Dit is een gastcolumn van Summermoon.
Ik had spontaan wat afgesproken vorige week en de rest van die week regelmatig last van angstgevoelens. Bij de gedachte dat ik in mijn eentje naar iemand toe zou gaan, kreeg ik een heel onheilspellend en ongerust gevoel en zag ik allemaal beren op de weg. Het voelde heel onveilig en ik had écht de neiging om af te bellen.
Zo ken ik mezelf totaal niet. Toen ik bij mijn therapeute zat, keken we hiernaar. Zo kwamen we terecht bij het feit dat ik eigenlijk mijn leven lang in een emotionele en psychische kooi heb gezeten. Dat begon al in mijn jongste jaren met het (verborgen) narcisme van mijn ouders en later ging dat door in mijn huwelijk met een verborgen narcist.
Ik was “vrij” in die kooi. Zo lang ik me gedroeg volgens de (steeds veranderende) regels van de stille narcist bleef ik min of meer uit de problemen en voorkwam ik de ruzies, het schoppen en het slaan, de intimidaties en de scheldpartijen. De kleinerende en denigrerende opmerkingen nam ik allang voor lief.
Op die manier leerde ik al heel jong om me onopvallend te gedragen en als ik dat goed genoeg deed, bleef ik redelijk uit de problemen. Maar helemaal veilig voelde het nooit. Dat was mijn kooi.
Zo ging ik ook nooit ergens voor mijn plezier en in mijn eentje naar toe. Alles moest functioneel en te verantwoorden zijn.
Zo ging ik in mijn huwelijk vooral weg om boodschappen te doen, de hond uit te laten of kleding te kopen als mijn spijkerbroek kapot was. Maar ook dat werd langzaam minder omdat ik het toch ook online kon bestellen? Zo kwam mijn narcist er ook altijd bij staan als ik een vriendelijk gesprek met Jehova’s getuigen of verkopers had die soms aan de deur kwamen. Ik kapte die gesprekken nooit zomaar af omdat ik genoot van die contactmomenten. Hetzelfde met het praatje bij de kassa of buren die ik in de supermarkt tegenkwam. Altijd tijd voor een praatje. Dat waren vaak mijn enige uitjes op een dag. Dat waren de vrijheden in mijn kooi. En ik besefte niet eens dat ik in een kooi zat.
Ik herinner me ook dat ik als kind altijd bang was als ik niet thuis was. Op school begreep ik de uitleg vaak niet, mistte ik dingen. Omdat ik veel en snel dissocieerde weet ik nu. Ik ging ook zelden alleen de stad in omdat alles me overweldigde. Als ik met mijn (narcistische) vader of moeder ging, hoefde ik alleen maar te volgen en was ik nooit bang. En buiten de deur waren mijn narcistische ouders altijd erg aardig tegen iedereen en was er nooit shit. Dat voelde veilig.
Dat ik nooit de schoenen of kleding koos, die ik écht leuk vond, besefte ik vele jaren later pas. Want als ik wel aanwees wat ík leuk vond, kreeg ik altijd te horen dat het te duur was, waardeloze kwaliteit, een rare kleur had en ga zo maar door. En als we het wél kochten en ik er thuis dolgelukkig mee was, werd het vaak weer teruggebracht. Want het was tóch een waardeloos ding, et cetera.
Dus zo heb ik nooit geleerd om letterlijk grenzeloos te kunnen zijn en de kooi niet te voelen. Zo heb ik dus nooit geleerd om mezelf te zijn. Ik heb wel geleerd om alleen aan die ánder te denken en daar rekening mee te houden. Want dat voorkwam ellende. En dát was mijn kooi. Een psychische kooi.
De emotionele kooi was er ook. Zo had ik nooit vrienden of vriendinnen want na verloop van tijd kregen we tóch ruzie en kwamen ze nooit bij mij thuis. Dus kreeg ik van mijn ouders weer kritiek dat ik altijd daarheen ging. Zo was er altijd wel een reden om geïsoleerd te blijven leven.
Nu, 50 jaar later, staat het deurtje van mijn kooitje open en durft dit vogeltje niet uit te vliegen. Hoe ik dat ontdekte?
Nu ik ben gescheiden en minimaal contact heb met mijn ouders, begin ik langzaam te ontdekken wat er met me gebeurt nu het kooitje weg is. Als ik bijvoorbeeld bij de kapper zit en getriggerd wordt, dan springen de tranen meteen in mijn ogen en zit ik te huilen. Of als ik door de supermarkt loop kan dat ook gebeuren. Of ’s nachts als ik wakker wordt en BAM, dan kan het ook ineens gebeuren.
