Dit is een gastcolumn van Wim
Ik ben het tweede kind uit een gezin met 7 kinderen. Mijn ouders moesten trouwen zoals dat vroeger heette (in de jaren dertig), maar het ongeluk wilde dat er totaal geen genegenheid bestond tussen hen beiden. Het resultaat was; het vaak in de steek laten van het gezin door mijn moeder, dagelijkse ruzies en uren durende scheldpartijen tot soms diep in de nacht. Mijn moeder was een zeer intelligente vrouw met een ondoorgrondelijk onberekenbaar karakter, rancuneus, sadistisch, gevoelloos en volkomen liefdeloos naar haar gezin, in het bijzonder naar haar echtgenoot en haar kinderen, voornamelijk het mannelijke gedeelte. Mijn vader daar in tegen was een hardwerkende man met goede intenties en een groot plichtsbesef maar was niet opgewassen tegen het sadistische karakter van zijn echtgenote.
Zo ontstond er toen wij wat ouder werden en bepaalde zaken gingen doorzien, een tweedeling in het gezin met aan de ene kant het kamp van mijn sadistische moeder met haar aanhang van (2 meisjes) en aan de andere kant het kamp van mijn goedaardige vader eveneens met aanhang (4 jongens en 1 meisje). De karakters in de afzonderlijke kampen hebben sterke onderlinge overeenkomsten.
Omdat ik in het kamp van mijn vader zat, was ik vaak het doelwit van de sadistische aanvallen van mijn moeder. Dat openbaarde zich op regelmatige momenten, waarbij ik afgezonderd werd en ze dan probeerde om mij tegen mijn vader op te zetten, door mij te hersenspoelen met de meest gemene laster en valse ongegronde beschuldigingen over hem. Soms projecteerde ze deze beschuldigingen ook op mij, omdat ik volgens haar veel overeenkomsten vertoonde met het karakter van mijn vader, waarschijnlijk met de bedoeling om mij alsnog aan haar kant te krijgen. Dit alles speelde zich af op een leeftijd tussen de zes en negen jaar.
Op zeer jonge leeftijd, toen mijn waarnemingsvermogen nog maar nauwelijks was geactiveerd, weet ik mij te herinneren dat ze mij meerdere keren in een opwelling van sadisme op het bed gooide en mij een kussen op mijn hoofd drukte, wat voor een kind een angstige ervaring is. Wat uiteraard haar bedoeling zal zijn geweest. Zo bleken er zich veel van deze gevallen te hebben voorgedaan met ieder van de andere kinderen uit het kamp van mijn vader, steeds op een andere manier afhankelijk van haar sadistische inspiraties op dat moment, maar telkens met de zelfde intenties. Het gebeurde allemaal in het geniep; zij wist het altijd goed te verbergen en zorgde er wel voor dat niemand er getuige van was, want voor de buitenwereld wilde ze doorgaan als een zorgzame toegewijde moeder en dat lukte haar bijzonder goed.
Onderling zijn wij nooit op de hoogte geweest van elkaars belevingen, het heeft jaren geduurd voordat het bij ieder voorzichtig aan de oppervlakte kwam en ik er achter kwam dat ik niet de enige was met deze ervaringen. Allen hebben met een grote wrok het ouderlijk huis verlaten en ieder is zijn eigen weg gegaan. Er was nagenoeg geen band meer met elkaar. Na tientallen jaren zijn er tussen de kampgenoten waarvan ik deel uitmaakte weer enigszins contacten gelegd en is er over dit verleden wat informatie uitgewisseld. Maar de schade was zo groot dat niemand er openhartig over wilde spreken en dat van een echt herstel van de familieband nog nauwelijks sprake was. In dit opzicht heeft ze haar vernietigende werk uitstekend gedaan. Als deze praktijken door willekeurige personen zouden zijn begaan, zou dat voor kinderen een zeer onprettige ervaring zijn geweest en zeker hun sporen hebben nagelaten. Maar wat het zo onbegrijpelijk en tragisch maakt is, hoe een eigen moeder tot zulke intens gemene activiteiten in staat kan zijn. Zij heeft met haar misdadig gedrag doelbewust in het leven van een deel van haar kinderen op zeer jonge leeftijd, onherstelbare schade aangericht. Ze heeft zich hiermee fors schuldig gemaakt aan ernstige psychische en fysieke kindermishandeling, wat in die tijd nog nauwelijks aandacht kreeg.
