Mijn weg eruit

Dit is een gastcolumn van Jenna

Mijn herstel heeft drie jaar geduurd, een pittig proces met veel ups en downs, maar het is mij gelukt. Ik ben psychisch en seksueel misbruikt door een narcist. Hij was in eerste instantie een soort sportmaatje maar wrong zich steeds meer in mijn leven. Er waren veel dingen van groot tot klein die hij me liet doen; dingen die ik normaal nooit zou doen. Vuil werk moest ik opknappen, vreemde betalingen moest ik doen. Hij wilde dat ik mee ging naar het buitenland en nog veel meer. Dit gebeurde doordat hij mij steeds over mijn grenzen heen liet gaan en op me inpraatte. Als ik zei dat het niet juist was had hij overal een antwoord op, zo dat je aan jezelf gaat twijfelen of je schuldig gaat voelen wat je wel niet gedacht of gezegd hebt. Ook bleef hij herhalen hoe slecht mijn vrienden zijn en hoe ze mij gebruikten en dat het beter was er niet zoveel contact mee te hebben.

Dit is voor een buitenstaander moeilijk om te begrijpen, maar als je het ook hebt meegemaakt begrijp je het vast maar al te goed. Het is niet zoals een normaal gesprek met twee personen tegen over elkaar. Langzaam verlies je jezelf, je wordt uitgeput en emotieloos. Zo volg je alle verborgen instructies; gaslighting heet dit.

Ik heb een prachtig gezin met een lieve man; de vader van mijn kinderen die mij door en door kent. Hij had in de gaten dat er iets niet klopte en zorgde dat ik steeds weer een moment van bewustwording kreeg, waar de narcist erg boos en gefrustreerd over raakte. De “bankschroeven werden aangedraaid” en het werd van kwaad tot erger. Uiteindelijk heb ik met mijn gezin op een andere locatie moeten verblijven en hebben we hulp ingeschakeld. Dit tot dat het rustig leek te zijn en we weer terug konden naar ons eigen huis.

Wanneer is het rustig? Dat onderschat je en je onderschat de Narcist als je denkt dat het allemaal klaar is, of dat je hem wel aan kunt. Hij houdt je in de gaten in alles, op manieren die jezelf niet eens in de gaten hebt. Hij duikt op als je hem niet meer verwacht en als je kwetsbaar bent slaat hij toe.

Na een flinke terugval kwam ik er eindelijk uit. Ik ben gaan praten, ondanks dat ik bang was voor de reactie of ze me wel zouden geloven en achter me zouden staan. Ik ben naar mijn sportclub gegaan waar hij ook kwam en waar het allemaal is begonnen. Heb daar alles verteld, ze hebben het heel serieus genomen en goed opgepakt. Na meerdere overleggen is er een plan van aanpak gemaakt en door goed samenwerken, geduld te hebben is het eindelijk gelukt. Ik ben mijn sportclub hier heel dankbaar voor en kon hierdoor goed herstellen.

Het herstel heeft een hele tijd geduurd; je bent jezelf totaal kwijt. Ik leefde in angst na iedere verdachte auto of vreemde persoon die voorbij kwam. Van de ene therapeut naar de andere therapeut. Bezorgde omgeving, meningen van anderen, zeggen wat je wel en niet had moeten doen. Je verliest vrienden maar je komt er ook achter wie de echte vrienden zijn. Die blijven, die oordelen niet, maar zijn er voor je op welke manier dan ook.

Ik heb ook veel te danken aan mijn partner die door is gegaan om mij hieruit te redden en me weer bewust te maken. Niets en niemand hield hem tegen en hij stond er ook alleen voor omdat niemand hem geloofde. Maar hij wist dat hij ooit zijn gelijk hierin zou krijgen.

We hadden nog nooit van narcistisch misbruik en gaslighting gehoord. Je weet dat er iets heel vreemds gaande is wat het is kun je niet zeggen. Een oude collega wist dit wel en zij kwam op het juiste moment, toen we ondergedoken waren. Ik vertelde haar wat er allemaal was gebeurd, hoe stom ik wel niet was en wat voor chaos ik had gemaakt. Ze onderbrak me: “Ho stop eens even, ik weet wat er aan de hand is en dit ga ik je nu vertellen en ik ga je helpen”.

