Spiritualiteit als copingsmechanisme

Dit is een gastbijdrage van Gerrit.

In een eerdere blog beschreef ik mijn verstoorde relatie met mijn moeder (en vader), en het ontdekken van het Verdwenen zelf en NPS. Dit verhaal beschrijft de wereldse kant van mijn leven, waarbij carrière en later gezin, de boventoon voert. Natuurlijk was onrust en emotie een continue factor, samengevat in cptss (Complexe PTSS).

Intussen ben ik een jaar verder en, ook dankzij hulp links en rechts, is de emotionele lading eraf. Ik heb het geluk nu te kunnen genieten van het leven, vriendschappen, ontmoetingen, aanrakingen. Ik ben ook niet bang meer van narcisten, integendeel. Mijn vrouw herstelt ook; ik ben namelijk regelmatig niet lief geweest voor haar. Dankbaarheid, dat is wat ik voel, de kans om er voor haar te zijn.

Bij dat herstelproces kwam van pas mijn ‘innerlijke’ reis. Tegenwoordig ontmoet je moderne termen zoals ‘innerlijk kind’. Als ik dat plaats in waar ik nu ben, is mijn ‘innerlijk kind’ aardig hersteld, ‘innerlijk volwassen’ geworden en één met mezelf geworden. Ik ben weer mens en heb geleerd om stil te staan in het nu en waarnemen wat je voelt. In deze wereld zijn we vaak opgeslokt door flashbacks en herinneringen (en de pijn ervan) en toekomst (zoals broodwinning, of ongerustheid).

Ooit slokte het me op. Spiritualiteit, een ongelofelijk succesvolle coping-methode om om te gaan met te zware omstandigheden. Even wegzinken in een subwereld haast, een kleinere en veiliger wereldje. Ik schoot erin door maar had het zo ontzettend nodig kennelijk.

In het eerste jaar van mijn studie (universiteit Delft), kon ik gelukkig het huis uit, op kamers, studeerde van 7 tot 24, soms even sport of een feestje, maar ik kon me niet meer ontspannen. Ik had een natuurwetenschappelijk-achtig tijdschrift waarin een ongewoon artikel stond over piramidekrachten. Ik maakte een piramidemodel van hout en deed experimenten van het artikel na. Een bloem onder een schoenendoos verwelkte, maar onder de piramide niet. En, ik kon de energiestraal boven de piramide voelen, dwars door mijn hand, en ik ervoer een haast magische rust.

Mijn interesse was gewekt en dat ontwikkelde in allerlei gebieden, zoals pendelen, ervaringen bij paranormale evenementen, luisteren naar een radioprogramma waarbij paragnosten zich uitleefden, en ga zo maar door. Ik ervoer een soort van innerlijke waarnemingen. En een diep gevoel, verlangen maar het was onduidelijk waarnaar. Soms waren er ook wel vreemde gebeurtenissen en voelde ik soms ook wel een beetje trots, iets speciaals. Tegelijkertijd versaagde ik nooit mijn studie en mijn werk. Ik moest namelijk ook werken om mijn studie te betalen: mijn ouders weigerden dat na een desastreuze kerstontmoeting, waarin ze me zo boos gekregen hadden met hun verdraaiingen, dat ik ook een keer kritiek had gegeven. De gevolgen waren wreed, bizar, en langdurig, inclusief pijnlijke stiltebehandelingen.

Ik gaf nooit op, toonde karakter, zette door, was een ijverig en geliefd student die regelmatig ook iets organiseerde, voorzitter werd van een studieclubje en een sportclubje. Maar, diep van binnen, woedde onrust, paniek, en was ik ergens niet verbonden met mezelf. Intussen besteedde ik dagelijks wel tijd aan die spirituele wereld en kreeg ik een wereldbeeld waarin alles wel verklaard werd en ik er soms ook wonderen in zag. Dus moest het wel kloppen, dacht ik.

In dezelfde tijd was ik gaan schrijven met een klasgenootje van de middelbare school waarmee ik vaak naar school fietste toen. Hij werd door mijn vader vergeleken met mij, waarbij hij ‘aan de maat kwam’ en ik niet. Ik snapte daar echt niks van, want eigenlijk was ik in alles wel ietsje beter dan hem, zoals studie, sport, stijldansen. Hij studeerde in Amsterdam. Ik schreef hem een brief in paniek, 8 pagina’s vol. Hij reageerde en zijn eerste brief heb ik nog, ook 8 pagina’s. Er ontstond vriendschap. Ik ontdekte pas later dat hij overtuigd evangelisch was, daar keek ik wat op neer eigenlijk. Hij had een heel ander wereldbeeld, waarbij engelen en demonen voorkwamen, en waarbij dat alles niet vrijblijvend was. Ik lachte hem wel een beetje uit over dat in mijn ogen bekrompen beeld. Tot op een bizarre dag, inmiddels vier jaren later. Zonder in detail te treden, schrok ik van iets doodengs diep van binnen, alsof een masker afviel van iets schijnbaar liefs, zoals een entiteit of engel. Alsof, de dood erachter zat. Heel erg eng.

