Dit is een gedicht van Naomi.
Niets is wat het lijkt
Voor hem, zo blij
Komt dat door mij?
Niets is wat het lijkt
Voor mij, een beetje pijn
maar dat gaat wel weer over
Een klein gebaar
Het betekent veel voor hem
Maar hee, ik raak mezelf kwijt
Mijn grenzen verleggen
anders blijft hij me zeggen
Hoe rot hij zich voelt
Het was vast niet zo bedoeld.
Niets is wat het lijkt
Steeds meer gevangen
Ik voel mijn verlangen
naar mijn vrijheid.
Maar hij laat me niet los
Hij laat me niet gaan
Maar hij staat er niet bij stil
dat het ten koste van mij zal gaan.
Niets is wat het lijkt
Verkeerde interpretatie
en weer zo een situatie
waarin geen uitweg lijkt te zijn.
Het grijpt me naar de keel
Steeds maar doen wat hij wil
Ook al doe ik mijn best
Ik houd mezelf voor de gek
om te overleven
Ik weet hoe het moet
Alles komt toch wel goed
het kan niet anders.
Maar bij ieder gevecht
Door de dingen die hij zegt
Kom ik in de knel
en verlies ik een stukje van mezelf.
Niets is wat het lijkt
Het is als hekserij
Cruella is er niets bij
Hoe kom ik dan los?
Het heeft me al teveel gekost
Ertegenin gaan heeft geen zin
Dan pakt hij me weer in
Ik moet voor mezelf gaan staan
Al het schuldgevoel laten gaan
en voor mezelf durven kiezen,
Ookal betekent dat mijn dierbaren verliezen
En dan voel ik de pijn
van hoe het geweest had kunnen zijn
en dat dat nu kapot lijkt door mij
Maar alleen dan ben ik
Vrij
9 reacties op “Niets is wat het lijkt”
Knap beschreven! Maar laat je niet gevangenhouden door een illusie, wat had kunnen zijn, dat bestaat niet. Het is een illusie waar je mee voor de gek wordt gehouden. Jij voelt liefde en hij? Sterkte! Stop je energie in jezelf. Dan kom je er beter uit en mag je trots zijn. En onthoud: het is niet jouw schuld. Want dat wordt je aangepraat en dat klopt niet.
De pijn, het onbegrip en de wanhoop prachtig samengevat!
Soms vraag ik me af of we ooit helemaal ten volle zullen weten wat ons is aangedaan. Ik ben nu 50+, maar merk nog steeds hoe bepaalde herinneringen taboe voor me zijn. Ineens schieten je dingen te binnen en dan denk je dat kan toch niet met die bedoeling gebeurd zijn, maar waarschijnlijk is dat dan dus wel zo gebeurd. De kracht waarmee je het uit je bewustzijn probeert te houden, geeft al aan hoe verwrongen dit zich al die jaren in je geheugen heeft schuilgehouden.
Niets is wat het lijkt,…,
een klein zinnetje waar hele werelden achter schuil gaan.
Van buitenaf zie je niets geks, maar eenmaal binnen schrik je. Hier klopt iets niet. Wat is hier aan de hand ? Hoe verborgen en duister kan iets zijn ? Terwijl het er vanbuiten zo vriendelijk uitziet.
Het heeft mij wel geleerd dat je niet snel kan oordelen over bijv. breuken in een familie. Omstanders zien niet wat er zich heeft afgespeeld. Het echt uitgebreid vertellen doe je liever niet, het is te pijnlijk.
Loslaten , en opgeven wat je zo graag had willen hebben, een normale , liefdevolle band, dat doet pijn. Erkennen dat het er niet is, zelfs nooit geweest is, doet pijn. En toch zat er niets anders op.
Na afstand, afscheid, rouw, is daar het leven: knisperend zacht het daglicht, de bloemen, de lucht, de vogels, je lijf en je loopt de wijde wereld in.
Precies Janine hoe je het beschrijft. Vrij zijn is ook niet langer de noodzaak voelen om het aan derden uitgelegd te krijgen. Vrij zijn is kiezen voor een ander leven.
Mooi omschreven, ja met de narcist is alles een schijnwereld
Mij werd de ogen geopend door een onderstaande vergelijking die mij werd gezegd:
Je bent als een paard in een donkere stal, bang voor wat er buiten is.
