Dit is een gastcolumn van Jasmijn
Met vlagen ben ik boos. Heel erg boos. Maar mag dat? En op wie? Op mijn narcistische moeder? Op mezelf? Op alles en iedereen?
Als het klopt dat het narcistisch misbruik door mijn moeder waarschijnlijk veroorzaakt is door haar eigen onverwerkt jeugdtrauma, mag ik dan wel boos zijn op haar dat ze mij zoveel leed heeft aangedaan? Waarom heeft zij nooit aan haar problemen kunnen werken? Waarom heeft niemand haar kunnen helpen? Waarom heeft zij nooit hulp gezocht? Want nu is het ook mijn probleem geworden! Zij is toch verantwoordelijk voor haar gedrag, haar keuzes en haar fouten? En ik ben dat weer voor die van mij. Maar waar begint mijn eigen invloed en waar eindigt die van haar? Waar eindigt haar verantwoordelijkheid op mijn leven en waar begint die van mij? Op welk deel van haar gedrag mag ik verschrikkelijk boos zijn, het haar kwalijk nemen en voor welk deel mag ik compassie voelen?
Haar wellicht ooit kunnen vergeven?
Pff, nee. Als ik iemand vergeef, dan rond ik een conflict of ruzie gevoelsmatig af. Als iemand materialistische schade aan zou richten, iets zou stelen, dan zou ik in termen van vergeving kunnen praten. Of als iemand je kwetst met een nare opmerking en het niet zo bedoeld had, dan kan ik iemand vergeven. Maar iemand vergeven die mij mijn leven lang heeft gekleineerd, gebruikt, gehersenspoeld en gemanipuleerd? Die mij al vanaf mijn dertiende de wereld van psychologen in stuurde? Die ervoor heeft gezorgd dat ik me al schuldig voel als ik mijn huis netjes opruim? Die ervoor heeft gezorgd dat ik continu achterdochtig ben? Daar bestaat geen vergeving voor. Dat gaat me echt te ver, ook al is dit voor veel mensen een eindeloze discussie. Hiermee leren leven en geen wraak willen nemen is één, vergeven is van een totaal andere orde.
Wat gebeurt er als je met je boosheid niet terecht kunt bij de veroorzaker of aanverwanten? En je met al die boosheid tegen een muur opknalt? Het nergens kwijt kunt? Dan richt je die boosheid automatisch op jezelf. Immers was je dat toch al gewend. Jouw moeder mocht boos zijn, jij niet. Jouw moeder bepaalde jouw grenzen, jij niet. Jouw moeder had altijd gelijk, jij niet. Dus hoe haal je het nu in je hoofd om boos te worden op jouw moeder? Schaam je. En hoe haal je het in je hoofd om het contact te verbreken? Hoogverraad. Dus terwijl je zou willen helen en de Liefde voor jezelf zou willen omarmen lijkt jouw boosheid te worden bestraft. Het contact is verbroken, maar de stem van jouw moeder lijkt meer aanwezig dan ooit tevoren. De criticus, de saboteur, ze zijn er allemaal. En omdat je baalt dat je niet sterker bent is daar ook de schaamte, de angst, het verdriet en zou je even willen dat alles niet waar is. Je wil verdwijnen, je bent compleet verdwaald, je wil wel vechten maar je weet het even niet. Je wil gewoon horen dat alles goed komt. Je wil weten hoe je van die negatieve gedachten af moet komen, je wil er vanaf. Dit ben jij niet.
Omdat mijn moeder ons als het ware als spiegel ‘gebruikte’ voor haar eigen tekortkomingen vind ik het lastig om de boosheid nu daar te laten waar hij hoort. Ik ben gewend om gestraft te worden voor iedere negativiteit richting haar, dus ook de boosheid die ik nu voel. Dat zit zo in mijn systeem dat ik daar therapie voor gezocht heb. Ik wil gaan luisteren naar de kleine ‘ik’ in mij die nooit gehoord is en nog met zoveel verdriet achter is gebleven.
Uiteindelijk zal ik de kracht vinden om de psychische littekens te erkennen in plaats van ze de rug toe te keren of te richten tegen mezelf. Ik ben dankbaar met de beschikbare kennis en de boeken van nu die mij wél antwoord geven op vragen, met name: ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ en ‘Je leven in eigen hand’ (Iris Koops), ‘Niemandskinderen’ (Carolien Roodvoets), ‘Het drama van het begaafde kind’ (Alice Miller) en ‘Thuiskomen in jezelf’ (Hal Stone e.a.).
