Dit is een gastcolumn van Isabo
Alsof ik naar een film van mijzelf keek…
Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.
Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling.
Mijn beide narcistische ouders hebben geprobeerd mijn leven kapot te maken. Mijn alcoholistische vader leeft niet meer en zijn narcistische trekken waren uiteindelijk voor mij het minst schadelijk. Mijn moeder heeft mijn ziel echt gebroken. En zij is nooit veranderd in haar psychische mishandeling naar mij. Ik was en bleef het zwarte schaap, mijn zus het gouden ei. Ik voelde mij een in-en-in slecht mens. Ik bleef mij dader voelen omdat ik met mijn authentieke zijn haar almacht krenkte. Ik was voor haar veel te creatief, authentiek, controversieel. Ze kreeg mij maar niet onder haar controle. Dwars door mijn leven heen, ook al boekte ik succes, ik voelde het niet zo.
Het heeft mijn verdere leven bepaald en vervormd. In partnerrelaties heb ik achteraf gezien geen eigen sturende wil meer kunnen inzetten. Ik trok narcistische mannen aan. Mijn lot was bepaald en bevestigd.
Tijdens traumatherapie ontdekte ik dat ik, als gevolg van de narcistische mishandeling van mijn ouders, op mijn 9e jaar de genadeklap kreeg door een woede uitbarsting van mijn oom. Mijn ouders grepen niet in en het was toen dat ik mijn laatste redmiddel heb ingezet: bezwijking. Ik zie nog hoe ik in dat plaatje stapte tijdens EMDR-therapie, als volwassene. Ik had verwacht dat ik mijzelf van 9 jaar aan zou kijken met dikke tranen of kinderlijke woede, maar ik keek in mijn eigen ogen van mijn 9 jarige zelf: ze waren apathisch, leeg en overmeesterd: Het was waar. Ik was een slecht en egoïstisch kind. Ik was bezweken.
Na jaren van verwarring, volgend op 12 jaar zinvolle CGT therapie had ik, met vele vorderingen, het maximum bereikt van wat haalbaar was. Ik liep vast, mijn therapeut liep vast. Wat nu?
Niemand wist het, ikzelf voorop. Wat was er mis met mij?
In november 2015 redde het werkboek van Iris Koops letterlijk mijn leven door mijn ernstige beschadigingen eindelijk te kunnen plaatsen in de context waarin ze ontstaan waren. Complex Trauma als gevolg van narcistische mishandeling. Ik herkende alles.
Nu kon ik verder… en ik had geen tijd meer te verliezen.
Via het Verdwenen Zelf kwam ik in contact met een coach uit het netwerk. Haar hulp kwam net op tijd. Met haar persoonlijke begeleiding heb ik de kracht gevonden om voor het eerst in mijn leven afstand te kunnen nemen van mijn kwaadaardig narcistische moeder, na een lang proces van 20 jaar.
Wanhopig verdiepte ik mij in de ‘verborgen narcist’. Hoe het mijn moeder is gelukt om rijke mannen aan de haak te slaan en de onschuldige gesoigneerde vrouw te spelen, haar kinderen verwaarloosd en misbruikt achter te laten.
Vele bekenden om mij heen vertelden mij in die tijd: “Joh, dat je niet eerder gebroken hebt met je moeder”. Maar zo gemakkelijk was het niet.
Ik ben blij dat ik op mijn eigen intuïtie heb vertrouwd. Wetende dat ik er tóen nog niet aan toe was omdat ik aanvoelde dat mijn wens tot afstand van mijn narcistische moeder invloed kon hebben op het hele ‘familiesysteem’
Gelukkig dat ik ook, nádat ik die stap wel maakte, bij mijzelf bleef en mij niet teveel aantrok van de ondoordachte opwellende meningen van mensen om mij heen. Voor het eerst in mijn leven had ik voor mijzelf gekozen, door mijn eigen vernietigende angst heen en kreeg ik de maatschappelijke morele oordelen: “Zie jij je moeder niet meer? Het blijft wel je moeder…”.
Ik ontdekte dat er zich tussen mijn moeder en mij een dodelijke combinatie had afgespeeld in al die jaren. Als hoog sensitief kind gaf ik mijn moeder het walhalla aan narcistische voeding. Totdat ik na ruim 40 jaar, het letterlijk niet meer aan kón om haar te zien, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik spuugde mijzelf helemaal leeg als ik haar moest zien
Uit angst voor represailles en op helpend advies van mijn coach, hield ik het nog steeds bij mijzelf: “Ik ben in therapie, moeder, en heb hiervoor alle tijd voor mijzelf nodig, dus ik kom even niet met Pasen en Pinksteren.” Maar moeder liet mij niet met rust. Ik was wéér de dader, nu ik tijd voor mijzelf nodig had. Haar voeding hield op.
