Dit is een gastcolumn van Laura.
Vroeger had ik altijd hoop,
hoop dat alles altijd wel weer goed kwam.
Maar ik heb geleerd, dat Hoop vals is.
Hoop houd je weg van de pijn te doorvoelen waarom je niet in de realiteit wilt zijn.
Hoop houd je weg van de realiteit, waardoor je de werkelijkheid niet meer ziet.
Het is een soort van dissociëren.
Je ziet de gevaren niet, je ziet niet hoe je mishandeld wordt.
Kortom je kijkt door de verkeerde bril,
je kijkt door de bril van hoop.
Wishful thinking.
En altijd ben je ergens anders.
Ondertussen kan de ellende zijn gang gaan.
Dit dient jezelf niet, de ander niet en het totaal niet.
Want groeien gaat altijd samen,
maar ellende in stand houden ook.
Zo blijft een ieder in Zijn rol en verandert er nooit wat.
In de realiteit blijven is daarom het beste,
zonder te vluchten in hoop.
Dit betekent, dat je dan ook verantwoording moet leren dragen
voor je daden en je doen.
Pas dan kan je handelen, op weg naar groei en zelfstandigheid.
Intimiteit aan gaan met jezelf.
Weg uit je ellendige leven, omdat je nu ziet dat je dat niet meer nodig hebt.
Je kunt alles dragen, zoals het komt,
want je bent in de realiteit.
De verkramping die er dan nog is,
mag je volledig doorvoelen, omarmen en loslaten.
Zonder te vluchten zonder bang te zijn,
want je ziet het in de ogen.
Je ziet de realiteit.
Je ziet wat was, het verleden,
je ziet wat en wie je nu bent.
Je ziet dat het anders kan, want dat wil je nu ook.
Je mag leren jezelf te respecteren,
je mag leren wat het is om je grenzen aan te geven.
Je mag leren rouwen, om verdrietig te zijn om dat wat er niet was
en waarop jij zo vreselijk hoopte.
Je mag verdrietig zijn om alle lichamelijke pijn en geestelijke mishandelingen,
die jou zijn aangedaan.
Je mag rouwen om je vader en je moeder,
die je nu voorgoed achter je gaat laten.
Je oude leven, jouw keuzes, jouw relatie
Vanuit vroeger ben je gevormd,
’t heeft zich allemaal mogen uitwerken,
om uiteindelijk te worden opgelost.
In de realiteit.
Pas dan verdwijnt de hoop,
en doet RUST haar intrede.
Pas dan kan je hem loslaten,
Pas dan raak je af van je relatieverslaving.
Innerlijke rust betekent; misschien wel met chaos om je heen,
maar je bent er geen deel meer van.
Ik wens iedereen de weg naar rust.
Laura
13 reacties op “In de realiteit”
Hoe waar is het geschrevene. Als je in de situatie zit merk je wel dat er iets niet klopt maar daar stap je telkens overheen, verlegt telkens je grenzen en houd je vast aan HOOP.
Ook na beëindiging van de relatie, overvalt toch af en toe dit vervelende gevoel van hoop, die nergens op gebaseerd is, maar die je zo gewend was te gebruiken, om de pijn af te dekken.
Heel goed verwoord door Laura
Gezegde: “Hoop doet leven” gaat niet op als je in zo’n narcistische relatie zit. De hoop, de worst die je telkens voorgehouden wordt, waar je met open ogen intrapt, terwijl je het nb nog aangeeft bij hem, dat je aan het lijntje gehouden wordt door hem en er geen goed gevoel bij hebt. Beantwoordde hij altijd met hetzelfde triomfantelijke antwoord: “nee hoor”, dat zeg jij. Terwijl hij weet dat door bij jou weer hoop te kweken .hij je weer aan zich bindt. Wat een vreselijk “spelletje” is dit.
Dit is precies zoals ik het steeds meemaak.
Ik ga weer hopen dat we nu eindelijk een relatie krijgen.
En weer wordt het precies als daarvoor.
Omdat ik in de val van hoop ben getrapt.
Precies zoals het gaat… heel mooi omschreven!!
wauw…..Prachtig!!
Maar hoe alles verwoestend is het gevoel dat dit niet mag?
Dat na alle hoop er rust is.
Verlichting ,geluk,liefde en dankbaarheid.
Er vervolgens alle rust ontnomen word door een gezinsvoogd die niet kundig genoeg is .
Wij gedwongen worden om weer in die hoop te stappen.
Terwijl elke over winnaar zal kunnen zeggen dat dat niet haalbaar is.
en hoe harder er over onze grenzen heen gestapt word hoe kleiner onze wereld word.
Mijn rust is weg,maar ook de hoop zal er niet zijn.
Enkel lijdzaam overgeven aan de grillen van toen….
Want idd de choas om ons heen zal blijven,perfect achter onze grenzen.
De grenzen zijn nu alleen wagenwijd opgezet door jeugdzorg.
en daardoor zitten wij weer midden in die chaos……
wauw, ik had dit zelf geschreven kunnen hebben Laura, zo herkenbaar ! bedankt daarvoor.
Prachtig geschreven en precies zoals ik het beleef en voel….Het is een leerzame les en vooral het jezelf worden en leren kennen. Goed dat je de twee partijen aanhaalt, het is geen eenzijdig verhaal en ieder heeft zijn rol. Je kunt er ook sterker en zelfverzekerder uitkomen. Bedankt voor dit stuk Laura….
