‘Achter een masker van vriendelijkheid kan mishandeling en kwaadwillendheid verstopt zijn. Slachtoffers van dwingende controle voelen zich vaak ongekend machteloos als nietsvermoedende professionals dit niet opmerken. De toxische dynamiek kan leiden tot een bedrieglijk schouwspel waarin het lijkt alsof de pleger charmant en welwillend overkomt en de andere partner (het slachtoffer) zich in de war en angstig gedraagt of juist verontrust en boos is. Hierdoor komt het geweld niet aan de oppervlakte en blijft voor te veel buitenstaanders en professionals onbesproken. Of erger nog, het slachtoffer wordt aangewezen als de schuldige. Het geweld kan daardoor doorgaan en verergeren. Ook als het slachtoffers gelukt is om de relatie te beëindigen.’
Bovenstaande is een samenvatting van een artikel dat Sietske Dijkstra onlangs schreef. Stichting Het Verdwenen Zelf signaleert deze dynamiek en de bijbehorende machteloosheid van slachtoffers veelvuldig. Door erover te publiceren, kennis te delen, te spreken op bijeenkomsten en diensten in de vorm van (online) trainingen (Workshops • Het Verdwenen Zelf) en de boeken van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) aan te bieden, beogen wij slachtoffers inzicht te geven in de dynamiek van psychische mishandeling zodat zij vervolgens zelf werk kunnen maken van hun herstel. Bovendien is er een landelijk netwerk van 30 psychologen, coaches en therapeuten aangesloten die gespecialiseerd zijn in het begeleiden van slachtoffers van deze vorm van mishandeling.
Wij gunnen ieder slachtoffer de kracht om de regie over hun eigen leven terug te nemen.
19 reacties op “We zien het schaap, maar niet de wolf die in schaapskleren gehuld gaat.”
Ik was 53 jaar toen ik erachter kwam dat mijn moeder narcistisch was. Er waren thuis altijd heel veel ruzies waarbij de politie erbij werd gehaald. Mijn vader werd opgesloten in cel of naar een psychiatrische inrichting gebracht en moeder kreeg hulp in “blijf van mijn lijf” huis. (de omgekeerde wereld). Altijd gedacht dat het huwelijk niet goed was doordat mijn zusje met 14 maanden aan “wiegedood” is gestorven. Totdat mijn vader ten val kwam en ik haar gemene gedrag zag, ik ging praten met Veilig thuis en politie en psychologen en de boeken ging lezen van “het verdwenen zelf” zo kwam ik erachter dat mijn moeder een verborgen narcist is. Mijn broer onder mij heeft zo geleden dat hij zelfdoding deed. Ik ben verstoten uit gezin met een broer die ook narcistisch is en de rest zijn allemaal flying monkeys en gaan met zijn verhaal mee. Ik ga niet meer terug naar gezin van afkomst en ben blij dat ik na vele jaren de grip op mijn leven terug heb en de zon weer ziet schijnen.
Jeetje Adje, dat lijkt mijn verhaal wel. Ik was al in de 60 toen ik van verborgen narcisme hoorde… Met mijn familie geen contact meer, allemaal flying monkeys. Sterkte met alles Adje
Het gebruik van termen als ‘slachtoffer’ zorgt voor een afstand van de doelgroep. Deze herkent de kenmerken van een giftige relatie in nuttige artikels zoals deze maar te vaak hoor je: “ja maar hij/zij houdt van me” of “ik wil het niet erger maken dan het is”. Sommigen willen vervolgens het martelaarschap niet aangaan en zien zichzelf niet als slachtoffer . ” ik was ook mijn eigen stomme schuld, logisch dat ik deze reactie krijg” of ” ach, ik kan het hebben”
Ik vond dit artikel zo goed dat ik het wilde doorsturen naar iemand maar de term slachtoffer weerhieldt me ervan. Ze zouden de waarde van het artikel naar beneden halen in de ogen van de geadresseerde. Die zou zeggen dat haar geval niet zo erg is dat zij een ‘slachtoffer’ is, dus giftig zoals beschreven zal haar relatie dan wel niet zijn (…) ondanks de herkenning.
