Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gastcolumn van Lotte
Mijn ex leek alles behalve een narcist. Hij was iemand die graag op de achtergrond bleef. Verlegen, bescheiden, onzeker zelfs. Een moeilijke jeugd, die hem een laag zelfbeeld had gegeven. Een zachtaardige man, serieus, die voor de mensen van wie hij hield door het vuur zou gaan.
Hoe had ik óóit kunnen vermoeden dat jaren later, deze man mij tot op de grond zou willen breken?
Lees verder “Narcistische partner vermomd als “slachtoffer””
Dit is een gastcolumn van Heidi
Twintig was ik toen ik de brief schreef. Een brief die een soort aardbeving veroorzaakte. De brief waarop mijn broer me zus-af verklaarde. De brief die mijn broer de zin ontlokte ‘Je bent gek en je zult zelf wel weten wat je hebt, want je studeert ervoor.’ Het werd mijn mantra.
Ik was het huis met 18 ontvlucht door een studie te kiezen die niet vanuit mijn ouderlijk huis dagelijks te bereizen viel. Minstens twee jaar lang had ik gebroed op dit plan en het was me gelukt. Dat ik ieder weekend thuis moest zijn om mijn weekgeld op te halen nam ik voor lief. Kwam ik een weekend niet thuis dan was dit geld verloren, kreeg ik het niet alsnog een week later. En dat ging natuurlijk niet. Dus die klem werkte perfect.
Dit is een gastblog van Jan Willem
Ik grijp altijd terug naar één en hetzelfde incident en dat gaat als volgt: Mijn inmiddels overleden vader was alcoholist en slikte Prozac. Een keer beukte hij me met volle vuist op mijn mond, terwijl ik jarenlang bezig was om professioneel fluitist te worden. Van jongs af aan betaalde mijn vader de dure dwarsfluitlessen, waarvoor hij zich ‘met alle liefde uit de naad moest werken’. Hij bespeelde immers zelf ook ‘vol liefde’ de dwarsfluit.
Het woord ‘liefde’ werd met boze blik herhaald. ‘Maar wat was het toch jammer dat hij er zo weinig ‘liefde’ voor terugkreeg.’
M’n moeder zat als een koninginnetje, met een esoterisch boek, op de bank. De klap op mijn mond werd door haar afgedaan met: ‘Jan Willem, er zijn meer mensen die zich storen aan jou. Heb je het ook niet een heel klein beetje aan jezelf te danken?’ Einde verhaal. Lees verder “Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?”
Dit is een blog van Gebi Rodenburg
“ Ik wil geen contact meer met jou!’ Geschokt kijk ik mijn moeder aan. Koude rillingen lopen over mijn rug. Versta ik het goed? Ik vraag haar om te herhalen wat ze zei. Ik zie aan haar dat ze het serieus neemt, maar ik snap het niet.”
In september 2022 is het boek ‘Wees, Moederliefde onder voorwaarden’ van Myranda Hilhorst verschenen. Het heeft flink wat aandacht gekregen in de media.
In dit boek vertelt Myranda dat haar adoptiemoeder van het ene op het andere moment het contact met Myranda verbreekt als ze 49 jaar oud is. Het is de zoveelste keer dat een ouder plotseling uit haar leven verdwijnt. Eerst verloor ze als vijfjarig meisje haar biologische ouders in Zuid-Korea, daarna overleed haar adoptievader en dan wil haar adoptiemoeder haar niet meer in haar leven. Myranda Hilhorst beschrijft haar levensverhaal en de ontdekkingstocht die ze begon, waardoor veel op zijn plek viel. Het was een helende ervaring voor haar. Lees verder “‘Wees’; Moederliefde onder voorwaarden”
Dit is een gastblog van Aurora
Ik kijk mijn slaapkamer nog eens rond. Mijn meisjeskamer ziet er leeg uit. De meubels staan er nog, maar veel van mijn spullen zijn ingepakt.
