Dit is een gastcolumn van Cindy.
De wereld lijkt in de ban van het corona-virus te zijn. Begrijp me niet verkeerd, het is ook een ernstige situatie. Alleen wel bijzonder hoe sommige narcisten het aangrijpen om toch weer over hen te laten gaan.
Zo hoorde ik via via over mijn moeder (die samen met mijn vader het contact met mij verbroken heeft, zie vorige blog), dat zij al een week in zelfverkozen isolatie zit. Heeft ze dan het virus? Welnee. Woont ze in een gebied waar de virus-dichtheid hoog is? Ook niet. Maar mijn moeder (openlijk narcist), maakt al een week een hoop drama en de mensen die ze er in meekrijgt (via app en social media) zijn inmiddels gaan geloven dat ze ook echt Corona heeft. Ook dan vergaat de wereld misschien niet; de meeste mensen die het krijgen hebben milde klachten. Maar niet in de wereld van mijn moeder: een echte dramaqueen die geen symptomen heeft maar op het juiste moment een zielig kuchje laat horen. Weer gaat het alleen maar over haar. Ze is kerngezond, altijd al geweest, maar draagt nu uit dat ‘haar einde nadert’.
En het raakt mij, omdat het virus voor mensen met een heel slechte gezondheid wel degelijk levensbedreigend is. Mag het dan heel even over die mensen gaan? Waarom grijpt iemand met narcisme zo vaak het podium om in alles wat er speelt een hoofdrol op te eisen?
Ik weet nog goed dat ik als klein meisje uit een klimrek viel en mijn arm brak. Nou was dat zeker niet levensbedreigend, maar mijn moeder maakte er een hele heisa van in het ziekenhuis. Eerst dacht ik nog dat ze daadwerkelijk in mijn welzijn geïnteresseerd was. Dat ze bezorgd was om mij. Maar toen we weer thuis waren, mijn arm netjes in het gips, heeft ze geen moment meer naar me omgekeken. Ze pakte slechts haar podium, daar in het ziekenhuis. Of als ze me naar school bracht. Als er publiek was, bloeide ze op. In de eenzaamheid van ons eigen huis had ik juist met het omgekeerde te maken: ze negeerde me, verweet me dat ik zoveel aandacht vroeg om mijn arm (wat niet zo was), en schreeuwde moord en brand toen ze haar teen stootte. Sorry, maar een gebroken arm is wel iets erger dan een gestoten teen. Maar niet in de wereld van mijn moeder.
In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik de normale wereld aan het ontdekken ben. Iris Koops beschrijft in haar boeken hoe belangrijk het is, en ook waarom het voor mensen die in de gekte zijn opgegroeid zo moeilijk is om vast te stellen wat normaal is en wat niet. Heel herkenbaar voor mij. Ik moet zeggen dat de normale wereld mij steeds beter bevalt. Nu staat de wereld een beetje op zijn kop door dat virus. Er worden beslissingen genomen en er worden maatregelen genomen. Logisch. Toen die kennis mij vertelde over mijn moeder, die zo dapper is gezien haar ‘ernstige situatie’, verdween alle logica. En ik wil dit niet meer laten gebeuren. Het is haar gekte. Ik heb er niets meer mee te maken. Het kan me nog wel raken, en dat mag ook. Het liefst wil ik helemaal niets meer over mijn ouders horen, maar leg dat maar eens uit aan een nietsvermoedende gemeenschappelijke kennis. Wat beter werkt is op een andere tijd naar de supermarkt gaan, want daar kwam ik haar tegen en ik weet hoe laat ze er meestal is.
Dan mag het nu weer over de normale wereld gaan, waarin we allemaal onze weg moeten zien te vinden. Binnen de normale kaders.
15 reacties op “De wereld op zijn kop”
Toen ik mijn partner er op wees dat ook voor hem de voorzorgsmaatregelen gelden en dat hij zijn handen moest wassen nadat we in de stad boodschappen hadden gedaan,kreeg ik een scheldkanonade over me heen.
