Het grensoverschrijdend gedrag van verschillende medewerkers van The Voice houdt velen al dagen bezig. ‘Grensoverschrijdend’ is nog een milde term, zo blijkt uit de schokkende getuigenissen van enkele vrouwen en meisjes in het programma ‘Boos’. En die seksuele misstanden stonden natuurlijk niet op zich maar waren ingebed in een sfeer van dwingende controle, oftewel coercive control: een eenzijdig patroon van macht en controle binnen een afhankelijkheidsrelatie.
Voor het seksuele geweld plaatsvond was het slachtoffer al op een bepaalde manier gebonden. Ze werd afhankelijk gemaakt (‘Ik kan jou helpen een ster te worden!’) en vervolgens werden haar grenzen overschreden. Het patroon van dwingende controle verloopt altijd hetzelfde en dit speelde ook bij the Voice. De meeste slachtoffers haalden het niet in hun hoofd om het te melden binnen het programma of zelfs aangifte te doen bij de politie.
Toen enkele slachtoffers vorig jaar Tim Hoffman en de redactie van ‘Boos’ benaderden bleek dit het topje van de ijsberg. Na een oproep van de redactie meldden zich bijna 40 slachtoffers. Het misbruik vond op veel grotere schaal plaats dan gedacht en de getuigenissen bleken indringender en ernstiger.
Wat echter ook schokkend was, was de reactie van John de Mol gisteren in de uitzending van Boos, de hoogste baas van de Voice tot 2020. Hij had het programma net gezien en vertelde dat hij ‘in de war’ was. In de war? Waarom niet boos, geschokt, in alle staten? Vervolgens was John een tijd aan het woord en wat opvallend was, was dat in zijn betoog steeds weer het zoeklicht op de slachtoffers werd gezet. ‘Waarom hebben slachtoffers zich niet eerder gemeld? Waarom heeft zich maar één slachtoffer gemeld?’ Enzovoorts. Geen werkelijke empathie voor de slachtoffers, zich niet kunnen verplaatsen in hun standpunt, geen begrip, integendeel zelfs.
Als kijker had je de onwerkelijke ervaring of hij net daarvoor misschien een andere uitzending had gezien. Had hij niet gehoord dat er maar liefst 19 meldingen van slachtoffers waren over de bandleider, 15 anderen over de regisseur, twee ernstige zaken, waarover ook aangifte is gedaan, rond coach Ali B. en talloze aantijgingen over coach Marco Borsato, waaronder van jonge meisjes? Er moet nog uitgebreid onderzoek plaatsvinden, maar als er maar een kwart ‘waar’ zou zijn van dit alles (en waarschijnlijk is er nog een veel hoger percentage waar), dan zou dit een zeer ernstige zaak zijn. Vertrouwen dat is beschaamd. Macht die is misbruikt. Verschillende vormen van manipulaties, door alle vier de plegers ingezet om slachtoffers klem te zetten.
Nauwelijks een woord over dit alles, al was hij wel heel duidelijk over de (enige) klacht over de bandleider die is binnengekomen en die John heel serieus heeft opgepakt. ‘Maar na die waarschuwing is er nooit meer iets gebeurd’. Werkelijk?
Zijn alle getuigenissen misschien niet doorgedrongen? John de Mol lijkt zijn straatje te willen schoonvegen. Zijn eigen hachje te redden. Waar medewerkers die op de wantoestanden reageerden vertelden over een verrotte werksfeer waar men elkaar de handen boven het hoofd hield, zien we dit nu ook gebeuren. John de Mol kan zich niet voorstellen dat bijvoorbeeld Marco Borsato echt aan kinderen heeft gezeten.
Tim probeerde in het gesprek verschillende malen het zoeklicht te plaatsen waar het hoorde: op de plegers. John de Mol stond dit niet toe. Zijn hele betoog is doorspekt met een ‘aan ons bij de Voice kan het niet gelegen hebben’. Het was allemaal zo goed geregeld en georganiseerd (‘we hebben de loketten om te melden, tja, als niemand dat doet…’) Nee, natuurlijk had de bandleider geen machtspositie (ook al betreft het zijn zwager, die ook nog eens de partner was van de bekendste tv-vrouw van Nederland). Nee, hij heeft verder nooit iets gehoord of gezien en de sfeer in de studio was geweldig. Precies.
Het kan natuurlijk dat John de Mol nooit meer iets gehoord of gezien heeft, maar waarom neemt hij dan niet de verantwoordelijkheid nu hij de misstanden die kennelijk buiten zijn blikveld optraden voorgeschoteld krijgt? Interviewer Tim bleef bewonderenswaardig kalm en stelde hem een duidelijke vraag: ‘wat zou je tegen de slachtoffers willen zeggen’? Naast een nietszeggend mea culpa zei John letterlijk ‘ik hoop dat ze geleerd hebben dat ze eerder aan de bel moeten trekken’.
