Dit is een gastcolumn van Maria
Nog altijd die warboel van gevoelens en gedachten in mijn hoofd, veroorzaakt door hem. Daarnaast de constante druk om te presteren, om alles perfect te doen, zoals hij van mij eiste. Radertjes in mijn hoofd die als een idioot aan het draaien zijn. Doe ik wel wat er van mij verwacht wordt? Doodsbang voor wat gaat komen als ik niet aan zijn eisen voldoe.
Dat is zo raar, want ik ben al 5 jaar bij hem weg na een relatie van bijna 25 jaar. Af en toe heb ik het gevoel alsof hij nog steeds om een hoekje naar mij staat te gluren. Ik voel dan zijn gehijg in mijn nek. Wat geeft hem die macht dat hij nog steeds in mijn systeem zit en druk op mij uitoefent? Mijn leven zwaar beheerst. Waarschijnlijk heb ik levenslang gekregen. Ik ben dan wel ontsnapt uit zijn gevangenis die “relatie” genoemd werd, maar ik heb er wel een soort van enkelbandstraf aan overgehouden. Ik begrijp het niet. Ik ben toch niet de slechterik die gestraft moet worden? Ik was het mooie, naïeve meisje dat meeging met de grote, boze wolf. Of was het die knappe, charmante man waar ik mee meeging? Zie je, toen was ik ook al de weg kwijt, omdat hij mij toen ook al op het verkeerde been zette.
Inmiddels had ik mijzelf weer teruggevonden, dacht ik. Ik ben de vrolijke sterke vrouw die ik ooit was voor mijn gedwongen opsluiting in mijn huwelijk met mijn ex. Ik kan weer zo genieten van mijn koffie verkeerd, lekker zittend in het zonnetje. Geen opgejaagd en gestrest gevoel meer, want hij is er niet meer om me op te jagen. Tenminste tot nu toe.
Door een simpele gebeurtenis is hij weer terug. Door een kleine ruzie met een vriendin, waar hij helemaal niets mee te maken had. Maar door die ruzie werden er waarschijnlijk weer dingen opgerakeld die ver weg verstopt zaten. Opeens bedient hij dan toch nu weer de knopjes in mijn hoofd? Wie heeft hem er weer ingelaten? Ik had die deur echt wel heel goed gebarricadeerd voor hem. Nooit zou ik hem er weer inlaten. Zover ben ik inmiddels wel. Toch flikt hij het elke keer weer en sluipt letterlijk weer terug in mijn systeem. Zou daar de uitdrukking “sluipmoordenaar “vandaan komen?
Ik houd mezelf nog steeds voor de gek en speel net als hem, een theatershow voor de buitenwereld. Ben ik toch niet mijzelf geworden? Zal ik mijn leven lang zijn marionet blijven? Ik dacht dat ik mijzelf volledig had teruggevonden en dat ik nu zelf weer de regisseuse in mijn eigen leven was geworden. Dat ik weer kon genieten van de mooie dingen in het leven. Voelde mij “bijna” normaal zonder angsten en rare gevoelens in mijn lijf.
Maar er hoeft maar iets te gebeuren waardoor hij zich weer toegang verschaft tot mijn bedieningssysteem. Die sleutels had ik vernietigd, 100 % zeker. Hij kon mij niet meer raken, zowel letterlijk als figuurlijk niet. Waarom komt hij dan elke keer weer terug en verval ik weer in mijn oude gedrag? Ik heb mij zo keihard uit zijn systeem gevochten. Dat is niet voor niets.
Doordat mijn knoppen door hem verkeerd zijn afgesteld heb ik soms het idee dat ik van een andere planeet kom, niet Mars of Venus, maar veel verder weg. Ik begrijp op zo’n moment andere mensen niet meer en zij mij waarschijnlijk ook niet. Zou er ergens een planeet zijn waar mensen leven die mijn gevoelens en angsten wel zouden begrijpen? Mensen, die mijn reacties normaal zouden vinden? Waar ik mij zou thuis voelen en begrip zou kunnen vinden. Dan zou ik daar direct met een raket naar toe vliegen!
Nog steeds doe ik constant wat iedereen van mij verwacht en cijfer mijzelf volledig weg. Nu is het niet meer voor mijn ex, maar het gedrag gaat door voor de mensen om mij heen. Wat willen ze van mij? Hoe moet ik mij gedragen en wat moet ik voor ze doen om ze tevreden te houden? Urenlang kan ik daarover zitten piekeren. Als ik het dan uiteindelijk toch, voor mijn gevoel weer niet goed heb gedaan. Of mij niet gewaardeerd of totaal genegeerd voel. Dan voelt dat als een aanslag op mij als persoon. Ik heb weer gefaald.
Uren kan ik daarna alles weer analyseren, wat heb ik fout gedaan? Waarom, waarom? Op dat moment raak ik mezelf weer volledig kwijt. De onzekerheid slaat dan weer gigantisch toe. Doodsbang voor boze reacties of ruzie.
