Dit is een gastcolumn van Moniek.
Een lang gekoesterde wens
Afgelopen maand ben ik 51 geworden. Ik besloot mijzelf voor mijn verjaardag het ultieme cadeau te geven: een bad. Het paste ruim in mijn badkamer en ik wilde het al zo lang hebben als ik destijds getrouwd was met mijn narcistische partner. Via een veiling won ik het bad van mijn dromen en het kon worden geplaatst in mijn huis. Mijn vriend vond het een geweldig idee en vol enthousiasme sleepte hij het bad naar boven. Het bleek het begin te zijn van een ontwaking in mij.
Wreed ontwaken
Mijn dochter was de eerste die het nieuwe bad claimde. Ze ging er diezelfde avond in zitten en als een prinses speelde ze met een bruisbal. Ze genoot zienderogen en ik dacht bij mijzelf ‘hier doe je het voor’. Mijn vriend was uiteraard de tweede die het bad claimde. Ik bracht met liefde een kopje koffie naar de badkamer toe en vroeg of het bad goedgekeurd was. Het werd tevreden beaamd. Geloof het of niet: het was anderhalve week later toen ik een keer in het nieuwe bad ging zitten. Ik gunde mezelf toen pas een moment in dat prachtige nieuwe bad. Het was een wreed ontwaken voor mij. Met tranen in mijn ogen besefte ik mij dat ik iedereen dat heerlijke bad had gegund behalve mijzelf. En het was nog wel een cadeau voor mijn verjaardag geweest.
Het laat je niet los
Ik voelde gek genoeg een soort schuld naar mijzelf toe dat ik er zo lang over had gedaan om te genieten van iets wat eigenlijk voor mijzelf was aangeschaft. Het gevoel van zelfverwijt liet mij niet los. Ik snapte niet waarom ik er anderhalve week voor nodig had gehad om te beseffen dat ook ik van dat mooie bad mocht genieten. En geloof het of niet, ik zag op dat moment in dat ik op heel veel gebieden in mijn leven de underdog was geweest. Alles en iedereen was belangrijker dan ik. Daar zat ik dan, in de therapieruimte van mijn traumatherapeut, compleet van de kaart. Ik durfde het eigenlijk niet eens te zeggen wat er daadwerkelijk speelde, zo laag beschouwde ik mijzelf in de rangorde.
Een helikopterkijk
Het fijne van een goede traumatherapeut is dat je een helikopterkijk op je eigen leven kan nemen. Zaken die als een berg lijken zie je opeens in het juiste perspectief. Zo zag ik op dat moment waar het probleem daadwerkelijk zat. Ik gunde mijzelf eigenlijk niets. Ik gunde het mijzelf niet om te genieten van mooie dingen. Daar hadden we de wortel van het probleem te pakken. Alle zaken die in mijn hoofd zaten op dat moment pasten als een legpuzzel in elkaar. Mijn angstgevoel om actie te ondernemen tegen mijn ex wanneer hij over de schreef ging, mijn angst om wanbetalers van mijn bedrijf aan te spreken: het had ermee te maken dat ik mezelf niet gunde dat het goed met mij ging.
De oorsprong van dit probleem
Op de terugweg naar huis zag ik de oorsprong van het probleem wat mij al zo lang had geteisterd. Dit was namelijk niet iets van de laatste tijd maar van zo’n beetje mijn hele leven. Ik was mijn hele leven al de underdog geweest. Ik had geleerd in mijn opvoeding door een narcistische vader om de minste te zijn. Wat ik wilde en wat ik ergens van vond deed er niet toe. Wat mijn vader wilde, dat moest gebeuren. Mijn leven stond in het teken van het behagen van mijn vader. Mijn huwelijk was eigenlijk nauwelijks anders geweest.
Ik had niks te willen in mijn huwelijk
In het huwelijk met een narcist leerde ik als partner al heel snel dat mijn eigen verlangens er niet mochten zijn. Ik stond in dienst van mijn narcistische partner. Ik moest doen wat mijn partner wilde, anders kreeg ik de silent treatment. Wanneer je zoals ik in je kindertijd goed bent geprogrammeerd om een ouder blindelings te dienen is dat iets wat je bijblijft tijdens je huwelijk. Dat maakte mij waarschijnlijk voor mijn partner tot de ideale vrouw. Als je niks te willen hebt worden alle beslissingen over je hoofd heen genomen. Je neemt als het ware genoegen met de kruimeltjes, met de restjes die voor jou overblijven op de tafel. Dat was wat ik al die jaren had gedaan. En daar, op de terugweg van mijn traumatherapeut, zag ik wat er al die jaren had gespeeld. Ik zag dat ik beter verdiende dan wat ik mijzelf al die jaren had gegund.