Met de deurklink in mijn hand staar ik naar de kale wanden en de lege kasten. Dan trek ik de deur zachtjes achter me dicht. Ik loop de trap af naar beneden. In de woonkamer is het stil. Er is verder niemand in huis. Mijn ouders, broers en zusje zijn op visite bij mijn opa en oma. Zoals iedere zondag.
Vandaag is het geen gewone zondag. Vandaag is de dag dat ik uit huis ga. Mijn moeder vindt dat een slecht plan. Dat heeft ze me de afgelopen weken op alle mogelijke manieren laten weten.
“Jij hebt altijd al alleen maar jouw eigen zin gedaan.”
“Jij denkt altijd alleen maar aan jezelf.”
“Na alles wat ik voor je gedaan heb.”
“Je bent altijd al zo stug en eigenwijs geweest.”
“Ik begrijp niet waar ik zo’n dochter aan verdiend heb.”
Ze reageerde op mijn aanstaande vertrek alsof ik een misdrijf bega.
Ik wil op mezelf gaan wonen in de verpleegstersflat, op 10 minuten loopafstand van mijn ouderlijk huis. Ik ben bijna 21. Lees verder “Weg uit mijn narcistische ouderlijk huis”
Dit is een gastblog van Anna
Ik voel een stekende pijn aan de rechteronderkant van mijn buik. Al een uur probeer ik het te negeren. Afleiding zoeken en ondertussen die rechterzijde met me meesleuren. Het beeld van een schreeuwend kind dat aan me hangt, smekend om hulp, blijft maar in me opkomen. Maar, ik moet door. Is het een overlevingsmechanisme? Een gewoonte? Geen idee, maar na een uur geef ik op. Ik leer mijn emoties te reguleren. Niet meer ‘weglopen’, maar ze toelaten, ermee zitten. Opnieuw zie ik dat schreeuwende kind, flitsende beelden voor mijn ogen en in mijn hoofd. Verward, huilend. Niet wetend wat te doen of wat te volgen. Ik was negen, nog volop in groei en volledig in paniek.
Ondertussen ben ik meer dan volwassen en heb ik het oorlogsveld verlaten. Ik groei weer, ik leer mezelf nog iedere dag kennen. Het universum lijkt even blij als mezelf, en toont me dit door hulp toe te gooien. Als tulpen op een podium op het eind van een geslaagd optreden. Lees verder “‘Ik heb het oorlogsveld verlaten’”
Dit is een gastblog van Deni
Daar stonden we dan. Een kleine groep mensen, alleen de dichtstbijzijnde familie. Lijdend voorwerp was de man in de kist. Piet.
Een jonge meid van in de twintig huilt hard. Haar oma komt erbij staan. ‘’Hij was altijd wel hard voor je, maar bedoelde het goed. Hij hield wel van jou’’, zegt ze. Het meisje huilt harder. Een arm van oma om haar heen, maar de arm brengt geen troost.
Het meisje verloren, net als een vrouw van rond de veertig, maar ze zijn toch samen. Hetzelfde geldt voor andere aanwezigen. Eilandjes. Dat lijken ze. Zo voelen ze. Een ieder is bij elkaar, maar toch alleen.
De man bedoelde het niet zo. Hij zei en deed dingen, die bij de meeste mensen niet zo leuk overkomen. Maar toch bedoelde hij het niet zo. Dacht zijn vrouw. Ook de zoons lieten het gebeuren.
Terugblik
Een feestje. Piet was jarig. Iedereen mocht komen. Toen nichtje wilde zitten, zei hij: ‘’Niet hier. Pak maar even een kruk en ga maar aan de overkant zitten.’’ Piet wijst nog even om de plek te duiden. De vrouw van veertig zit al, maar wordt verzocht om naast Piet te komen zitten. De vrouw weigert. Piets’ mond betrekt. Hij loopt een beetje rood aan. Negeert de vrouw vervolgens volledig en begint een discussie met een van de mannen. De vrouw zit er verloren bij. Lees verder ““Hij bedoelde het niet zo””
Onlangs verscheen een mooie recensie over het boek ‘Je leven in eigen hand‘ van Iris Koops, geschreven door een redacteur van de website naastencentraal.nl.
