Ook in de Spaanse media wordt aandacht besteed aan narcisme, al wordt de term in onderstaand stukje niet gebruikt. Maar we weten allemaal waar dit over gaat. Geschreven door Luz Sanchez-Mellado, vertaald door Caroline en verschenen als column op de achterkant van de El Pais, 28-12-2017. Beschikbaar online.
Hij is de mooiste, de stomste en de leukste, of het lijkt maar zo. Maar, ik weet niet, hij blijkt onweerstaanbaar. Hij provoceert je, zet je neer, laat je wankelen, je wilt hem net zo lief naar de bliksem wensen als hem in zijn nek zoenen als hij in de buurt is. Op een dag komt hij, krijgt je in de gaten en je kan je geluk niet op, of je ongeluk. In het begin speel je ‘hard to get’, de interessante, de ontoegankelijke; hij hoeft niet te denken dat hij beet heeft zonder er wat moeite voor te doen. Maar hij doet zijn best, speelt het haantje, verovert je beetje bij beetje. Hij achtervolgt je, maakt je het hof, verovert je. Je wordt tot over je oren verliefd, of denkt dat je dat bent. Je valt voor zijn geur, voor zijn huid, voor zijn stem, voor zijn seks. Je wordt gek van hem, je accepteert zijn regels. Dan ben je verloren. Je omgeving snapt niet dat je niet ziet dat hij met je speelt. Ze snappen hem niet. Jij wel! Jij kent hem.
Je weet dat, nadat hij een scène heeft gemaakt omdat je hebt gekeken, om hem hebt gelachen of met iemand anders hebt gepraat, hij huilt, hij smeekt jou dat hij zonder jou niets is en als je hem verlaat pleegt hij zelfmoord. Je weet ook dat hij boos wordt als je hem niet binnen een microseconde antwoordt, maar dat hij jou bij het minste of geringste straft met uren, dagen, weken stilte totdat jij er genoeg van krijgt. Je mist hem, je weet niet eens meer waar het over ging, je geeft hem de schuld, je verlangt hevig naar de man waar je zo verliefd op werd. Je zoekt hem, je vindt hem en alles begint van voren af aan.
Je had jezelf beloofd niet meer voor hem te vallen, maar je valt. Een keer, nog een keer en nog een keer. Je weet dat je het niet zou moeten doen, je kent elke fase van de lijdensweg die je wacht. Maar je kan niet anders. Je weet intuïtief dat hij alleen van zichzelf houdt, dat hij precies genoeg in jou geïnteresseerd is om zijn leegtes op te vullen, dat hij eindeloos medelijden met zichzelf heeft. Je weet dat hij je tot niets reduceert, je van je zelfvertrouwen berooft, van je eigenliefde, je levensvreugde. Je weet dat hij je van het leven kan beroven. Zo is het altijd, je bent niet de eerste, niet de laatste, niet de uitzondering, niet de enige. Je gaat hem niet veranderen. Vlucht. Wie van je houdt maakt je niet tot slaaf. Vertrek, al voordat je de eerste keer hoort dat je ‘zielig’ bent, een ‘stumper’, een ‘nutteloze hoer’. REN, GA WEG BIJ HEM, NU, DIRECT.
20 reacties op “Vlucht!”
Fantastisch geschreven en ook triest. Als je je er nog in zit. Erg herkenbaar jaren geleefd met een narcist. Eenmaal eruit en je leest dit, dan herken je zo veel het is een spiegel waar je naar keek.
Inderdaad, heel herkenbaar. En het heeft bij mij slechts 4 maanden geduurd. Las wel ergens dat dat gemiddeld is, maar als ik dan verhalen lees van mensen die jarenlang in zo’n relatie zitten, dan voel ik mij beschaamd dat het me zo raakt. En bewondering dat deze mensen zich er uit kunnen vechten
Er is misbruik gemaakt van een mooie gevoelige kant van jou, waar je hart open staat en het leven is, dan maakt tijd niet uit, één enkele keer is al voldoende en te veel. Zorg goed voor jezelf.