Met moeite heb je je als kijker door dit interview heen geworsteld om als klap op de vuurpijl nog mee te moeten krijgen dat John de Mol verbaasd is dat vrouwen in zijn algemeenheid niet aan de bel trekken bij seksueel geweld. ‘Het is een breder probleem hoor, en ik zou ook niet weten waarom het zo is’.
Nou John, om wat jij, misschien onbedoeld, hebt laten zien. Dat als slachtoffers met hun verhaal komen, ze toch weer verantwoordelijk worden gemaakt. Nu met een ‘ze hadden aan de bel moeten trekken’. Iedereen begrijpt waarom ze dat dus niet eerder hebben gedaan.
Victim blaming kent vele vormen, treft ook mannen en is nog steeds een groot probleem. Gelukkig wordt alles in het slot van de documentaire weer in het juiste perspectief gezet. Met de heldere woorden van Willy van Berloo, expert seksueel geweld bij Rutgers: “Nogmaals: de verantwoordelijkheid ligt altijd bij degene die over de grens gaat, en niet bij degene die het overkomt. Is dat duidelijk genoeg?” Zo is het.
In de media wordt gelukkig ook verontwaardigd gereageerd op het optreden van John de Mol. ‘Dit is schadelijk voor slachtoffers’, kopte het Parool vandaag. Ook op social media zijn er vele reacties. Sommige vatten de reactie van John op als onschuldig onbegrip, alsof hij de positie van de slachtoffers niet helemaal kan begrijpen. Terwijl de oplettende kijker ziet dat er een strategisch verhaal is neergezet. John de Mol is één van de rijkste en machtigste mensen in medialand en laat zich bijstaan door advocaten en vermoedelijk ook imago-adviseurs. Al kan je je dit laatste afvragen, omdat zijn optreden gisteren zijn imago heeft beschadigd. De strategie heeft niet zo goed uitgepakt.
Wat mij en andere kijkers het meest bijbleef aan het optreden van John de Mol is de manier waarop hij, met nauwelijks verholen irritatie, slachtoffers bleef ‘oproepen’ om zich te melden. Door “Zeg het!!” tegen ze te blaffen op een toon waarmee je je ongehoorzame hond terug het hok in stopt.
Ook als hij van niets wist, was de enige goede reactie van hem was geweest: “Ik was de baas, ik ben verantwoordelijk, ik heb gefaald.” Maar nee, het is de ‘schuld’ van terecht bange niet meldende slachtoffers die door machtige mensen geïntimideerd worden.
We hebben dus rond The Voice verschillende misstanden voorbij zien komen: niet alleen het seksueel geweld dat plaatsvond binnen een sfeer van dwingende controle, maar ook nog eens het bagatelliseren ervan door betrokkenen en ook door de hoogste (ex)baas van het programma. Dit alles zal de eigenlijke slachtoffers en de mensen die soortgelijke ervaringen hebben opgedaan en zich nu zullen melden inderdaad beschadigen en dit is zeer kwalijk.
Slachtoffers van psychisch, fysiek of seksueel geweld, of het nu op het werk plaatsvindt of in gezinnen en relaties: we herkennen deze patronen helaas maar al te goed. Niet alleen het geweld zelf is heftig, de secundaire traumatisering is net zo ernstig. Het ongeloof, het gebrek aan erkenning door mensen die beter zouden moeten weten, het ontbreken van gerichte actie tegen plegers en machtige mensen die met ogenschijnlijk aardige woorden alle verantwoordelijkheid naast zich neerleggen.
Het is kwalijk en het is hoog tijd dat hier meer verontwaardiging over komt in onze samenleving. Zodat het niet meer geaccepteerd wordt als er grenzen worden overschreden en er breed misbruik wordt gemaakt van macht. Zodat in gezinnen, talentenjachten, organisaties, waar dan ook, mensen worden beschermd. Pas dan wordt het veiliger en zullen slachtoffers direct van zich laten horen. Alleen dan komen we vanuit de duisternis naar het licht. Strafbaarstelling van coercive control is hierbij essentieel, daar blijven wij voor pleiten.
We hebben nog een lange weg te gaan in Nederland, maar de verontwaardiging die er nu is rond de misstanden bij The Voice en de reacties van betrokkenen kunnen bijdragen aan een normstelling die hard nodig is: wij accepteren geen enkele vorm van geweld. En de slachtoffers moeten worden bijgestaan, in plaats van bekritiseerd.