De review spreekt over een heldere uiteenzetting van de verschillende aspecten van destructieve relaties en roemt de uitgebreide mogelijkheden en adviezen die Iris omschrijft voor slachtoffers die zover zijn dat ze de regie over hun eigen leven terug willen nemen. Bovendien wordt in de recensie benadrukt dat het prettig is dat er volop ruimte is voor alle soorten relaties van mensen tot een narcistisch persoon. “Als ‘kind van’ en ‘partner van’ betekent natuurlijk een ander uitgangsperspectief.” In het boek wordt ook ingegaan op de impact van narcisme op het werk, in de kerk of andere groepsvormen als trainingen of sektes.
De conclusie van de recensie luidt: “Al met al kan dit helder geschreven boek met veel indrukwekkende ervaringen, een flinke bijdrage betekenen in de weg naar herstel en het richting geven aan de toekomst van een nieuwe, positieve levensfase, als ex-slachtoffer van narcistische mishandeling.”
Lees de complete review hier >>> Je leven in eigen hand – Iris Koops – Naasten Centraal
De boeken van Iris Koops hebben duizenden slachtoffers geholpen hun weg naar herstel in te zetten en worden meer dan eens als levensreddend omschreven.
Ben jij op zoek naar hulp en vind je het prettig om op een laagdrempelige manier, op jouw tempo in je eigen omgeving stap voor stap meer te leren over hoe je narcistische mishandeling kunt herkennen en welke acties je kunt nemen om jezelf te bevrijden, dan zijn deze boeken een absolute must read. Bestel ze hier >>> Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf
Dit is een gastblog van Aurora
Mijn dochter speelt in de keuken bij mijn schoonouders. Ze is vier en beschikt over een onmetelijke hoeveelheid energie. Ze hupst vrolijk door de keuken en vraagt aan mij: “Mag ik iets lekkers?” Mijn schoonmoeder staat er naast. Ze kijkt mij aan, trekt haar mond in een afkeurende streep, maar zegt niets. Ik aai mijn dochter over haar bol en zeg tegen haar: “Als we zo koffie gaan drinken, dan krijg jij ook iets lekkers.”
Mijn dochter is niet alleen energiek, ze is ook een volhouder. Zodra ik de keuken verlaat, stelt zij aan haar oma dezelfde vraag. “Oma, mag ik wat lekkers?” Ik weet niet wat het exacte antwoord is, want ik hoor alleen het laatste deel. Als ik de keuken weer binnenkom hoor ik mijn schoonmoeder nog net op bijtende toon tegen mijn dochter zeggen: “…en wij houden niet van dikke kindjes!” Lees verder “‘Wij houden niet van dikke kindjes’”
Volkskrant Magazine besteedde aandacht aan het fenomeen gaslighting. Een uitingsvorm van psychisch geweld waar steeds meer aandacht voor komt en die in de boeken van Iris Koops uitgebreid beschreven wordt. Een gaslighter laat de ander twijfelen aan zichzelf en creëert doelbewust verwarring over het doen en laten en zelfs herinneringen met als veelvoorkomend resultaat dat het slachtoffer ‘zichzelf verliest’. Een Verdwenen Zelf.
Wij vinden het belangrijk dat hier steeds meer aandacht voor komt. Iris Koops werkte mee aan het artikel en verklaart daarin onder andere ‘Een relatie met een gaslighter is eigenlijk een sekte voor twee: het slachtoffer wordt opgebruikt en moet langdurig herstellen en loskomen van de pleger die gewoon verder kan trekken naar het volgende doelwit’. Iris licht ook toe dat zowel mannen als vrouwen slachtoffer kunnen worden van gewiekste gaslighters. Lees verder “Gaslighting; een sekte voor twee”
