Dit is een gastcolumn van Janneke.
Als een blok was ik voor hem gevallen. Zijn ontwapenende charme vond ik onweerstaanbaar.
Mijn wolf was dan ook niet gehuld in schaapskleren maar in een lammetjeskostuum. Maar omdat dit pak veel te krap zat ontsnapten via de naden en poriën al vrij snel zowel zeer giftige als bedwelmende dampen, precies genoeg om me tegelijkertijd bang en afhankelijk te maken. Ondertussen observeerde hij me nauwlettend, volgde hij al mijn bewegingen en bootste ze na.
Wanneer ik te ver afdreef, of per ongeluk op het puntje van zijn staart trapte, brak hij abrupt uit zijn vermomming en beet me waar hij maar kon. Iedere keer opnieuw krabbelde ik op en pakte het spel weer op dat ik mee moest spelen, wilde ik overleven. En steeds weer speelde hij de vermoorde onschuld.
De werkelijke onschuld bestond ook, maar maakte geen deel van hem uit, was nog niet vermoord, maar zat diep opgesloten in zijn binnenste. Soms, als de wolf zich recht in de bek liet kijken, keek ik zomaar ineens in de ogen van een doodsbange, verhongerde kleuter.
Ik raakte steeds meer verward, piekerde me suf, herkende mezelf niet meer terug. De psychologe – zij geloofde slechts in het goede van de mens – bood geen uitkomst, internet daarentegen wel met alle informatie over NPS. Ik las alles wat ik te pakken kon krijgen maar ik miste de kracht om er daadwerkelijk uit te kunnen breken, uit angst voor de afstraffing, uit angst voor de peilloze diepte van de afgrond waarin ik – als een ware junk – meende terecht te komen.
Tot ik het werkboek vond. ‘Het kan confronterend zijn om sommige stukken van dit boek te lezen’ stond er in het voorwoord en ook ‘als je even moet stoppen doe dat dan’.
De confrontatie vond inderdaad plaats, maar omdat stoppen met lezen voor mij geen optie was wisselde ik het werkboek af met dat van Storms, naar mijn idee iets zwaardere kost, maar wat lichter te verteren omdat het met meer afstand geschreven is.
Het knappe van Iris’ werkboek is dat het je niet alleen laat weten, maar ook tot in je vezels laat voelen hoe je misbruikt en gemanipuleerd wordt, hoe alle verantwoordelijkheid bij jou over de schutting wordt gekieperd, hoe dat je schuldgevoel aanwakkert (je doet het nooit goed genoeg immers), hoe dat je sloopt en last but not least: waarom je je boosheid ook moet voelen wil je eruit te kunnen blijven!
Mij is het nu gelukt. Met het werkboek in de hand bleek die afgrond slechts een afstapje te zijn. Steeds herlas ik bepaalde passages om me te wapenen tegen een terugval.
De afstraffing vond zoals voorspeld ook plaats: ik werd gedegradeerd tot het niveau van een kakkerlak. Het zij zo.
Ik ben in ieder geval weer thuis, veilig en wel!
Janneke
11 reacties op “Wolf in schaapskleren?”
Goed gedaan Janneke!
Janneke, wat heb je dat mooi geschreven, wolf in schaapsklederen.
Ik viel niet voor zijn charmes, maar voor het zorgzame, voelde mij geliefd en veilig (alles wat hij dus niet is).
Wel op materieel gebied, want ik kwam echt werkelijk nooit iets te kort, maar ik zie het zo, een kind die tot op het bot word verwend, en tegelijk mishandeld word.
En ik ben iemand die gauw tevreden is en niet zoveel eisend, en niet zo ingesteld op materie.
Op een gegeven moment ben je idd afhankelijk en heel bang, je maakt jezelf onzichtbaar om te overleven.
Hij copieerde mijn woorden, zoals ik die gebruikte, en gebruikte die dan ook. Hij gebruikt ook rare woorden, heel interessante deftige woorden zeg maar, zoals: “ik acht het niet opportuun” ik had er nog nooit van gehoord?
Ook ik heb meerdere malen het kind gezien in mijn narcist, en het klinkt misschien heel gek, en ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind het soms toch ook zielig, ik kan er niks aan doen, ondanks alles heb ik dat! Want ik weet dat ze bewust de dingen doen, die ze doen (en die zijn vreselijk).
