‘Er rust helaas nog steeds een taboe op mannen die slachtoffer zijn geworden in een destructieve partnerrelatie. Het is belangrijk dat mannen die zich in de verhalen herkennen zich realiseren dat ze niet alleen zijn en dat het niet aan hen lag, zodat ze actief aan de slag kunnen met hun herstel.’
Dat zegt Iris in een artikel dat vandaag gepubliceerd is op de website GGZ Totaal (onderaan staat de link naar het artikel). Ze schrijft dit naar aanleiding van de radio-uitzending bij Omroep Flevoland, waar Tako en auteur Greetje van den Berg spraken over de verwoestende kracht van narcisme.
Greetje zegt in die uitzending: ‘Vrouwelijke plegers zijn niet eenvoudig te herkennen. Het betreft vaak types die op het eerste oog uiterst aimabel zijn. Dat maakt dat iedereen slachtoffer kan worden, van havenwerker tot bankdirecteur.’
Veel mensen denken dat psychisch geweld alleen vrouwen overkomt, maar niets is minder waar. We krijgen als sinds onze oprichting vele ernstige getuigenissen binnen van mannen en ook uit onderzoek blijkt dat mannen evengoed slachtoffer kunnen zijn.
Iris: ‘Het is heel belangrijk dat er meer bekendheid komt over het feit dat ook veel mannen slachtoffer worden van mishandeling. Het klassieke beeld van huiselijk geweld is ‘man slaat vrouw’. Deze benadering beperkt zich tot fysiek geweld en stereotypeert zowel slachtoffer als dader.’
Je kan hier het artikel in GGZ Totaal lezen dat Iris heeft geschreven. Vind je dit ook een belangrijk issue? Deel of like dan het artikel op onze social media.
Blij, wanneer hiervoor aandacht komt. Het zijn vooral vrouwen, die artikels schrijven en/of reageren en ja, mannen… dat is het sterke geslacht en hiervan zijn vrouwen altijd de dupe. Het kan echter ook heel anders zijn.
In het boek: “narcisme in relaties” wordt ook veelvuldig “hij” vermeld en ik had liever hij/zij gelezen.
Ik heb hierdoor regelmatig een onprettig gevoel gehad, dus ik juich meer aandacht voor mannelijke slachtoffers alleen maar toe.
Succes!
Ik las het boek ‘narcisme in relaties’ ook recent en de schrijfvorm stoorde mij ook. Er kwamennook steevast meer getuigenissen van mannelijke narcisten aan bod.
Ik ben dan wel geen slachtoffer van een “destructieve partnerrelatie”, maar wel van destructieve relaties met twee vrouwen, te weten mijn moeder en mijn zus. (Beiden een Theatrale Persoonlijkheidsstoornis naar mijn mening)
Dus wat dat aangaat kan ik me volledig vinden in het doorbreken van het taboe dat mannen (van jongs af aan, “jongetjes” dus) geen slachtoffer zouden (kunnen) zijn van psychisch en/of fysiek geweld gepleegd door vrouwen.
Dank voor het vestigen van aandacht op dit taboe.
In aanvulling op wat ik hier net zei: mijn ‘moeder’ heeft me wel eens ‘bekend’ dat ze mijn oudere broer eens zo hard met de pollepel geslagen heeft dat die brak. Dat verhaal was vooral bedoeld om me te vertellen dat ze toen was opgehouden met dat gedrag. Hoe nobel!
Hoe kon ze tot voordat moment door blijven slaan? Moet ik dankbaar zijn dat ze ooit een pollepel in haar bezit heeft gekregen die zo zwak was dat ‘ie brak op de billen van m’n broer?
Ik ben nog steeds bang voor m’n ‘moeder’. Ze is boven de tachtig, dus rationeel klopt het niet, die angst. Irrationeel, onderbewust klopt het wel. De angst is er letterlijk ingeslagen.