Nu ik iets meer ruimte had genomen om uit de verstikkende schakel van ons familiesysteem te breken, kwam ook mijn zus in opstand. Mijn zus, wij waren lotgenoten geweest, decennia lang. Ze leunde op mij, hoewel ik jonger was. Ik voelde schijnbaar al langer de intuïtieve waarheid en ik was al vroeg met mijzelf aan de slag gegaan. Mijn zus die, een paar maanden voor ik afstand nam van moeder, mij zelf vertelde dat ze zich niet veilig voelde bij moeder. Mijn zus die mij vertelde dat zij het zó moedig vond wat ik nu deed en dat zij zelf het lef niet had om afstand te nemen van moeder.
Vraag niet hoe ik er aan toe was toen ik het uiteindelijk deed: de moed die ik gevonden had om moeder toch een brief te schrijven met een duidelijke reden waarom ik eerder dat jaar afstand had genomen van haar. Ik heb allerminst met modder gesmeten, wilde alles het liefst met liefde oplossen, zelfs toen.
Aan de hand van voorbeelden heb ik haar gevraagd naar het ‘waarom’:
‘Waarom ze mij nooit troostte. Waarom kreeg ik geen erkenning? Waarom kreeg ik continu te horen wat ik fout deed? Waarom werd ik als klein kind ingezet als wapen tussen haar en haar ruzies met mijn vader? Waarom beschermde ze mij niet? Wat had ik fout gedaan? Waarom werd ik aan mijn lot overgelaten? Waarom…’ [haatte ze mij zo..].
Haar reactie was niet op de inhoud van mijn brief, maar een dreigement dat ze een therapeut in de arm ging nemen om te ‘bemiddelen’ tussen haar en mij. Want zij vond dat ik háár niet voldoende vertrouwde…
Als ik hierop in was gegaan, dan was ik voorgoed bezweken.
Als een ‘angel to my mind’ herinnerde ik mij ineens dat mijn moeder deze ‘joker’ jaren geleden ook had ingezet. Ons gezin ‘moest in therapie’ van haar. Mijn zus en ik waren zó klein. Nu realiseer ik mij pas dat dit bedoeld was om mijn vader te ‘breken’. Hij had narcistische trekken en was aan de drank gegaan door de situatie thuis. Ze heeft de therapeut toen succesvol om haar vinger kunnen winden door de lieve gesoigneerde vrouw te spelen en de loep geheel op mijn vader te leggen. Ik ben dankbaar dat ik dat gelukkig niet ben vergeten, hoe klein ik ook was. Mijn vader brak, en ik zag hem breken. Het liep uit op een scheiding. Hij is kort daarna gestorven. Was niet meer in staat om goed voor zichzelf te zorgen.
Mijn zus viel mij, nu ik afstand innam naar moeder, aan met alles wat ze in zich had. Met mijn liefde voor mijn zus, mijn gezonde verstand, het boek van Iris en de begeleiding van mijn coach, herkende ik gelukkig het ‘Stockholm syndroom’ bij mijn zus. Ik was intens verdrietig: mijn kwaadaardige narcistische moeder had ons tegen elkaar uitgespeeld: Mijn lieve zus en mij.
Maar er was ook nog een ander aspect dat meespeelde in de split met zus. Zus was ‘the golden child’ en ik ‘the scapegoat’. “Ach, Isabo, bij jou was het gewoon veel erger hoe mama deed.” vertelde zus mij tijdens één van onze laatste gesprekken. Nu pas zie ik dat het klopte wat ze zei. Mijn moeder leerde mij dat ik alleen kon overleven door NIET te zijn wie ik was. Ik móest het contact verbreken, anders overleefde ik moeder niet.
Bij het verbroken contact met moeder, keerde zich ook de gehele familie tegen mij.
Na een heftig eenzaam proces, kan ik nu voorzichtig zeggen dat ik niet rouwig hoef te zijn dat ik geen contact meer heb met mijn familie. De eenzaamheid die ik nu soms voel, was eigenlijk een bevestiging van wat ik al die jaren van kinds af aan al voelde.
