Dit is een gastcolumn van Vroefje.
Er was eens……..
……. dat klinkt als een sprookje, maar dat is het zeker niet.
Enfin, er was dus eens een man en een vrouw.
Hij: een knappe en getalenteerde, jonge arts.
Zij: een mooie vrouw met hersens en veel talenten die ze in al haar bitterheid al vroeg begroef.
Ze trouwden, en leken alle kaarten in handen te hebben voor een lang en gelukkig leven. Zij wilde graag kinderen, dus daar was al snel de eerstgeborene. Zo welkom, zo geliefd.
Het gouden prinsje.
De tweede kwam ook al snel. Te snel. En dat heeft dat kleine manneke geweten.
Het huwelijk begon al snel enorme barsten te vertonen, maar in plaats van het te ontbinden werd besloten de boel te lijmen met nóg een kindje.
Een meisje.
Voorbestemd om de zondebok van de moeder te worden.
Het huwelijk kraakte en zuchtte aan alle kanten en ruzie was aan de orde van de dag in dit prille gezinnetje waarop geen zegen rustte.
Op een gegeven moment ging de moeder weg. Het gouden prinsje ging mee. Het dochtertje sloot zich wat later aan, toen er een nieuw huis was gevonden. Het andere jongetje bleef nog enkele jaren bij de vader, die na enige tijd een nieuwe relatie aanging. Dit tot groot ongenoegen van de moeder bij wie de haat tegen deze man, en mannen in het algemeen, én de hele wereld woest begon te stromen.
En zo groeiden deze drie kinderen op in een wereld van waanzin. Ieder op zijn eigen eilandje, waartussen geen communicatie mogelijk was. Daar waar de angst en onveiligheid regeerden.
Nog voordat het meisje vrouw begon te worden richtte de ongebreidelde woede van de moeder zich steeds meer op dit weerloze kind. Het werd persoonlijker en gemener. Het hele wezen van dit meisje, lichaam en geest, werd bekritiseerd, besmeurd, belachelijk gemaakt en afgekeurd. Al snel namen de beide broertjes de denigrerende houding van de moeder naar het meisje gewillig over. En zo bereikte het meisje de volwassenheid. Met een volkomen verwrongen beeld van de wereld, de realiteit en vooral van zichzelf.
De sombere buien werden zwaarder en frequenter. In een poging zich daarvan te ontdoen leek een relatie in het buitenland dé oplossing. Weg van dat altijd aanwezige kritische oog dat de moeder zo stevig had geïmplanteerd.
Maar helaas.
Twee mensen die allebei opgroeiden bij een narcistische ouder bleek een recept voor mislukking.
Het meisje ging weer terug naar Nederland en na een poosje ingewoond te hebben bij de moeder, waarbij de geschiedenis zich herhaalde, kreeg ze redelijk snel de sleutel van een eigen huisje.
Tijd om de vleugels uit te slaan en een eigen leven te gaan leiden.
Maar helaas.
De somberheid werden zware depressies. Ondanks een lange, intensieve en diepgaande therapie die veel inzichten opleverde en ook zeker meer levensvreugde en levensgemak, baande zich, op een nog veel dieper niveau, het zwarte gif van de moeder nog steeds gestaag een weg.
Het werk dat het meisje aanvankelijk met veel plezier deed werd al gauw te zwaar. Te veel prikkels, te veel stress. De WAO werd haar eindstation. Desondanks gaf ze niet op en ging onvermoeibaar verder.
Bij het overlijden van de moeder voelde het meisje geen verdriet. Was dat omdat ze al lang geleden afstand van haar had genomen of omdat het, ondanks alles, toch een te groot verdriet was? Het meisje wist het niet. En eigenlijk weet ze het nog steeds niet.
En toen kwam de waarheid langs, en dat werd het meisje te veel.
Maar toch grabbelde ze alle gevallen kwartjes bij elkaar en haastte zich naar verschillende vormen van lichaamsgerichte traumabehandelingen. Soms was er wat verlichting, maar niets was in staat haar verstilde emoties weer te laten stromen.
En nu is het meisje gepensioneerd en best wel eenzaam.
Veel mensen konden de verhalen over wat haar vroeger was overkomen niet aanhoren. Degenen die dat nog wel opbrachten konden echter niet geloven dat dit waarheid was. Zoiets doet een moeder toch niet!
Met het gouden prinsje valt niet te praten. Net als zijn aanbeden moeder wordt hij tot aan doodzwijgen toe boos als het meisje heel voorzichtig dingen probeert te bespreken. Hij wil het gewoon niet horen. En de waarheid? Ach, die ligt allang op het kerkhof.