Ook al is dat voor de buitenwereld precies wat het is.
Maak mij niet bang. Op dit moment zit ik er opnieuw in. Ik ‘vreet’ de boeken van Iris elke dag gretig op. Herlees en herlees nogmaals. Ik heb deze ‘kost’ heel hard nodig op dit moment. Bovenstaande beschrijft precies hoe angstig ik me vannacht voelde.
Naast het lezen in de boeken van iris, schrijf ik alles op in mijn boek: ‘Geloof de kinderen’.
Ik heb het geluk dat een wethouder in mijn stad geduldig luistert naar zowel de financiële kant als de emotionele kant. Eind mei heb ik een praatafspraak met de eerste huisarts [van de vier] die affectief empathisch luistert.
Moeder bedreigde mij met de dood [het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent] én regelde alvast mijn begrafenis door mijn erfenis te parkeren in plaats van aan mij uit te keren. Vervolgens lichtte ze mij ermee op: “Ik kan geen liefde geven dan door geld.” Ik trapte erin. Het was mijn moeder! Ik vertrouwde mijn moeder. Deze zaak is nu gesloten. Maar op dit moment word ik uitgenodigd déze mensen die dit doen opnieuw te vertrouwen. Als ik dat weiger dan ben IK opstandig. Dan ben IK het probleemgeval. Wát je familie ook doet, je moet het vergeten en ‘normaal’ meedoen. Families mogen elkaar kennelijk afslachten als de drie B’s er maar buiten worden gelaten: bloed, blauwe plekken en gebroken botten.
Vannacht werd ik in paniek wakker zoals bovenstaande beschrijving van Sietske Dijkstra die ik nog niet gelezen had. Het is me gelukt om mijn zelf innerlijk te sterken en dat heb ik geleerd van het lezen en herlezen in Iris boeken. In plaats van paniek heb ik heel goed GESLAPEN en tik een brief aan de wethouder dat ik niet opnieuw in zee ga met een wolf, om me als een schaap naar de slachtbank te laten leiden.
Maar soms ben ik zó ontzettend bang! Mijn familie doet zich écht voor als een wolf in schaapskleren. Mijn jongste broer komt zo volwassen over en met die Twentse schappelijkheid waarmee hij zijn eigen advocate om de tuin leidt, wil ie de mijne ook misleiden met ‘liefde’. ‘Wij hebben goed voor haar gezorgd.”
Wurgliefde noem ik het.
Ik heb mijn rechten – integriteit/zelfbeschikkingsrecht – maak moeder nog steeds te groot – volgens mijn zoon. En volgens hem heeft moeder al jaren tevoren geregeld dat ik door haar begraven wordt, mocht ik dood gaan. Ga ik niet dood, dan zal ze me vóór mijn pensioen – ik zit in de bijstand – aanvallen met nieuwe erfeniszaken. Ze zegt: “Ik laat mij er niet onder krijgen, ik zal jou eronder krijgen!”
Dat meent ze en daar is ze nu mee bezig. Ze wil me smekend, huilend, ze wil mijn verlies, ze wil mijn dood. Niemand gelooft dat, daarom kan moeder dit willen. Moeder wil bevestigd hebben dat ik een klein zielig afhankelijk kind ben dat niet met geld om kan gaan. Daarom regelt zij alles achter mijn rug.
Ze zal flink opkijken want ze kent mij niet.
Telkens hoop ik dat het eindelijk eens aan het licht komt, maar zoon zegt: “Als dat masker valt, pakken ze het er wel weer op.” Deze samenleving wil kennelijk geloven dat alle moeders [vaders] goed zijn en van hun kinderen houden. Dat noemen ze fatsoen. Zelfs christelijk fatsoen. Doodeng gewoon.
Dag Susan,
Qoute: ‘Ze zal flink opkijken want ze kent mij niet’.
Ja dat is mijn ervaring eigenlijk ook wel, ze kennen je inderdaad niet daadwerkelijk, ze kennen alleen het zelfverzonnen beeld van je. Wat je kost wat kost moet zijn om aan hun behoefte te voldoen. Maar inderdaad, een grote kracht is dat ze je inderdaad niet kennen, en hun grootste zwakte is, dat ze heilig geloven in hun eigen waan.
