Dit is een gastcolumn van Cindy.
Sinds ik ontdekt heb ik dat slachtoffer ben van narcistisch misbruik heb ik veel over mezelf nagedacht. Maar op de goeie manier. Er is een periode Ervoor en Erna. Dus voor die ontdekking trok ik alles in mezelf in twijfel. Maar Erna kan ik mezelf met mededogen onderzoeken.
Hier komt ie: waarom bleef ik, na te zijn opgevoed door een openlijk en een verborgen narcistische ouder, toch steeds dat soort types opzoeken? ‘Ja, omdat je niet anders kende’, zul je zeggen. Of ‘doordat je nog niet wist dat je mishandeld was’. Daar zit wat in. Maar belangrijker nog: ik was mezelf kwijt, daar hadden mijn ouders wel voor gezorgd, en daarvoor in de plaats was een braaf, lief en superempathisch meisje gekomen. Van binnen voelde ik niets meer en daarom hunkerde ik naar aandacht en bevestiging van anderen. De fuik waar narcisten je inzuigen. Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer).
Dus, afhankelijk gemaakt van dat soort aandacht, had ik ook als volwassene vriendschappen of relaties met narcisten. Ik kende normaal menselijk contact eigenlijk helemaal niet. Sterker nog, bij normale mensen voelde ik me niet op mijn gemak. Ik had steeds het idee dat ik iets gemist had in wat ze zeiden of dat er nog iets ging komen. Vond het zo raar dat de beschuldigingen, vernederingen en insinuaties uitbleven. Ook vond ik die mensen maar saai. Ze zeggen wel eens; ‘als kind heb je dorst’ (je bent afhankelijk van anderen), ‘dus als er alleen slootwater blijkt te zijn dan drink je dat’. Nou, ik had zoveel slootwater gedronken dat ik de smaak van kraanwater niet herkende en bestempelde als vies.
Dat was dus nogal een ontdekking, want ik wil het de rest van mijn leven echt niet met slootwater blijven doen. Elke dag neem ik wat slokjes kraanwater, om me aan die smaak te laten wennen. Ik klets even met de heel normale buurvrouw. In de supermarkt ga ik altijd met mijn spullen naar die superaardige caissière, die me ‘moppie’ noemt. Mijn vriendenkring is een stuk kleiner geworden omdat ik nu door heb dat slootwater slecht voor me is.
Mijn leven tot nu toe was niet leuk en daar kan ik over klagen, maar ik zie ook wel dat ik een stuk verantwoordelijkheid te nemen heb. Toen een paar weken geleden bleek dat de vent die ik had ontmoet en wat zo veelbelovend begon, toch weer op je weet wel uitdraaide, heb ik me 2 dagen opgesloten in mijn huis met heel veel wijn en chocola (mijn troostvoer). Ik zag geen reden meer om nog buiten te komen en aan het leven deel te nemen. Toen heb ik mezelf wel even aangepakt, want er zouden nog best wel eens leuke mensen en fijne dingen voor me in het verschiet kunnen liggen. Ik moet mezelf en het leven nog niet afschrijven. Ik heb veel geleerd en sta een stuk bewuster in het leven.
En ik blijk helemaal niet zo braaf en lief te zijn. Mijn ouders hebben het contact met mij verbroken (daar dreigden ze altijd al mee en nu deden ze het eindelijk). En natuurlijk is dat heftig, maar een leven Lief en Braaf, zonder ooit mezelf te kunnen zijn, zonder ooit te weten wie ik ben en wat ik wil, maakte me super ongelukkig. Dus wereld, hier ben ik. Ik heb geen idee welke kant het op gaat, maar wat ik wel weet is dat het mijn stappen zijn die ik zet. En daar ben ik trots op.
