Narcistisch misbruik in al zijn facetten

Dit is een gastcolumn van Rens

Zelf ontdekte ik pas na mijn 35e dat ik slachtoffer was van een zeer narcistische moeder. Eenmaal volwassen belandde ik in relaties, banen en vriendschappen waarin narcisme steeds weer voorkwam, met alle gevolgen van dien. Ik belandde in relaties waarin de partner op zijn minst emotioneel totaal onbeschikbaar was. De laatste relatie was zonder twijfel met een openlijke narcist in een machtige en zeer populaire positie. Zijn gedrag kon zowel openlijk als verborgen sensitief narcistisch zijn. Hij heeft een imago waar de meeste mensen volledig voor vallen. Zij doorzien het niet. Hierdoor had en heeft hij vrij spel en is jouw verhaal bijna altijd ongeloofwaardig, dan wel ʻte lastigʼ om mee te dealen.

Ik leefde in een omgeving waar narcisme meer dan gemiddeld voorkomt en meer een normale standaard is dan uitzondering. Narcistisch gedrag wordt door velen in mijn omgeving niet eens als zodanig herkend. Het is normaal. Mijn leefomgeving heeft daarbij ook nog een magische aantrekkingskracht op vele buitenstaanders. Mensen met onbewust verborgen narcistische belangen, worden getrokken naar een omgeving waarin ze denken te vinden waar ze zo naar verlangen, maar zijn blind voor de realiteit die achter de schermen verborgen blijft. Veel roem, ʻfeestʼ, status, geld, ʻfake-puurheidʼ, fake-echtheid, fake-warmte en andere belangen. Daarom kon ik de hoofdstukken in het boek van Iris over bijvoorbeeld ʻnarcisme op het werkʼ en ʻnarcisme in de kerkʼ en ʻomstandersʼ, volledig vergelijken met mijn eigen omgeving en situatie. In mijn omgeving hadden narcistisch gedrag, machtsmisbruik en vriendjespolitiek, effect op zowel mijn privéleven, als mijn werk. Dit zal voor veel mensen gelden die in andere situaties zitten anders dan kerk of werk, maar waar dezelfde dynamieken spelen. Het was voor mij één groot web van narcistische normen, waarden en belangen waar het bijna onmogelijk was me hier uit te werken…. tenzij ik alles de rug toekeerde. Van woning, tot vrienden, tot dorp, tot werk en social media contacten.

Vanaf het moment dat ik me realiseerde dat ik langdurig in een narcistische relatie ʻgevangenʼ zat en me daarbij ineens realiseerde dat ook mijn moeder zo is, verdiep ik me in het onderwerp narcistisch misbruik. Ik heb me er afgelopen twaalf jaar in vastgebeten, me suf gelezen, het hele internet afgesurfd, boeken gelezen, therapieën gevolgd en me zoʼn beetje alle kennis eigen gemaakt… Hoewel ik godzijdank altijd ʻdeep downʼ wél zeker wist dat, ondanks alles wat ik met velen meemaakte, ik niet de ʻgekkeʼ was, was ik evengoed lang niet in staat in praktijk mij uit het enorme web te werken. Hoewel ik communicatief vaak beter uit uit de voeten kan dan de mensen in mijn omgeving, bleven woorden tekort schieten om aan anderen uit te leggen wat er precies met mij, maar ook in de samenleving gebeurde. Ik heb ook ervaren dat veel mensen er niet toe in staat zijn het te ʻzienʼ of ermee te dealen. Een probleem dat zo ontzettend complex in elkaar zit en op zoveel aspecten in je leven doorwerkt.

Ik merkte dat mensen het niet begrepen, zelfs als ze zelf door narcisten geraakt werden. Ook merkte ik steeds weer opnieuw, dat de professionele hulp die ik zocht altijd tekort schoot. Huisartsen, therapeuten, werkelijk niemand die me hierin écht kon helpen. En in veel gevallen raakte ik door hulpverleningsland nog verder getraumatiseerd en geïsoleerd.

Hoe kun je herstellen als je eigen therapeut, als jij in zijn spreekuur hem alle details verteld van de manier waarop je door bepaalde mensen misbruikt, verraden, gemanipuleerd bent, in zijn vrije tijd ʻsocializedʼ met één van je narcistische misbruik(ster)s? Wat als je eigen huisarts op social media het bedrijf van degene die jou jarenlang narcistisch misbruikt heeft steeds promoot, nadat ze jou naar traumatherapie heeft doorverwezen? Een huisarts die actief is op social media in een kleine gemeenschap waarin een groot deel van de “social media vriendenʼ onderdeel zijn van de eigen patiëntengroep, is überhaupt al dubieus.

Er waren tijden dat ik niemand meer kon vertrouwen, zelfs mijn eigen therapeut en huisarts niet. Hoe is dit mogelijk in hulpverleningsland?