‘Liever niets, dan zoiets’ heb ik door schade en schande geleerd. De familiedagen waren voor mij een onechte gebeurtenis waarvan ik dagen moest bijkomen.
Afstand nemen van mijn familie was voor mij een weliswaar noodgedwongen en noodzakelijk kwaad. Maar door voor mijzelf op te komen heeft mij terug in mijn kracht gezet om uit dit giftige systeem te stappen en de ketting te doorbreken! Mijn energie te steken in vrienden en collega’s die mij steunden en begrepen.
Op de vijf jaar die volgden heb ik alles gedaan om mijn turbulente leven tot dan toe een plekje te geven. Ook ontwikkelde ik mij verder in therapie en werd ik steeds sterker in het omgaan met mijn traumaklachten.
Af en toe vloog het mij aan en dacht ik : “Ik MOET moeder bellen, ik MOET zus bellen.” Altijd ging dit gepaard met een bepaalde angst dat ik anders te laat zou zijn. Dat moeder zou overlijden. Maar dan stelde ik mij gerust door mij te realiseren dat zowel moeder als zus ten tijde van mijn noodgedwongen afstand er relatief goed bij zaten.
Eind 2020 werd mijn angst bewaarheid. Tante belde mij op. Het was niet mijn moeder.
Het ging mis met zus. In één gesprek kreeg ik de meest verschrikkelijke details te horen. Hoe zus was teruggevallen. Alles was kwijtgeraakt van werk tot gezondheid. Mentaal aan de grond zat en zelfs een zelfmoordpoging had ondernomen.
Maar het werd nog erger. Ze werd opgenomen in de kliniek. Twee weken daarna is ze gevallen, lichamelijk en geestelijk helemaal op. Ze is dusdanig slecht terecht gekomen bij die val dat ze dit niet overleefde. Ze overleed op jonge leeftijd in het ziekenhuis.
Ik krijg er nu, bijna een jaar later, nóg kippenvel van. Enerzijds omdat ik de griezelige bevestiging kreeg dat ik vijf jaar eerder een voor mij levensreddend besluit had genomen. Anderzijds dat er met mijn zus is gebeurd waar ik mijzelf vijf jaar geleden met alle onzekerheid, schaamte en schuldgevoel van dien voor in bescherming had genomen.
Ik kan alleen maar zeggen dat alle inspanningen van Iris, Mark en de anderen die zich inzetten voor het Verdwenen Zelf van onnoemelijk groot belang zijn. Levensreddend voor duizenden individuen. alsook in de geschiedenis wat betreft het ontmaskeren van psychisch geweld.
Mijn zus is overleden aan de gevolgen van narcistische mishandeling.
May her soul rest in peace.
Isabo
ik geloof het…. ik ken het maar al te goed…..
Herken er veel in. Dan nog zo verlies te verwerken krijgen…
Sterkte…
🙏
😮💨
Lieve Isabo,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je zus. En jeetje, nu dan toch een verhaal wat wel heel veel op de mijne lijkt. Ik heb inmiddels nu ook 3 jaar gebroken met mijn moeder en haar (nieuwe) gezin. En inderdaad de eenzaamheid van nu is diezelfde die ik als kind al had. En wat ben ik bezorgd om mijn jonge (half) zusjes. 1 als Golden Child, heeft me zo diep gekwetst, en 1 zus is flying monkey. Ik hoop zo dat ze het ooit gaat begrijpen. Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en je je verhaal hebt gedeeld.
hoi Ciske. hoe ga je om met die zorgen om je jonge zusjes? ik heb een zelfde situatie en kan er niet goed mee omgaan
met warme groet,
Senna
Oh Ciske, wat heftig ook voor jou! Dat je niet alleen bent geldt andersom ook van mij naar jou.
Hoi Ciske,
Je schrijft over je zus “The Flying Monkey”. Kun je dat uitleggen?
Eén van mijn zussen is altijd hyper en staat graag in de belangstelling.
Take care,
Summermoon
Wat goed dat je dit deelt, wat een verhaal! Heel veel sterkte met je herstel, geef het tijd en het hoeft allemaal niet perfect opgelost te worden.
Wat helpend je opmerking: Dat het niet allemaal perfect moet worden opgelost!
Kippenvel. En oh zo herkenbaar. Je hebt het goed gedaan, Isabo
Dankbaar voor jouw reactie!
