Dit is een gastcolumn van Willeke.
Mijn blog gaat misschien over een heel klein iets. Toch gaat er een zelfde mechanisme aan ten grondslag als in elke destructieve relatie. Namelijk de ander laten verdwijnen of uitschakelen.
Zo kreeg ik herhaaldelijk van mijn narcistische ex te horen dat ik niet meer mocht gapen, want ik kon immers nergens moe van zijn! Mijn ex was namelijk de enige die de permissie had in het gezin om te gapen, want hij werkte immers knoerthard (wat trouwens best wel meeviel). Wat ik allemaal deed (studeren, werken, zorg voor de kinderen, mantelzorgen, huishouden, opvoeden, etc.) werd niet gezien en al helemaal niet gewaardeerd.
Zelf gaapte hij uitgebreid, de hele dag, ongegeneerd. Ook in de supermarkt, zonder hand voor zijn mond. En als je iemand ziet gapen is het een natuurlijke reactie om zelf ook te gapen, maar die natuurlijke reactie was bij mij helemaal verdwenen, door het verbod wat er voor mij op lag.
Nu ik al jaren uit deze toxische relatie ben, denk ik wel eens; ‘waarom zei ik niet gewoon hoe belachelijk het was’? Maar dan ben ik even vergeten hoe het was om daarvan de gevolgen te dragen. Het gevolg zou zijn dat ik een preek van uren achter elkaar zou krijgen. Meerdere keren. Hij maakte me ‘s nachts zelfs wakker om met me te praten. Dat ging uren en uren door. Nu weet ik dat ook dit bij dwingende controle hoort.
De volgende dag moest ik er weer staan en soms kan ik nu nog die vermoeidheid en gejaagdheid voelen die toen voortdurend in mijn lijf zat. Gejaagdheid omdat ik nooit even kon uitrusten of bijkomen want behalve het gapen kon ik natuurlijk geen moment voor mijzelf hebben, want ik kon immers nooit ergens van bijkomen. Dat was niet nodig want ik voerde volgens hem niets uit. Ik moest zelfs opschrijven wat ik op de dag allemaal gedaan had. Hij wilde altijd de controle! Hoe bizar. Gelukkig heb ik dat nooit gedaan.
Wat heerlijk is het dat ik nu uitgebreid kan gapen en soms maak ik er voor de grap een heel liedje van met heel veel geluid! Ik merk dat het helend is omdat nu gewoon lekker toe te laten en er humor aan toe te voegen.
Ik wens iedereen die dit leest zijn of haar eigen gaapmomenten toe.
17 reacties op “Nooit meer gapen!”
Hoi Willeke, zo herkenbaar en zo bizar ook wat je allemaal ‘ laat’ in zo’n relatie, omdat je zo bang bent voor zijn reactie. Jij mocht niet gapen en ik mocht de snelkookpan niet laten sissen…En zoals jij schrijft dat je nu uitgebreid mag gapen van jezelf, zo laat ik nog steeds met heeeeeel veel plezier mijn snelkookpan sissen…en elke keer moet ik om mezelf lachen en heb ik echt plezier! Het is voorbij, gelukkig!!!!!
Heel herkenbaar. Ik mocht niet zelf weten hoe ik naar de wc ging. Klinkt echt heel bizar nu ik het zo opschrijf. Ik moest van mijn ex doortrekken tijdens een nummer 2 doen. Ik kreeg ook het altijd te horen. Ook mocht ik de koelkastdeur nooit te lang open laten staan. Hij deed ‘m soms zelfs bijna dicht terwijl ik er nog in stond te kijken. Wat een verademing was het te merken dat mijn nieuwe vriend gewoon iets uit een andere kast pakt terwijl hij de koelkastdeur laat open staan (andere uiterste haha). Maar ik wist de eerste keer werkelijk niet wat ik zag…
Ik ervaar nu bij zoveel dingen met hoeveel spanning ik al die jaren (17,5) heb geleefd. Ik had eigenlijk continu samengeknepen billen. Niet vreemd dat ik dan ook allerlei klachten daar heb gekregen…
Het leven is nu zoveel meer ontspannen.