Ik overdreef moest me niet zo aanstellen.
We wonen in een gebied met veel besmettingen ik ben ouder dan zestig en hartpatient.
Maar partner is niet bang hoor.
Over de risico’s voor mij denkt hij niet na.
Ik hoop dat ik dit overleef.
Prachtig verwoord! Dank je Cindy!
Zelf een paar zware Psychopaten’/NPS mensen overleefd en dat podium herken ik zó.
Voor hen die nog in het proces zitten om zich de schade af te schudden en eindelijk van het Leven te genieten….
Geloof me, het is het meer dan waard jeZelf op de eerste plaats te gaan zetten en je eigen beste vriend te worden!
Los van fantastische hulp gekregen indertijd van Jan Storms (boek: Een einde aan destructieve relaties) heb ik zelf ook veel steun, gehad en nog, aan (essentiële) meditatie en Qigong. Daarnaast lees ik dagelijks, in wat mindere tijden, graag de teksten (of kijk op YouTube) van Sadhguru. Misschien hebben anderen daar ook iets aan in hun eigen zoektocht naar wat hen helpt te helen!
De normale wereld… Ik vergelijk het alsof ik ben opgegroeid op een andere planeet, dat lijkt op aarde, waar iedereen wel dezelfde taal spreekt, maar wel alles anders is. Nu ben ik terug op aarde en moet ik alles opnieuw leren. Lastig, maar niet onmogelijk.
En wat de narcisten betreft en de crisis, ze hebben altijd een podium nodig, wat hen is overkomen is altijd vele malen erger dan wat jou of een ander is overkomen, zelfs het stoten van een teen is erger dan jouw gebroken arm. Laat je niet gek maken, jij weet zelf nu heel goed wat normaal is en wat niet. Ik had gisteravond ook weer (telefonisch) te maken met mijn narcistische ex. Hij blies hoog van de toren, zijn wil is wet, hij vindt dat het zus moet (met de kinderen) en ik moet erin meegaan. Nou, ik kan zelf goed nadenken en ik doe wat mijn gevoel me zegt dat goed is. En mijn kinderen? De reactie van mijn jongste (12 jaar) nadat ik kort had verteld wat papa had gezegd, was lekker typerend: “Sommige mensen overdrijven zo!”
Prachtig Sandra. Je bent gezegend met je zoon! Heeft alles wel in t snotje. Ik heb er ook zo’n een van 14 nu. Zo wijs. Laat zich niet uithoren over mij door de narcist, maar vertelt me alles. We mogen echt blij zijn met onze jongens. Zo’n natuurlijke wijsheid. Zo blij dat hij het gen met de stoornis niet heeft geërfd!
Ik herken dat. Narcisten zijn zelf ook bang voor ziektes (ook al laten ze het niet blijken of juist soms wel om de aandacht te krijgen), maar ziektes bij anderen of virussen zoals het coronavirus worden vooral gebruikt door narcisten om mensen aan hun te binden. Nog meer psychisch afhankelijk van ze te maken. Ze moeten alles doen om de narcist tevreden te houden. De narcist heeft hulp nodig. Gouden kinderen worden nog meer gouden kinderen als ze doen wat de narcist wil (bij hun in de buurt blijven en hun helpen bij alles).
Net als in jouw geval, ook mijn moeder (narcist) is kerngezond (87 jr). Gezonder dan wie dan ook. Logisch, ze hebben geen gevoel voor anderen (al doen ze alsof ze dat wel hebben) en kunnen de problemen die er zijn beter dan wie dan ook van hun afzetten. Ze voelen zich gesterkt door de mogelijkheid om nog meer controle te hebben over mensen juist door problemen (die ze vaak zelf creëren of verergeren). Over ziektes gesproken…Ik kan me goed herinneren dat steeds als ik mijn moeder nodig had ze er niet was voor mij (net als in jouw geval) maar andersom moesten we er altijd zijn voor haar.
