Dit is een gastcolumn van Agnetha.
Het is een ontluisterende ervaring: erachter komen dat je met een narcist was of bent, gruwelen van zijn gedrag, leugens, meedogenloos egoïsme, ontbreken van empathie, vreemdgangerij, respectloosheid en ga zo maar door. En dan toch zeggen of voelen: “maar ik houd nog zo van hem”. Hoe kan dat, waarom voel je dat, denk je dat? Je begrijpt het niet, begrijpt jezelf niet, wilt van dat gevoel af, anders blijf je gevangen en je wilt ervan los, je wilt jezelf terug. Het heeft al zo veel te lang geduurd en het moet stoppen, je wilt opgelucht ademen… leven.
Maar je houdt nog zoveel van hem. Denk je. Waar houd je dan precies van, is de hamvraag. Hoe kun je houden van iemand die je behandelt als deurmat, die je een slecht gevoel over jezelf geeft, die je grenzen continu overschrijdt, je niet ziet staan, je niet serieus neemt, je bekritiseert, niet echt communiceert? Communiceren in de zin van uitwisselen, met wederzijds respect, oprechte interesse, met de wil om dingen op te lossen met oog voor beider behoeften en verlangens? Houden van iemand die de relatie steeds saboteert terwijl jij almaar investeert? Iemand die jou uiteindelijk helemaal niet kent en je voortdurend confronteert met je inwisselbaarheid?
Waar je in gevangen kunt zitten en wat je aanziet voor “houden van” heet in het Engels kortweg een traumabond, in het Nederlands misschien het best te vertalen als traumabinding of – verbond; dat is naar mijn idee iets anders dan co-dependent of afhankelijk zijn, al zijn beide verschijnselen natuurlijk wel aan elkaar verwant. Er zijn echter genoeg sterke, autonome personen, tot het moment van de relatie met een narcist goed in staat het eigen leven te leven, die toch verstrikt raken in een traumabinding. Zoals kernachtig in het Engels verwoord: “you can fall out of love, but you cannot fall out of a traumabond”. Je hoeft “je” narcist in de kern niet eens te mogen om toch in zo’n binding te blijven zitten. En dat aan te zien voor liefde.
Een traumabinding is een ijzersterk verbond, zowel emotioneel als biologisch, dat verbroken zal moeten worden wil je goed kunnen herstellen. Het is onder meer tot stand gebracht door het tegenstrijdige gedrag van de narcist in de relatie, dat leidt tot een dynamiek die hetzelfde effect heeft als bij een alcohol- of drugsverslaving. In haar tweede boek, onder de kop “Waardoor ook de meest stabiele mensen onderuit kunnen gaan” gaat Iris uitgebreid in op deze dynamiek en worden de factoren in perspectief geplaatst die een rol spelen bij deze ongezonde vorm van binding.
Ik vond “mijn” narcist na verloop van tijd over het algemeen geen aardig mens; ik zag een charmante bullebak met een grote mond, met ogenschijnlijk overrompelend zelfvertrouwen, een blaaskaak met zijn opgepompte ego. Een aangename, innemende en aantrekkelijke buitenkant, dat wel. Vrouwenmagneet, niet voor niets. Maar in de omgang met mensen een groot kind met een niet al te groot denkvermogen en weinig ontwikkeling, weinig interesses ook. Alleen in geld maken en seks. En oppervlakkig vermaak. Geen diepgang, niet uit op persoonlijke en gezamenlijke groei. En nooit echte commitment, wel mooie beloftes voor de toekomst. Dit was natuurlijk niet het beeld in het begin, anders was het hele contact een zeer snelle dood gestorven. Maar wat ik aan gezamenlijkheid ondervond in het begin, was niets anders dan datgene wat de narcist mij spiegelde, wat ik van mezelf aan hem had laten zien en kenbaar gemaakt, wat hij dacht dat ik wilde zien en horen.. Een vorm van manipulatie waar een narcist meester in is, en tegen de tijd dat je het door begint te krijgen, zit je er tot over je oren in, ben je vakkundig een “relatie” in gemanipuleerd. Met allerlei rode vlaggen dat er iets niet klopt, maar je weet het allemaal niet zeker en je houd vast aan de hoop dat je die leuke, interessante persoon van het begin weer terugkrijgt. Je bent verslaafd (gemaakt).