Ik ben mijn hele leven, zowel in mijn jeugd als mijn gehuwde leven door stille narcisten in een emotionele en psychische kooi gestopt. Nu ik daaruit ben, begint er ruimte te komen om de gevolgen te ontdekken en te beleven. Dat hoort allemaal bij die complexe PTSS.
Ik weet dat allemaal nog maar net een klein jaar. Dus het is best veel allemaal. En da’s niet makkelijk als je net gescheiden bent en ook nog middenin een rouwperiode zit.
Maar ik begin inzicht te krijgen in wat me is overkomen. Mijn gevoelens te begrijpen. En ik leer tegelijkertijd, dat ik dan even een time out nodig heb om te voelen wat er op dat moment speelt en even de ruimte te nemen om dat gevoel de ruimte te geven.
Hoe doen jullie dat? Ik ben heel nieuwsgierig om te horen of jullie daar al doorheen zijn en van je vrijheid durft te genieten. Of jullie de angst om uit te vliegen overwonnen hebben.
27 reacties op “De angst om uit te vliegen”
Hoi Summermoon,
Jouw verhaal is zo herkenbaar. Zes jaar na mijn echtscheiding lukt het me aardig om “gewoon te functioneren”. Mijn grootste obstakel was boodschappen doen. Jarenlang van de ex geen boodschappen mogen doen. Reden: ik kocht de verkeerde spullen, zette ze niet goed in het karretje, niet netjes op de band bij de kassa, pakte ze niet goed in en gaf veel te veel geld uit. Resultaat: ik durfde echt de supermarkt niet meer in! Was er zeker van dat als ik daar binnenstapte er hele nare dingen zouden gebeuren. Had zelfs nachtmerries dat alle schappen om zouden vallen en ik er door bedolven zou worden. De eerste keer dat ik zelf weer eens met m’n tasje vol boodschappen thuis kwam (na de scheiding) was het cupje met slagroom leeggelopen in mijn tas. In mijn hoofd HET bewijs dat zij ECHT niet in staat was ooit nog een boodschap kon doen. En toen stond mijn jongste zoon naast me, 14 jaar oud. ‘Mam ga je een taart met slagroom maken?’ ‘Ja schat, dat was wel de bedoeling maar kijk…’ Hij tilde me op, draaide me een paar keer rond, helemaal blij dat er een taart gebakken zou gaan worden. Door mijn tranen heen hebben we samen alle boodschappen afgespoeld, de tas weggegooid. Hij sprong op de fiets om nog wat slagroom te gaan kopen. Samen de taart gebakken en er van genoten. Van dit moment heb ik heel veel geleerd. Geleerd dat de wereld zo anders in elkaar zit dan in mijn hoofd. Stapje voor stapje heb ik daarna mijn kooitje steeds vaker en verder durven verlaten. Het gaat nu goed. Ik moet nog steeds wel alert zijn, vooral als ik moe ben.
Ik wens je veel sterkte met het opnieuw ontdekken van de “wereld”, met het herijken van je gedachten en gevoel. Het is een reis die de moeite waard is.
Madelon,
Wat een extreme ervaring zal dat geweest zijn. Het is echt heel erg eigenlijk.
Slagroom, hét symbool van je vrijheid? Letterlijk als slagroom op de taart!!
Dank je wel voor het delen van je ervaring!
Take care,
SummerMoon
Hallo, zeer herkenbaar. Uw verhaal is hetzelfde als mijn verhaal: verborgen narcistische moeder en ex: heb ik 52 jaar ingezeten. Sinds 2,5 jaar gescheiden. Kom hier ook moeilijk van los. Als ik voor mijzelf iets koop (chips, kleding, ondergoed etc.) voel ik mij bijna “schuldig” en ben ik alweer verkrampt, omdat ik weer alert ben op commentaar, dat komt niet omdat je “vrij” bent. Maar mijn systeem is nog niet vrij. Mijn stiefvader zegt dan: gooi het in het museum, je hebt recht op een normaal leven. Alleen bij mij wil de deur naar het museum, dus het verleden, niet dicht helaas, het blijft je achtervolgen, ook al wil je het niet. Het moet langzaam slijten. Hulp van artsen en psychologen heb ik niet ervaren, ze lachen je bijna uit en zeggen dat jezelf moet “veranderen”. Totdat ik bij toeval een boek van Iris Koops over narcistisch misbruik las, toen ging mijn wereld open, dat wat wij hebben meegemaakt niet normaal is. Ik heb meteen beide boeken bij haar besteld en dat is mijn eigen therapie. Mijn hulp nu zijn mijn stiefvader en mijn zoon van 22 die bij mij woont. Zij zeggen dat wat ik koop en doe wel mag en dat je daar gewoon recht op heb, maar het blijft lastig door de open deur van het museum (=verleden). Wens je veel sterkte en kracht en weet dat je niet de enige bent en dat het niet aan jou ligt. 🙏
Wat een mooi beeld: ”gooi het in het museum”!