Ik heb gezien hoeveel het met je doet, en weet hoe moeilijk het is om jezelf en het vertrouwen in jezelf terug te vinden. Het gevoel dat je alles verkeerd doet en alles aan jou ligt overwint het vele malen van jezelf. Een prachtig stuk Laura en zo waar en mooi omschreven! je bent een kanjer! echt waar dat is 1 ding wat ik zeker weet. Je bent een voorbeeld voor veel mensen en een geweldig mens met het hart op de juiste plaats vergeet dat nooit!
Slachtoffers van NPS krijgen pas rust als de daders overleden zijn.. dat dacht ik en keek er naar uit. Mijn schoonvader overleed maar zelfs jaren later worden we nog geconfronteerd met verhalen over ons die niet waar zijn en waar we ons niet tegen kunnen verdedigen.
Mijn ouders met NPS leven nog en na hun overlijden zou een familielid met NPS van mijn leeftijd definitief uit ons leven kunnen verdwijnen, simpel door alle contact te vermijden. Helaas zal dit familielid steeds contact blijven zoeken met de kinderen (die gaan daar al jaren niet meer op in maar het raakt ons steeds weer) en het manipuleren zal nooit ophouden.
Ineens blijkt mijn oude ouder nog een kind te hebben en dat wist mijn andere ouder maar die is helaas in alle mooie praatjes getrapt en dacht 56 jaar lang dat het kind nooit zou opduiken…ook dit voor mij nieuwe familielid heeft NPS. Dat wilden we natuurlijk eerst zeker weten want we ontvingen deze persoon met open armen, iemand die 40 jaar naar familie had gezocht… medicijnen slikte tegen woedeaanvallen… iemand die nergens iets aan kan doen… het is altijd de schuld van de ander… nog gekker, er vliegen al (weer) diagnoses over mijn karakter, die van mijn man en kinderen (de laatsten zelfs nog nooit ontmoet) over tafel… zo min mogelijk contact dus zonder daar de schuld van te krijgen en proberen niet zelf te verdwijnen wat lastig is want mijn zelf wordt weer ontkend, er zijn al vooroordelen en dus hebben wij het gevoel dat wij de vooroordelen bevestigen wanneer we ons zelf zijn, enz.
Innerlijke rust vinden mijn man en ik bij elkaar en in de omgang met onze kleinkinderen, dan zijn we even wie we echt zijn maar we moeten steeds weer in de chaos om ons heen stappen. De klappen blijven komen en we proberen zoveel mogelijk te ontwijken of te voorkomen en onze kinderen te behoeden…
Eerst was er inderdaad hoop maar toen wist ik nog niets van NPS. Toen was er de hoop dat het zou ophouden maar zelfs met innerlijke rust komt de echte rust nooit en ben ik inmiddels aan het eind van mijn latijn want ik blijf onderdeel van de chaos omdat de mensen met NPS ons niet loslaten..
Als er iets aan de hand is kunnen mijn man en ik er over praten maar we moeten altijd snel weer door en willen genieten van onze geluksmomentjes, hij heeft geen behoefte aan hulp, ik wel… Zo bang om mijn kinderen (kleinkinderen) te verliezen…
Lieve coby,
Je angsten zijn gekend door ons die ze herkennen.
Je verlangen is gekend en doorvoelt als hoop.
Je hoop is doorvoelt als verlangen doorspekt van ansgt.
Angst is je aangemeten door hen die erin voorzien.
Maar hoop is als de glimlach van een onbevangen kind,
Hoop is weten dat jij telt .
Hoop is leven dat zindert.
Zij die jou voorzien van verlammende angst ,
Verlangen naar jou wanhoop ,
jou opgeven .
Zij verlangen naar Jou verlangen doorspect van angst
Hope-loos ……ontmoedigd.
Jou verlangen te durven hopen op veranderingen voor jouzelf
Is niet gewenst door de angstvoorzieners.
Zij rekenen op jou angst dat jij nooit mag veranderen door je te ontnemen van je hoop……
Doorspect van de verlammend angst in je verlangens ,winnen ze steeds meer terrein in je innerlijke kracht.
Die innerlijke kracht kan alleen maar ontstaan door zelfliefde die hoop doet aanwakkeren.
En dat is hun heilig graal, jou zelfliefde uit jou innerlijke wegloodsen naar henzelf via ingboezemde verlammende angst en schuldgevoelens.
Jou hoop word dus jou strop.
Jou zelfliefde die de hoop doet ontspruiten wil leven en het leven beleven.
Eens jou zelfliefde bewust doorziet dat het bij het ontspringen aan de bron al verwrongen word naar energie die destructief is door machten van buiten af, dan word het stil.
En in het stil worden vind het autenthieke macht .
En kan het transformeren ,
Like a phoenix rising from the ashes….
Daarom hoop ik voor jou …..vanuit mijn stilte.
Lieve groet
Lisia
Lieve Lisia,
Dank je! Om steeds weer te (her)lezen!
Nogmaals dank!
Ik wens iedereen steun en wijsheid toe en dat we dat op deze manier kunnen blijven krijgen en geven.
Liefs,
Coby
Lieve Coby,
Met veel liefde en respect lees ik en herlees ik.
Dankzij Iris en haar lieve helpers kunnen we elkaar (onder)steunen met ons verhaal.
Maar nog meer zo de kans krijgen om te groeien en ontgroeien.
Gewoon al te weten…er is een plaats waar we welkom zijn en onze pijn mogen wegleggen in onze schrijfsels.
En dan te weten dat die veilig is……
Mijn grote dank voor “het verdwenen zelf” die dit mogelijk maakt.
Het geeft een warm gevoel .
Voor sommige van ons misschien wel de eerste keer en de enige keren dat we veiligheid en geborgenheid ervaren.
En dat is al wat we nodig hebben om naar de volgende stap te willen.
Lieve groet
Lisia