Dit is een fragment uit een boek van Denise.
Ik worstel. Op professioneel niveau. Niet als zo’n naakte rolmops met een touw tussen zijn bips. Nee. Ik worstel met mezelf en mijn identiteit. Soms gaat het er hard aan toe in de ring. Soms wat soft. Maar er wordt altijd geworsteld. Geworsteld met oude patronen en realiteiten en nieuwe mogelijkheden en dimensies. Star Trek is er niets bij. Star Wars overigens ook niet.
Het is als worstelaar zo verdomde lastig om een nieuwe, eigen identiteit te ontwikkelen als er eerder nooit een EIGEN identiteit heeft bestaan buiten de worstelring. Van jongs af aan stond het blijkbaar op mijn voorhoofd te lezen: “Doe me pijn! Gebruik me! Pak me! Ik ben een deurmat!” Er werd gretig door mijn omgeving gebruik van gemaakt, terwijl ik worstelde. Toen nog amateuristisch, met een kinderlijk enthousiasme. Maar keer op keer bevond ik mij in de hoek van de ring en was ik in de ban van de ring. Hoe kon ik zorgen dat ik liefde kreeg? Dat ik werd gewaardeerd buiten mijn capaciteiten als deurmat en worstelaar? Dat ik zou krijgen waar ik als opgroeiend kind behoefte aan had (liefde, bevestiging, positieve aandacht, ondersteuning, vertrouwen, stabiliteit)? Ik was bang. Continu. Ik had steun nodig. Een goede coach. Maar de coaches in mijn leven gaven me soms wat ik nodig had om me daarna weer onverwachts keihard onderuit te schoppen. Ik wist toen nog niet dat schoppen niet was toegestaan bij worstelen. Mijn identiteit vormde zich aan de hand van de stroom boodschappen die ik ontving van mensen binnen en buiten de ring. Vanuit de zaal. Vanuit huis. Vanuit school. En was gebaseerd op angst.
Na 35 jaar levens- en worstelervaring besefte ik dat ik ook uit de worstelring kon stappen. Me terug kon trekken. En dat de spiegel die mij van alle kanten was voorgehouden vol zat met barstjes, vervormd was als een lachspiegel met in het midden het beeld van mij als een vette worstelaar met touwstring. Zit niet echt lekker, zo’n touwstring, kan ik je zeggen. Of zeg maar: is uitermate oncomfortabel.
Maar ook buiten de ring worstel ik nog. Ik weet immers de regels van binnen de ring, die zijn me vertrouwd. Niet veilig, wel uitermate vertrouwd. Ik weet hoe het werkt. Als geen ander.
De regels van buiten de ring zijn me echter een raadsel, eng, doodeng oncomfortabel, onbekend. Daarbij mag ik ineens zelf ook regels bedenken. Mijn regels. Mijn grenzen. Die eerder niet werden gezien, gehoord en gerespecteerd.
Hoe ontworstel je je aan de identiteit van worstelaar en de daarbij behorende misvormde spiegels en afmattende coaches? Ik kan je zeggen dat het zwaar is. Heel zwaar. Zo zwaar als een dikke worstelaar. En die zijn ZWAAR!! En ingewikkeld. Erg ingewikkeld. Zo ingewikkeld als de touwstring tussen zijn billen. Hoe knoop je zo’n ding zonder dat de knoop zichtbaar is? Dat roept interessante vragen op!
Toch is het mijn doel: ontworstelen. Loskomen van mijn oude, niet kloppende identiteit als worstelaar, zoekend naar de regels van het leven buiten de ring, proberend en lerend. Vallen en weer opstaan. Trial en error. Op weg naar wie ik ben. Wie ik wil zijn. Wie ik mag zijn. Met een sticker op mijn hoofd: ik ben het waard, ik ben het waard om lief te hebben, ik ben het waard om met respect behandeld te worden. En dat weerspiegeld te zien in mijn omgeving.
Uit het boek ‘De Duikelaar: omgaan met codependentie, narcisme, relatieverslaving en complex trauma’, geschreven door Denise Hagmeijer. Het boek is op 23 juli uitgekomen bij Brave New Books en is verkrijgbaar via bol.com, Kobo, Koboplus of via l.ead.me/Duikelaar.