Gelukkig trof ik een paar jaar geleden een therapeute die niet heel goed met het onderwerp bekend was, maar wél open stond voor mijn verhaal en me volledig mijzelf liet zijn en ook dingen van me aannam. Inmiddels krijg ik wel eens bedankjes, van zowel mijn therapeut als de psychiater waarmee ze werkt, voor alle nieuwe kennis die ik hen heb gegeven over dit onderwerp. Begrippen als ʻnarcistisch misbruik syndroomʼ, codependency, complex ptss etc. waren redelijk onbekend voor hen. Wat zij mij hebben gegeven is het volledig open voor staan voor de nieuwe inzichten. Ook heb ik me verzet tegen een deel van de in eerste instantie gegeven diagnose na het invullen van een test, nl. dat ik hoog scoorde op bijvoorbeeld het onderdeel paranoia. Kijk hier voor uit, mocht je dit ook voor de voeten geworpen krijgen door een psycholoog of therapeut. De definitie van paranoia is: “paranoia is het gevoel in de gaten gehouden, achtervolgd of bedreigd te worden, zonder dat zoiets daadwerkelijk het geval is”. Het gaat over waanideeën. Ik heb hier in gesprek met mijn therapeuten echt iets over duidelijk moeten maken: ik was en ben niet paranoia. De indruk wekt namelijk, dat jij lijdt aan paranoia en dus waanideeën, waar aan gewerkt moet worden. Ik wist toen al dat er hieraan iets niet klopte. Ik heb goed naar mijn gevoel geluisterd en vertrouwd op mijn eigen weten.

Wanneer jij in een web van narcistisch misbruikt geleefd hebt, dan ben jij niet paranoia, maar heb je te maken met een werkelijkheid waar weinig mensen zich ook maar iets bij voor kunnen stellen en die ervoor zorgt dat je daadwérkelijk niemand meer kunt vertrouwen.
Paranoia is een stoornis die met waanideeën te maken heeft. Midden in het web van narcisme is misbruik helaas vaak de harde realiteit. Dat is een groot en belangrijk verschil, dat zelfs therapeuten niet altijd zien. Het is een realiteit, die alleen jij te zien krijgt en die verborgen blijft voor de buitenwereld. Gelukkig had ik de moed en de drive dit bij mijn therapeute aan te geven, haar uit te leggen en stond zij er open voor. Ook heb ik hen over de boeken van Iris verteld en heeft mijn therapeute boek één zelfs al uit 😉

Ik denk dat ik ʻin herstelʼ zoʼn 90% van mijn sociale leven kwijt ben geraakt, dan wel er zelf afstand van heb genomen. Met heel veel pijn en verdriet en ongeloof, ben ik inmiddels zover dat ik zelfs blij ben dat ik grotendeels uit die wereld ben. Ik ben veel kwijt geraakt, maar wat ben ik eigenlijk kwijt geraakt? Ineens ga je steeds meer zien hoe diep narcisme in het leven en in de maatschappij is doorgedrongen. Hoe ʻnormaalʼ veel dingen gevonden worden, die helemaal niet normaal zijn. Ik begon ook te zien dat slachtoffers vaak ook narcistisch gedrag vertonen en jij dat zelf ook onbewust hebt kunnen ontwikkelen. Steeds vaker ontdek je dat de mensen, die je altijd als goede vrienden, buren of collegaʼs beschouwde, óók narcistisch gedrag vertonen.

Ineens ontdek je dat je in veel meer relaties niet gezien, gehoord of erkend wordt om wie jij bent, maar alleen om welke rol jij voor hen invult. Ineens ga je merken dat, zodra jij ontdekt wie je zelf bent en dit laat zien of daarvoor opkomt, dat die vrienden het plots allemaal af laten weten. Subtiel of niet zo subtiel omdat je de rol die je voor hen vervulde niet meer speelt. En ineens zie je hoe anderen misbruikt worden of zich laten gebruiken. En dat je zelfs slachtoffers, die niet aan hun eigen herstelproces willen, niet altijd kunt vertrouwen. Of dat slachtoffers, waarvan je dacht dat het slachtoffers waren, eigenlijk narcisten zijn. Het is zoʼn complex probleem.

Ineens ontdek je dat manipulaties en machtsmisbruik, passieve agressie, jaloezie en extreem egoisme ʻsubtielʼ op véél meer lagen doorwerken en dat dit voor vele anderen onzichtbaar is. En ineens merk je dat je hierin vaak ʻalleenʼ staat. Dat jij dingen ziet die anderen niet zien en ook niet uit kunt leggen. Je onschuldige blik op de wereld is voorgoed weg…

En toen was daar na het werkboek, dit boek van Iris; ‘Je leven in eigen hand’. Nog nooit heb ik zóʼn compleet boek gelezen, in begrijpelijke taal over zoʼn complex en moeilijk uit te leggen probleem; de gevolgen van narcistisch misbruik in al zijn facetten. Geweldig hoe Iris en alle bijdragers narcistisch misbruik tot in alle gebieden waar het misbruik doorwerkt hebben beschreven. Het zijn zoveel facetten, het heeft op zoveel gebieden van je leven zoʼn destructieve impact en het werkt op zoveel lagen van de maatschappij door en ook nog op zoʼn verborgen manier dat het bijna een onmogelijke opgave is om dit zo compleet en helder te beschrijven. Maar het is Iris en alle bijdragers gelukt.