Dank je wel Isabo voor je verhaal dat de mijne zou kunnen zijn.
Alleen niet wat mijn vader betreft, wel de moeder en broers.
Wel weet ik dat mijn vader geleden heeft onder moeders narcisme.
Toen ik 11 was, is hij overleden aan longkanker. Toen was ik helemaal overgeleverd aan haar narcistische nukken, haar onvrede met het leven, haar “” zwarte schaap zijn” in haar familie werd toen voor 200% op mij getorpedeerd, ik moest ook een zwart schaap worden/ zijn in ons gezin , dan kon ik voelen wat zij door moest maken.
Zelfs op haar sterfbed speelde ze toneel naar de anderen en kreeg ik van alles de schuld toen we even 1 op 1 waren in de ziekenkamer. Toen heb ik met haar gebroken voor de 2e keer, maar dat is wel mijn redding geworden.
Daar heb ik haar kunnen vertellen dat ik altijd van haar heb gehouden, maar liefde van haar kreeg ik niet.
Wel mijn jongste broertje, hij kreeg alle liefde en ik niets dan zwartgalligheid en leugens.
Mijn beide broers hebben het ook moeilijk, ze begrijpen me maar een klein stukje en de oudste broer heeft dit jaar met mij gebroken. Gelukkig heeft hij nog wel toegegeven dat mijn moeder een narcist was, wat een cadeau voor mij! Mijn jongste broer ( haar lievelingetje) is behoorlijk ziek en denkt ook na over vroeger.
Wat een herkenning en laatjes gingen open toen ik jouw verhaal las. Tot op de dag van vandaag ben ik hier nog mee bezig. Ik ben nu 74 jaar. Moeder is in 2000 gestorven , maar de impact van onze narcistische jeugd gaat nog steeds door in ons gezin.
Ook de boeken van Iris hebben mij enorm geholpen. Alles kreeg een naam en viel op zijn plek voor mij.
Groet en sterkte voor iedereen!
Merel ( 74)
Dankjewel Merel. Het is een lange weg, maar wij wandelen door!
Ik herken zoveel …juist als oudste dochter/zus altijd de lieve vrede willen bewaren , het pleasen van een narsistische moeder ..nadat nu bijna 6 jaar geleden m’n jongste zoon verongelukte..moest ik leren dichtbij mijzelf te blijven, een groot deel uit mijzelf verdween ..m’n kind…gebroken hart…en dat m’n moeder alle aandacht naar zich toe trok, ..& amper hiermee om kon gaan,wel naar de buitenwereld toe mooi haar verdriet delen…..maar de gekste ‘ acties’ ondernam..heb ik gezegd tot hier en niet verder..ik voel mij vrij..geen verplichtingen meer naar haar;( ….maar t blijft wikken en wegen hoe ga ik hiermee om..ze scheelt maar 16 jaar met mij , dus ik moet nog zolang ( zo voel ik dat) maar ik groei en herstel…door al m’n gemis en intense verdriet heen🙏🏻
Oh wat heftig Sandra! Heel erg hoe moeder jouw verdriet zelfs bij het verlies van je zoon in de schaduw zet! Sterkte!
Noodgedwongen afstand… het is een realiteit en gek genoeg voelt het als een bevrijding. Het juk af te kunnen gooien dat je een heel leven met je mee draagt. En nu te beseffen dat je dat niet meer wilt.
En ja, om jezelf weer terug te vinden, is het blijkbaar nodig om eerst ruimte te maken. Ruimte voor jezelf. En dat is best eenzaam in het begin. Maar in die stilte kan de emotie alle ruimte krijgen en kun je veel puzzelstukjes vinden. En als die puzzelstukjes op zijn plek vallen, dan ontstaat er een heel mooi plaatje. Je eigen plaatje. En dan zul je merken dat er mensen op je pad komen, die ook in je eigen plaatje passen.
En dan begint je eigen leven steeds meer vorm en inhoud te krijgen. En is het gras aan de overkant niet meer groener. Want dat was leeg en arm.
Zo ook in mijn leven. Ik heb ook afstand genomen van mijn ouders en zussen. En ja, dat was eenzaam en alleen. En dat is het soms nog steeds. Maar in die stilte vond ik ook antwoorden en inmiddels kan ik zeggen, dat ik dat ik vorm en inhoud aan mijn eigen leven geef. En er zin in heb om het pad dat voor me ligt te gaan verkennen. Want daar kan de angst plaats maken voor vertrouwen.