Ik houd al lang niet meer van de narcist, voor zover ik al ooit van hem gehouden heb. Heb het natuurlijk wel voor liefde aangezien, maar ik heb gehouden van zijn fijne buitenkant, en van het gevoel dat hij mij wist te geven en dat ik van huis uit gewend was. Van datgene wat hij in mij teweegbracht, het idee van avontuur, de spanning, het ongewone, het extreme, het leven op de toppen van je gevoel, zowel de hoge toppen als de diepe dalen, de chaos, de disharmonie, het drama, ik wist niet beter. Liefde is vechten anders krijg je het niet. Déjà vu.
De opgave aan jezelf is om de traumabinding definitief verbroken te krijgen, een hardnekkige hechtingstoestand die een poos kan blijven bestaan na de breuk, en ook nog na het verdwijnen van je liefdegevoelens. Willen leren hoe een gezonde relatie eruit ziet, wat het ware gezicht van een volwassen, oprechte liefde is. Zodat je op het punt komt dat je jezelf niet meer hoort zeggen: “ik houd nog zoveel van hem”, maar dat je vooral genoeg van jezelf houd om een narcistische of anderszins ongezonde of ongelijkwaardige relatie nooit meer te kunnen en willen tolereren.
N.B
Vanwege de leesbaarheid heb ik geschreven over de narcist in de hij-vorm, waar natuurlijk ook “zij” zou kunnen staan.
25 reacties op “Houden van een narcist, wat is dat eigenlijk?”
Knap beschreven en zeer herkenbaar.
Loslaten en in het diepste van je hart van jezelf gaan leren houden. Dat is de uitdaging. Great things take time.
It will be okay in the end. If it is not okay, then it is not the end
Wat leuk, Adrienne,ik herken jouw citaat uit een film met Judi Dench, o.a.
Het is een van mijn troostfilms, Er is een scene waar lijkt of alles verloren is voor onze sympathieke dromende hotelmanager. Dan springt Maggie Smith in en vraagt de persoon van Judi of zij ook blijft als het hotel open blijft. Judi zit dan in een zeegroen jurkje tegen een net zo gekleurde verweerde muur. De zee heeft vele kleuren, maar ik weet geen betere naam voor die kleur.
Dat vind ik zo adembenemend mooi.
Ik hou trouwens ook erg van de manier waarop Judi kwetsbaar kan kijken en toch dapper de wereld inlopen.
We hoeven niet te vergeten dat honderd jaar geleden en ook dichterbij ons geleerd werd dat nederigheid een deugd was, de man het hoofd van het gezin, dat er geen twee kapiteins op een schip konden bestaan (waarom eigenlijk niet, een kwestie van goed overleggen, lijkt me) om maar niet te spreken van gehoorzaamheid die vrouwen siert enz.
Bovendien: als we kijken naar films als een voorbeeld middel hoe je te leven hebt: in de meeste films komen vrouwen als zelfstandige mensen niet voor, alleen als hulpje of projectiescherm voor mannenwensen. Een Zweedse vrouw heeft een test geformuleerd: 1e, komt er een vrouw in de film voor, 2e, praat ze met andere vrouwen, 3e, praat ze met hen of haar over iets anders dan mannen???
Het zal je verbazen hoe weinig films er door die test komen. Openbarend.
Langzaam komt er verandering.
Dus wat dat betreft is honderd jaar niet zo veel of zo ver weg.
Kortom, verwijt het niet alleen aan jezelf, zie het ook als een door de cultuur je voorgehouden houding van je richten op de ‘hem’ in je leven.
Zoek die dingen die jij mooi vind, die jou vreugde geven, in kleine dingen, en koester ze.
Andere vrouwelijke rolmodellen.