In het teken van mijzelf
Het betekende voor mij een kentering in mijn situatie. Ik ging naar de supermarkt voor de verjaardagboodschappen en kwam eruit met een kar boodschappen en twee bossen pioenrozen. Mijn lievelingsbloemen die alleen maar te krijgen zijn rond mijn verjaardag. Het was 8 jaar geleden dat ik ze voor het laatst in mijn huis had staan. En het bad? Nou, dat laat zich raden. Ik kreeg met mijn eigenwaarde ook mijn energie terug. Die energie zorgt ervoor dat ik in de ochtend nagenoeg een uur overhoud na het wakker worden. Ik besteed een aanzienlijk deel van mijn extra tijd iedere dag aan een sessie van een kwartier tot een halfuur in bad. Ik ontdekte een meditatie app waarmee ik nieuwe energie krijg in bad. Ik behaal mijn doel, een moment van rust, en tegelijkertijd een target. Het voelt als een overwinning om een kwartier tot een halfuur voor mijzelf te hebben. Mijn leven zal in het teken staan van mijzelf wat meer gunnen, van genieten met een grote G.
5 reacties op “Wees niet langer de underdog”
Goed !!! ik herken het (na narcistische ouders), toen ik 10 jaar geleden een mooie nieuwe auto kocht, zelf verdiend. Ik heb er de eerste paar jaar bijna niet in gereden, omdat een gevoel soms overrompelde, dat ik het niet waard was. Daar heb ik nu geen last meer van, maar ik verbaas me hoeveel impact het verleden gehad heeft. Was het nou zo moeilijk om oudzeer los te laten, vraag ik me soms af. Ja, dat was knap lastig regelmatig ! Langzaam aan groeit je eigenwaarde en neemt je overzicht toe. Baas in eigen leven en in eigen gedachten. Wees daar gerust trots op, mylady,
Hier ongeveer hetzelfde …
Als jongsten in een groot gezin waren mijn 2-lingbroer en ik altijd The Underdogs. Op heel jonge leeftijd fysiek en toen we terug gingen slaan, met woorden ….
Ik noem het wel ’s het jonge hondjes-verhaal, want bij mensen is dat niet anders … Je kijkt af en leeft na wat je wordt voorgedaan en daarnaast krijg je een plek in de rangorde – onderaan dus.
En o wee wanneer je op latere leeftijd je eigen onderdanigheid gaat “zien” en meer en meer voor jezelf gaat kiezen, in plaats van knecht te zijn en in het plaatje van die ander te passen …. Jaren heeft het mij op diverse plekken “kramp” gekost als je weer ergens zo iemand tegenkwam die het allemaal voor jou wel wist – op m’n werk bijvoorbeeld. Niet eens wetende wat HSP – Hooggevoeligheid is, dat zoiets als Narcisme bestaat en wordt benoemd, want dat stond op de Lagere School allemaal niet in de boeken – rekenen, taal en geschiedenis ….
Ik zeg beslist niet dat het allemaal verloren jaren waren, want ik heb hartstikke leuke dingen gedaan. Maar die kramp die er regelmatig was en dat compenseren door me dan weer aan te passen, dat had allemaal niet gehoeven …. Maar ja, je leeft door met de gewoonten waarmee je bent opgegroeid …
Zoals je wel vaker hoort, er is eerst een crisis nodig om je helemaal op je knieën te dwingen en “het hele huis” opnieuw op te bouwen. Ik kwam in die tijd iemand tegen die met spirituele dingen bezig was en voelde eigenlijk dat er diep in mij ook dat natuurlijke zat, wat ik als klein jochie verloren was geraakt. Alleen zag ik al gauw dat zij op een wolk zat en zag ik ook dat ik beslist NIET in een andere schijnconstructie wilde vallen … Het heeft wat jaren gekost om mijn pad te vinden en mijn eigenwaarde. Niet meer in een split second met ieder anders ideeën en meningen mee te gaan, maar ZELF te denken en vooral te voelen ….. wat goed voor MIJ was.
En zo heb ik mijzelf bevrijd uit een deels “gevangen toestand”…..