Voor mij was het aan de hand van dit boek daarnaast een hele fijne ontdekking dat ik zelf al heel ver gekomen ben in mijn eigen herstelproces. Bij het lezen van het boek merk ik dat ik sommige stukken anders lees dan eerst, omdat ik in een andere fase van herstel gekomen ben.

Dat maakt dat het boek steeds weer opnieuw van waarde voor je kan zijn, ook als je al ver in het herstelproces bent gekomen. Het is normaal dat je terugvallen krijgt of toch nog sterk op bepaalde triggers reageert, ook als je denkt dat je er al ʻuitʼ bent. Dan blijft dit boek van grote waarde omdat het naast zo helder beschreven, ook ontzettend goed gestructureerd is.

Fijn dat ik ook een kleine bijdrage mocht leveren Iris, in de vorm van één van de ervaringsverhalen. Inmiddels ben ik mij als coach aan het opleiden om mensen die slachtoffer geworden zijn te kunnen helpen. Daar maak ik me hard voor. Ik ben ervan overtuigd dat alle ellende me dus ook veel heeft terug gegeven of nog gaat geven. De boeken van Iris zullen behalve voor mijn privéleven, mij voortaan ook professioneel als coach een verhelderend klankbord en leidraad blijven.

Rens

32 gedachten aan “Narcistisch misbruik in al zijn facetten”

  1. Totale herkenning. Narcisme is een groot maatschappelijk probleem. Ik dacht er zelfs over een #metoo te starten over emotioneel misbruik op facebook. Het narcisme gedijt helaas goed in een samenleving waarin authenticiteit en echtheid vaak ver te zoeken is. Ik heb dezelfde ontgoocheling ervaring in hulpverlenersland. Waren vaak zelf ook narcistisch. Het voelt voor mij nog steeds vaak als een nachtmerrie waar ik niet wakker van wil worden. Ik hoop in de toekomst een therapeut te vinden die onvoorwaardelijk kan zijn en die mij helpt de pijn uit mijn jeugd aam te gaan. Ik zal strijden met heel mijn hart en ziel om heel te worden en een emotioneel beschikbare ouder te kunnen zijn voor mijn kind.

    1. Veel sterkte Fanny.
      Uit ervaring kan ik zeggen dat een therapeut die veel kennis heeft over dit onderwerp, beter nog; ook ervaringsdeskundige is, heel belangrijk is. Maar wat nog veel belangrijker is, is een therapeut of coach treffen die jou volledig serieus neemt, jou jezelf laat zijn, je verhaal laat doen, en dingen van je aanneemt die hij of zij zelf nog niet wist over dit onderwerp en samen met jou, op jouw manier en in jouw tempo naast je staat en je begeleid.
      Ik heb meer gehad aan mijn laatste therapeute, die niet zo bekend was met het onderwerp, maar wel álles was wat ik hier schrijf, dan aan de therapeuten ervoor die beweerden wel veel over het onderwerp te weten…
      Een combinatie van die 2 zou geweldig zijn.
      Ik hoop dat je zo iemand zult vinden.

    2. Beste Fanny, Wat een goed idee! #metoo voor narcisme op te starten. Dat idee schoot ook door mijn hoofd. Dan komt er veel aan het licht! Maar ik durf nergens op social media iets over dit onderwerp te plaatsen. Ik vraag me sowieso af hoe en waarom vele mensen dat durven. Ook deze website ‘liken’ op facebook. Ik zou het graag doen omdat het een zeer waardevolle bron is. Ook voor mij. Maar als men ziet dat ik deze site ‘like’. Ben ik bang vragen te krijgen. Daarom houd ik mij stil op social media wat dat betreft. Ik lees heel veel blogs en chats hierover maar reageer nooit. Dit is de eerste keer. En hier kan dat ook. Maar op facebook dingen plaatsen? Krijg je daar dan geen nare reacties over? Moet je niet ineens iets uitleggen? En wordt je dan uberhaupt wel geloofd? Ik neem dat risico niet. Of neem je dan een andere naam aan op de social media? Afijn, maar een metoo-actie lijkt me een heel goed plan eigenlijk! Eindelijk in de openheid..

