Dit is een gastcolumn van Laura
Op mijn 42e kwam ik erachter dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en haar moeder ook. Ze zijn natuurlijk niet gediagnosticeerd.
Vijf jaar geleden begon ik met mijn herstelproces en nam ik afstand. Ik heb mijn beide ouders, oma (intussen overleden) en broer al vier jaar niet gezien. Het was een heel intens proces, waarbij diepe pijnlijke angsten, emoties en herinneringen uit mijn kindertijd naar boven kwamen. Dingen die ik toen niet onder ogen kon zien en voelen, omdat ik moest overleven. Ik dacht altijd dat ik nou eenmaal een angstige stresskip was die tegen beter weten in allerlei ondernemingen toch aanging en daarvoor moest ik nu eenmaal de prijs betalen, want met een karakter als het mijne zou je je beter wat afzijdig kunnen houden.
Nu weet ik beter. Ik kon geen kind zijn in mijn jeugd. Er woonde een draak in mijn huis die alles met een zwarte nevel omhulde. Door wat ze zei, door wat ze schreeuwde, door hoe ze dreigde, door waar ze me van betichtte, door wat ze voorspelde, door hoe ze ons pijn deed, beledigde, bang probeerde te maken voor iedereen buiten ons huis. Door hoe ze me alleen liet.
Als ik ziek was als kind en later als puber werd ze heel kwaad op me. Ze schreeuwde: ‘Zie je wel, je kunt niet voor jezelf zorgen! Nou ben je weer ziek! Wat ben je toch een trut! En ik moet weg, dus ik ben er niet. Als er echt wat is, bel je maar naar school, dan komt je vader wel.’ (mijn vader werkte een paar straten verderop op school). Als ik nu ziek ben, voel ik de verlatenheid weer van toen. En de overtuiging dat ik niet voor mezelf kan zorgen en dat het nooit meer goed komt, komt omhoog. Dat maakt gewone ervaringen in het leven dus extra beladen. En als kind weet je niet dat dat een rare reactie is van een moeder op een kind dat ziek is.
Buitenshuis speelde ze mooi weer, ze kwam over als een vriendelijke excentrieke vrouw met een verlegen man. Wat zielig dat haar eigen dochter zo afstandelijk tegen haar deed. ‘Ziet mijn dochter mij wel als haar moeder?’ had ze ooit aan een helderziende gevraagd op een spirituele beurs. ‘Jazeker!’ had de helderziende haar verteld. Dat had mijn moeder toch hogelijk verbaasd, vertelde ze tegen elk publiek dat het horen wilde. Wat een rare dochter had ze toch.
Ze zocht steeds ruzie met de familie van mijn vader en vertelde ons de tientallen redenen waarom deze mensen niet deugden. In het dorp verspreidde ze ook leugens over hen. Wat iemand met een narcistische stoornis allemaal kapot maakt is ongelooflijk. Ze was en is een zwart gat dat energie en levenskracht opzuigt.
Ik heb nu sinds een paar maand weer contact met een tante (mijn vaders zus) die hen nog weleens ziet, omdat ze zo’n medelijden heeft met mijn vader. Ze bevestigde dat ik als kind steeds door mijn moeder in de steek gelaten werd en dat ze steeds weer ruzie maakte in de familie en dreigde dat ze mij en mijn broer nooit meer mochten zien.
In de afgelopen jaren kwam ik erachter hoeveel impact het op me heeft gehad om op te groeien met een narcistisch gestoorde moeder. Ik had last van:
- Een lage eigenwaarde
- Weinig zelfvertrouwen
- Twijfel, telkens weer
- Vermengen met anderen
- Co dependentie in relaties
- Gebrek aan eigen doelen en dromen in mijn leven
- Schaamte na elke sociale interactie
- Me verantwoordelijk voelen voor alles
- Geldzorgen
- Verlatingsangst
- Niet helder kunnen denken (met een hoofd vol gedachten)
- Spierspanningen
- Angst voor behoeften
- Angst om alleen te zijn
- Angst om me uit te spreken
- Angst om iets verkeerd te doen
- Angst om te sterven
- Angst om te leven
- Niet weten wat ik voel
- Niet weten wat mijn goede eigenschappen/ vaardigheden zijn
- Chronische stress
Het gaat de laatste tijd beter. Ik heb veel gehad aan de boeken van Iris Koops; ik heb ze gelezen en weer herlezen. Ik heb ook via het Verdwenen Zelf een goede therapeut gevonden.