Veel goeds met je pad, ik wens je veel geluk en liefde daar te vinden.
Zo herkenbaar. Naar buiten toe heel voorkomend, liefhebbend, charmant maar achter gesloten deuren heel anders. Met publiek erbij je alsnog proberen je te prikkelen tot je uitbarst en vervolgens de schuld krijgen. Zo gehaaid als narcisten zijn om het op een ander af te wentelen, zichzelf in de slachtofferrol te keren. Zij doen immers niets verkeerd dus het.moet wel aan de ander liggen. Voor mensen die dit niet hebben meegemaakt of het niet onder ogen durven, kunnen of willen zien is het onbegrijpelijk. Zowel in de gewone wereld als in de wereld van hulpverlening is er geen begrip voor slachtoffers van toxische mishandeling. De littekens en blauwe plekken zijn niet te zien maar zijn er wel.
Wat mij keer op keer kan verbazen is inderdaad de vriendelijkheid van de narcist. Ja, soms zelfs het tegenovergestelde van wie ze werkelijk zijn. De ogenschijnlijke bedeesde, wat angstige en bescheiden mens blijkt eigenlijk dominant te zijn, compleet arrogant en duld geen ander die zichzelf is.
ik maak dit mee
en
niemand ziet het
Elle,
ik ook.
Niemand in zijn directe omgeving zou het zien. De vriendelijkheid en de Guru achtige wijsheid heeft volgelingen inmiddels.
Ik ben gedumpt, aan de kant gezet toen mijn geld op was.
Direct had hij een andere vrouw aan zijn zijde.
Niemand heeft me gevraagd :’wat is jouw verhaal?” Vliegende aapjes.
1 persoon schreef me , en daar had ik een goed gesprek mee.
Zij weet wat er gebeurd en is zelf ook gedupeerd op een bepaalde manier.
Het is zo slinks dat zelfs ik steeds weer twijfel aan mijn interpretatie en dan plots bingo , daar is het weer. Controle, dreigementen en daarna zalvende correctheid.
Alsof de muren oren hebben zo wordt het gebracht,
Ik hield van hem en heb mezelf laten verdwijnen voor zijn wensen.
De medelijden met het gebrek, zijn angsten.
Nooit weer terug. Maar ja ik zit hier ook in. Nog wel.
Helaas niemand ziet dit en anderen ( ik) maken dit mee/ Een jarenlange strijd , die je verliest.
Enkel winst als je voor jezelf kiest en je geen slachtoffer, maar ervaringsdeskundige gaat noemen. Van anderen
kan je maar beter niets meer verwachten. De verborgen narcist is en blijft dezelfde, aan ons de kunst om er niet meer in te trappen en erboven te gaan staan.
Probeer anderen niet meer te overtuigen, zinloos!
Groei in zelfvertrouwen en hou van jezelf!
Liefs!
Merel ( 73)
Doet mij dat ff goed om te lezen, Merel. Ik zat net te denken: zal ik mijn advocaat dit/dat uitleggen? Mijn ervaring is dat de tijd rijp moet zijn om er iets over te zeggen.
Moeilijk, die eenzaamheid, die angst.