  2. Rens, wat knap, wat heb je veel bereikt, en wat droevig ook.
    Ik herken wel het wantrouwen naar anderen, wat in deze fase gezond is lijkt mij en geen ziekelijke paranoïa. Paranoïde ben je niet als je probeert te voorkomen weer misbruikt te worden.
    Ik merk dat ik in de fase zit dat ik bang voor afwijzing en krenking me teruggetrokken heb en alleen nog contacten heb met mensen die zelf contact opnemen. Wat ook niet heel handig is, maar ik accepteer het als fase van herstel.
    Waar waren we zonder de back up van het internet, van deze site, van de boeken van Iris? Nog altijd in het duister en nog altijd overtuigd van ons falen dat dat niet is, maar een gevoel ingegeven door manipulatief gedrag van de narcistische trekken van onze sociale omgeving.
    Sterkte Rens, dank voor je inzichten
    Marjet

    1. Rens, overleven…jij zit in herstelfase en mag ‘t leven wéér gaan beleven. Vele onder ons zijn helaas nog onderweg en ondergaan lichamelijke en/of geestelijke mishandeling van Narcist. Voelen zich ‘n Don Quichot vechtend tegen de windmolens daar er nauwelijks professionele hulp beschikbaar is welke bekent is met narcisme. Intriest daar deze maatschappij inderdaad de kweekvijver is voor narcisme je ziet ‘t gebeuren…..niemand grijpt in. Iris heeft ons de ogen geopend met haar twee boeken en op deze site doen we (hartverscheurend) ons verhaal en steunen we elkaar. Wij zijn niet gek….
      Zelf woon ik in Limburg waar géén enkele therapeut is die mij kan ondersteunen in herstelproces.
      Hier is nog ‘n wereld te winnen en óók ik wil in nabije toekomst coach worden met ‘n netwerk van mensen (denk o.a aan advocaten) die wél weten wat narcisme inhoudt. Het zijn harde levenslessen die we moesten ondergaan en doorstaan, ‘t heeft ons gemaakt tot datgene wat we nú zijn. Sterk!

      1. Margo, geweldig streven heb je. Dankjewel voor je reactie en veel sterkte met je herstelproces. Wie weet wat we met z’n allen nog voor elkaar kunnen krijgen, wat o.a. al door Iris, deze website en dit netwerk in gang gezet is.

    2. Veel sterkte Marjet,
      Probeer steeds weer stil te staan bij je eigen ‘weten’ en ‘kunnen’. Jij weet wat je meemaakt, anderen niet. Jij bent niet gek. Alleen en met jezelf zijn een (lange) periode en met mensen die je echt vertrouwd, is vaak beter dan volledig verward en verstrikt blijven in het web van narcisten en omstanders die er niks van begrijpen. Want dat is pas echte isolatie en eenzaamheid. Vaak voelt die ‘echte’ isolatie eng en uiteraard ook eenzaam… maar eenmaal tot rust gekomen, en sterker geworden zul je beter weten en vooral ook voelen wie ij bent en wat jij wilt. Dan zul je merken dat je veel steviger staat tussen andere mensen, ook narcistische en veel beter in staat zijn er minder door geraakt te worden.
      Goed he, het boek van Iris! 🙂

    3. Zeker Marjet…zonder internet?? Zonder Iris? en Mjon? Denk dat ik een overwonnen verslaving als eindstation had gebruikt. Maar juist kwetsbare mensen zijn erg moedig! Herstel is zwaar maar te doen en…..dan zijn we écht heel, Intuítie, grenzen stellen en verbinding met jezelf !! (ik voelde me altijd leeg, eenzaam tussen alles en iedereen maar was toch de ‘spil’..) Mijn 3 hervonden waarden. Sterkte met je herstel, ik weet v die contacten, bizar ja maar geef het tijd en je filtert overal uit wat JIJ nodig hebt voor herstel. xx

  3. Rationeel gezien kun je idd zeggen : “maar wat ben je eigenlijk kwijtgeraakt”. Maar emotioneel gezien ben je wel de illusie kwijtgeraakt en dat doet verrekte pijn. Het opgeven van de illusies heb ik zelf als de zwaarste strijd ervaren.

    1. Klopt zeker Edwin… dat is vreselijk pijnlijk.
      Maar er komt een fase dat zelfs dat niet meer zoveel pijn doet. Ik hoop dat dat voor jou ook geldt.
      Ik voel de “wat ben ik nou eigenlijk kwijtgeraakt” echt zo. Dat is hele lange tijd niet zo geweest, zoals ook jij beschrijft, dat doet vreselijk pijn. Alsof ik door iedereen verlaten en verraden was. Feitelijk was dat ook zo. De illusie over wie ik dacht dat iemand was, maar niet is, is voor mijn (inmiddels) niet meer zo pijnlijk.
      Je kent vast ook wel de treffende quote:
      People don’t want to hear the truth, because they don’t want their illusions destroyed.
      In mijn proces, vond en vind ik dit de aller moeilijkste illusie om op te geven. Dit gaat over omstanders. Alle “gewone” mensen waarvan je had gedacht dat ze wel achter je zouden staan. Niet dus…
      Niet de illusie omtrent de persoon zelf, maar uiteindelijk zien en voelen, dat 8 van de 10 mensen om jou heen, en om een zeer populair persoon, omstanders dus, niet bereid zijn, de waarheid te zien en liever het slachtoffer tot dader maken dan de dader te zien voor wie hij is. Dat vond en vind ik de meest pijnlijke illusie die ik zelf los moest laten.
      In héél extreme zin, was dit in de geschiedenis goed zichtbaar wat er met om om Hitler gebeurde, maar om nog veel meer machthebbers, tot op de dag van vandaag… zien we hoe mensen maar al te graag in een illusie geloven, al is de waarheid nog zo zichtbaar.
      Liever leven in de waarheid dan in een illusie 😉