Herkenbaar dat je nergens van kunt bijkomen, omdat je constant standby moet staan voor de narcist. Ook nu in een nieuwe relatie heb ik dat gevoel weer, terwijl hij me heel liefdevol behandelt en me nergens bewust toe dwingt. Ik ben het gaan benoemen naar hem en ben meer nee gaan zeggen, om erachter te komen of dit iets is dat nog dateert vanuit mijn narcistische achtergrond (maw of ik het geïnternaliseerd heb) , of dat er toch ook bij hem iets speelt (verlatingsangst?) dat dit bij mij oproept. Relaties blijven lastig!
Wat bizar om te lezen dat er nog een gek in NL rondloopt die verbied te gapen. Dit verhaal lijkt wel over mijn relatie te gaan. Schrikwekkend de gelijkenissen. Ik gaaf er nu ook heerlijk op los en hoe bevrijdend voeld dit ✨ Heel veel sterkte allemaal
Gaap. 😉
😆🤣🙈👍🏼🤭🥱🥱🥱🥱
Oh wat herken ik de preken, bij voorkeur s ‘avonds in bed, uren lang. Preken hoe waardeloos ik was, al mijn fouten werden genoemd. Hij was ’n kei in vernederen. 34 Jaar te horen gekregen dat ik nergens voor deugde, geen liefde, ik was een wrak.
Nog steeds blij dat ik destijds bij hem ben weg gegaan.
Heel herkenbaar, wat een triestigheid en destructiviteit.
Als ik moegewerkt was (eigen bedrijf 60-80uur) of uitgeput (nu weet ik door zijn gedrag) en een uurtje ging liggen of iets langer bleef liggen in de ochtend. Nou, wat ik dan voor bak vuilnis over mij heen kreeg. Lui, nergens toe in staat, hem alles alleen laten doen en ik maar de leuke mevrouw uithangen. En dan uiteraard in bewoordingen die ik hier niet ga herhalen. Álles trekken dit soort types uit de kast om je neer te halen en compleet uit te zuigen en uit te hollen. Dus ik ging nog harder werken, mijn best doen. Maar het haalt niets uit, ze lachen je uit, vernederen je, zoeken de volgende “fout” en halen er plezier uit om je onder te zien gaan. Moe? Pijn aan je voeten? Gapen? Alles bagatelliseren. Helaas ben ik nog niet helemaal van hem af, maar ben blij dat hij niet meer aan mijn bedje staat of anderszins.
Ik moest de hele tijd gapen toen ik dit las.
Ze slopen je natuurlijke gedrag, gedrag dat gewoon puur menselijk is. Niet mogen gapen is overigens wel erg extreem. Ik had na 3 jaar amper nog een natuurlijke emotie over. Zelfs mijn manier van boos worden werd aan banden gelegd. Ik mocht boos worden, mits het uiten ervan voldeed aan een aantal regels. Met lachen moest ik ook uitkijken, want als hij bedacht dat ik hem aan het uitlachen was, kon ik een dreun verwachten. Angst irriteerde hem, dus dat kon er ook niet zijn.
Je wordt ontmenselijkt.
Mijn ex legde alles wat ik zei uit als ” een pesten/ kleineren / uitlachen van hem”.
Hij had een groot minderwaardigheidsgevoel vanuit zijn jeugd ( was analfabeet) , was zielig en zette ieder naar zijn hand. Dit sloeg door en hij zette vooral mij naar zijn hand waardoor ik niets meer durfde te zeggen.
Ik werd geheel geïsoleerd. Durfde mijn mening niet meer te geven, had geen stem meer , wist mijn eigen naam niet meer ( hij noemde mij Jans, zo heette zijn moeder)
Een windje laten ( gapen vanuit een ander lichaamsdeel) mocht niet, hij deed dit volop.
Alleen in de badkamer zijn om mezelf te verzorgen, mocht niet, moest op hem wachten.
Toen ik de badkamerdeur op slot had gedaan, stond hij als een klein kind te huilen aan de andere kant van de deur, want hij wilde zo graag mijn borsten zien en aanraken.
Hoe ziek ben je, hoe onvolwassen ben je?
Als hij naar de wc ging , moest ik komen kijken wat hij gepresteerd had. Ontkomen was er niet aan, hij jammerde en kreunde op de wc als het ( dagelijks) zover was. Hoe ziek ben je dan en …ondermijnend in alles.
Zo kan ik nog lang doorgaan.
Gelukkig ben ik hiervan bevrijd, een verademing toen ik alleen kwam te staan dat mijn badkamer niet meer op slot hoeft, geen rare geluiden uit de wc komen, dat ik een stem en mijn eigen naam heb etc.
Sterkte voor iedereen en mooie Paasdagen!
