Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Ik ben bijna twee jaar geleden weggegaan, en word helaas vanwege de rechtszaak nog af en toe met mijn ex geconfronteerd. Zoveel als ik ook gelezen heb over de materie, zo goed als ik ook weet hoe gestoord hij is, hoezeer ik ook weet dat hij slechts twee communicatiestijlen heeft (verleiding en intimidatie) die erop gericht zijn een ander uit zijn evenwicht te brengen – ondanks dat alles laat ik me tóch af en toe nog in verwarring brengen: ‘Huh, zo is het toch niet gegaan…?’, ‘Was wat ik daarover gezegd heb dan toch sociaal onaangepast…?’ of ‘Heeft hij toch ergens gelijk, en ben ik toch wel wat al te gevoelig?’
Ik zal niet de enige hier zijn met een jeugd achter zich die zich kenmerkte door verloochenen van eigen emoties, negeren van eigen behoeften, het niet expliciet maken, laat staan uitspreken van verwachtingen, wensen en verlangens. ‘Dat voel je toch wel aan…’ was wel zo’n beetje de lijfspreuk van mijn familie. De hoeveelheid manipulaties die daarmee toegedekt kan worden is enorm. En juist omdat ik nooit voorgeleefd heb gekregen eigen verlangens uit te spreken, ‘weet’ ik dus niet goed wat sociaal gepast en wat sociaal onaangepast is. Ja, in het alledaagse leven wel natuurlijk. Ik functioneer maatschappelijk heel goed. Maar juist als het gaat om relaties dicht op je huid, als het gaat om intimiteit, ben ik een doodsbange kleuter. Terugkijkend op de liefdesrelaties die ik heb gehad, zie ik het schokkende patroon: op een enkele na, kenmerkten ze zich allemaal door een gebrek aan intimiteit, aan werkelijke compassie.
Mijn ex heeft mijn onontwikkeldheid op dit vlak uitstekend aangevoeld, en grenzeloos uitgebuit. Mijn diepe angsten aangewakkerd, mijn grenzen eindeloos overschreden, mijn lichaam misbruikt, mijn intellectuele capaciteiten ingezet voor eigen doelen, mijn spaargeld aan zichzelf gehangen – en me met een enorme schaamte opgezadeld als het er maar ook het minste op leek dat ik me hiertegen zou verzetten.
‘Je bent egocentrisch.’
‘Je bent betweterig.’
‘Je geeft het te snel op.’
‘Je bent weerzinwekkend.’
‘Je kunt het niet alleen.’
Waarschijnlijk is het lijstje met destructieve overtuigingen nog niet compleet, heb ik op de rest gewoon nog geen zicht. Maar op deze wel. Ik probeer ze naar het daglicht te brengen. Te ervaren, open, eerlijk en kwetsbaar, bij mensen die ik vertrouw, wat er van waar is. Verdomd weinig, zo is me inmiddels wel duidelijk. Ik probeer ze te vervangen met positieve overtuigingen. Overtuigingen waarbij ik de verantwoordelijkheid neem voor mijzelf, mijn eigen leven en mijn eigen welzijn. Dat is eng: opeens bepalen niet anderen wat goed voor me is, moet ik dat zelf doen. En, zoals gezegd: dicht op mijn lijf, intimiteit en compassie, dat zijn nou niet bepaald mijn sterke kanten…
Toch is het nodig en goed. Omdat dat me de regie teruggeeft, omdat dat me eerlijker én liefdevoller naar mijzelf maakt, omdat ik, blijkbaar wel degelijk een waardevol persoon ben: Het maakt het mogelijk eerlijk en zonder al te veel hardheid naar de minder fraaie kanten van mijn karakter die wèl reëel zijn, te kijken.
