Dit is een gastcolumn van Yvonne.
Na jarenlange verschillende therapieën te hebben gehad voor mijn PTSS, kwam ik voor mijn gevoel niet verder, mijn klachten bleven terugkomen. En alhoewel ik al een heleboel kennis had opgedaan over hoe om te gaan met de angsten, omgaan met mijn slechte zelfbeeld en mijn schuldgevoel, het nare gevoel bleef. Hoe kan het dan, dat therapie niet lijkt aan te slaan? Waarom blijf ik op mijn hoede? Kan ik zo van slag raken als iemand boos word? Mijn hoofd wist het wel, maar mijn lijf ging niet mee. Ik dacht het allemaal afgesloten te hebben. Ook mensen in de omgeving die dan zeggen “laat het dan eens los, je moet niet zo in je verleden leven”. Alsof je daarvoor kiest!
Ervaringsdeskundigen zullen beamen dat je liever niet bezig wilt zijn met de narcist of met je jeugd. Maar je zal er achter moeten komen waarom dit gebeurd is en hoe het komt dat dit jou overkomen is. Even een gesprekje bij de psycholoog lost niets op. Het zit heel wat complexer in elkaar dan dat.
Ik ging op zoek naar een antwoord op internet en kwam weer terug op deze site, waar ik enkele jaren geleden het eerste boek van Iris had gekocht . Haar werkboek maakte mij duidelijk dat ik 15 jaar lang met een narcist heb geleefd. Behalve dat het toen mijn ogen heeft geopend, vielen ook alle puzzelstukjes op zijn plaats. En ik zag nu het nieuwe boek van Iris staan “Je leven in eigen hand- Verder na narcistische mishandeling”. Ik bestelde het boek, want al had het eerste boek mijn ogen geopend (en meer), ik was ook wel heel erg benieuwd naar het“hoe nu verder”. Zou ik nog meer inzichten krijgen, nog meer herkenning vinden?
Zodra het boek binnen kwam, plofte ik op de bank en begon direct met lezen. Het eerste wat mij weer opviel, is dat Iris zo makkelijk leesbaar schrijft en dat er talloze voorbeelden (ervaringsverhalen) in staan, zoals zij dit ook in haar eerste boek heeft gedaan. Dat had ik gemist, de herkenning in de verhalen van anderen, even weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt, of zo denkt. Hoofdstuk 3 van het boek heet “Hoe je jeugd kan doorwerken in het hier en nu” en ik laat mijn voorhoofd fronsen en ben erg benieuwd naar de inhoud. En terwijl ik niet meer kan stoppen met lezen, wordt mij duidelijk hoe het dus komt dat ik na zoveel jaren therapie niet lijk verder te komen, althans, voor mijn gevoel.
Ik ben als kind beschadigd en heb niet op de juiste manier geleerd om met emoties om te gaan. Zoals velen die emotioneel verwaarloosd zijn in hun jeugd, je cijferde jezelf weg, je maakte jezelf onzichtbaar, je was alleen en je voelde je daardoor ook nog zo verschrikkelijk eenzaam. En als je dan volwassen bent, kun je niet inschatten, of weet je niet hoe je je moet gedragen of reageren in relaties. De mensen die jou emotioneel kapot proberen te maken, zoals mijn ex-man bij mij, dat trekt je aan, dat is immers wat je bekend is. En is er dan iemand die wel aardig is, dan vertrouw je dat niet. Lekker heen en weer geslingerd worden in een hoofd en lijf vol emoties waar je knettergek van lijkt te worden.
Iris beschrijft heel duidelijk met voorbeelden uit haar jeugd en die van anderen, over structurele dissociatie, wat ook weer zo verschrikkelijk herkenbaar is bij mij zelf. Dus toch weer een eyeopener. Het klopt, ik vecht al sinds kinds af aan tegen mijzelf en houdt dit als volwassene erg goed vol. Dat ik continu met een masker op loop en dat kan volhouden zolang er maar geen trigger is, wordt me nu duidelijk, dat komt door mijn systeem en subsystemen. Dit had toen een functie, maar inmiddels niet meer. Ik begrijp dat dit misschien niet duidelijk is voor degene die het boek niet hebben gelezen. Mocht je in je jeugd beschadigd zijn, alsjeblieft, lees het boek, het zal je zoveel duidelijk maken.
Ik lees verder in het boek en hou mijn adem in als ik het stuk lees over ouderverstoting. Zelf heb ik, erg lang verhaal kort, mijn handen van mijn kinderen af moeten trekken. Om hun een enigszins veilige omgeving te geven bij hun vader, moest ik uit beeld zijn. Ik kon zijn jarenlange beschuldigingen, manipulatie naar mij psychisch niet meer aan. Zijn haat naar mij prentte hij ook in bij de kinderen, die ik heen en weer geslingerd zag worden in hun eigen gevoelens. Het werd heel extreem. Om hen rust te geven, heb ik de stap gezet om niet meer terug te vechten en uit hun leven te verdwijnen.
En ik hou mijn hart vast wat deze ouderverstoting door mijn ex met mijn kinderen heeft gedaan en hoe zij wellicht in de toekomst op mij zullen gaan reageren. Of helemaal niet, misschien komen ze helemaal niet meer naar mij toe. En nu begrijp ik ook hoe hierin mijn systeem en subsystemen werken, door mijn aangeleerde maskertje als kind weer op te zetten, kan ik hiermee omgaan. Als ik hierin mijn gevoel naar boven laat komen ga ik kapot denk ik.
