Dit is een gastcolumn van Lena
Als ervaringsdeskundige en professional in de zorg/hulpverlening ben ik gegrepen door het proces rondom Holleeder. Door een aantal recente artikelen voelde ik de behoefte om er wat over te schrijven.
In onderstaand artikel van de Volkskrant van 6 juli j.l. treffen mij dingen die vele slachtoffers zullen herkennen. Wat moet er een oneindige kracht en moed voor nodig zijn (geweest) om naar buiten te komen met de schokkende getuigenissen van zus Astrid; en in dit artikel nu ook haar dochter en nichtje van Willem. Getuigenissen die gaan over verborgen leed door ernstige emotionele en psychische terreur.
Ik ben hiervan onder de indruk!
In onderstaande quote uit het artikel (de veroordeling is dan nog niet geweest) leest men een beschrijving in een notendop, waarschijnlijk voor velen herkenbaar……:
Astrid: Miljuschka is opgegroeid met haar oom Wim die te pas en te onpas bij ons kwam binnenlopen. Hij bepaalde wanneer wij opstonden, wanneer we koffiezetten, wanneer we wat zeiden. Voortdurend vertrapte hij onze normen en waarden. Wie waren wij zelf nog? Níémand, omdat we gedwee naar hem luisterden en precies deden wat hij wilde.
Miljuschka: Door tegen hem te getuigen, heeft mijn moeder de vrouwen in onze familie bevrijd van zijn directe fysieke terreur. Én waren we van ons geheim af.
En thuis was het ook altijd op eieren lopen als hij weer eens zomaar binnenkwam. Het liefst sprak ik zo weinig mogelijk met hem, dan kon je ook niks verkeerd zeggen. Maar er moest tegelijkertijd ook wél contact zijn, anders zou je hem weleens kunnen beledigen.
astrid-holleeder-en-dochter-miljuschka-witzenhausen-over-de-terreur-van-broer-oom-willem
Ik haal hieruit: iemand met de volledige controle en macht over mensen als ‘puppets on a string’, totaal overgeleverd en zonder eigen identiteit; het nooit goed kunnen doen…….
Een dag eerder verscheen dit artikel in de Volkskrant (5 juli j.l.). Ik ben enorm blij dat de aanklagers, officieren Lars Stempher en Sabine Tammes, zich zo goed hebben voorbereid in het proces tegen Holleeder. Ze hebben zelfs hulp van een deskundige psycholoog ingeschakeld. Om henzelf bij te staan als backup, maar ook om handvatten te krijgen hoe gedrag te duiden, te doorzien en ermee om te gaan. Holleder stond mede hierdoor regelmatig met een mond-vol-tanden en schaakmat. Zover ik weet een unieke zet in een rechtszaak van groot kaliber om zo’n deskundige in te schakelen. Tevens treft mij de menselijkheid van deze twee mensen, die een helpende rol heeft gespeeld in de omgang met iemand met een gedragsstructuur als deze man; zoals we allen weten met als resultaat een veroordeling tot levenslang.
Ik haal er wat quotes uit die mij het meest treffen.
Ze (de aanklagers-OM) spelen tijdens het proces ook een afgeluisterd telefoongesprek af, waarop is te horen hoe Holleeder tegen een 11-jarig meisje schreeuwt: Jouw vader is een grote pisbak en ik schijt op zijn kale kop. Zeg maar tegen je vader dat Willem heel pissig is!
Terwijl op zitting de opname wordt afgespeeld – ‘zijn spuug kwam uit de hoorn’ – zien de aanklagers hoe Holleeder hierover lacht met zijn advocaat.
Stempher: Dat lachen vond ik shocking.
Tammes: Zo’n guppie nog. Ik vroeg Holleeder: vindt u het normaal om zo tekeer te gaan tegen een kind? Daar komt hij dan niet goed uit.
Toch zijn het die ‘schokkende’ momenten waardoor Tammes en Stempher weten dat het goed gaat. Want, hebben ze geconstateerd, ‘als het in zijn beleving niet loopt zoals het moet, gedraagt hij zich soms anders dan je zou verwachten’.
Stempher: Hij waande zichzelf onaantastbaar. De koning van de onderwereld.
Bij die gelegenheden stelde Willem Holleeder zich op als ‘de joviale man’ – het gedrag waarmee hij uitgroeide tot een bekende Nederlander en een knuffelcrimineel. Een gezellig praatje pot
, zegt Tammes, een gebbetje. Dat probeerde hij bij de rechter-commissaris, maar ook bij ons.
