Dit is een gastcolumn van Summermoon.
En dan is het 14:00 uur en ik voel me goed. Ik doe de hele dag al mijn eigen ding op mijn eigen tempo en heb nog geen berichtje van hem gehad. Ik bedenk me ineens, dat ik de hele dag nog niet aan hem heb gedacht. Wat een feest!
Maar… is dat echt zo? Ben ik echt zo vrij, ben ik daadkrachtig, doe ik wat ik wil?
Nou, ik heb inmiddels wél besloten om die cursus te gaan doen, die ik al jaren heel graag wil doen. En tegelijkertijd besef ik me, dat ik dat besluit heel moeilijk vond om te nemen. Twijfel zoals “kan ik dat wel?”, “is dat niet veel te duur?”, “is het wel een betrouwbaar adres?” weerhielden me ervan om ten eerste het besluit te nemen en me dan ook daadwerkelijk in te schrijven.
Ja, maar ik heb wel dat muziekinstrument eindelijk aangeschaft. Dat wilde ik ook al heel lang graag kopen. Maar waarom ga ik dan niet uitzoeken waar ik les kan krijgen om erop te leren spelen? En waarom ligt het nog steeds ergens in een hoek? Met de bedoeling dat ik het daar veilig opberg, zodat het niet kapot gaat?
Oh, dat komt natuurlijk omdat ik heel druk ben geweest om nieuw vrijwilligerswerk te vinden. Want ik ben erg veel alleen en vind mensen om me heen eigenlijk heel gezellig. En nuttig bezig zijn, vind ik ook wel heel erg fijn. Dat geeft mijn leven zin en inhoud.
Ja, ik weet wel, dat al die vrijwilligersorganisaties een soort “houtje-touwtje” organisaties zijn. Waar niks goed geregeld is en waar je uiteindelijk maar weer stopt. En inderdaad, ik lijk wel gek omdat gratis iets voor een ander te doen. Maar ja, ik vind het fijn om iets voor een ander te kunnen doen.
Zo blijken gewone dagelijkse dingen best nog ingewikkeld te zijn. Waarom ik soms zo vast zit, waarom ik me ergens niet toe kan zetten terwijl ik weet dat ik het wel wil, ik kan het nog niet plaatsen.
En dan koop ik een boek. Hier vertel ik straks meer over. Ik lees heel graag en leer er tegelijkertijd ook graag wat van. Zo heb ik de boeken van Iris ruim twee jaar geleden ook gekocht en gelezen. Daar heb ik zoveel van geleerd! Ik ontdekte toen het “verborgen narcisme”. Ik had er nog nooit van gehoord en alle muntjes vielen op hun plek. En ik leerde uit die boeken, hoe ik kon stoppen om geen slachtoffer meer te zijn van narcisme. Ik leerde om te stoppen om geen narcistische voeding meer te geven.
Ons huwelijk zat al jaren op een dieptepunt, maar toen ik stopte met narcistische voeding te geven, trok mijn ex er na een paar maanden zelf de stekker uit!
Inmiddels zijn we een jaar gescheiden en leef ik alleen en ben ik vrij om te doen en te laten wat ik wil en kan. Ook ben ik een jaar met een therapeute uit het netwerk van Het Verdwenen Zelf aan het werk geweest. En wat heb ik veel geleerd. Ik ben geestelijk vele malen sterker en begrijp nu ook veel beter wat me is overkomen en waarom het me heeft kunnen overkomen.
En ik ben nu dus toe aan de volgende stap in mijn leven. En dat is dat ik de dingen ga doen, die ik al jaren heel erg graag zou willen doen. Geweldig deze vooruitgang. En wat kijk ik ernaar uit om al die dingen te gaan doen! Zoveel zin in en op deze manier ziet het leven er heel anders uit. Maar waarom zet ik dit dan toch niet door? En waarom blijf ik er dan vooral aan denken, maar doe ik het niet? Ik blijf als het ware hangen en ga niet verder vooruit.
Dan kom ik nu terug op het boek dat ik kocht. Het boek dat mij veel antwoorden geeft heet: “De levende erfenis van trauma transformeren”. Een werkboek voor getraumatiseerde mensen en therapeuten. Van Janina Fisher. En in dat boek lees ik dingen die ook weer puzzelstukjes op hun plek doen vallen.