Het is moeilijk voor mijn verstand om mijn moeder los te laten, mijn verstand wil het nog steeds analyseren. Ik heb al veel en veel te veel gedachten aan haar gewijd. Ze heeft mijn hart duizenden keren gebroken en iets in mij wil nog steeds dat ze van me houdt. Dat ben ik niet, dat is mijn oerdrift. Maar ik heb haar niet meer nodig om te overleven. En ik kan alleen gelukkig worden zonder haar. Ik laat haar los. Soms vergeef ik haar zelfs. Oh, ik zou haar ook in honderd stukken willen scheuren, maar dat zou ze alleen maar leuk vinden, om dan weer als grotere duivel terug tevoorschijn te komen.
Ja, ze was ooit een bang getraumatiseerd meisje net als ik. ‘Het is toch je moeder,’ zegt men. Ja, en precies daarom heb ik er het meeste last van, van iedereen en precies daarom kan ik niks voor haar doen. Vanaf nu kom ik op de eerste plaats en niet zij.
Herkenbaar verhaal, zowel de draak als de gevolgen. Dank je wel. Voor het delen en bedankt voor je laatste zin: precies zo is het.
Graag gedaan, is ook wel troostend om te lezen dat het herkenbaar is voor veel mensen. Vaak voelt het zo raar om uit zo’n gezin te komen.
Ik had al een keer het contact verbroken en na 5 jaar kwam ze weer in mijn leven. Met krokodillentranen huilde ze hoe erg ze me gemist had. Heel verwarrend. Nu heb ik 8 jaar geleden weer het contact verbroken, maar nu voorgoed. Ik heb er geen dag spijt van gehad.
En tegen iedereen die zegt: Maar het is toch jouw moeder (of welk familielid ook), zeg ik: Weet je wat ze mij aangedaan heeft? Nee? Dan ook niet oordelen!
Want zij was de ouder, ik was alleen het kind en er ligt een grotere verantwoordelijkheid bij haar als ouder dan bij mij als kind.
Hoi Sandra,
Ja zo’n proces om me te realiseren dat zij verantwoordelijk was en is. Het is altijd omgedraaid.
herken het volledig. door al hetgene dat ze jou ih verleden en nu heeft aangedaan kan je alleen maar verder zonder haar in je leven.het is een harde keuze, maar voor jouw welzijn heel belangrijk
precies! dat iemand je bloedverwant is geeft ze nog niet het recht om een onderdeel van je leven te zijn! dat wordt vaak maar moeilijk begrepen.
hier geen narcistische moeder maar een vader. hij was niet welkom op mijn bruiloft in 2014 want dat had hij simpelweg niet verdiend. veel zeiden: daar ga je spijt van krijgen. nu 9 jaar later en ondertussen liefdevol gescheiden, heb ik daar geen seconde spijt van gehad!
Ik lees je verhaal, veel is herkenbaar. Mijn moeder kan zich niet inleven in de gevoelens van anderen, maar geeft dat wel kunnen faken naar mijn broers toe, ik was het due de diepste pijn in haar naar boven bracht en dat uitte zich in stelselmatig kleineren, pesten, lasteren, roddelen over mij. Vanaf 15 jaar werd in suïcidaal, uiteraard was zij hier het slachtoffer,cwaaraan verdiende ze zon negatieve dochter?Ze kwam aan met treintijden, zidat ik weet wanneer ik mij ervoor kon gooien……want dat had ze gelezen in een tijdschrift. Zulke dwaze neigingen keihard afstraffen, belachelijk maken en dat stopt die onzin wel. Dat een kind je dit aan doet, vreselijk….