Gelukkig heb ik op dit moment een hele fijne therapeute die overal doorheen prikt, die veel ervaring heeft met complex trauma. Ik merk dat zij spreekt over onderwerpen zoals Iris dit bespreekt in haar boek, dus ik verwacht dat het nu wel goed gaat komen. Ik geloof niet dat ik van al mijn beschadigingen volkomen zal herstellen. Maar begrip, herkenning en erkenning zal mij brengen naar acceptatie van mijzelf.
Het boek “Je leven in eigen hand. Verder na narcistische mishandeling”, ik raad het iedereen aan die zichzelf probeert te vinden na een narcistische relatie. Ik zelf gebruik en lees het boek naast mijn therapie. Ik vind het zó fijn om even de ervaringen van anderen te lezen. Ook de visie van Iris, haar uitleg, vind ik heerlijk om te lezen, zo duidelijk en genuanceerd. Het zet mij weer aan het denken, wat mij weer inzichten geeft over hoe dit alles bij mij werkt.
32 reacties op “Waarom kwam ik niet verder?”
Yvonne, wat goed geschreven en alles herkenbaar. Nog worstel ik met mijn moeder van bijna 90. De verplichting naar haar toe en de sneren die ik nog steeds van haar krijg. Graag had ik haar verstoten. Nu is het wachten tot zij er niet meer is. Een traan zal ik er niet om laten, maar huilen om een liefdeloze jeugd en de daaruit voortvloeiende 30 jarige relatie met een narcist blijven komen.
Beste ElleBelle,
Ik heb mijn ouders 18 jaar niet gezien, toen ik bericht kreeg dat zij overleden waren. En ja ik heb er om gehuild, maar niet om het feit dat zij overleden waren, maar hoe zij mij in mijn jeugd en alle jaren daarna emotioneel verwaarloosd hebben.
Dus ik herken heel goed wat je schrijft. Misschien helpt het je te weten dat je niet alleen bent, dat je niet de enige bent die zo’n relatie met zijn ouders/moeder/vader heeft en zulke gedachten heeft.
Heel veel sterkte.
Liefs, Yvonne
Het valt mij op dat narcistische moeders erg oud worden. De jouwe ook, Ellebelle.
Ik heb een gruwelijke gedachte: hou jij haar soms in leven doordat jij haar sneren en narcistische aanvallen nog verdraagt en op je neemt?
Christiane Northrup noemt narcisten vampiers. Wat als zij dat letterlijk bedoelt, dat ze energie van je aftappen???
Dan kan je misschien lang wachten, als dit waar blijkt te zijn in jouw situatie. Iris raadt massief zijn aan, en een schild opbouwen, correct en nietszeggend praten als er nog contact nodig is. hoofdstuk 2. 5.
Oninteressant zijn. Schaamteloos toegeven kan ook, leuk om te oefenen en hartelijk te lachen als je dat lukt. Veel sterkte gewenst.
Heleen, ik heb geen idee of mijn moeder narcistisch is, maar liefdeloos is ze wel. Worstelen babyboomers niet vaker met dit soort problemen? Andere tijd, Tweede Wereldoorlog? Veel van mijn vriendinnen hebben liefdeloze ouders gehad. Aan mijn generatie om dat te doorbreken. Mijn ex echter was een duidelijke narcist. Door op te zijn gegroeid in zo’n gezin, blijf je onbedoeld te lang in zo’n relatie.
Yvonne, wat een klare taal! Moedig van je dat je de kinderen hebt “afgegeven” aan de narcist, bij mij is het ook zo verlopen! Maar integendeel tot jou heb ik het, zonder kinderen, heel erg moeilijk en vraag ik mij af hoe ik dit gemis en deze pijn kan wegvagen uit mijn lijf, hart en hoofd. En ik ben ook zo bang dat als ze rond de veertig à vijftig jaar oud zijn, dat ze dan psychische problemen zullen krijgen! Ik was er heilig van overtuigd dat ze eens ze zelf ouders zouden worden, ze dan zouden beseffen hoe de vork in de steel zat/zit, maar dat is niet waar gebleken! Ik ben oma en ik mag dat niet weten, hartverscheurend!! Veel sterkte en goede moed. Ik heb het eerste boek gelezen van Iris, maar durf het tweede niet te openen, zo bang ben ik voor mijn vaak heftige emotionele en lichamelijke reacties als ik over het onderwerp lees. Laf? Misschien! Dom? Ja, zeker! Maar ik kan het niet meer aan en probeer zo goed en zo kwaad als ik kan door te leven, maar de dood zal een verlossing zijn! Nee, ik heb geen zelfmoordneigingen meer, dat ligt achter me, maar een leuke toekomst heb ik ook niet meer. Grote leegte en eenzaamheid en totaal niet wat ik droomde: een fijne oude dag omringd door kinderen en kleinkinderen, zonder opdringerig te worden. Een droom aan diggelen! Gelukkig heb ik nu een fijne man en een paar goede vrienden en dat helpt een beetje!
Succes en groetjes,
Hanneke
Beste Hanneke,
noem jezelf niet laf en dom, dat ben je niet. Het is heel begrijpelijk dat als je zo’n pijn en verdriet hebt, je zulke heftige reacties wil vermijden. Dat is niet laf of dom. Heb begrip voor jezelf en je keuze, je doet het op jouw manier en die mag er gewoon zijn. Ik vind het verdrietig om te lezen dat je je zo voelt. Sterkte.