Helemaal mee eens! Goed om te lezen dat machtsmisbruik steeds wordt genoemd in de media als onderliggende dynamiek. En dat er dan sprake is van plegers en slachtoffers en niet van gelijkwaardige partijen. Misschien zwengelt dit ook het maatschappelijke debat aan over het strafbaar stellen van coercive control.
Dank dank! Heel goed verwoordt en geschreven. Wat een walgelijke vertoning van een – klaarblijkelijk wereldvreemde – man.
Ik kan zó een aantal heel duidelijke gedragsregels voor hem opstellen in het kader van ‘wat niet te doen’ bij jonge meisjes/vrouwen.
Dit is zó kenmerkend allemaal en herkenbaar.
Dank dank!
Dat is zo’n hardnekkig patroon, dat de focus komt te liggen bij het gedrag van de slachtoffers. Hoe komt het toch dat er niet of nauwelijks wordt gekeken naar gedragspatronen van plegers? Ik denk dat het heel belangrijk is dat daar aandacht aan wordt besteed. Mensen horen nu de uitkomst, als het leed al heeft plaatsgevonden en realiseren zich niet dat plegers dit plannen. Een pleger houdt zich bezig met grooming, kijkt hoever er kan worden gegaan en in dat proces kiest hij zijn slachtoffers. En daar staan mensen niet bij stil. Als er wordt gezegd dat je als slachtoffer melding moet maken van seksueel misbruik, zonder erbij te vermelden dat dit gedrag abnormaal is, onacceptabel en dat dat nooit had mogen gebeuren, dan heb je niet de juiste persoon voor je als je steun nodig hebt als dit je is aangedaan.
Overduidelijk dat John de Mol zich daar niet mee bezig houdt en zich daar ook niet in heeft verdiept. De schuld en schaamte van slachtoffers zijn onterecht, die horen bij de plegers. De pleger is schuldig aan het onacceptabele gedrag en zou zich moeten schamen. Bij grooming is vertrouwen winnen van het slachtoffer enorm belangrijk en in dat proces kan een pleger aan de hand van de reacties van het slachtoffer zijn keuze maken. In alle verhalen die ik heb gehoord tijdens de uitzending van Boos worden gedragspatronen van plegers beschreven. Vertrouwen winnen, proberen om alleen te zijn met het slachtoffer, er wordt geen rekening gehouden met grenzen van het slachtoffer, toename van lichamelijk contact van ‘onschuldige’ aanraking naar steeds meer. De pleger heeft een doel en probeert uit hoever hij kan gaan. Zelfs als door het slachtoffer wordt gezegd dat ze niet wil dan blijft hij aandringen, op het slachtoffer inpraten en proberen zijn doel te bereiken. Dat zijn allemaal voorbeelden van grensoverschrijdend gedrag, niet luisteren naar het slachtoffer en kijken tot hoever je kan gaan. Misselijkmakend vind ik dat, en daar mag wat mij betreft in programma’s waar deze onderwerpen aan bod komen meer aandacht aan worden besteed. Laat mensen meer nadenken over het gedrag van plegers en stop met victim blaming.
Als een dweil ben ik gebruikt en uitgewrongen en opnieuw misbruikt voor het vuile werk. Ik ben een dweil van goede kwaliteit en niet kapot te krijgen. Heel veel mensen hebben dankbaar gebruik van me gemaakt. Goed dat het aan het licht komt en dat die succesvolle BNers zichzelf onder ogen komen.
De slachtoffers krijgen nu hulp.
De manier hoe sommige mannen hierover praten en zichzelf niet herkennen in dat zo typische gedrag van veel mannen. Het ontbreekt die mannen aan zelfinzicht en zelfkennis. Maar ik ben bang dat er weinig verandering komt want succes en rijkdom offeren BNers niet graag op.
ook vrouwen….ook zij maken zich schuldig aan dit gedrag. Zeer zeker van ik van mening dat er wat gebeuren moet aan coercive control, psychisch mishandeling maar laten we daarbij onthouden dat de daders zowel man als vrouw kunnen zijn.
Toen één van de slachtoffers zei het melden zielig te vinden voor AliB em vroeg of ze het verkrachting mocht noemen, toen viel het kwartje meteen! Haar voorgeschiedenis is waarschijnlijk al niet OK waardoor ze, net als velen hier, het ideale slachtoffer was voor Ali B-kwaliteit. Toen ik later die avond de advocaat van Ali B hoorde zeggen dat kwade opzet niet bewezen is, dacht ik: als het slachtoffer dít hoort, gaat ze kapot! Is ze voor de tweede keer slachtoffer.