Ik weet niet waarom ik mijn jeugd heb overleefd., ik denk wat hielp was dat ik soms liefdevol begrip kreeg uit mijn omgeving…. zoals vriendinnen
Maar altijd heb ik haar gedrag geplaatst onder het idee, dat zij een slachtoffer is, depressief, en dat ze anders wel liefde had kunnen geven….Later kwam ik in een levensgevaarlijje huwelijk terecht en toen was het gruwelijk duidelijk hoe zij totaal onverschillig daar naar keek. of in een hardnekkige ontkenning. Mijn leven was blijkbaar niets waard ….Ik moest volgens haar harder werken in mijn huwelijk dan kwam het wel goed en ik het was volgens haar mijn eigen schuld, Domme keuze gemaakt, helaasNiet haar probleem.
Maar ik zie nu vele jaren later dat ze niet in staat is tot een verbinding met welk ander mens dan ook.Mijn broers hebben nu ook wel door dat ook hun geen echte liefde hebben gekregen. Heel zwaar….het innerlijk kind in mij schreeuwt om haar liefde…..ze kan het niet en is toxisch.Breken met haar lukt niet, maar ieder gesprek word nu op aanraden van mijn psychologe gedoseerd en beperkt. Nooit kun je lekker jezelf zijn, je moet altijd op je hoede zijn. Dat is een groot verdriet, een rouwproces….en ik begrijp dat zij zo is geworden door extreem trauma maar het zal altijd pijn blijven doen.Ik probeer mij te richten op de mensen die wel liefde kunnen geven, maar die vervangen nooit je moeder natuurlijk……
Mij hoef je hierop niet te antwoorden. Maar ik vraag mij af waarom je niet met haar kunt breken.
Of woon je nog bij haar? Als dat zo is gun ik je ke eigen plek.
Kun je voor jezelf kiezen?
Hoi Son,
Dankjewel voor je reactie. Wat verschrikkelijk hoe jouw moeder reageerde op jouw suïcidale gedachten. Ik kreeg ook suïcidale gedachten vanaf mijn 12e. Het leek mij veiliger dat tegen niemand te vertellen en zeker niet tegen haar. Mijn broer had het ook al eens gezegd en dat werd alleen crisis. Het was mijn geheime ontsnappingsroute, ik vind het wel hartverscheurend dat ik in mijn dagboek schreef ‘papa en mama als jullie dit nu lezen terwijl ik er niet meer ben, het was niet jullie schuld hoor. Ik kon het gewoon niet, leven.’ Ik las in de Steppenwolf van Herman Hesse het advies om een leeftijd te kiezen, bijvoorbeeld 27 waarop je er een einde aan zou mogen maken als je nog steeds niet gelukkig was. Zo kwam ik er doorheen. Op mijn 27e kon ik al beter leven met mezelf. Pas als volwassene realiseerde ik me dat mijn moeder totaal onverschillig is tegenover wat mij overkomt, behalve als het slecht overkomt op anderen dat haar dochter dit of dat doet. Zoals stoppen met samen wonen, ze werd helemaal gek, hoe moest ze dit nu tegen oma vertellen? Toen ik geen werk meer had door corona zei ze ijskoud ‘nou ga dan maar snel een uitkering aanvragen.’ Terwijl ze mijn broer altijd geld gaf ‘want hij heeft een echt gezin’. Ik vind het wel een goede ervaring met het leven dat zo ongeveer iedereen die ik na mijn moeder leerde kennen aardiger en intelligenter is dan zij. Maar het is een groot verdriet en een rouwproces. En gek he hoe je als kind er boven gaat staan en vergoelijken.