Hanneke, wat vreselijk. Mijn kinderen zijn niet van nex. Tegen hen kon ik zeggen, dat het kiezen was. Gelukkig, begrepen zij dat heel goed. Zoon zei ooit, dat hij moeite heeft met mensen los laten, maar dat hij deze man totaal niet mist. Sterkte!!
Wat heeft Hanneke aan deze reactie? Na haar verdriet te uiten ga jij het over jezelf hebben. Dat begrijp ik niet.
Beste Hanneke,
Allereerst dank je wel voor je reactie op mijn blog. Hoe krom het ook klinkt, maar ik vind het altijd fijn om herkenning te vinden bij anderen die in dezelfde situatie zitten. Dat je niet alleen bent, dat je niet de enige bent die zich zo voelt.
En ik begrijp heel goed dat jij voor je gevoel kapot gaat aan emoties, schuldgevoel, eenzaamheid. En ik denk als jij begrijpt hoe dit werkt bij “ouderverstoting”, dat je ook wat liever zal worden voor jezelf. En dat als je begrijpt hoe dat werkt, dat je meer rust zult vinden bij jezelf.
Het doet mij juist pijn dat jij zoveel verdriet en pijn hebt, terwijl ik weet dat je je zo niet hoeft te blijven voelen meid. En het doet mij goed dat jij een fijne man en een paar goede vrienden hebt. Dan heb je in ieder geval ervaren dat er wel mensen zijn die jou lief vinden, jou accepteren zoals jij bent.
En jouw reactie, dat je had verwacht als zij zelf ouder zouden worden, dat ze het dan wel zouden begrijpen. Die stelling herken ik, dat hou ik ook in mijn achterhoofd. Mijn kinderen zijn nog geen ouders, dus dat houd me nog even in die waan. En als ik dan jou verhaal lees, dan besef ik mij, dat ook zij waarschijnlijk nooit aan de deur zullen komen.
Dus ben ik blij, dat ik nu weet hoe “ouderverstoting” werkt.
Natuurlijk heb ik het gemis, het verdriet, het schuldgevoel. Maar ik houd van mijn kinderen van 12 jaar geleden…hoe ze nu zijn, ik heb geen idee. Ik ken ze niet meer, hoe krom dat ook klinkt. Geen idee wie hun vrienden zijn, wat hun hobby’s zijn etc… Heel hard gezegd, het zijn inmiddels vreemden voor mij.
Dus ik heb er gemixte gevoelens bij,… ik ben wel moeder, maar voel me zo niet meer.
Hanneke, ik hoop toch echt dat je het tweede boek gaat lezen, echt voor jezelf, voor jouw eigenwaarde, voor jouw toekomst, want ook jij hebt recht op een gelukkig leven.
En ik vind je niet laf en ook zeker niet dom, ik weet immers wat je doorgaat., je bent juist een hele sterke vrouw die toch doorgaat en daar is een heleboel doorzettingsvermogen voor nodig! Ik gun je juist alle geluk in de wereld.
Liefs, Yvonne
Graag wil ik hier ook reageren, want het grijpt mij zo aan.
Momenteel zit ik in een ‘nieuwe’ strijd om mijn kinderen te geven wat ze nodig hebben. Temeer hebben ze bepaalde dingen nodig om dat het bijzondere kinderen zijn met speciale behoeftes.
Een strijd die ik via instanties moet voeren, want ja, in dit land kan je je kinderen niet gewoon bij je houden als je constateert dat het daar waar ze zijn niet goed gaat. Al stond ik wel op het punt om een crisis te veroorzaken door ze toch bij mij thuis te houden.
Ik was zo geschokt na de zoveelste keer te zien hoe zo’n enorme puinhoop het daar is (plus alle zaken die daar al scheef lopen), dat ik volledig van de kaart raakte.
Al jaren strijd ik en ik was uitgeput, werd ziek er van, letterlijk. Ik hield ermee op, liet de kinderen daar en zag ze alleen nog maar een weekend per twee weken. Ik denk ook, weet bijna zeker dat er hier ook sprake is van ouderverstoting, als ik alleen al kijk naar hoe mijn jongste op mij reageert en regelmatig in alle staten, huilend, schreeuwend, op mij scheldend voor mij gestaan heeft dat ze zichzelf wilde beschadigen. Briefjes vol heeft ze geschreven en ze heeft het mij ook gezegd dat ze dood wil, dat iedereen haar haat, dat niemand haar zal missen… Dat hakt erin…
Ik nam afstand, bemoeide mij niet meer met wat daar gebeurde, probeerde mijzelf op te krikken en een leven voor mezelf te vormen. Tot ik daar na een tijd weer in huis stond en ineens kwam alle strijd in mij opnieuw naar boven.
In verband met alle signalen die ik opvang was ik al een tijd bezig hulp op te zetten, gaf daar aan waar ik mij zorgen over maakte, wat ik dacht dat nodig was, enz. Maar ja… de andere partij heeft die zorgen niet, alles gaat prima volgens zijn zeggen, er is daar geen hulp nodig, de emoties van vooral de jongste zijn oude emoties volgens hem, enz. En de instanties en school doen niks. Ze mogen nou eenmaal ivm privacy e.d. niet zomaar daar binnen kijken… Nou ja, wat er wel kon is dat op mijn aandringen ze is aangemeld bij een zorginstelling met een wachttijd van 10/12 weken en daar zijn we nu, doordat ik keihard aan de bel trok (voor de zoveelste keer) wat versneld aan de beurt gekomen.