28 reacties op “Waarom ik narcisten op bleef zoeken”
Wat heb je dit ontzettend mooi en treffend beschreven. Ook ik ben kind van narcistische ouders, ook zij hebben het contact met mij verbroken na lang dreigen en ook ik tref vooral de mannen met narcistische trekken. Ik ben alleen wel het vertrouwen in mijn medemens kwijtgeraakt en durf een nieuwe relatie niet meer aan te gaan, mijn filter lijkt stuk. Maar ik blijf hopen op beter…..
Hoi Eva,
Ben blij dat je wat aan mijn blog gehad hebt. Wens je veel sterkte en vertrouwen. Zet vooral je eigen stappen, daar gaat het om.
Cindy
Zo herkenbaar dit allemaal… keer op keer dezelfde ‘ fout’ vanuit mij de liefdes van mijn leven maar vanuit het narcistische perspectief misbruik. Een kapot signalerings systeem waarin ik moet letten op dat wat voor mij goed is juist niet goed is…erg ingewikkeld en bij het minste of geringste haak ik al af. Geduld is belangrijk vooral voor mijzelf.
Voor mijzelf is vooral naar mijzelf
Wat een mooie bijdrage Cindy!
Ik herken veel, niet alles, wel veel. Vooral dat slootwater.
Ik ben namelijk plusminus net zo’n geval ;-).
Van huis uit leerde ik dat ik lief moest zijn, vol empathie, mezelf moest geven to the max, dat mijn bestaansrecht was die ander te pleasen, dat alles mijn schuld was… en dat ik eigenlijk helemaal niet aardig ben en het mij nooit zal lukken om het goed te doen. Dat ik eigenlijk heel raar ben en het daarom altijd fout doe.
Daarnaast deels opgevoed door een lieve oma, bijgestaan door een goedbedoelende tante en oom… en ook andere goede voorbeelden gehad als kind.
Mijn story is niet tegen de fouten mannen aanlopen en dan blijven hangen, maar tegen de fouten mannen, collega’s, vrienden etc blijven aanlopen (er eerst kort intrappen)… dan redelijk snel doorkrijgen waar ik mee te maken heb en dan pogen te ontsnappen (wat ze niet pikken zonder je te willen afslachten). Iets te vaak afgeslacht worden maakt ook diepe littekens kan ik uit eigen ervaring zeggen.
Zoals elke narcist anders is, is ook elk mens anders. En daarom kan narcistisch misbruik ook andere patronen kennen. In tegenstelling tot bij veel lotgenoten gaat het mij niet om de erkenning die narcisten in het begin zo mooi kunnen geven (grooming is niet nodig zeg maar), maar gaat het wel net zoals bij jou om het “gedrag van gezonde hechting wat soms zo vreemd op mij overkomt dat ik het niet herken… dat ik er in eerste instantie niet naar toetrek”. Oftewel ik voel me thuis bij mafkezen. Inmiddels is mijn intern stemmetje die bij nieuwe mensen aangeeft dat ik me toch wel erg fijn voel, hét moment dat ik ga nadenken. Is dit omdat ik mij écht veilig voel? Of herken ik onbewust iets?
Sinds ik dit weet, experimenteer ik met de omgang met gezonde mensen. Vooral in de wetenschap dat hoe narcissen je ziek kunnen maken, gezonde mensen je ook kunnen helpen te leren wat ook al weer normaal is. Ik leer van ze en las ooit ergens dat gezonde hechting in de goede zin besmettelijk is. -jullie begrijpen dat in mijn geven verstoorde hechting door narcistische mishandeling mee heeft gespeeld, dat zal niet bij iedereen zo zijn… al maakt een foute hechting (door narcist of niet) je sowieso kwetsbaarder voor (narcistisch) misbruik op latere leeftijd… las ik ook ergens.
Sinds 3 jaar noem ik mijzelf genezen van complexe ptss na emotionele mishandeling. Alhoewel -mijn mening- ik denk dat dat betekend dat je je leven lang alert moet blijven op terugvallen (dat geldt voor mij in elk geval). Het tegen gezonde mensen aanschurken doe ik al jaren en het heeft me geen windeieren gelegd.