Een paar maanden erna bezocht ik de jaarlijkse grote paravisie-beurs. Ik bezocht workshops, deed er ook aan mee. Er waren gebeurtenissen die niet toevallig waren, zo leek het tenminste. Kort erna was ik in mezelf, alsof mediterend, want innerlijk vroeg om aandacht. Het was interessant, maar ook niet te ontwijken. Het trok als een magneet. Het voelde gelukkig, maar die angst en een verraden entiteit manifesteerde zich weer. Ik probeerde mijn vriend zijn escape, zijn geloof in Jezus. Het werkte, de angst liet zich wegsturen, en zo rolde ik de interkerkelijke en evangelische periode in. Mijn spirituele wereldbeeld veranderde compleet. In plaats van mijn kleinerende gedachten over de bijbel (en zo) was het nu andersom. En alles liet zich verklaren. Ook hier maakte ik fijne vrienden, en maakte ‘carrière’ als spiritueel persoon, ging de wereld over en werd actief als organisator van evenementen.

In de wereld en studie hield ik het stil en was gewoon succesvol en ijverig, voorzitter van een studievereniging et cetera. Mijn ouders wisten bijna van niets en toen ze er lucht van kregen, barstte de bom daar wederom. Vaders sarcasme, ‘ik ben timmerman en je moeder heet Maria, dan weet ik wie jij bent.’ Ik voelde me zo ongelofelijk ‘klote’, verlaten en gepijnigd, maar dacht wel ‘Jezus had tenminste een vader en een moeder die van hem hielden’. Daarna was ik daar helemaal niet meer welkom terwijl ik daar toch soms ook ‘behoorde te komen’, en was het extra pijnlijk bij de ontmoetingen, zoals kerst, of juist de ontkenningen, zoals mijn verjaardagen. Mijn vader verzweeg zijn zoon voor zijn vrienden (‘jouw vader? hij heeft toch alleen dochters!’). Ik maakte spiritueel carrière en dat was een fijn gevoel, ik werd gezien en was een beetje belangrijk geworden. Een grappige combinatie van belangrijkheid en spirituele ‘nederigheid’, samen met gaven van de geest. Geweldig leek het.

Al die tijd, in de jaren erna, kon ik haast even in trance raken als ik het verdriet voelde bij het horen van een liedje zoals van ‘Grease’ met Olivia Newton John. Vallend in duisternis, alleen. Zo verdrietig, onbeschrijfelijk. Maar, alsof iets me dan aanraakte, iets van achteren, iets liefs, en daar moest ik zo geweldig van huilen dan. Deze ervaring, is niet meer uit mijn leven geraakt trouwens, tot vorig jaar dan. Ik kon en kan mijn innerlijk bereiken, dat was het voordeel.

In die interkerkelijke evangelische periode ontdekte ik ook hobbyisme: mensen die verhalen aan elkaar verzonnen alsof iets een wonder was, maar het gewoon gebabbel bleek en gemanipuleer. En ook daar kwam ik soms narcistische trekken of erger tegen. Hoewel, ik ook fijne intelligente mensen ontmoette waarmee ik nog steeds wat contact heb.

Op een dag schrok ik klaarwakker en schoof de boel aan de kant. Deze ‘christenen’ bleken gewoon mensen en reageerden niet anders dan anderen. Ik was er weg en niemand kon het wat schelen, tot mijn verrassing eigenlijk. Ik deed Ik was intussen weer een aantal jaren verder en bezig geraakt met mijn carrière en gezin. Binnen enkele jaren klom ik op naar een directeursfunctie. Dat was een succes, economisch, en ook de relaties met klanten en personeel.