Inderdaad, zo herkenbaar.
Een jaar geleden had ik ook mijn narcistische man door, na meer dan 20 jaar samen te zijn geweest.
Ik begreep plots dat al wat hij deed zo fout was, vol leugens, bedrog, manipulatie… niet bang om mij steeds weer te kleineren, “feeks”, “teef”, “koe”, …, weet niet wat ik allemaal was voor hem, behalve zijn vrouw, zijn uithangbord voor de buitenwereld.
Steeds kon hij van me verkrijgen dat ik alles vergat en vergaf.
Tot die laatste weken vorig jaar niet meer. Ik voelde me sterk en rotsvast van overtuigd om hem te confronteren met wat hij allemaal verkeerd met me deed. Het was voor mij een puzzel van jaren die plots in elkaar paste.
Op het moment van confrontatie werd hij een ander persoon, opnieuw vol beloftes dat hij zou veranderen, dat hij veel te hard was geweest voor mij, dat hij mij nog steeds graag zag.
Het deed me pijn hem zo te zien lijden in zijn ‘verdriet’ (als het al echt verdriet was?),
maar toch wist ik dat ik niet meer mocht toegeven, ik moest volharden om uit zijn klauwen te kunnen ontsnappen.
Ik heb dat gedaan.
Zijn besef dat hij alle macht over me kwijt was, maakte hem tot een verschrikkelijk monster, en heeft hij mij met een mes van het leven willen beroven.
Gelukkig ben ik mede dankzij mijn kinderen kunnen vluchten.
Ook hij is weggevlucht uit onze woning en is verongelukt.
Nu is er rust in mijn gezinnetje met de kinderen. En ga ik door met MIJN leven, wat niet altijd gemakkelijk is, want hoe raar dit misschien wel klinkt, hij leidde me steeds en dat is er niet meer.
Voor mij moest dit zo niet eindigen, mijn kinderen zijn hun papa kwijt, maar het brengt rust en besef dat er nog echte liefde bestaat. We genieten weer, de kinderen bloeien open.
Vroeg of laat zou hij gedaan hebben wat hij heeft gedaan, daar ben ik van overtuigd, hij kon me zo fysisch pijn doen.
En nu weet ik ook, ze zijn gevaarlijk, vlucht, ga weg, vermijdt ze!
En toch, wat er ook gebeurd is, voel ik medelijden met hem, hoewel hij alleen verantwoordelijk is voor zijn daden. Hopelijk gaat dit ooit over, en kan ik dit voorgoed een plaats geven.
Iedere psychopaat is een narcist maar niet iedere narcist is een psychopaat. Helaas had ik er een van de eerste categorie. Ik was na 10 jaar al te weerloos om te vluchten, ik een zelfstandige vrouw met een goede opleiding en veel levenservaring! Hoe kon dit? Hij berooft je idd van alles, in mijn geval zelfs letterlijk op een haar na van m’n leven. Hij heeft een korte gevangenisstraf gekregen. Dat maakte me overigens niet uit: lang, kort of helemaal niet. Ik had zo graag gewild dat mensen hem doorhadden. Natuurlijk waren dat er wel enkelen maar niet genoeg, niet degenen die hij manipuleerde en daar was iemand bij die ik zeer lief had en heb. Het is nu bijna zes jaar geleden maar je wordt nooit meer helemaal zoals voorheen en dat doet veel pijn en verdriet.
Wederom zó herkenbaar en waar Narcisten voor in staat zijn. Als jij de keuze maakt om hem te verlaten creëert hij voor jouw de “hel op aarde” Jij bent zijn bezit en dat laat hij niet zomaar gaan, tot ’t uiterste word je getergd hij speelt z’n spel gemeen,sluw, liegt en bedriegt. Hiermee hoopt hij je ten gronde te richten, narcisten zijn sluipmoordenaars. Het is ’n maatschappelijk probleem jammer dat er in media en op televisie geen aandacht aan wordt geschonken. Wetende dat er zoveel praatprogramma’s zijn!