Het is een proces dat gepaard gaat met heel veel tranen en terugvallen. Twee stappen vooruit, één terug – het is doodvermoeiend en af en toe ronduit ontmoedigend. Toch helpt het: ik word energieker, levenslustiger, begripvoller, geduldiger. Minder depressief. Met het besef dat ervaringen het leven zijn, groei -met zo af en toe pijnscheuten- het leven is. Dat ik mijn emoties heb, maar niet bèn. Dat er een kern in mij is die rustig is, stabiel, en heel trots op mijn groeiende ‘ik’ is. Dat ik er wel kom, dat ik het kan. En dat mijn ex mij dan nooit weer in dat drijfzand zal weten te trekken.
20 reacties op “Uit het drijfzand”
Heel herkenbaar! Van een therapeut uit dit netwerk heb ik een schrijfopdracht gekregen die gaat over de essentiële thema’s nabijheid en grenzen. Opdat vlak gaat het nou juist mis, wordt alles omgekeerd. Ook ik zie dat mijn hele leven enerzijds lomp over mijn grens is heen gelopen en ik anderzijds eenzaam was en niemand echt dichtbij heb ervaren. Net die thema’s die bij narcistische patronen horen: geen gezonde auronomie en intimiteit. Wat ik daar over te horen kreeg, heeft mij ook erg in verwarring gebracht en uit balans gebracht (of gehouden). Dit geeft angst en het gevoel niet de moeite waard te zijn. Om moeite voor te doen en gerespecteerd te worden. Dat ben ik nu ook aan het verwerken. Veel blijkt idd. gelukkig niet te kloppen. Wat is referentie? Ook lastig om te bepalen, wie weet, snapt het? Ik moet wantrouwen overwinnen, op m’n intuïtie/gevoel durven af gaan. Die ik niet eens had, dat is nog veel lastiger, maar toch (met hulp) ontwikkeld is. Beelden bijstellen is helend; het is minder erg dan ik dacht: er zijn fijne mensen waardoor het een beetje meer in balans komt, ik voel mezelf weer een beetje, behoeftes, grenzen. Een heel proces, kost tijd.
Toen mijn gezondheid achteruit leek te gaan, dacht mijn ex dat het niet goed ging met mij. Hij probeerde mij te overtuigen dat mijn huidige vriend een sukkel is en hijzelf alles beter kan. Ik nam mijn huidige vriend in vertrouwen. Hij vond het t beste uit belangen voor mij dat hij gewoon niet binnen gelaten hoef te worden. Mijn ex heeft genoeg trammelant gemaakt in mijn huis. Ik sta mijn mannetje wel.
Chapeau! Wat een proces maak je door, wat helder verwoord …. heel goed van je. Elke stap is er een van winst voor jezelf!
Dag Reigerschap
Dit is een fantastische brief van jou !
Ik herlees en herlees….
Mijn begrip is groot omdat ik er ook nog middenin zit en ik veel herken.
Maar alles heelt en kan alleen maar beter worden.
Ik wens je van harte veel sterkte en veel liefde toe.
Groetje van Bea
Hoi Bea.
Dank je wel voor je berichtje vorige week.
Ben er ook uit gegaan ben zondag weer naar de kerk geweest. Na drie jaar.
Voelde mij echt welkom iedereen wist nog wie ik was en ja je komt weer onder de mensen. Ben eerlijk het leek alsof ik een berg overgegaan was om naar binnen te gaan. Had een mooi plekje lekker achteraan.
Dus ook afgesproken met iemand die ook motor rijd. Dus dat is goed.
Nu nog naar heliomare voor fysio en wie weet dat ik daar ook mensen ontmoet.
Ik zie heus wel diegene die verkeerd zijn.
Maar je ziet
Afgesproken is afgesproken.
Gr Willem
Willem, wat een mooie reactie van jou. Komt dat nu echt door mijn mailtje dat jij terug buiten komt? Dat doet mij hééééél veel plezier 😉
Ik ben vandaag naar de wijkbijeenkomst gegaan, heb alweer lieve mensen leren kennen. We gaan boeken uitwisselen…en bij elkaar op de koffie komen. Leuk hé.
Volhouden !
Jouw kennissenkring zal vergroten en je komt er sterker uit.
Dikke knuffel
Bea
Hoi Bea
Als je iets belooft en het niet nakomt is het niet goed maar het gaf mij net dat zetje om te gaan. En nu blijven gaan. Maar dat doe ik ook wel.