De intake is geweest, ja het is op gestart… En ik? Ik ben kapot over hoe het hele gebeuren tot nu toe wordt opgenomen… De aandacht lijkt volledig op mij te liggen nu, ex had aangegeven dat er vooral naar de moeder-dochter relatie gekeken moet worden (en dat was klakkeloos overgenomen door het swt) en dat doen ze nu dus. Want ja, dat staat nu eenmaal in de indicatie van de gemeente zegt zorginstelling en daar houden ze zich aan vast.
Mij is gezegd door hun: “Ik moet maar vooral niet op de loop gaan met gedachten, ik heb gedaan wat er van mij als moeder verwacht wordt, ik moet niet alleen kijken naar wat er bij de ander niet goed gaat maar ook naar mezelf kijken en oh ja, vooral ook kijken naar wat er wel goed gaat…” Als ik dan vraag wat er wel goed gaat, krijg ik als antwoord; “dat weet ik nog niet want ik ken u/jullie nog niet. Maar dat wordt alle ouders verteld, dat er ook dingen goed gaan… (…) Verder gaan we vooral niet overanalyseren en kijken we vooral wat er in het hier en nu gedaan kan worden.” En oh ja, als ouders moeten we nader tot elkaar gaan komen, vooral leren van ieder afzonderlijk wat er goed gaat bij de ander… Daarmee wordt volledig over heen gestapt wat ik nu al jaren roep; Hij en ik zijn hier nog nooit uit gekomen…! En ik zie dat ook niet gebeuren, sterker nog, hij saboteert alles wat ik opbouw of neerzet…! “Oh, had u dat verteld? Dat had ik er niet uitgehaald mevrouw…”
Mijn vertrouwen in deze instantie is nu al tot onder het nulpunt gestegen. Ik zal het uit mijn tenen moeten halen om hier nog iets mee te kunnen. En vooral wil ik waken voor mezelf, want het trekt mij direct terug in oude pijn, overtuigingen, wanhoop, enz. Ik hoop enorm dat in ieder geval ik er heelhuids uitkom.
Voor mijn kinderen weet ik het niet…
Helaas heb ikzelf als kind ouderverstoting meegemaakt, ik weet precies hoe dat gaat. Ik weet hoe klem een kind daarvan komt te zitten. Hoe het een identiteitscrisis veroorzaakt bij het kind. Hoe moeilijk het voor het kind is zichzelf verder gezond te ontwikkelen. Hoe onveilig, ongezien en ongeborgen een kind zich ervan gaat voelen. Het heeft veel impact.
En hoe K.. is het nu dat dit weer gebeurd, weliswaar voor mij nu in de andere rol…
Schrijnend, verscheurend, hartbrekend, niet te filmen…
Momenteel vraag ik mij eigenlijk af of dit van die situaties zijn waarin je eigenlijk niet alleen zou moeten zijn, want eenzaam voel ik mij.
Eenzaamheid is het sleutelwoord voor mij ofzo en de ene ‘gewone’ eenzaamheid is daarin dan ook nog eens niet de andere eenzaamheid, die andere die ook nog wanhoop, angst, boosheid, verdriet en verscheurdheid met zich mee brengt.
Hopelijk is mijn verhaal niet te zwaar, op zich wil ik er niemand mee van streek maken. Ik hoop eigenlijk enkel dat jullie jezelf ermee gehoord en gezien zullen voelen.
Wat ik in ieder geval wil is jullie bijzonder veel hart onder de riem steken, een enorme knuffel geven en veel liefs…
Dit is een reactie voor San, want jouw lange en actuele stuk valt een beetje weg tussen alle reacties
In het tweede boek van Iris staan een aantal goede opmerkingen over instanties
o.a. over dat alles wat je zegt niet op waarheid getoetst wordt maar gezien wordt als vechtscheiding en dat mag niet, want is so wie so slecht voor de kinderen. Dus bij wijze van spreken gaan de oren van de hulpverleners dicht dan.
Vroeger (tot 1990) verwees je bij moeilijke zaken en conflict tussen ouders naar een MOB. Deze deden dan verder onderzoek en rapporteerden aan de rechter of kinderrechter. MOB’s deden ook behandelingen en hadden psychiaters in dienst. Psychiaters weten dat er mensen bestaan die zich normaal voordoen maar een persoonlijkheidsstoornis hebben, hoe moeilijk die ook te doorzien zijn. Die schuiven niet alles onder de mat met een algemeen protocol ‘waar twee vechten, hebben twee schuld’ of iets dergelijks. Maar dat bestaat niet meer.
Dus in ieder geval: vindt steun voor je zelf, want dit zijn situaties waarin je niet alleen moet zijn. Bovendien ook nog eens niet als je het zelf hebt meegemaakt, dat is extra zwaar.
Tweede boek van Iris geeft inzicht en steun, maar ook het netwerk dat je via het secretariaat kunt opvragen. Inzicht hoe instanties werken kan maken dat je minder snel wanhopig raakt en langer kan volhouden (en tjeetje rustig blijven ;-)) om voor jouw visie stap voor stap op te komen. Er is altijd hulp, zichtbaar of onzichtbaar, daar geloof ik in.
