Ik hoef je nooit meer te missen.
Me nooit meer alleen en verlaten te voelen.
Ook mag ik oude patronen en gewoonten loslaten. Mijn gedeukte eigenwaarde, mag ik uitdeuken.
Zelfliefde… het is niet egoïstisch om mezelf te waarderen en trots te zijn op wie ik, diep van binnen, ben gebleven.
De betovering is definitief verbroken.
De verwijten, de leugens, het verdraaien van feiten. Niet meer uitgelachen worden. En noem maar op.
‘Het stopt nu” dat dacht ik, herinner ik me.
En dan begint het echte losmaken. De zoektocht naar… naar wie? Wie ben ík eigenlijk?Ik ben niet meer degene die altijd de schuld op zich neemt. Die ervoor zorgt, dat die ander zijn eigen weg kan gaan. Want dát was immers altijd zó belangrijk.
Ik ben niet meer degene die alles maar laat, zodat die ander zijn handen vrij heeft.
Ik ben niet meer degene die altijd beschikbaar is en bij wie je steeds weer over de grens kunt gaan. Ik mag mijn eigen grens nu voelen en aangeven.
Ik ben niet meer degene die zichzelf altijd wegcijfert voor de ander.
Ik ben nu diegene, die zichzelf weer terugvindt.
Ben degene die haar eigen talenten alle ruimte geeft.
Nu ben ik degene die niet meer bang en onzeker hoeft te zijn.
Niet bang om belachelijk gemaakt te worden.
Niet meer bang om alleen gelaten te worden.
Want nú ben ik aan de beurt.
Nú ga ik shinen!
Nú ga ik staan!
Nú mag ik mijn eigen ruimte innemen.
35 jaar heb ik alles gegeven en meer. Totdat er niks meer van me over was. Althans zo voelde het.
Nu 2 jaar na mijn scheiding. Begin ik weer bij mezelf thuis te komen. En te ontdekken dat ‘Mijn Zelf’ gelukkig niet is verdwenen. Onder andere dankzij de boeken van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) kwam ik daarachter.
Het contact met mezelf, met mijn essentie, was ik kwijt. Maar kapot ben ik niet.
Stukje bij beetje kom ik erachter hoe sterk ik ben, wat mijn talenten en sterke kanten zijn. Na 35 jaar, ga ik nu weer staan.
Hoef ik hem niet meer te missen. Nooit meer.
19 reacties op “Ik hoef je nooit meer te missen…”
Mooi he dat je jezelf weer kan en mag vinden ,ik ben daar ook mee bezig na 42 jaar veel succes en veel liefde in je leven.
wat een waardevolle blog summermoon. ik herken mezelf in jouw verhaal, al is het besef voor mij pas 10 maanden geleden begonnen nadat mijn partner ons gezin verliet en wilde scheiden na 35 jaar. ik was erachter gekomen dat hij me al 2 jaar bedroog met een ander (en niet voor de eerste keer in al die jaren.…..)
ook ik weet dat ik sterk ben en dat ik mezelf weer zal vinden, al sta ik nog aan het begin van de zoektocht. Ik hoop dat ik over een jaar net zover in dit proces mag zijn als jij en met volle overtuiging kan zeggen dat ik de veiligheid bij mezelf heb teruggevonden.
dank voor het delen en veel kracht en succes gewenst met jouw weg naar jezelf!
Hallo Mirjam, de beste keuze heb je gemaakt door weg te gaan, al zal niet iedereen je steunen in je keuze.
Na 30 jaar ben ik opgestapt en gescheiden, het werd en wordt me nog niet in dank afgenomen, maar nu, na 24 jaar, kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Ook mijn man had verschillende keren een ander binnen ons huwelijk.
Je zal meemaken dat je steeds sterker wordt en je niet meer laat gebruiken en misbruiken. Blijf trouw aan jezelf!
Sterkte en veel liefs!
Merel ( 74)
mooi ,ga zo door .
dikke liefdevolle knuffel .
ik ben ook zo op pad .
Dank je wel, deze woorden resoneren. Dat had ik even nodig 💖
Geniet van al je verworven vrijheden!
Alsof het mijn eigen woorden zijn!
Ik was 32 jaar met mijn ex en ben nu 3 jaar bevrijd, pfff
Ik hoop hem nooit meer te zien!
Voor mij is dat de beste beslissing!
Ik had niet in de gaten dat ik vast zat in zijn web!
Altijd op mn tenen moeten lopen en op mijn hoede zijn. Mensonterend!
Ik gun dat niemand!
Summermoon, je verwoordt het heel goed. Een bevrijding. zo voelt het als je uit de wereld van een narcist vertrekt. Nu je eigen mooie zelf zijn, dat heb je meer dan verdiend!
Met een warme groet,
Maria
Wow…..
Het eerste gedeelte, tot en met het scheiden. Het is alsof ik mezelf hoor….
Het tweede gedeelte, losmaken, daar zit ik midden in.
Mijn doel is het derde deel…. nu ga ik!