Zo wordt uitgelegd dat getraumatiseerde mensen steeds opnieuw last kunnen hebben van traumaresponsen. En dat kan lichamelijk voelen zoals je je voelde als je in een onveilige situatie zat. En dat heeft tot gevolg dat je snel overspoeld raakt en dat dat vooral gevolgen heeft voor de hersengebieden zodat nadenken, plannen en herinneren moeilijk zijn. En dat nieuwe informatie verwerken daardoor moeilijker wordt. Dat komt doordat je ‘getraumatiseerde’ hersenen (die jarenlang door mishandeling zijn geconditioneerd) geblokkeerd raken zodra je getriggerd wordt. En dat kan al gebeuren als je alleen al het woord “trauma” hoort.
En zo begin ik te begrijpen waarom het zo ontzettend moeilijk is om ten eerste beslissingen te nemen en ten tweede die dan ook ten uitvoer te brengen. Want ik was als kind al gewend om, als ik zelf een beslissing nam of mijn idee te vertellen, overspoeld te worden met kritiek en een stortvloed aan redenen waarom ik het beter niet kon doen en hoe ik zo dom kon zijn… En dan deed ik het vaak niet. Zo voorkwam ik nog meer ellende.
Later in mijn huwelijk kreeg ik dat in de laatste jaren ook vaak te horen. En precies dát resoneert nu nog steeds in mij door. En dat besef ik nu ineens. Het is een gewoonte om genoeg ideeën te hebben, maar ze vervolgens maar in de koelkast te zetten om ellende te voorkomen.
Ik begrijp nu waarom ik nog geen muzieklessen heb gezocht om dat instrument te leren bespelen. Het kopen van dat instrument was (geestelijk) al een hele kluif en dan doorzetten, dat heb ik nooit geleerd omdat me dat altijd ellende opleverde. In plaats daarvan was het weer aanpassen en mezelf inhouden. En dat doe ik op een bepaalde manier nu nog steeds! Ik leer ook dat dat helemaal niet erg is. Maar dat het alles met je traumaverwerking te maken heeft.
Door het lezen van het boek van Janina en erover te schrijven, komt weer zoveel terug dat ik nu ineens veel beter begrijp. Ik begrijp nu bijvoorbeeld waarom ik overdag heel lastig mijn rust kan vinden en maar bezig moet blijven en dat dat ’s avonds na het eten ineens stopt.
Zo ging het vroeger thuis en later in mijn huwelijk ook: overdag moest ik van kinds af aan al alles in het huishouden doen om niet in de problemen te komen. En konden we ’s avonds bankhangen en tv kijken. Ik begrijp nu waarom dat nog steeds voelbaar is en zo werkt. Het is de echo van het verleden die vandaag nog steeds lichamelijk voelbaar is in de vorm van triggers en stress.
En zo besef ik dat het allemaal vele malen dieper in mijn systeem zit dan ik ooit heb beseft.
Het leert me dat de gevolgen van emotionele en psychische mishandeling in iedere cel van je lichaam zit. En daar nog heel lang resoneert.
Maar er is ook hoop. Het is blijkbaar heel normaal dat ik nog niet alle twijfels en onzekerheden kwijt ben. Nu ik begrijp dat dat het gevolg is van de emotionele en psychische mishandeling die ik al mijn hele leven gewend was. Het feit dat ik me daar nu bewust van ben en dat getwijfel begrijp, dat is een enorme stap in mijn herstel.
Ik mag mijn diepste gevoel volgen. Dat is nu veilig en dat mag. Het gevaar is er niet meer, dus mijn oude gewoonten die zo ontzettend ingesleten zijn heb ik ook niet meer nodig.
En dat geeft me moed om door te gaan, want ik heb die goedkeuring van de narcist tenslotte niet meer nodig. En weer levert me dat een vrij gevoel op. Zo werkt dat dus.