Ook ik heb heel internet afgezocht en alles gelezen wat er over nps te lezen valt, maar idd Iris haar werkboek is uniek, zoiets niet eerder geschreven met zoveel gevoel. Ik moest ook lezen en lezen en lezen, en weer overnieuw lezen. En nu kunnen wij ons wapenen tegen de narcist (de wolf met een schapenvachtje).
Hallo Anoniem,
Dank voor je openhartige reactie! Het doet me goed om te lezen dat anderen zich in mijn stukje herkennen.
Ook mijn narcist kopieerde – heel vreemd – exact mijn woorden en zoals ik al schreef: hij nam ook al mijn voorkeuren over. Soms, als hij naast me liep en ik hem van opzij bekeek zag ik niets anders dan een silhouet. Alsof ik met een parasiet van doen had waar de voeding net zo hard weer uitliep.
Soms zag ik inderdaad dat ontredderde kind, Denk niet dat dit mij onberoerd liet, of sterker: meer dan eens had ik het intens met hem te doen! Juist het boek van Iris heeft me geholpen om die emotie los te laten, me niet meer verantwoordelijk voor hem te voelen, het leidt tot alleen maar tot nog meer ellende, nog meer drama. Want teveel liefde kon hij niet aan, dan voelde hij zich inferieur en werd ik genadeloos afgestraft. En ook: hij is niet te redden zolang hij dat kind in hem niet eens wil kennen, De wolf in hem, daar is hij ook niet gecharmeerd van, maar hij heeft hem wel nodig om zijn doel te bereiken.
Dus kun je beter jezelf redden.
Ook ik heb helaas maar al te vaak ervaren dat ze bewust manipuleren, dingen met je uithalen, bewust wraak nemen. Dat ze nauwelijks empathie kennen is ook geen excuus. Iris maakte dat goed duidelijk met haar uitleg over hoe empathie in elkaar zit en welk deel ze hiervan beheersen. Ze weten als geen ander hoe ze iemand in kunnen palmen, dus weten ze evengoed hoe ze een ander kunnen raken. Helaas – is mijn ervaring – genieten ze dan ook nog van andermans pijn, zo lijkt het althans. Misschien genieten ze vooral van het genot van de overwinning, van de slag die ze hebben toegebracht. Wat ben ik blij dat ik dat niet meer hoef mee te maken, want ik ben – net als jij – nu tot de tanden toe gewapend. Wel bizar – bedenk ik me nu – om je pas te wapenen op het moment dat je besloten hebt het strijdtoneel te verlaten.
Sterkte!
Janneke
Janneke, wat een mooi en duidelijk geschreven verhaal
Zo herkenbaar.
Ook ik viel als een blok voor mijn ex.
De uitstraling, de ogen, ik werd in het begin op handen gedragen
Wist niet wat mij overkwam , alsof ik geconfronteerd werd met het prins op het witte paard.
Tot ik hem een tijdje kende, waarna hij begon te veranderen
Om de simpelste dingen boos worden, terwijl er in het geheel geen aanleiding toe was.
Als ik hem achteraf aansprak op zijn uitbarsting, was het alsof hij het zich niet herinnerde.
Ik moest niet van een mug een olifant maken.
En dat is nog maar een voorbeeld.
Op den duur heb ik alle schuld naar mijzelf toegetrokken
Het werd er zo ingepeperd door hem.
En ik ging het geloven
Ik ben veel gaan lezen op internet.
En langzamerhand viel het kwartje
Wat ik met name herken is dat een Narcist inderdaad met een glimlach iets kan zeggen
Alsof ze geen berouw tonen, de zogenaamde vermoorde onschuld.
Zo word je ook neergezet bij vrienden.
het ligt immers allemaal aan jou.
Na de breuk van onze relatie ben ik veel gezamenlijke vrienden kwijt geraakt.
Hierdoor ging ik nog meer aan mijzelf twijfelen.
En draaide op den duur de rollen om, en nam alle schuld op mij.
Hij heeft mij gemaakt dat ik mij niet meer durf te geven aan anderen.
Niemand meer vertrouw.
Toch heb ik hoop dat mijn zelfvertrouwen ooit terugkomt.
De relatie heeft een aantal jaren geduurd.
Met name de laatste jaren waren een hel
Op den duur heb ik de knoop doorgehakt, en ben vertrokken
Dat kon ex niet verkroppen
Heeft mij bij ieder voor van alles en nog wat uitgemaakt.
Gestalked en pogingen gedaan mij kapot te maken.