Maar ik ben er nog niet. Nog lang niet. En misschien zal het altijd wel een komen en gaan zijn van schuldgevoel, verdriet, onbegrip, onzekerheid en boosheid. Boos op mezelf? Op mijn moeder? Op haar verleden? Op de omgeving? Eigenlijk gewoon op alles!
En mag dat? Ja, dat mag.
Jasmijn
(Jasmijn is auteur van het boek “Narcisme is a bitch” dat in oktober is gepubliceerd, een boek over narcisme met eigenlijk van alles een beetje. Gevuld met haar ervaringen en inzichten, een boek zonder hoofdstukken, dat je niet van voor naar achter hoeft te lezen, je leest gewoon het hoofdstuk dat op dat moment passend voor je is.)
Het boek Narcisme is a bitch is te koop:
Beste Jasmijn, zeker mag je boos zijn op alles en op je narcistische moeder (gevoelde boosheid mag en moet er uit), die jou zoveel heeft aangedaan en zoveel schade heeft berokkend…. Ik had ook zo’n moeder, vreselijk… Ik had net als zij kunnen worden, maar gelukkig had ik het besef om dat niet te willen en heb heel mijn leven eraan gewerkt om een goed mens te blijven, want er was niks mis met mij en hetzelfde lees ik ook in jouw verhaal… Er is niks mis met jou, reken svp af met je verleden en laat het vertrouwen groeien met de goede mensen om je heen, het komt uiteindelijk goed…. Vertrouw op je Zelf,
Succes met alles, alles is veel, weet ik…
mvg,
Astrid
Goedemiddag Astrid, hoe kwam jij er achter dat je moeder een persoonlijkheidsstoornis had? Jasmijn, hoe kwam jij erachter? Groetjes, Wen
Ieder is verantwoordelijk voor zijn eigen daden, dus ook mijn N. moeder en N. broer. Zolang ze mijn broers en zus en dochter tegen mij en mijn gezin opstoken zijn ze het absoluut niet waard om te vergeven. Het zwart over je praten, liegen, bedriegen, pesten, manipuleren en hersenspoelen eisen een zware tol en dat doen wij ook niet. Mijn vader is tot aan zijn dood letterlijk dood gepest door familie en mijn broer heeft mede omdat wij met ons 3 jarige leeftijd al zoveel verantwoordelijkheden kregen zelfdoding gedaan en ook toen waren ze er niet en lieten hem lijden met een zware depressie. Ik ben al heel ver gekomen met therapie maar vergeven doe ik voor mezelf maar absoluut niet voor hun. Zij en familie dragen hun eigen verantwoordelijkheid. Ik leid mijn eigen leven en ben trots op wat ik heb en waar ik nu sta en dat pakt iemand mij meer af.
Wat ontzettend veel moed en kracht heb je daar voor op moeten brengen Adje. Om je eigen leven te kunnen leiden en trots te zijn. Je bericht geeft mij echt kracht om verder te gaan en mij niet klein te laten slaan door m’n N. moeder.
Ja, zo heb ik het ook ervaren. Een grote, ellendige knoop van verwarring, emoties, gedachten, herinneringen en verlies van identiteit zelfs, want niets was wat ik was verteld dat het was, en op tegenspraak stond iedere vorm van straf onder de zon. Ben nog bezig mezelf te hervinden, met behulp van bovengenoemde boeken die er nu gelukkig zijn. Alles is beter dan het laten voortduren van die ellendige mishandeling, de angst, pijn, verwarring, verdriet, vernedering en het gevoel en de ervaring niets waard te zijn. Ook het verlies van familie en gedeelde vrienden, kennissen. Ik ben nu vrij van de continue angst. Er zijn soms gewoon rust en harmonie in huis. Ben ik boos geweest, na 55 jaar mishandeling? Hell yes, op alles en iedereen. Maar nu zie ik mezelf als de poortwachter van mijn domein. In mijn domein is geen tijd en ruimte voor zelfs maar een snipper van mishandeling, het komt er niet in. Door het losgelaten contact bescherm ik mijzelf en alles wat mij dierbaar is en hou ik een zieke mishandelaar (die haar ziekten hoe dan ook ontkent zodra zij er iets voor moet doen of laten en niet enkel het eeuwige slachtoffer kan spelen) buiten de deur. Waar zij hoort. Want hulp wijst ze hoe dan ook af. Klaar. Ik gebruik de energie die ik heb, en boosheid bevat VEEL energie, om mezelf en mijn leven zo gezond als mogelijk te herbouwen. Ik heb geen tijd voor wie dit niet wil begrijpen. En dit voelt zoveel beter dan mijn leven lang geweest is. Ik ben dankbaar dat ik toch nog ben ontsnapt, ik ben dankbaar voor elke dag zonder angst. En emoties mogen er nu zijn. Ik mag alles uitspreken. Ik mag er zijn zoals ik ben, ‘warts and all’. En ik ben Iris Koops zo dankbaar. Zonder haar boeken weet ik niet hoe dit helen tot stand zou zijn gekomen. Ik wens iedereen die hier doorheen gaat zoveel kracht, zelfliefde, liefde, bevrijding, troost en wijsheid toe.