Nu ik mijn twijfels en besluiteloosheid begrijp, kan ik daar steeds beter mee omgaan en mag ik ze aan de kant van de weg zetten en daar laten staan. Dan ga ik door en kies ik echt mijn eigen pad.
Take care,
Summermoon
29 reacties op “Het zit dieper dan ik dacht”
Dit zou zo mijn verhaal kunnen zijn! Wat ontzettend herkenbaar is dit. Ik heb ook veel aan de boeken van Iris gehad en nog. Zo helpend en ik ga het boek van Janina ook lezen, bedankt voor de tip!
Ook ik weet niet wat ik met mijn dag moet doen nu ik “vrij” ben. Voel ook vaak onrust. Heb genoeg te doen, maar kan me nergens toe zetten. Ook wij hebben een gitaar gekocht. Dat was volgens mijn ouders ook onzin en geldverspilling. Heb de lesboeken nog ergens liggen. Maar ik weet ook dat ik hier met compassie naar mezelf moet kijken. Ook ik moest overdag van alles doen. Dat moeten is weg en nu er nog mee om weten te gaan. Onze brein moet dat nog leren. Ik doe elke dag minstens 10 min mediteren. Dat geeft mijn onrustige brein rust. Het zit allemaal zo diep geworteld.
Dank voor het delen en take care Summermoon x
Ja, wat goed dat je dit op schrijft en deelt. Het geeft mij weer moed! Want ik herken de stroperigheid, hoe moeilijk het is om je vrij te maken, 100% jezelf te kunnen zijn, ookal is de weg voor je helemaal vrij….
Dankjewel!!
Zo herkenbaar. Dankjewel voor dit verhaal
“Het is blijkbaar heel normaal dat ik nog niet alle twijfels en onzekerheden kwijt ben.”
Voor mij is ook dat besef heel waardevol en belangrijk geweest in mijn herstel. Ook het besef dat ik, zelfs als ik helemaal hersteld zou zijn (wat dat dan ook precies moge betekenen), ik nog steeds wel eens zal twijfelen of onzeker zijn. Ook niet-getraumatiseerde mensen twijfelen wel eens!
Heel herkenbaar!
Ook ik ben er onlangs achtergekomen dat ik al jaren (sinds ik niks meer doe voor mijn narcistische moeder) wel ZELF weer dingen WIL, maar nog vaak lang blijf steken in een ellenlange voorbereidingsfase, want alles moet PERFECT zijn, want…. vul maar in!
Met als motto: zolang ik niks doe, kan er ook niks foutgaan.
Bewustwording is de eerste stap naar verandering en ik ben hierdoor veel actiever geworden de laatste tijd. Maar wat is het vaak nog steeds eng!
Jullie reacties zijn bijzonder om te lezen. En ik ben blij dat ik mijn persoonlijke ervaringen en wat ik leer met jullie hier kan delen.
Enerzijds is het verdrietig dat zoveel mensen dit herkennen. Anderzijds ook geweldig dat we het hiet met elkaar kunnen bepraten en beseffen: ik ben niet de enige, het is niet raar, lui of dom. Het is een onderdeel van ons trauma.
En inderdaad: de eerste stap naar herstel is het besef en het begrijpen. Jezelf niet veroordelen, maar mild zijn voor jezelf.
Dank jullie wel!
Take care,
SummerMoon
Langzaam maar zeker worstelen we ons los uit de greep van, met elke centimeter vrijheid meer besef, en verdriet en rouw. Het is een lange weg, maar we zijn sterk genoeg! Ze hebben dat laatste beetje weerbaarheid nooit van ons af kunnen nemen.
Mooi gezegd Thom.
Dat laatste stukje weerbaarheid is precies genoeg om een begin te maken om ons Zelf weer terug te vinden.
Tak e care,
SummerMoon
Wat een feest van herkenning Summermoon. Eigenlijk dacht ik dat ik de enige zou zijn met dit soort rare gedachtes en gewoontes.
Neeeeee, ik heb niks nodig, alles is nog goed genoeg voor mij en anders wel veel te mooi en vooral te duur en dus onnodig. Het zoeken naar iets negatiefs als je al eens iets onderneemt.
Wel triest dat het zo herkenbaar is.