Veel succes gewenst met het gooien! 🙂
Flower,
Dat de oude gewoonten, die je je hele leven met je mee genomen hebt, snel weer opkomen, dat begrijp ik heel goed.
Het helpt me wel om je ervaring te lezen. Ook de passage over de boeken van Iris. Toen ik vastliep in het hulpverleningscircuit, waren haar boeken voor mij ook een vorm van zelfhulp.
Later in de scheiding die volgde heeft de kennis uit die boeken me heel erg geholpen.
Ook ben ik bij een therapeute uit het netwerk. Daar vond ik de expertise en de (h)erkenning die ik bij de anderen zo mistte.
We gaan het wel redden als we elkaar steunen en informeren.
Take care,
SummerMoon
Ik herken het gedeeltelijk want mijn ouders waren gelukkig wel ok. Ik kwam uit de gevangenis na mijn keuze om te gaan scheiden en inderdaad alles wat je dan daarna alleen moet doen, auto rijden bv, dat kon ik niet volgens nex dus bibber bibber en inderdaad ik kreeg doelen van mijn psycholoog om te doen om ze weer leuke dingen te doen en te gaan genieten. Ik heb ook ptss en alles wat er bij hoort na 33 jaar gevangenschap in mijn huwelijk en nu in de rust en vanuit die rust probeer ik iedere dag te wandelen en te genieten van de dingen die ik leuk vind.
Bea,
Je schrijft dat je ook PTSS hebt. Waaraan kun jij dat merken als ik vragen mag?
Dat vind ik nog lastig om dat te herkennen.
Take care,
SummerMoon
Ach Summermoon, jouw verhaal is zo herkenbaar. Ik zat gedurende mijn hele jeugd, en nog vele jaren daarna in zo’n kooi. En nog steeds is het moeilijk voor mij om zelfstandig iets te ondernemen. Gewoon doen is het beste medicijn. Ik ga af en toe alleen erop uit, eventjes naar de winkel. Verder weg gaan vind ik nog moeilijk, maar met kleine stapjes kom je ook vooruit.
Met een warme groet, Maria
Maria,
Dat zeggen veel mensen die niet kúnnen begrijpen waar we mee te maken hebben: “gewoon doen”.
Hoe moeilijk dat voor ons kan zijn… het is niet uit te leggen en het is ook onvoorstelbaar. Maar hier hebben we aan een half woord genoeg en kunnen we van elkaar leren.
Take care,
SummerMoon
Vallen en opstaan. Keer op keer. Maar vooral blijven doorstappen. De weg terug is doodlopend. De weg vooruit is geen makkelijke, maar gaat wel omhoog. En wordt echt alleen maar beter.
To get through the hardest journey
We need to take only one step at a time
But we need to keep on stepping
Go for it!
Esther,
Dank je wel voor je steun!!
Zelfs de verste reis op aarde is ooit begonnen met een eerste stap! Die neem ik met me mee op mijn pad!
Take care,
SummerMoon
Herkenbaar, de deur van de kooi staat alweer een tijd open (9 jaar), maar ik durf bijna niet te vliegen. Alleen op pad gaan blijft spanning oproepen. In mijn autootje ergens naar toe rijden geen problemen nog, maar daarna bij die ander(en) nog steeds blijven voelen hoe die sfeer daar is. Ik blijf mij het liefst mij schikken, zo fijn wanneer die ander aangeeft waar hij/zij naar toe zou willen. Ik blokkeer nog altijd wanneer men mij vraagt wat ik het liefst zou willen doen. Wat ik wil is uit mijn geheugen gewist (pa) of werd dus sws niet gedaan (ex).
Dus nu blijven oefenen met erop uit te gaan en blijven zoeken naar de ontspanmomenten voor, na en tussendoor. Bespreekbaar maken richting de ander mag soms ook helpen. Niet teveel op 1 dag willen doen en niet teveel uitstapjes in een weekend proppen helpt ook. De dag erna houd ik sowieso vrij om weer op te kunnen laden. Jij/jullie ook?