Ik heb mijn verhaal hier al eens eerder gedaan. Wat goed dat mannelijke slachtoffers meer aandacht krijgen. Ik kan je zeggen dat het echt een ramp is, een vrouwelijke narcist. Het hielp mij niet dat mijn ex er ook nog als een soort elfje uitzag. Op een gegeven moment vertrouwde ik mezelf niet meer. Haar gestoorde gedrag maakte me zo agressief dat ik soms bang was dat ik haar echt in elkaar ging timmeren. Ik heb haar nooit met 1 vinger aangeraakt, ook al piepte zij natuurlijk anders. En iedereen geloofde haar. Ik zie nog haar grote ogen en de krokodillentranen voor me die ze gewoon te voorschijn toverde zodra het haar aan kwam. En ik werd direct als de ‘agressor’ gezien.
Toen ik erover ging lezen werd me duidelijk dat het allemaal 1 uitgekiend plan van haar was. Niet te bevatten dat er mensen rondlopen die zo in elkaar steken. Gelukkig zijn er ook normale mensen en ik leer weer iets meer vertrouwen. Ik ben nog steeds bezig om te herstellen. Ik wil een gezonde factor zijn voor mijn kinderen.
Ik ben dankbaar dat de mannelijke slachtoffers wat meer gehoord worden en dat Greetje vd Berg er een boek over schreef. Dat bij Verdwenen Zelf tenminste wel wordt gezien dat ook mannen slachtoffer worden. Want wij maken niet alleen de mishandeling mee maar daarna ook nog de veroordeling vanuit de buitenwereld, het ongeloof, de spot soms. ‘Hoe kun je je als zo’n sterke vent zo in de vernieling laten helpen door zo’n lief poppetje?’ Nou, dat kan dus echt. Achter dat lieve gezichtje en tengere vrouwtje kan een monster schuilgaan. Misschien hard om het zo te zeggen, maar het was helaas zo.
Herkenbaar….. dit was bij ook het geval helaas! In het begin te mooi om waar te zijn, heel begripvol, lief en zorgzaam. Te mooi om waar te zijn, ik was helemaal in de wolken, wou haar nooit meer kwijt, hemels.
Dit duurde niet heel lang, geïsoleerd van vrienden de familie, hier was ook altijd wel iets mee, altijd drama. Ik kom zelf ook uit een narcistisch gezin, had de rol als zondebok. Ik was de helper/pleaser in het gezin. Ben in de relatie en gemeenschap ook altijd de zondebok geweest. Ben zins een jaar geheeld van mijn jeugdtrauma, daarna kom je er achter dat je niet was wie je denkt dat je was.
Het was oplaatst zo dat je niet meer wil leven, ik vond mijzelf niks waard, ik hate mijzelf. Wat voor toevoeging heb ik hier nog er is toch geen een die mij ziet. Eigenlijk heel misdadig dat dit je overkomt, dat ze dit gewoon je ongestraft kunnen aandoen. Zit nog steeds in de relatie, gelukkig wel een therapeut die het zelfde heeft meegemaakt en er voor mij is, ben ik heel blij mee. Ben blij dat ik dit heb opgeschreven, even iets van mij afschrijven.
Zo goed dat er ook meer aandacht komt voor mannelijke slachtoffers. Zij worden veelal nog minder geloofd in de buitenwereld en raken daardoor nog meer geïsoleerd.
Ja Hannah, daar weet ik alles van, het ‘labiele watje’ dat na een huwelijk van tientallen jaren ‘zomaar’ de deur achter zich dichttrok zonder met haar het gesprek aan te gaan (dat werd me door anderen verweten). Maar al deze mensen waren gemanipuleerd door een sluwe vrouw die direct in de slachtofferrol was gekropen. Zij was vernederd, in de steek gelaten, aan de kant gezet, gedumpt. Wat er al jaren aan vooraf was gegaan, alle gesprekken die nooit tot een verzoening leidde, het gemis aan liefde en empathie, het gebrek aan zelfreflectie en kwetsbaarheid tonen, daar hadden al die goede vrienden en bekenden geen notie van. Dat ‘ideale stel’, want zo gingen we door het leven, daar was toch niks mis mee. Maar voor mij was er op een gegeven moment echt een grens bereikt na voor de zoveelste keer te zijn behandeld als een snotneus. Mijn zorgzame, hardwerkende echtgenote, voor de buitenwereld. Voor de binnenwereld op het laatst een koele liefdeloze manipulerende partner die zichzelf intussen op een voetstuk had gehesen en niet gediend was van kritiek en niet in staat om tot een dialoog te komen, want het mankeerde nooit aan haar. Lang volgehouden, veel weggeven en vaak tot tien geteld om te overleven en om niet ‘zomaar’ alles kwijt te raken. Totdat het batterijtje echt leeg was en het bad al een tijdje overliep omdat het putje nu echt verstopt was. Toen maar in het diepe gesprongen en heel lang, heel diep gezeten met verdriet en de vraag aan mezelf wat het leven nog voor zin had. Gelukkig toch nog in een redelijke conditie met voldoende longinhoud want ik ben weer boven komen drijven en het gaat weer wat beter nu er liefdevolle mensen in mijn omgeving zijn die begrijpen wat er met mij gebeurd is. We moeten er mee leven, het zal slijten maar ons nooit verlaten !