Vandaag sprak ik er met een vriendin over hoe eenzaam we 25 jaar geleden waren geweest en dat we het toen niet over onze lippen konden krijgen om dat te zeggen tegen iemand.
Dus wil ik jou zeggen, dat ik je hartekreet van eenzaamheid heb gehoord.
Ik ben door deze blog het artikel over ouderverstoting (bijdrage bij boek 2) weer opnieuw gaan lezen. Hoe moeilijk het is om de hersenspoeling die je krijgt te doorbreken, zelfs er maar over te gaan twijfelen. De volwassen dochter van mijn man uit zijn eerste huwelijk laat ook opeens niks meer horen, nu al twee jaar lang. Heel pijlijk. Wij weten dat we er alles aan gedaan hebben. Het is zoals het is.
Maar opeens begreep ik dat dit ook speelt tussen broers en zussen op volwassen leeftijd. Bij de een is de hersenspoeling met veel moeite en emotioneel werk doen doorbroken, bij de ander en zeker bij de golden boy is die nog goed op zijn plaats.
Goed inzicht geeft bevrijding: ik hoef nu ook niet meer naar zijn begrafenis te komen, waar ik me druk om maakte en ernstig over twijfelde. Ik ga niet eens zitten wachten op zijn dood, ik heb geen boodschap meer aan hem en de sneren die hij uitdeelt.
Beste San, een heel verhaal weer, het roept altijd veel op. Ik wens je alle sterkte en vooral ook inzicht om niet aan jezelf te gaan twijfelen bij het omgaan met instanties. Blijf ook achter jezelf staan. Heel veel liefs gewenst.
Misschien begrijp ik het niet zo goed maar ik lees hier dus dat Hanneke en Yvonne hun kinderen hebben achtergelaten bij ‘de narcist. En jij, Hanneke, vindt dat moedig van Yvonne. Als ik dit zo lees dan weet ik het echt niet meer… je kinderen achterlaten bij iemand die volgens jou narcistisch is terwijl jij weet hoe beschadigend een narcistische ouder voor een kind kan zijn..
Waarom is dat moedig? Het lijkt mij totaal onverantwoordelijk. Je hoort je kinderen toch te beschermen tegen psychische mishandeling of ben ik nou gek???
Beste Anja,
Ik begrijp je reactie hoor, ik heb deze al meerdere keren gehad.
En als het je interesseert of werkelijk wilt weten hoe wij onze kinderen bij de narcist achter kunnen laten, dan adviseer ik je om het stuk “ouderverstoting” in het boek van Iris te lezen. Het zal je een hoop duidelijk maken. Het is namelijk niet echt een keuze.
Hi Anja,
Ik begrijp je reactie. Je vecht als een leeuw voor je kind. Tenminste dat heb ik gedaan. Maar wel dankzij mijn familie en goede advocaat. Vergis je niet, een echte narcist is sluw en zet je buitenspel. Ze gaan tot het gaatje. Mijn ex wilde mij ook buitenspel zetten bij instanties. Gelukkig is het ons gelukt en hoeft ze minimaal naar haar vader. Toch blijft de toekomst spannend en moet ik scherp blijven.
Elke situatie is anders. Het is lastig daarover te oordelen. Dat kan je niet…
Narcisten maken je kapot en als je geen hulp hebt en het alleen moet doen, is dit erg lastig om hier tegen te vechten.
Dankzij mijn familie heb ik onze dochter het grootste gedeelte van de tijd bij mij. Zij hebben mijn advocaat betaald en mij onderdak gegeven en ben ik eruit geklommen.
Lieve Hanneke,
Wat ontzettend erg moet dit zijn.
Zelf heb ik maar een korte tijd zonder contact met de kinderen moeten leven. Maar wat was dat zwaar en verdrietig.
Ik wens je en ook de andere lezers die te maken hebben met ouderverstoting veel kracht en moed om door te leven.
Wat mij vaak opvalt is dat de mensen op deze site zo goed onder woorden kunnen brengen hoe ze zich voelen en waarom. Nu ook weer, Yvonne, die zo duidelijk aangeeft wat ze voelt. Wat een vreselijke situatie Yvonne, met je kinderen. De jeugd komt ook vaak aan bod in jullie verhalen. Door die verhalen ben ik mij gaan realiseren dat mijn kwetsbaarheid voor narcisme daar vandaan komt. Het is in mijn jeugd ontstaan. Zoals bij vele slachtoffers van narcisme. Vroeger dacht ik altijd dat het aan mij lag. Sinds ik de boeken van Iris heb en op deze site met jullie van gedachten wissel weet ik wel beter.
Het is allemaal heel goed te doen in m’n leven momenteel. In het bijzonder omdat ik weet waar het allemaal vandaan komt. Alleen de triggers, die er best veel zijn, maken het wel erg moeilijk soms. Gelukkig verward het me minder omdat ik nu weet waar het vandaan komt.
Ooit nog in een goede relatie terecht komen betwijfel ik heel erg. Ik durf gewoon niet. Ik twijfel aan mijn beoordelingsvermogen. Bang dat ik het niet zie, en dat het me weer overkomt. Want precies wat je zegt Yvonne, je trekt het aan omdat het bekend is. Ik heb geen idee hoe het is om een relatie te hebben met iemand die goed en liefdevol in elkaar zit. Jammer, want ik zou het best willen. Maar ik durf gewoon niet. Het zij zo.
