Dit is een gastcolumn van Jan
Het was niet zo dat ik niets wist over geweld tegen vrouwen. Alleen, ik ben daar niet mee groot gebracht.
Ik heb een hele comfortabele en beschermde jeugd gehad. Ik was zeer gewenst als eerste jongen na zeven (!) meisjes in een welgesteld ondernemersgezin in midden-Limburg. Ik werd letterlijk en figuurlijk door iedereen op handen gedragen. Ik hoorde wel verhalen van een tante, een zus van mijn moeder, die door haar man geslagen werd, maar dichterbij kwam de grotemensenwereld niet. Toen ik ging studeren begon mijn emancipatie en politieke en maatschappelijke bewustwording. Tijdens mijn studie en met een zeer geëmancipeerde vrouw aan mijn zijde ontwikkelde ik mijn kennis over gender en macht en wat dat voor vrouwen betekent: onderdrukking en achterstelling, vaak gepaard gegaan met blootstelling aan fysiek en huiselijk geweld. Van narcisme of emotionele, psychische mishandeling had ik weinig benul totdat ik bij toeval (toeval bestaat niet!) mijn huidige partner ontmoette.
Zij komt uit een gezin waar haar vader haar moeder mishandelde, wat sporen bij haar en haar broers heeft achtergelaten en wat haar ertoe bracht in een huwelijk met weer een gewelddadige narcistische man te stappen. Ze wist blijkbaar niet beter. Toen ik haar leerde kennen had ze 50 jaar van fysiek en met name emotioneel huiselijk geweld achter haar kiezen. Ik zou snel merken wat dat met een mens doet.
Om te beginnen probeerde ze me te ontmoedigen om überhaupt maar interesse in haar te tonen. Ze dacht; ‘Als ik hem vertel dat ik door mijn man mishandeld en het huis uit gevlucht ben, in een Blijf-van-mijn-Lijfhuis heb gezeten, en rondgezworven heb van vriendin naar vriendin alvorens in een eigen appartement terecht te komen, dan zal hem de zin om iets met mij te beginnen wel vergaan’. Als laatste verdedigingslinie gebruikte ze het argument dat ze soms zomaar spontaan midden op straat moest plassen, als ontlading van opgekropte spanning die eruit kwam als ze ergens over in de lach schoot. Ik reageerde daar heel laconiek op, dat ik wel wat gewend was met mijn zeven zussen. Ik was verliefd en niet onder de indruk van haar ‘waarschuwingen’.
Tijdens onze eerste afspraken merkte ik dat ze continue met mensen aan het telefoneren was. Niet alleen met haar moeder of met haar vriendinnen, maar ook met een advocaat. Ze zat toen aan het einde van een lange en moeizame scheidingsprocedure; met haar psycholoog, een bedrijfsarts, haar maatschappelijk werkster en met haar kinderen met wie ze toen nog een heel problematische relatie had. Bij elke ontmoeting gaf ze iets meer van zichzelf en van haar verleden bloot, liet ze steeds meer los waar ze vandaan kwam, wat haar overkomen was en in wat voor soort shit ze nog steeds zat.
Ik heb zelf genoeg ellende gezien – ik heb mijn hele leven lang binnen de internationale ontwikkelingssamenwerking gewerkt waar armoede, onderdrukking, uitbuiting en geweld (vooral tegen vrouwen) aan de orde van de dag zijn- en ik heb zelf ook de nodige tegenslag gehad. Mijn eerste vrouw (mijn prachtvrouw, mijn krachtvrouw, mijn vechtvrouw, mijn pechvrouw) is na een gevecht van bijna 13 jaar veel te jong aan kanker overleden. Maar om levenslang slachtoffer van emotioneel geweld te zijn was nieuw voor mij. Ik denk dat ik ziende blind ben geweest.
Waar ik erg van opkeek was welk uitgebreid, multi-disciplinair professioneel netwerk ze om zich heen had moeten verzamelen om weer overeind te kunnen krabbelen en om haar op allerlei manieren bij te staan en te ondersteunen: in haar juridische strijd tegen haar ex, in de onderhandelingen met haar werkgever (ze zat, niet verwonderlijk, noodgedwongen in de ziektewet), om zichzelf weer een beetje emotioneel in balans te krijgen en last but not least om de relatie met haar door haar ex gemanipuleerde en net zoals zijzelf sterk getraumatiseerde kinderen weer te herstellen. Heel heftig allemaal.
Ondanks deze uiterst complexe realiteit bleef ik me toch tot haar aangetrokken voelen en probeerde ik haar met mijn gevoelens voor en vertrouwen in haar te ondersteunen om zichzelf terug te vinden en om (liefst samen met mij) een nieuwe toekomst op te bouwen. We hebben nu meer dan 5 jaar een relatie. Hoe deze zoektocht verloopt vertel ik graag een volgende keer.
Dag Jan,
Dank voor je verhaal. Ik ben ook zeer benieuwd naar het vervolg. Hoe jij en je partner dit samen verder hebben opgepakt. Fijn dat je daarover ook nog wil schrijven.
Hartelijke groet,
Kirsten.