Stempher: Holleeder probeert altijd een wig tussen mensen te drijven, ook tussen ons. Daar is hij continu mee bezig. Dan zegt hij bijvoorbeeld: mevrouw Tammes en hoe-heet-hij-ook-alweer. Heel denigrerend. Of Sabine stelt een vraag en daarop weigert hij te antwoorden. Als ik dezelfde vraag een paar minuten later een tikkeltje anders formuleer, zegt hij: ‘Dát is nou een goeie vraag.’
zij-kregen-holleeder-veroordeeld-ik-had-uitzinnige-euforie-verwacht-maar-dat-is-niet-zo
Hoe fantastisch dat de officieren het gedrag konden doorzien en dat ze zo grip konden houden op het proces. Wat een ontwikkeling zou het zijn als er in meer rechtszaken gebruik gemaakt zou gaan worden van deskundigen op het gebied van kennis vergroting en handvatten in het omgaan met deze materie?
De zaak rondom Holleeder is mijns inziens tweeledig. Enerzijds uiteraard de criminele terreur in de onderwereld, waar het in dit proces om gaat/ging. Daarnaast raken mij nog meer de vele directe betrokkenen, familie en vrienden, die te lijden hebben (gehad) onder de (achter de voordeur verborgen) psychische en emotionele terreur. Hoe treffend zou het zijn als ook daar nog expliciet meer aandacht voor zou zijn of voor gaan komen? Dat zou een statement en (h)erkenning zijn voor alle betrokkenen. En tevens een aanzet tot meer er- en herkenning van deze verborgen terreur in de vele andere mensenlevens die hiermee te maken hebben (gehad). Ik hoop werkelijk dat er in het rechtssysteem de ogen open gaan voor emotionele en psychisch geweld binnen partnerrelaties en binnen gezinnen met (jonge) kinderen.
14 reacties op “Knuffelcrimineel?”
Het inzetten van specialisten in de rechtszaal gebeurt vaker maar ik hoor hier ook van op. Ik lees steeds vaker dat de politie sommige daders als narcisten bestempelen. Meestal terecht lijkt mij.
Dat geeft het justitiëel apparaat een voorsprong op de narcist die anders zijn spelletje kan spelen wanneer niemand hem doorheeft. Als de buitenwereld de narcist als een normaal mens tegemoet treedt dan kan de N ze om zijn vinger winden met zijn (of haar) leugenachtige gedrag. Geweldig voor de hele samenleving dat ze De Neus te pakken hebben gekregen. Die willen we niet meer op straat zien. Te hopen valt dat hier een les uit getrokken kan worden, dat narcisten zich openlijk aardig voordoen en privé totaal misdragen.
Niet alle narcisten zijn crimineel maar hun gedrag is wel altijd heel schadelijk.
Goed geobserveerd en mooi verwoord. Nu maar hopen dat intieme terreur/narcisme in de rechtszaal de plaats en aandacht krijgt die de slachtoffers verdienen.
Dank voor je mooi verhaal over de verschrikkingen van De Neus.
Bij het lezen van alles stukken in de krant heb ik zoveel herkend van mijn narcistische ex. En met mij zoveel meer mensen. Eindelijk gerechtigheid voor de zussen. Hij blijft achter slot en grendel.
Helaas geldt voor mij dat er nooit gerechtigheid zal komen. Mijn ex zal in de ogen van de omgeving (de believers)en buitenwereld zo’n gezellige joviale en gastvrije man blijven.
Ik heb gebroken met die sociale omgeving. Voor mij is helder waarom.
In de ogen van wellicht vele anderen zal ik de ‘ boe -vrouw’ zijn.
Geen gerechtigheid dus, wel vrijheid en een beter en veiliger leven. Daar ga ik voor.
Goed gedaan, uit een omgeving stappen die jou niet begrijpt of gelooft!
Sterkte met de pijn die dat doet maar wees ook trots op hoe sterk je daarvoor moet zijn!
Zou echt mooi zijn als ze dat vaker gaan doen, experts inzetten! Heel erg nodig… en niet alleen in strafzaken maar ook bij familierechters. Eigenlijk zouden ze inderdaad hem ook moeten veroordelen voor emotionele terreur, in de rechtbank. Dat zou een mooi signaal zijn. Want als je het boek van Astrid gelezen hebt is zo opvallend dat het gewoon dat is: een decennialange emotionele rooftocht door een psychopaat langs zijn zussen, hun kinderen, schoonzus, broer, neven en nichten en ga maar door. Alleen al dat is een veroordeling waard.
In mijn geval is het de buurman met hersenbloeding die mij en mijn gezin het leven zuur maakt. Zijn narcistisch persoonlijkheid is nu helemaal zonder rem.
Niemand die hem kan stoppen.
Voor mij uitzichtloze situatie.