      1. In dit blog lees ik waarin ik blijf hangen.
        In het gezin waarin ik opgroeide moet je naar de buitenwereld doen alsof het een gezond gezin was. Ik wist diep in mijn binnenste dat er iets niet klopte. Ik conformeerde, hield me staande, voelde me eenzaam en steeds vaker een leegte in mezelf. Toen ik uiteindelijk ziek werd raakte ik veel vrienden kwijt (waaronder ook een paar echte vrienden). Tevens ging ik voor mezelf opkomen bij mijn ouders doch tevergeefs. Helaas bleef ik loyaal aan mijn ouders en bleef ik hen pleasen. Ik heb jarenlang valse hoop gehad en koesterde illusies. Ik nam gaandeweg wel steeds meer afstand. De leegte in mezelf nam af ondanks dat ik heel erg vaak alleen ben. Ik werd me ervan bewust dat ik me vastklamde aan illusies. En dat mijn moeder waarschijnlijk een verborgen narcist is en mijn broer ook iets mankeert. Ik ging me verdiepen in narcisme. Parallel daaraan lijkt de maatschappij steeds narcistischer te worden.
        Ik had voorheen regelmatig bij een deel van mijn familie en andere omstanders (herhaaldelijk) uitgelegd wat er speelt (parentificatie, geestelijke mishandeling, misbruik als sloof, verwaarlozing, ongelijke behandeling broer-zus). Het komt niet aan! Ik ben zo stom geweest om steun te vragen bij mensen die me, net als moeder, ook niet werkelijk (willen) horen/zien. Het frustreerde me enorm waardoor ik steeds drukker en onrustiger werd. Ik heb nog steeds veel woorden nodig.
        Ik durf anderen niet meer te vertrouwen. Per slot van rekening heeft iedereen narcistische trekken. Ik ben zo bang dat ik anderen verkeerd inschat. Dat ik weer met een pathologische narcist te maken heb. Ik luister niet naar mijn intuitie, dat is me afgeleerd. Grenzen stellen gaat me ook niet (meer) goed af. Ik weet niet goed meer wie ik ben en wat ik wil. Ik heb mijn identiteit niet kunnen ontwikkelen toen ik daar de leeftijd voor had. Ik voel wel een verbinding met mezelf en ik heb een kern. Ik volg mezelf niet, dat is me afgeleerd. Ik moest tegen mezelf ingaan en er voor anderen zijn ten koste van mezelf.
        Het eerste boek van Iris heeft me veel geholpen. Ik probeer de narcistische mishandeling van moeder niet meer te bevatten. Zoals jij schrijft de illusie rondom de persoon (mijn moeder) heb ik gelukkig niet meer. Dat nagenoeg mijn hele familie en andere omstanders hun beeldvorming over mij grotendeels basseren op moeders verhalen (o.a. haar projecties, leugens, verdraaingen) blijft pijn doen. Ze dekken moeder toe en geloven klaarblijkelijk alles wat moeder zegt. Het doet pijn dat mijn integriteit zo is aangetast! Sommigen willen mijn kant van het verhaal niet eens horen. Kan ik wel mijn verhaal doen dan wordt ik niet geloofd terwijl er soms bewijzen zijn. Ze checken niets na bij de juiste bronnen. Zoveel invloed/macht/ overtuigingskracht heeft mijn moeder.
        De omstanders zijn misleid en daardoor eigenlijk ook slachtoffer. Mijn moeder is nou eenmaal een meestermanipulator. Bovendien is deze materie complex en daar hebben velen geen zin in. Het voelt voor mij alsof omstanders ook een dader zijn omdat ze vooroordelen hebben en mij minachten (haar perspectief, haar schijnwerkelijkheid). Dat blijkt uit hun opmerkingen en gedrag.
        Ik ben huiverig met nieuwe contacten op doen. Ik heb besloten om ondanks de langdurige eenzaamheid een periode geen enkel initiatief meer te nemen. De verbinding met mezelf moet sterker worden. Ik kan het tweede boek van Iris van een kennis lenen. Ik ga ervan uit dat me dat verder brengt. Bedankt!

  4. Totale herkenning! 57 jaar ongelooflijke ellende door narcisten maar nu zelf(!) alles uitgezocht en op rij gekregen…en de winst? Zelfkennis! Rust! Zie het leven voor het eerst positief tegemoet! Iedereen veel sterkte het gaat je lukken!