Het andere broertje is alweer jaren geleden overleden. Dood thuis gevonden onder toch wel bizarre omstandigheden. Pas veel later, toen ze wist…., durfde het meisje heel voorzichtig de conclusie te trekken dat deze broer, ooit op aarde gekomen als een onschuldig bundeltje liefde, waarschijnlijk ten onder is gegaan aan de narcistische terreur van de moeder.
Moegestreden en verdrietig kijkt het meisje vaak voor zich uit en vraagt zich af hoe dit toch in godsnaam allemaal heeft kunnen gebeuren. En ze mijmert over hoe anders het allemaal had kunnen gaan en zijn. Over wat eigenlijk nog de zin van het leven is. Ze heeft de hoop een beetje opgegeven.
Sprookjes zijn in het leven geroepen ter lering en vermaak.
Nou was dit, zoals gezegd, geen sprookje, en vermakelijk is het ook al niet echt. Maar er is wel een lering:
Narcisten zijn onbarmhartige monsters.
Blijf- uit- hun- buurt.
Of het nu een ouder, een partner, een collega of weet ik veel wie is:
Blijf- uit- hun- buurt.
En kies voor jezelf!
Ik wens iedereen die de weg omhoog bewandelt heel veel sterkte en geluk.
10 reacties op “Er was eens…”
Zo herkenbaar!! En voor je in de gaten hebt wat er gebeurd is in je jeugd ben je 65. Geen verbinding, alleen negativiteit van broers en zus. En enorme opluchting na het overlijden van de moeder. Eindelijk een soort van ‘vrij’ ! 65 en beginnen je eigenwaarde vorm te geven. Maar een sleep aan verkeerde vriendschappen, relaties. Zo goed dat er aandacht voor is!! Sterkte voor jou! En ook ik ga er iets moois van maken!
ik lees veel herkenbaars. ik heb dan wel geen broers maar had wel een narcistische moeder. Terwijl ik lees wordt ik geconfronteerd met hoe schadelijk dit eigelijk geweest is, en nog is omdat de doorwerking niet stopt. ik word volgende week 64 jaar, heb ook jarenlang met veel moeite gewerkt, steeds weer een burnout, altijd chronisch gestressed, weer opkrabbelen en toch weer gaan werken, niet omdat ik dat wilde maar omdat je moet in dit land. Ik heb ook nooit een normale relatie op kunnen bouwen, ik had of emotioneel onbereikbare mannen, of narcisten waardoor de schade nog groter werd. Ook wilde niemand. geloven hoe mijn moeder werkelijk was. ik kon er met niemand over praten. Mijn familie liet me links liggen, ook met hen is een tijd het contact verbroken geweest. Heel veel herkenbaarheid dus. Mocht je ooit willen praten laat het dan weten. Ik snap dat je jezelf niet zomaar open stelt voor een wildvreemde. ik laat mijn Email achter zodat ik een seintje krijg wanneer er nieuwe berichten zijn. Yvonne van der Stokker. Yvanderstokker@gmail.com.
Herkenning…
Het gaat niet voorbij als we ouder worden.
Sterker nog…het komt nog erger terug,
vooral als we zelf kinderen krijgen
waar we veel van houden.
Dan begrijpen nog minder
waarom er niet van ons gehouden werd.
Nu we ouder worden
kijken we achterom
en voelen we de pijn des te heviger.
Eenzaamheid steekt de kop op,
omdat we ons leed met niemand kunnen delen.
Herkenning…
Ja, zo is het. Mooi opgeschreven Vroefje. Vroefje ‘ken ik’ toen ik in 2022 ‘Het verdwenen zelf’ vond. Ik ben ook gepensioneerd inmiddels. En ik was ook zo’n kind. Mijn narcistische moeder leeft nog. Ze is 97.
Jouw verhaal lijkt op het mijne. gezinssamenstelling is anders. Wij waren ook rijk en onze moeder beeldschoon. Dat schijnt vaker voor te komen. Bij mij begon het al in de wieg. Ze voedde mij niet. Moest met ondervoeding naar het ziekenhuis. Ik ben er nog ondanks dat de onzichtbare misdaden tegen mij de rest van mijn leven doorgingen. Moeder is een verborgen narcist. Stiekem. Gemeen.
Wat is de zin van het leven, heb ik me vaak afgevraagd als het zó gaat? De zin van het leven is niet hard werken, succes hebben, dingen hebben, beroemd worden. Als dat wel zo zou zijn dat zou ons leven en het leven van alle slachtoffers van psychisch narcistisch geweld waardeloos zijn. En ondanks alles is het dat niet. Ondanks de onbarmhartige monsters.