Veel van de door jouw genoemde obstakels heb ik uiteindelijk wel kunnen herleiden, maar nooit geweten dat het dus eigenlijk ook trauma is. Hard werken om dat allemaal te veranderen. Ken je dat laatste stemmetje dat áls je eindelijk eens iets doet, het dan toch weer zwart gemaakt wordt waardoor je er geen plezier aan beleeft?
Het leven mag vooral niet leuk zijn.
Weg ermee!!!
Koop vooral nog een zo’n instrument; two makes a company.
Vroefje,
Dank je wel voor je leuke reactie. En ja “two makes a company”. We kunnen wel een Verdwenen Bandje oprichten. Want ik lees dat er meer instrumenten wachten om op gespeeld te worden.
En ja het is zeker hard werken. En dat stemmetje dat het steeds weer lukte om ons ervan te weerhouden ons eigen ding te doen? Dat is een echo uit het verleden. Er was eens. Zo lang we dát beseffen, heeft het geluid uit vervlogen tijden geen vat meer op ons en wordt het een herinnering. Intussen gaan wij onze weg.
Take care,
SummerMoon
Al vanaf dat ik kind was, heb ik piano leren spelen.
Door de ziekte van mijn vader moest ik bij de buren oefenen, niet ideaal.
Hij was ziek vanaf mijn 5e tot zijn sterven, op mijn 11e jaar.
Ik heb vaak gedacht dat het “nog niet spontaan kunnen spelen” daarmee te maken had.
Deze week veel nagedacht over je artikel. Van mijn narcistische moeder moest ik altijd spelen als er bezoek was en dat wilde ik niet, kon er nooit onderuit komen.
Mijn narcistische man viel mij lastig als ik piano of orgel speelde, besloop me dan en greep me van achteren bij mijn borsten, ik was gechoqueerd en hij lachte.
Nu ik alweer 23 jaar alleen ben, overvallen me die angsten (trauma’s) nog steeds: stil zijn, geen herrie maken, moeten spelen en de angst beslopen te worden tijdens mijn spel.
Een ander trauma is de telefoon pakken om iemand op te bellen, mijn moeder heeft me jarenlang telefonisch lastig gevallen, daar heb ik nog last van, inbreuk privacy.
Inmiddels ben ik 72 en vraag me af of ik hier ooit vanaf kom.
Het verlangen om piano te spelen is er wel en ik doe het ook nog af en toe, maar hou het niet vol.
De oude duiveltjes steken steeds weer de kop op.
De telefoon kan ik gelukkig omzeilen met een kaartje sturen of contact maken via mobiel/ internet etc.
Dank voor het stuk en alle reacties, ze helpen mij, zeker te weten dat ik hierin niet de enige ben.
Liefs!
Merel(72)
Ik herken het ook, ook met een instrument maar ook schilderen. Ik heb meer de stem ‘ik kan het toch niet volhouden’ , omdat dat tegen mij gezegd is of ik nooit positief ben gestimuleerd. Qua woorden heb ik ook, vatbaar vooral als het overlapt met woorden/zinnen en toon, het overspoeld mij met angst en ik blokkeer.
Het is zo herkenbaar. En toch twijfel ik nog steeds aan het feit of ik überhaupt ‘last’ heb gehad van iemand met narcistische trekken. Terwijl deze column zo van mij had kunnen zijn…
Wat mooi verwoord! Dat je door eenn narcistische persoonlijkheid zo enorm geconditioneerd bent… dat je ‘t niet waard bent om van jezelf te houden of op je gevoel kunt vertrouwen. Uit de reacties blijkt dat we daar allemaal mee worstelen. Altijd die twijfel, doe ik ‘t wel goed? Ja! Je doet ‘t goed!
Dankjewel SummerMoon.
Je column is zo duidelijk en beschrijft zo treffend hoe het voelt. Ik merk dat het nemen van de drempels die traumaresponsen opwerpen, mij soms murw beuken. Ik wil iets dan zo graag, maar moet slalommen om alle angsten, kritiekstromen en andere obstakels. De energie die dat kost is slopend. Ik wist eerder niet dat ik dit deed (moest doen), door de boeken van Iris en hulp van een therapeut snap ik dat steeds beter. Ik heb net het boek van Janina Fisher besteld en hoop dat dit me nog wat verder kan helpen. Want de drempels nemen is zó de moeite waard.