Mootje,
Dat werkt inderdaad, de ander vertellen waar je zit en waar je mee bezig bent. Bij zulke mensen kan ik veilig oefenen.
Het is alleen jammer dat lamg niet iedereen dat kan en begrijpt. Zodra ze reageren met: “je moet er niet te lang in blijven hangen” weet ik genoeg. Ik hoop snel een manier te vinden om daar mee om te gaan, want uitleggen is kansloos.
Dank je wel voor het delen van je ervaring.
Take care,
SummerMoon
Hallo Mootje,
Ja die oplaadmomenten heb ik ook, niet teveel tegelijk en elke dag tijd voor mijzelf inroosteren.
Elke avond maak ik een lijstje wat ik de dag erop wil/kan gaan doen.
Het lijstje wordt niet altijd helemaal afgewerkt, dan is het teveel of komt er onverwacht iets tussen.
Alleen op pad gaan en iets leuks voor mijzelf doen, blijft lastig. Ik durf nu wel weer de winkels in onder het motto: de winkelier ziet me graag komen en kopen.
Shoppen via internet vind ik TOP, wat een uitvinding. Gelukkig heb ik geen gat in mijn hand en hou financiën goed in de gaten.
Wel heb ik nog steeds veel moeite met telefoneren, mijn moeder (verborgen narcist) viel me vaak lastig met haar lange, klagelijke telefoontjes (soms 90 min. aan een stuk) en dat kwam slecht uit overdag met een druk gezin en vooral ’s avonds rond 11 uur. Ik heb zo’n hekel aan telefoneren gekregen dat ik ook noodzakelijke telefoontjes lang voor me uit schuif. Voor mijn gevoel dring ik in in andermans private zone (ook zakelijk). Hier moet ik nog aan werken.
Mijn kooi staat alweer 21 jaar open, na echtscheiding (huwelijk van 29 jaar met verborgen narcist), maar de gevolgen vanuit mijn jeugd en huwelijk zijn er nog steeds. Ik durf mensen alleen te bellen als ik me veilig bij hen voel. Vaak via smsje/whatsapp vraag ik of ze tijd hebben en of het goed is dat ik ze bel.
Ook ik weet vaak geen antwoord als mensen mij vragen wat ik het liefste wil.
Gelukkig hou ik van een goed boek en een mooie bos bloemen, dus daar verwen ik mezelf mee en kunnen anderen mij blij maken.
Liefs!
Merel
Voor een deel is dat bij mij anders gegaan. Ik onderhield mijn sociale netwerk wel. Ondanks zijn opmerkingen ging ik door. Ik denk, dat hij wist, dat ik dan was opgestapt. Dus werd het gedoogd. Uiteindelijk ben ik, te laat, wel opgestapt, omdat ik in de knoop kwam met mijn eigenwaarde en zelfbeeld. Van alle andere gedragingen van de nex heb ik nog steeds (na 8 jaar) last. Vooral het aardig gevonden willen worden is een handicap. Je bent zoals je bent en dat is moeilijk te accepteren. Dat is je ook in al die jaren afgenomen. Het terugvinden valt niet mee.
Als je nog jong bent Summermoon, heb je veel kans nog op “genezing”. Ik ben in de 70
en na m’n 60e werd alles me pas veel duidelijk. Veel flashbacks en af en toe terugval om de ellende die geleden is, ook beschadigde kinderen. Maar toch gaat het nu goed.
Denk vanaf nu om jezelf en zorg eerst voor jezelf, daarna komen de anderen en trek je niets aan van wat mensen denken of zeggen. Je hebt meer kennis dan zij. Je bent goed zoals je bent en laat je gerust gelden want je hebt wat te vertellen!
Succes en leef je leven!
Dank je wel lieve Frederika,
Je schrijft zoveel ware dingen die voor veel mensen gelukkig vanzelfsprekend zijn.
Voor mij nu de uitdaging om dat allemaal te mogen leren. Mijn eigen ruimte te mogen innemen is zo’n ding. Het lukt me steeds beter.
Take care,
SummerMoon
Frederika, op mijn 60ste dacht ik, en nu moet ik weg. Ik heb misschien nog 20 mooie jaren te gaan. Inmiddels ben ik nu 9 jaar verder. Het waren rustige jaren. Maar in mijn hoofd woedt nog vaak een storm. Ik zeg wel eens, ik lach, maar mijn hart huilt.