Vanaf deze plek wens ik iedereen: de slachtoffers én mensen waar dit voor een herbeleving zorgt, ontzettend veel kracht en sterkte.
Take care,
SummerMoon
Dank aan SummerMoon en aan iedereen,
De afgelopen week heb ik slecht geslapen, veel kwam weer naar boven.
Zoveel herkenning over wat er scheef zat en zit in de contacten tussen man en vrouw. Of dat nu binnen het huwelijk was, met kinderen of volwassenen.
Tijdens mijn huwelijk en na mijn scheiding heb ik verschillende vrouwen ( of hun boze partners) op bezoek gehad die mij aanspraken over het grensoverschrijdend gedrag van mijn (ex) man. Sommigen dreigden met naar de politie te gaan, maar waren , zeiden ze, coulant tegenover mij en mijn 5 kinderen om dat niet te doen. ” Zie het maar als een waarschuwing” en dat terwijl de stoom uit hun oren kwam, zo kwaad waren die buurmannen.
Na mijn scheiding kwamen zeker 8 vrouwen naar mij toe om te spreken over zijn seks overschrijdend gedrag. Als ik vroeg ” waarom vertel je dit aan mij en ga je niet naar de politie, zeiden ze: ‘mijn man mag dit niet weten ik hou het hierbij’.
Zelfs IK was nog coulant naar ex man en heb hem niet aangegeven.
Ik durfde ook niet tegen die vrouwen te zeggen:” laten we samen naar de politie gaan”.
Sommige vrouwen waren rond de 80 jaar, terwijl hij toen rond de 60/ 65 jaar was.
Hoezo is hij ziek?
Als nu ( 21 jaar na scheiding) een vrouw of kleinkind zou komen, ga ik met haar naar de politie.
Ik hoop en bid dat alles rond the Voice de ogen zal openen van mijn kinderen, zijn en mijn familie, dorpsgenoten en van alle vrouwen die met grensoverschrijdend gedrag te maken hebben gehad en nog hebben.
Deze hele situatie rond the Voice kan ons HELPEN hier meer bekendheid aan te geven.
Laten we het positief bekijken.
Liefs! Merel (72)
Ik heb de uitzending niet geheel gezien, maar John de Mol zijn reactie wel. En ook ik ‘sloeg aan’ op z’n opmerking dat de slachtoffers zich moesten melden, want anders kon hij er verder ook niks mee…
Vandaag heb ik er nog wel even op zitten kauwen. Ik kan onmogelijk hier een volledige weergave geven van wat er allemaal nu wel niet in me boven komt, maar ik wil er toch wel wat over kwijt. (Het zijn, mogelijk, nogal open deuren voor wie op deze webstek zitten.)
* Dat eerst en vooral de slachtoffers zich zouden moeten melden omdat er anders niks kan veranderen: nee.
Een slachtoffer heeft zich gemeld bij John de Mol, zo zegt hijzelf, en hij gaf z’n zwager ‘gewoon’ een tweede kans, zo zegt hij zelf. Daaruit blijkt al dat ‘praten’, waar hij iedereen zo toe aanmoedigt, NIET vanzelfsprekend tot ‘resultaat’ leidt. Dat zou hij goed in zijn eigen oren moeten knopen.
Zijn eigen verweer maakt heel goed duidelijk dat je als ‘eenling’ weinig tot niets zal bereiken om het misbruik te stopen. Wellicht voor jezelf (al is ook dat niet gegarandeerd) maar ZEKER niet in het geval van structureel misbruik. Zoals de situatie bij “The Voice” aantoont: het ging door na die ‘aangifte’ waar John de Mol zich persoonlijk tegenaan bemoeide, naar eigen zeggen.
Bovenstaande maakt duidelijk dat het NIET ligt aan de ‘aangiftebereidheid’ van de slachtoffers dat misbruik voortduurt, maar aan iets anders. En de ‘John de Mollen’ (om het maar even buiten de persoon van John de Mol te treken) zouden zich DAAR op moeten richten. Het is allemaal “leuk en aardig” (zeg ik met gepast sarcasme) dat de John de Mollen zich willen verdiepen in het ‘waarom’ slachtoffers geen aangifte willen doen en/of het waarom slachtoffers zich zo schamen om wat hun is aangedaan, dat is het paard achter de wagen spannen:
Ze zouden zich moeten (willen) verdiepen in het ‘waarom’ de DADERS zich menen te kunnen veroorloven te doen wat ze doen.
Zo lang die vraag niet gesteld wordt (maar wel de vraag waarom ze niet aangeklaagd worden) komen de daders er mee weg.