“Jij hebt niks bereikt” en ‘Jij kunt niks’ en “Jij bent mislukt” en “Jij denkt verkeerd, voelt verkeerd en hebt niks te willen” is mijn hele leven [ik ben 65] door moeder met de opgehitste familie achter haar aan, tegen mij gezegd. Als uitkeringsgerechtigde zeggen dat ik hierdoor levenslang in de bijstand ben gebleven, maakt me direct een ‘luie uitkeringstrekker’ die anderen de schuld geeft. Levenslang heb ik die ‘drab’ gevoeld, een soort moeras waar ik niet uit kon komen. Alles dat ik wel heb gedaan was vrijwillig en werd door moeder weggehoond als ‘niks’.
Ik realiseer me steeds dieper hoe diep de sporen van dit psychische geweld zitten. Dit had ook gevolgen voor de maatschappij. Ik rouw niet om een gemeentekas die onnodig is geslonken, maar om een gestolen leven. Een nu ERKENT verloren leven, waar om gerouwd mag worden in plaats van schaamte en schuldgevoelens te hebben. Ik ben geen luie uitkeringstrekker! En ik voel me niet meer schuldig! En de schaamte is een legaal diep verdriet geworden sinds ik meer erkenning vindt door de boeken van Iris en deze website.
‘Wat had kunnen zijn’…. Iris heeft het er ook over. Ook ik was een gezond krachtig kind met talenten die ik heel graag had willen gebruiken.
Susan,
Dank je wel voor je reactie. Ook daar herken ik veel in.
Ik zit helaas al vele jaren thuis vanwege een chronische ziekte waardoor ik heel langzaam steeds verder invalide wordt. Ook ik heb veel momenten gehad (en soms nog) dat ik aan alle gemiste kansen dacht en me afvroeg hoe ik mijn talenten nu toch zinvol kon inzetten.
Door veel vrijwilligerswerk te doen, kan ik zinvol bezig zijn en sociale contacten onderhouden. En inderdaad, vaak kreeg ik te horen dat ik “knettergek was om me gratis voor die houtje touwtje club” in te zetten. Maar wat heb ik veel geleerd en al die dingen daar kan ik nu ook wat mee. Gelukkig zijn we niet gek. Gelukkig weten we er iedere keer juist wat van te maken.
Take care,
SummerMoon
Zo herkenbaar Susan!
Dat stempel opgelegd hebben gekregen van mijn moeder en van vele anderen door haar.
Zelfs op haar sterfbed wist ze mij dit nog te vertellen. Op dat moment kon ik haar eindelijk vertellen dat ik mijn hele leven van haar gehouden heb, maar dat zij dat niet zag. Woest werd ze toen, ze kneep zelfs mijn keel dicht. Ik ben weggegaan.
Niemand geloofde mij, ze lag immers op sterven en kon dit niet gezegd/ gedaan hebben. Hoe eenzaam en alleen kan je dan zijn.
In mijn huwelijk met een narcistische man ging het zover dat ik een einde aan mijn leven wilde maken.
Gelukkig kreeg hij een andere vrouw en moest ik vertrekken. Alles achtergelaten, ook mijn 5 kinderen en een boerderij.
Nu 23 jaar verder, een baan, nieuwe vrienden en ik ben een gelukkige vrouw die… helaas… nog steeds worstelt met trauma’s.
Veel lieve mensen om mij heen, maar dat stuk in mij zal ik zelf op moeten lossen.
Dank voor je delen.
Liefs!