Jan, jij moet wel een sterke man zijn. Ook ik ben benieuwd naar het vervolg. Wacht daar niet te lang mee, jouw verhaal sterkt weer andere mensen die in zo’n relatie zitten, of dreigen te stappen. Warme groet, Maria
Goh zeg, wat een doorzetter ben jij Jan! Zo’n doorzetter ben ik nog niet tegen gekomen. Mannen die interesse in mij hebben ontmoedig ik. En soms is het best jammer dat ze zich ook laten ontmoedigen. Maar ik kan niet anders, ik durf niet meer. Ik moet wel ontmoedigen. Ik ben zo bang dat “het” me weer overkomt. Dat ga ik waarschijnlijk niet meer aankunnen. Veel succes samen, ik vind het geweldig hoe jullie het doen.
Heftig, maar ook mooi om te lezen, dank je wel en ik zie uit naar het volgende deel.
Ik heb helaas meer dan een keer een narcistische partner gehad,en dan ga je je afvragen,als ik alleen maar dit soort mannen aantrek moet er toch wel iets mis zijn met mij!
Ik ben er nu achter dat ze zich juist door mij bedreigd voelden omdat ik mentaal te sterk voor ze was!
Mijn vertrouwen is weg ja,ik moet de persoon nog tegen komen die van me houdt om wie ik ben,en of ik daar dan voor open sta,tsja……
Hoi Jan,
Zo herkenbaar! Ik heb dat ook gedaan.. maakte ook nog ruzie, want ja, dan zou hij toch wel inzien dat ik de moeite niet waard was.
Ook mijn lief was niet te ontmoedigen en wij zijn inmiddels 5,5 jaar samen.
Na al 11 jaar weg te zijn bij mijn ex, de vader van mijn zoon, is er nog steeds heel veel “gedoe”.. of het nu om de omgang gaat (waar hij zich niet aan houdt), financiële bijdrage of om manipulatie van onze zoon.. Nu, na 6 jaar met instanties bezig te zijn, beginnen de instanties het eindelijk ook te zien. Dat ex ook totaal geen empathie heeft, geen zelfreflectie, zijn eigen aandeel totaal niet ziet..
Na 11 jaar heb ik nog steeds de hoop niet opgegeven, opgeven is geen optie met een minderjarig kind, en hopelijk zetten de instanties nu door.
Ben benieuwd naar jullie vervolg. Maar moedig van je hoor! Trots op jou, Jan!
Ik was nog niet klaar maar de ellende laat zich raden.
Het is alles nu 50 jaar geleden dat ik trouwde. Dat duurde 14 jaar. Ik vulde mijn tijd met pleegkinderen en zorgde ervoor dat ik om de 3 jaar een kind kreeg. Zo leek het normaal bij ons. Ik verdedigde mijn narcist want ik voelde wel dat het afgelopen was als ik hem afviel. Zo hield ik het vol tot ik niet meer kon. Ik meende dat we dan eindelijk in gesprek kwamen maar hij verbijsterde mij met zijn reactie. Ik vluchtte met gekneusde ribben en twee van de vier kinderen (5 en 8 jr.) waarmee ik 8 maanden van hot naar her ging.
Mijn familie hielp niet, het lag aan mij, eigen schuld en ik had geen eigenwaarde, kon me niet weren. Een vreselijke vechtscheiding was het gevolg. Kinderen in de vernieling en ex bleef mij negeren en uittrappen als een peuk. Nog steeds speelt hij mooi weer. Niemand krijgt de vinger achter zijn gedrag. Niemand geloofde mij, hem wel. Als een hulpverlener hem niet beviel vroeg hij een ander. Dat was zijn recht. Als ik niet toegaf in conflicten verweet men dat mij. Zo gek dat niemand hem confronteerde.
Tenslotte overleefde ik en daar ben ik beretrots op.
O ik kan zoveel vertellen. Schrijven deed me overleven.
Je doet goed Jan, als je vrouw open is en aan zelfreflectie doet. Mij heeft het geloof veel geholpen hoewel het in de kindertijd een trauma was.
Veel mensen denken aan ziekte en dood als zwaarste verdriet of aan vluchtelingen. Maar dit speelde zich in verborgenheid van een gezin af. Zeer eenzaam en ik denk dat veel jongeren zeer ongelukkig zijn door gebrek aan liefde. Maar vroeger werd nergens over gepraat, nu is dat meer mogelijk.
ik kijk (met ongeduld) uit naar het vervolg over HOE deze zoektocht voor jullie werkte, want dit is een hoopvol verhaal voor mij. Zo herkenbaar om dat stemmetje van een deel in mezelf te horen dat twijfelt of ik toch niet tè beschadigd ben voor een gezonde partner.
Het verhaal van jullie zoektocht zou mij ondersteunen om mijn eigen handleiding scherper te krijgen, want als ik die zie, kan ik communiceren met de andere waar mijn addertjes onder het gras zitten.
Dank voor jouw bijdrage!
Ik heb het eindelijk aangedurfd deze blog te lezen. Hopelijk kom het vervolg er ook aan, ik ben benieuwd naar wat je meer te vertellen hebt. Bedankt voor deze moedige stap.