Nadat ik hem had verlaten had hij na twee maanden een nieuw slachtoffer.
Toen werd ik eindelijk met rust gelaten
Het was als een bevrijding.
Twee maanden elke dag lastig vallen met bellen, dagelijks sms, voor de deur rondhangen, zielig doen, enzovoort.
Alles werd uit de kast gehaald
De bevrijding kwam in de vorm van , hoe bitter dit ook klinkt, een nieuwe vriendin.
Inmiddels heb ik veel gelezen over narcisme.
Ook ik ga het boek bestellen, zodat ik handvaten krijg op weg naar een nieuw leven.
Een leven van vertrouwen in de mensheid.
Janneke je schrijft, ik ben tot de tanden gewapend.
Bedoel je hiermee gewapend in de vorm van het lezen van het boek??
Dat je nu herkenning krijgt?
Ben erg nieuwsgierig naar het boek
Ik vraag mij af hoelang deze ellende nog gaat duren
Ben inmiddels bijna een jaar weg bij ex.
Alleen het wil mij niet loslaten, iets wat ik zo graag wil
Zodat de energie tot leven terugkomt
Voor mij is het bitter dat ex geen berouw heeft, en gewoon doorleeft met waarschijnlijk een nieuw slachtoffer.
Waardoor ik weer aan mijzelf ga twijfelen
Hoe die zieke emotionele binding werkt maakt Iris in haar werkboek goed duidelijk.
Zodoende ben ik nu én gewapend met met kennis over hoe diepgaand deze stoornis én emotioneel los van hem.
Ik hoop oprecht dat jij binnenkort in staat bent die twijfel te laten varen.
Janneke
Mijn prins op het witte paard gaf herkenning, vertrouwen, het gevoel dat we samen ons werk konden beleven. Eindelijk, na veel eenzaamheid in mijn leven, voelde ik me thuiskomen in een wereld die we beiden deelden. Alles leek bij elkaar te komen. Romantiek vierde hoogtij. Ook ik merkte snel, dat er een andere kant was. Een negativiteit en gevoeligheid die overal onderdoor zinderde. Dag en nacht. Hij was geniaal maar ook megalomaan. Onrustig en workaholic. Ik werd soms hevig opgeschrikt door heftige reacties, als ik het niet verwachtte en zat dan hardgrondig te huilen. Ik begreep even helemaal niet meer waar het over ging? Wat had ik gedaan? Dat was het eerste jaar. Ik leerde omgaan met het mijnenveld. Ik wist precies waar ik moest lopen en ik had het er voor over. Mijn passie in werk was immers gevonden, en we begrepen elkaars kwetsbaarheid zo goed? In het eerste jaar had ik ook de kracht om rustig te reageren als er een onverwachte reactie kwam. Die kracht had ik toen nog. Het tweede jaar echter, was ik zo goed ingesteld om de situatie, dat er geen onverwachte zaken meer voorvielen. Ik kende de valkuilen en liep – zo merkte ik- inmiddels op eieren. Dat was nou ook weer niet de bedoeling vond ik. Dat hij de buitenwereld de hele tijd bevecht, dat kan ik nog wel hebben, ook niet echt relaxed, maar toch. Als het zich maar niet tegen mij keert! Ook merkte ik dat mijn stuur me regelmatig, -zo niet altijd- uit handen werd genomen. Het was gewoon vanzelfsprekend dat ik bijna een soort project was, dat vele steun en aandacht nodig had. Ik was immers zo onzeker en had het zwaar. Hij zou wel goed voor me zorgen. Ik voelde me afhankelijker worden dan ik wilde. Ik was mijn sterke kant eigenlijk kwijt aan het raken. Ik wilde geen project zijn! Hij moest naar zichzelf kijken! Maar dat was niet bespreekbaar. Heel voorzichtig liet ik wel eens wat vallen. Dan leek het alsof hij er wat mee wilde doen, maar er kwam nooit een gevoel dat hij het nodig vond om aan zijn psyche te werken. Dus kwam ik voorzichtig voor mezelf op; of ik wat taken kon vervullen in het huishouden (wij hadden een latrelatie), omdat ik me een nietsnut begon te voelen. Ik sprak af wat ik over kon nemen. Dat voelde dan beter. Aan alles wat hij deed, al het zorgen, het positief zijn over mijn kunnen. enz. was echter altijd een geniepige keerzijde. Die heb ik altijd weggestopt en heb ik later pas durven bekijken; Als ik te vrolijk was kreeg ik een snauw. Als