Dank jullie wel. Heel helder. De analyse. Ik wil samenhangend beleid gaan maken. Van verplichte preventie op scholen, een rijke schooldag is een veilige schooldag. Samenhangende hulpverlening voor kinderen en ouders. En betaalbaar. Het was er, het is om zeep geholpen. Niets mediaten met engerds, die eruit kunnen zien als de ideale schoonzoon. Ook ik had een man, bekende Nederlander die weinig niet gedaan heeft op dit gebied. Hij heeft kort in de gevangenis gezeten en kon daarna weer verder. Het is zelfs nu nog gevaarlijk voor mij daar in detail over te spreken.
Ik heb voor vertrouwenspersonen gezorgd op de VU, met anderen, als een van de eersten. Ik ben afgestudeerd in het slachtoffer verhoor van zedendelicten, dat is daarna in de politie opleiding vertaald. Dat was 1986. Ook daar was een eigen geschiedenis thuis aan vooraf gegaan. Daarna was ik klaar met het onderwerp dacht ik.
Het onderwerp was niet klaar met mij. Nu, 60, alles gedaan om mezelf en dochters en anderen veilig te krijgen, ben ik nog steeds te kwetsen. Ik leer steeds beter te zien wie wel en niet binnen te laten. Op mijn intuïtie te vertrouwen altijd, en mijn kat. Zij ziet het altijd goed.
Als er weer een stalker een botte grensoverschrijdende huurder of een andere man komt die mijn huis weigert uit te gaan ondanks zeer dringend en duidelijk verzoek. Kun je de politie bellen. Dat doe ik dan ook. Ze staan je heel aardig te woord. Dat je je telefoon moet blokken en zo nog wat tips die ik heus zelf ook wel weet. Dochters zeggen begin maar niets meer, je bent zo kwetsbaar,. Politie komt zeker niet, ook bij veel ernstiger zaken hebben ze het bij mij, anderen die ik ken ernstig laten afweten.
Als ik mijn verhaal vertel zijn mensen geschokt. Ze denken dat dat in hun omgeving niet voorkomt. Terwijl hun eigen zus verteld hoe ze door oom is misbruikt dat aan de orde heeft geprobeerd te stellen, maar dat ze niet is gehoord. Die oom komt nog steeds over de vloer.
Dat heb ik ook meegemaakt, geen oom maar andere variant. Was toen 17. Niemand vind het de moeite waard daar aandacht aan te besteden. Mijn vriend kwam niet voor me op. Hij geloofde me wel, maar die neef moest toch gewoon kunnen komen? Thuis stond ik drie uur onder de douche. Zo vies voelde ik me. Niemand vroeg wat. Terwijl ik zeer zelfredzaam voor het eerst van mij leven (17) mijn moeder had gebeld: haal me op alsjeblieft.
Het heeft me gesplitst. Het heeft op alle relaties daarna veel invloed gehad. Er is nog heel veel daarna gebeurd. Ondanks dat ik zelf psycholoog ben en weet ik hoeveel trauma therapie heb gedaan. Dat mannen (en soms vrouwen) hier keer na keer mee weg komen is onverteerbaar.
Echt gaan staan is nog zo simpel niet. Dan moet je anoniem wat doen, anders kan het md mijn leven kosten en dat is het me niet waard.
Ik ben goed gebekt. Kan het inmiddels rustig vertellen. Toch kunnen weinig omstanders het horen. Al die handelingsbekwaam verlegen omstanders, de leraren, de familie, de buren die meedoen aan bek houden. Blaming de victim kan in veel subtiele vormen.
In begin 2000 had ik een goed artikel onder pseudoniem gemaakt voor psychologie magazine. Het zou geplaatst worden. Het was een soort handboek soldaat wat te doen als ouders, als leerkracht op de basis school als je hier mee geconfronteerd wordt. Daar heb ik nogal naar moeten zoeken namelijk. De hulpverlening die toen beter was en op systeem niveau deels zelf moeten betalen. De les op school, de gooise kak school waar de directeur zei: het komt hier niet voor. A la John de Mol. Mij jongste dochter trok dat niet, al maar moeten liegen waarom haar vader in de gevangenis zat.
Op de middelbare scholen was het voor mijn dochters veel beter. Daar waren wel vertrouwend personen zodat je aan een samen alles wat nodig is verteld en niet aan iedereen. En dat die zorgt dat de rest voldoende weet ik signalen serieus te nemen. De kinderbescherming had hele dossier eerst niet gelezen en met haar theoretische opvattingen over u is ouders dan moet u dit samen oplossen, heb ik op punt van emigreren gestaan. Hij raakte zijn baan kwijt (ze wilden toch al van hem af) moest zijn huis verkopen. En hij was dus zielig. Vind ook de rechter die hem vrijstelde van wat dan ook bij te dragen. Ik ben dus voor alles alleen opgedraaid.