Hele fijne feestdagen allemaal,
Take care,
SummerMoon
Heel helend eb hoopvol SummerMoon. Bedankt voor jouw moedige verhaal!
Het zwaarst vind ik dat jij als slachtoffer van narcistische ouders nog eens de schuld krijgt.
Het blijven toch je ouders. Maar mogen die je dan kapot maken? Gewoon omdat ze nu eenmaal je ouders zijn? Afstand nemen van narcisten is spijtig genoeg vaak de enige redding.
Ja, dat schuldgevoel. Eerst in contact met narcistische ouder. En als je breekt blijft er ook onterecht schuldgevoel van tijd tot tijd de kop opsteken.
Lieve Isabo,
Veel dingen herken ik in jouw verhaal.
Bv dat jouw moeder de therapeut om haar vinger wond en de gesoigneerde lieve vrouw speelde en zelf in de slachtofferrol ging..
Ik ben 70 jaar en heb sinds 1,5 jaar met haar gebroken. Ik kan een boek over haar schrijven…
Mijn moeder is nu 91 (!) jaar en ik heb ook steeds de angst dat t straks te laat is….. maar te laat waarvoor?
Ik denk, angst voor mijn eigen schuldgevoel… Het schuldgevoel dat zo diepgeworteld zit… en waarvan ik met mijn verstand weet, dat t onterecht is…
Dank je wel, dat je dit verhaal hebt willen vertellen.
Ik wens je heel veel sterkte en vooral geluk in je verdere leven.
Jij ook bedankt Antonia! Ik wens onszelf toe dat wij zonder schuldgevoel in vrijheid mogen verder leven!
Beste,
ik ben 71 jaar en mijn moeder is 3 weken geleden overleden op 93 jarige leeftijd….mijn zussen en halfbroer hebben zelfs niet laten weten dat ze dood was, een neef stuurde mij een deelname bericht….ik heb hen dan gebeld, volgens hen was dat op “bevel”, want zo noem ik het, van mijn moeder!!!twee jaar geleden schreef ik haar een brief, op aanraden van mijn dochter…ik heb hem niet verstuurd, maar het heeft mij erg geholpen om al mijn frustraties van mij af te schrijven. Ik ben toch naar haar begrafenis geweest én warm ontvangen door haar broers en zus, mijn eigenste familie heeft mij geen blik waardig gekeurd!!!Voor mij was dit een afsluiter, want ondanks alles zijn er ook goede dingen gebeurt, daar hou ik me aan vast. Ik hoop voor jou dat je vooral in het reine kunt komen met je eigen gevoel, denk in de eerste plaats aan jezelf, veel goede moed
Heel krachtig Marleen! Dank je wel! Ik neem je opmerking “Denk in de eerste plaats aan jezelf” ter harte. Juist bij een narcist word je gedwongen om in de eerste plaats voor /aan de narcist te denken. Tot je zelf bent verdwenen. Wij vinden onszelf hiermee terug!
Lieve Antonia,
Vergeet alsjeblieft niet dat jij tot het uiterste (en ver daar voorbij) gegaan bent om een band met je moeder te hebben, en dat er van haar kant nooit een stap in jouw richting is geweest. Alleen jouw ‘aangepaste zelf’ is welkom bij haar. Jij bent je moeder allang kwijt, helaas. Zij jou niet: als zij jou écht zou willen kennen zou zíj – en niemand anders – die stap kunnen maken (want straks is het te laat). De kans dat ze dat zal doen is erg klein, helaas, en dat weet je.
Mijn moeder overleed 2 jaar geleden, op haar 94ste, en ik ben tot op de dag van vandaag, ondanks de pijn, oprecht blij dat ik niet naar haar toe gegaan ben toen ze stervende was. Ik wilde en kon geen signaal afgeven dat ‘het goed was’, want dat was het niet. In háár beleving zou ik ‘tot inkeer gekomen zijn’. Ik zou mezelf verloochend hebben.
De slotscène van de zoon aan het sterfbed van zijn narcistische moeder (in de docu A Family Affair, genoemd op p. 229 in ‘Je Leven in Eigen Hand’ van Iris Koops) brak mijn hart. En ook het zijne, vrees ik.
Bescherm je Zelf met alle liefde die in je is.
Paulien
Tjonge, zo herkenbaar. En wat erg voor je zus… Wat erg voor jou dat je dit allemaal moet meemaken… En ja de titel Zwart Schaap en het Gouden Kind. Ik heb die titel ook. Ik was niet het gouden kind.