In het hele proces rondom Holleeder heb ik het gevoel dat hij meer rechten heeft dan een vrouw die terecht komt in de wereld van de jeugdhulp. Ik wordt niet geloofd, moet weer in therapie met mijn narcistische ex, mijn dochter in een pleeggezin. Ik mag haar 1 uur in de week zien. En nu zelfs heeft de Raad van de Kinderbescherming beslist dat er geen uitgebreid raadsonderzoek komt! Het dossier, wat ik niet ken, is volgens hen wel duidelijk. Dan is het onderzoek tegen Holleeder heel wat beter gedaan en hij had recht op een batterij advocaten. Mijn huwelijk was voor mij een trauma en nu komt er nog één bij.
Heel veel sterkte wens ik je! Om goede hulp te krijgen is vaak op zich al een heel gevecht. Daar zou echt een oplossing voor moeten komen. Zoveel wanhopige ouders die nog veel meer getraumatiseerd worden hierdoor. Als mogelijke oplossing zie ik voor me een beeld van een soort loket waar hulpverleners samenwerken samen met bewogen vrijwilligers om eerst een duidelijk beeld te krijgen en daar de hulp op af te stemmen en bij te sturen waar nodig. Met één aanspreekpunt in het hele traject die zorgt dat de juiste Info bij de juiste persoon komt, de balans bewaart wordt met oog voor alle details. Bij een complexe operatie is er toch ook een heel team op de been met hetzelfde doel.
Dank je Nicole! Ik vind het een mooi beeld wat je schetst, misschien moeten wij ons als “slachtoffers”, daar maar hard voor gaan maken.
Lena,
Dankjewel voor jouw inzending en het benoemen van het hoe en waarom het rechtssysteem in deze zaak zegen vierde tot op zekere hoogte.
Belangstelling voor deze zaak is er bijna automatisch wanneer je zoals ik en ook de lezers hier te maken hebt of had met een persoon lijdend aan een (kwaadaardige) narcistische persoonlijkheidsstoornis dan zal de zaak van Holleeder al snel herkenning, fascinatie maar ook afschuw oproepen.
Ook de reacties op de zaak van de media en de publieke opinie en de manier waarop deze door de dader weer vervolgens gebruikt wordt zijn herkenbaar en vaak pijnlijk. Omdat het verhaal gaandeweg zulke bizarre details kent waarbij indoctrinatie en controle over naaste familieleden onvoorstelbare vormen aan neemt zegt ‘men’ al snel, er zijn wel twee kanten aan het verhaal of je kunt bepaalde dingen maar beter met een korreltje zout nemen of de zussen zullen ook zo hun belangen hebben etc. Het gaat voor veel mensen het voorstellingsvermogen voorbij dat een mens zo’n totaal gebrek aan geweten kan hebben en de menselijkheid zo afwezig is door de aard van de stoornis.
Wanneer je de boeken leest en de context van van de hele zaak kunt doorgronden, dan weet je dat de zussen dappere vrouwen zijn, en vooral Astrid een lange doortastende strijd heeft gevoerd met gevaar voor eigen leven en dat van haar gezinsleden.
Bij de familie Holleeder denk ik altijd: het kan dus nog erger dan bij ons thuis…:(
Dat je gezinsleden narcistisch zijn is tot daaraan toe, maar dat ze je naar het leven staan is de overtreffende trap. Wat een verschrikking. En zelfs nu nog zijn de zussen en de nicht niet echt veilig.
Een nachtmerrie.
Hi Lena,
Toen ik het boek van Astrid las, herkende ik veel in het gedrag van mijn narcistische ex. Gelukkig niet in staat tot moorden. Maar zijn geestelijke spelletjes, liegen, verdraaien, manipuleren, bedreigen etc.
Ik hoop dat er meer bekendheid over komt. Ik blog zo nu en dan ook. Over narcisme… meerdere rechtszaken gehad. Helaas wordt onze dochter vanavond opgehaald door haar vader. Een vakantie van twee weken. Ze is drie jaar…het is ontzettend moeilijk…
Hopelijk komt er eens meer bekendheid onder de hulpverlening. Hij had de raad van de kinderbescherming in zijn broekzak… door zijn manipulaties. Ze adviseerde uitbreiding van omgang. De rechter gelukkig niet. Die gaf 1 x in de twee weken een weekend en verdeling van de vakanties. Hopelijk laat hij het los….
Liefs en ga zo door!! Goed werk!
