Dit is een gastcolumn door Annabel. Zij reageerde dit weekend op een aantal pagina’s van deze website en zowel ik, als andere lezers vonden dat zij zo treffend schrijft. Ze reageerde enthousiast op mijn vraag of ze af en toe een gastcolumn wil verzorgen op dit blog. Dit is haar eerste column.
Dit voorjaar heb ik een cursus autobiografisch schrijven gevolgd. Doel van die cursus is door middel van het ophalen van herinneringen de rode draad in je leven te leren zien, het herkennen van patronen. Het inzicht dat zo ontstaat kan ruimte opleveren voor nieuwe mogelijkheden in je leven. Je wordt in het heden niet meer geblokkeerd door je herinneringen en de bijbehorende emoties uit je verleden. Althans, dat is de bedoeling.
Ik herkende de rode draad in mijn leven: mijn vader. Ik herkende een patroon, namelijk een patroon dat ik mij telkens voor mijn gevoel bevond in een situatie waarin ik klem zat, geen kant op kon. Het gevoel dat ik niet mijn eigen leven leidde, maar dat van een ander.
Waarom heb ik toch in mijn leven geen eigen keuzes mogen maken? Waarom heb ik toch altijd het gevoel dat er “iets” dreigt, dat er iets verschrikkelijks staat te gebeuren? Waarom doe ik in alles zo ontzettend mijn best en heb ik toch altijd het gevoel dat het niet goed genoeg is?
De vragen bleven, tot ik deze zomer in gesprek kwam met een therapeut. Deze therapeut zette mij op het spoor van narcisme en psychopathie. Ik ging lezen, lezen, lezen. Met stijgende verbazing kwam ik tot de ontdekking dat mijn vader werkelijk een ernstige persoonlijkheidsstoornis gehad moet hebben. Dat het een naam heeft: narcisme. Dat het dus niet aan mij lag. Dat het dus vaker voorkomt… dat er sprake is van geestelijke mishandeling… dat mijn zus en ik niet de enigen zijn, wacht eens, er moeten dus nog meer slachtoffers zijn… Waarom wist ik dit niet eerder! Ik ben bijna 49 jaar! Maar hoe had ik dit ook eerder kunnen weten?
Laatst vergeleek ik dit met bloed prikken. Als je bloed moet laten prikken, krijg je van de dokter een formulier mee waarop staat aangegeven waarnaar gezocht moet worden. Daarna volgt de uitslag. Met andere woorden: je moet weten waarnaar je op zoek bent.
Uiteraard heb ik in de loop der jaren ook antwoorden proberen te vinden, maar als je niet weet waarnaar je zoekt…
Onlangs werd ik door mijn therapeut gewezen op deze site. Met stijgende verbazing heb ik alles gelezen. Het is voor mij bijna niet te bevatten hoe ik hier als het ware over mijn eigen vader, over mijn eigen leven lees. De herkenning! Al mijn vragen kan ik beantwoorden vanuit het narcisme, alle puzzelstukjes blijken in elkaar te passen. Had ik dit eerder geweten…
Met Iris ben ik het helemaal eens: over narcisme is te weinig bekend. Voor mij geldt in ieder geval: sinds ik het weet ziet mijn leven er heel anders uit. Ik voel me langzaam maar zeker een ander mens worden (mezelf?). Ruimte ontstaat voor nieuwe ervaringen, ik maak (nog een beetje wankel) mijn eigen keuzes en het leven krijgt weer kleur.
Annabel