Te vaak voelde ik die diepe emotie, verdriet, afwijzing van vader en van moeder. Pijnlijke ontmoetingen, stiltebehandelingen en de rest lieten me worstelen. Ik besloot mijn carrière te wenden en startte als zelfstandige. Als bewijsdrift. Bij het aanzetten van Windowscomputer met de tune van windows2000 begon ik vaak met een traan. Vaak was het nog maar 4 uur ‘s morgens. Ik werkte onbarmhartig veel en had succes. Alleen, elk jaar waren er wel een dozijn gebeurtenissen rond mijn ouders of iets anders die triggerden, en was ik dagen van slag. Mijn vrouw beschreef me wel eens, als een keihard werkende vader, ogenschijnlijk o.k. maar onbereikbaar. Als een masker. Bij die triggers, voelde ik zo veel en zo diep en zo pijnlijk. En soms, zo vallend in de diepte, die troostende aanraking van achteren die ik niet kon verklaren. En ik wist niet wat dat was. Ik kon wel van alles verzinnen en spiritueel gaan doen, maar ik wilde echtheid. Geen doorgeschoten spirituele verklaringen, over de kosmos, uit de bijbel, van engelen, chakragebabbel, van Joost mag weten wat aan verzinsels in de chaos van de wereld. Geen hokjes meer en geen verhalen meer! Dergelijke visies en ervaringen ervoer ik als versterkend om je innerlijke overtuiging te laten groeien dat die sub-wereld de juiste was. Dan sloten je oren en hield je op met introspectie die kritisch zijn. Je had ‘het’ immers gevonden. En het is speciaal, ‘bijzonder’.

In 2017 ging het met mij niet goed door een ontzettende rotstreek van mijn narcistische moeder (noeder). Ik werd haast aangeraakt door de geïnteresseerde en lieve ogen van een buurman dat leidde tot een conversie (flauwgevallen), en later van een winkelende vrouw in de supermarkt. Heel onhandig om dan zo huilend te raken. Nu, een jaar na mijn vorige blog is er veel meer balans, gevoel, warmte. Verbinding met jezelf, met anderen, de hele dag door eigenlijk. Als er iets onrustigs is, dan weet ik nu hoe dat werkt voor mij, erop af juist, behandelen, voelen, oplossen.

De spirituele escapes zoals hierboven beschreven heb ik niet meer nodig. Zij hebben mij veel geholpen en het is voor mij begrijpelijk dat ik daar zo in door ging. Doorgeschoten spiritualiteit was het. Ik heb nog steeds contact in die omgevingen en zoek dat ook op. Ik zie hoe mensen hunkeren naar verbinding, tussen verstand, emotie en verlangens, aanraking, liefde, vrede en rust, en stappen in een stukje subwereld. Kleine werelden, zoals met engelen, met geluid en klankschalen, mensen die verlangen vastgebonden te zijn, of andere subwereld-fantasie, weg van de werkelijkheid. In die veertig jaren ben ik regelmatig op die innerlijk diepe plek geweest, waar ik in verdriet wegzonk, zoekend, en iets me van achteren raakte, met licht, met liefde, en ik zo emotioneel van kon worden. En ik kom er nog. Maar nu weet ik wel wat me raakte, het was het superkleine stukje van mezelf, dat wel in me geloofde.

Ik geloof, dat ieder mens zo’n stukje heeft, ook al is het soms verborgen maar prikt het af en toe. Een gezond stukje eigenliefde en zelfcompassie. Lief voor jezelf zoals je ook voor een ander zou doen, ook als het even niet zo goed gaat of je jezelf niet wilt laten zien. Ik ben dankbaar en heb losgelaten. En ik heb gebruik gemaakt van de kansen om soms tijdelijk even te voelen en te groeien. Zoals een poosje mindfullnesstraining, yinyoga, fysiotherapie, maar intussen gewoon met mijn sportclubje, mijn gezin, de dagelijkse dingen. Het grote verschil is daarbij, dat ik nu bewust aanraak, aandacht besteed, een hartelijke hand geef aan iemand, een arm om mijn zoons schouder, een kus in de nek van mijn vrouw, en ook hun aanraking ervaar. En, niet bang van narcisten, omdat ze perfect spiegelen of je vrij bent, of om hun praktijken te ontmaskeren, of ze een beetje te plagen zelfs. Zo langzaam aan ben ik weer verschenen. Mijn innerlijk kind is hersteld, heeft kindgedrag afgelegd en voelt vertrouwen en waardering. Het is innerlijk volwassen geworden in harmonie met mij als rationeel mens. Ze vertrouwen elkaar. Ik geniet weer van het leven als nooit te voren en kan ook prima nieuwe obstakels aan.

In het afgelopen jaar ben ik gelukkig enorm vooruit gegaan. Als ik erop terugkijk, was het essentieel om zelf het doel voor ogen te houden om een gezond mens te worden, voor mezelf en mijn gezin, en ook voor anderen die ik misschien even mag ondersteunen. Ik heb heel veel steun gehad aan lieve mensen die ik mocht ontmoeten, en aan het Verdwenen Zelf. Behalve de superfijne boeken, heb ik de basisworkshop gedaan, en de vervolgdag over structurele dissociatie.

Liefs aan jullie allen,

Gerrit.