Die stappen voor mijzelf ben ik dus 2-3 jaar geleden ingestapt. Geen idee waar het mij brengen zou. Ik ben die periode ingestapt met een vrolijke noot: “het is nooit te laat om je dromen na te jagen”. De mijne werd… om dat te doen wat ik eigenlijk wilde. Ik ging met vrolijke zin mijzelf onder de projecties vandaan halen. Ik ben gaan studeren. Ipv zorg en welzijn (dat zou volgens moeder mijn missie zijn)… ben ik de stedelijke (bouw) ontwikkeling ingegaan. Nu druk met mijn scriptie. De bijpassende baan heb ik al.
Waar het jou gaat brengen Cindy ik weet het ook niet. Wat ik wel weet is dat ik je net zoveel plezier gun als ik gehad heb tijdens mijn stappen. Veel geluk gewenst!
Super, ik vind je een kanjer, de bouw ingegaan! Ik hoop veel succes voor je en veel plezier!
Hoi Elisabeth,
Wauw, wat een verhaal. Deels heel herkenbaar voor mij. Vooral deze zinnen zetten mij aan het denken: ‘ Oftewel ik voel me thuis bij mafkezen. Inmiddels is mijn intern stemmetje die bij nieuwe mensen aangeeft dat ik me toch wel erg fijn voel, hét moment dat ik ga nadenken. Is dit omdat ik mij écht veilig voel? Of herken ik onbewust iets?’
Dank je wel, hier ga ik eens op broeden.
En wat stoer dat je de bouw in bent gegaan!
Cindy
Vind ook dat je dit heel mooi hebt verwoord. Vroeg mij altijd af waarom ik al 24 jaar ” verslaafd ” ben aan een narcist. Altijd gehoopt dat hij van mij zou houden, want daar heb ik zo ‘ n behoefte aan – maar dat ging / gaat niet gebeuren. Er regelmatig een punt achter gezet, maar zoek toch steeds zelf weer contact in de hoop dat hij nu veranderd is. Nu begrijp ik waarom ik doe wat ik doe.
Hartelijk dank.
Dank je wel Cindy. Dit brengt me weer een stukje verder. Ik ben nu ruim 8 maanden bezig om me los te maken van mijn man en daarbij komen veel jeugdherinneringen omhoog. Mijn moeder heeft het pad geëffend voor mijn man. Langzamerhand begin ik te zien dat ik niet gek ben maar omgaan met gewone mensen is een groot probleem. Ik ga ook proberen om langzaam aan kraanwater te wennen. Ik hoop dat ik in staat zal zijn om me aan normale mensen te gaan hechten. Ik moet een nieuw leven beginnen.
Nogmaals bedankt en veel geluk
Tineke
Hoi Tineke,
Wat verdrietig, de fuik van je moeder die werd overgeheveld naar je man. Waardoor jij opnieuw gevangen was. En je bent ontsnapt! Wat goed. Nee, je bent zeker niet gek. Wel beschadigd, maar met jou is niks mis. Sterkte met je eigen leven!
Cindy
Dank je wel, Cindy! Dit geeft mij een enorm inzicht!
Mooi hoe alles precies op de juiste tijd voorbij komt.
Groetjes, Marjan
Ps ik ben 48.
Beste Cindy,
Wat pijnlijk dat je ouders het contact met jou hebben verbroken. Dat is voor een kind een onbegrijpelijke (om niet te zeggen onvergeeflijke) daad. Nou ben je natuurlijk geen kind meer, maar we hebben altijd nog een inner child, althans zo zie ik dat. Wellicht kan je het ontbrekende contact met je ouders vervangen door een goed contact met jezelf op te bouwen, je eigen beste vriendin worden. Ik heb zelf het contact verbroken met mijn broers en zussen. De volwassene in mij wilde mijn familie verlaten, maar mijn inner child stribbelde heel erg tegen. We konden het niet eens worden. Ik heb toen mijn inner child laten weten dat haar broertjes en zusjes mee mochten. Zodoende heb ik de behoefte en het gevoel van mijn inner child erkend. Toen werd ze rustig en konden we samen weggaan zonder drama. Dit is maar een voorbeeld van hoe ik vriendschap met mijzelf sloot. Ik kijk de laatste tijd graag naar een van de vele video’s op youtube van Jerry Wise, een systeemtherapeut. Wellicht een alternatief voor een fles wijn.