Ik ga er komen, al is het met veel moeite en vallen en opstaan. Maar ik wil, dat laatste stukje mag hij niet ook van mij afnemen.
Knap dat je na 35 jaar de keuze hebt gemaakt en het geeft mij moed om te lezen dat het jouw gelukt is.
Wat heb je dat mooi verwoord! Precies zoals ik het heb gevoeld, ook na een huwelijk van 25 jaar. Dank je wel, Summermoon.
Wat een fijne reacties allemaal. Dank jullie wel.
En gelukkig mag ik hiermee anderen inspireren en kunnen we met zijn allen laten we zien dat het wél kan. We zijn niet definitief stuk. Al voelde het misschien wel zo. We zijn zo veerkrachtig, dat het ons lukt om weer te gaan staan en te schitteren. En dat doet ieder op zijn eigen, mooie manier.
Het is voor mij een proces van 1 stap vooruit en 2 terug. Maar ik heb ook ontdekt dat er een kantelpunt is. Nu ga ik 2 stappen vooruit en soms 1 terug! En wat ik in deze blog beschrijf. Dat heb ik niet alleen gedaan. Maar (onder andere) samen met therapeuten uit het netwerk van Het Verdwenen Zelf. En zo kwamen en komen er mensen op mijn pad, die een ‘leermeester’ voor me blijken te zijn. Ieder op zijn/haar eigen manier, de ene keer leuk maar soms ook minder leuk. Het weer bij jezelf thuiskomen is een heel proces, dat niet van de ene op de andere dag gaat.
En zoals ik net schreef: “Dat heb ik niet alleen gedaan”. Maar belangrijk is dat ik het wél zélf heb gedaan en blijf doen.
Take care,
SummerMoon
Prachtig in woorden gevangen. Dank!
Van een therapeute op de Hezenberg in Hattem leerde ik:” vrouwen zijn als buigzaam riet, ze buigen wel, maar breken niet”.
En zo is het!
Groet!
Merel ( 74)
Lieve Summermoon,
De tekst die je hebt gedeeld getuigt van een diepgaand proces van persoonlijke groei en zelfontdekking. Het is zo inspirerend om te lezen hoe je, na een moeilijke scheiding nu de weg terugvindt naar je eigen essentie.
Je benadrukt terecht het belang van zelfliefde en van het loslaten van oude patronen.
Je hebt de kracht gevonden om je eigen grenzen te voelen en aan te geven, en jezelf weer op de eerste plaats te zetten.
Je beschrijft de fase van herontdekking als een bevrijding, en dat is precies wat het is. Een nieuw begin. Jouw nieuwe begin. Blijf vooral doorgaan met jezelf te koesteren en met groeien. Ik moet bij jouw tekst denken aan de tekst van een liedje: “You tried to bury me, but you didn’t know I was a goddamn seed.”
(Sara Bareilles, Armor)
En blijf ook vooral doorgaan met schrijven! Ik kijk altijd uit naar je Blogs.
Lieve groet,
Aurora
Het contact met mezelf, met mijn essentie, was ik kwijt. Maar kapot ben ik niet.
Dat schreef je. Fijn als je deze woorden zo mag beleven.
Ik kom erachter dat ik toch meer stuk ben, dan ik dacht. En eigenwaarde meer stuk is dan ik dacht. 1/4 stap voor uit, dan tig andere kant op, en dat alweer jaren na de ” bevrijding ” door de scheiding”. Na alweer 8 jaar. Het is of alles is gaan malen, als de houtrot in het kozijn. Het gaatje , even eruit, hoop. Maar ondertussen zoveel meer is er onderhuids, onzichtbaar, aan het doorgaan van uithollen, vernietigen. 40 jaar huwelijk, althans 40 jaar in het proces gezeten. Ik dacht huwelijk, tot het anders bleek te zijn.
Nu krijg ik het advies van de ggz om met medicijnen het shit gevoel van kapot zijn te gaan onderdrukken.
Dat dan vanzelf weer mezelf terug kan komen.
Heeft iemand hier ervaring mee?
Dank aan deze site, de boeken, de zoektocht naar wat er gebeurd is.
Fijn te lezen dat anderen hun eigen pad terug vinden en kunnen gaan. Dit geeft hoop .
Lieve Gerda,
Jouw gevoel is heel herkenbaar. Op jouw vraag zou ik uit ervaring willen antwoorden: met pillen kan je jouw gevoel “op slot” zetten. Dat kan een snelle oplossing lijken voor wat geregeld ondragelijk lijkt. Een andere route is:
Hoe beroerd je je ook voelt: wees blij dat je nog wat voelt.