Narcisten hebben maar één echt probleem en dat is dat ze niet willen worden ontdekt als narcist want dan is het spel voorbij. De leugens, de manipulaties. Als de mensen erachter komen dan hebben ze geen behoefte meer om te leven. Hun leven valt dan als een kaartenhuis in elkaar. De fake identity (narcist) heeft dan geen bestaansrecht meer en hun eigen identiteit (hun authentieke weggedrukte zelf) kunnen ze niet aanvaarden.
Ik ben zelf 2 jaar geleden no-contact gegaan. Gelukkig. Beste beslissing ooit.
Mijn ouders waren niet mijn vader en moeder
Maar gelovige mensen
Die de ware weg wisten te gaan
Ik had het goed getroffen
Mijn vader is ook een narcist, een verborgen narcist. Een bejaarde man van 85, quasi bescheiden op de ‘achtergrond’. Ik heb geen contact meer met hem, maar ik weet precies hoe hij omgaat met dit virus-tijdperk. Hij zal heel geraffineerd en subtiel zijn leeftijd inzetten en anderen inschakelen om voor hem boodschappen te doen. Hij laat het ‘uit voorzorg’ voor zijn deur zetten, zodat hij geen contact hoeft te hebben, want dat wil hij helemaal niet. Hij wil geen echt contact, kan dat ook helemaal niet, maar vindt daar ook niks aan. Hij laat ze ‘gezonde boodschappen’ halen om te laten zien hoe gezond hij leeft en gaat daarna zelf naar de winkel om veel lekkers halen om dat stiekem op te eten. Dat mag niemand weten dat hij snoept. Hij laat ze 3 keer lopen, omdat hij zogenaamd wat vergeten is. Gewoon leuk om iemand 3 keer op te laten draven. Hij zal mensen bellen om te zeggen hoe erg hij het vindt dat iemand het virus heeft opgelopen, waarmee hij ze op het verkeerde been zet. Mensen denken dat hij zo meelevend is, maar stiekem hoopt hij dat iedereen het krijgt, behalve hij. Mensen zullen voor hem koken, want hij is al zo oud en zielig en alleen: ‘Zet maar voor mijn deur en bedankt hoor’. Altijd weer weet hij mensen voor zijn karretje te spannen.
De huisarts zal overladen worden met telefoontjes van hem, want hij is zó bang voor zijn eigen gezondheid.
Het zou mooi zijn als hij eraan bezwijkt.
Oh beste M.,
Je zet me heel erg aan het denken.
Van eind 2015 tot eind 2016 werd ik erop gewezen dat ik met een verborgen narcist te doen had. Terugblikkend, heb ik gezien dat dat meer dan eens is voorgekomen.
Ik ben allergisch ervoor geworden en bij het minste geringste signaal ga ik er als een speer vandoor.
Was een van mijn ouders het? Wie dan?
En nu lees ik jouw verhaal.
Ik schrik.
Ben ik het zelf? Waar dan? Waar wel en waar niet.
Ben ook high sensitive. Ik herken wel aspecten van je vader in mij.
Dank voor deze spiegel.
Mirjam
Hoi Mirjam, verborgen narcisten… mijn vader én ook mijn moeder had kenmerken hoor! Mijn lieve kleine schattige altijd depressieve moedertje, die op die manier háár aandacht kreeg. Het is zo ingewikkeld hoe het bij ons thuis was en zo onzichtbaar voor de buitenwereld en ook voor mij lange tijd. Wat heb ik vaak met vraagtekens in mijn ogen de wereld ingekeken. Was ik dan echt? Begreep ik dan zo weinig? Hoe kon het zijn dat zij het niet begrepen? Niemand die het weet, niemand die het ziet. Ik was de l.l., de dupe. Wat een ellende is dat geweest, maar ik weet inmiddels hoe het werkelijk zat en zit. Weg ben ik uit dat grote gekkenhuis, dat hele idiote verdraaide circus. Ik heb de hele kliek achter me gelaten en ik lach, want ik voel me prima. Van de week reden we langs de woonplaats van mijn vader en ik zag hem op zijn balkon staan kletsen met een paar vrouwen die voorbij kwamen gelopen. O zo charmant en zo vriendelijk. Wat een aardige man!