ik te grappig was, dan was hij moe, als ik trots was op mijn werk, werd het genegeerd, als ik succes had, dan voelde ik jaloezie, als ik iets leuks bedacht, dan had hij geen zin, als hij iets verdachts deed, dan lag het aan mijn gevoeligheid. Alles had een keerzijde. DUS GING IK twijfelen aan mezelf. Ongemerkt diep twijfelen aan mijn inzet. Ik was zeker te lui? Ik was niet perfect genoeg? Ik was te onzeker? Ik was te recht voor zijn raap? Ik was niet meedelevend als het ging om zijn stress en workaholic gedrag? Ik had buien die te erg waren? Ik schaadde vertrouwen? Het is nu een jaar geleden dat hij als een guilotinemes, de relatie in stukken sloeg. Met een brief. Ik zag hem nooit meer. Ik zag de hel.En dat twijelen.. dat doe ik nog steeds. Ik denk dat ik pas rust heb, als ik zie dat de relatie na mij ook spaak loopt. Lag het niet toch een beetje aan mij? Ik was toch immers ook depressief, ziek, zwak en misselijk? Maar ik vocht me toch wel terug met succes, ik had toch wel ALTIJD medeleven voor zijn gevoeligheid en neiging tot aandacht vragen en slecht luisteren?
Wat heeft er ontbroken? Ik heb jammergenoeg hem geen enkele keer duidelijk gezegd dat ik me BEDONDERD heb gevoeld. De relatie is afgebroken alsof het aan mij lag. Dat ik 3 jaar lang in een moeilijke man investeerde telt blijkbaar niet mee. Dat ik nog steeds van hem houdt ondanks de zeer pijnlijke voorvallen die ik niet geloofde, telt niet mee. Dat ik kinderen heb die aan hem gehecht zijn telt niet mee. Dat ik bereid ben tot een gesprek telt niet mee. Dat wij samen oud zouden worden, telt niet mee. Dat wij samen heerlijke humor hebben, hetzelfde vak uitoefenden, dezelfde interesses hadden telt allemaal niet mee. Gooi me maar weg, zonder me nog eens in het echt te durven ontmoeten. Stuur me maar een brief, zonder aankondiging waarin je mij bij het grof vuil zet.
Ik heb je nooit meer gezien en nog denk ik elke dag aan je. Ik heb de hel doorstaan, ….het verdwenen zelf, is nog lang niet terug.
Het boek van Iris, de therapeuten en de reacties maken het stap voor stap mogelijk dat ik mezelf durf te geloven in wie ik ben en wat ik zie. En dat dat het grootste goed is wat ik moet beschermen. Ik ben mijn eigen prins op het witte paard….Dat wist ik niet, dat leer ik nu.
Ik raad elk slachtoffer aan om het boek van Iris te lezen. En zeker ook alle slachtofferverhalen. Alle beetjes helpen. Succes aan iedereen…!
Op sterven na dood. Zojuist de telefoon neergelegd voor een afspraak met de advocaat om nu daadwerkelijk een scheiding in gang te zetten. Nog steeds trillend van angst want wat gaat er allemaal nu gebeuren. We hebben een geweldige dochter die bijna tiener wordt, en hoe graag ik het ook zou willen voor haar, kan ik niet meer met deze vrouw verder. Dat is wat ik weet, maar niet wat ik voel. Ik voel het als falen, mijn mislukte huwelijk met de vrouw van mijn leven, waar ik zo verliefd op was en die ik zo gepushed heb om uit het leven te halen wat er in zat. Nooit beseffende dat telkens een klein deel van mijzelf werd ingeleverd. Op dit moment probeer ik me groot te houden voor mijn dochter, nog niet eens voor mezelf, dat komt wel, dat weet ik. De wolf in schaapskleren, het kan blijkbaar ook een vrouw zijn. Nooit gedacht, al een aantal jaar ben ik bezig met mijzelf ontdekken, mijn gevoel want telkens werd er gezegd, je zit niet goed in je vel doe er wat aan. Na een bijna hartinfarct ten gevolge van een, door psychotherapeut gediagnostiseerde zogenaamde burn-out 4 jaar geleden, psycholoogbezoeken en zelfhulpboeken en de herhalende kwellingen aan mijn adres dat ik mezelf moet vinden, ben ik op sterven na dood. Een wolvin in schaapskleren blijkt het te zijn, die mij steeds verder de duisternis in heeft gestuurd. Werkloos en bijna failliet zit ik hier nu zogenaamd met mijn