Gelukkig ben ik geen stilzitter en onderneem van alles. Dat scheelt.
Ik bewonder je om je kracht Yvonne, dat je je kinderen bovenaan zet en je je vanwege hen wegcijfert. Wat lijkt me dat vreselijk moeilijk zeg. Ik hoop dat ze het inzien als ze opgroeien.
Sterkte met alles Yvonne.
Ik ga even hier een vraag over stellen, als dat mag. Ik moet dat stuk nog voor mezelf ontrafelen, dus voor hetzelfde geld ga ik nu de plank helemaal mis slaan hoor.
Je zegt je trekt het aan, omdat het bekend is. Hoe zie je dat precies? Bedoel, i.e.i. is toch lang niet altijd duidelijk dat iemand narcistisch is en gedraagt diegene zich als een hoffelijke, charmante vent (of vrouw).
Gaandeweg is er wel gedrag geweest van hem waarin herkenbare stukken zitten vanuit mijn jeugd. Word dan dat kind van vroeger aangesproken, op onbewust niveau? Zoiets?
Beste M,
Ik kan alleen uit mijn eigen ervaring schrijven. Maar ik trok dus dat soort mensen aan. Mensen die mij schofterig behandelde, terwijl er geen reden toe was. En ik pikte en slikte dat weer, want dat had ik mijzelf aangeleerd. Ook had ik de overtuiging dat mensen die van je houden, je nou eenmaal zo behandelen. Ik had geen andere referentie. En daarmee bleef ik dus jaren, in dit geval dus 15 jaar in zo’n relatie zitten, mezelf wegcijferen voor zijn intimidatie en manipulatie.
En het klinkt raar, maar als je dan uit die relatie bent, en je iemand anders ontmoet, dan zijn het vaak zulke mensen die je weer aantrekken.
Die je eerst helemaal de hemel in prijzen en je dan langzaam kapot maken. Maar als je weet hoe het werkt, dan kom je daar nu sneller achter waardoor je eerder uit die relatie stapt, of er überhaupt niet aan begint.
En ik kan nu zeggen dat ik het aanvoel, hij/zij kan nog zo lief doen, maar inmiddels voel ik aan mijn lijf dat het niet klopt… En ik denk dat ik dat nu kan, omdat ik mijzelf erg goed ken en patronen van gedrag goed kan herkennen.
Nou hopelijk is het nu iets duidelijker voor je, ik weet het eigenlijk ook niet anders uit te leggen 😉
Liefs, Yvonne
Ik denk, dat je hebt geleerd te anticiperen op de gedragingen van de narcist in je jeugd. Daardoor is het gedrag van de volgende herkenbaar en kun je daar weer op anticiperen. Je herkent dus eigenlijk niet dat het niet klopt. Gelukkig weten we nu wel beter.
Bedankt voor jullie reactie, fijn! Ik begin het beetje bij beetje steeds meer helder te krijgen. Jullie input is daarbij waardevol voor me.
Ik merk het nu zelf inderdaad ook, dat kennis zo belangrijk is. Nu ik snap hoe het werkt, zal ik het ook gaan aanvoelen en geen narcisten meer toe laten (al moet ik nu nog dat vertrouwen in mezelf krijgen dat ik dat waar kan maken).
Beste G.B.
Dank je wel voor je lieve reactie.
Net als jij was ik bang in andere relaties. En gelukkig ben ik nu getrouwd met een hele lieve man. Maar het heeft mij heel wat tijd gekost om de relatie te vertrouwen. Ik hield alles in de gaten, zocht overal wat achter en besefte dat ik met mijn verleden hem zou wegjagen.
Dus ik moest leren vertrouwen en ervaren dat niet iedereen en vooral mijn partner, totaal niet zo in elkaar zit. En dat kost tijd.
En ik denk dat als je het wel aangaat, een andere relatie, dat je juist meteen weet wanneer het niet in de haak is. Dat heb je wel geleerd. Maar het is ook fijn om het eens anders te ervaren. Dus ik hoop dat je met de tijd nog een fijne relatie zult krijgen.
En als ik zo lees, dat nu je weet waar alles vandaan komt, het makkelijker word om er mee om te gaan, dat herken ik. Niet dat dat altijd even goed gaat, maar je word milder voor jezelf en dat is al een overwinning.
Liefs, Yvonne
Dank voor je herkenbare stuk Yvonne.
Nav een telefoongesprek met mijn zusje schreef ik het onderstaande.
Intuïtie
En altijd heb ik het juist gevoeld
Dat mijn moeder mij niet zag
en mij niet om zichzelf heen verdroeg
Dat gold tevens voor onze oudste broer
die suïcide pleegde zo’n 24 jaar terug.
Onze moeder projecteerde haar eigen schaduwdelen
op onze broer
en na zijn dood
volledig op mij
Ze heeft haar hele leven lang
bewust een wig gedreven
tussen onze vader en tussen de oudste twee kinderen
Wat ze onze vader verweet
bleek zij zelf te doen
In haar handelen zit een patroon
alles wat haar niet aan zichzelf bevalt
projecteerde ze op zowel haar eigen man
en op haar beide oudste kinderen
Ze was opgenomen in de psychiatrie
toen wij heel klein waren.