🙏
Hallo
Ik lees dat je nu ong 57 bent, ik 60 en voor de derde x met moeder gebroken en voel me ellendig. Ze is 83 en heeft Parkinson en nu ben ik zeker de stoute dochter. in therapie geweest op 55 – stuk geholpen – terug contact gehad – maar praten is onmogelijk, weer gebroken, terug contact… de commentaren gaan al jaren over jij bent bazig, dat kind was altijd braver, er wordt nooit geluisterd. Ik ben het spuugzat, ik vertrek nu op vakantie – breuk is van 3 weken geleden en voel me echt niet happy. Ik heb geen broers, zussen of partner – dus het maalt constant in mijn hoofd. Ik ben erg ziek geweest, tig ernstige operaties – laatste comment : dat ben ik al beu gehoord. of na overlijden vader : die alles wou uitpraten (maar veel te braaf was) als ik haar dat zeg : dat is niet waar, heeft hij niet gezegd. Wat ik zeg is nooit waar wat mijn dochter zegt is altijd waar (die heeft ze gemanipuleerd en financieel gekocht )
Beste Suzanne, dit is mijn verhaal. . Sterkte het is moeilijk.
Beste Jasmijn,
Allereerst wat goed dat je je boosheid herkent en erkent! Ook al vind je dit lastig. Boosheid is een emotie en jouw emoties mogen er allemaal zijn. Tevens mooi om te lezen dat je voldoende om jezelf geeft om open te staan voor het leren kennen van die delen van jezelf die door narcistische mishandeling nooit zo hebben kunnen stralen als fijn was geweest.
Je leest dezelfde boeken als toen ik aan mijn zoektocht begon alweer 5 jaar geleden. Jouw retorische vraag “mag ik boos zijn op mijn narcistische moeder?” herken ik als geen ander. Zelf heb ik namelijk ook een narcistische ma. Net als jij ben ik gestart met heel boos zijn, onzekerheid en schuldgevoelens ivm die boosheid. In mijn geval (dat zal bij iedereen anders (kunnen) zijn) veranderde die boosheid in enorme medelijden. Dat gebeurde overigens pas toen ik door al dat lezen en aan mijzelf werken besefte dat zij hetzelfde moet hebben meegemaakt, maar dan erger. Dat haar mishandeling erger was dan de mijne, was een invulling van mijn zijde, maar dat besefte ik later pas.
Het spreekt denk ik wel voor zich dat die medelijden best wel link was. Immers die medelijden had door haar ook makkelijk gebruikt kunnen worden om de ellende voort te zetten. Gelukkig had ik in die tijd twee adviezen meegekregen:
1. blijf in die tijd (even) uit haar buurt (als je beslist dat je dat beter voor jezelf vind);
2. vergeet niet dat zij, net als jij, ook met zichzelf aan de slag had gekund. Oftewel: jij doet je “huiswerk”, zij heeft haar “huiswerk” niet gemaakt.
Weer later maakte mijn gevoel van medelijden plaats voor het besef dat ik het best triest voor haar vind, maar dat het totaal niet aan mij is om daar iets mee te doen. Ik moest daar wel even aan wennen hoor. Want juist iemand de hand reiken die het moeilijk heeft is een menselijke eigenschap.
