Iedere acht dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord door haar (ex-)partner. Elke acht dagen, één vrouw. Schokkende cijfers. Toch durven media en instanties slecht stelling te nemen in deze zaken. Recent nog werd een dader (een politieagent) in de media door zijn collega’s als lieve, zachtaardige man omschreven. Ruwe bolster, blanke pit type. Geen woord over het slachtoffer dat hij maakte. De krant kopte met de boodschap dat de man zijn eigen leven nam, nadat hij zijn ex-partner om het leven bracht. Nadat hij zijn ex-partner om het leven bracht… niet meer dan een bijzin. Terwijl het hier gaat om femicide. De politieagent vermoordde zijn ex-vriendin, nadat hij haar leven tot een hel had gemaakt. Daarna pleegde hij zelfmoord.
Wij zien dit onbegrip, het wegkijken, het verhullen van de echte rauwe boodschap vaker. Femicide is de meest gruwelijke uitkomst van narcistische mishandeling. Een ultieme daad als de dader de controle over zijn slachtoffer verloren lijkt te zijn. Narcistische mishandeling is de vaakst voorkomende vorm van mishandeling in Nederland en wordt gekenmerkt door de ‘onzichtbaarheid’ voor de buitenwereld. Geen blauwe plekken als herkenbaar signaal, maar juist voor de buitenwereld buitengewoon charmante plegers, die slachtoffers achter de voordeur volledig afbreken door hen te isoleren, vernederen, manipuleren en controleren. Deze slachtoffers worden in Nederland onvoldoende beschermd.
Wij zetten ons al tien jaar in om de uitingsvormen en enorm schadelijke impact op de ruim 700.000 slachtoffers die Nederland telt op de kaart te zetten. Zolang media, overheid en instanties de ernst van dwingende controle niet durven te (h)erkennen en benoemen, laten wij onze stem horen! Onder andere in het boek ‘Stop Femicide’ van Gertien Koster en Jos Schuring dat binnenkort verschijnt. Hierin delen psychologe Gebi Rodenburg en Iris Koops namens stichting Het Verdwenen Zelf hun kennis over en visie op femicide als uiterst gevolg van narcistische mishandeling.
Op het gebied van preventie valt nog veel winst te behalen. Slachtoffers die de boeken lezen van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) zijn vaak in staat zich te onttrekken aan de destructieve relatie, zeker met hulp van één van de ruim 30 bij ons aangesloten gespecialiseerde behandelaren. We trainen ook professionals, zodat zij slachtoffers adequaat leren begeleiden. Maar er is nog genoeg te doen. Het is essentieel dat de publieke opinie stelling neemt tegen dwingende controle in het algemeen en femicide in het bijzonder. Daar kan dit boek, met bijdrages van experts, overlevenden en nabestaanden een belangrijke rol in spelen.
Noot: Femicide gaat specifiek over vrouwelijke slachtoffers en mannelijke daders. Als het gaat om dwingende controle maken wij geen onderscheid tussen mannelijke en vrouwelijke slachtoffers en plegers.
9 reacties op “Femicide. Niet verhullen. Veroordelen!”
Heel herkenbaar. Zelf net aan niet fatale verwurging overleefd. Was 34. Nu 61. Kunnen vluchten met jonge dochters naar collega organisatie adviseur. Dat het niet gelukt is toen, komt doordat ik me had voorbereid. En kon vluchten. Hoewel ik goede advocate had, mijn ‘misdaad’ was dat ik moed gevat had ik te gaan scheiden. Nieuwe vaste baan had, en uit ziekte wet. Eerder op sterven gelegen en toen geen enkele zorg. Eerder dochters bijna kwijt, dood dus. Door hem. Dus vluchten noodzakelijk. Maar wel voorbereid. Het was niet strafbaar op zich. Dat gaat het nu hopelijk worden. Eindelijk. De gevolgen in de vorm van kapot geknepen strottenhoofd waardoor ik of niet of hard kan praten. Zingen kan ik niet meer. Gaat nooit helemaal goed komen zegt de osteopaat. Mijn kaken zijn ontwricht. Daar recent nog behandeling voor gehad. Artrose op de kaakgewrichten helpt daar niet bij. Teveel speling. Eerder thuis oor rechts kapot geslagen. Komt ook niet goed. In nek extra artrose. Door deze klachten die blijvend zijn ook na trauma en verdwenen zelf, heb ik me ingezet achter schermen. Politiek. Om het strafbaar te krijgen. Om huiselijk geweld en intieme terreur samenhangend aangepakt te krijgen. Eindelijk. Het staat op de agenda. Voor mij komt het niet meer goed helemaal. Hoe fijn als wie na mij komt dit niet ook hoeft mee te maken. Veel mensen in mijn omgeving vinden het geen leuk onderwerp. Doe maar niet die petitie. Dat zijn inmiddels vage kennissen ter zelf bescherming. Gelukkig heb ik een paar mensen die het verhaal aankunnen. En me helpen in het nu verder te gaan. Niet naïef. Solidariteit onder vrouwen alle generaties, en mannen die hierbij niet wegkijken maar gaan staan met ons: echt het is de hoogste tijd.