Stoere Summermoon,
Wat een lef heb jij! En het vermogen om van dingen te genieten. Het zit in je!
Ik herken het gevoel van in een kooi zitten ook. Het gekke is: ik heb geen idee wat die kooi is. Ik doe allerlei leuke dingen: sporten, vrijwilligerswerk, cursussen. Vriendinnen zeggen gekscherend dat ik van het ene pretje in het andere rol. Geen dwingende ouders, een lieve, gulle partner. En toch blijf ik me benauwd voelen en intens verlangen naar vrijheid.
Maike,
Wat bijzonder dat je ondanks alles wel in het leven blijft staan. Gelukkig doe je het. Dus jij bent eigenlijk met zo stoer!!
Zijn we samen stoer. Met zijn allen laten we hier zien, dat we er mogen zijn!!
Take care,
SummerMoon
Hallo Summermoon,
Die onzichtbare kooi die er wel degelijk was, herken ik vanuit mijn jeugd en 29 jarig huwelijk dat in 2000 eindigde. Ook ik heb, in mijn jeugd al, geleerd me zo onopvallend mogelijk te gedragen, vooral stil zijn en er niet mogen zijn.
Pianospelen starten vind ik nog steeds moeilijk, want dan maak ik geluid en alles moet perfect klinken, ik mag geen fouten maken. Mijn middelste pedaal staat altijd op zacht.
Alles wat ik doe moet functioneel zijn. Gelukkig heb ik afgeleerd om altijd anderen te pleasen.
De eerste keer, na de scheiding, dat ik boodschappen ging doen, laadde ik mijn karretje vol met artikelen die mijn man en kinderen lekker vinden.
In de supermarkt realiseerde ik me ineens dat dat niet meer hoefde, huilend heb ik de volle kar laten staan en ben weggegaan.
Toen ben ik na gaan denken over wat ik lekker vind en zou willen eten: ik wist het niet.
Gelukkig is dat wel teruggekomen en kan ik nu genieten van bv kibbeling en andere producten die ik lekker vind.
Verborgen narcisme is het enige goede woord voor dit soort mishandeling. Helaas voor velen is het verborgen en moeten wij het doen met putten uit eigen ervaringen en…elkaar steunen.
Laat je niet terugstoppen in een hokje, je bent veel meer waard!
Veel sterkte!
Merel
Merel,
Je boodschappen!! Voor de ander!! Precies wat ik de eerste keer ook deed. Ik kocht veel te veel en bijna niks voor mezelf.
Ik realiseerde het me thuis pas en het verdriet dat ik toen voelde was ook enorm.
Nu koop ik alles voor mezelf en dat is écht anders. Vooral heel erg wennen.
Take care,
SummerMoon
Ik heb er tot mijn 57ste mee te maken gehad. Ik heb mijn leven lang al last van lichamelijke en geestelijke spanningen en ik had geen idee waar dat vandaan kwam. Ik rekende het mezelf aan (psychisch niet zo sterk). Het is heel lang goed gegaan (voor zover je van goed kunt spreken) maar ik kreeg in 2016 een burnout. Ik ben hierbij in een psychologisch behandeltraject terechtgekomen. Daar vond men uit dat ik een (ontwijkende) persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld had dus ik kreeg daar een behandeling voor (schematherapie). Uit belangstelling ben ik hierover (persoonlijkheidsstoornissen) gaan lezen en las ook over de narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik herkende hier zaken in en ben verder gaan zoeken (Internet). Ik kwam al vrij snel bij Mjon van Oers terecht (ervaringsdeskundige en auteur/journalist) en heb een paar boeken van haar gelezen (Voorbij het narcisme, Narcistisch misbruik in de liefde (5o vragen en antwoorden)). Uit deze boeken herkende ik steeds meer zaken en vielen dingen op hun plaats. Ik ging er steeds meer over lezen. Ik ging ook narcisten herkennen door de kennis die ik opgedaan heb en tegenwoordig heb ik er zelfs een soort zesde zintuig voor ontwikkeld (ik voel het als het bij iemand niet goed zit). Al lezende ben ik er achter gekomen dat ik vanaf mijn 21ste al te maken had met een narcist op mijn werk, met een aantal narcistische familieleden en dat er minimaal 4 narcisten op mijn huidige werk rondlopen. Uit de schematherapie heb ik geleerd dat ik een aantal schema’s (patronen) had die aantrekkelijk zijn voor een narcist. Ik stond altijd voor iedereen klaar en cijferde mezelf daarbij weg (schema zelfopoffering) , ik stelde hele hoge eisen aan mezelf (schema extreem hoge eisen), ik liet anderen heel makkelijk over mijn grenzen gaan (zolang ze mij daardoor maar aardig zouden vinden) en nog meer. Door aan deze schema’s te werken heb ik ze kunnen veranderen en ik ben tegenwoordig goed in staat om mijn grenzen aan te geven en nee te zeggen. Tot zover mijn verhaal. Ik kan er nu goed mee omgaan en heb er geen last meer van maar door de kennis die ik heb opgedaan zie ik wel dat er nog heel veel narcisten op onze wereldbol rondlopen. Ik weet dat het heel moeilijk is om personen die in een narcistische relatie zitten te overtuigen zuiver omdat de narcist zijn/haar spel zo gewiekst speelt (slachtofferrol/ schuld bij anderen neerleggen/charme-offensief/gaslighting enzovoort) dus ik ben gestopt om dat te proberen. Ik voorzie deze personen binnen mijn mogelijkheden van kennis en hoop dat ze daardoor situaties gaan herkennen en er daardoor zelf verder mee gaan/kunnen. Ik hoop dat je iets met mijn verhaal kunt. Groetjes, Gijs.
