Dit is een gedicht van Angelique Groeneveld.
De kameleon is de naam voor de narcist.
Die eens onbetwist de slag mist.
De kameleon kent veranderingen en past zich aan.
Zoals hij wel vaker heeft gedaan.
Het proberen, en het is gelukt met mijn ik te frauderen.
En ook gedacht de kinderen uit te proberen.
Hij oefent druk uit en maakt alles stuk.
Hij denkt niet na over anderen hun geluk.
Met zijn macht neemt hij gedachten over.
Hij put mensen uit en neemt hun energie af.
Het wordt een tijdelijke straf.
Eens is het gedaan met het mooie fake bestaan.
Dan zal hij in zijn eigen leegte opgaan.
Dit gedicht is afkomstig uit de bundel ‘Ontsnapt uit de schaduw van
narcisme’. verkrijgbaar via de boekhandel.
9 reacties op “De kameleon”
Heel mooi Angelique! Vooral die laatste zinnen. Ik mag hopen dat het zo werkt. Eigenlijk mag ik niemand iets naars toewensen maar voor hem maak ik graag een uitzondering.
Dank je wel. G.B.
Jammer, ik begrijp deze reacties heel erg goed. Maar het is niet zo zwart wit. Bedenk je dat een narcist vaak niet zo geboren is, maar geworden. En met de tegenwoordige zogenaamde vrije, lees NIET opvoeding en bijbrengen van meeleven en inleven, wordt het aantal narcisten alleen maar groter. Toen ik mijn narcist duidelijk maakte dat ik niet wegloop en begrip heb, toonde hij beetje bij beetje meer van zichzelf in positieve zin. Ik weet dat ik hem niet kan veranderen in essentie, hij erkent dat hij ziek is en nu al een nog de stap naar de psycholoog. Hij omschrijft aan mij dat zijn echte ik er nog zeker is en het narcistische personage als een slechte geest en demon. Ik ben zelf een sterke hsp. Hij weet dat ik hem doorheb. Hij heeft toegegeven wat er speelt. Los van de enorme pijn van een liefdeloos verleden en jeugdtrauma’s, kent hij zichzelf en beklaagt zich regelmatig waarom hij zo boos is. Dus zelfbewustzijn is er, en zeker ook persoonlijk gevoel naar mij: ik wil jou geen pijn doen en in zijn meest kwetsbare momenten het uiten van zijn pijn en levensvragen en de uitgesproken, gemeende en echte angst: laat jij mij alsjeblieft niet in de steek. Ik heb duidelijke grenzen gesteld, ik weet wat ik wel en niet terug krijg. Maar het negatieve narcistische gedrag heeft gelukkig niet de overhand. Hij doet spontaan ook wel echte lieve dingen voor me. Geen dwangmatige controle of argwaan, totaal niet. En ik heb ook onbaatzuchtig gedrag gezien, meerdere malen. En zonder hem ergens de schuld van te geven, maar wel duidelijk te maken wat voor mij onacceptabel is, kan ik een normaal rustig gesprek daarover voeren. En zijn zelfkritiek: het is mijn schuld en sterke behoefte aan in mijn armen liggen. De echte angst om steeds maar weer alleen te zijn, en zijn oprechte bedankjes: jij houdt echt van mij en gaat niet weg en ook zijn excuses die hij soms echt wel maakt. Dus met de kennis die ik heb maar vooral ook mijn rust en geduld, verlaat ik hem niet.
Zeker heel mooi… !
Dank je wel, Willem.
Mooi gedicht. Maar het is ook de waarheid. De kameleon veranderd ook snel van stemmingen.
Dank jullie wel. Vanuit mijn hart en gevoel geschreven. Ik motiveer mensen om door te gaan, ook al is het soms moeilijk. De kameleon zal zich eens zichzelf benadelen. G.B. ik vind jou laatste zin ook mooi gezegd. Willem, dank je wel en Marina dank je wel.
Het overkomt niet alleen vrouwen, maar ook mannen. Of vrouwen geraffineerder zijn dan mannen, daar denk ik anders over, omdat de kameleon waar ik het over heb heel geraffineerd bleek te zijn. Daar stond menigeen versteld van de werkwijze die hij er op na hield en nog. En inderdaad de kameleon van stemmingen wisselt. Ik heb ervoor gekozen gewoon als mijn eigen ik naar voren te komen. Gewoon iemand, zoals we allemaal zijn, onze eigen ik. Het kan in elke laag van de bevolking voorkomen. Met mijn gedichtenboek draag ik uit door te gaan. Ik heb ook gezegden van mezelf in toegevoegd. Nu afgelopen week nog meer uitgekomen, wat de kameleon al veel eerder heeft gedaan, nu meer uitkomt en ben benieuwd naar de uitkomsten. Die zijn er.