Ik voelde me na haar uitleg even nog veel slechter worden en nog meer door de war in de zin van ‘Waarom doet iemand zoiets!”. Ik heb hem nooit iets gedaan of iets vervelends tegen hem gezegd.

Wat een geluk dat zij hier zoveel vanaf wist. Ze heeft ons heel snel de juiste stappen laten zetten en veel geholpen, waar wij als gezin heel dankbaar voor zijn. Als ze nu langs komt voor de gezelligheid, voelt het altijd fijn en speciaal voor ons allemaal, ze is een goede vriendin geworden!

Ik voel me erg schuldig om de mensen die er bij betrokken zijn geworden. Mijn kinderen die het mee hebben gemaakt en hiervoor ook hulp hebben gehad, dat is een flinke last. Je wilt de moeder en de partner zijn die je was, maar dat was niet zo vanzelfsprekend. Ik was beschadigd, mezelf kwijt en probeerde maar te begrijpen wat er gebeurd was en waarom. De constante verdediging of geen antwoord kunnen geven op de vragen die ze je stellen. Vooral als ze zeiden ‘Je kon toch nee zeggen’ of het aan iemand vertellen?

Je hoort dat het tijd kost en dat je er ‘sterker uit zal komen’. Ik kon die zin niet meer horen en dacht dat kan nooit! Maar het kan, je moet een hele berg op en valt geregeld weer een stukje naar beneden. Je moet blijven geloven, doorvechten en de juiste plek voor professionele hulp vinden. Ik had al van alles geprobeerd.

Ik heb de juiste therapeut na 2 jaar gevonden via het Verdwenen Zelf. In het eerste telefoongesprek na mijn aanvraag barstte ik gelijk in tranen uit van verdriet en opluchting. Ze wist precies te vertellen wat hij deed, hoe hij dingen zei en nog veel meer. Ik was heel opgelucht; ik ben niet gek of doorgedraaid en ben ook niet de enige die het is overkomen.

De sessies waren zwaar maar wel heel fijn. Het begrijpen wat je meegemaakt hebt, de tijd ervoor nemen. Antwoord op vele vragen, weten hoe je je voelt en waarom. Weten en snappen wat er is gebeurd en hoe hij te werk gaat. Ook heb ik daarbij de boeken van Iris Koops ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ en ‘Je leven in eigen hand’ aangeschaft om zelf thuis er ook mee aan de slag te gaan en als extra ondersteuning. Ik heb hierdoor kunnen snappen wat er is gebeurd, bepaalde dingen kunnen loslaten, kunnen groeien in mijzelf, mijn zelfvertrouwen terug gekregen en ben sterker geworden.

En het belangrijkste wat ik heb geleerd is omgaan met de gebeurtenis. Vergeten doe je dit nooit maar je leert hoe je ermee om moet gaan en dat is heel belangrijk om verder te kunnen met je leven.

Ik merkte dat het beter ging doordat ik weer begon te voelen, van hele kleine dingen blij werd of echt kon genieten. Dat was lang geleden. Je komt uit een “donker gat” wat weer licht en zonnig wordt , je gaat weer stralen, lachen en durft plezier te hebben.

Uiteindelijk kwamen er mooie dingen op mijn pad; opleiding, eigen carrière en van alles. De simpele dingen gingen weer lukken zoals bijvoorbeeld zelf oplossingen bedenken, het concentreren ging steeds beter en mijn eigen ik kwam terug. Ik heb veel over mijzelf geleerd en kan nu ook zeggen dat je er inderdaad sterker uit komt.

Wat ik wil meegeven als je er nog in zit of nog aan het begin staat van je herstel: praat erover wat er gebeurd is. Wat ook heel belangrijk is GEEF NOOIT op ook al krijg je tegenslagen of val je geregeld terug, accepteer het, werk aan jezelf. Je komt er wel.