Met dank aan Jan Geurtz en Erik van Zuydam. Die op Youtube duidelijk uitleggen WAT je bent, niet WIE je bent …. Het is gestopt die manipulatie en nu in een vroeg stadium herken ik ’t …. daar heb je ’t weer … Alleen neem ik/vraag ik NU soms even bedenktijd …
Beste Moniek,
Wat een mooi cadeau heb jij jezelf geschonken zeg! En wat sterk dat je dat uiteindelijk bent gaan inzien en gaan ervaren.
Veel succes met je inzicht en veel geniet plezier gewenst met je bad…. zeg ik stiekem een tikje jaloers “ik wil ook een bad ;-)”.
De reden waarom ik vandaag even inlogte op deze site was een andere dan het lezen van de blogs, maar het sluit wel goed aan.
Een half uur geleden zei een collega collega tegen mij: “waarom zoek je altijd eerst de schuld bij jezelf… dat moet je niet doen dan gaan mensen over je heenlopen”.
Een goed advies lijkt me. Dan weet ik ook gelijk -in de positieve zin- wat ik aan deze dame heb. Toch zette het me ook aan het denken: net als jij ben ik als kind “geprogrammeerd” door een ouder (moeder in mijn geval). In dit geval mbt het dragen van haar schuld en schaamte.
En al kan ik goed functioneren. Al werk ik in een stevige baan, al heb ik al voor een groot deel van alles wegge-therapied… toch blijven vooral die automatische gewoonten soms er sluipend inzitten. En mijn collega heeft gelijk: dat kan ervoor zorgen dat anderen dan over mij heen gaan lopen. Mensen die nog geen eens slecht hoeven te zijn, maar omdat ik ze die ruimte geef (mogelijk hebben ze het nog geen eens door).
In die zin moeten kinderen van Narcisten mijn inziens altijd alert blijven op die voorprogrammeerde gedragingen waardoor anderen je toch anders gaan bejegenen dan wij fijn vinden.
Niet als schuld, maar wel als realisatie dat daar onze uitdaging ligt (anderen hebben zo ook hun uitdaging, dit is de onze).
Wees niet langer the underdog = wees degene die jouw plek pakt….
Een bad met wierook ernaast, een likeurtje en wat lekkers, ontspannen en rozig in je hoofd mmmmmmm enjoy!
Heel mooi voorbeeld van de hersenspoeling die zich zolang laat gelden Moniek! De rode lijn is duidelijk herkenbaar, slechts de details die verschillen. M’n ex begreep er vaak niks van waarom ik toch voor een ander zulke dure kado’s aanschafte. tot in de verre volwassenheid nog steeds reagerend als kind geleerd. ‘k Heb echt stapje voor stapje moeten leren daar iets van af te romen en te leren iets voor mezelf te doen en dan voelde ik me zooooo schuldig. Het mocht nooit, was niet toegestaan. Ouders gingen altijd in alles voor en als automatisme op latere leeftijd was het dan die ander die voor ging en tegelijkertijd dat de woede zich opstapelde in mij en toch trapte ik er vaak nog in dat ik op de automatische piloot al terugdeinsde als die ander me ergens in voor was geweest. Vooral je afloop stemt hoopvol. Go(od) for You!
Mooie reactie`s allemaal na een door jou goed verwoord, helder en positief verhaal Moniek.
Het niet gunnen aan jezelf dat het goed gaat met je.
Wie weet onbewust er zelfs bang voor zijn, altijd alert op onraad, dat zit nu eenmaal in je systeem.
En ook altijd eigenlijk op je hoede moeten zijn voor slopers en mind-fuckers.
Vaak ingegeven door jaloezie bij deze mensen omdat je niet lijdt op de manier die ze willen zien…
En ja, ook omdat je mensen, ook goedwillende wellicht, idd de ruimte geeft.
Het is gewoon automatisme, je zoekt altijd de schuld bij jezelf.
En als je dat dan nobel 😉 toegeeft na een conflict….wow wat zijn ze daar dan blij mee…
Hoeven ze zelf niet meer over die knagende stem in zichzelf na te denken, die toch vast wel zal ingefluisterd hebben, dat het misschien ook aan hun gelegen heeft …
Normaal maken wat niet normaal is, dat is wat deze mensen doen…althans…tot we ze de kans niet meer geven 🙂
Dank voor al jullie bemoedigende woorden!