In Venray is een tentoonstelling met als titel ‘Weil ich ein mädchen bin’.
Daar hangen telkens twee sets portretfotoos naast elkaar. De ene met een kap van een non op, de andere kijkt precies hetzelfde. Het was een rare ervaring. Hoe de non keek vond ik normaal en bekend, maar de vrouw die hetzelfde keek, leek me zoo raar. Letterlijk kon je zien dat dat nu achter ons ligt. Dat die deemoedigheid enzovoort nou niet meer hoeft als vrouw.
Dat we op onszelf gericht mogen zijn om van daar uit ook andere mensen iets te bieden te hebben. Dus wees egoïst als geuzenaam.
Trek een zeegroene jurk aan 😉
Ik merkte dat ik hem koesterde in m’n mind en iets in mij zei: koester jezelf ipv de ander. Op zulke momenten kun je je energie weer richten op jezelf.
Where attention goes energy flows!
Hier een reactie op het hoofdthema, TRAUMA BONDING. Ik heb er van de week pas voor het eerst over gelezen. De schellen vielen van mijn ogen. Wat klopte dit met mijn situatie! Ik hoefde vanaf dat moment niets meer te DOEN. Ik was in één keer bevrijd van de narcist. Ik heb hem niet meer gesproken en verlang absoluut niet naar hem. Dat is nog nooit voorgekomen. Ik straal van energie en pak alles opeens op. Mijn oude zelf is herboren! Fantastisch!
Wat goed dat je na het lezen over Trauma Bonding, hier zo een snel van en los kon komen. Hoe kreeg je ander dat voor elkaar?
Zelf mis ik de narcist nog héél erg. Voel me leeg van binnen, het lijkt wel een rouwproces. Misschien dat dit mede komt omdat ik beide ouders op jonge leeftijd heb verloren, resp. 47 en 52 jaar jong, dit binnen 1 jaar.
Heb de narcist ook verteld dat ik verlatingsangst heb, dit heeft hij ook niet uitgespeeld door telkens te zeggen wanneer er woorden waren: “Nou, ik weet niet hoe lang ik het met je volhoudt.” Uiteindelijk is het 5 jaar geworden, ik kon niet meer. Maar ik ben reeds 65 nu, zonen het huis uit en van al die jaren tóch een depressie gekregen.
Ook mis ik de narcist en de aanloop naar hem. 2x p.w. samen eten en de weekenden vlogen om. Familie heb ik ook niet dus ben letterlijk in zwart gat gevallen.
Inderdaad is het gevoel in en na een narcistische relatie heel goed te vergelijken met een verslaving. Het toch maar weer blijven verlangen naar……ja, naar wat eigenlijk. Eind van dit jaar is het 3 jaar geleden dat ik de relatie definitief verbroken heb. Ik moest wel, kon niet meer. Ik ging er letterlijk aan kapot. Die relatiebreuk is een enorm goede beslissing geweest. Daar heb ik nooit spijt van gehad. Maar wat een pijn zeg. Paniek, enorme leegte, verdriet, woede, maar ik moest dit volhouden. Toen hij eenmaal besefte dat ie me echt kwijt was heb ik niets meer vernomen. Gelukkig maar want het gaat zoveel malen beter met me dan toen in die tijd.
Maar ondanks dat het stukken beter met me gaat, voel ik het regelmatig nog. En dat is wat jij zo goed verwoordt Agnetha. Je beschrijft wederom precies hoe het voelt en hoe het is. Ik heb het je al eerder gezegd, het is altijd goed om iets van jou te lezen. Je slaat altijd de spijker op z’n kop. Een sterke vrouw, een ervaringsdeskundige waar we echt iets aan hebben. Het zal mij niets verbazen als jij nog eens iets gaat doen met deze kennis en de manier waarop je je uitdrukt. Je hebt het echt in je.