Hoi Miep,
Die fles wijn (verdeeld over een paar avonden) komt soms voor en ik heb er zelf geen moeite mee. Zeker niet in combinatie met chocola 🙂 Ik begrijp wel heel goed wat je hier zegt en ga die filmpjes eens kijken.
Cindy
“Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer).” Hoe waar is dat? In mijn geval in ieder geval zeker. Een paar maanden geleden kreeg ik te horen dat ik ongeneeslijk ziek ben. Dat betekent nogal wat. Hoe lang ik nog heb weet ik niet en wil ik ook niet weten, wil nog van elke dag genieten die ik heb. Natuurlijk zocht ik hulp en steun bij mijn kinderen, maar het ongelooflijke gebeurde, zij verbraken elk contact met mij. Mijn ex, een narcist, stuurde me nadat hij het hoorde een brief waarin hij min of meer zei dat hij dan wel medelijden met me had maar dat het mijn eigen schuld was, straf voor wat ik “hem aangedaan had”. Drie jaar geleden kon ik het niet meer aan met hem, na een huwelijk van 43 jaar, en ben van hem gescheiden.
Mijn dochter, waarmee ik zeker ook de laatste jaren een heel goed contact had, heb ik nog proberen te overtuigen dat ik haar nodig heb, maar ineens, out of the blue, kwamen er alleen van haar kant allemaal verwijten over de manier waarop ik met haar omgegaan ben. Ik zou haar nooit gehad willen hebben, haar altijd hebben afgewezen en nog meer. Allemaal onwaarheden, wat ze ook wel weet als ze goed nadenkt, het was namelijk haar vader die haar afwees, die, zoals ze zelf trouwens altijd zei, een muur om zich heen bouwde zodra iemand van ons iets van hem vroeg.
Ook mijn zoon wist mij altijd te vinden wanneer hij ergens hulp bij nodig had, op wat voor manier dan ook.
Er kwam in dit geval een moment, bijna twee jaar geleden, dat ik hem even nodig had. Het antwoord? Hij liet niets meer van zich horen, blokkeerde me op zijn telefoon en facebook en ik kan hem alleen maar bereiken wanneer ik hem een brief stuur waarbij ik dan maar moet hopen dat hij het leest. Antwoord heb ik in ieder geval nooit gekregen.
Het gevolg van een en ander is dus dat ik er wat mijn familie betreft alleen voor sta.
Ik heb de uitvaart zelf geregeld maar wilde graag met mijn dochter overleggen over de tekst van de rouwkaarten. Toen ik haar dat vroeg kreeg ik te horen dat ik dat zelf maar uit moest zoeken. Ik had het immers zelf geregeld en moest dit dan ook maar zelf doen.
In de tijd waarin ik nu ziek ben heb ik een paar keer een bericht op facebook gezet waarin ik hulp vroeg voor een paar dingen die moesten gebeuren en waartoe ik veel zelf geen kans zag, het was de facebook pagina voor inwoners van het dorp waar ik woon.
Ongekend veel reacties kwamen daarop, mensen die spontaan hun hulp aanboden.
Het gevolg is dat er nu veel mensen zijn die regelmatig informeren hoe het met me gaat, langs komen en één daarvan belt me ook elke morgen om te vragen hoe mijn nacht geweest is en even een praatje te maken.
Aan mij? Dat mens dat altijd gebruikt werd wanneer ze me nodig hadden en nooit zelf wat mocht vragen?