Ja, heel herkenbaar natuurlijk.
Ik wist dat hij zichzelf voornaam en bijzonder vond. Ik begreep dat wel, want dat was hij ook (?!) Maar ik vond het nog meer bijzonder dat hij mij uitkoos. Ik voelde me een enorme geluksvogel. Al die vrouwen die hem bekeken en die hem wilden hebben. Hij koos voor mij! Hij kon immers de hele wereld wel veroveren met zijn charmes, zijn goed gevormd lichaam en gebruinde huid, zijn weelderige zwarte haar en zijn sexy stem, zijn mannelijk gedrag, zijn… alles was buiten proporties aantrekkelijk. Hij sprak bescheiden, was begripvol, lief, romantisch en had alle interesse in mij. Ik smolt elke keer als ik hem zag en bij hem was. Zoiets had ik niet eerder meegemaakt en zal ik ook nooit meer meemaken. Ik leefde in een sprookje en dacht dat dat werkelijkheid was. Ik had medelijden met de wereld om me heen. Dít was zoals bedoeld. Dit was pas liefde..
Zij charmes waren zo overweldigend, zo sexy, zo innemend en betoverend. Ik was compleet verliefd. Ik genoot. Nog nooit genoot ik zo!! Maar al snel kwamen er kleine scheurtjes die steeds groter, breder en dieper werden.
Ik werd op mijn nummer gezet en steeds vaker ongekend en genadeloos ‘geslagen’, de grond in geboord, vernederd en met de grond gelijk gemaakt. Ik was te dik, ik werkte teveel, ik toonde hem te weinig interesse, zei hij. Ik ging op dieet, ik werkte als hij het niet zag en ik probeerde er steeds uit te zien als in een modeblad en toonde alle interesse in hem. Mijn leven werd zijn leven. Geen tijd meer voor mijn eigen leven. Tussendoor werd ik aanbeden, zocht hij me op voor een overheerlijke vrijpartij, voor een ongekend liefdevolle onverwachtse wandeling met romantisch diner of een weekendje weg met alles erop en eraan.
De verschillen waren als dag en nacht en ik was verslaafd geraakt aan de dag. Verslaafd aan de romantiek, de liefde, de aandacht, het ongelooflijk bijzondere wat ik nooit meer zo diepgaand en hartstochtelijk zou beleven.
Maar toch wist ik ergens ver weg ook wel dat ik werd gebruikt en dat er over mij heen gewalst werd. Dat was niet bespreekbaar. Ik sprak het toch uit en werd met de grond gelijk gemaakt: Ik zag het verkeerd. Het lag aan mij. Mijn schuld dat hij minder om me gat. Mijn schuld dat hij me vaker links liet liggen: Kijk nou hoe je doet? Kijk nou hoe je eruit ziet? Kijk nou.. kijk nou… En ik keek steeds naar mezelf en ik geloofde hem.
Hij was inderdaad nog steeds mooi en romantisch. Aan hem was niets te merken. Hij leefde nog altijd zijn leven. En ik was onderuitgezakt, weggevaagd. Dat was mijn eigen schuld.Ik voelde me een zeurpiet. Ik was verward. Hoe zat het nou. Ik had toch gelijk? Maar ja.. hij is nog steeds charmant en iedereen vindt dat ook zo te zien. Dan moet ik veranderen en niet meer zeuren..
De gedachte alleen al dat hij dat moois aan een ander zou geven, met een ander zou delen was ondraaglijk. Niemand kan daaraan evenaren, aan dat moois, aan dat bijzondere. Tot het moment kwam dat ik niet meer kon. Ik kon zijn spel niet meer spelen. Ik werd nog meer verbannen. De laatste stuiptrekkingen van mij om hem niet te verliezen. Alles had ik daarvoor over, maar ik kon het niet meer volhouden. Hij wilde me niet meer en ik moest vertrekken. Ik wilde niet vertrekken.. Later bleek dat hij al die jaren meerdere vrouwen had veroverd.