Je vraagt je af of je zelf aspecten hebt van narcisme. Kan best, maar dan wil je eraan werken als je ze ziet of je schaamt je ervoor. Een narcist zal ze ontkennen in alle toonaarden. En als ie bekent, dan is het voor eigenbelang.
Liefs, M.
Mijn moeder (narcist? Borderliner?) doet dat weer heel anders.
Al anderhalf jaar heb ik geen contact met mijn ouders. Dat wil ik graag zo houden, want op praktisch vlak kunnen ze alleen infantiliseren (van echt de meest idiote simpele dingen zijn ze ervan overtuigd dat ik ze op mijn 53e nog niet kan, zoals lichtjes op mijn fiets zetten bijvoorbeeld, of een kop Senseo koffie maken) terwijl ze me in emotioneel opzicht parentificeren (beide ouders gebruiken mij graag als klaagpaal om te klagen over hun miserabele leven en hoe onterecht ze behandeld worden of om over de andere ouder te klagen, in oplossingen zijn ze niet geïnteresseerd en in mijn leven en wel en wee al helemaal niet, vertel ik iets over mezelf dan gaan ze ongeïnteresseerd uit het raam kijken). Daarnaast kunnen de kleinste dingetjes makkelijk ontaarden in groot drama met veel geschreeuw en slaande deuren, iets wat de laatste jaren bij mijn moeder steeds erger geworden is en ik echt niet meer kan verdragen.
Maar gisteren zag ik op mijn telefoon dat ze hadden gebeld. Ik dacht dat er misschien iets aan de hand was of dat ze iemand nodig hadden voor boodschappen. Toen ik het contact met ze verbrak heb ik erbij gezegd dat ze altijd contact mochten opnemen als ze hulp nodig hebben. Ik ga niet bij ze op bezoek, want dat is een te grote aanslag op mijn geestelijke gezondheid, maar ze zijn tenslotte wel bejaard en zeker nu een risicogroep.
Mijn moeder bleek geen hulp nodig te hebben toen ik terugbelde. Nee hoor, vader (86) doet de boodschappen.
Op de vraag of alles verder goed ging gaf ze geen antwoord, ze wilde alleen weten hoe het met mij ging.
Naar waarheid antwoordde ik dat het prima ging.
(Natuurlijk maak ik me ook zorgen over het corona virus, en ik vind het vervelend dat ik de komende weken thuis moet werken. Maar ik ben niet ziek, en als ik het word heb ik een voorraadje in huis (niet gehamsterd, maar gewoon de afgelopen weken al steeds wat extra meegenomen), ik heb werk dus mijn inkomen loopt ook geen gevaar.
Er zijn mensen die het veel slechter getroffen hebben nu, zoals ondernemers en zzp’ers. En niet te vergeten de mensen met chronische ziektes die ze meer kans lopen in het ziekenhuis te belanden als ze besmet worden.)
Mijn moeder klonk teleurgesteld. “Dat is het?” vroeg ze.
Eh ja, dat is het, antwoordde ik.
Nou goed dan, antwoordde ze en ze hing weer op.
Wat ze nou eigenlijk wilde?
Ik vermoed een uitgebreid antwoord hoeveel zorgen ik me maak, hoe bang ik ben, hoe ik mijn inkomen kwijtraak, hoe ellendiger hoe beter, zodat ze óf zichzelf boven mij kan plaatsen (dan kom je hier maar eten, je kunt van ons geld krijgen …. toen ik in de loop van de jaren merkte dat die hulp nooit vrijblijvend was maar dat daar allerlei voorwaarden aan werden verbonden ben ik gestopt hulp te accepteren van mijn ouders) óf een gelegenheid om de aandacht naar zichzelf te trekken. Want “hoe is het met jou” betekent bij mijn moeder helaas nooit dat ze geïnteresseerd is hoe het met jou is.