En ja, ze doen “normaal”, beschuldigen en beledigen me niet, geven me raad maar nemen het me niet kwalijk als ik die raad niet opvolg, geven me een knuffel, zeggen je gewoon dat ze van me houden, noemen me lieverd en zo. Heel vreemd, dat was ik dus niet gewend en een knuffel terug geven voelt ook nog steeds heel vreemd, ik heb daar nog steeds moeite mee. Heb ook steeds de neiging alles weg te geven aan hun, alsof ik toch hun liefde en aandacht moet kopen, en dat is beslist niet zo.
Alles heeft een reden, zeggen ze wel eens, en dat blijkt ook zo te zijn. Het heeft zo moeten zijn dat juist nu al die mensen in mijn leven verschijnen. Zo is er bijvoorbeeld een vriendin die ik meer dan 45 jaar geleden voor het laatst gezien heb en afgelopen zomer weer in mijn leven verscheen en er echt altijd voor me is, ondanks haar eigen beperkingen van ernstige COPD. Ik zeg wel eens tegen haar dat ik me bezwaard voel maar dat wuift ze direct weg. Zal er een dag komen dat ik dat zomaar kan aanvaarden? Ik hoop het en ik wil het, werk er aan.
De conclusie van dit verhaal, ik had in mijn leven niet te maken met één maar met drie narcisten, mijn nu ex en mijn kinderen. Het is hard dat te moeten aanvaarden. Het is toch logisch dat je, op het einde van je leven, het liefst omringd zou willen zijn door de mensen die een groot deel, meer dan de helft, van je leven heel veel voor je betekent hebben. Aan mij om dat wel te gaan aanvaarden en blij te zijn met al die mensen die mij wel nemen zoals ik ben.
Hoi Mieke,
Nou vrouw, dat is niet niks. Wat een schokkend verhaal. Maar wat fijn dat je nu gezonde mensen om je heen hebt, dat je steun krijgt. Dat is je van harte gegund. Sterkte met alles,
Cindy
Beste Cindy,
Stoppen met het verder opzoeken van mensen met een narcistische stoornis gebeurt vanzelf zodra het gehele plaatje je duidelijk is. Pijnlijk als naaste familie dan het contact met je verbreekt of nalaat ooit nog te reageren. In zekere zin moet je dit toch zien als een overwinning. De persoon of personen in kwestie is duidelijk geworden dat je definitief niet in hun patroon gaat passen, dat ze niets meer van je hebben te verwachten. Iets van empathie, waar jij op hoopt, kunnen zij niet ervaren, ofwel iedere gek z’n gebrek. Vrienden kun je wel zelf uitzoeken, familie daar ga je in die zin niet over, daar heb je mee te dealen. Het beeld van wat normaal is kan per persoon sterk verschillen. In mijn geval was ik vanwege mijn ‘anders zijn’, weet nu autisme, het buitenbeentje. Degenen met de narcistische stoornis weten dankzij hun masker juist voor normaal door te gaan, ofwel dat de verhoudingen niet lopen heeft met mij te maken. In de geest van het gehandicapt zijn heb je in dat geval het nadeel van de twijfel en degene die voor normaal weet door te gaan voldoet automatisch aan de norm en geniet het voordeel van de twijfel. Door de ander als afwijkend en onaangepast te bestempelen voelt de meerderheid zich automatisch aangepast en normaal. Mijn familie is van het liberale snit en blijft erop aandringen dat ik verander en zaken ànders ga zien, ook al is dat voor mij fysiek en psychisch onmogelijk. De “normale” mensen staan in mijn verhaal aan de kant van mijn familie. Een relatie zat er voor mij zo nooit in ongeacht wat ik deed of juist naliet. Zodra ik mijn strategie veranderde ontstond automatisch een ander probleem.
Vrienden kun je zelf uitzoeken. En dat heb ik ook zeker gedaan in de loop van mijn leven. Wezenlijke zaken laat ik dan ook niet door mijn familie regelen, maar door anderen uit mijn netwerk.