  5. Wat mooi geschreven Rens!
    Narcisme is het nieuwe normaal lijkt het wel..
    Heb soms het idee dat ik veel narcistischer moet worden om het ook n beetje leuk te houden, niet te natuurlijk:), n beetje tussen narcist en empaat (de andere kant van de medaille) in #zoiets

    1. Hoi sches06, Ja dat idee kun je soms krijgen inderdaad. Laat je alsjeblieft daar niet toe verleiden 😉 Er is een groot verschil tussen narcistisch gedrag gaan vertonen om er nog ‘tussen’ te passen en gezonde eigenwaarde creëren en van daaruit verder gaan… Alleen die laatste is goed voor jezelf en de wereld om je heen. Maar dat is vast geen nieuws voor je 😉

  6. Hallo Rens,
    Ik las je blog en ik begrijp elke zin, elk woord, elke omschrijving. Ik herken het allemaal. Ik ervaar(de) het ook zo. Het is helemaal compleet wat je schrijft. Het klopt tot in detail. Goed, erg goed beschreven. Zo gaat het exact.
    Ik bedacht me, welke gedachte me vaker overvalt bij het lezen van een blog hier, dat hetgeen wat jij schrijft, dus elke zin, elk woord, elke situatie alleen maar begrepen/gelezen kan worden door iemand die net zover is als jij nu bent. Als je totaal geen weet hebt van narcisme kan ik me voorstellen dat je dit leest en totaal niet weet waar het over gaat. Dan kun je net zo goed een bladzijde voor je leggen met Chinese tekentjes, waar je ook niks van begrijpt.
    Dat is kenmerkend voor narcisme/narcistisch misbruik.
    Goed over nagedacht en duidelijk verwoord/omschreven. Narcistisch misbruik is zó sluipend, slopend, geniepig, onderhuids, diepgaand, zó complex, dat het opschrijven/beschrijven ervan op zich al een enorme kunst is. Dat heb je erg goed gedaan!
    Bedankt!

    1. Wat fijn om te horen M.
      Ja ik ervaar dat ook, dat het meestal ook gewoon niet te begrijpen is door anderen. En dat je di, veel goedbedoelende mensen vaak ook niet kwalijk kunt nemen. Het is ook zó veel omvattend/ Dat maakt wel dat het een eenzame weg kan zijn.
      Maar daarvoor hebben we mensen zoals hier. En boeken zoals die van Iris.
      Dankjewel voor je reactie.

  7. Dank ook voor al jouw woorden van zoveel herkenning! Mooi helder en duidelijk opgeschreven. Het vertrouwen in jezelf terugvinden… en naar zelfcompassie! Onder narcisme krijg je daar weinig van mee…Mooi de stap aansluitend naar coach en hulpverlener! Stapje voor stapje.. en tijd en geduld. Het is nooit te laat je te ontwikkelen en te leren te voelen! Succes…HET gaat je lukken!

  8. Ik schrijf in mijn dagboeken om dit te verwerken. Ik zit ook op therapie om zelfverminking af te leren, wat gevolgen zijn van een relatie met een narcist. Hij was niet alleen een narcist maar kan zelfs sadistisch zijn door me uit te lachen als ik me zelf pijn deed. Zo iemand ben je liever kwijt dan rijk. Het ergste is dat drank ook in het spel kwam. En ook als ik ziek ben is hij niet echt emotioneel betrokken. Hij beweerde dat zijn vader esen narcist is en hij het slachtoffer. Volgens mij heeft hij het gewoon overgenomen van zijn vader.

  9. Ook hier een dank voor weer een blog! Ook dank voor het benoemen van het narcisme van slachtoffers. Zo iemand ben ik en ik wil groeien, dat slachtoffernarcisme ontstijgen en iemand zijn die stevig in zichzelf staat en die goed mee kan leven met anderen. Iedere keer dat ik aan de hulpverlening aangaf dat ik narcistische trekken bij mezelf zag, werd dat weggewuifd. Wel werd er gezegd dat ik een kwetsbare persoonlijkheid had (wat eigenlijk best wel op hetzelfde neerkomt). Maar zonder te wijzen op waaróm die kwetsbare persoonlijkheid er nu precies is. Alsof zoiets door mijzelf komt, een karaktertrek is en ik er maar mee moet leren leven. Dat maakt me nog steeds zó boos. Ik gaf aan wat er ad hand was, maar de therapeuten weten het beter. Hun visie is meer correct. Hun ideeen zijn leidend in de therapie.
    IK BEN BOOS!
    Ook al begrijp ik waar ze vandaan komen qua kennis en hebben ze het niet expres gedaan, en ben ik ze ook dankbaar voor veel dingen.
    Maar ik ben BOOS om wat ik allemaal gemist heb. Zoveel. Veiligheid, een normale ontwikkeling op sociaal / intellectueel / gebied.
    Het is zo naar. Ik ben jullie zo dankbaar voor het beschrijven van de fouten die er in hulpverleningsland gemaakt worden.
    En Rens, dat moet vreselijk zijn geweest, de tijd dat je je zo onveilig voelde bij je huisarts en therapeut. Supergoed dat je hebt doorgezet en nu een blog schrijft om jezelf en anderen te steunen.
    Groeten, Amel

    1. Hoi Amel, wat een gevecht hé? Ik hoop zo voor je dat je een coach/therapeut treft die onvoorwaardelijk naar je luistert en je bijstaat in je proces. Zo te lezen heb je genoeg zelfinzicht en dat is al zoveel waard!
      Heel veel sterke!