De film as it is in heaven en dan vooral Gabriella’s song is mijn lievelings lijf lied. Mijn leven is van mij. In alle trauma boeken staat hoe moeilijk het is om als er geen recht is geschied, verder te kunnen. Je weer veilig te kunnen voelen. Dat hakt er heel diep in.
Ondertussen is de hulpverlening achterbuur gegaan. Onsamenhangend. Vanuit verschillende niet systeem gerichte visies. Ik heb leren zelf hulp te organiseren en vragen.
Het blijft ingewikkeld ook als zaken opnieuw gebeuren en er dan niet vervolgd wordt. De politie zei simpel dat de de zaak niet rond gingen krijgen. Het heeft iets gebroken ook voor mij en mijn dochters waar ik als een pantertje succesvol voor gevochten heb.
Oa met boek van Iris Koops en lichaamsgerichts trauma therapie heb ik veel eruit gekregen. Stap voor stap, zo’n trauma of 20. Die ik het liefst ineens bij de vuilnis had gezet. Zo werkt dat helaas niet. Kost veel tijd, je hebt rust en veiligheid nodig en elke nieuwe trigger van grens overschrijding brengt zaken weer op een andere laag boven.
Ik ben aan het afronden. Heb het landelijk aangekaart. Denk dat het nu tijd is voor echt samenhangend beleid. Er zijn veel moedige mensen/ vrouwen die nu naar buiten komen. Zelf kan ik dat nog niet zo doen, het kan me mijn leven kosten. Dat ben ik niet bereid.
Ik blijf geraakt worden als nu een thuiszorg medewerkster met kleine kimderen verteld dat ze het huis uit is geslagen. Ze vertelde dat de gemeente haar een pleur op bericht had gegeven: ga maar de regio uit. Dat WoningNet zei: je wilt toch zelf scheiden? Dat ze in de aanleunwoning van haar bejaarde ouders was ingetrokken. Die dat begrijpelijk niet goed trokken. Dat de nu een nieuwe Amerikaanse lief was tegen gekomen waarnaar ze dan maar toe ging met kinderen. In 10 minuten heb ik haar hoop ik voor veel rampen kunnen behoeden. Basis: regel eerst juridisch met mijn advocate. Basis verder hoe erom heen aan huisvesting komen en nog zo wat.
Ik heb landelijk bij mijn politieke partij aan de bel getrokken. Ook zij vielen stil met wat ik vertelde. Dat was voor de Voice. Ook lokaal wil ik het anders. Nee het is geen leuk onderwerp en dat wordt het ook niet. Deze collectieve verontwaardiging nu echt verzilveren zal veel vragen.
Het ebt weg als je niet oppast.
Destijds waren bij mij naast mensen die heel goed wegkeken ook wat hysterici die reppen: dat komt nooit meer goed met je dochters. Daar heb ik tegen gezegd: wil je een goed eind uit de buurt blijven? En waag het niet dat ooit tegen ze te zeggen. Ja het is erg en ja het gaat wel goed komen. Daarvoor heb ik wel de hoofdprijs betaald. Maar twee prachtige goed terecht gekomen dochters. Het is pas echt klaar voor mij als ik ook zelf gehoord ben. En los daarvan het in iets zinnigs heb kunnen vertalen. En dat dat nu wel ontvangen en uitgevoerd gaat worden. Dat vraagt veel ook van omstanders, van de pabo, van de poh ggz en soh, van woning corporaties, van gemeentes, van voldoende rechercheurs die adequaat zijn opgeleid en toegerust. De wijkagent voor zover nog aanwezig moet ook signalen kunnen zien. En jij als tante, buren, vrienden: zeg nooit meer bek houden of subtielere variant daarop. De secundaire traumatisering van al deze handeling verlegen heid is minstens zo ernstig als het oorspronkelijke trauma. Ik zeg niet dat alles voor de rechter moet komen. Maar mensen, kinderen moeten wel recht gedaan worden en daar zelf iets in te kiezen hebben en professioneel maar dus ook door goedwillende leken zoals vrienden worden bijgestaan. Als die zelf stabiel genoeg zijn. En doe vrienden mogen dan ook weer steun krijgen. Dan krijgen we de survival of the kindest.