8 reacties op “Worstelen”
Mooi geschreven. Wens je veel goede ervaringen toe…maar laat bovenaan staan dat je voor jezelf weet dat je er helemaal mag zijn. Lieve groet, Agnes
Als ik goed lees is die wetenschap in het hoofd wel aanwezig, maar inhoudelijk is dat nooit ontwikkeld. En dus is er niets voor aanwezig. “Er helemaal voor jezelf mogen zijn “ is dan een hol begrip en is een bijna onmogelijk gevecht als je met zoveel averij op latere leeftijd inhoudelijk moet eigen maken. Dat is worstelen! Heel veel sterkte, en vooral veel echte liefde om jou heen, is mijn wens voor jou.
Zo herkenbaar en goede metaforen gebruikt want die hebben we nodig om onze ervaringen te beschrijven. Het is een geestelijk strijd en mijn hele leven is ervan getuige. Nu ben en Ik 75 geworden en begonnen het boek te schrijven dat ik 40 jaar geleden al wilde schrijven, maar het bleef altijd ‘overleven’ en dat heb ik gedaan.
Had ik maar weer een hartsvriendin om te kunnen lachen en ons veilig te voelen, om begrepen te worden en er te mogen zijn zoals ik ben. Gelukkig heb ik wel een heel goede man maar praten over relaties en psychologie/filosofie doet hij niet zo graag. Ik schrijf Columns voor een regiokrant, erg leuk om te doen.
Ik benijd veel vrouwen die hier hun verhaal kwijt kunnen en nog jonger zijn dan ik.. ik ben altijd eenzaam geweest en die jongere mensen hebben hopelijk nog toekomst. Dat gun ik ze van harte!
Dag Frederika,
Je reactie heb ik teruggezocht, omdat die me toen raakte. Het is bijzonder, ik herken heel veel in je verhaal. Ik heb een hele goede man, die niet van psychologie houdt en schrijf ook columns voor een regiokrant. In mijn gezin van herkomst ging het alleen om de behoeften van mijn moeder en werden we gedrild en tegen elkaar uitgespeeld. Ik herken zowel bij mijn moeder als bij een van mijn zusjes heel veel narcisme. Voor mij als gevoelig en intelligent oudste kind betekende het heel veel eenzaamheid en afwijzing.
Wat een bijzondere wijze van verwoorden, geweldig.
De rest gaat je dan ook wel lukken. Top hoor!
Heel veel sterkte en kracht.
Misschien heeft je huisarts een goeie praktijk ondersteuner. Dat biedt mij houvast en dan hoef je nieuwe contacten of je partner er ook niet mee te belasten.
En het is veilig.
In liefde
Mirjam
Waauw Denise. (H)-E-E-R-L-I-J-K boek !
Na jouw bijdrage hier – mijn buik schudde heftig mee met de lachkriebels die er door heen bruisen – meteen jouw boek online gekocht.
Mijn beelddenkers-brein (plaatjes in mijn hoofd met alle toeters en bellen en fantasietjes die erbij kunnen horen) heeft niets meer nodig om zich bij jouw verhalen alles totaal letterlijk en figuurlijk voor te stellen.
En mijn Ziel geniet… geniet met volle teugen van (h)erkenning.
Mijn mantra: Ik zet mezelf in de Stroom van het Leven. Kopje onder/kopje boven neem ik er bij.
En wat fijn om nog iemand in de Stroom te treffen. Iemand die net als ik plonst, spettert en proest… Flink adem hapt. En doorgaat. Want ik weet: op een dag krijg ik mijn Ziel helemaal terug.
Thx voor je moed om jouw boek uit te brengen.
Wat prachtig verwoord!!
Ik worstel, net als jij, met veel herkenbaarheid en verlangen.
Ik zit in het proces van ontworstelen, voor de zoveelste keer.
Afgemat, als een deurmat.
Ergens, ergens diep van binnen staat een klein waakvlammetje vol in de wind, zich kranig te weren.
Geen idee hoe deze te beschermen.
Hopelijk houd ik genoeg moed om in ieder geval het vlammetje brandend te houden.
Sterkte, in verbinding.
“Van jongs af aan stond het blijkbaar op mijn voorhoofd te lezen: “Doe me pijn! Gebruik me! Pak me! Ik ben een deurmat!””
Heel herkenbaar dit. En hoewel ik nu al ruim 30 jaar volwassen ben en altijd heel duidelijk mijn grenzen neer zet, blijft het terugkomen.