De lieve, zachtaardige man, zo wordt “mijn” ex narcist nog steeds genoemd.
Het slachtoffer ( ik) kreeg en krijgt ( na 24 jaar na de scheiding en een narcistische moeder ) nog steeds de schuld. Van de kinderen, familie, buren en kennissen/ de wereld. Gelukkig zijn er mensen die mij wel geloven/ steunen, zoals alle mensen die reageren op Het Verdwenen Zelf.
Het Kernteam van het Verdwenen Zelf heeft niet in de gaten hoe veel ze voor mij al hebben betekend en nog betekenen. Alles wat ik mee gemaakt heb, heeft/ krijgt een naam, een bestaansrecht.
Heel veel dank hiervoor!
Groet!
Merel ( 74)
Wat mooi dat het Verdwenen Zelf aandacht vraagt voor dit onderwerp. Veertig jaar geleden werd ik zelf bijna slachtoffer en heb ik als een tijgerin moeten vechten om een poging tot verwurging te verijdelen en niemand geloofde de terreur die hieraan vooraf ging. Mijn ex man kreeg alle hulp en ondersteuning want het was toch zo’n aardige, innemende persoon. Ik niet. Ik was bang en al mijn zelfvertrouwen kwijt.
Wat misschien zou kunnen helpen is het volgende: laat politie, Veilig Thuis en alle andere professionals niet langer zeggen dat ze pas iets kunnen doen als er een duidelijke melding is van zichtbaar geweld.en laat er adequaat gehandeld worden als iemand de hulp inroept omdat er een dreigende situatie ontstaat en iemand constant in angst leeft Verder hoop ik dat er ook onderzoek wordt gedaan naar de lichamelijke gevolgen van een poging tot verwurging. Er is hier veel kennis over bij de Family Justice Centers in Amerika. Tijdens een lezing van Mevrouw Geal Track vertelde ze dat veel mensen die een poging tot verwurging hebben overleefd, later vaak schildklierproblemen krijgen. Ik zat in de zaal en het leek alsof ze mijn verhaal vertelde en ik kan je verzekeren dat schildklier problemen geen pretje zijn. Veel succes verder met jullie belangrijke werk.
vreselijk allemaal.
sterkte aan allen. schildklierproblemen zijn onverwerkte emoties. de schildklier is een van de klieren van indescretie. zoals de bijnieren, doe veel met de emoties te maken hebben. er zijn voetreflextherapeuten die hiermee werken via de voeten en via metamorphosemassage. zelf kun je de dagelijks je schildklier “lis” maken, ook zonder medicatie te hoeven gebruiken. 2x minuut per dag, zachtjes.
Beste Mirjam,
Door jouw schrijven kom ik er achter dat de wurgpoging van mijn moeder naar mij ( gedaan op haar sterfbed)
echt was. Ik had het verdrongen doordat familieleden mij , toen en nu, niet wilden geloven. Ze lag immers op sterven en deed ( toneelspel) of ze niets doorhad / stervende was, toen wij allen rond haar bed stonden.
Toen ik later echter alleen met haar was, gebeurde het. Ik citeer: ” zo dat hebben we ook weer gehad”.
Ik werd boos op haar , ging op de rand van haar bed zitten en zei: ” mijn hele leven heb ik van U gehouden , maar U zag het niet”. Ze werd woest, ging zitten en kneep mijn keel dicht.
Haar handen heb ik losgemaakt en ik heb de ziekenkamer verlaten. Dit is nu 24 jaar geleden, ik werd veroordeeld door broers en zussen en ging twijfelen aan mezelf, tot nu, jouw schrijven.
Schildklierproblemen heeft mijn oudste dochter ook en dat zegt mij genoeg, ook zij heeft veel meegemaakt met haar vader en man. Veel om over na te denken. Hartelijk dank! Merel ( 74)
Erg fijn dat hier zo aan wordt gewerkt. Is echt een bittere noodzakelijkheid.