Merel (72)
Merel, met enige niet-afgunstige jaloezie lees ik dat jij weer nieuwe vrienden hebt gekregen. Dit is wat ik momenteel innig mis. Heel langzaam komt wel meer begrip en aanvaarding van sommige mensen die ik over mijn problematiek door mijn moeder vertel. Dat zie ik als een goed teken. Maar vrienden die weten van deze problemen en mij toch aanvaarden, ook als ik erover wil praten én nog niet geheeld ben, staan dichterbij. Dat is toch heel mooi dat men jou aanvaart zoals je bent. Het doet me goed dat te weten omdat ik steeds denk dat ik eerst helemaal moet helen. Dat hoeft dus niet. Aanvaart worden mét je problemen is een liefde-soort dat veel dieper gaat dan aanvaart worden omdat je leuk bent en leuke dingen doet. Ik realiseer me dat ik, geloof ik, nooit heb geweten hóe ik vriendschap en liefde moest zoeken voor mezelf. Dat zelf was er niet. Het overkwam me maar gewoon. Ik was de nar. Sinds ik hier ben word ik hiermee geconfronteerd op een goede, bevrijdende manier.
Zowel de reactie van SummerMoon als Merel zijn voor mij hartverwarmend. Dank jullie wel.
Lieve Susan,
Wees gewoon jezelf dan komt het goed, ook met nieuwe vriendschappen.
Mensen gaan zien wie je werkelijk bent.
Heb vertrouwen in jezelf.
Jij bent het waard om van jezelf te houden en dat er van je gehouden wordt.
Laat mensen die geen respect voor jou en je verhaal hebben, dus niet waardevolle “oude vriendschappen” los. Veel liefs!
Merel (72)
Wauw, wat indrukwekkend dat het delen van mijn ervaringen zoveel herkenning oproept. En wat fijn dat jullie dat hier vertellen. Zo helpen we elkaar en dat blijven we doen. Want ook nu weer merk ik dat jullie reacties mij (en de lezers) steunen. En met zijn allen kunnen we ervaren dat we niet gek zijn en dat we niet de enigen zijn.
Na overleg met Iris, die het boek ook kent, zal ik binnenkort een review schrijven over het boek van Janina Fisher. Zo kan ik mezelf helpen het boek beter te begrijpen en te onthouden (want ook vergeetachtigheid hoort erbij).
En als ik deze kennis met jou kan delen, dan doe ik dat heel graag.
Take care,
SummerMoon
Als ik dit allemaal lees, ben ik bang voor de toekomst van mijn zoon! Hij zit nu gevangen in de klauwen van zijn narciste, maar ik betwijfel of hij, als hij wakker wordt uit zijn nachtmerrie, de moed zal hebben om te vechten, zoals jullie?
Beste SummerMoon,
Onthouden ja… da’s lastig. Boek besteld, reactie op je blog geschreven (15/7). Twee dagen later was het al binnen, wat had ik er zin in en ik wat was ik blij. Tot er wat begon te gonzen van binnen. Jawel hoor. Het boek heb ik, na enig zoeken, met aantekeningen van mij (onmiskenbaar) gevonden in de kast.
Nooit gezien..geen herinnering aan…
Ik heb een stoutmoedig besluit genomen en het oude boek met aantekeningen en al weggegooid. Het nieuwe boek ligt klaar op tafel, ik ben er weer blij mee, en wie weet onthoud ik het nu wel, mede dankzij jouw column.
M,
Onthouden doen we gelukkig nog steeds. De afgelopen jaren heb ik mezelf 3 keer op Alzheimer laten onderzoeken omdat ik echt bang was, dat ik dat had. En steeds bleek het niet zo te zijn. Ik begreep er niks van en ging door met mijn hoofd dat net een zeef leek. En boos was ik dan dat niemand dat zag.
Nu begrijp ik waarom ik zoveel vergat. Het was een noodgreep van mijn hersenen om de boel dragelijk te houden. En wat zijn er veel mensen die deze signalen hebben gemist. En wat kun je je dan alleen voelen.
Gelukkig is deze vergeetachtigheid iets dat overgaat en je hoofd is niet stuk. Want als je veilig bent, ben je zeker in staat om weer te lezen, te leren en niet meer te vergeten.
Zo had ik de boeken van Iris bijna voor de tweede keer gekocht. Want ik kon ze ook echt nergens meer vinden en wilde ze zo graag weer lezen om antwoorden te vinden. En ineens vond ik ze weer. De boeken staan nu duidelijk zichtbaar in de kast.