In dit geval kies ik dus uit eigen belang de insteek: ik vind het triest voor je, maar het is niet aan mij om er iets mee te doen. Wel is het aan mij om goed voor mijzelf te zorgen en lief en mild voor mijzelf te zijn en aan hen waar de relatie wederkerig is.
Sinds een jaar zie ik haar weer (eens per jaar). Ik voelde dat in mijn geval dat de juiste keuze was na vele jaren. Ik merkte dat de wrok gevoelens, het kwalijk nemen, de boosheid plaats hadden gemaakt voor berusting. Ik heb haar narcisme weten te framen als “ze wist niet beter”. Hierdoor ontstond weer de ruimte om de onvoorwaardelijke liefde die ik als kleintje voor haar gevoeld had niet te hoeven onderdrukken. Wat uiteraard niet zegt dat zij nog uit die bron mag putten. Maar eerlijk is eerlijk hier heb ik jaren (onder begeleiding) naar toegewerkt en is ook niet iets wat ik iedereen kan aanraden.
Overigens tref ik aardig wat voorbereidingen voor zo’n ontmoeting, zoals: mijzelf goed wapenen tegen zulke trucjes, zoals kennis hebben van manipulatietechnieken (het dus door hebben) en dingen bij mijzelf houden en een vriendin met mobiel stand-by hebben om zo een verbinding te hebben met de realiteit indien nodig (is anti-gaslight methode… die ik alleen al omdat ik het regel vervolgens niet nodig heb).
Ik wens jou heel veel succes toe met jouw zoektocht. Toen ik contact kreeg met mijn verstopte ik-delen kon ik die ruimte een aandacht geven en kon ik eigenlijk gaan zijn wie ik wilde zijn, zonder de projecties van moeder te leven.
En terwijl ik dit af wil sluiten, lees ik je tekst over en zie ik dat je al een boek gaat publiceren. Nou lekker dan, heb ik niet goed gelezen. Goed bezig!!! Hopelijk slaat mijn boodschap nu niet lul op drumstel;-).
Het gaat je goed, succes met je boek.
🙏
Ja herkenbaar je vragen. Ik heb nu 3 jaren van therapie achter mijn rug en ben afgelopen week voor het eerst weer op bezoek geweest. Ik ging niet alleen, dat durf ik nog niet. Het bezoek ging goed. Het was ook een stukje afscheid nemen omdat mijn moeder ernstig ziek is. Ik voelde af en toe mijn onderrug verlammen, vooral bij stiltes. Ik heb geleerd om open vragen te stellen. Mijn boosheid is veranderd in medelijden en liefde. Maar wel binnen veilige kaders. Ik voel geen wrok meer en ja heb haar vergeven ook omdat het mijzelf Vrij zet van haar. Succes met jouw pad.
Hoi Elise,
ik ben blij met je schrijven, want ik heb niet de ergste moeder denk ik, maar gaslighten doet ze iig wel. En ik weet me geen raad met mijn woedde die hieruit voortkomt.
Jouw schrijven geeft me de hoop dat het uiteindelijk ook bij mij een plekje gaat krijgen.
Auw wat een herkenning. Dankjewel Jasmijn voor het inzenden van je bericht. Ik ben al een tijdje weggestapt uit de roedel van herkomst, maar dat valt door de stapeling van omstandigheden die voor isolement zorgen best zwaar, eigenlijk heel zwaar. Op zoek naar nieuwe verbindingen, waar ziekte en corona een stok voor steken: nieuwe bubbels vinden valt niet mee wanneer ze verminderd toegankelijk zijn…
Soms is de verleiding dus groot om terug te gaan naar het bekende, vertROUWde. Door dan maar toe te geven dat ik: het allemaal verkeerd heb opgevat, verkeerd heb begrepen, verkeerd heb gehandeld, verkeerd heb niet-gehandeld. Boete doen; gratie proberen terug te verdienen; mijn vleugels betalen voor aandacht en weer meedoen. Maar dat is niet toegeven. Dat is overgave. Fawn Response omdat vechten-vluchten-vriezen geen opties waren. En nu, terwijl ik ben weggegaan, nog steeds niet goed lukken. Zou die kant op willen, vechten-schelden-huilen corrigeren – wetend dat het in een bodemloze put terecht komt danwel linea recta weerkaatst op het teflon hartpantser en dus linksom rechtsom indirect of direct op mezelf gericht zou zijn. Waar kan ik de groeiende boosheid een plek geven, waar kan ik m laten gaan, lucht geven, ontvouwen, hoe compact is ie eigenlijk, nog steeds. Hoe dan. Het hoe weet ik ook niet. Maar wel het Dat. Dat ik dóórga, niet teloor.