We lopen zo ver achter op Omringende landen. Femicide is hier veel hoger. Misbruik en kinderporno ook. Het mag geen goede handel zijn, niet gecombineerd met ander verslavingszorg. Ook de daders hebben gerichte en langdurige aandacht nodig. Dit stopt nooit zomaar. Waarom zou dat als je geen gewetensfunctie hebt en met bijna alles wegkomt en vooral jezelf zielig vindt. Het straf regime en gevolg daarna moet ook vanuit dezelfde systeem visie worden opgezet. Echte veiligheid bieden en geen geblabla door de telefoon. Hoe goed bedoeld ook bij een onderbezet corps dat zelf ook gefrustreerd raakt van alles wat nu hun maandenlang werk elders geen vervolg krijgt. Het betekent ook dat ieder echt eerlijk leert te zijn naar zichzelf en aanspreekbaar. En te zien waar dat kansloos is.
Dan komen we eindelijk verder in plaats van van incident naar incident. Nu is Meta niveau ook nodig. Vanuit ervaring, overzicht, en zorg voor de geraaktheud. Want als je wel deugd raakt dit je in je diepste kern als het om je heen gebeurd. En je kunt altijd wat doen, altijd. Vraag wat nodig is, luister echt, zoek daarbuiten steun voor je zelf. Bij andere stabiele mensen of integrale hulpverleners.
Er is veel te doen en veel voor handen.
Alice, bij een wat langer stuk als dit is het fijn als er een samenvatting van is.
Agree, er moet zoveel meer steun komen voor de jeugd…jongens en meisjes. Zeer zeker ook op het gebied van wat er achter de voordeur gebeurd. Zoveel meer mensen moeten ‘opgeleid’ worden om te doorzien wat er daadwerkelijk gebeurd. Mogelijk wordt voor de slachtoffers daardoor de drempel lager om aan de bel te trekken. Nu worden de slachtoffers veelal afgescheept met cliche’s waardoor ze eerder als dader gezien worden, dan als slachtoffer. Want reken maar dat de daadwerkelijke dader (zowel man als vrouw) zodanig zich gaat opstellen dat het slachtoffer zo zwart gemaakt wordt, zo gebagataliseerd overkomt. Zo eng
Er is nog heel veel werk aan de winkel
Sterke blog Iris. Zo de kern die je pakt en verwoordt. Ook de link die je legt met coercive control vind ik van groot belang. Zo goed dat steeds meer mensen kennis nemen van deze dynamiek!
Dank Iris voor het verwoorden van wat wij allemaal dachten deze week en in het bijzonder afgelopen donderdag.
Hier omschrijf je het mooi. En dit raakt mij ook want op mijn werk begint het ook aardig te lijken op dwingende controle.
” Het is kwalijk en het is hoog tijd dat hier meer verontwaardiging over komt in onze samenleving. Zodat het niet meer geaccepteerd wordt als er grenzen worden overschreden en er breed misbruik wordt gemaakt van macht. Zodat in gezinnen, talentenjachten, organisaties, waar dan ook, mensen worden beschermd. Pas dan wordt het veiliger en zullen slachtoffers direct van zich laten horen.”
Flabbergasted was ik deze week. Ik had de narcistische persoonlijkheid van Ali B. niet zien aankomen. Toch weer betoverd :-(. Ook het gedrag van Borsato. Paste zó niet bij mijn beeld van hem. Jeroen is op een foto al een gluiperd, maar dat vond ik nadat ik hoorde van de misstanden. En het politieke spel van John is zo klaar als een klontje, zum kotsen.
Goed stuk, maar mijn analyse reikt verder. Dit is een mediamagnaat a la Berlusconi die niet naïef is. Hij wìst het! Dat heeft hij ook toegegeven: Jeroen Rietberger is op het matje geroepen. Zijn verweer (op Radio 10, zijn eigen zender): “oh, ik was zo kwaad, ik wou hem echt slaan.” “Heb je dat ook gedaan?” “Nee. Maar ik zei: als dit nog 1 keer gebeurt, he, nou dan…dan…” …. en niks meer. En meneer Rietberger mocht weer gaan en bleef gewoon orkestleider. En uiteraard was het allemaal weer heel gezellig aan het kerstdiner bij familie De Mol.
Het is schaamteloos hoe De Mol zijn media-imperium inzet om zijn imago te redden en naar de kromme reacties van de DJ’s te horen hadden die strikte instructies om de gevoelde verontwaardiging wel uit te spreken maar ‘de baas’ John de Mol te prijzen om zijn ‘goede en oprechte reactie’. Ik heb de radio daarna uitgezet, zo vies vond ik het!