Ook alleen de wetenschap dat je ex partner je bloed wel kan drinken, is geen pretje. Wat als ik hem tegenkom en er is niemand in de buurt? Ik zie hem overal toe in staat. Hij laat me na 4 jaar nog steeds weten hoe boos hij is om datgene wat ik hem allemaal aan doe. (ik hou hem aan de afspraken gemaakt en vastgelegd tijdens onze scheiding) Dus waarom zou hij dan niet voor eigen rechter spelen en zijn gram halen, door bijvoorbeeld mij een mes tussen mijn ribben te steken? Laat staan dat hij de daad bij zijn woorden voegt.
Ik hoop echt dat dit onrecht (en dat vind ik echt nog veel te zacht uitgedrukt) op korte termijn wordt beoordeeld en bestraft met de maat die er bij past.
Mijn moeder heeft lang geleden aan mij geschreven over de e-mail: “Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.”
Dat is een hele mond vol en daar is goed over nagedacht. Haar doel is mijn uitschakeling door wilsonbekwaamheid of dood [door zelfmoord] en haar middel is geld.
Mijn moeder heeft ‘gedanst op het graf’ van mijn vader die al zijn kinderen drie maanden na zijn dood een legaat heeft uitgekeerd. Moeder heeft zijn testament niet uitgedeeld aan haar kinderen omdat ze niet wilde dat ik het geld van mijn rechtvaardige vader kreeg en niemand mocht dat weten. Alles stiekem. Het was een legaat ter hoogte van het toegestane vermogen van een bijstandsmoeder, wat ik was in die tijd. Alleen ik heb het geld niet ontvangen, mijn zus en broers wel zonder testament en officiële papieren. Mijn vader’s laatste wilsbeschikking was dat ik zijn erfenis ook kon ontvangen, zo staat er in zijn testament. Zij is over de laatste wilsbeschikking van haar man heen gedanst.
Moeder wil mij heel mijn leven al uitschakelen of dood. Als baby moest ik door verwaarlozing met ondervoeding naar het ziekenhuis. Tot nu toe lukt het niet mij wilsonbekwaam of dood te krijgen. Moeder is zelf juridisch uitgeschakeld door mijn broer. Dat is gunstig. Maar psychologisch is ze niet uitgeschakeld. Heden jaagt ze mij op de kast, maar ik laat me niet meer op de kast jagen, ook niet als ze mij meer dan tienduizend euro afpakt. Ik ben verleid om fraude te plegen [ik zit in de bijstand], maar ben er niet ingetrapt!
Ze is 95 en ik weet al jaren dat ik niet naar haar sterfbed ga en niet naar haar begrafenis. Moeder zal mij met woorden willen doden en geld zodat ik uit wanhoop zelfmoord pleeg. Zo lang zij leeft, zal zij mijn dood willen. Leven en dood is in de handen van God, denk ik dan alleen maar.
De harde realiteit van deze cijfers is schokkend. Ze laten zien hoe belangrijk het is om ons (slachtoffers, omstanders en hulpverleners) bewust te worden van het feit dat daders van narcistische mishandeling en femicide zelden de uiterlijke kenmerken van daders vertonen. Dit aspect wordt maar al te vaak over het hoofd gezien.
Het is ontzettend triest dat daders van deze misdaden vaak net zo goed in staat blijken te zijn om anderen (omstanders, hulpverleners) te misleiden met hun charme en bedrieglijke gedrag, als hun slachtoffers. Hierdoor is het voor slachtoffers heel moeilijk om hulp te gaan zoeken.
Bewustwording van deze realiteit is cruciaal wanneer we willen proberen om de veiligheid van potentiële slachtoffers te waarborgen. En wanneer we hen de juiste ondersteuning en bescherming willen kunnen bieden.
Het werk van Het Verdwenen Zelf is hierin van onschatbare waarde. Jullie onvermoeibare inzet om deze problemen zichtbaar te maken en slachtoffers te ondersteunen geeft slachtoffers hoop (op beter) en troost. Daarnaast geeft het ons handvatten wanneer alles in de wereld om ons heen heen lijkt te verschuiven.
Jullie boeken en trainingen kunnen er absoluut bijdragen aan het leren herkennen van destructieve partonen in relaties. En aan het helpen van mensen om deze relaties te verlaten en om te leren soortgelijke patronen te doorbreken.
In de momenten van uitzichtloosheid (die alle slachtoffers kennen) bieden jullie een kompas voor houvast en een toevluchtsoord voor eenzame zielen.
Dank
Jullie
Wel.
Dank je wel voor je mooie en steunende woorden Aurora!