We hebben het allen verdrongen en een lange periode had niemand behoefte om er over te praten. Mede ook omdat het voor een buitenstaander zo onwaarschijnlijk zou overkomen vreesde ik dat men zou twijfelen aan het waarheidsgehalte, met het gevolg dat ik het ook nooit aan mijn kinderen heb verteld. Ze wisten dat er zich in mijn jeugd onprettige zaken hebben afgespeeld, maar de details heb ik ze onthouden omdat ze er nooit naar gevraagd hebben en ik er liever niet meer aan herinnerd wilde worden.
De gebeurtenissen hebben een behoorlijke tol geëist in ieders leven, de gevolgen waren achteraf veel groter dan ik verwachtte en ieder heeft het op zijn eigen manier moeten verwerken. Omdat ik een totaal verkeerd mensbeeld heb gekregen, blijft het effect van deze gebeurtenissen mij op vele momenten in mijn leven nog steeds achtervolgen. Het heeft tientallen jaren geduurd voordat ik besefte dat er met haar iets niet helemaal in orde was. Tot ik over narcisme las. Gelukkig heb ik in mijn latere leven ook veel positieve mensen naast mij gekregen, waardoor de schade enigszins is verminderd maar nooit volledig is hersteld.
Wim
Herken je jezelf in dit verhaal en ben je op zoek naar hulp? De boeken van Iris Koops kunnen een waardevolle bron van steun en herkenning zijn. Ze bieden niet alleen inzicht in emotionele en narcistische mishandeling, maar ook praktische handvatten voor herstel. Voor ondersteuning en meer informatie over herstel, bekijk onze website.
Mijn vader was een narcist en bots nog regelmatig door zijn narcisme. Waardoor ik regelmatig naar psychiatrie moet omdat het me allemaal teveel is.
Bizar.
Griezelig.
Eng.
Hoe al die narcistische ouders zich overeenkomstig gedragen.
(Ik vraag me wel eens af hoe een narcistische ouder zich in, pak hem beet, Kardagistan, of Namibië gedraagt
Wat me in jouw verhaal vooral zo raakte is dat jullie kinderen zo uit elkaar zijn gespeeld waardoor er geen onderlinge band meer mogelijk was. En ook dat er later slechts moeizaam over te praten viel.
Ik bespeur geen onderlinge beschuldiging, maar misschien heb je dat niet genoemd.
Want dat is wel wat ik heb ervaren bij het heel voorzichtig bespreken van ons verleden met mijn, nog enige overgebleven, broer. Het lag toch allemaal wel een beetje aan mij ja.
Triest.
Jouw verhaal voegt wat toe.
Dank.
Beste Vroefje,
Ook ik heb geprobeerd ons verleden, mijn jeugd, onze opvoeding te bespreken met mijn broertje en zusje. Ook ik kreeg terug dat het allemaal aan mij lag, dat ik me niet zo raar en stom moest gedragen. Veel lezen, veel kijken en veel denken over narcisme en toxische (familie)systemen hebben mij doen inzien dat:
a) de rest het soms echt anders heeft ervaren dan ik (die meerdere gezichten van de narcist komt hierin terug. Als je het Gouden Kind ben, heb je een hele andere ouder voor je dan wanneer je het Zwarte Schaap ben. En dit heb ik zelfs voor mijn ogen zien gebeuren bij mijn ex);
b) dat als ze het wel zo ervaren zouden hebben, ze niet willen inzien wat er echt gebeurd is;
c) men liever de veroorzaker (narcist) beschermd dan in het kamp van de verstotene te komen (waar ik in zit).
