De sjaal

Dit is weer een gastcolumn door Annabel.

In de gevangenis die ons huis was woonden wij met ons vieren: mijn vader, mijn moeder, mijn zus en ik. Het was een groot huis, met een grote auto voor de deur. Mijn vader hield van pronken en van protserigheid. Van zwaaien met zijn portemonnee.

Op een dag nam mijn vader mij mee naar een winkel in het dorp om een warme sjaal te kopen. Ik was een jaar of 7. Mijn moeder kwam de deur niet uit, alleen als ze naar de kapper, de dokter of uit eten ging. In de winkel kwam ik er niet goed uit, ik vond de sjaals eigenlijk niet zo leuk. Vrolijk bleef mijn vader praatjes maken tegen de verkoopster, mij af en toe vragend een sjaal te kiezen. Nee, het was niet mijn smaak, ik vond de franjes niet mooi. “Jij bent ouderwets zeg “ , zei mijn vader, “je moet eens met je tijd meegaan “. De verkoopster moest lachen. Zonder iets gekocht te hebben verlieten we de winkel.

Eenmaal op straat begon het. Mijn vader beende richting auto en beet mij woedend toe: “Ik laat mij toch g*** niet door jou voor joker zetten.” Ik begreep niet waar hij het over had. Wat had ik gedaan? De autorit naar huis was een hel. Thuis stoof mijn vader de keuken in en brulde naar mijn moeder dat ik hem voor schut had gezet en dat hij dat niet pikte! Daarop verdween hij briesend van woede naar de huiskamer, om zoals gewoonlijk op de bank te gaan liggen. Volgt uiteraard de silent treatment. Die duurde net zo lang tot ik – soms onder druk van mijn huisgenoten, omdat zij de spanning ook niet langer meer aankonden, heel, heel nederig mijn excuses aanbood en aangaf dat ik toch wel heel erg fout had gezeten. Overigens, naar mate ik ouder werd ging mij dat steeds meer tegen staan en voelde ik daarbij steeds meer walging en innerlijk verzet. Tot ik het niet meer kon, tot ik letterlijk niet meer kon. In ieder geval, die avond huilde ik mijzelf in slaap. Niet voor de eerste en zeker ook niet voor de laatste keer.

Nu zie ik in hoezeer ik mijn vader’s narcistische imago in gevaar moet hebben gebracht door de sjaal niet te willen. Hij MOEST de “big man” tegenover de buitenwereld zijn, hij MOEST kopen, anders zou de verkoopster hem zien als zeikerd, namelijk iemand in de winkel die niet koopt. Ik had hem laten afgaan tegenover de buitenwacht… niet te verteren voor de narcist. Hij zal inwendig, al babbelend, in die winkel al gekookt hebben. Het enige dat er voor hem op zat was zich tegenover de verkoopster staande te houden door middel van het maken van een grap ten koste van mij en door mij vervolgens helemaal af te branden.

Annabel