee was mijn lot qua familie en vrienden direct bezegeld. Niemand mocht meer met me omgaan. Later contact met een van mijn zusjes en een oom en tante weten te herstellen, maar laatstgenoemde contact heeft mijn loeder vakkundig verbroken door haar gestook en geroddel. Godzijdank heb ik mijn ene zusje nog. Broer en twee andere zusjes zitten nog altijd fanatiek in het geloof, en jongste zus is net zo narcistisch als onze ouders, dus daar heb ik allemaal geen contact mee (en ik mis ze ook niet meer. Zulke mensen wil ik helemaal niet in mijn leven!)
Mijn leven werd pas echt leuk na therapie en het besef waar ik uit kwam. En de erkenning naar mezelf hoe ongelooflijk sterk ik ben dat ik dat leven los heb durven en kunnen laten. Dat ik de sprong heb durven wagen om mijn eigen koers te varen. Zonder druk van een religie en zonder inmenging van mijn narcistische ouders. Hoewel mijn moeder en zus wel blijvende schade hebben toegebracht aan het bedrijf van mijn man en mij, omdat zij op internet hebben lopen ‘roepen’ dat wij oplichters zouden zijn. En vervolgens is dat door anderen (een psychopaat die we niet eens persoonlijk kennen) op diverse sites verspreid. En dat is weer door de Telegraaf overgenomen, zonder contact met ons, gewoon maar blaten wat ergens online staat zonder hoor of wederhoor. En wat eenmaal op internet staat, krijg je niet zomaar offline… helaas. Dus helemáál er van af zijn we nog niet, maar ik hoop dat we dit ooit offline kunnen laten halen. Met zulke familie heb je geen vijanden meer nodig, zeg ik altijd maar…
Anoniem, wat heb jij ook een enorme weg afgelegd! Het kan inderdaad zo lang duren voor dat je er achter bent wat er aan de hand is (als je er al achter komt). En nog kom ik steeds achter dingen: o ja, zó dus. Het is zo moeilijk te zien omdat het gezicht naar de buitenwereld zo mooi is. Het kan toch niet zijn dat die aardige mensen een rol spelen? Dat is dat enge spel van hen. Om dan ook nog uit zo’n geloofsgemeenschap gezet te worden, dan ben je meteen iedereen kwijt. Gelukkig dat therapie hielp en je zag waar je uit kwam. Sterkte met het varen van je eigen koers, dwars door hun leugens heen!
Liefde die doodt en dat is juist. Mijn broer pleegde suicide toen hij net veertig was. Hij was volledig vervreemd van zijn Zelf. Ik overleefde en het gaat inmiddels goed. Wat een hel op aarde kunnen “ouders” creëren. Ook ik groeide op en oorlogsgebied. Het gedicht verwoordt ook voor mij hoe het was. Isthe dank je wel voor je prachtige gedicht. Liefs Abeltje
Wat vreselijk Abeltje van je broer dat hij zo vervreemd was van zichzelf, en jij het net overleefde… Het is zo herkenbaar, er blijft niets en niemand meer over en jezelf heb je ook al niet. Dat is het vernietigende en dan wordt het woord liefde misbruikt. Dan is het een wonder dat je er nog bent Abeltje. Liefs, Isthe
Lieve Isthe dat klopt, toen ik jouw lieve woorden las barstte ik spontaan in huilen uit. Erkenning maakt zacht.
Wens jou en alle andere lezers licht, liefde en levenskracht ☀️