Sterkte..
Dan waren wij spijtig beiden de scapegoat. Laat het tegelijkertijd onze kracht zijn!
Beste Isabo,
Wat een heftig verhaal, heel veel sterkte met alles.
Zelf herken ik helaas heel veel, niet bij mezelf maar wel bij mijn 15-jarige dochter. Zij is ruim 2 jaar geleden verstoten door haar narcistische moeder (mijn ex-vrouw) en is gediagnostiseerd met PTSS waarvoor ze dit jaar EMDR therapie heeft gehad. Helaas krijgt ze het niet verwerkt, ze snapt niet waarom haar moeder haar niet meer wilde en hoe haar moeder gewoon vrolijk haar leven kan leiden en hoe zij zo goed toneel kan spelen. Alles is de schuld van mij en mijn dochter en er zijn zelfs mensen die dat ook nog eens geloven. Daardoor heeft ze ook geen contact meer met haar oom en haar grootouders van moeders kant. Haar broer van 13 gaat nog wel naar zijn moeder en dat maakt het voor mijn dochter niet makkelijker, ze krijgt hierdoor telkens de bevestiging dat ze door haar moeder vergeten is en dat zij haar leven vrolijk verder leeft met haar nieuwe vriend, haar zoon en twee stiefdochters. Deze meisjes zijn blijkbaar wel goed genoeg voor mijn ex.
Ik wil iedereen veel sterkte wensen!
Groet,
Bart
Hi Bart, Wat heftig voor jouw dochter om het op deze manier mee te moeten maken. Zo zie je maar dat de narcist schadelijk kan blijven als je met haar in contact blijft en ook als je verstoten wordt. Voor jou als vader ook erg moeilijk om dit te zien. Ik hoop dat je dochter inmiddels oud genoeg om te begrijpen dat haar moeder een stoornis heeft en dat het niet aan je dochter ligt. Die wetenschap had mij denk ik geholpen als ik het eerder had geweten. Sterkte !
heel veel sterkte met het verlies van je zus💕
♥️
de pijn der herkenning. Ik (het zwarte schaap) zit er midden in. Familie bijeenkomsten zijn inderdaad zwaar, voelen nep, kosten bakken energie. Toch heb ik de stap om afstand te nemen (nog) niet gezet. Omdat ik weet dat afstand van mijn ouders afstand van mijn hele familie betekent. Niet alleen voor mezelf (dat zou geen erg gemis zijn; de eenzaamheid is er al) maar ook voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze hun nichtjes (kinderen van the golden child) moeten missen. Het is een wurggreep. Ik hoop eruit te kunnen komen zonder mijn kinderen (en nichtjes) pijn te doen.
Oh Marti, dat maakt het extra ingewikkeld. Ik begrijp het. Ik hoop dat je je kan vasthouden aan de erkenning dat je weet wat er me jouw gebeurd is. Soms is bewustzijn al voldoende.
Beste Isabo, sterkte met alles, vooral verlies van je zus.
Ik ben zelf ook die “zwarte schaap” en er is een zus die golden child is. Ik denk dat het probleem met dit soort rare familie dynamieken is dat je gewoon niet beter weet. In ons huis zat iedereen bibberend af te wachten in welke gemoedstoestand mijn moeder zou opstaan. Meestal was dat – woest, hysterisch, huilerig, verwijtend. Wij moeten ons aanpassen aan die stemmingen, weg zien te komen, mijn vader was niet in staat om ons te beschermen. Dat was mijn ‘normaal’. Ik ben zo in de war door dingen die ik vroeger voor lief nam en nu denk ik – waarom? Wat ik vooral kwalijk vind is dat ik geleerd heb om onbewust mijzelf af te keuren, te saboteren elke keer als het goed gaat, mijn gevoelens en mijn wensen te bagatelliseren. Ik ben getraind om mijn eigen beul te zijn. Dit onder ogen zien op deze leeftijd (57) is desastreus. Ik kijk naar mijn leven nu al aaneenschakeling van slechte beslissingen die mij hier naar toe geleid hebben: ontevreden en verbitterd.
Absurde is- ik ben nu mijn moeders mantelzorger. Ik ben bang dat ik straks 70 ben en dat mijn hele leven om mijn moeder draaide, dat ik mijzelf nooit centraal zou stellen, dat dit mijn leven is en straks ga ik gewoon dood zonder echt geleefd te hebben zoals ik wilde.