Maar buiten is een zonnige wei! En steeds als je een stapje richting de deur zet.. Ga je er 3 achteruit.. Maar uiteindelijk zul je de de warmte van de zon voelen… En je zult na een onwennige stap in die wei vrijheid voelen.. Je kunt galopperen! Zon op je huid en en wind door je manen! En je voelt met elke stap je kracht toenemen!
Prachtig alsook alle reacties hierboven. Ook aan rouw komt een einde, het schuldgevoel houd wat langer aan, speciaal voor jou, om het te onderzoeken. Want het is dit schuldgevoel waardoor hij heeft kunnen overleven. Jou kleineren en bang maken is wat hem groot maakte. Jou afhankelijk maken van zijn goedkeuring, de goedkeuring waar jij je hele leven waarschijnlijk al voor hebt moeten vechten. De N buit je angsten uit en heeft voelsprieten opdat hij weet hoe je te kunnen manipuleren. Dat gaat soms hard waardoor je met tranen in de ogen je afvraagt of dit liefde is maar vaker manifesteert zich dit gedrag als een sluipmoordenaar. Het vreet je stukje voor stukje leeg van binnen. De constante twijfel, wanhoop, angst maar ook energie die dit vraagt….pfff.
Ik ben ervan af, heb het vorig jaar kunnen afsluiten, heb het schuldgevoel naast me neergelegd, heb mijn ouders ‘vergeven’, heb de energie gepakt om me om mezelf te richten. Ik ben er nog niet maar het gaat steeds beter. Er zijn nog meerdere trauma’s die ik te verwerken heb.
Hopelijk geeft het je troost dat je er niet alleen voor staat dat je mede lotgenoten hebt en alle sterkte gewenst voor je herstel en terugkomst naar je eigen IK. Veel liefs.
Niets is wat het lijkt. Hoe waar is dat! Toen ik jaren geleden trouwde dacht ik dat ik de prins op het witte paard had getroffen. Hoe bedrogen ben ik uitgekomen. Het bleek, na 43 jaar huwelijk en vechten voor een goede verstandhouding, de satan op het zwarte paard. Ik was ervan overtuigd dat wij voor elkaar zouden zorgen, wat er ook gebeurde. En nu, drie jaar na de scheiding en vele pogingen, vooral van mijn kant, om een soort van vriendschap te onderhouden, we hebben tenslotte ook samen twee kinderen, ben ik ziek, ongeneeslijk. Ik heb hem dat ook laten weten, in de hoop dat ik hem toch nog eens kon zien en spreken, kijken of we alle kou toch uit de lucht zouden kunnen krijgen. Het antwoord? “ik heb wel medelijden met je maar voor de rest niets” . Die brief begon trouwens met een opmerking dat het eigenlijk mijn verdiende loon was voor alles wat ik hem heb aangedaan. Hoe zwart is je karakter dan?
Mieke, wat afschuwelijk!
Ik heb een paar jaar geleden na de diagnose van een ernstige ziekte hetzelfde meegemaakt, maar dan met mijn familie.
Het heeft mij wel gelijk doen beseffen, dat dit soort uitspraken de paniekbewegingen zijn van een narcist in nood. Dit is zó ziek, dat ziet zelfs een leek. Het heeft niks met jou te maken, hier is een narcist aan het woord van wie empathie wordt gevraagd en die daardoor in een ernstige identiteitscrisis terecht komt. Vervolgens zegt hij dan iets dat ZO wreed en krom en stuitend is, dat iederéén daarvan totaal uit het veld geslagen zou raken en daardoor emotioneel voor hem naar veilige afstand getorpedeerd zou worden. Alles is namelijk geoorloofd voor de narcist om zijn imago te beschermen en elke ‘aanval’ daarop ver buiten de deur te houden. Hij heeft vast wel ergens een vaag besef van dat wat hij zegt verschrikkelijk is, maar dat is voor hem nog altijd van totaal ondergeschikt belang aan het zelf als ‘winnaar uit de strijd’ te komen.
Ik hoop dat je dit ook kunt zien..volgens mij wel, blijkens je laatste woorden.
Je hebt nu al je energie nodig voor jezelf en de mensen om je heen die wel om je geven en van je houden. Ik wens je heel veel sterkte Mieke!