Kippenvel. Ik ben nog aan het “afkicken” van de narcist. ben verschillende keren in de val gelopen, maar nu is het definitief. Ik hoop het toch.
Dit is echt zo gevaarlijk, echt zo gevaarlijk. Het klopt allemaal wat hier beschreven wordt. Het verdriet, de paniek, de woede. En al die gevoelens en emoties die jullie, mijn lotgenoten voelen. Ik ben nu ruim 2 jaar bij hem weg. Wat ben ik geschrokken van deze relatie! Dat dit bestaat! Ik ben afwijzend en afstandelijk naar mannen toe. Ik ben gewoon zo bang als de dood dat ik er weer één op mijn pad krijg. Dat zou ik niet meer aankunnen.
En dan de periode van herstel. Wat moeilijk. Zoiets moeilijks heb ik nog nooit moeten doen. Echt, ik ben al een heel eind hersteld maar dit alsjeblieft nooit meer. Werkelijk alles heeft overhoop gelegen. Ik was nergens meer. Ach, ik hoef jullie niet te overtuigen van dit intense verdriet. Jullie weten exact wat het inhoudt. En zo gruwelijk he, dat hij overal gewoon mee weg komt.
Maar ik kom er! Ik kom er wel! Het zal nooit helemaal verdwijnen maar ik schijn een kracht in me te hebben van heb ik jou daar! Het gaat over het algemeen goed met me maar als ik dit dan allemaal weer lees ben ik weer even “daar”. De triggers werpen je dan weer even terug naar toen. Bah! Mensen, wie nog in zo’n relatie zit moet echt keihard rennen voor zijn/haar leven. Rennen! Wegwezen! Hij maakt je kapot, ga weg! Ben je al weggerend, ga alsjeblieft niet terug. Ik ben een paar keer teruggegaan en zoals ik nu wel weet werd het slopen alleen maar erger en erger. Nog verder verdween ik. Dit alsjeblieft nooit meer.
Sterkte allemaal en heel veel eigenliefde. x
Ja, inderdaad. Dat dit bestaat. Dat zeg je goed. Dat is en blijft zo ongelooflijk, maar het bestaat helaas echt. Ook ik heb het meegemaakt. Geen schijntje van wie ik ooit was was er van mij over. Ik was een magere lege vrouw. Ook ik ging steeds terug. Ook ik hield later mannen op afstand en was als de dood dat ik dit nog eens mee zou maken. En ja, werkelijk alles, ALLES, heeft overhoop gelegen. Het is met geen pen te beschrijven en niet uit te leggen. Alleen als je het meegemaakt hebt in deze hoedanigheid, dan weet je wat de ander vertelt. Je kunt het zelf niet geloven, laat staan iemand die er nog nooit mee te maken heeft gehad of er nog nooit van heeft gehoord. Die gelooft het niet of kan het gewoon niet volgen. Het gaat zo ver, het is zo bizar…
Mooi beschreven!
Spanje……in Spanje zijn ook narcistische mensen zoals hier.
Maar Spanje ( en vrees ik ook andere landen) de cultuur helpt niet mee. Gelukkig alle vreselijke ervaringen van ons in Nederland zijn in het kader van een cultuur waar veel meer respect en vrijheid is en veel minder “passie” en agressiviteit.
Ooit heeft een Spaans vriend van mij via de telefoon gezegd….” gelukkig is hij niet agressief zoals de meesten hier”. Dat was even de ogen open maken voor mij. Ik was bang, ik was mijzelf kwijt maar ik kon rustig lopen door de straat.
Het zal zo goed zijn als de boeken van Iris vertaald kunnen worden naar Spaans. Zo veel vrouwen zouden kunnen geholpen worden in deze Spaanstalige landen met een patriarchate en conservative cultuur.
En niet alleen de vrouwen, de hulpverleners daar gebben die boek nodig!
Ooit aan jullie aangeboden, en mijn aanbod blijf open. Als jullie de boek willen vertalen, ik heb een goede netwerk en ik kan jullie helpen.