Elke zondag zat ik aan de koffie de klok sloeg half 10. O ik moet nog dit. O dat vergeten en dan slaat de klok 10 uur. Oeps te laat neem nog maar een bakje koffie.
En wederom zat je weer te denken ‘ach volgende week weer’. Maar in feite bleef ik zo denken.
Maar weet je Bea niemand heeft of had het zo gezegd. Misschien had ik wel eerder gegaan
Ik ben echt blij op deze site terecht gekomen zijn.
Want het heeft mij geholpen om onder het juk uit te komen. Het is moeilijk en heb nog een lange weg te gaan.
Maar Bea jij ook heel veel sterkte in jou situatie. Het is niet makkelijk maar blijf er boven staan.
Zoals je het schrijft lijkt het wel hij er nog steeds is. Hij gaat verder maar jij blijft staan. De macht van de narcist.
Jij zal het nooit goed doen. Maar zo denkt de narcist. Dus aan jou om er boven te komen staan.
Ik weet dat is moeilijk voor mensen met zoals ik die hsp hebben.
Maar weet je je kan het
AFGESPROKEN!!
Dank je wel,
Willem
Zo precies verwoord…ben er stil van. Herkenbaar.
Aahhh, niet te geloven, dit zelfinzicht, je helpt mij ermee. Zoals je al schrijft: dat zullen jullie ook wel kennen, ja, dat ken ik ook. Maar ik snap het pas nu jij het zo opschrijft.
Kom ik weer een stukje dichter bij de oorzaak van mijn eigen verwarring, waar menigeen misbruik van weet te maken.
Ik vraag me bijna dagelijks af: waarom ben ik hier niet goed in, compassie tonen, even langsgaan bij iemand voor de gezelligheid, of om te vragen hoe het met die persoon is. Dat lukt me heel slecht, als ik niet zeker weet of de ander me wel …. wil, kan hebben, weet ik veel, ik voel me zo gauw teveel. Bang voor impliciete afwijzing, die ik dan weer zelf in moet gaan vullen, en dat, dat precies, schrikt me af. Liever eenzaam me zitten vervelen dan zelf te moeten gaan bedenken waarom ik afgewezen zou zijn. Terwijl dat volkomen onnodig is. En toch gebeurt het.
Het benoemen is waarschijnlijk precies wat ik nodig heb, om een stap in de goede richting te komen.
Zo zijn niet alleen je basale relaties totaal verziekt, maar ook de omgang met jezelf en die met de mensen in je nabije omgeving. Die hier al helemaal niets van snappen.
En zo krijgt de narcist of de narcisten in je leven weer zijn of haar zin, al die intimidaties, die werken levenslang door.
Hallo Marjet klopt helemaal.
Ik ben ook zo, ga nooit weg.
Ben ik dan teveel.
Is het wel goed vriendschap.
En het is zo mensen begrijpen je niet.
Ga niet eens zoveel naar mijn kinderen hoewel ik het wel wil. Verzin altijd wel iets om niet te gaan.
Gisteren heb ik voor het eerst mijn motor gepakt die ik een half jaar gelden heb gekocht. Ik vind het gewoon leuk motorrijden. Maar ………….. De ander vond het niet. Wel tegen mij zeggen is toch leuk ga naar je vrienden. Maar als ik terug kwam oeioei. ‘Nou fijn jij de hele dag weg en ik maar thuis zitten’.
Maar na 15 jaar gescheiden zijn kom ik er niet van los. ben nu 65 jaar. En durf niet eens in aanraking te komen met een vrouw. Zou liever een leuke man vinden voor vriendschap.
Nog steeds achtervolgt ze mij en het put mij uit.
Maar gisteren op de motor voelde ik voor het eerst weer de vrijheid. Maar vandaag zit ik weer.