Hoi Willem,
‘Vrienden kun je zelf uitzoeken’, zeg je. En zo is het maar net. Ik ben blij dat je dat hebt gedaan en goeie mensen om je heen hebt. Je lijkt me een slim en integer persoon. Je bent niet meer uit te spelen tegen jezelf lijkt me. Gelukkig maar.
Cindy
Tja, mensen met complex trauma zijn ernstig beschadigd. Dat moeten we onszelf wel voor houden. Pas na intensieve behandeling volgt langzaam herstel. Ik merk dat ik steeds meer in staat ben om op aardige, normale mensen hartelijk te reageren en minder op mijn hoede te zijn omdat ik nu weet te onderscheiden wat niet normaal gedrag is. En daar hoef ik niet meer bang voor te zijn, ik bescherm mezelf tegenwoordig alleen wanneer dat echt nodig is. Althans, steeds meer en meer lukt t om mensen te vertrouwen omdat ik kan zien dat ze te vertrouwen zijn, Als je met narcistische mishandeling opgegroeid bent dan trap je er steeds weer in. Dat hoef je jezelf niet te verwijten, dat is niet jouw schuld. Helaas moet je wel zelf stappen nemen om hier van te herstellen. Van de dader(s) hoef je echt niets te verwachten. Hun straf is jouw reactie: no contact. Dat heb je nodig om bij te komen, en om er niet meer in verstrikt te raken. Voel je daar vooral niet schuldig over. Laat de narcisten in vredesnaam in hun eigen sop gaar koken. Ze hebben al veel te lang op jouw goede moed geparasiteerd.
Nu is het tijd om van het Donkereind het lucht te stappen. Ik gun het jullie allemaal!
Hoi Marjet,
Mooi, je reactie. Ik verwijt mezelf trouwens niets. Maar vond het wel belangrijk het patroon te herkennen waar ik in vast zat. Toen ik het herkende, kon ik er namelijk iets mee. De boeken van Iris Koops, zeker het tweede boek (hoofdstuk 5), hebben me hierin echt geholpen. Voor mij geen slootwater meer (mocht ik nog eens een slokje nemen dan herken ik dat het niet goed voor me is).
Cindy
Lieve Cindy, wat een goede bijdrage! Ja heel herkenbaar. Het enige waar ik altijd toch moeite mee heb is dat je schrijft over dat stukje eigen verantwoording. Een narcist maakt je tot zo’n mens: lief, braaf, afhankelijk en zo. Je bent alleen dát nog maar. Boos zijn, tegengas geven, je eigen mening hebben of geven: dat heb je nooit ontwikkeld of mogen laten zien. Dat werd je altijd kwalijk genomen en daar werd je voor gestraft. Als je gaat zien dat je zo geworden bent door narcisten in je leven, dan kun je pas gaan werken aan je zelf. En dat is een lange weg te gaan.
Ik heb de eerste jaren vooral gewerkt aan mijn verleden herijken: wat is waar en wat was een leugen. Daarna de pijn van het afscheid nemen van mijn verleden, maar ook van mensen van wie ik dacht te houden en van wie ik dacht dat ze van mij hielden. Maar ook de onwetendheid van buiten (hulpverlening en familie,vrienden en bekenden) is een nare en pijnlijke ervaring. En dan uit zien te zoeken welke mensen betrouwbaar zijn. Ik had in het begin vaak contact met mensen die afhankelijk waren, maar wel heel lief. Die durfde en kon ik aan. Na enige tijd merkte ik dat ik alleen maar gaf en zij mij niet, dus die waren het ook niet. Ik durfde niet te levelen met mensen die gelijkwaardig waren aan mezelf. Bang dat ik gekwetst zou worden, maar ook voelde ik me steeds minderwaardig, niet goed genoeg.