Maar we komen er wel!
ik begrijp je helemaal . het is mij stiefmoeder waar ik 13 jaar geleden mee heb gebroken . nu met de kerst wil ze weer contact. ik weet dat dat 2x goed gaat en dan niet meer . Maar ik vind t ook zo sneu voor haar. Weet niet wat ik me op de hals haal of eigenlijk ook wel. ze heeft ons totaal in haar macht.
Hoi Henny,
Heeft ze jullie echt nog in haar macht? Dan is contact wel heel moeilijk toch?
Laura, je schrijft: “Oh, ik zou haar ook in honderd stukken willen scheuren, maar dat zou ze alleen maar leuk vinden, om dan weer als grotere duivel terug tevoorschijn te komen.”
Herkenbaar. ‘Dat zou ze alleen maar leuk vinden’. Ik heb ook zo’n moeder, maar dan eentje die alles stiekem doet. Ze wordt nooit openlijk kwaad. Als ik haar in honderd stukken scheur, dan vindt zij dat ook leuk, want dan kan ze de slachtofferrol spelen om ‘echte krokodillentranen’ te plengen.
Ik heb helemaal afstand genomen. Al jaren. Ik denk dat dit het beste is. Ik heb geen moeder. Maar ooit had ik wel een moeder. Het is goed dat te weten. Ik amputeer mijzelf niet. Maar neem afstand van iemand die het kwade met mij voor heeft, want dat is niet normaal. Ik ben zelf moeder. Een normale moeder met een zoon van dertig die een stevig zelf heeft. Zelfstandig is. Ik kon wel een goede moeder zijn. Gelukkig, maar ik heb ook veel schade. Zowel in relatie als in prestatie heb ik geen zelf gehad om te ontwikkelen. Mijn moeder kon heel goed op me inpraten. Ze vertelde me dat ik haar haatte. Ik ben er nog maar pas achter gekomen dat ik haar nooit heb gehaat. Voordat IK iets voelen kon, had ze me al gehersenspoeld. Zij bepaalde wat ik moest voelen.
Het raakte me te lezen hoe jouw moeder reageerde wanneer jij ziek was. Ik heb er geen woorden voor, als moeder. Zo erg vind ik het. Ik wens jou sterkte, wijsheid en veel liefde, lieve Laura. En heling van je ziel, zelf.
Beste Laura,
Ook ik kwam er rond mijn 42ste achter. Inmiddels ben ik 52. Ik lees veel herkenbaarheid, vooral mbt dat niet weten hoe een normale moeder “hoort” en/of “zou” reageren op een ziek kind.
Zelf acht ik mij al jaren genezen van chronische meervoudige ptss. Alhoewel genezen? Er blijft altijd een zwak deel, waar ik aan moet blijven werken zodat ik niet terugval. Immers heb ik de pech dat mijn hersens het patroon ontwikkeld heeft tegenslag zo op te slaan alsof ik weer iets traumatisch mee gemaakt heb.
Via het verdwenenzelf heb ik jarenlang bij een psychologe gelopen. Inmiddels is ze soms mijn coach of soms een vraagbaak of soms degene waar ik weer heen ga voor een aanvullende EMDR behandeling, waarmee het mij lukt om gelukkig en met baan in deze maatschappij mee te draaien.
Altijd vreesde ik het overlijdensproces van mijn moeder. Vooral omdat ik ooit hoorde (of dat waar is weet ik niet) mensen met een narcistische stoornis op het sterfbed er vaak een laatste show van maken. Die vrees deed mij mijn jarenlange therapie vol te houden.
Nou vorig jaar augustus 2022 is ze overleden en mijn vrees was terecht. Op haar sterfbed besloot ze contact met mij te verbreken met de woorden: ik was je altijd al zat, heb mij altijd ingehouden voor de lieve vrede want dat schijn ik te moeten doen, maar ik trek het niet meer. Ik heb je stiefzus in plaats van jou als dochter gekozen en ik wilde je ook nog vertellen waarom ik haar kies en niet jou, want zij je zo lief voor mij.