Hij is al jaren niet meer in mijn leven, maar heeft de knopjes in mij koppie wel nog even voor zijn vertrek in de foute stand gezet. En hij heeft nog steeds de afstandsbediening in zijn bezit. Ik zou zóóóó graag gereset worden. Ga uit mijn hoofd, donder op uit mijn lijf en uit mijn leven. Houdt het dan nooit op.
Maar hij heeft nog steeds die verdomde afstandsbediening lijkt het wel. De stekker eruit trekken is ook een optie. Maar die lol gun ik hem dus niet!
Nee! Dit laat ik dus niet meer gebeuren, ik heb de regie over mijn leven weer zelf in mijn hand. Net als ik 5 jaar geleden heb gedaan toen ik bij hem wegging. Toen lukte het nog niet zo goed. Ik was niet sterk genoeg, maar nu heb ik de powerknop bij mezelf teruggevonden. En die zit inmiddels ver buiten zijn bereik.
Hier vind je een andere blog van Maria, met o.a. een fragment uit haar boek.
13 reacties op ““Zombies” in my head”
Lieve, mooie, prachtige mens,
Lieve Maria,
” nog steeds doe ik constant wat iedereen van mij verwacht en cijfer mezelf volledig weg…”
Mn hart breekt als ik dit lees. Je bent vijf jaar bij hem weg en je hebt, volgens wat ik lees, écht afgesloten, klaar! met hem !
Toch is de buitenwereld nog steeds in staat om jouw pijnpunten te triggeren…
Angst, twijfel, onzekerheid…
Jouw tijd om te schijnen is al lang geleden begonnen, je bent mooi en zuiver geboren en je hebt een hele hoop pijn van leven meegekregen, dat betekent niet dat je gedoemd bent tot alleen maar pijn en angsten.
Het gaat niet meer om hem, het gaat om het kleine kind dat je ooit was, het gaat om oude pijn, kindwonden… Helaas, het stond geschreven dat jij, als gever, een nemer moest tegenkomen, gewetenloos en genadeloos.
Twee jaar geleden kwam ik op de website van Iris terecht, wanhopig op zoek naar antwoorden en vooral waarom, de stress, de angsten, de wanhoop en de nachtmerries, op nauwelijks drie jaar, compleet uitgegumd… Gaslighting !
Ik heb dag en nacht de gekste websites afgeschuimd en ik had maar één zoeksleutel
” ik weet niet meer wie ik ben…”
En iedere keer het liefdevolle antwoord : de antwoorden zijn er wel maar ik heb ze niet”
Ik viel op het boek van Ammy van Bedaf : stop liefdesverdriet ” voor mij wat kort door de bocht en een beetje een afrekening naar alle ouders maar wel verhelderend. Daarna Ingeborg Bosch: ” de herontdekking van het ware zelf ” voor mij een zegen.
De antwoorden zijn er maar ik heb ze niet omdat de weg naar jezelf, naar wie je altijd al geweest bent voor iedereen écht individueel en persoonlijk is. Geen ervaring is gelijk en ieder heeft zijn eigen genezing te vinden.
Blijf lezen alsjeblieft en blijf zoeken, ook jóuw antwoorden zijn er….
Ik wens jou, en iedereen die op deze liefdevolle website terechtkomt, de herontdekking van het zuivere, pure kind dat je ooit was.
Wat zou jíj zeggen tegen je vijfjarige ik ?
Vandaag op de radio, toevallig ( en toeval bestaat niet 😉 ) het liedje van Joe Cocker,
” aint gonna cry again” hardop meegebruld 😉
https://www.azlyrics.com/lyrics/joecocker/iaintgonnacryagain.html
Nu pas begrepen wat hij zingt….
Ben ik genezen ? Nee, zo simpel is het niet. Ik heb alleen maar begrepen dat een stukje mij altijd zal houden van de man van mijn leven die hij voordeed te zijn.
Ik probeer dat te aanvaarden, dankbaar ( ja ėcht ) dat hij mijn kindwonden getriggerd heeft, me zó grondig vernietigd heeft dat ik mezelf wel moést tegenkomen.
Ik heb nog een lange weg te gaan en die ga ik met mezelf , met mijn heerlijke, prachtige, vijfjarige ík… .
Ik wens jou en al onze lotgenoten een bodemloos vat vol inspiratie en zegen,
Maak er kwistig gebruik van.
Liefs,
Cath.
” sometimes, when things seem to fall apart, they may actually be faling into place “
Cath……elk woord van je weergeeft precies mijn gedachten! Toevallig? Laten we gewoon samen ’touwtje springen’ of ons leven ervan afhangt en dan ga jij thuis Joe Cocker meebrullen, en ik Max Jury: ‘Home’. Deal?