Jarenlang heb ik anderen getroost met het antwoord: wanneer een tank over je voet rijdt doet dat zeer? Ja. Mag je vloeken? Ja. Wiens schuld is het? Van de bestuurder, laten we hem/haar “N” noemen… Maar wat als N dat deed omdat aan de andere kant van het smalle stuk een lieflijk onschuldig babietje lag dat zou zijn geraakt om jouw voet te sparen? Of omdat ie een hartinfarct had? Of omdat ze moest huilen om een ernstig verlies en door de tranen jou nooit geZien heeft? Mag je het N dan boos verwijten?
Ongeacht de reden. Je màg boos zijn om wat je is aangedaan door N. Het dóet pijn. Je bènt gekwetst. Ongeacht de reden is N schuldig. Verwijtbaarheid is een ander vraagstuk. Boosheid mag. Op degene die schuld heeft? Jazeker. Meten met twee maten… en zelf de kleinste nemen: niemeerdoen, beetjedom. Dus ook ik mag boos zijn op N. Lijkt opeens een héel ander verhaal. Voorlopig zit ik met dit stuk nog op de trede “bewust onbekwaam”, op weg naar bekwaam. Op naar een beter normaal. Dóórgaan.
Hoi Jasmijn,
Ik heb ook geworsteld met vergeven, boos zijn en schuldgevoelens. Mijn boosheid heb ik toegelaten, en al schreeuwend, slaand en kotsend uit mij gewerkt bij herhaling. Ik ontdekte dat mijn schuldgevoelens onterecht waren. Ontstaan door jarenlange manipulatie en foute indoctrinaties. Ik ontdekte dat er twee vormen van vergeving zijn. Bij de eerste vorm is er sprake van oprecht berouw bij de ander, en die vraagt dan om vergeving. Die krijgt hij of zij. Dan komt er ook verzoening. Innerlijke rust bij beide partijen. Bij de tweede vorm is vergeven een actie voor jezelf zodat je niet als een boos verbitterd mens verder gaat. Er is geen verzoening met de ander. Wel innerlijke rust voor jezelf. Wat bij mij blijft is de N niet willen zien of meemaken. Dat kan ik niet zonder mezelf veel geweld aan te doen. En dat hoef ik ook niet te kunnen. Dus rust.
Dat gun ik jou en alle lezers hier.
Janny
Heel herkenbaar, je schuldig voelen als je negatieve gevoelens voelt naar je moeder toe. Jaren was dat mijn worsteling; ik begon te beseffen dat mijn pijn terecht was, maar het mocht er niet zijn. Ik voelde me slecht, ondankbaar, ze had het ook zo zwaar. Uiteindelijk vond ik er mijn weg in, durfde ik toe te geven aan mijn emoties en aan compassie voor mezelf.
Maar nu komt die worsteling weer, nu ik in vergelijkbaar drama zit met mijn zus waarbij ik overeenkomstig gedrag zie bij haar. Kleineren, ondermijnen, schreeuwen en daarna met volle overtuiging het zo brengen dat ik de gek lijk die overal een probleem van maakt. Ik zag geen andere optie dan afstand te nemen van de hele familie. Dat doet ontzettend zeer, want het is een hele moeilijke keuze. Ik voel verdriet, boosheid, frustratie en tegelijkertijd voel ik me schuldig en slecht. Soms komt de vraag voorbij of ik niet overdrijf en buitenproportioneel reageer. Dan ga ik in mijn hoofd de situaties doornemen wat er allemaal is gebeurd en zie ik het bizarre aan alles en weet ik dat ik vooral bij mezelf moet blijven, want ik verdien respect. Maar het roept ontzettend veel op.
En niet bedoeld om iemand te beledigen, maar wat vergeven betreft vind ik het persoonlijk een dooddoener dat je moet vergeven om verder te kunnen. Ik kan prima verder zonder te vergeven, door het buitensporig en schadelijk gedrag bij de ander te laten en me te richten op mezelf. Ik vind het belangrijk om goed voor mezelf te zorgen, de kracht in mezelf te gebruiken om verder te gaan, mijn energie voor mezelf te gebruiken. Om me op mezelf te kunnen richten, hoef ik helemaal niet te vergeven. Sterker nog, als ik zou vergeven zou het voor mij voelen alsof ik niet trouw ben aan mezelf. Ik kan er gewoon niks mee.