Ik heb veel boven tafel weten te halen, maar dat word mij niet in dank afgenomen. Behalve ik-zelf. Ik ben trots op mezelf dat ik dat gedaan heb. Moeder zal niet alle geheimen mee kunnen nemen in haar graf. En volgens mij is dat ook haar angst. Dat mijn zus en broers op een dag naar mij zullen horen en zij ze niet meer kan manipuleren. Maar dat verwacht ik niet. Ze heeft ze goed onder controle. Nog steeds. We zijn nu allemaal in de zestig. Mijn broers zitten nog muurvast in haar tengels en mijn zus komt er een beetje uit. Ik was de zondebok, en had al bij aanvang geen schijn van kans terwijl ik wel kwaliteiten heb. Dat is te zien aan mijn leven. Ik probeer er nog wat van te maken door verhalen te schrijven over narcisme. Verwerk hiermee mijn leed ook.
Heel veel liefs van mij, een leedgenoot.
Janken.
Janken over deze blog, de reacties eronder.
De terugblik om mijn eigen leven.
43 en nog steeds muurvast in de genadeloze klauwen van mijn ouders.
En nu ze weten dat ik meer leer over hen, dingen ontdek worden ze steeds linker en ik kan geen kant op.
En geen mens doet iets! Huisarts niet meer, zorgmanager niet meer.
De boeken van Mw Koops heb ik, lees telkens een stukje, als ik kans krijg, maar de herkenning roept zoveel flashbacks op, dat ik weer weg moet leggen om me daar weer uit te wurmen.
Ik hoop dat er nog hulp komt, maar inmiddels heb ik t ook opgegeven.
Ik zit muur- en muurvast. Hulpverleners die op de hoogte zijn, niets doen.
Wat dan nog?
Dit raakt me. Ik kreeg ook alsmaar geen hulp. Lieve J ik heb ontdekt dat er meer kracht zit in mij dan ik dacht. Inmiddels zit ik op lotgenotencontact ‘narcisme is overal’, [op facebook] alwaar ik ben gekomen via Iris Koops en haar boeken. Een langzame eigen weg en groei naar heling dat ik jou ook gun. Ik ben nu 68…. het duurt allemaal zo lang. Er gaan veel kostbare jaren van ons leven verloren. Dat is de schade die een narcist veroorzaakt. Leg de schuld waar het hoort, schrijft Iris Koops. Voor mij waren het verlossende woorden.
Ook mij raakte dit berichtje.
Geen flauw idee van de ins and outs van wat er allemaal speelt, maar je bent 43, en naar ik aanneem zelfstandig.
Wacht niet tot anderen iets voor je doen. Niemand die dit niet zelf mee heeft gemaakt weet wat het is en wat de gevolgen ervan zijn. Dus wacht niet op anderen, hoe professioneel ze ook mogen zijn, maar neem je lot/ toekomst in eigen handen. Zoek een goeie therapeut, werk aan jezelf en aan een uitgang uit deze str@nthoop
Sterkte!
Lieve groet
Vroefje
Helaas ook voor mij als bijna 76 jarige, veel herkenning. In mijn jeugd een narcistische moeder en helaas in mijn huwelijk een verborgen narcist als man.
Mijn huwelijk is nu 25 jaar geleden ontbonden en nog steeds wil ik dingen openbaar maken/ opgehelderd hebben, vooral voor mijn 5 kinderen en 11 kleinkinderen die niets met mij te maken willen hebben.
Mijn narcistische ex en hun vader houdt alle touwtjes stevig in handen en ik ben de zondebok. Hij heeft zich als financier ingekocht in al hun bedrijven. Wanneer zal dit veranderen, wanneer gaan hun de ogen open.
Mijn oudste broer wil sinds vorig jaar niets meer met mij te maken hebben, volgens hem lijk ik teveel op onze moeder.
Ik denk dat hij nu pas is gaan worstelen met dit stuk in zichzelf en met haar; niet gezien en als elfjarige naar het seminarie gestuurd, ver van huis om priester te worden.
Moeder schaamde zich voor hem, omdat hij , vanaf zijn geboorte, een handicap heeft aan arm en been. Met mijn jongste broer loopt het contact stroef. Hij was het lievelingetje van onze moeder.
Zij is in het jaar 2000 overleden.
Bedankt voor deze column.
Sterkte voor een ieder die hiermee te maken heeft!
Liefs!
Merel ( bijna 76)
Zeer herkenbaar. Ik voelde alleen maar bevrijding als zondebokkind die titel raak je nooit kwijt.
Dank voor delen Merel
Alsof ik mijn eigen verhaal lees, ik was 66 jaar toen ik instortte, altijd naar buiten de schijn opgehouden, ik schaamde mij zo, was er van overtuigd dat het mijn schuld was en niet verdiende om van te houden, tot een schoondochter zei, wat is jou moeder een ijskoude vrouw, je lijkt totaal niet op haar je bent een lieve (schoon) moeder en oma, mijn mond zakte open , iemand die zomaar doorhad hoe het in werkelijkheid was en juist die lieve woorden daar kon ik niet mee omgaan…