Griezelig hoor, een traumabinding. En wat duurt het herstel lang. Ik onderneem van alles en gun mezelf ook weer wat. Ik doe leuke dingen en ben tegenwoordig heel goed in staat om “nee” te zeggen. Het maakt me niet geliefder. Daar was ik vroeger bang voor. Nu maakt het me niet meer uit. Mijn energie is voor mij en niet voor anderen die er misbruik van maken. Juist door de aandacht en energie voor mezelf ben ik uit die donkere put geklommen en heeft het leven zin.
Ik wens ons allemaal een spoedig herstel.
Dankjewel GB; blijkbaar lopen wij parallel in het proces, ook bij mij is het precies even lang geleden als bij jou, en ook sta ik precies waar jij staat zoals je beschrijft in je laatste alinea. Het leven wordt langzaam maar zeker weer beter, leuker, er is ruimte voor genieten. Heb moeten leren mijn grenzen beter aan te geven, en het kan me niet meer schelen of iedereen me aardig vindt of niet. So be it. Maar het was een uitermate pijnlijk proces, en af en toe wordt het nog even stevig gevoeld en is er een slechte dag. Wat je in feite hebt gedaan is cold turkey afkicken van een vorm van verslaving, de meest rigoureuze en effectieve, maar ook pijnlijkste manier om van verslaving af te komen. Daarom hebben zovelen ook zo’n moeite om de aanbevolen “geen contact”-regel vol te houden en dat is goed te begrijpen. Ik wens iedereen de kracht toe om het toch aan te gaan, als je er eenmaal doorheen bent komt de beloning in de vorm van een hervonden zelf dat beter toegerust is voor het leven dat nog wacht.
Merci Agnetha, nu ben ik bijna jaar geleden weggegaan, en ik sta nu vol twijfels om weer contact met hem op te nemen, in de hoop dat hij me niet meer raakt, en dat ik verder kan met mijn leven. Ik ben meer dan autonoom, goede baan in het buitenland, heerlijke gezonde kinderen, maar gevoelsmatig sta ik zo vast. Ik weet dat t het beste was voor mij en mijn kinderen bij deze man weg te gaan, en alle contact te verbreken. Maar wat is het soms moeilijk om te groeien en sterker te worden. En vooral, is het mogenlijk een dag weer liefde te willen/durfen/kunnen geven aan een man? Hij die zo mooi, lief, romantisch, sexy, en steun was het eerste jaar, veranderde later pas in een monster van leugens, vernietigende opmerkingen en rare verhalen. Helaas zit ik in een situatie, waar de wereld heel Klein is. En vanwege de school en de vader van de kinderen kan ik niet ver weg verhuizen.
Dus ja, hij eet tegen over mijn werk, en moet ik regelmatig keuzes maken om hem niet tegen te komen.
ik haal veel steun uit jouw schrijven Agnetha, bedankt en ik hoop dat vele vrouwen (maar ook mannen) de kracht vinden om te kiezen voor een leven met lieve en goede mensen om ons heen.
Alexandra
Heel mooi en treffend geschreven….helemaal raak.Dank je. Als (gecertificeerd) ervaringsdeskundige op verslavingsgebied en na o.a. 2x in een trauma verband met narcistische exen gezeten te hebben kan ik de biologische en psychische mechanismen van beide verslavingen als identiek ‘bestempelen’.Helaas het 2e boek v Iris nog niet gelezen (hoezo financiëel uitgezogen door de laatste narc…!) maar weet dat ik daarin mijn leven herken én…bevestiging vind dat ik, en wij, niet verdwenen zijn en heus een gezicht hebben. Neus in de wind dus! Voor mij de zoveelste, maar weet zeker de laatste x, Veel geleden, nu veel ‘geleerd’. (we repeat what we don’t repair) Iedereen liefs en sterkte!
Ik had ook 5 jaar een relatie met een narcist gehad. We waren smoorverliefd op elkaar. Hij kon leuk en komisch zijn waar ik echt om moest lachen. Dat hij slaapapneu heeft, oké daar kan hij niets aan doen. Maar dat zuipen en flirten en mij onderuit halen is voor mij als een nagel in de doodskist. Hij heeft veel vrouwen gehad. Zijn vader was zwaar dominant en gaf zijn vader de schuld dat vrouwen wegliepen. Maar de drank was de grootste oorzaak en zijn narcisme. Ik ben geen stuk vuil,. Het bankpasje in zij portemennee kon hij niet vinden en gaf mij de schuld. Het hoort in de andere vak te zitten. Alles op een slakje zout leggen op zelfs de kleinste details. Maar ik heb niks met hem te maken. Ik heb een lieve partner nu.