Het past helaas in een rijtje: toen er een dure expositie van Prince-gitaren en andere zooi in het land was, was daar reclame voor in de geijkte blokken, maar ook ineens elk uur een nummer van Prince op de commerciële zenders (maar dit gaat tenminste nog over ‘muziek’); toen Volkswagen eindelijk echt ontmaskerd werd voor Diesel-fraude, kreeg elk reclameblok 2 auto-reclames.
John de Mol is een berekenende kapitalist wiens enige drijfveren eigen belang zijn: of het nu om geld, macht of imago gaat. En het zou mij dan ook helaas niets verbazen als hij zelf ook zijn handen niet thuis heeft gehouden….
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wat mij meteen te binnen schoot was de situatie in relaties. Ik ben er vrij open over en door dat te zijn in mijn gesprekken met vrouwen blijkt maar weer hoe vaak dit binnen relaties voorkomt. Het aanpassen van het strafrecht m.b.t. psychische en seksuele mishandeling binnen relaties moet gauw aangepast worden.
In de wet heeft men het over de machtsrelatie, waarbinnen misbruik mogelijk is.
Misschien is het eenvoudigst, om het pure misbruik an sich strafbaar te stellen. Dus los van een mogelijke machtsrelatie.
Nu is het zo, dat de wetgever zo precies mogelijk wil zijn, maar daarmee ontneemt hij de rechter de mogelijkheid van inzicht en menselijkheid toe te passen.
Hoi Iris,
Dank je voor de duidelijke verwoording.
Voor mij laat dit interview vooral zien wat er op zoveel plaatsen gebeurt in vergelijkbare situaties. Als je soortgelijke ervaringen deelt als slachtoffer of als ‘klokkenluider’, krijg je helaas vaak dit soort reacties. Mensen kunnen het niet bevatten en het past eigenlijk niet in hun hoofd dat bepaalde mensen vreselijk gedrag vertonen. Misschien hebben ze een te idealistisch mensbeeld of kunnen ze het zich gewoon niet voorstellen omdat ze het niet hebben meegemaakt. Ook hebben veel mensen er geen idee van hoe geraffineerd bepaalde mensen buiten het zicht van groepen kunnen handelen, vaak 1 op 1. Mensen met twee gezichten zijn lastig te doorzien als je alleen het ene gezicht kent. Neemt niet weg dat iedereen zich moet realiseren welke drempels slachtoffers nemen en dat adequaat reageren het verschil maakt.
Ik werk in het bedrijfsleven en heb bepaalde vormen van grensoverschrijdend gedraag aangekaart. De reactie is vaak niet heel anders dan de reactie van John de Mol. ‘We hebben toch beleid, protocollen, afspraken, etc.?’ ‘Ik kan het me gewoon niet voorstellen, hij/zij is zo aardig…’, ‘Ach, het was vast niet zo bedoeld…’ Wat ik ook ervaren heb, is dat het vaak geen onwil van bestuurders is. Tuurlijk is er een bepaalde tunnelvisie en zijn er blinde vlekken. Als iemand zich echter realiseert dat hij/zij onbewust onbekwaam is, is er veel mogelijk. Dat vraagt wel dat mensen zich kwetsbaar kunnen opstellen in gesprekken en kunnen luisteren. Mijn ervaring is dat mensen zich kapot schrikken in die gesprekken. Ik heb bestuurders vervolgens heel adequaat zien handelen door in te zetten op een meer veilige cultuur en bepaald gedrag niet te tolereren door er harde consequenties aan te verbinden. Het vraagt veel om een cultuur van psychologische veiligheid neer te zetten, en helaas zijn er nog heel veel organisaties waar maar weinig echte aandacht voor dit onderwerp is. Ook omdat men denkt dit met beleid te ondervangen.
Dit maakt dat het moeilijk is voor slachtoffers om op te staan. Het vraagt een lange adem en het is pijnlijk. Daarom is het goed dat deze discussie ontstaat. Om te zorgen dat grensoverschrijdend gedrag en dwingende controle geen ruimte meer krijgen en om het proces voor slachtoffers om het aan te kaarten vergemakkelijkt wordt. Ik vind het hoopgevend dat er meer aandacht voor is. We zijn er inderdaad nog lang niet maar 30 jaar geleden stond je echt alleen met je verhaal. En nu door jullie werk, door documentaires als ‘De kinderen van Ruinerwold’, de uitzending van BOOS, door literatuur en professionals die zich hard maken voor deze onderwerpen komt er langzaamaan meer aandacht. Daarom vind ik het belangrijk dat ook mensen als John de Mol het gesprek aangaan. Eerst inderdaad ongelukkig maar hopelijk de komende weken met meer inzicht en begrip. Dan veranderen culturen en zo komen we hopelijk tot een nieuw maatschappelijk normaal.