Emotionele en mishandeling heeft diepgaande gevolgen, dat hoeven we je niet uit te leggen. Als Verdwenen Zelf horen we al zeven jaar de zeer schrijnende getuigenissen van slachtoffers. Elke getuigenis getuigt van leed en onmacht over wat je overkomt als je in een destructieve relatie of gezin hebt gezeten. Als instanties en professionals vervolgens in beeld komen, voelen slachtoffers zich vaak niet geholpen. Maar al te vaak moeten slachtoffers zich zelfs verweren, bijvoorbeeld tegen de dader in onveilige trajecten zoals mediation, tegen misdiagnoses in de GGZ of tegen hertraumatiserende zorg waarin geen erkenning is van de emotionele mishandeling die plaatsvindt.
Is er dan geen aandacht voor deze problemen bij instanties en de overheid? Vaak niet. Nu is echter een mooi initiatief gaande. Tweede Kamerleden Kirsten van den Hul (PvdA), Nevin Özütok (GroenLinks) en Vera Bergkamp (D’66) hebben een zogeheten consultatienota psychisch geweld opgesteld. Met 30 pagina’s vol feiten, kennis en ontwikkelingen over psychisch geweld in Nederland, inclusief de stemmen van slachtoffers van psychisch en emotioneel geweld. Het is heel belangrijk dat dit gebeurt: dat niet alleen organisaties als het Verdwenen Zelf signaleren wat er mis gaat, maar juist beleidsmakers in de politie die een verschil kunnen maken de handschoen oppakken.
De drie Tweede Kamerleden beschrijven de ernst van psychisch geweld maar hebben ook veel vragen aan professionals: is de aanpak van psychisch geweld voldoende in ons land? Moet psychisch geweld expliciet strafbaar worden? Doet de overheid voldoende aan zorg, begeleiding en preventie? De Kamerleden vragen hulpverleners, juristen en politie expliciet om hun concrete vragen te beantwoorden. Dat is echt een kans voor professionals om duidelijk te maken aan de Tweede Kamer wat zij vinden van de aanpak van psychisch geweld.
De drie Tweede Kamerleden hebben grondig onderzoek gedaan naar psychisch geweld en met diverse ervaringsdeskundigen en experts in het veld gesproken. Ook het Verdwenen Zelf heeft in de aanloop van deze nota gesproken met de betrokken Tweede Kamerleden. Dit deden wij om onze ernstige zorgen uit te spreken over de gebrekkige aanpak van psychisch geweld in Nederland. Diverse experts op het terrein van huiselijk geweld, wetenschappelijk onderzoek en de klinische ervaring van de 25 aan ons verbonden psychologen en therapeuten bevestigen onze zorgen.
De reactie van professionals is zeer nodig. De overheid neemt voor ons gevoel psychisch geweld namelijk niet echt serieus. De minister van Volksgezondheid laat bijvoorbeeld, in de beantwoording van vragen die de drie Kamerleden al in juli 2020 hebben gesteld over psychisch geweld, helaas zien dat hij psychisch geweld als een soort juridisch gegeven ziet en dat de huidige aanpak van huiselijk geweld afdoende is. Zijn beantwoording, en wat wij daarvan vinden, lees je in een nieuwsbericht op onze site voor professionals.
Het is goed dat de Tweede Kamerleden willen weten hoe professionals aankijken tegen (de aanpak van) psychisch geweld. Hoewel ze niet vragen om de reacties van slachtoffers, kan je als slachtoffer wel iets doen. Stonden de professionals die je hebben begeleid open voor jouw ervaringen? Stuur hen dan ons nieuwsbericht door waarin we professionals oproepen te reageren op de consultatienota van de drie Tweede Kamerleden. Wie weet reageren ze wel richting de Tweede Kamerleden. En dragen hun mening en kennis bij aan het bekender maken van de ernstige gevolgen van emotionele en psychische mishandeling.