Tijdens mijn herstel was ik veel bezig met de vraag ‘hoe mij dit (van mijn denkend dat ik een autonoom vrouw ben/was) had kunnen overkomen? …. wat heeft het met mij te maken dat ik in zo een relatie ueberhaupt terecht ben gekomen? …. wat was mijn aandeel van deze relationele dans?” … tot ik een artikel tegen kwam: The narcissist and the empath – the perfect match. T
Toen wist ik wie ik zelf was … wat MIJN rol hierin was. En ja, in het kern is een relatie met een narcist een grote co-depedency. Dit wetend heeft mij enorm geholpen zijn ‘fout zijn’ los te laten en met mij zelf aan de slag te gaan.
Dank voor het delen van jouw inzichten Agnetha. Ik vond jouw verhaal buiend. Ook jij beschrijft wat het uiteindelijk met ons zelf te maken heeft van een narcist te houden.
Een “eyeopener ” . Dankjewel
Idd een Eyeopener een invalshoek niet heel vaak belicht wordt.
Denk dat hierin ook een groot verschil zit in mensen die 1/2 ouders hadden die narcist waren,en verder niet in relationele sfeer. ( Dus niet kozen voor dergelijke relatiet/intrapte)Met mensen die al of niet door herhaling van dergelijke ouders ( vertrouwd, en of..`zich niet goed genoeg voelen effe kort door de bocht)
Kan me wel voorstellen,zoals ik van velen hoor,dat de betreffende “narcist” door velen idd ” charmant” interessant etc wordt gevonden ( wat ik dus niet(meer) zie in mijn narcistische vader,en in de relationele sfeer dan ook geen ” vervolg” had..( gelukkig)
En idd ze weten je eerst op een voetstuk te plaatsen of veinzen oprechte interesse in een ander, precies afgestemd op diens behoefte..dus in die zin hoeven prooien zich niets te verwijten ( het is niet wat het schijnt)
Maar is wel interessant en boeiend om van te leren waarom sommige (steeds ) op foute mannen/vrouwen vallen. Natuurlijk wilde ik weten waarom/waarop mijn ma viel bij hem….
Dat heb ik toen ik de boel verwerkte een fors aantal jaar geleden (vanaf 2004) haar ook gevraagd en uitgezocht,.en eigenlijk wads dat allemaal heel navolgbaar en begrijpelijk zoals ook de lange weg daarvan los te komen..(los van eventuele “verslaving” toch steeds de ( VALSE) hoop …in een opnuitgesproken “belofte/intentie” het ooit beter wordt,danwel weer zo wordt als……” het scheen” …..
En dan allen mindfucks..deze heren en dames volop weten te bespelen..
Ik denk dat je ofwel giga allergisch wordt voor dergelijke onzichtbare “manipulaties en dies meer” Danwel juist gevoelig voor herhaling in andere vorm..
Voor mij geldt het eerste. Gelukkig, al heeft ook dat zijn prijs..ik voel al van verre..met al mijn zintuioen op ” alarm” ik ” echte narcisten” …” doorheb”.
Maar het kan volstekt geen kwaad, te analyseren en vooral obsereveren hoe dat dan werkt,dat fnuikende mechanisme…Pas dan ben je mogelijk ” gewapend” tegen vervolg misbruik van deze of gene..