Thanks to jarenlang therapie is het mij gelukt om heel kalm mijn moeder veel sterkte te wensen in haar laatste fase en dat ik haar veel geluk toewens in Jezus zijn armen (mijn ma vond zichzelf een kind van Jezus). Daarnaast gaf ik aan geen interesse te hebben in haar uitleg over waarom zij mijn stiefzus verkoos. Dus als zij geen contact meer wenste dat kon ik niets anders doen dan daar aan tegemoet te komen.
Het was ons laatste gesprek. Kort erna stierf ze.
Er na ontdekte ik dat de enige rouw die ik had, was dat ik rouwde omdat ik nooit een moeder had gehad. Ook besefte ik waarom die jaren ervoor in therapie soms zo zwaar was. Ik kwam erachter dat ik al gerouwd had. In het besef dat mijn moeder narcistisch was en dat zo’n iemand eigenlijk leeg is van binnen en maskers laat zien, had ik al gerouwd omdat ik toen al besefte dat de vrouw die ik dacht dat mijn moeder was eigenlijk niet bestond.
Jij veel geluk toegewenst zonder haar!
Beste Elisa,
O wat heftig dat je nog bij haar sterfbed was en dat je dat te horen hebt gekregen. Zulke moeders zijn echt niet goed bij hun hoofd en dat heeft niets met ons te maken. Zij hadden zelf aan hun vroegkinderlijk trauma moeten werken. Nu dragen wij de gevolgen. Goed dat je de therapie ook bent aangegaan. Ik ook, ik wilde niet via de GGZ en dat je dan vaker een gesprek krijgt. Liever het zelf betalen en dan wat minder vaak dan een therapeut die ‘niet gelooft’ in narcistisch misbruik. Dat heb ik ook een jaar meegemaakt. Dat gaf echt veel vertraging van mijn herstel. Ik hoop echt dat ik op een dag bijna niet meer aan mijn ouders denk. Daar werk ik aan door te rouwen en mijn kinddelen te leren kennen, het proces is niet meer te stoppen. Ik heb nu eindelijk weer een foto van mezelf als kind, van mijn tante gekregen, dat helpt echt. Om mezelf ook als kind te kunnen zien.
Jij ook veel geluk toegewenst! Liefs.
Hoi Susan,
Dankjewel voor je lieve woorden.
Gelukkig dat je wel een goede moeder kon zijn.
Dat vreselijke gevoel verscheurd te zijn tussen wat je graag wil als kind maar ook als volwassene geliefd te worden door je eigen moeder en het besef dat je dat moet loslaten. Toen zij je 9 maanden, hopelijk bewust, droeg onder haar hart, was ze toen nog blij met jou dankzij de aandacht die ze toen nog kreeg met jou in haar buik? heel veel sterkte, ik leef met je mee
Hoi S,
dank voor je bericht. Mijn moeder wilde geen kinderen krijgen, maar had de overtuiging dat dat moest van haar moeder. Ze heeft mijn geboorte zelfs 6 weken te vroeg laten opwekken. Ze zei dat de huisarts een fout had gemaakt, maar daar geloof ik niets van. Doordat ze een mevrouw met twee kinderen en een man was, kon ze een soort status hoog houden. Dat was haar enige doel, anderen laten denken dat ze bewonderenswaardig was.
Wat herkenbaar ! Ik zelf heb hem contact verbroken met mijn moeder, sinds kort pas en al voor de derde keer.
Ik ben nu op het punt dat mijn emmer vol is en ik mij niet meer laat beïnvloeden door haar.