Triest dat het zo moet. De overheid roept op om ouderen en kwetsbaren zoveel mogelijk binnen te houden om te voorkomen dat ze besmet raken en ik wil best hun boodschappen voor ze doen.
Maar nee, het enige dat ze willen is aandacht en controle en die boodschappen doen ze zelf wel …. krankzinnig.
‘….vertel ik iets over mezelf, dan gaan ze ongeïnteresseerd uit het raam kijken.’
😂
Oh het is te erg voor woorden, ik lach omdat het om te huilen en zo herkenbaar is.
Ik heb al jaren geen contact meer, maar weet nog van vroeger dat als je ergens mee zat en dat meedeelde, dat dan de radio of tv harder ging…
Aan de telefoon een half uur over zichzelf praten en dan aan het eind vragen of alles goed was bij mij. ‘ Ja? Oh mooi, nou we bellen wel eens weer he?’ 😂
Heel herkenbaar. Als mijn moeder belde kreeg ik altijd een bak ellende uitgestort. Sowieso wat voor vreselijke dingen mijn vader nu weer allemaal gezegd en gedaan had en daarna ging het gesprek (nou ja, haha) over wie er allemaal ziek was of dood was gegaan in haar omgeving of in de familie (dat kon ook een achter-achternicht zijn die ze zelf niet kende) en wat voor ellendigs ze allemaal in de krant had gelezen. En dan eindigde ze de monoloog met ‘nou, jij hebt zeker ook niets te vertellen, hè’. 😂
De laatste jaren heeft ze een heel kort lontje gekregen. Beide ouders eigenlijk, maar zij vooral. Aanspreken op gedrag is onmogelijk. Dat heeft er een keer toe geleid dat ze met stampende voeten naar de zijkamer vertrok en de deur dichtsmeet toen ik vroeg of ze me alsjeblieft even wilde aankijken als ik tegen haar praatte en wilde stoppen met tv kijken.
Een andere keer dreigde ze mijn vader met een beker op zijn hoofd te slaan.
Het is desinteresse naar mij, de aandacht volledig op zichzelf richten en verder vooral véél drama en chaos.
Ik vind het triest voor ze dat ze zo zijn, dat meen ik. Maar je kunt ze gewoon niet in je leven hebben, want dan word je zelf stapeldol.
En het omdraaien, ook zoiets. Laat je zelf niets meer van je horen, dan bellen ze na 3 weken verontwaardigd ‘waarom je al die tijd niet gebeld hebt’.
Zeg je dan ‘jullie kunnen mij toch ook bellen’, dan zeggen zij vervolgens ‘nou, dat doen we nu toch?!’
Gekmakend 🤯
Allemaal heel veel sterkte gewenst!
Het zijn zulke vreemde surrealistisch tijden dat ik mij kan voorstellen dat als je pas net gaslight achter de kiezen hebt of pas net ontsnapt ben uit de ban van een narcist dat deze periode helemaal super bevreemdend over kan komen.
Het beste allemaal!
Ja, ik vind het heel apart om die collectieve verwarring nu te zien bij mensen (ook bij mezelf, want het is ook bizar waar we nu met zijn allen in zitten). Verwarring, omdat er zoveel informatie is die op ons afkomt en die steeds verandert. Steeds verandert de situatie weer en hoe zeer men er grip op probeert te krijgen, we weten niet waar we aan toe zijn. Juist die verwarring, die is zó herkenbaar hè. Natuurlijk, het gaat om twee totaal verschillende dingen, maar ik word er soms akelig van hoe herkenbaar het is als ik mensen zie zoeken naar houvast om zich staande te houden, zoeken naar waarheid en duidelijkheid, zoeken naar een manier om de ernst van de situatie te kunnen behappen. Ik vind het heel raar om te zien en soms triggert het mij. Juist door het hele surrealistische, wat jij zegt. Het is zo herkenbaar.