Ik heb een poging gewaagd en dat is niet gelukt. Ik vind het prima zo. Liever in echte vrijheid leven dan in gevangenschap van een narcist
Ik herken me in hetgeen je aangeeft. Openlijk en inhoudelijk gesprek aangaan met broer en zus over ervaringen en misstanden binnen gezin is niet mogelijk. Twintig jaar geleden niet en nu nog niet. Zich verplaatsen hoe het voor de ander was is onbespreekbaar. Mijn voorstellen voor gezinstherapie en 10 jaar later voor systeemtherapie werden belachelijk gevonden en riepen enkel weerstand op. Wanneer ik de moed had om het gezinssysteem bespreekbaar te maken kwam er een instinctieve reactie. Er werd verbaal gevochten door de strijd te zoeken, boos te worden op mij dat ik deze “onzin” aankaartte of er werd gevlucht door er niet over te willen praten. Welke reactie er ook kwam er werd duidelijk gemaakt dat het mijn probleem was en ik diende hen er niet mee lastig te vallen. Helaas bestaat het toxische systeem binnen mijn ouderlijk gezin nog steeds. Naarmate we als kinderen ouder worden lijken de rollen zich meer en meer te verankeren en hebben de kleinkinderen inmiddels ook een rol in het toxische systeem.
Toen ik aangaf te gaan scheiden na ruim 10 jaar eenzijdig huiselijk geweld werd er vol ongeloof en argwaan gereageerd. Het zal wel aan mij hebben gelegen. Bewijs van jarenlang misbruik en geweld naar mijn kind en mij, dat ook in rechtbank is aangedragen wilde en willen broer en zus niet inzien.
De pogingen mislukt. Ik heb er vrede mee. Broer en zus zie ik enkel met feestdagen. Ik beperk het contact met ouderlijk gezin, creëer fysieke afstand door niet in zelfde provincie te wonen en deel zo min mogelijk informatie. Praat enkel over koetjes en kalfjes 😉
Beste Wim, wat heb je dit goed verwoord, het zou mijn verhaal kunnen zijn tot nu toe.
Het nare, gemene is dat dit in het geniep gebeurd en daardoor die verdeeldheid zaait tussen kinderen. ( en volwassenen).
Buitenshuis ziet alles er mooier uit dan binnenshuis. Houd de ouder de schijn op.
Doordat we niet wisten dat deze” ziekte” een naam heeft , narcisme, gaat dit maar door.
Ook ik , en mijn beide broers in verdeeldheid, maken dit nog steeds mee ( alle 3 boven de 70 jaar)
Dank voor je schrijven en sterkte voor iedereen!
Mooie Paasdagen!
Merel ( 74)
Nou Wim, dankjewel voor je verhaal
dat kwam wel bij mij binnen zeg. Er zijn veel overeenkomsten met mijn jeugd en broers en zus, waarmee we geen enkel contact meer hebben. Zij zitten, hoewel allen 60/70 ers nog in de ontkennende fase, terwijl ik hulp heb gezocht, want het is zoals je zegt: zoveel jaar terug was er nog niks bekend over narcisme, en hield men de problemen, hoe schrijnend ook, liever binnenshuis zodat het beeld van een goede moeder buitenshuis in stand bleef. En de psychische schade wordt wel minder, maar er blijft inderdaad altijd een gedeelte hangen. Sterkte Wim,
Groet van Maria
Hetzelfde overkwam mij. Nu ben ik 80 jaar en mijn leven was vreselijk als zondebok in zo’n gezin. We hebben geen warme band, maar houden buitenkant mooi. Gesprek over vroeger is onmogelijk.
Ik heb altijd geschreven om te overleven.