Het is mij een voorrecht om als ervaringsdeskundige te kunnen vertellen dat ik het boek van Greetje recentelijk heb gelezen. Haar speciale aandacht voor de vrouwelijke narcist is voortgekomen vanuit een observatie die zij van dichtbij heeft meegemaakt. Het betreft hier dus een (deels) op waarheid beruste situatie. Het boek “Alleen” is geschreven in roman vorm maar geeft een zeer realistisch beeld van een situatie waarin een man wordt ingepalmd door een charmante vrouw op het moment dat zijn leven zich in een rollercoaster bevindt. Voor de buitenstaander die zich geen voorstelling kan maken wat er met je gebeurd als je te maken hebt met een (vrouwelijke) narcist geeft dit boek een mooi inzicht hoe je langzaam maar zeker in een dwangbuis wordt gevangen. Tijdens het lezen van het boek kwamen voor mij opnieuw de herinneringen naar boven, zo herkenbaar, zo pijnlijk en verdrietig. Wat Greetje ook aangeeft, het overkomt je, ongeacht wie of wat je bent (ook die sterke vent!). Greetje heeft haar huiswerk goed gedaan en is in staat gebleken om een goed beeld te geven van de (verborgen) vrouwelijke narcist. Het boek krijgt een vervolg waarin het herstel van het slachtoffer de aandacht krijgt, een niet te onderschatten periode die elk slachtoffer van psychische mishandeling door moet maken. Mijn dank gaat uit naar Greetje van den Berg die geheel vanuit haar eigen initiatief een bijdrage levert aan het nog steeds onderbelichte fenomeen van psychische mishandeling, in dit specifieke geval door een vrouw.
Zoals het al (bijna) onmogelijk is voor een vrouwelijk slachtoffer om duidelijk te maken hoe je een slachtoffer bent geworden (hoezo ben je niet weggegaan etc.?)
Zo kan ik me voorstellen dat het voor mannelijke slachtoffers nóg moeilijker is.
Veel respect voor de mannen. Gelukkig begrijpen we elkaar hier goed! Ook al zijn de vrouwen vaak wat “schrijveriger”. Ik zou zeggen: zie het als een uitnodiging en klim in de pen!
Take care,
SummerMoon
Ja! wel hard nodig, vrouwelijke narcisten kunnen ook zo zorgzaam overkomen en daarmee ook slachtoffer mee spelen en het gaat subtiel, ik had een vrouwelijke die het niet van het uiterlijk moest hebben, zij speelde dus alles verborgen met juist kwetsbare jongeren/jeugdzorg en kwetsbaren in algemene zin, cadeautjes geven, kleine vernederingen/neerhalen, verwarren, stiltebehandelingen, liefdesbombarderingen ertussendoor, pauzes/opzij schuiven als voorbode voor het devalueren en ondertussen bij anderen een manipulatie opgezet en de werkelijkheid chaotisch maken met ‘ach ik weet het niet meer’ en ‘oh zo moeilijk met haar’ maar nooit rechtstreeks inhoudelijk een gesprek te hebben gevoerd. en dan de klapper: niet even later een lastercampagne te kunnen voeren als de devaluatie in gang is gezet, en dan spelen met valse beschuldigingen/halve verhalen en jij bent de onverschillige en diegene met een fout gedrag zonder ooit maar een wederzijds gesprek te voeren of naar waarden hebben geluisterd tevens ‘nader naar elkaar te komen’ en dan proberen nog kruimels te strooien om je te willen peilen/controleren, naast het feit verder ‘achter de rug om’ praten met verdere lastercampagne. Aldus mijn ervaring met een vrouwelijke pleger.