Een aantal weken geleden heb ik haar een e-mail gestuurd waarin ik haar vertel dat ik haar mis als moeder, maar ook als oma voor mijn kinderen, dat ik verlang naar een moeder, een fijne warme band. haar reactie hierop was een zelfmoord poging, ze vertelde mijn partner, dat als ik dit niet geschreven had ze deze poging niet had hoeven doen, en ze eindigde met “ als ik ooit nog zo een e-mail krijg dan doe ik het weer maar dan goed “
Ik vind het heel moeilijk maar ik besef me nu wederom dat ze vergif is voor mij en mijn gezin. Ik heb me te lang door haar laten leven en nu eindelijk voelt het alsof het goed is zo en weet ik dat ik me eindelijk volledig en zonder haar afleiding kan geven voor mijn eigen gezin ❤️
Hoi Lexie,
O wat erg. Je hebt je gewoon kwetsbaar opgesteld en precies geschreven wat je voelde en dan krijg je zo’n reactie. Het is duivels. En het heeft niets met jou of ons, volwassen kinderen van narcistische ouders, te maken. Ze is vergif en daar moet je van wegblijven. Goedzo! hoe pijnlijk ook en hoe graag je het ook anders had gewild.
wat ontzettend heftig en wat vreselijk herkenbaar. Toen ik uit huis geplaatst moest worden ivm een ernstig recidiverend eetstoornis, ging ook alle aandacht naar haar ipv naar het kind dat bijna dood ging en zo is het altijd gebleven. Ik heb ook meermaals nog pogingen gedaan de laatste jaren om contact te herstellen en haar reacties waren heel ziek. Mij heeft emdr en exposure extreem goed geholpen te voelen dat dit niet aan mij lag. Haar gedrag had zelfs niks met mij te maken, ik was zo inwisselbaar als wat. En hoe het kan schuren met feestdagen en verjaardagen, no more.
Alsof ik m’n eigen levensverhaal lees. Ik ben opgegroeid in een ander soort gezin, met een ogenschijnlijk onderdanige moeder die slachtoffer was van onze vader. Mijn vader en later ik, waren het zwarte schaap. Mijn vader kampte met verslaving en is hier ook aan overleden, zoals ze smalend zei: ik zei toch dat hij in de goot zou eindigen?
Als tiener ben ik uit huis geplaatst en zelfs hulpverlening zag mij als dader en haar als de zielige arme moeder. Gelukkig doorzagen m’n pleegouders haar. Af en aan kwam dit gedrag met grote levensgebeurtenissen ook heel heftig terug, tot ze bij m’n scheiding notabene zei: jij bent net je vader, die verliet ons ook en jij praat slecht over mij. Ja ik sprak me idd al uit. Inmiddels bijna 7 jaar verder zonder contact, waarbij m’n zus (zelfde type) voor haar heeft gekozen. Ik hoop dat ze in hun beperkte shit gelukkig zijn en besef dat ze nooit compassie voor mij zullen voelen, zij zoeken altijd een zwart schaap en iemand over wiens rug ze kunnen proberen zich beter te voelen.
Ik ben na diverse therapieën, waaronder EMDR en exposure wel zo ver dat ik weet en voel: dit ging niet om mij, dit ligt bij hun en ik draag hier geen schuld aan. Ik ben een goede moeder voor mijn kinderen en de afstand is voor mij m’n redding
ik ben 53 en zie nog heel af en toe mijn narcistische moeder. ze heeft het zo bont gemaakt dat mijn kinderen niks meer van haar willen weten. Mijn enige broer is ook narcist, die zie ik nooit. Voor mij, mn broer en mn vader had ze nooit een goed woord over, ze maakt je achter je rug zwart. Toen mijn vader onverwacht stierf was ze opeens alle kwaadheid vergeten en was haar huwelijk met hem een droomhuwelijk..en alleen zij was getroffen door het enorme verlies, mijn verdriet heeft in haar ogen nooit bestaan. Ze was daarna een paar jaar poeslief omdat ze me nodig had. Sinds ze een getrouwde man aan de haak heeft geslagen op haar 80ste komt de ware aard van het beestje weer boven.