Hele dappere vrouwen, allemaal en gelukkig ziet het er beter uit nu voor allen nu hij vast zit. Het was een farce geweest als die nog vrijgesproken zou worden. Maar ik vreesde er even voor, want zij zijn zo goed in het manipuleren. En er is veel blindheid en onwetendheid over waartoe ze allemaal in staat zijn en hoe ze in elkaar steken. Heb veel ervaring met narcisten in mijn leven gehad en ik heb het ook overleefd. Maar vraag niet hoe! Wat nu voor een volgende grote zaak zou kunnen zorgen is die Trump in Amerika aan pakken!!Wanneer zou dat eens gaan gebeuren? Want die is een heel volk aan het verdelen! Daar kunnen dan toch ook specialisten ingezet worden. Maar ook daar moet je van goede huize komen, want ook veel psychologen en hulpverlening slaan de plank vaak mis.
Maar over de zaak Holleeder…petje af!!! Voor allen die betrokken waren bij de tegenpartij.
Ik deel de waardering voor dit artikel en het respect voor de rechtbank, die echter in veel gevallen weet met welke (zieke) persoonlijkheid ze te maken hebben. Vele verdachten zijn al in het Pieter Baan centrum onderzocht waar een diagnose is gesteld. Prima dat dit gebeurt.
Maar wanneer een dader eenmaal voor de rechter staat betekent dit dat het kwaad al is geschied!
Waar is de aandacht voor de verborgen narcist, die succesvol zijn toneelspel speelt in zijn publieke omgeving, maar intussen heimelijk zijn/haar gezin of collega terroriseert?
Hoeveel kinderen en volwassenen worden op dit moment getraumatiseerd zonder te snappen of weten waarmee ze te maken hebben, zonder handvatten om ertegen te vechten of ontsnappen? Want er wordt wel veel over narcisme geroepen, maar ik wist amper wat het was en hoe e.e.a. werkte, voordat ik van iemand de tip kreeg om deze site eens te bekijken (en het boek te lezen)
Er wordt al jaren voorlichting gegeven over huiselijk (met name fysiek) geweld d.m.v SIRE spotjes. Medewerkers in de zorg, hulpverlening en onderwijs worden erop getraind. Volkomen terecht overigens.
Sinds kort is er ook meer aandacht voor dierenmishandeling. Maar narcisten laten zelden zichtbare sporen na. Hun gedrag is veel moeilijker te signaleren en/of bewijzen, hoewel de gevolgen niet minder desastreus zijn.
Om eerder te kunnen ingrijpen, of liever nog: voorkomen, moet er m.i. veel meer aandacht komen voor narcisme en de trauma’s die dit veroorzaakt bij de slachtoffers. Wat is het? Wat doet het? Hoe herken ik het?
Huisartsen zouden alerter moeten zijn wanneer iemand met vage klachten op het spreekuur komt. Vraag eens wat verder door. Zijn er spanningen? Zo ja, waar komen die precies vandaan?
Zo ook in het onderwijs, de zorg, politie en andere hulpverleners, mediators en advocaten die bij echtscheidingen betrokken zijn, vertrouwenspersonen in een werkomgeving, etc.
Een vermoeden van Stockholmsyndroom en Munchhausen by proxy zou eveneens een belletje moeten doen rinkelen.
Vooral bij (v)echtscheidingen worden beschuldigingen van dominantie en psychische onderdrukking vaak genegeerd of niet serieus genomen. Dat ex-partners elkaar zwart proberen te maken is immers niet uitzonderlijk. Maar toch zou dit een reden moeten zijn om de situatie nader te onderzoeken, met name wanneer er kinderen bij betrokken zijn.
Ik lees hier teveel verhalen over gescheiden slachtoffers die aan het kortste eind trekken omdat de N ex-partner de aantijgingen vrolijk weglacht. Wanneer de kinderen een verplichte bezoekregeling krijgen of zelfs aan de N worden toegewezen, kan deze zijn/haar duivelse spel ongehinderd voortzetten. Met alle gevolgen van dien.
Narcisme is namelijk veel dichterbij dan je denkt. Het gebeurt bijvoorbeeld in je eigen straat, bij een klasgenoot van je kinderen, op het werk van een familielid of zelfs in je eigen familie zonder dat je enig vermoeden hebt. Want zoals Iris zo treffend in haar boek beschrijft; de narcist heeft twee gezichten en wordt door buitenstaanders vaak innemend en sympathiek gevonden.
Ik was bijna 50 toen mijn moeder de diagnose narcisme kreeg. Tot dat moment vond ik haar een moeilijk mens, maar verder had ik geen idee.
Hoe anders had mijn leven er (toen en nu) kunnen uitzien als ik dit eerder (véél eerder) had geweten? Want haar geestelijke mishandeling is diep in mij geworteld en ik ervaar haar invloed op mijn denken en doen nog elke dag.
Kennis is macht.
Laten we de kennis over narcisme met zoveel mogelijk anderen delen!