p.s. ik ben nu 62.
Hallo Gijs,
Mijn hele leven omringd door narcisten. Nu na 29 jaar huwelijk eindelijk uit mijn kooi.
Mijn grootste verdriet is om mijn volwassen kinderen daar nog te zien zitten en zij weten niet beter. Vervolgens zit ik nu zelf in de fase van: veel narcisten zien en menen te herkennen en toch nog zelf met eentje bevriend raken. En wederom bijna over mijn grens laten gaan. Van de opties vluchten. vechten of bevriezen, bevries ik en is het net of ik niet meer met mijn volwassen geest kan denken/voelen.
Na het lezen van jouw bijdrage, weet ik dat ik aan deze punten wil werken. Ik citeer jouw tekst.:
Ik stond altijd voor iedereen klaar en cijferde mezelf daarbij weg (schema zelfopoffering) , ik stelde hele hoge eisen aan mezelf (schema extreem hoge eisen), ik liet anderen heel makkelijk over mijn grenzen gaan (zolang ze mij daardoor maar aardig zouden vinden) en nog meer. Door aan deze schema’s te werken heb ik ze kunnen veranderen en ik ben tegenwoordig goed in staat om mijn grenzen aan te geven en nee te zeggen.
Dank hiervoor Gijs.
Succes voor iedereen die met personen te maken hebben, die de Stoornis narcisme hebben.
Wij weten van hoe ver wij moeten komen, hoe dapper/sterk wij zijn en hoeveel wij in huis hebben om voor ons eigen leven te gaan.
Gijs,
Dank je wel voor je uitgebreide verhaal. En wat fijn dat het nu goed met je gaat.
Wat jij had met Mjon heb ik hier bij het Verdwenen Zelf gevonden.
Bij mij begon het met mijn maatschappelijk werkster die me wees op het Verdwenen Zelf. Daarna kwam ik hier de boeken van Iris tegen. En via het Verdwenen Zelf een hele fijne therapeute gevonden.
Dus Het Verdwenen Zelf met het hele netwerk is als een warme, veilige deken voor me.
Alles wat ik hier leer en lees, daar word ik wijzer van.
Nogmaals, dank je wel voor het delen van je ervaring.
Take care,
SummerMoon
Lieve Summermoon
Dank je wel voor je mooie heldere schrijven over de ruimte ingaan, naast en uit de kooi. Het raakte me zeer.
Elke ervaring en stap is er een op weg naar jouw zelf, jouw thuis zijn.
Vlak na het lezen van je blog, kwam ik deze video op YouTube tegen.
Celtic woman
Be stille & Going Home
Live Ancient land from Johnstown Castle 2018
Misschien kan deze muziek jouw steunen. Dat is mijn harte wens voor jou.
En ook alle anderen bij het terug vinden en nemen van ruimte om je zelf te zijn.
Warme knuffel,
Eveline
Eveline,
Het is nu de avond vóór kerst en een paar maanden na mijn scheiding.
Wat lezend door oude berichten, kom ik je bericht en muziekwens tegen.
Ik heb het meteen opgezocht en tranen met tuiten gehuild. Wat een bijzondere kerstavond met deze prachtige muziekwens.
Dank je wel!!
Hierbij een link naar deze prachtige muziek en zang:
https://youtu.be/fMHjD7t4PA4