Ik kan me ook echt niet vinden in de opvatting die je vaak hoort dat niet vergeven staat voor vast blijven hangen in bitterheid en wraakgevoelens. Ik herken me hier echt niet in, terwijl ik toch meerdere narcisten op mijn levenspad heb gehad die ik nooit heb vergeven en ook nooit zal doen. Bitterheid is iets wat niet past bij mij als mens en wat wraak betreft heb ik 1 helder motto: “De beste wraak is om te zorgen dat het goed met mezelf gaat.” Daar haal ik mijn kracht uit en dat is altijd de basis voor mijn herstel.
Wel of niet vergeven is een persoonlijk iets wat wel of niet bij je past als mens, je levensvisie, je persoonlijke ervaringen. Welke keuze je daarin maakt is altijd goed als het bij je past en je daarmee verder kan.
Hoi Em, zeer herkenbaar je verhaal.
Mijn moeder en ik konden altijd goed met elkaar vinden, gek gezegd, wel samen op vakantie en ze was ook heel behulpzaam. Mijn broer werd wel in mijn jeugd voor getrokken, ook kon hij niets fouts doen, mijn vader werd zieker en ik was er dagelijks, deed veel voor hun en in hun huis. Echter toen zag ik haar “andere kant” na mijn vaders overlijden, heb ik 2 weken erna contact verbroken, ook van mijn broer met deze trekjes. Ik vind het nog steeds lastig nu ze oud is en alleen, mijn empathisch vermogen blijft aanwezig, toch kies ik voor mij zelf en de rust.
Het draait immers altijd om haar, en negativiteit trek ik ook niet meer, conflicten wil ik ook niet meer en haar woede uitbarstingen. Ik heb een burnout gehad en woon alleen en ben single vind ik ook dat ik nu aan mijzelf moet denken, vergeven vind ik een lastig woord met iets definitiefs. Ik vind het een groot woord en plak daar geen naam op, ik accepteer wat er is, en kies voor mijzelf. Het gekke is dat ik partners aantrek met narcisme, egoïsme, toxische relaties dus. Blijkbaar heeft het toch onbewust een impact gehad wat ik mij niet meer kan herinneren in mijn jeugd.
Het ga je goed, veel liefs, Maria
Hoi Maria,
Ik weet niet of je dit nog leest, maar ik herken weer wat jij schrijft, er zijn wel overeenkomsten. Je verhaal en de worsteling, omdat het knaagt vanuit de empathie, maar toch voor jezelf kiezen. Wat ik zeker ook herken is de aantrekkingskracht op mensen met NPS of narcistische trekken. Ook psychopaten trek ik aan (dat was met name op mijn werk een ding). Zelf zie ik dat iets van die mensen. Ik nodig ze niet uit, ik zoek ze niet op en ik geef altijd heel duidelijk mijn grenzen aan bij mensen etc. Het is de mindfuck die me steeds nekt, het moeilijk kunnen schakelen in mijn hoofd als ik in de war wordt gemaakt en op het verkeerde been wordt gezet. Gelukkig weet ik sinds vorig jaar eindelijk hoe het werkt en herken ik het. Maar dan nog is het moeilijk, merk ik. En het heeft me nog achterdochtiger gemaakt dan ik al was.
Het bizarre is dat het er (bij mij althans) op lijkt, dat juist mijn grenzen aangeven averechts werkt bij deze mensen. Het lijkt ze juist enorm te triggeren, waardoor ze alles uit de kast halen om mij linksom of rechtsom te laten buigen. Ik ben ook single, woon ook alleen en goed voor mezelf zorgen staat ook hoog in het vaandel. De pest is echter wel dat dit soort mensen dat niet goed trekken, als je goed voor jezelf zorgt. Ik hou het maar op afgunst.
Het ga je ook goed! 🙂
Hallo Em,
Ik blijf je verhaal steeds opnieuw lezen, zo herkenbaar en treffend omschreven. Vooral de 2e alinea raakt me diep in mijn hart. Ik hoef alleen maar “mijn zus” te veranderen in “onze schoondochter” en dan is het volledig ons (mijn echtgenoot en ik) gevoel/verhaal.