Wij werden ondergebracht bij diverse familieleden.
Er is verder nooit nog een woord over gerept waarom zij toentertijd opgenomen was.
Onze moeder koos ervoor om niet naar zichzelf te kijken en aan zichzelf te werken
Ons beiden weg zettend als mensen waarmee zij geen connectie heeft
Haar eigen onverwerkte verleden
splitste ze af van zichzelf
en viel ons als oudste twee kinderen ongevraagd ten deel
Mijn zusje vertelde
dat onze moeder laatst tegen haar uitgesproken had
dat het tussen haar en mij nooit goed gezeten had
Over onze broer had ze vorig jaar
zich tegen mijn zusje eveneens laten ontvallen blij te zijn
dat onze broer Henk dood is.
Maandenlang brak ik elke keer opnieuw in snikken uit,
wanneer ik terugdacht
aan alle schade en schande die zij door haar persoonlijkheidsstoornis
binnen ons gezin en de familie aanrichtte
Mijn zusje erkende
dat ik het al mijn hele leven
goed gezien en ook gevoeld heb.
Liefde van een moeder
kun jij als kind helaas niet afdwingen
Ik liet de vrouw los die mij en mijn broer droeg en baarde
Zij die tegen haar jongste dochter, haar enige lievelingskind uitsprak
nooit iets met mij en mijn broer te hebben gehad.
Beste A.,
Wat verschrikkelijk mooi geschreven. En zoals je zusje zegt, je hebt het altijd goed gezien en gevoeld. En je mag daar verdrietig om zijn, het is niet nogal wat.
Heel veel sterkte met het verwerken en het delen van je mooie, eerlijke en confronterende verhaal.
Liefs, Yvonne
Dank je wel Yvonne.
Liefs van A.
Wat ik herken, beste A. is zo’n verschil tussen de kinderen maken, volgens een waterscheiding.
Als ik er op terugkijk lijkt het bij mijn ouderlijk gezin volgens de kleur van de haren te gaan: de blonde kinderen waren voor moeder en de kinderen met donkerder haren waren van mijn vader, dus daar deugde iets niet aan.
Absurd toch.
Niet dat het zo openlijk was, maar dit was de onderstroom.
Je schrijft: Liefde van een moeder
kun jij als kind helaas niet afdwingen
Dat kun je wel proberen.
Door een levensbedreigende ziekte te krijgen b.v.
Ik heb dat gezien bij een vriendin van mij. Ik dacht opeens het door te hebben hoe die vreemde relatie van haar met haar moeder toch in elkaar stak: haar moeder was narcist. Dat was het enige dat het wrede gedrag verklaarde én dat mijn vriendin elke keer aan kwam rennen als haar moeder haar nodig had.
Op het moment dat ik haar dat vertelde aan de telefoon, had zij haar 86 jarige moeder zover dat deze letterlijk haar bed aan het opmaken was. Door haar ziekte kon zij dat niet meer. Na jarenlang verblijf in het buitenland woonde zij nu weer in de buurt en zelfs in hetzelfde flatgebouw. Zij wilde graag beter worden, want het was zo zielig voor haar moeder om alleen achter te blijven.
Mijn vriendin ontstak in woede en ontkende in alle toonaarden dat haar moeder narcist was en zeker ook niet kon zijn !
Toen wist ik nog weinig van narcisme af. De werking van de narcistische aanval, waardoor je een ondraaglijk slecht gevoel over jezelf krijgt en dus weer in het gareel van de narcist gaat lopen, had ik niet in zijn mechanismen door. De zelf-sabotage, als je dit als kind al had ondergaan, heb ik pas later bij mijzelf ontdekt.
Mijn relatie met mijn vriendin werd verbroken en een jaar later was zij dood. Nog net geen pensionado, dus veel te vroeg.
Op de rouwkaart voor haar stond de tekst: “Wij gunnen haar nu haar rust”. Sic.
Een koninklijk Wij, want moeder stond als enige overlevende op de kaart.
Ik heb nog nooit zoiets cynisch meegemaakt.
Bij leven werd mijn vriendin inderdaad niet met rust gelaten tot de dood er op volgde.
Dit wil een eresaluut voor haar zijn.
Beste A., ik herken ook dat het krijgen van erkenning van wat je jarenlang aangevoeld hebt als waarheid een vloedgolf van verdriet kan ontketenen.
Ook al ben je waarschijnlijk blij dat je die erkenning in ieder geval van je zusje krijgt.
Toen mijn oudste en blonde zus het huis uit was, richtte mijn moeder zich op mij en ik ben bezweken. Ik heb mijn milde, zondebok-broertje verraden. Ik heb de mening van mijn moeder over hem overgenomen toen.
Gelukkig heb ik hem recht gedaan in hoe ik over hem sprak bij zijn begrafenis. Daarom kan ik mijzelf weer recht in de ogen kijken.
Jeetje, het is een hele biecht geworden. Het wilde toch al een tijdje hardop gezegd worden. Jouw verslag slaat ook erg op mij, beste A.
Dank voor het delen van jouw verhaal
Hoi Heleen,
Dank je wel voor je hartverwarmende reactie.
Schrijnend ook om te lezen hoe het toe ging in jouw gezin van oorsprong en hoe jij je vriendin de ogen probeerde te openen en waartoe dit geleid heeft.