Ook uit jouw bericht straalt de kracht van bewustzijn. Als kind weet je idd niet beter. Heel goed dat je er nu wél over nadenkt. De zelfsabotage is ook herkenbaar. Het is een reactie op hoe de narcist je heeft behandeld. Alleen wat de narcist doet , denkt of voelt mag bestaan is mijn ervaring. Op een gegeven moment ga je je eigen beleving saboteren. Maar ook hier kun je wat mee als je je ervan bewust bent !
Ook ik herken veel jouw verhaal. Helaas. Mijn moeder heeft mij altijd wilsonbekwaam willen hebben. Alsof ik niet goed wijs zou zijn. Projectie was dat. Ze heeft me met de dood bedreigd, bestolen van een erfenis [omdat ik wilsonbekwaam zou zijn dus] en me ermee opgelicht. Ik zit in de bijstand. We zijn in de rechtbank terecht gekomen. Daarna viel ze me financieel weer aan en ik zit nog steeds in de bijstand.
Ik ben zo blij te mogen schrijven dat mijn moeder heden door de rechter officieel wilsonbekwaam is bevonden! Hoi, hoi hoi!!! Ze mag juridisch niet meer mee praten! Zij is zelf in de kuil, die ze voor mij heeft gegraven, gevallen! Dat is GERECHTIGHEID!
Hoe komt dit opeens? Nou, door de boeken van Iris. Ik heb niet gehapt! Maandenlang niet. Totdat ik dit goede nieuws hoorde. Ik deed al die tijd niks, ik wachtte en ondertussen hebben mijn jongste broer en zijn advocate moeder officieel uitgeschakeld en dat gaat via een rechter.
Dus heel erg dankjewel Iris voor je boeken! Ik lees er al anderhalf jaar bijna elke dag in.
Hallo Susan,
Psalm 7 en 57. In de Bijbel staat: ze hebben een val voor mij gezet om mij levend te vangen en
zij groeven een kuil voor mij en vielen er zelf in”.
Gerechtigheid komt van Boven.
Liefs!
Merel ( 74)
Amén Merel!
Ja, wat Iris heeft gedaan met haar boeken is van onschatbare waarde. Ze heeft ontelbare mensen hiermee heel erg geholpen !!
En ik ben blij voor jou Susan, dat je gerechtigheid hebt mogen ervaren!
Wow Isabo, heel heftig verhaal. Maar heel herkenbaar. Ik kom ook uit een gezin dat volledig gebroken is door een zwaar narcistische vader.
Het heeft je tijd gekost en veel moed, maar je hebt de beste beslissing genomen. Jij bent de sterke persoonlijkheid, geloof me! Geloof in jezelf en je komt er wel!
Succes!
Oh Ann, wat mooi je woorden ! Ik neem ze ter harte én ik voel door je woorden heen dat ze ook op jouw van toepassing zijn. Heel dapper van ons beiden 😉
zo herkenbaar, ik ben zelfs niet naar de uitvaart en begrafenis van haar geweest. en voel mij daar absoluut niet schuldig over.
Heel fijn Bep dat je dit eerlijk op schrijft! Niet naar de uitvaart en je ook niet schuldig voelen. Ik heb erg geworsteld met begrafenissen/uitvaart toen ik afstand nam. Ik kan er niet meer heen, want moeder is er altijd. Zo kon ik niet eens naar de uitvaart van mijn eigen zus. Ik heb geleerd dat een uitvaart niet de enige manier is om afscheid te nemen.
Lieve Isabo.
Wat een mooi, steunend en herkenbaar verhaal. Ik ben inmiddels na jaren van therapie sinds 9 maanden vrij en los van het giftige familiesysteem of terwijl mijn moeder. Mijn zus en broer, zijn net als jouw zus was, nog niet zo ver en leven voor haar goedkeuring. Mijn moeder heeft mij kapot gemaakt, mijn tweelingzus tegen me opgezet en er alles aangedaan om mijn leven tot een mislukking te laten komen, maar ik heb net als jij een persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt en geleerd om zelf keuzes te maken. Na ruim 40 jaar ben ik van mezelf, al zegt mijn therapeut “therapie geslaagd, cliënt ongelukkig”. Het besef dat dit de juiste keuze is moet ik nog aan wennen en moet nog officieel geaccepteerd worden door mezelf, maar ik ben op de goede weg….denk ik.