Maar het klopt als ik het probeer te vertellen draaien mensen liever hun hoofd om. Het is soms te hoog gegrepen. Mensen denken je bent een man dus veel krachtiger als een vrouw. Nee als je leeft onder een narcist, ben je niemand want langzaam loop je leeg en dan kunnen ze alles doen. Met intimiteiten was het bij mij andersom als bij een vrouw ik mocht haar twee kinderen geven. Zo voelt dat nu.
Daarna gebruikte ze sex als dwangmiddel.
Ik nam weleens bloemen mee. Elke vrouw zou toch blij zijn.
Zij zei ‘o wil je weer wat’.
En als ik niks meenam zei ze in nabij van anderen als het daarover ging ‘o ik krijg nooit wat daar denkt hij niet aan’.
Ik kan een mega boek schrijven.
Zo betrapte ik haar met een ander.
Ik zag toch duidelijk dat hij aan haar borsten zat en zij ergens anders aan. Zoenen. Bleek haar collega te zijn. Maar toen ik het zei. Zei ze ‘ach je ziet het verkeerd’. Hij was net van zijn vrouw af en we hebben gepraat. En zo verdween ze weer.
Maar waarom onder de lantaarnpaal. Waarom in het zicht.
En ik. Ik ging twijfelen. Zoals vaker.
Ik vraag me weleens af waarom dit zolang speelde. Waarom ben ik niet eerder gescheiden.
Waarom waarom waarom.
Ik lees hier veel reageer nooit omdat ik dan denk zadel iemand anders ermee op.
Helaas schrijf ik op wat er in mijn hoofd komt en hoop dat het begrepen word omdat ik een ongeluk heb gehad.
Groetjes, Willem
Meestal zijn het inderdaad de mannen die narcistisch zijn; in jouw geval je ex vrouw. Wees blij dat je ervan bent verlost. De “vrouwen” op deze site begrijpen je worstelingen.
Willem, ik herken dit zo goed. Ik ben 15 jaar gescheiden en 60. En ook ik loop nog vaak tegen mijn ex op kom maar niet van hem los. Hij kan mij nog steeds met 1 woord onderuit halen en doet dat dan ook met veel plezier. En ook ik loop met een grote bocht om het andere geslacht heen. Ben er zo bang voor.
Ik heb gelukkig veel lieve en begrijpende vriendinnen, maar ik wil ook niet steeds maar zeuren tegen hen. Ik denk dat het tussen vrouwen misschien al bij al iets gemakkelijker ligt om over dergelijke dingen te praten.
Ik weet na al die jaren eindelijk dat het om narcisme gaat. Tot nu legde ik 100% van de schuld bij mezelf. Ik hoop dat die wetenschap mij vooruit helpt.
Ik ben vooral kwaad op mijzelf, dat ik tot nu toe niet de kracht heb om hem mentaal volledig uit mijn leven te bannen.
Hoi Prosperpina.
Dank je wel voor je verhaal. Ik ben blij dat ik niet de enige ben gelukkig heb deze site gevonden. En ik ben er zo blij mee. Of het nog goed komt ja ik weet het niet.
Maar zeg altijd tegen jezelf.
Komt goed. Er komt een tijd dat je de kracht vind om het te zeggen of het uit te schreeuwen. Ik heb weleens tegen mijzelf gezegd ik ga naar een bos toe of ergens op het strand staan en dan eens en voor altijd het van mij af te schreeuwen.
Ook wij bestaan en niet alleen in de duisternis waar een ander ons geplaatst heeft.
Ik wens je alle sterkte toe.
En kom op. Het komt goed.
Groetjes en een goed weekend en lach een lach voor jezelf want ook jij bent het waard om te lachen.
Willem
Nog even een reaktie hierop.
Ik lees veel dat je weer terug valt in een nieuwe narcistische relatie ook is dit mij overkomen. Je kent mekaar amper en gelijk over trouwen beginnen. Ik wilde eerst is weten wie ik voor mij had.
Dus dat mislukte. Maar ook ik loop liever om een relatie heen je voelt op een of andere manier. Er is iets.
Maar ik zat zo te denken dan word het moeilijk om aan een relatie te beginnen.
Terwijl eigenlijk je een goede en mooie relatie kan opbouwen met een gelijk gestemde.