Dit heb ik vanaf m’n kindertijd ondergaan. Het is vreselijk als niemand je gelooft en de daders vrijuit gaan. Juist dat onzichtbare, gemene van narcisten en psychopaten is ernstig beschadigend. Weerloze, gevoelige kinderen en volwassenen zijn slachtoffer en worden misbruikt. Veel zelfmoord onder juist deze mensen want ze worden niet geloofd omdat ze met woorden niet makkelijk hard kunnen maken wat hen wordt aangedaan. De daders zijn zo glad als een aal en keren het verhaal. De machteloosheid is enorm. Ik wilde ook dood maar als christen mocht ik dat niet doen. Dan verlangde ik dement te zijn om niets meer te weten, leek me heerlijk. Het zijn de zondebokken van gezinnen en ook op werk en in de maatschappij. Mediators gaan van gelijke partijen uit waar twee schuld hebben aan de situatie. Van normale mensen dus. In deze gevallen speelt een afwijking of ziekte de hoofdrol. Dat vraagt meer kennis en inzicht van een behandelaar. Natuurlijk maakt het slachtoffer ook fouten, maar niet in gelijke zin. 9 december de film ZIJ LIJKT HET PROBLEEM TE ZIJN. Kijken. De titel is al veelzeggend.
Frederika
Fredrika
Klopt zo
Herkenbaar
Ik ben blij om te lezen over dit initiatief. Ik ben SPW4-begeleider patienten in de GGZ en ervaringsdeskundig op o.a. dit gebied. Ik zie in mijn werk nog veel dat trauma (vroegkinderlijk) en vastgelopen rouwprocessen niet worden herkend, erkend en meegenomen in diagnose en behandeling. En daarmee blijven de wortels van het trauma-onkruid steeds nieuwe symptomen ‘groeien’. De oorzaak van de psychische ziekten wordt niet opgespoord en leiden daarmee tot nog teveel terugvallen. Of gewoon symptoombestrijding/ onderdrukking. Denken jullie dat ik zou kunnen reageren ?
Je mag zeker reageren Aimee, heel goed juist dat je dat wil doen. En als je andere hulpverleners of professionals kent die net als jij hier kennis van hebben, geef ze gerust door hoe en waar ze kunnen reageren.
Je zegt precies zoals het is binnen de ggz. Symptoombestrijding en meer gebeurt er niet. Heb jaren bij de trauma afdeling gelopen i.v.m. vele traumatiseringen. Vroegkinderlijke en relatietrauma’s (verborgen narcist). Naar relatietrauma is helemaal niet gekeken, diagnose eigenlijk niet gesteld, althans mij niet bekend gemaakt en traumabehandeling heel onzorgvuldig, geen aandacht voor oorzaken etc etc. Wat ik verder ben gekomen heb ik zelf gedaan door veel lezen, knokken (6,5 jaar nu sinds relatie verborgen narcist) en mezelf, wat gebeurt, mijn reacties dag in dag analyseren om triggers te ontdekken, uit te pluizen en oorzaak/oorsprong proberen te vinden in de hoop uiteindelijk mijn ware ik te vinden en niet meer te zijn zoals ik vroeg kinderlijk opgedrongen en in gestampt heb gekregen.
Als ik 7 jaar geleden de puf had gehad om tegen dit geweld achteraf nog iets te ondernemen, buiten dat ik uit die relatie ben gestapt, dan zou ik dit zeker gedaan hebben. Daarom is hulp, erkenning, herkenning en ondersteuning zo belangrijk.
Heel goed dit, moet op de kaart want dit is zo belangrijk en doordat rechters en advocaten geen kennis van zaken hebben gaat er veel fout en kost het levens en kinderen. Is het nu niet dan wsl. later omdat ze door geen kennis niet capabel zijn om te helpen. Succes en mijn zegen hebben jullie.
Dank Bea!
Het is vreselijk als iedereen, in de buitenwereld, vindt dat je zo’n aardige moeder hebt, als er achter de voordeur kou, spanning en kleineren plaats vindt. Ik heb vaak gedacht, als we een rechtsysteem zouden hebben waar dit psychische geweld erkend en herkend zou worden, zou ik haar aanklagen. Nu heb ik het op de meest haalbare manier gedaan. Ik heb met mijn familie gebroken. Die zaten ook in het complot. Vreselijke positie, zwart schaap en zondebok tegelijkertijd. Hoezo collusie!