Dat is namelijk het kostbare verschil met de gedragsgestoorde persoon die je dit heeft aangedaan. Probeer je gevoel te omarmen en te koesteren als of je een kind met geschaafde knieën op schoot neemt. Gun jezelf het gevoel helemaal gesloopt te zijn, je gevoel is terecht. Voorbeeld: als je een zware griep hebt opgelopen handel je daar waarschijnlijk ook naar om weer op te knappen. Dit soort mentale schade voelt meer als een dubbele longontsteking met bijkomende klachten, maar ook daar kan je van herstellen. Het duurt de tijd die je zelf nodig hebt om jezelf weer als mens op de kaart te zetten. Doe elke dag iets liefs voor jezelf (mag heel klein zijn) en bedenk iedere dag dat ook jij de moeite waard bent om voor te zorgen. Zo heb ik het opgepakt.
dank je voor je bemoedigende woorden.
zo anders dan de ggz, die wanneer ik uitspreek me rot te voelen, mezelf maar de schuld geven, zoals me zo vaak werd voorgehouden ervan uitgaat dat ik
de zieke ben, een stoornis heb, die behandelt moet worden met medicijnen.
daarmee al mijn eigenwaarde, zelfwaarde totaal vernietigt.
wat blijft het 2 werelden van geleefd hebben met een narcistisch persoon en alle ,stille, verwijten, bestempelingen van door jouw komt alles. altijd, steeds de schuld geven aan.
en de ggz die de beschadiging niet wil zien, nee ik ben van mezelf uit de schuldige de zieke geest. behandelen en bevestigt dat ik de ziekte schizofrenie heb, ipv je bent zo beschadigd doordat je steeds Niet kon begrijpen omdat het niet te begrijpen is.
Beste Allemaal via via op deze site terecht gekomen wat ben ik daar blij mee , ik heb zelf jaren met een narcistische vader moeten samenleven ! het was verschrikkelijk jaren die niet meer terug gedraaid kunnen worden ik voel mij mentaal leeg en waardeloos maar wat ben ik blij dat ik herkenbare dingen lees het voelde namelijk of ik maar een raar persoon ben ! hier een soort verbonden gevoel gek gezegd misschien hoe kan ik weer een positiever zelfbeeld krijgen jaren is mijn leven kapot gemaakt het er in gepeperd dat ik waardeloos ben en er niet toe doe .ik wil graag aan mijzelf werken ik probeer wel weer dingen te ontdekken maar voel mij er zo onzeker door constant het gevoel ik ben anders als een ander een ander zou het beter doen ik blokkeer mijzelf vaak in situaties door van alles negatief te denken waardoor het vaak voor mijn gevoel ook niet of niet echt lekker loopt hoe kan ik dit omdraaien naar een positief gevoel creëren soms als iets gelukt is en ik er tevreden mee ben dan voel ik mij zo tot alles in staat hoe ga je een gevoel van onbevangenheid creëren zonder angst om te mislukken gevoel
Wat herkenbaar allemaal. Zelf heb ik 30 jaar in zo’n relatie gezeten en toen ik eindelijk de moed had om weg te gaan was ik in eerste instantie opgelucht. Ik voelde een bevrijding. Helaas viel ik voor de mooie praatjes en ben ik één keer terug gegaan, maar na één jaar weer weg gegaan. Toch ben ik daarna nog naar hem toe blijven gaan en heb ik hem overal mee geholpen. Nog steeds had ik de hoop dat hij zou zien wat ik allemaal voor hem deed en dat ik van hem hield. Inmiddels zijn we 17 jaar verder en pas nu zie ik dat het nooit zal veranderen.
Ik herken het uitlachen, het kleineren, het liegen en mij dan het gevoel geven dat het allemaal mijn schuld is. Ook ben ik de eerste jaren van de relatie -naast psychisch- fysiek en sexueel mishandeld. Ik heb meerderen pogingen gedaan om de relatie te beëindigen en had pas op mijn 45ste de moed om weg te gaan.
Ik bleef lang hoop houden dat het toch nog iets kon worden tussen ons en een LAT-relatie leek de oplossing. Helaas werkt dit dus ook niet. Het is bijna twee jaar geleden dat hij mij beschuldigde van vreemdgaan en hij zei dat dit al jaren gebeurde. In eerste instantie schrok ik van de beschuldiging en probeerde te bewijzen dat het niet zo was, gaf alle codes zodat hij in mijn telefoon etc kon kijken. Toch kwam het telkens weer terug. Ik werd voor van alles en nog wat uitgescholden. Van een zwager hoorde ik dat hij hetzelfde meemaakte met mijn schoonzus, de zus van mijn ex. Hij zei dat wat ik ook probeerde, mijn ex nooit van mening zou veranderen. Volgens hem hebben zijn (ex)vrouw en mijn ex-man een paranoïde persoonlijkheidsstoornis. Dit kwam bij meerdere familieleden voor bleek achteraf. Voor mijn gevoel kan ik niet anders dan het contact definitief te verbreken, voor mezelf. Ik heb er al zoveel jaar onder geleden en het zal dus nooit veranderen. Ik wil het deze keer volhouden om geen contact meer te houden want ik heb hier al veel te lang onder geleden. Ik wil mezelf weer terugvinden. Deze site en boeken van Iris helpen mij daarbij.