Wij waren een hecht en gelukkig gezin maar sinds onze schoondochter in ons leven is gekomen veranderde ons geluk in verdriet, onmacht en vele slapeloze nachten.
Zij hebben een dochtertje van 2,5 jaar (en de 2e is op komst) en voor het welzijn van ons kleinkind en het contact met onze zoon proberen wij immuun te blijven voor haar manipulerende gedrag en dodelijke blikken naar ons toe achter de rug van onze zoon. Blijven “slikken en buigen” want het contact verbreken is voor ons geen optie.
We proberen te genieten van de spaarzame mooie momentjes met onze kleindochter. Rennend door de straat met een schaterend kind tussen ons in. Dat is geluk!
Of dat moment dat ze al haar knuffels bij mij op schoot verzameld en er gezellig bij kruipt met een stralend gezichtje. Daar doen we het voor! Al probeert onze schoondochter dat kapot te maken met de opmerking: “dat doet ze altijd bij nieuwe mensen”. Ja, hmmmm opa en oma zijn “nieuwe mensen”.
Ik heb je 2e alinea in mijn telefoon gezet voor al die momenten dat ik twijfel aan mezelf, dat ik denk dat ik dement ben, argwanend of aan waanideeën lijdt (ik ben 66)
Ik wens je heel veel geluk met veel lieve warme mensen om je heen.
Hoi Francisca, wat een pijnlijk verhaal. Het is zo unfair wanneer iemand zo met je gevoel omgaat en je geniepig ondermijnt als mens. Dat immuun blijven zal je vast veel moed en energie kosten. Knap dat je dat kan, al snap ik zeker de beweegreden.
Mooi dat je zegt dat je die alinea in je telefoon hebt gezet 🙂 Lastig hè, hoe iemand het voor elkaar kan krijgen om iets met zoveel overtuiging te brengen, dat je gaat twijfelen aan jezelf. In mijn geval heeft die overtuiging er voor gezorgd dat de hele familie mij door haar bril is gaan zien. Het maakt niet meer uit wat ik doe, als ik alleen al met mijn ogen knipper (bij wijze van) doe ik het al verkeerd en zit ik in een slachtofferrol, iets wat me altijd wordt verweten en wat gezien ik heb overwonnen in mijn leven zo unfair is. Daarom zal het vast ook worden gezegd steeds en dat is pijnlijk.
Maar goed, ik wens je veel sterkte en ik hoop dat jullie fijn van jullie kleinkinderen kunnen blijven genieten.
Goedemorgen allen, na het lezen van Jasmijn haar verhaal kwam ik tot mijn vraag: hoe kwamen jullie er achter dat je te maken had met een N. moeder? En op welke leeftijd? Groetjes, Wen
Helaas pas op mijn 52ste toen ze met de gezondheid begon te sukkelen en twee jaar later overleed. Ik voelde mij op een gegeven moment zo erg gemanipuleerd. Ik had als kind al altijd een naar gevoel en wist al dat ze narcistisch was, maar heb dat altijd weggeduwd. Je weet het eigenlijk wel, maar je kunt het niet geloven en je wil het eerst niet zien en weten.
Ik kwam er achter dat ik zo’n moeder heb, nadat er geen contact meer was. En daarna pas mijn gevoelens ging vertrouwen. Het is werkelijk absurd en gruwelijk wat ze me heeft aangedaan. Ik had dood kunnen zijn als een narcistische aanval van haar was gelukt. Poging tot doodslag heet dat op een weerloos kind.
Stel je moeder compleet verantwoordelijk voor haar gedrag, mijn moeder had een prima jeugd! En dan nog, al had ze een slechte jeugd, ik had een slechte jeugd en ben toch ook geen narcist???? Je jeugd mag nooit een excuus zijn voor hoe je met je eigen kind omgaat. Verontschuldig niet het gedrag van je moeder, dit gaat jou namelijk niet helpen. Het is een leugen dat zaken haar niet aan te rekenen zijn!
Dit beseffen heeft mij geholpen te ontploffen van woede en alle opgekropte boosheid van jaren er uit te gooien. Man man man wat ben ik woest op dat vuile loeder! Het voelde eerst heel eng om boos te worden. Maar besef dat je moeder liegt, je kapot maakt. Ze is een parasiet, ze houdt niet van je. Je bent geboren ter ere van haarzelf. Jouw gevoel zegt je eerlijk hoe het zit, vertrouw daarop. Kom voor jezelf op en hou van jezelf. Luister naar jezelf en wordt boos, woedend, barst uit over wat ze je heeft aangedaan.