Ook herken ik wat je schrijft over je inmiddels overleden zondebok broertje.
Net als jij heb ik ook hem op een gegeven moment verloochend niet wetend wat er zich toen allemaal onder de waterspiegel aan het afspelen was.
Je deed hem recht door de wijze waarop je zijn begrafenis over hem sprak en kon het daarna los laten.
Ik regelde eea voor zijn kinderen en kan mijzelf ook weer recht in de ogen aan kijken.
Dank je wel voor je openhartige reactie waar ik eveneens veel aan heb.
💛 Abeltje
Ik ga het boek ook bestellen, als ik klaar ben met het werkboek. Ik heb al allerlei inzichten opgedaan door het boek en ook door de informatie op internet en het tweede boek lijkt me zeker een waardevolle aanvulling.
Wat de link is tussen de narcisten in mijn leven en mijn jeugd, ik moet dat stuk nog ontrafelen. Ik vind dat ook een beetje een “listig” iets, maar dat is mijn mening. Ik wil zelf ook niet in een positie belanden, dat ik zo veel ga graven in mezelf, dat ik me uiteindelijk té verantwoordelijk ga voelen voor het zieke gedrag van een ander. Maar goed, dat zeg ik nu, ik ben nog niet aan dat stuk toe op dit moment. Eerst maar eens in mijn hoofd los komen van dit laatste exemplaar.
Yvonne, knap hoe je je verhaal hebt opgeschreven. Wat ontzettend moeilijk moet het zijn, om geen contact te hebben met je kinderen. Ik wens je heel sterkte toe.
Dank je wel M voor je reactie.
Je schrijft “Ik wil zelf ook niet in een positie belanden, dat ik zo veel ga graven in mezelf, dat ik me uiteindelijk té verantwoordelijk ga voelen voor het zieke gedrag van een ander”.
Ik denk juist, dat hoe meer jij jezelf begrijpt, alles herkent van hoe het gekomen is, dat je dan juist beseft dat jij niet verantwoordelijk bent of gaat voelen voor het gedrag van een ander.
Het enige waar jij verantwoordelijk voor bent, is jou eigen gedrag. Het zou wat zijn dat je dan ook nog eens verantwoordelijk word gehouden voor het gedrag van een ander… pfff das vermoeiend 😀
En je komt er wel achter, wat de link is tussen de narcisten in jouw leven en jouw jeugd. Tijd…het kost tijd. Geen haast, neem je tijd. Ik heb er ook een aantal jaren over gedaan om dat een plek te geven.
Liefs, Yvonne
Beste Yvonne en anderen,
Dank voor je schrijnende en mooie verhaal! Hoewel het soms moeilijk is om weer te lezen over narcistische mishandeling omdat het van alles weer oprakelt, is het ook weer zo inzichtgevend om te lezen. Het tweede boek deed weer allerlei kwartjes bij me vallen en bood me bovendien zoveel adviezen hoe ermee om te gaan. Over gedragingen en mensen die niet kloppen, over dingen waar ik toch mezelf weer de schuld van geef, over waar je het allemaal in tegenkomt, de herkenbare verhalen die steun en erkenning geven etc.
Maar inzicht alleen helpt je niet altijd verder: verder komen is belangrijk, en daar is het tweede boek echt handig bij. Het herkennen van complex trauma en alles wat daarbij komt kijken is echt helend en geeft je opeens ook mogelijkheden om de dingen anders te doen. Dit alleen al is vele dikke boeken waard want als je je eenmaal beseft wat dat betekent… Het tweede boek is wat dat betreft het echt meer dan waard.
Sterkte,
Sander
Ja mooi is dat he? Ik heb er ook enorm veel aan en raad het ieder aan. Dank je wel voor je reactie!
Wat fijn om te lezen dat ondanks de hele heftige dingen die je hebt meegemaakt, er toch een opwaartse lijn te zien is, dankzij Iris boeken, je therapeut en niet te vergeten jouw kracht. Heb bewondering hiervoor Yvonne! En ik ben blij te lezen hoeveel ook Iris tweede boek voor jou betekend heeft, ik heb dat net zo ervaren. Ik heb van sommige lezers gehoord dat ze het bij het eerste boek laten omdat ze denken dat het tweede boek vooral herhaling is van haar werkboek, maar niets is minder waar. Er worden zoveel nieuwe en belangrijke dingen in het tweede boek behandeld! Ik heb het nu al een paar keer gelezen en ontdek nog steeds nieuwe dingen, die me veel kracht en hoop geven.
Lieve groet,
Fleur
Dank je wel Fleur voor je lieve en positieve reactie.
Net als jij kan ik het tweede boek aanraden. Het is alles behalve herhaling. Ik zie het als een aanvulling, een verdieping op nieuwe inzichten.
Ik hoop eigenlijk dat met mijn verhaal ik anderen overhaal om het boek ” je leven in eigen hand” te gaan lezen. Zoals de titel aangeeft, het gaat om jou.
Ik heb er nieuwe onderwerpen in gelezen waarvan ik nog niets wist, of waar ik nu een heel ander inzicht op heb gekregen. En ik gun ieder die narcisme heeft meegemaakt alle geluk…en soms heb je daar wat hulp bij nodig.
Wat ik ook fijn vond, was de herkenning in de ervaringen van anderen in het boek.
Nouja…kan er over door gaan, maar lees het mensen!!!