Ik word compleet.. uiteindelijk genegeerd, alsof mijn probleem niet bestaat, ik niet geloofd word. Dit gaat door merg en been. Ben het inmiddels gewend. Als ik niet wist van deze site, was ik wederom door een zware hel gegaan, die ik vaak gedacht heb niet te overleven, na weer een hulpverlener die me ‘afstraft’, omdat men mij niet begrijpt en vervolgens ik gedrag ga vertonen wat ‘moet’ lijken op borderline, omdat ik na 25 jaar rustig en bedeesd en ‘volgzaam’ bij hulpverleners meer bozig ben gaan worden en recht voor de raap. Maar in ‘label-land’ wordt dat vast weer geïnterpreteerd als zijnde borderline. En borderliners worden zwaar afgestraft of genegeerd. Ik denk ook niet dat borderline bestaat. Ik denk dat het verzonnen is door mensen die ‘deze mensen’ niet begrijpen en onjuist handelen, waardoor deze mensen totaal zich nog wanhopiger voelen en zich ook zo gaan gedragen, waar ze alle recht toe hebben, want want men ‘deze mensen’ als hulpverlener zijnde soms aandoet, is mensonterend. Ze kunnen dit gewoon niet aan. Ook dank dat het op deze site zo vermeld staat, dat mensen die te maken hebben met een narcist, hun ‘gedrag’ wat er uit voort kan komen, vaak ‘geïnterpreteerd’ wordt als zijnde borderline en je door dit label nog verder van huis bent, omdat ‘iedereen’ er vervolgens naar gaat handelen, je naam voor altijd medisch kapot is gepraat/ gemaakt. Ik weet nu voor altijd iig dat ik er alleen voor sta, maar ik kan het aan. Dank zij deze site weet ik dat ik er niet alleen voor sta. Ik heb het zelfs nog meerdere malen genoemd, deze site, om eens te lezen, omdat ik geen woorden kon geven aan wat mij is overkomen, overkomt. Geen reactie, waarschijnlijk niet eens gelezen, te ver van ‘hun bed show’ wellicht. Ik dank jullie zoveel, iedere keer weer, duizend maal dank.
Hallo Wilma. Jij schrijft: Ik denk ook niet dat borderline bestaat. Ik denk dat het verzonnen is door mensen die ‘deze mensen’ niet begrijpen en onjuist handelen, waardoor deze mensen totaal zich nog wanhopiger voelen en zich ook zo gaan gedragen, waar ze alle recht toe hebben, want want men ‘deze mensen’ als hulpverlener zijnde soms aandoet, is mensonterend.
Ik ben het hartstikke eens met jou! Al die labels! Ze moeten naar MENSEN kijken! Naar MENSEN luisteren. Naar het verhaal.
Nooit ben ik meer geschokt geweest toen ik ontdekte dat mijn schoonmoeder waarschijnlijk een verborgen narcist was die niet alleen bij mij maar ook zeer zeker bij haar zoon, mijn man, aanzienlijke schade heeft aangericht. Ik heb keer op keer aan professionals gevraagd om eens met mij te kijken of mijn visie goed was. Maar niemand wilde er zijn/haar vingers aan branden. Toen in het laatste gesprek met de psychiater van mijn man ik!!! naar de psycholoog gestuurd werd i.v.m. een ernstige PTSS brak bij mij de klomp. Mijn man vind het heel moeilijk om onder ogen te zien hoe zijn moeder was en handelde en gezien zijn leeftijd wil ik het er niet altijd meer over hebben. Maar wat kan een ouder zijn sporen na laten. Eert uw vader en uw moeder. Ook ik heb dit vaak gehoord en menigmaal dacht ik er achteraan : maar dan moeten ze het eren wel waard zijn! Ik zal nooit begrijpen waarom ’n ouder dit een kind aan doet. Ik vind het heel moeilijk om zo heel beknopt dit verhaal te vertellen.
Hallo Ellie.
Eert uw vader en moeder als ze alle wetten en geboden van God vertrappen? Nee! Als je een [volwassen] kind van zulke ouders bent kan je jezelf naar God richten en Hem eren. Hij neemt je aan en begint opnieuw met jou om je te zegenen tot in het duizendste geslacht. [Exodus.] In de boeken Koningen doen ze alles verkeerd, maar als er dan een zoon wordt geboren die God wel wil eren en de praktijken van zijn vader afkeurt, zegent God meteen.
Mijn moeder heeft zich alleen gehouden aan ‘gij zult geen echtbreuk plegen’, al flirtte ze als mooie vrouw vaak met andere mannen. De rest van de tien geboden overtrad ze terwijl mij werd verweten dat ik haar niet wilde vergeven. En verder heeft ze gezegd dat ze dacht dat ze God was.
Ik ben zelf moeder. Toen ik mijn kind voor het eerst op mijn arm had, was een van mijn eerste gedachten: nu moet ik eerbaar zijn. Ja, je moet het waard zijn vind ik ook, net als jij. Mijn zoon eert mij vanzelfsprekend.
Het siert jou en mij als wij niet begrijpen waarom een ouder dit een kind aan doet.