Doordat ik dit deed, heb ik na jaren geen spanning meer in mijn lijf en zal t mij een worst wezen wat ze doet of denkt. Ik hoef haar nooit meer te zien, de trut. Wat een bevrijding om boos te mogen zijn, voor altijd! Het is echt een enorme opluchting.
Boosheid en verantwoordelijkheid. Sja, ik ben gewoon boos wanneer ik boos ben, op mijn ouders, het leven, en alles erop en eraan als het zo is, dan is het zo. Ik ga niet langer doen aan zelfcensuur in ieder geval. Alle mensen die altijd maar menen dat je niet boos mag zijn, en als de dood zijn voor boosheid. Nou ik heb mezelf toestemming geven om alle boosheid te ervaren die er is. Het helpt me daarbij wel om te bewegen, te sporten of iets waarmee ik het om kan zetten in beweging, beweging is voor mij immers een manier om het om te kunnen zetten en los te laten. Maar ook het loslaten forceer ik niet. Het is wat het is. Ben ik nog steeds boos? Ja, soms ben ik nog steeds boos. Ik vind mijn ouders namelijk intens gemeen en ik kan ze niet anders zien. Het gekke is dat daarmee de kaarten zijn omgedraaid. Vroeger zagen zij me altijd als intens gemeen, en ze konden niets anders zien. Ik was eerder een bang vogeltje dat zich liever terugtrok en als onzichtbaar door de ruimte sloop, in een poging iedere vorm van toorn te ontwijken. Maar nu, zeg ik gerust tegen ze, wat je zaait zul je oogsten en je hebt in mij precies gezaaid wat je nu oogst. Maar bovenal, hebben deze mensen nooit iets gezien van wie ik werkelijk ben. Het herontdekken van wie ik werkelijk ben heeft zo zijn tijd nodig gehad. Soms, soms denk ik ook dat de tijd toen zij kind waren anders was, je ging niet met je psychische problemen zo gemakkelijk naar de dokter of een therapeut, emotioneel zijn veel mannen ook al niet opgevoed en kennen deze mannen dus ook geen handvatten. Ja voor sommige stukjes kan ik medeleven opbrengen, maar ik ontsla helemaal niemand en niks van zijn eigen verantwoordelijkheid. Die leg ik terug bij henzelf, daar waar het hoort. Ze hebben van mij graag hun pakezel gemaakt voor al hun problemen en ellende die ze tegenkwamen, maar ik draag het niet. Ze hebben van mij geprobeerd het lelijkste eendje te maken, maar ik weet dat ze alleen hun eigen lelijkheid geprojecteerd zagen op mij en ze er niet aan kunnen ontkomen. Hoe hard ze ook liegen en draaien. Ze hebben geprobeerd me schuldgevoelens te geven, maar ik draag geen schuld, want ik was het kind en zij de ouders, ze kunnen me niet als gelijke daarin of als verantwoordelijke houden voor hun problemen. En hoe neem ik zelf verantwoordelijkheid voor de ellende die ik heb doorgemaakt? 1 van die dingen die ik doe is altijd proberen zo eerlijk mogelijk te zijn naar mezelf. Waarom doe ik wat ik doe, welke behoefte vervul ik daarmee? En vind ik dat het beter kan of zou moeten zijn? Het mooie aan volwassen worden is, dat ik als volwassene kan zorg dragen voor mijn kindpijn en ellende. En de volwassene in mij is een stuk handiger, slimmer, wijzer dan mijn innerlijke kindpijn op deze gebieden destijds was. Ik pak het innerlijke kind op, wanneer het verdrietig is en geef het troost. Als het heel erg boos is dan ga ik ermee in dialoog. Ik zeg nooit dat ze niet boos mag zijn, maar ik leid haar altijd naar iets dat haar meer vrede geeft. Als ze bang is, dan ga ik om haar heen staan, zodat ze niet alleen is in het proces. Ik ben daarmee mijn eigen liefdevolle ouder geworden, de ouder die ik zelf als kind, nooit heb gehad. Dat is de verantwoordelijkheid die ik zelf draag. En hopelijk doorbreekt dat de cirkel van geweld.