Of zijn wij gedoemd om dat niet meer te doen en onze narcist vrolijk verder gaat.
Raar eigenlijk
Groetjes willem
Lieve Willem
Mag ik jou een goede tip geven?
Train je in het ‘naar buiten gaan’ … elke dag minstens 1 keer. (wandelingetje, motorritje, fietstochtje)
Oefen je om zelf naar een vriend of vriendin of buur te stappen….minstens 1 keer per week.
Ik doe dit ook……en het helpt !!!
Gewoon DOEN !
AFGESPROKEN ?
Een warme knuffel van Bea
Hoi Bea.
Wat een leuke en fijne reaktie.
Ik weet ik moet het vaker doen. Ik heb nu tijdelijk een hondje en loop nu buren tegen het lijf dus praatje.
Wilde net aan mijn motor knutselen. En krijg ik jou berichtje. Dank je wel.
Ga miscchien morgen weer naar de gemeente 3 jaar niet geweest. Maar toch een grote stap.
Maar ik beloof je dat ik er meer uit ga.
Groetjes en een mooi weekend
Willem
Prachtig hoe jij alles ziet en verwoorden kan. Je omschrijft het zo dat het ook voor mij heel herkenbaar is en het brengt daarbij vast anderen en ook mij een stapje verder.
Het trots zijn op jezelf gun ik je enorm, van daaruit kan je nl. weer opbouwen. Vertrouw jezelf, je kan het!
Het is net of ik mijn eigen verhaal hier opgeschreven zie. Wat een herkenning, ik schrik er van!
Hier ook 2 jaar er van af. Alleen betekent de laatste 2 jaar voor mij nog meer vechten om alles een plekje te geven.
Ik ben momenteel compleet de weg kwijt en naarstig op zoek naar hulp. Er worden me nu zoveel dingen duidelijk en ik kan ze niet verwerken. Ik ben door hem onder invloed van drank en drugs stelselmatig sexueel en geestelijk misbruikt. En het heeft zo veel invloed op mijn normale functioneren. Alles voelt als falen momenteel. Ik heb zojuist de boeken besteld en hoop dat ik hulp kan krijgen.
Het is gewoon niet te begrijpen hoe iemand je leven zo kan verwoesten..
Ik ben inmiddels in het werkboek begonnen en ik merk dat ik nu ook echt stappen maak!
Het gaat niet iedere dag heel goed en je moet er doorheen. Maar wat een herkenning in het boek!
Het is wel heel eng om door te lezen,maar ik ga door!!
Afgelopen week heb ik mijn verhaal aan mijn moeder kunnen en durven vertellen en ik heb het droog gehouden. En het voelde Goed! Terwijl ik me voorgenomen had om mijn ouders nooit in detail te vertellen wat mn ex bij me gedaan heeft.
Ik wilde ze dat verdriet niet aandoen.
Ik voel mij zo gesteund en begrepen door alles wat ik hier lees! Ik functioneer maatschappelijk eveneens zeer goed, maar privé is het een hel. Ik ken mezelf niet, ik voel mezelf niet, ik heb geen grenzen of laat er over lopen.
Ik weet nog maar sinds enkele weken dat narcisme het probleem is waarmee ik te maken heb. Ik ben al 15 jaar op zoek naar hulp, ik heb stappen vooruit gezet, maar heb vooral geprobeerd om de oorzaken van al mijn gebreken weg te werken. Het lijstje in de column kan het mijne zijn!
Deze namiddag heb ik hierover ruzie gehad met mijn dochter. Zij vertelde mij dat de nieuwe vriendin van mijn ex en haar vader een copie van mij is, zowel uiterlijk als qua persoonlijkheid. Ze omschreef haar als intelligent, lief, bezorgd …. Mijn reactie was ‘ik heb zelfs mijn dochter zand in de ogen gestrooid’. Zij werd kwaad en vroeg mij waarom ik mijzelf altijd zo moest neerhalen terwijl ik tegen haar altijd zeg dat ze zich niet moet vergelijken met anderen. Dat ze goed is zoals ze is.