En weet je? Je gaat het allemaal onthouden. En hoe dat komt? Omdat we er hier voor elkaar zijn om erover te praten en elkaar te helpen herinneren.
Take care,
SummerMoon
Ook ik dacht dat het allemaal wel meeviel maar het viel niet mee want het zat op plekken in mijn lijf waar ik het nooit zou hebben gevonden. Dankzij Het Verdwenen Zelf bij een fijne therapeute terechtgekomen die mijn pijn naar boven haalde en het vastgeroeste trauma weer loskreeg. Dat ging niet zomaar want volgens haar was ik een sleepboot die de mammoettanker wel even van z’n plaats zou trekken en dat was natuurlijk een illusie om te denken. Nu drie jaar na mijn scheiding begin ik weer tot leven te komen. Het dal was diep en de bergtop hoog en vaak gedacht, zoek het maar uit, ik kap ermee want wat voor zin heeft het leven nog voor mij. Alles achter me gelaten en dan weer helemaal opnieuw moeten beginnen, ik vond het verschrikkelijk, maar doorgaan was echt geen optie meer. Veel gewandeld om mijn verdriet te verwerken en gelukkig was daar die gitaar waar ik al op jonge leeftijd op mocht leren spelen. Het waren de Roaring Sixties en The Shadows waren mijn eerste helden. Inmiddels een heerlijke groep mensen leren kennen waar allerlei activiteiten plaatsvinden waaronder een Popkoor. Nu ben ikzelf de held want met mijn gitaar maak ik mensen blij als begeleider voor allerlei leuke songs. Dat geeft me energie en de zon is weer terug na een langdurige zonsverduistering. Ik kan weer genieten van dingen en er is oprechte verbinding met mensen uit de groep die ook allemaal hun rugzak meedragen (er lopen meer narcisten rond !) Er komt voor ons allemaal wel een moment waarop het weer dragelijk wordt, maar die diepe snee in onze ziel blijft gevoelig als fantoompijn en zullen we met ons mee moeten dragen. Maar pak die gitaar of dat instrument, omarm ‘m elke dag, vijf, tien of vijftien minuten en oefen ermee met eenvoudige liedjes, melodietjes of simpele akkoordjes. Dan komt het plezier en dat werkt zo helend, dus……doen!!
Martin,
Dank je wel voor je bemoedigende reactie. En wat fijn dat je er uiteindelijk toch uit bent gekomen en nu lieve mensen hebt gevonden op je pad. Dat te lezen is voor mij ook een steun in de rug. Het is jou gelukt. Dan gaat het mij ook lukken!
Take care,
SummerMoon
Ik ga vanaf nu proberen elke dag weer wat te spelen. Ook al is het kort.
Dank!
Liefs!
Merel
Zoals bijna iedere blog op de website is deze blog ook weer zo herkenbaar voor me.
Ik reageer eigenlijk nooit terwijl ik al ruim twee en een half jaar meelees en meeleef. Wat een schat aan kennis en ervaring wordt hier gedeeld.
Ik ben Iris, Taco en jullie allemaal zo dankbaar voor jullie onophoudelijke harde werken, jullie liefdevolle uitreiken. Het is zo helend voor me.
Het is onnoemelijk veel waard om hier te kunnen ervaren hoe veel mensen op persoonlijk vlak werk verrichten op het gebied van ernstig grensoverschrijdend gedag. En wat is het een veelomvattend proces. Wat een geluk dat we hier zichtbaar voor elkaar kunnen zijn!
Het is mede dankzij jullie dat ik inzicht heb gekregen in de narcistische relaties in mijn leven. Dat ik handvatten heb om me te kunnen ontworstelen, afstand te nemen binnen de systemen, me staande kan houden tegen de verwoestende kracht van de aanvallen, mezelf een eerste überhaupt eigen plek te geven, een ouder kan zijn voor mijn jonge dochters, verbinding kan maken met andere slachtoffers, erkenning kan geven en ontvangen. Het voelt gek om te zeggen, maar zelfs het gedrag van de narcisten werkt -hoe onbedoeld ook- tegenwoordig bekrachtigend voor mijn zelf!