Ik kom uit een narcistische relatie. Heb mijn leven weer grotendeels op de rails mbv heel veel lieve mensen om mij heen en veel erover lezen en praten. Waar ik tegenaan loop bij mijn (vecht)scheiding is dat een rechter niet ziet met wat voor een persoon hij te maken heeft. Mijn ex (financieel adviseur) heeft mij tijdens het huwelijk overeenkomsten laten tekenen die nu erg nadelig zijn voor mij. Ik heb al mijn geld ingebracht en hij is daar slim mee omgegaan (net als in zijn 2 vorige huwelijken). Ook heb ik niet al mijn (waardevolle) spullen terug (fotoboeken van mijn kinderen o.a.) Hij heeft niks meer van mij zegt hij (hij is nu verhuisd). In Engeland is manipulatie strafbaar. In Nederland zijn we nog niet zover. Hoe kunnen we dit probleem oplossen Bekendheid bij de rechters? Hoor graag de ervaringen van anderen. En als ik iemand kan helpen die nog in een narcistische relatie zit of toch nog steeds terug gaat etc, praten met gelijkgestemden die het zelf ervaren (hebben) doet wonderen.
Er gaan jaren overheen voordat er eindelijk iets aan het ‘licht’ komt, in die tussentijd zijn kinderen getekend voor het leven, zeer triest. Ook rechters moeten eens grondiger onderzoek doen en stukken goed doorlezen van wat er al ligt voordat ze een oordeel vellen wat desastreuze gevolgen heeft voor kinderen.
Ik hoop dat wij ooit uit deze ‘niet zichtbare’ situatie komen en dat er niet eerst een dramatisch ongeluk moet gebeuren, want dan is het te laat. Ik wens iedereen sterkte en kracht.
Jaenette
Ik ga brainstormen over wat ik kan schrijven. Als voormalig hulpverlener kan ik daar hopelijk iets in bijdragen. Er moet kennis komen in de opleiding, het moet in boeken komen te staan wat psychisch geweld is, hoe je daar mee om kan gaan als hulpverlener, hoe je de cliënt kan ondersteunen. Als hulpverlener had ik die kennis ook niet (ondanks mijn eigen ervaringen die ik toen nog niet herkende als zodanig); er is nooit over gesproken in mijn opleiding, er stond geen letter op papier hierover in de studieboeken, als collega’s onder elkaar hadden wij het nooit over dit onderwerp, het bestond als het ware niet. Als cliënt heb ik bij een hulpverlener de nare ervaring gehad dat ze tegen me zei dat ik het zelf had toegelaten. Er is nog veel te winnen hierin, heel veel.
Precies Em, het ontbreekt nog op alle vlakken aan kennis. Heel fijn als je hen dit wil meegeven, en schroom ook niet om het door te sturen aan professionals die hier voor open staan of ervaring mee hebben. Hoe meer professionals en betrokkenen reageren, hoe beter.
Als het te laat is
Tot de dood
Scheidt
Dat alle wegen,
Levens lang is,
De pijn
Verdriet
Gemis
gemist leven
Lange wegen, die zo anders hadden kunnen wezen
Na het overlijden van beide ouders weigert de narcistische broer om alles te verdelen en twee huizen te kopen/in te kopen. Inmiddels zijn we 9 jaar verder en de huizen worden ruïnes. Ik heb de procedure uit onverdeeldheid opgestart en er is sinds een vonnis. Maar de narcistische broer is beroepsmatig “thuis” in de Rechtbank van Dendermonde. Hij kent er de rechters, advocaten, notarissen. De notaris aangesteld door de rechtbank doet niets. Bij de vergaderingen neemt hij zelfs geen notities. Zit daar als een standbeeld in zijn zetel. Zelfs mijn advocaat blijft geblokkeerd. Er gebeurt zoveel rond het dossier dat dit allemaal geen toeval meer kan zijn. Van in den beginnen had hij mij bezworen “dat ik gene euro zou hebben, gene euro”. Hij is gescheiden, geen kinderen, geen vrienden en nu geen familie meer, de enige vreugde in zijn leven is blijkbaar hoe mijn andere broer en ikzelf lijden onder de procedure en het wegsmelten van wat onze ouders ons hebben achtergelaten.