Over vroeger veel gedichten gemaakt en zet dat nu op www kragt-taal.nl
Zo gek dat ik dat niet los kan laten. Ik zie hoe beschadigd ons familiegevoel is en hoe dat verleden vermeden wordt. Maar ik ben heel ernstig getraumatiseerd. Mijn moeder zei dat ik haar leven verpeste.
De eenzaamheid en angsten waren onbeschrijfelijk en niemand wist ervan.
Nu ga ik alsnog de confrontatie aan omdat ik erkenning wil, terwijl ik weet dat ik die niet krijg. Ik voel geen haat, integendeel, ik hou van openheid en waarheid maar deze waarheid wordt niet graag gehoord. De vuile was mag niet gewassen worden, gooi maar weg, is voorbij.
Nooit is het voorbij wat mijn familie betreft. Ik had eruit moeten stappen maar toen ik jong was kon ik mij totaal niet beschermen en kreeg overal de schuld van. Er is zoveel onrecht in gezinnen bv verborgen. En daar begint het: daar ontstaan de grootste trauma’s door ouders die geen liefde kennen.
De onzichtbaarheid voor buitenstaanders, of de buitenstaanders die het wel zien maar niet ingrijpen, dat vindt ik het meest traumatiserend aan dat verborgen narcisme. Mijn moeder wordt door de buitenwereld gezien als leuke lieve vrouw, maar dat is een masker.
Mijn moeder is een hol vat, een kind in een volwassen lichaam, dat op zoek was naar onvoorwaardelijke liefde bij haar partner en kinderen, we moesten haar jeugdtrauma s oplossen. Ik ben de oudste in een gezin van vier meiden, dat stuk parentiicatie heeft mij helemaal leeggezogen, wel altijd voor mijn moeder klaar staan maar andersom kwam nooit voor.
Zodra je je eigen grenzen aangeeft, wordt je ondankbaar en respectloos gevonden. Mijn moeder kraakte alles af, met wie ik omging, wat ik deed, wat ik leuk vond. Ik moest een verlengde worden van haar, alles wat met mijn eigen ik te maken had was het bestraffen waard.
Ik ben op een bepaald moment gaan denken dat ik gek ben, en stapte met die overtuiging naar de ggz en ik kreeg een diagnose in het Autisme spectrum.
Er is nooit gevraagd naar mijn thuissituatie, ik dacht dat de behandeling die ik daar kreeg juist was, ik was immers gek en ik was schuldig.
Mijn moeder wilde niet dat ik autonoom zou worden, ze wilde een kind dat haar een heel leven lang zou ondersteunen, en bleef maar zeggen dat ik niet zelfstandig kon wonen, geen partner kan hebben, en al helemaal geen kinderen. Hulp van mijn moeder was alles wat ik nodig had. Het voelde verstikkend en ongezond.
Totdat het gevoel van walging opkwam, en het contact verbrak.
Mijn drie zussen zie ik ook niet meer, en mijn vader is al jaren dood, veel te jong overleden aan een accute hartdood op 52 jarige leeftijd, ik heb hem in de jaren daarvoor steeds verder zien afglijden, en hij zocht heil in drankgebruik, dat nam steeds verder toe, en mijn moeder bleef maar liters drank kopen.
Bier, jenever, beerenburg. Ik vroeg mijn moeder:”waarom koop je steeds weer opnieuw drank?” .
“voor de rust in huis” zei ze dan. Mjn vader de vernieling in helpen dus.
En op de uitvaart van hem krokodillentranen, en anno nu op social media “ik hield zoveel van die man” .
Mijn moeder heeft geen diagnose van iets, maar helemaal gezond is het niet, nooit geweest ook. Ik kan wel een boek schrijven over haar, misschien dat ik dat wel ooit doe, vooral om het taboe op dit type “moeders” te ontbreken.