dochter te leven ver onder de armoedegrens terwijl het ziekelijk egoïsme van mij vrouw zichzelf verheerlijkt met spannende uitjes, paardrijden, rekening plunderend geld wegsluist, en alle schuld bij mij legt. Ik weet dat ik afstand moet nemen, maar het is een verschrikkelijke weg, zo knap te lezen dat mensen hier het wel is gelukt, maar ik ben bang, angstig voor wat gaat komen. Wordt nu al zenuwachtig omdat ik twee keer niet gereageerd heb op haar berichtjes. Ziekelijke angst want ik weet niet wat haar volgende stap zal zijn die mij nog verder zal degraderen, kan dat nog??? Een scheiding van haar, ik kan het nog niet bevatten, kan me er geen voorstelling van maken. Stomme is, ik heb het nooit gewild. Van haar moest ik aan mezelf werken, en wellicht dat ze dan weer verliefd kon worden. Relatietherapie was uitgesloten daar wilde ze niet in mee. Een aantal maanden ben ik uit huis gegaan om de rust in het gezin te krijgen en mijzelf te herontdekken, helaas zonder resultaat. Wel kwam de rust bij haar, want ik was haar rustverstoorder. Ik ben warrig, weet het niet meer, ben angstig, al jaren, dood en doodop.
Beste het ligt NIET aan jou,
Ik ben blij dat je de moed hebt gehad hier een bericht te plaatsen, en wil je met klem vragen om mijn boek te bestellen. Alle info hierover vind je op deze website. Ik ben heel blij voor jou en je dochter dat je de scheiding in gang gaat zetten, en in mijn boek vind je concrete informatie hoe je dit proces het beste kunt doen, hoe je je kunt wapenen tegen haar manipulaties, En bovenal; hoe je jezelf weer terug kunt vinden. Het is logisch dat je “retraite” en alle zelfhulpboeken die je hebt doorgenomen je hierin niet hebben kunnen helpen. Dat lag niet aan jou. Je hebt namelijk met een sluipmoordenaar te maken, DAAR zit het probleem. Ik zeg het nog maar een keer; het probleem zit niet in jou. Je bent er volgens mij erg slecht aan toe, dat blijkt heel duidelijk uit je bericht. Dat is ook de reden waarom ik direct reageer. Door de enorme hoeveelheid werk lukt het me helaas niet meer om op alle berichten te reageren. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent, dat er een weg terug is, terug naar jezelf. En dat je ook altijd mijn persoonlijke hulp kunt krijgen middels coaching.
liefs en sterkte!
Iris
Beste het ligt aan mij,
Allemaal heel herkenbaar wat je mee maakt.
Als je het boek van Iris leest herken je het patroon, profiel en de pathalogie. Ze doen allemaal hetzelfde, plunderen van de rekening jou berooid achter laten, en vooral de schuld geven van alles.
Door Iris haar boek krijg je zoveel inzicht en handvatten, en kun je werken aan je herstel.
Daardoor word je sterker en kan je de strijd aan, je staat niet alleen en we maken het allemaal mee.
Ik wens je het allerbeste
Je valt snelt terug en medelijden. Het spijt me en vele sorry’s krijg je te horen. En alles begint weer van voor af aan. Iedere keer opnieuw proberen. Ik gaf het allemaal te snel op volgens hem. Ik vecht nergens voor volgens hem. Ik vlucht als het moeilijk wordt volgens hem. Ik ben dus zwak volgens hem. Heb niks bereikt in het leven volgens hem.
Een relatie hebben met je zelf is de beste relatie die je kunt hebben. Dat terugkomen bij je zelf. Volgens mij is de beste wraak te laten zien dat het goed gaat. Het is onvoorstelbaar wat het met je doet. Leeg plunderen van de rekening en jouw de schuld geven van alles en berooid achterlaten. Je mag wel een aparte rekening hebben en die laten blokkeren en een andere pincode aanvragen. Weet dat maar waar ze toe in staat zijn maar daar ben je niet altijd op bedacht dat ze dat kunnen doen. Zelf ben je niet zo dus denk je dat ook niet van die ander maar in dit geval doen ze dat dus toch. Financiele onafhankelijkheid nastreven, en een eigen rekening en geen gedeelde rekening.