Bedenk goed dat een narcist bij uitstek MAATGERICHT te werk gaat, dus als geen ander en beter dan je zelf jouw behoeften kent..( en dus weet te bespelen..dat is idd een grote valkuil en ligt bij iedereen anders…
Een goed stuk, deze benaderinmg!
groetjes en sterkte,
tyche
Mijn nex-zwager was ook zoiets. De hoeveelheid feiten en waarnemingen duiden allemaal op narcisme, ook al kenden we die term toen nog niet. Het bijzondere is, dat die man ook wel ‘iets’ had, iets aantrekkelijks, stoers, aventuurlijks, charmants, vrouwenversierder, dat hoorde ik niet alleen van zus, maar ook van oude kennissen, van een oudklasgenoot van de nex, en ikzelf vond dat ook wel. Maar het leven achter de muren was een horror voor mn zus en de scheiding weerzinwekkend wreed en gewetensloos. De rechtelijke macht wist hij succesvol te bespelen. Jarenlang treiterde hij zus rechtstreeks en via de kinderen. Maar zn foto op facebook is er nog steeds, charmant en uitdagend. De volgende vrouwen zijn daar al weer ingetrapt.
Beste Agnetha.. alsof ik t zelf heb geschreven …zo raakt t me als ik t lees..
oeh Agnetha, je zet me goed op scherp, dank. Over houden van gesproken. Bij mij is het zo dat, als de narcist bij mij op de stoep zou staan met een ‘ik ben er nu helemaal voor je’, ik in grote paniek zou zijn. Ik moet er, bijvoorbeeld, niet aan denken om met hem en vrienden van mij een etentje te hebben, want zijn ‘praatjes’ zijn zeer beperkt en eigenlijk vreselijk van aard: respectloos, egocentrisch. Plus weer de hele dag met zo’n starre controlfreak in huis: nee!
Met enige regelmaat vraag ik mezelf dan ook in opperste verbazing af: waarom maak ik me zo enorm druk om deze vent? Waarom, als hij mij al jaren aan het lijntje houdt, wil ik toch steeds weer ‘mijn botje’ bij hem neerleggen, als een klein afhankelijk hondje dat zijn baasje kwijt is, en dat niet anders kan. Een reflex, zo voelt het. Ik was zelf al uitgekomen bij het Stockholm syndroom, daar zitten zeker herkenningspunten in voor mij. Maar narcistische traumabinding is dus meer to-the-point, begrijp ik nu, en als zodanig ook erkend. Ik denk dat hier voor mij in mijn proces de grote uitdaging zit op dit moment. Als iemand van jullie feedback of tips heeft voor mij: zeer welkom.
Het gekke is dat ik niet weet of mijn ouders narcistisch waren. Wel mensen die erg met zichzelf bezig waren en een slecht huwelijk hadden, waardoor ik als oudste kind (dochter) een soort substituut echtgenote voor mijn vader was, een man die extreem dwangmatig en controlerend was, etc. etc.
‘Mijn narcist’ hield niet van mij. En dat is (nu) iets waarmee ik vrede heb. Wrok koester ik niet meer. Hoe het voelt om te om te haten, weet ik dankzij hem. Ik heb zowel hem als mezelf vergeven. Ik hield ook niet van ‘mijn narcist’. Ook dat heb ik omarmd. Ik heb in plaats daarvan zielsveel gehouden van het jongetje dat heel diep ergens nog in hem bestond. Het kind dat moest vechten om te kunnen opgroeien. Het kind dat oké is zoals het is. En hoe wanhopig ik bleef proberen dat kind te omarmen en te troosten. Dat is echter niet aan mij. Dat is aan hem. Ik hoop dat het hem ooit lukt. Ik gun het hem. En als het niet lukt, is dat iets waar ik helemaal niets aan kan doen.
Ach, zo voel ik het inmiddels ook. Precies zo. Dat kind in hem. Dat kind wat het zwaar heeft gehad. Kon zich niet verweren en niet voor zichzelf opkomen. Maar toen hij volwassen was kon hij dat wel. En toch heeft hij zelf de keuze gemaakt om net zo slecht te worden als de mensen die hem ooit beschadigd hebben. Zijn keuze. En mijn keuze om hem los te laten. Ik kon niet anders. Maar ik zal altijd verdriet hebben om het jongetje wat hij ooit was.