Dank je Cath, voor je prachtige woorden. We gaan dezelfde weg das heel duidelijk. Muziek is ook mijn troost en samen met schrijven. De boeken van Iris zijn mijn bijbel. En toevallig kreeg ik van de week van iemand de ook de tip om het boek van Ingeborg Bosch te lezen, dus die heb ik gelijk besteld. Dank je voor je lieve motiverende woorden.
27 jaar en nu al 2 jaar in vrijheid.
Maar niet helemaal inderdaad.
Onvoorstelbaar de schade.
Herkenbaar.
Lieve Maria…je deelt mijn woorden….mijn gedachten…ook ik heb de deur afgesloten …de sleutel geprobeerd weg te gooien maar die zit nog vast aan mijn kind…en ik ben blij ,tevreden…gelukkig zelfs met mn leven …maar steeds als hij iets meemaakt betrekt hij mn kind erin en word ik er weer door geraakt… t gevoel dat hij bij alles wat ik doe over mn schouder mee kijkt …en me beoordeelt..hoe kom je daar toch van af … ik geniet van mn leven en doe alles wat ik toen niet “mocht” omdat ik t wél leuk vind…nu neem ik t ervan…en op een dag kijkt hij niet meer over mn schouder mee…en ben ik voorgoed los..
Hou vertrouwen, want het komt zeker goed!
Lieve Maria, blijf vooral jezelf. Ik heb het ook niet makkelijk gehad. 5 jaar werd ik door mijn ex geleefd.Maar ik wist toch op tijd de relatie te verbreken. Hij heeft mij gelukkig met rust gelaten. Je kan misschien hulp nemen zodat je het kan verwerken.
Beste Marina, ik heb al veel hulp gehad en het gaat nu al veel beter, maar het heeft tijd nodig. Ik ben in ieder geval mezelf weer en leef in vrijheid en daar geniet ik elke minuut van!
Ook ik kan een lang verhaal schrijven. Ik heb een goede therapeut gehad die me leerde trots te zijn op mezelf..bij mezelf te blijven..rust te nemen en grenzen aan te geven. Het boek herstellen na narcistische mishandeling heeft me geholpen. Door het werkboek te maken..kon ik steeds een onderwerp analyseren en leren begrijpen en afsluiten. Juist door contact met de ” normale” buitenwereld leer je je triggers kennen.
Hou vol en leer om van jezelf te houden. Je bent ste5ker dan je denkt x Sonja
De schade is niet helemaal herstelbaar. Zo werd ik onlangs weer getriggerd door de serie Patrick Melrose op NPO.
Zo herkenbaar de trukendoos van deze (wel heel valse) vader. De reactie van de mensen om hem heen zijn ook herkenbaar.
Zo heb ik dat met meerdere series en films. Ik zou ze moeten overslaan, maar doe het niet.
Eén ding wel geleerd, ik herken deze mensen al op ‘grote afstand’.
Ik ben nog bij hem, en ben volledig in de war. Ik heb aangegeven niet meer genoeg van hem te houden, dat ik hem nooit zal kunnen geven wat hij graag wil.
Zijn knuffels beantwoord ik niet (en zeker niet voldoende…voor mij al genoeg dat ik het toelaat) en hij voelt geen ‘warmte’ van me.
Hij zei: Waarom doe je me dit aan? Heb ik jou leven echt zo’n hel gemaakt? Dat zit echt in jouw hoofd, hoor! Ik wil dat je groeit, je ontwikkelt…’
Hij zei ook: ‘Waarom ben je boos op mij? Je bent een produkt van je ouders, daar moet je boos op worden!’
en: ‘Ik heb nu een halfjaar laten zien dat ik van je hou, en niks, niiks! komt er van jou terug!’
Toen hij in februari met een hele lijst van verwijten kwam, raakte ik (wederom) in een depressie. Ik krabbel er voozichtig uit, maar ik moet wel een beetje aanmaken – hij wacht tot ik weer ‘beter’ ben, en dat duurt hem nu al veel te lang!
Och, och, wat moet ik toch?
Ik werd getriggerd in mijn nieuwe relatie, die onzekerheid om het goed te doen, dat piekeren, angst en onmacht. Ik kreeg woedeaanvallen en wist niet waar ze vandaan kwamen. Ik wou zo graag een toekomst met hem, maar ik ging dingen zien die er niet waren. Al die gevoelens en ik kon er geen vinger opleggen. Pas door een psycholoog kwam ik erachter dat het door mijn ex kwam. En verdraaid beeld had ik overgehouden van hoe en relatie hoort te zijn, door gaslightning. Mijn relatie is er helaas door stuk gegaan. Ik had het zo graag eerder willen weten.
Hallo, eens de storm gepasseerd is, zit je nog met de brokstukken die dienen opgeruimd te worden. Hoe hard je die narcist ook haat, je zal een periode van rouw moeten doorgaan voor hem. Negeer dit niet en beleef dit ten volle. Tijdens die rouw vallen er beetje bij beetje stukjes op zijn plaats. Neem er uw tijd voor en forceer het niet. Mvg,