Inmiddels ben ik weer wat verder. Ik heb toch een paar mensen leren kennen die ik vertrouw, waar ik graag mee omga. Ik hou het bij mezelf en dat kan zelfs bij deze mensen. Ik kan er zelfs met ze over praten, me op dat front kwetsbaar opstellen en ze helpen me zelfs. Heel fijn om te ervaren. Voelt erg veilig en zo kom ik toch een stukje verder. Zij hún mening en ik de mijne, zonder dat dat afbreuk doet aan onze vriendschap. Het is wennen, maar het is wel erg fijn leven.
Liefs, M.
Hoi M,
Wat fijn wat je beschrijft in je laatste alinea. Ik word er blij van, blij voor jou.
Weet je, ik heb gemerkt dat de term ‘verantwoordelijkheid’ best mensen kan triggeren. Voor mij zit hier helemaal niet in dat ik me zelf op de kop gaf of geef. Ik heb echt wel erkend dat ik slachtoffer was en hier ook erkenning voor gehad (therapie). Essentieel. En hierna wil(de) ik ook echt iets met mijn leven. Niet meer als een konijn in de koplampen. Hoe het voor mij is, dat heb ik omschreven. Ieder zijn eigen proces 😉
Cindy
Zo herkenbaar. Eigenlijk ook een beetje jaloers dat je ouders met jou gebroken hebben. Ik zelf was tot mn 45ste, uit met name angst, het gewillige doelwit van ouders en zus. Altijd begripvol, vergevingsgezind, opofferend. Leugens, gaslighting, smaad- en lastercampagne, vernederingen etc. Ik onderging het allemaal slaafs en met vreselijk veel empathie. Tot mn 45ste dus. Toen mijn zoon dreigde het tweede doelwit te worden, heb ik ze op meerdere manieren hardvochtig de waarheid verteld. Zonder ook maar een greintje empathie. Mijn doel was dat ik hoopte dat ze door mijn ‘gedragsverandering’ met mij zouden breken. Helaas. Ze probeerden mij te helpen, want wat ik hen voor de voeten wierp was natuurlijk gewoon niet waar. Ik beschuldigde hen van dingen die ze nooit zouden doen. Ze vroegen zich af of ik het niet tegen mezelf had. Ze dachten dat ik overspannen was en adviseerden me contact met de ggz op te nemen. Maar ondanks alle onterechte beschuldigingen zouden ze toch altijd van me blijven houden. Pffffffffff Dus moest ik wel het contact verbreken. En ja, dan ben ik nu dus voor volk en vaderland de gemene, overspannen, labiele verantwoordelijke voor de breuk. En zij worden in hun slachtofferrollen flink gepamperd door zo’n beetje iedereen die ik ken. Ondanks alle boze en beschuldigende blikken, ben ik zo blij dat ik met ze heb gebroken en ze nog ongezouten heb kunnen wijzen op de mishandelingen door hun onbehandelde stoornissen.
Hoi Suza,
Wow. Wat een verhaal. Hoe het ook gaat, het is en blijft pijnlijk. Maar waar het om gaat is dat wij vrij zijn. Sterkte!
Cindy
Dankjewel Cindy. Jij ook!!
Lieve Cindy,
Dank je wel dat je jouw verhaal met ons hebt gedeeld.
Het inzicht wat je in de tweede alinea beschrijft over de reden waarom je steeds weer narcisten opzocht, maakte bij mij iets los. Je hebt gelijk. Jij, en ook ik en velen hier met ons, kenden niet anders net zoals we niet doorhadden dat we mishandeld werden OMDAT we onszelf niet kenden en kwijt waren. Voor mij biedt dit een stukje verdieping. Dank je hiervoor.
Ook ik voelde, en nog wel eens, me niet op mijn gemak bij “mijn soort mensen”. Het soort waar ik bij wil horen maar als ik me er dan tussen begaf dan dacht ik vaak al snel “pppfft, wat een klef zooitje”. Allemaal wel leuk en aardig maar dat is niet hoe de “echte” wereld in elkaar zit. In mijn kennissenkring zit iemand die me heel vaak “lieverd” noemt en dan ben ik gelijk op mijn hoede. Ik weet dat het gemeend is maar ik krijg er de kriebels…
Normale communicatie te ervaren en oprechte empathie en medeleven te voelen bij andere mensen vind ik vaak nog net zo lastig als te bemerken dat mijn nekharen overeind gaan staan als ik me in de buurt van een narcist begeef.