Bedankt voor je mooie reactie
Ja, een Narcist is een Klein Kind. Heb ook met Narcist te maken gehad. Zag het eerst totaal niet in. Alles draaide om hem, werd steeds erger. Mocht mijn Gevoelens niet uiten alleen luisteren naar zijn Verhalen. Liep op Eieren. Ook hij kon soms héél komisch zijn. Ben te lang in zijn Web blijven hangen. Nu ogen geopend na 4 Jaar maar ben wel mezelf kwijtgeraakt. Totaal geen emoties meer. Was altijd opgewekt, nu down,tegen Depressie aan. Ik.troost me maar dat ik er wel uitkom maar zó een spijt dat ik Relatie ben aangegaan. Zelf ben ik m héél Empatisch en daar zoekt de Narcist je op uit!!!!Véél over gelezen, Hoovering, Gaslightning, je wordt uitgezogen en raakt uitgeput. Je bent gewoon een verlengstuk. Een Narcist houdt NIET van je. Het is een gemak dat je er bent voor zijn aandacht en zijn behoeften op.dat moment. Zij komen ook beloftes niet na. Nee, 0% geen.Liefde meer voor deze Man, maar wel jammer van mijn 4 Jaar investering in hem.
Zo troostend dit alles te kunnen lezen ! Soms denk ik dat de pijn voorbij is , maar dan vlamt het weer op , hoe lang nog ???
Door het lezen begin ik mezelf beter te begrijpen , na 20 jaar was het pas echt op die vreselijke relatie , nu na 4 jaar begin ik weer watvan mezelf te houden .
Graag wil ik de titels van beide boeken ,
Hartelijks ien
Hoi Ineke,
Op deze pagina vind je alle informatie over mijn boeken:
https://verdwenenzelf.org/boeken/
Agnetha refereert in haar blog aan mijn tweede boek (hoofdstuk 5).
Hartelijke groet en sterkte,
Iris
Ik merkte , toen ik weg ging dat ik hem koesterde in m’n hoofd en dacht ineens: koester jezelf ipv de ander. Where attention goes energy flows! Ik ben sinds kort vertrokken, woon nu op mezelf, vind het heerlijk alleen. Geen mens om rekening mee te houden . M’n eigen energie weer voelen.
Onlangs kreeg ik nog een knauw van hem en merk dan dat het erg lastig is dat naast me neer te leggen.
Zelfs boosheid bind je nog aan diegene. Zal zijn tijd hebben eer deze venijnige kneep uitgetriggerd is. Ik zit echt met mixed feelings , houden van de delen in hem en de onbereikbaarheid communicatief en andere dingen . . Je kunt beter in liefde loslaten ( geeft geen gevolgen) dan in boosheid , wat alleen maar narigheid en een verwrongen beeld geeft en zelf word je zuur. In liefde loslaten betekent niet alles vergoelijken, maar dat je los laat en dat je uiteindelijk niet weet wat er in iemand schuilt qua trauma of wat dan ook. Ik merkte dat mijn boosheid v deze week meer binding maakte. Neg energie . Echt houden van hoeft immers niet meer beantwoord te worden als het er niet in zit, dat geeft ruimte.
Wat een déjà vu! Het lijkt wel alsof je mijn narcistische ex beschrijft met het verschil dat het in mijn geval een vrouwelijke versie van een narcist betreft.
De liefde voor haar voel ik al lang niet meer nog de behoefte om contact te hebben. Maar ik heb nog vaak last van herbelevingen al is het inmiddels ruim 9 maanden geleden dat ik de relatie verbrak. Hoe kom je van die teaumaband af?
Hoi,
Ja dat vraag ik me ook af? Maar eigenlijk zal ik er ooit af komen? Ik heb zo’n leeg gevoel. Niets doet er meer toe. Waarom is mij dit overkomen! Ik zit vandaag in zak en as. Maar eigenlijk wil ik niet dat hij me nog meer kan kwellen. Ik wil dat het aangepakt wordt! Zij verdienen een straf omdat wij onterecht een levenslange straf krijgen, alleen maar omdat we lief zijn!