God bless.
Helaas halen dit soort artikelen, zelf op GGZ site de mishandeling weer helemaal neer. https://ggz.nl/opinie-de-narcist-monster-of-mens/#comments Hierdoor merk ik dat het mijn trauma weer aanwakkert want het bagatelliseert wat het anderen aan kan doen. . Niet beseffend dat het slachtoffer ook een trauma (wat daar zo expliciet het innerlijke kind wordt genoemd) heeft en ook niet dat soort dingen hoeft te doen om door het leven te gaan. Niets wordt er over vaardigheden kunnen aanleren gesproken en dat op GGZ. Dat juist ook empathische mensen serotonine tekort kan hebben en dopamine regeling (HSP) oftewel: Voedingsstoffen voor een optimale afgifte van dopamine, serotonine en GABA zijn essentieel en dat is nog steeds geen reden om andere mensen te mishandelen.
Aan een mentale stoornis kan je niet veel doen, maar een chronisch manipulatief rotkarakter is nog altijd een keuze.
Ben een hele jeugd aan rotervaringen doorgekomen en in mijn jonge volwassenheid was het ook erg moeilijk. Mij zie je ook niet bedriegen, bewust kwetsen daar waar het zeer doet, een mens proberen te trainen zoals je met een hond nog niet eens wil doen. Spelletjes spelen, iemand overal zwartmaken, altijd chronisch lak hebben aan je kind/partner/zus/broer etc. Nee, daarvoor moet je echt precies weten wat je doet, en dus heb je een keuze, je kan ook kiezen om iets anders te doen. Ja, narcisten zijn vaak zielig, in velen opzichten, maar aangezien het altijd al over hun gaat en nou nooit over de slachtoffers, vind ik toch dat we hier een streep mogen trekken, tot hier en niet verder. En ja, als je door de ellende van een dergelijke jeugd heen gesleept hebt, dan is het helemaal niet gek om tijdelijk dan wel langere poos ook haat te voelen en op zijn minst heel erg boos te zijn.
Ik snap eerlijk gezegd je antwoord niet zo goed. Dit gaat natuurlijk over de narcist en (vaardigheden) zijn dus therapie die ik bedoel voor de narcist die de narcist meestal weigert maar projecteert op jou, ik als kind jong al scheef geschetst ben geweest. Ik weet helaas van een jeugd aan rot ervaringen, heb zelf codependentie gehad door een narcistische vader en de web eromheen. Ik weet ook degelijk de boosheid en de verwarring van moeders met heen & weer gesleep in liefde en het afbreken ervan, een zus die hetzelfde doet en een broer die weifelend toch aan die kant staat en meedoet.
Maar het gaat ook voor mij over dat het voor veel meer problemen zorgt. Voor mij het gevaar van mijn chronisch ziekte en de secundaire victimisaties en het vals geschetst zijn. Krijg medicatie moeilijk omdat het van de één naar de andere klakkeloos wordt overgenomen. Mijn vrouwelijke narcist heeft meer veroorzaakt dan alleen het trauma op zichzelf. Ik wordt zelfs genegeerd door iedereen, zelfs dus artsen die over mij heenwalsen, er wordt helemaal niet gesproken naar mij maar over mij ‘achter de rug om’ terwijl dat als patient helemaal niet wettelijk mag volgens mij maar niemand die het deert. Het gevaar is veel groter dus dan trauma opzich, de lastercampagne vind ik net zo goed vallen op “smaad/laster’ helaas door verborgenheid ervan en het zieke spel niet mogelijk. Maar mede mogelijk gemaakt met flying monkeys dus meer schade dan alleen trauma.
Dag Stefanie,
Dank voor het delen van jouw verhaal.
Voor velen hier op de site heel herkenbaar helaas.
Omdat je met met veel vragen zit, is het wellicht raadzaam om eens in gesprek te gaan met één van onze netwerkleden. Er is een landelijk netwerk van 30 gespecialiseerde psychologen, therapeuten en coaches aan Stichting Het Verdwenen Zelf verbonden die slachtoffers kunnen helpen met dit soort vragen. Voor meer informatie zie: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/. Veel sterkte!