Conclusie: belangrijk en fijn dat er meer aandacht met dit verhaal komt. – toppie!
Op zijn sterfbed heeft mijn vader tegen zijn jongste broer, voor het eerst, zijn hart gelucht over zijn narcistische vrouw ( mijn ouders waren toen 14 jaar getrouwd). Mijn oom heeft mij nooit verteld wat mijn vader verteld had (hij wilde mij daar mijn verdere leven niet mee belasten), maar zonder woorden was het voor mij duidelijk (toen zelf moeder met 5 jonge kinderen en worstelend al vanaf mijn 3e jaar met die narcistische moeder). Mijn vader vond het zwaar zijn jonge gezin te moeten verlaten, om ons (3 kinderen) bij haar achter te moeten laten. Het was een bevestiging voor mij dat mijn vader en ik het goed zagen. Dat het klopte hoe ik het zag en beleefde.
Mijn vader is overleden toen ik 11 was en pas toen ik al jaren moeder was, heeft mijn oom mij duidelijk gemaakt dat mijn moeder een narcist was en dat ook mijn vader hieronder geleden had. Ik had veel vragen over mijn ouders aan die oom en kreeg alle antwoorden die ik wilde stellen, zonder dat ik ook maar een vraag gesteld had. Het was een open gesprek en mijn man zei later “Ik ben blij dat ik erbij was, want ik had je anders niet geloofd.” Later gebruikte deze narcistische echtgenoot alles tegen mij. Ik zocht mijn vader in dit huwelijk en kreeg mijn moeder. Hoe ingewikkeld en verwrongen kan een leven verlopen. Het is een kluwen wol die ik nog steeds aan het ontwarren ben.
Aan alle mannen en vrouwen die met een narcistische partner hebben geleefd of nog leven: veel sterkte! Liefs!
Merel (72)
Mijn narcistische ex vriendin (waarmee ik een kind heb), is naar therapie gegaan met een “narcisme expert”. Deze therapeut, K.H., heeft mijn ex even lekker zitten enablen zodat mijn ex ipv 100% zeker, 200% zeker wist dat ik de narcist was.
Ik ben in therapie gegaan en kwam toen van een koude kermis thuis toen ik daar met mijn audio opnamens aankwam. Niemand die ernaar wilde luisteren en als ik vertelde dat ik het gevoel had dat mijn ex juist de narcist was, werd dit zo snel mogelijk uit mijn hoofd gepraat, “nee nee, de therapie gaat om jou problemen”. Uiteindelijk hebben ze mij een persoonlijkheidstoring test laten doen en daaruit kwam dat ik geen narcist was. En toen stopte de therapie omdat er geen geld meer was, want er was niets aan de hand met mij. Hoe hard ik ook aangaf dat ik volgens mij complexe ptss heb, werd er niets mee gedaan.
Ook als ik mijn verhaal vertel, merk ik dat mensen per direct opzoek gaan naar een reden om mij de schuld te geven. Het lijkt wel alsof ze het gewoon niet geloven als ik vertel wat mij is overkomen. Je krijgt steeds opmerkingen van “Ow dan heb je het zeker wel heel bont gemaakt” of “waar 2 vechten hebben 2 schuld”.
Sinds ik dit weet kijk ik ineens heel anders tegen vrouwen aan die klagen over dat hun ex een narcist is. Bar weinig vrouwen hebben ook echt de karakteristieke van een narcistisch slachtoffer. Ze weten allemaal zo zeker dat hun man een narcist is, ze zijn zoooo blij dat ze hun man hebben gedumpt, “oh nee, zo vreselijke man ga ik nooit meer naar terug, al mijn vriendinnen vinden dat ook” en “nee hij mag echt niet mijn kind opvoeden”.
Uitsluiting, sociale isolatie, staging en ouderverstoting… noem ik het.