Wat ik heb “gezien” toen mijn PHO die boek in mijn handen gaf, gun ik aan alle mensen die in de “spinnen web” van een narcissist staan. Special aan die mensen van mijn geboorteland.
Sterkte allemaal en heel veel kracht in deze nieuwe jaar.
Hoi Margriet,
Bedankt voor je bericht. Je mail/aanbod over een mogelijke vertaling staat hier in mijn mapje ’toekomst’. Eerst proberen we een Engelse vertaling te realiseren. Voor vertalingen is een groot budget nodig. Ik zou het ook heel fijn vinden als er straks i.i.g. een Engelse en Spaanse vertaling beschikbaar is!
hartelijke groet,
Iris
In Spanje zijn inderdaad ook veel narcistische mensen. Ik ken geen percentages om te kunnen vergelijken met Nederland maar in Spanje wordt gemiddeld 1x per week een vrouw vermoord door haar (ex)partner. Vaak zijn ook de kinderen slachtoffer. In de media wordt dit breed uitgemeten.
Laatst zag ik op de parkeerplaats van een grote supermarkt 2 affiches:
‘Controleert je partner je telefoon? Praat erover!
Kleineert je partner je? Praat erover!
Ook in de krant verschijnen dergelijke advertenties.
In Blijf-van-mijn-lijf-huizen krijgen de vrouwen les in zelfverdediging en doen rollenspellen.
Zouden er geen subsidie-potjes zijn waaruit vertalingen gefinancierd kunnen worden?
Veel sterkte gewenst aan iedereen.
Zo gaat het helemaal.
Goed gescheven!
Zelf ruim 25 jaar ‘erin’ gezeten. En inderdaad, alles hier beschreven is heel herkenbaar. Alles klopt, ook dat iedereen mij voor gek verklaarde. Ik verzon het allemaal, het kon gewoon niet waar zijn. Ik loog. Na ruim 25 jaar, 2 kinderen, eigen woning, geen baan (dat mocht niet) was ik op, ik kon niet meer. Stond te trillen op mijn benen en huilen, niet te kort…..
Nu 4,5 jaar verder, en nog steeds niet volledig hersteld. Ben inderdaad afstandelijk, wantrouwend naar bijna alle mensen. Wanneer ik de supermarkt inloop, kijk ik eerst of hij er niet is. Via mail over de kinderen valt hij mij nog steeds lastig. De toonzetting van deze mails is super denigrerend naar mij toe, alsof ik niets voorstel. Walgelijk dit!!
maar ik kom eruit, dat weet ik, het zal alleen nog wel tijd nodig hebben vrees ik. Relaties ga ik uit de weg, ik durf niet meer…..
en inderdaad, tot bijna 3 à 4 keer toe heeft hij bijna mij van het leven laten beroven. Ook dat lag natuurlijk aan mij!! Ik was gek en in de war. Ik wist het allemaal niet meer., volgens hem. Walgelijk, walgelijk walgelijk, maar de zoetste wraak is: Een fijn en gelukkig leven te krijgen waar hij geen enkel deel meer van uit maakt ! PUNT!
Hoi es
Zoveel herkenning ik was meer dan 30 jaar samen, en meerdere kinderen. Vertrouwen doe ik bijna niemand meer .
Zelfs mijn beste vriendinnen (dacht ik ) hebben me laten staan .
Ik ben nu 7 jaar bij hem weg maar hij blijft stalken wn steunen via mijn kinderen . Ik merk dat minstens drie van mijn kinderen narcistische trekjes hebben .
Niemand begrijpt het helemaal in mijn fam .
Ik had een prachtige hond waar ik mijn verdriet meedeelden en uren wandelden maar die kreeg plots een hart stilstand .
En weer was ik een zielsmaatje kwijt maar dit keer een echte .
Ik besef steeds meer de manipulaties van mijn ex vrienden wat ben ik leeg geplukt . Ook lichamelijk en emotioneel zwaar mishandeld .