  10. Je hebt me echt ontroerd, allerbeste Rens, met jouw woorden en verhaal..
    Het is ongelooflijk moedig, HOE je alles-wat-je-beleefde, op er positieve manier probeerde om te buigen, door alle KENNIS en INZICHT EN die je vergaarde over Narcisme, waarmee je zelfs bep. Therapeuten op een nieuw pad zette, en, hen de ogen leerde openen voor deze zwaar miskende problematiek vd slachtoffers van N.
    We komen ze nu bijna overal “tegen”, en dus ik waakzaamheid mijn nieuw doel geworden…
    Mijn grote-hoed-af-voor JOU en jouw moed !
    Ik begrijp je maar al te goed : ènkel door de kennis/studie aan te vatten over Narcisme, heb ik mezelf GERED uit het Narcistische Valluik (zo benoem ik dat), waar ik telkens (weer) intuimelde!
    En.. ik blijf er ook verder in doorgaan, omdat het onderwerp me bezig blijft houden..
    Veel moed nog !
    En jij…jybent een voorbeeld voor velen ! Dankuuu!

    1. Wauw Gerda, dankjewel voor je reactie!
      Wat fijn deze terugkoppelingen.
      Op een gegeven moment zul je hopelijk merken dat je zo ver bent gekomen, dat je kennis genoeg hebt…dat je gevoel nog mee moet, en dat dat stapje voor stapje lukt..
      Er komt een punt dat je zult merken dat je geen behoefte meer hebt aan nog meer kennis (zie ook boek Iris), maar dat je gewoon verder wilt met je eigen leven en behoefte krijgt aan lol, zon, lachen en luchtige dingen. Als je daar bent aangekomen (en jezelf toestaat dat je af en toe nog triggers voelt, of terugvallen hebt) dan weet je dat je op een heel goede weg bent.
      Heel veel succes Gerda en sterkte.

      1. Fijn om zoiets te horen, dat dat tekenen zijn van op de goede weg zitten! Logisch maar ook nuttig, voor de keren dat ik twijfel aan of ik op het goede pad zit. Bedankt Rens!

  11. Heb ook de diagnose paranoide schizofrenie gekregen en dat zien ze los van het gebeuren dan een iets dat op zich zelf staat. Herkennen geen verbanden van omgeving en dat het hier mee te maken kan hebben d.w.z. narcistisch misbruik. Heb ook de diagnose Borderlinesyndroom gekregen maar bleek een hype te zijn in het begin van de tachtiger jaren. Verder M.B.D. eetstoornis.. Ben ooit naar een weekend arts geweest die zei iedereen heeft z”n kwetsbaarheden en onzekerheden en dat rust het beste was en dacht aan een symbiotische relatie waarvan die vond dat ik daar van af moest’. Een slechte invloedssfeer had de hulpverlening van hoe de een op de ander inwerkt.Van die overambitieuze en ongecorrigeerde uitwassen. Copycats en indringers. Buiten je medeweten om gegevens opvragen zoals medische dossiers van familie. De familie uit de eerste lijn werd er niet eens bij betrokken. Geen respect voor andermans meningen en opvattingen normen en waarden. Zij mogen wel een menig hebben maar die ander niet.
    En die commerciele parabeurzen met van die stereotype opmerkingen die een hype zijn geworden die veralgemeniseren en wel zo dat het eigenlijk geen waarde heeft. Het moet gaan zoals zij dat willen. Persoonlijke interesse hebben ze niet. Het is nep en kits met pancake make up en het is alsof zij er buiten staan. je moet het zelf maar uitmaken en dan sta je weer alleen.