Mijn jeugd was onveilig, ze reageerde zich af op mij en broertje. Ziek zijn was haar expertise, ze werd altijd kwaad als ik iets mankeerde. Speelde ons uit tegen elkaar. Ik was totaal ongelukkig als puber, schreef dingen van me af in een dagboek. Vond het op een dag op de trap, moeder wachtte me furieus op, hoe durfde ik zo kwaad over haar te schrijven. Vanaf toen riep ze vaak: ga dat maar lekker in je dagboek schrijven, als we ruzie hadden. Ze sloeg ons graag en vaak, puur venijn.
Naaide afschuwelijke kleding die ik aan moest naar school.
Ik vond het raar dat ik er zolang over heb gedaan om in te zien dat ze narcistisch is. Nu zie ik dat veel mensen pas op latere leeftijd beseffen wat er echt aan de hand is. Ik heb me levenslang geschaamd en diep onzeker gevoeld, stemmingswisselingen, migraine, elke dag huilend wakker worden en huilend in slaap vallen. Nu ze weer voluit lelijk doet vallen een heleboel puzzelstukjes op zijn plaats. Het ergste vind ik dat ik altijd bang ben geweest dat ik zelf ook zo ben. Heb de laatste tijd aan de mesen die me goed kennen gevraagd of ik in hun ogen eentje ben en ze waren geschokt en verbaasd door die vraag en nee, ik ben geen narcist. Ik besefte me al heel jong dat ik andere manieren moest leren om een prettig mens te zijn. Maar die onzekerheid, somberheid, malende gedachten zijn weer volop opgelaaid sinds mn moeder liet blijken dat ze bezig was geweest mijn eigen dochter tegen me op te zetten en dat ook bewust had gedaan. Daar is bij mij de knop omgegaan, en bij mijn dochters. Ze weet dat we het weten, we houden haar nu overal buiten, en laten haar in dr sop gaarkoken. alleen met kerst en haar verjaardag ziet ze mij even, verder niet. Eigenlijk is dat me al teveel.
Ik had twee van zulke ouders, daarbij was mijn vader alcoholist.
Ik ben gebruikt en misbruikt.
Op mijn 50e kwam de man met de hamer, mijn enige uitweg was om echt voor mezelf te kiezen, en dat betekende alle familiebanden verbreken.
Ik zie niemand meer.
Het ergste vind ik dat mijn broer, ook slachtoffer…want zo zie ik ‘t, geen contact meer wil. Hij heeft gezien hoe ik behandeld ben en wat me is aangedaan.
Heb een paar keer geprobeerd contact met hem te krijgen, maar tevergeefs.
Hoe verdrietig het ook is allemaal, en zeker nu met de feestdagen confronterend…ik weiger gewoon het zwarte schaap te zijn. Nu zware therapie, EMDR gehad, en momenteel bezig met schematherapie, 1 van de zwaarste dingen die ik in mijn leven heb gedaan, maar voor een goed doel, zelf nog een fijn leven hebben.
Sterkte en bedankt voor je verhaal!
Lieve Sandra, Herken zoveel in jou schrijven en wens jou alle kracht toe. Wat goed dat je EMDR en schematherapie volgt, heb deze ook gevolg en heb daardoor meer inzichten gekregen, en begrijp hoe moeilijk dat het voor jou is. Kiezen voor jouzelf is houden van jezelf! Liefs, Marah
Ik kan het niet eens vertellen, maar vindt zoveel herkenning in de verhalen die ik lees. Weet wel dat ik in dienst ben geweest van mijn moeder en de gevolgen voor mij gehad en het leven heeft bepaald met de grootste schade in mijn menselijk bestaan , maar vanuit daar ben gerezen met al het vermogen overleving strategie in mijn eentje heb voor mekaar weten te vechten, en ben nu zover dat ik de problemen van een ander ook daadwerkelijk kan loskoppelen en het niet de mijne laat zijn. Ik van mijzelf houd en dankbaar ben dat ik nog leef.