Ooit zal ik echt vrede vinden maar nu mis ik mijn kinderen waar gewoon niet veilig mee om te gaan is 😭
Ik vind het fijn met iemand mijn gevoel te mogen delen .
Gr shirly
Hoi Shirly,
Wat je schrijft is helaas helemaal waar. Niemand begrijp écht wat wij hebben meegemaakt. Juist omdat hij naar de buitenwereld zo welvoorkomend is. Niemand ziet aan de buitenkant hoe hij werkelijk is. Hij ziet er goed uit, is bij de eerste ontmoetingen redelijk sociaal. Geen enkel signaal dat hij tot vreselijke dingen in staat is, vooral de psychische schade die is aangericht.
Verdrietig dat jouw hondje is overleden en je nu verder bij weinigen terecht kunt met jouw gevoelens. Ik probeer mijn kinderen te wijzen op het gedrag, ik probeer hun een spiegel voor te houden hoe zij soms overkomen bij mensen. Wel moet ik zeggen dat ik zeer gevoelig ben (geworden) voor het narcistische gedrag.
Maar ben het ook gewoon zat dat er gezegd wordt dat het allemaal mijn schuld is, ik had eerder moeten ingrijpen, etc.etc.
Men heeft zo snel een oordeel klaar zonder het hele verhaal te kennen. Zonder eerst te vragen wat er werkelijk allemaal is gebeurd. Hoe het gegaan is.
En als iemand er al naar vraagt en luistert naar het verhaal, de verbazing op de gezichten. De opmerkingen: het kan gewoon niet waar zijn, dit is té bizar voor woorden. Je verzint het. Ik kan hier moeilijk mee omgaan en ben daardoor ook het vertrouwen kwijt in de mensen.
Ik moest weer huilen ..t staat zo vreselijk goed beschreven .. zo vreselijk waar…ik voelde me de koning te rijk …een lot uit de loterij..en had niet in de gaten dat ik inmiddels al zijn wensen vervulde en mezelf kwijt was geraakt…. Ik ben nog steeds verdrietig om t leven wat ik al die jaren heb gemist..mn familie…mn vrienden …mn hobby’s ..t deugde allemaal niet…dus weg ermee…hij was t belangrijkst…waarom trapte ik er toch in …waarom pikte ik t allemaal waarom was ik zo blind…boos op mezelf als ik een moment heb dat ik sommige herinneringen zomaar mis…35 jaar en niet meer terug te draaien ..vlucht …t werd me destijds vaak gezegd maar ik geloofde t niet….. toen niet….
Zijn er praatgroepen vast wel. Zij die anderen voor zijn gegaan en een steunpunt kunnen zijn. In iedere wijk zouden er een paar moeten kunnen zitten waar je naar toe kan gaan. Zo te lezen zijn er veel maar te weinig waar je terecht kunt. Dan de mensen die niet weten en die gevangen zitten. Menigeen doorziet die trickery niet over serieuze zaken zijn het grappenmakers en pranksters bad boyish evil pranks en badgirlish evil pranks. Het zijn trollen. . Veel twintigers zijn ook wel bijdehand en vroegwijs voor hun leeftijd want weten wel wat het inhoud maar weet niet of zij in het echte leven de narcist zouden kunnen herkennen. Ze zeggen als je een ouder hebt die zo is dan ben je er aan gewend geraakt en wel zo dat je ook zo”n partner uit kies omdat je er aan gewend bent geraakt.Negatieve gedachtepatronen die zich hebben vastgezet. Vind het erg dat iemand geen familie meer heeft terwijl je ziet dat anderen die nog wel hebben en dat ze daar mee weg gaan en kerst en oud e nieuw mee vieren en naar verjaardagen toegaan en shoppen in de stad of what so ever. Je mist een bodem een basis waar je mee verder kunt in het leven. Zo van ouders bieden een basis en als dat weg valt dan glij je misschien uit dan wordt je afgeleid maar ja kies je eigen weg. Iedereen wil ergens bij horen Het klinkt zo alleen. Iemand toebehoren zonder dwang dat is te begrijpen. .