Merel ( 72)
Ik mocht niet lachen
Met name de slapper lach krijgen zorgde ervoor dat hij razend werd
Ik herken het in mijn jeugd met mijn ouders, mocht er niet verfomfaaid uitzien ondanks ik ziek was, ik werd de douche ingeduwd. Ik mocht ook niet boos worden of later wanneer ik uit huis ging mocht ik niet verdriet hebben als ik daar over de vloer kwam, letterlijk werd er gezegd ‘als je verdrietig kan wezen blijf je maar thuis’ er werd van mij verwacht om een masker op te zetten. Ik mocht niet mijn gevoelens ‘op een rijtje zetten’ om het goed te kunnen uitleggen, mijn moeder ging dan voor mij staan en hield mij tegen om weg te lopen naar mijn kamer om mij even terug te trekken. Al met al, ik mocht niet emoties hebben, ook niet wanneer de deskundige met mij een brief had opgesteld zeiden ze alleen ‘ja dat weten we wel’ en werd het weer weggewimpeld.
Niet mogen geeuwen?
Waar halen ze het toch.
Ik had spreekregels. 4.
Ik was onsuccesvol in mijn leven, dus wat zou ik te zeggen hebben…
Hij is een echt viswijf, kwebbelt iedereen onder tafel.
Zo bleef dat maar doorgaan.
Mijn vader deed in meerdere opzichten hetzelfde. Eigen regels maken, iedereen die opleggen en als machtsvertoning ze direct daarna zelf breken. Hysterische woede uitbarstingen over een druppel plas op de bril, en op dezelfde avond deze zelf dronken onder zeiken, hysterische woede uitbarsting omdat mijn peuter broertje een boertje aan tafel laat en enkele minuten later zelf een boer laten en triomfantelijk ons aankijken omdat we er niks van durven zeggen. Vreemdgaan en mijn moeder er dag en nacht van beschuldigen. Ik zou nog uren door kunnen gaan met dit soort voorbeelden, maar dat is verspilde moeite aan zo’n iemand.
De verwarring die hierbij komt kijken is ongekend, het god complex van deze mensen..
Mijn vader vond het te veel lawaai als mijn moeder nieste. Ze hield dan haar neus dicht om het geluid te dempen. Later las ik een keer in een blaadje dat je dat nooit moet doen omdat de druk dan teveel wordt opgevoerd en je een hersenbloeding kan krijgen. Maakte ik me daar weer zorgen om…
Als ik al jullie reacties zo teruglees voel ik me zo verbonden met jullie.
En die verbintenis voelen met anderen is zo waardevol.
Hoe triest het allemaal eigenlijk ook is…….
We zaten of zitten misschien nog in zo’n vreemde wereld die niets met een normaal leven van doen heeft.
Als er dan op deze site ruimte is voor de meeste absurde voorvallen en dat het veilig is om het te vertellen maakt je zoveel minder geïsoleerd.
Dank voor jullie voorbeelden, Willeke
Ophemelen en devalueren in twee zinnen in de monoloog die uren kan duren. Als ik maar aan de boot blijf hangen dus praten over “de vrije wil” maar wat zouden wij toch samen veel kunnen bereiken voor hem, voor zijn mooie zaak.
Zeggen dat ik niet rond kan komen en aan het solliciteren ben voor een extra inkomen bij een uitzendbureau en dan binnen komen rondkijken en zeggen:’ nou jij bent jezelf ook mooi aan het verwennen he?” bij het zien van een jas die ik van een vriendin heb gekregen.
Ik heb afstand genomen en het doet me zo goed om geen verklaringen en restricties opgelegd te krijgen. Inderdaad hoe ik rond mag lopen in zijn huis, welke muren er wel of niet aangeraakt mogen worden en waar ik de enorme puinhoop op zijn aanrecht mee mag afwassen. Het is altijd topdown, vertel ik wat over mijn werk, zit er vaak een neerbuigende toon in de respons of hij luistert helemaal niet en zit alweer op zijn gsm te kijken. Ik krijg een preek over wat ik doe en hoe ik het doe met mijn paard. Ik val stil en dat verontrust blijkbaar want de vraag hoe ik hier naar kijk volgt.
Het is als uitleggen van iets wat onterecht op je gelegd word aan een dove met een vooroordeel. Een lachje volgt: ‘ik voel weerstand bij je, je staat nog niet open”
BRRRRRRR