Ik ben zelfs al tijden niet meer in het diepe wanhopige duister geweest. En dat was (de afgelopen 37 jaar) wel eens anders zeg maar.
En nu ineens met deze blog, een aantal daaropvolgende gesprekken wat nachtjes slapen (oké en wakker liggen), het inzicht dat ook ik kan gaan werken in een volgende fase!
Ik heb al mijn spookgedachten door moeten worstelen. Maar er is geen ontkomen aan: ik heb me opgegeven voor de opleiding die me op mijn weg zet. Wat was het moeilijk om daar te komen en wat vind ik het eng, en bovenal wat kijk ik er naar uit om mijn eigen geschapen toekomstperspectief te gaan leven (en voorleven aan mijn kinderen)!
De weg met de narcisten is nog lang, maar met het belangrijkste op zak, vertrouwen, geloof ik inmiddels dat ik niet alleen kan overleven maar ook mijn eigen leven in liefdevolle verbinding met mezelf kan leven.
Graag wil ik bij deze dankbetuiging aansluiten. Ik ben met het tweede boek van Iris bezig. Zij en deze website geven mij een stem! Ik ben nu bezig te lezen welk effect het heeft als je opgroeit bij een narcistische psychopathische moeder. Erin geboren bent zoals ik. Niet anders wist als kind.
Inmiddels heb ik ook een pastoraal werkster gevonden binnen dit netwerk. Ook buiten deze website zoek in informatie over psychopaten. Mijn moeder geniet van mijn leed. Onvoorstelbaar is dat. Erover lezen, veel lezen, zoals Iris beweerd is zo fijn, want men zei me voortdurend: wees er toch niet zo mee bezig. Zoek afleiding, ga iets leuks doen. En heus dat doe ik ook, maar er veel over lezen om te weten wie deze narcisten en psychopaten zijn en hoe ik me ertegen kan opstellen en weren, is beter dan voor de problemen weglopen, zoals al mijn oude vrienden deden.
Bevrijdend is dat ik het nu hardop durf te schrijven en soms te zeggen als ik weet dat ik een zorgvuldig luisterend oor heb. Die zijn er nog te weinig. Ik moet een heel nieuwe vriendenkring opbouwen. Over een heel leven rouwen, wetend dat belangrijke ervaringen voorgoed verkeken zijn. Ik ben 65. Hier zijn mensen die dit begrijpen. Dat maakt mij sterker.
Ik ben een brief aan onze burgemeester aan het schrijven i.v.m. de woningbouw [die me binnen acht jaar drie keer uit mijn huis zet door afbraak en renovatie], waarin ik hem op de hoogte stel van mijn problematiek [die ook met mijn bijstandsuitkering te maken heeft] en deze website en dat ik na twaalf jaar hulp heb gekregen elders in Nederland. Dat er aandacht moet komen in onze stad voor deze problematiek en dat psychisch geweld strafbaar zou moeten zijn, dat de woningbouw voorzichtiger moet omgaan met mensen die problemen hebben, dat er moeders zijn die genieten van het leed van hun kind. Ik had dit nooit durven schrijven als ik niet zoveel bevestiging had gekregen. Maar het is de waarheid. De verhuizing naar een logeerhuis heeft me veel goeds gebracht, maar dat kan ik pas echt ervaren als ik weer in mijn eigen huis zit, want ik zit hier OMDAT de woningbouw mijn problemen heeft gebagatelliseerd. Dat geeft een fundamenteel onveilig gevoel. Alsof ik constant een halve meter boven de grond leef. Ik kan niet aarden in dit vreemde huis ondanks de veelheid aan luxe die ik thuis niet heb.
Het effect van alle erkenning die ik hier nu alweer meer dan twee maanden ervaar, maakt dat mijn verhaal al veel minder hoog zit. Er zijn mensen die het begrijpen en Iris die er met aandacht en zorgvuldigheid in detail over schrijft. Wat een rust geeft dat. Ik zit de laatste dagen soms stil te huilen, zomaar opeens zonder aanleiding. Dat is mijn écht zelf. Het voelt helend.
Dank ook namens mij aan Iris en Taco en anderen. Met name diep respect wat jullie vrijwillig doen.