Sterkte in de toekomst met het verlies van je zus en veel kracht toegewenst om te jezelf te blijven ontwikkelen.
Linda
Hi Linda, Even een hart onder de riem voor jou. Heel erg knap dat je bent los geworsteld. Jouw woorden zouden mijn woorden kunnen zijn. Moeder heeft mij ook kapot gemaakt. In ieder geval zodanig, dat ik mijzelf kwijt zou zijn als ik contact was blijven houden. Pijnlijk is het als je eigen broer en zus nog in de macht van de narcist zitten. Je hebt het gedaan Linda! Je bent eindelijk van jezelf. We gaan door op onze ingeslagen weg, yes we can !
Hoi Isabo,
Wat verschrikkelijk, dat dat allemaal gebeurd is. Ik herken veel in je verhaal. Toen ik uit het familiesysteem stapte deed mijn vader een zelfmoordpoging en kwam voor zes maanden op de psychiatrie afdeling van het ziekenhuis terecht en hij moest daar ook al die maanden herstellen van zijn gebroken borstbeen. Het was zo erg. Hij was helemaal zichzelf kwijt. Ik was toen nog best bang voor mijn moeder en ging naar het ziekenhuis voor mijn vader. Als mijn moeder er ook was zag ik haar leugenachtige aard pas goed. De lieve echtgenote uithangen als de verpleging binnenkwam en als ze weg waren mijn vader nog verder de put inpraten, belachelijk maken en doen alsof zij het slachtoffer was. De psychiater heeft haar op een bepaald moment weggestuurd, omdat hij de kans niet kreeg om mijn vader alleen te spreken. Toen begon ze een strijd tegen hem. In die tijd werd me volledig duidelijk hoe ongelooflijk gestoord ze is. Het verantwoordelijkheidsgevoel over mijn vader was zo zwaar. ‘Jij bent je vader niet,’ zei mijn ex-vriend en ik zei: ‘Jawel.’ Zo voelde het. Het was één kluwen voor mij. En de angst voor mijn moeder was heel overheersend. Nu ben ik een aantal jaren verder, de therapie via het verdwenen zelf maakt al het verschil. De boeken van Iris. En begrijpen hoe CPTSS je zenuwstelsel triggert. Ik begin me nu eindelijk een volwassen vrouw te voelen die kan leven in plaats van een kind dat overleeft in een volwassen lichaam. De lichamelijke reacties zijn er nog wel en de vermoeidheid, maar ik heb hoop voor mijn toekomst. Ik ben ongeveer op de helft van mijn leven en ik ben uit hun systeem.
Goed dat jij ook uit hun systeem bent! Veel dank voor het delen van je verhaal. En veel kracht en liefde bij de rouwverwerking en het traumaherstel. We komen er wel. Allemaal.
Heel krachtig Lisette. Je moest je niet alleen los worstelen van je moeder, maar ook van je vader. But you did it. Je bent het giftige systeem ontstegen en we komen er wel ! Op welke manier dan ook.
Ik ben nu 55, maar het is en blijft moeilijk! Al meerdere therapieën/ psychologen ed gehad, maar het komt telkens op hetzelfde neer. Je ouders kun je niet meer veranderen! En hoe moeizaam dat contact ook is, mijn gezin staat achter mij. Ben ik niet thuis als ze komen dan krijg ik meteen een berichtje van hen ‘blijf nog maar even weg, wij dealen er wel even mee’ Menig psycholoog heeft van hen al de schuld gekregen dat ik voor mezelf en mijn gezin opkwam. Dat ik na vele gesprekken met de psycholoog veranderde. Eh, die kan toch alleen reageren op hetgeen ik hen verteld heb? Nú ikzelf behoorlijk in de lappenmand zit komen ze wel langs, maar het gaat meer over hen dan dat ze aan mij zullen vragen hoe het gaat. Wat mijn artsen me zeggen wordt in twijfel getrokken. Best pijnlijk als je aan het begin van je revalidatie staat en nog niet weet wat er komen gaat. Het contact met hen houden we dus bewust minimaal, maar alleen al aan de simpele afspraak dat ze van te voren moeten bellen als ze komen houden ze zich niet aan. Het maakt me alleen al verdrietig dit hier te schrijven. Ik heb dus nog een lange weg te gaan
Wat sterk van je dat je jouw verhaal op schrift hebt gezet. Zo geef je erkenning aan jouw pijn. liefs Isabo