Beste allemaal, Een boek zou ik willen schrijven maar zoals iemand opmerkte “het klinkt te onwaarschijnlijk, te onwerkelijk, te onvoorstelbaar”. Het boek zou ook eindeloos veel pagina’s krijgen want nog steeds komt er in mijn geval zeer regelmatig een hoofdstuk bij. Het goede werk van deze website en de boeken is nog lang niet klaar. Elke keer verbaas ik mij erover dat mensen, ook experts, het niet zien. Ondertussen heb ik een muur, een niet in te nemen muur, een toren, opgebouwd tot grote frustratie van mijn narcistische familie. Vroeger reageerde ik wel en gaf hen narcistische voeding zodat hun roddelpraat erkenning kreeg. Onmacht en verdriet toen maakt mij sterker dan ooit nu. De kwetsbare plekjes zorgvuldig verborgen want geen enkele (zorg)professional ziet de snode plannen en uitvoering of laten uitvoeren door de (zorg)professionals om mijn overgebleven goede ouder kapot te maken. Iedereen gaat mee in de verhalen en roddelpraat van mijn narcistische familie. Zelfs als voor hun ogen en oren het tegendeel bewezen wordt/is. Mij weghouden bij mijn goede ouder is meermaals gelukt met leugens en bedrog. Tot het moment dat ik bruikbaar ben, bijvoorbeeld om mijn ouder te bezoeken tijdens hun vakanties. Behalve wat gezellige geluksmomenten laten beleven kan ik niets doen om mijn ouder te helpen. De wedstrijd waar ik mijn hele leven ongevraagd aan mee moet doen is alleen door te komen vanuit mijn ommuurde toren. Bouw zo’n toren en geef ze geen munitie en geen wapens en je wordt er elke dag beter in en sterker door. Lukt het soms niet dan is dat nooit jouw schuld! Liever geen enkel contact maar dat is in sommige situaties onmogelijk dus zweef er op zulke momenten als een drone boven. Het kost enorm veel energie maar is echt aan te leren en geeft een trots gevoel. Kwetsbaar zijn, je uiten doe je op andere momenten bij de juiste personen als je daar behoefte aan hebt. Iedereen enorm veel sterkte maar ook succes toegewenst! Je bent niet alleen! Coby
Herkenbaar. Ook mijn familie ligt onherstelbaar uit elkaar. Wat deze psychopaten en sadisten aanrichten in de samenleving binnen hun gezinnen, zou echt strafbaar moeten zijn. Ik ben een wees met een grote familie. Mijn moeder heeft me lang geleden al tegen iedereen opgezet. Komt nooit meer goed. Ik heb er inmiddels vrede mee.
Jij hebt de hel beschreven, Wim. Dit is misdaad in familiekring. Het duurt lang voordat je zoiets hebt verwerkt. Er veel over lezen helpt. Iris boeken kopen. Internet. Jezelf de tijd geven. Heel veel warmte wens ik je toe, wijsheid, de juiste zorg en liefde.
Wat een afschuwelijke ervaringen, Wim. Hoewel mijn situatie niet zo fysiek gewelddadig was, herken ik veel en ik kan de sfeer proeven.
De beklemming, de onmogelijke opdracht, het nooit goed doen, de veel te grote mate van stress dje je al als heel jong kind moet overleven. Bij mij volgden nog tientallen jaren met narcistische partners, vriendinnen, bazen, collega’s.
Dankzij goede therapie, lichaamsgerichte therapie en een heel goede doortastende osteopaat is veel schade aan mijn zenuwstelsel langzaam aan het herstellen. Voor het eerst voel ik wat ontspannen, vrede, warmte in mijzelf is. Ik kan mezelf geven wat ik zo moest ontberen. Nu fijne vriendschappen, fijn werk.
Ik ben na mijn laatste relatie vanbinnen dood gegaan, het was ernstig, maar nu uit die poel van verderf ervaar ik die hele zwarte fase als een initiatie, ik ben niet meer diegene van toen met voortdurend overlevingsstrategieen inzetten, dat is dood. En nu mag ik echt gaan leven, ik voel dat het bij het verleden hoort en ik zal niet zeggen Wat ben ik dankbaar, maar wel ben ik wijzer.