Cindy, ik, op mijn stukje wereld, heet je welkom met open armen. En ik sta je aan te moedigen bij het zetten van jouw stappen. Geniet ervan met volle teugen, van de goede maar ook van de misstappen (ja, die zullen er ook zijn). Juist van die misstappen, want het is jouw recht om die te zetten.
Heel veel liefs,
Sophia
Hoi Sophia,
Mooi wat je hier schrijft, vanaf jouw stukje wereld. Dank je!
Cindy
Hey allemaal,
Dank voor de complimenten en dank dat dit zo’n mooi draadje aan het worden is. Al jaren had ik niet meer op de site gelezen. Alhoewel ik nog steeds vaste klant ben bij 1 van de therapeuten uit dit netwerk. Maar ik werd dus gegrepen door Cindy’s verhaal, die ik aantrof via een mailing in mijn mailbox. Excuses dat ik pas na dagen reageer.
Ik was me er uiteraard bewust van dat 1 van mijn strubbelingen was: mensen vertrouwen, goede hechting niet snappen (of herkennen) of raar gedrag snel genoeg spotten. Het slootwatereffect zullen we het maar noemen… dat klinkt leuker dan CPTTS -smiley met knipoog-.
Overigens zit ik niet in de bouw bouw, ik stapel geen stenen, maar ik lul alles zo aan elkaar dat er stenen in samenwerking gestapeld gaan worden (door anderen, mannen met spierballen en zo). Oftewel tools waarmee ik werk zijn, elkaar moeten vertrouwen, fijn samenwerken, onderhandelen, soms niet het achterste van je tong laten zien, soms juist wel en constant bezig zijn met mensen die elkaar niet verstaan. Vaak heb ik me afgevraagd waarom ik dit wilde… twijfel alom. Wilde ik niet te veel, zonder dat ik dat kon? Was ik niet te beschadigd? Hoe haalde ik mij in het hoofd dat ik dit kon? etc etc. Waarom had ik me toch in mijn kop gehaald dat ik een beroep wilde gaan doen waar het een deel van je taak is om constant hetgeen wat je denkt ter discussie te stellen (vaak moest ik terugdenken aan de periode dat ik van de gaslight dacht dat ik niets was, niets kon en nooit iets zou worden.
Tot mijn therapeut eens zei: het gaat er niet om of je jezelf kunt wapenen om niet weer een narcist tegen te komen. Want dat kan je niet voorkomen, er zijn er zo veel. Maar het gaat erom of je voldoende zelfvertrouwen hebt, dat als je er toch weer eens 1 onverhoopt tegenkomt, dat je weet van je zelf dat je ook over deze makkelijk heen zult komen. Toen zij dat zei ging ik anders kijken. Ipv alles lezen wat los en vast zat over narcisme, ingegeven door mijn idee dat ik koste wat het kost moest voorkomen er weer een tegen te komen…. ben ik mij gaan focussen op oefenen met goede hechting. Overigens werkte dit bij mij. Ik ben er van overtuigd dat ieder slachtoffer een eigen weg te gaan heeft. Immers heeft iedereen andere kwaliteiten.
Cindy ik hoop van ganzerharte dat je wilt blijven schrijven over jouw ontwikkeling. En waar dit alles je brengen gaat. Ook jij hebt na twee dagen opsluiten je volgende narcist overwonnen. Hulde!
Hopelijk overwin je de volgende niet met dagen, maar alleen met de aanschaf van 1 reep ;-)… net zolang tot je een lieverd krijgt die een reep voor jou koopt, omdat hij je lief vind.