Ik heb behoefte ook behoefte naar hoe en wat, de antwoorden, de bevestiging van wat hij gedaan heeft. Het vertalen van de taal die hun spreken om uit te leggen naar onze gewone wereld is soms lastig, gezien de zaken die een kameleon uithaalt en heeft uitgehaald. De ongeloofwaardigheid, want de meest vreemde zaken halen die soort mensen uithalen, zijn niet van deze wereld normale wereld.
Ik zeg wel eens zo iemand moet tussen 4, elke afzonderlijke andere fluoriserende muren en lekker laten zitten. Deze mensen zijn echt een gevaar voor onze maatschappij.
Hoe kan ik de knoop door hakken met een narcist..
Dat was voor mij heel erg moeilijk! Ik vind het nog steeds moeilijk! Ik ben een van een eeneiige tweeling. In onze jeugd emotioneel verwaarloosd + de gevolgen daarvan. Ik kan alleen voor mezelf spreken: ik was ook een kameleon, maar meer in de zin van dat ik precies wist hoe ik me moest gedragen of wat ik moest zeggen, oom aardig gevonden te worden. Na een gigantische burn-out, heb ik bij een psychiater gelopen, die er al snel achterkwam, dat een uur met hem praten, niet voldoende voor me was. Ik heb daarna 3 dagen in de week 16 maanden lang in groepstherapie gezeten. De aandacht was op dat moment alleen op mij gericht. Ik had in mijn jeugd, mijn gevoelens verdrongen om te overleven (hoorde ik later pas) en wat je niet weet, dat mis je niet. Alleen wist ik wel dat het niet klopte bij mij. Als iemand tijdens een etentje aan me vroeg, hoe het met me ging, dan kreeg ik hartkloppingen. Ik wist het niet, hoe het met me ging. Die 16 maanden waren zwaar, maar ik ben zo blij dat ik het aangegaan ben. Zoveel over mijn zelf te weten gekomen. In eerste instantie op een rationele manier, maar op een gegeven moment ging het integreren bij mij. Ik ben nu een giga gevoelsmens (ook wel eens lastig), maar ik weet nu wie ik ben, wat ik leuk vind, interessant etc.etc. Helaas is het bij mijn tweelingzuster precies de andere kant op gegaan, terwijl ook zij het nodige heeft meegemaakt.
10 jaar geleden, na een heftige periode tussen haar en mij, heb ik afstand genomen. Ik was er toen klaar mee. Ik wist eerlijk gezegd niet, waarmee ik nu precies klaar was. Haar sarcastische opmerkingen, nare mailtjes etc.etc. Via een psycholoog weer overeind gekrabbeld. Na een jaar heeft ze me een kaartje gestuurd, dat ze me had vergeven….. ????
Ik was zo blij, we hebben meteen wat afgesproken en het was weer helemaal goed (dacht ik). Er was niks uitgesproken.
Nu een jaar geleden was de rek er bij mij helemaal uit. Ik was me nu wel veel bewuster van wat ze zei en deed. Weer naar een psycholoog geweest en ik kan er niet meer omheen: mijn tweelingzus is een narcist of heeft veel narcistische trekken. Veel dingen vallen op hun plaats. Zij zei vaak, op een ander moment, exact hetzelfde als ik. Ik was haar voedingsbron…..
Kort geleden een brief van haar gekregen, waarin ze toenadering zoekt, maar in diezelfde brief staat ook dat ze nergens over wil praten, totaal niet weet wat er nu eigenlijk aan de hand was en aannames naar mij toe, dat ik geen problemen met de breuk had. Ik heb toen laten weten dat ik er wel over wilde praten (zou zinloos geweest zijn). De ene na de andere verwijten kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Dus zeker geen afspraak gemaakt. Wat ik er heel moeilijk aan vind, is dat we natuurlijk familie zijn, en ik tijdens familieaangelegenheden heden haar tegen kom. Ik wil een manier vinden om ermee om te gaan, maar weet absoluut nog niet hoe. Mijn familie is mij zo dierbaar, die wil ik niet kwijt. En zij kennen haar niet, zoals ik haar ken. Eenzaam gevoel.
Ook nu nog, vraag ik mezelf af, of het niet aan mij lag. Ik wil zo graag geloven, dat ze echt van me gehouden heeft. Of was het allemaal een leugen???
Voor iedereen ontzettend veel sterkte toegewenst en als je twijfelt weet dan, dat dat gegeven op zich al een bewijs is, dat het niet aan jou ligt. Een narcist is ervan overtuigd dat het niet aan hem/haar ligt.