  12. Beste Rens,
    Ik herken veel in je verhaal. Hoe je, als je je hebt los weten te werken uit dit web, je met grotendeels lege handen staat. En hoe er veel deuren voor je neus worden dichtgeslagen als je dit aan wilt kaarten. Ik heb ook zo’n persoonlijkheidsonderzoek gehad. Van de term “paranoïa” heb ik me niet zoveel aangetrokken. Het is een wat prikkelende term, dat wel. Maar dat uit de test blijkt dat je vertrouwen in de medemens een flinke knauw heeft gekregen, dat kon ik alleen maar beamen.
    Maar soms kan zo’n etiket je inderdaad in de war brengen. Bijvoorbeeld: Volgens mijn laatste test ter afsluiting van mijn therapie zou ik nog veel verborgen woede hebben. Ik herkende dat niet. Toen heb ik me eens verdiept in waar ze dat op baseerden. Het bleek voornamelijk gebaseerd op mijn antwoord op de vraag of ik in onmin leefde met mijn familie. Nou heb ik daar inderdaad afstand van genomen. Dus een harmonieuze familieband kan je dat inderdaad niet noemen. Maar dat heeft dus niks te maken met verborgen woede. Ik laat iedereen in z’n waarde, maar ik wil niet meer omgaan met mensen die de narcistische dynamiek die er onderling speelt (nog steeds) niet willen of kunnen onderkennen. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Ik heb mijn gedachten en gevoelens met ze gedeeld, maar als dat geen weerklank vindt dan ga ik liever wat anders doen.
    Ik heb zelf een paar grote stappen gezet, eindelijk! Het blijft fijn en nuttig om je gedachten hierover op papier te zetten. Ik had vandaag opeens een heldere gedachte over openlijke en verborgen narcisten (al gebruik ik die term liever niet, ik heb het liever over mensen met narcistische trekken, maar dat is wat omslachtig).
    Je zou kunnen zeggen dat openlijke narcisten hun kwetsbare kant verbergen, omdat ze zich daar geen raad mee weten. Verborgen narcisten verbergen daarentegen hun sterke kant, om dezelfde reden. Zo had ik als kind twee “halve” ouders. Pas na hun scheiding, ik was toen al in de dertig, kwam hun verborgen kant genadeloos aan het licht. Heel verhelderend. Ik kan me voorstellen dat als zo’n paar bij elkaar blijft, je dan als kind altijd maar moet blijven gissen naar hun “ware” aard.

  13. Het kan moeilijk zijn om mensen weer in vertrouwen te nemen omdat het niet te zien is. Als het te zien zou zijn dan zou dat makkelijk zijn en zouden er niet zo veel (relatie)slachtoffers rondlopen. Je bent zelf niet zo en dan denk je dat een ander ook niet zo is omdat je je het niet voor kunt stellen.

  14. Rens, pas gisteren kwam deze site bij mij in beeld omdat ik op zoek was naar een objectief en capabel iemand waar ik mijn verhaal kwijt kon. Je verhaal was een schok van herkenning, en vreugde ook, en bevestiging van wat ook ik doormaakte. Na 71 jaar, eindeloze kopieën met dezelfde persoonlijkheidstructuur tegenkomen, heel veel lijden, zoeken, diep graven in mezelf, vragen, vragen, vragen: wat is dit, wat betekent dit, dat ik deze mensen steeds weer tegenkom, dat er zoveel woede in mij opkomt, groeiende helderheid en kracht, kan ik het nu een naam geven, weet ik wat het is.
    In de laatste paar weken heb ik een duidelijke streep getrokken onder de eisen van mijn familie om te blijven deelnemen aan de feestjes die alles ‘normaal’ moeten doen lijken, ook al wordt ik daar uitgescholden zodra ik iets wil zeggen. Ik moet er zijn, onzichtbaar, onhoorbaar, maar ik moet er zijn. Ik heb net zelfs een nee verkocht aan een zwager van 85, ik ben mede mantelzorger van mijn zus die lijdt aan Alzheimer! Tenzij hij mij respektvol behandelt zal hij mij niet meer zien. Ik kan niet anders meer en hoef me op geen enkele manier te rechtvaardigen.
    Afgelopen week heb ik een advocaat gebeld die ‘me too’ zaken doet, voor advies. Ik zing in een fantastisch koor waar helaas ook een man lid is die beantwoordt aan elke beschrijving van narcisten in jullie site. Hij woont helaas ook in mijn dorp en is hier werkzaam in de politiek. Hij valt me al heel lang lastig met super opdringerig gedrag, goedkeuring eisen, totaal overschrijden van fysieke grenzen, verbale agressie. Ik heb me afgevraagd waarom hij de aandacht zo nodig van mij wil, waarom niet van anderen, hoewel hij ook bij anderen grenzen overschrijdt maar die maken er blijkbaar niet zo’n punt van. De advocaat raadde aan het met het bestuur te bespreken, en ja, er was zeker genoeg grond voor een melding bij de politie. Het bestuur vindt eigenlijk dat ik hen hierbij niet zou moeten betrekken, de man heeft een uiterst glad en joviaal imago, ze vinden mij in feite heel lastig. Vroeger zou ik hier echt ontdaan van zijn geweest. Nu is er zoveel helderheid over de juistheid van mijn gevoel en geen enkele twijfel, maar mijn god, wat is dit probleem inderdaad wijdverbreid. Voor mij is het zo’n ondersteuning om te weten dat ik hierin niet alleen sta. En te weten dat de woede die erover ontstaat totaal terecht is, met daarnaast een groeiende kracht, juist door die innerlijke erkenning van wat er gebeurt en het stellen van grenzen. Geen enkel slachtoffer gevoel. En nu komt daar deze bevestiging van jullie bij. Wat er verder ook gebeurt, er kan me niks gebeuren.
    Veel dank.
    Martha

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *