Dit is een gastcolumn van Karen
Zestien jaren zijn er verstreken en sommige wonden lijken nooit volledig te genezen. Dat hij destijds de keuze maakte weg te gaan was een opluchting, de angst voor zijn dreigementen ‘ik maak je dood als je weggaat’ verlamde me. Ik wist dat de relatie niet klopte, ik wist dat ik voor mijzelf moest kiezen maar mijn vleugels waren gebroken in de jaren dat we samen leefden en ik wist niet meer hoe te vliegen.
Zestien jaar zijn er verstreken, onlangs besloot ik op de logeerkamer te gaan slapen omdat mijn huidige partner lag te snurken. Het was alsof er een gat in tijd ontstond, ik voelde de welbekende dreigende aanwezigheid in de logeerkamer, de snijdend scherpe vraag wat ik daar dacht te doen. Ik draaide mij om, er stond natuurlijk niemand. Mijn huidige partner is de meest liefhebbende partner die ik mij wensen kan, het was een onbewaakt moment in mijn onderbewustzijn wat de deur had opengezet.
Zestien jaar en sommige conditioneringen zitten zo diep dat ik soms nog steeds mezelf betrap op gedragingen die niet van mij zijn. Gedragingen die het gevolg zijn van het een weg leren vinden in de onvoorspelbaarheid van zijn gedrag. Ik probeerde mij aan te passen aan zijn verwachtingen, niet uit de behoefte om bevestiging of erkenning maar uit angst. Het is een onzichtbare conditionering die sluimerend ontstaat. Achttien jaar was ik toen we een relatie kregen, hij was mijn eerste serieuze relatie. We hadden plezier samen, we droomden een toekomst samen, gingen samenwonen. In de eerste twee weken openbaarde zich het eerste signaal. Ik kan nog altijd moeilijk begrijpen waarom ik toen niet ben weggegaan, ik was die avond mishandeld, gekleineerd en vernederd en ik moest het niet in mijn hoofd halen om te denken dat ik weg kon gaan uit de geplande oudejaarsavond met vrienden. Een eerste oudejaarsavond in ons nieuwe huis, met mijn twee beste vriendinnen en zijn vriendengroep. Dat daar de isolatie al begon heb ik niet herkend, hij was het slachtoffer dat opgevangen moest worden door zijn vrienden, hij had steun en begrip nodig, ik bleef alleen achter met mijn vriendinnen. Om twaalf uur kwam hij even langs met zijn vrienden om daarna weer te vertrekken, het werd een patroon dat mijn relatie met hem kenmerkte. Soms werd ik ingezet als decorstuk ter verrijking van het beeld dat hij wilde uitdragen, er waren momenten dat tijdens een samenzijn met vrienden hij zich ineens aan mij stoorde en het nodig vond mij te kleineren, er waren momenten dat hij me een avond lang kon negeren, er waren andere momenten dat ik voor hem de grote stoorzender was, doodleuk bracht hij me naar huis en ging zelf terug naar vrienden. Ik moest het in mijn hoofd halen om dan alsnog daarnaartoe te gaan. Wanneer ik dan naar bed ging kon hij midden in de nacht me wakker maken met veel verwijten waarom ik was gaan slapen, werd me verteld dat ik een waardeloze vrouw was omdat ik niet op hem had gewacht. De keren dat ik wel wakker bleef waren er eveneens verwijten, of ik hem niet vertrouwde soms en daarom was opgebleven.
Ik herkende de tactiek van het isoleren niet. Mijn twee beste vriendinnen verdwenen uit mijn leven, ik heb het ze niet kwalijk kunnen nemen. Zij konden geen weg vinden in het leven waarin ik beland was en ik ben pas achteraf me gaan realiseren hoe pijnlijk het wellicht geweest is voor hen om hun vriendin kwijt te raken. De band met mijn ouders verslechterde, ik liet niet merken in welke wereld ik leefde, hield de schijn op naar de buitenwereld. Samen naar verjaardagen of familie gelegenheden gaan was iets dat ik het liefst meed. Hij schepte er een vreemd genoegen in mij voor schut te zetten in bijzijn van anderen en ik moest het niet in mijn hoofd halen dit te passeren met een scherpe tegenreactie. Dat werd me later, in de beslotenheid van thuis, betaald gezet. Het was alsof verkeerd gedrag altijd werd afgestraft, soms met geweld, vaak met dreigen, me uit mijn slaap houden, me zonder sleutels midden in de nacht het huis uit zetten, me dwingen uit de auto te stappen en achter te laten. Het waren consequenties die me op scherp zetten, er was een constante dreiging aanwezig dat ik op mijn hoede moest zijn.
Mijn leven veranderde in zijn leven, iets wat wel vaker voorkomt in beginnende relaties bij jongeren maar wat niet per definitie een ongezonde relatie hoeft te betekenen. Dat het een soort onzichtbare muur werd waarbinnen ik gevangen zat zag ik niet, ik deed mijn best mee te bewegen met zijn leven dat ook het mijne was geworden. Ik deed mijn best de onvoorspelbaarheid te begrijpen, te volgen en het liefst de eventuele uitbarstingen voor te zijn. Was ik niet leuk genoeg gekleed met stappen? Dan deed ik mijn best een volgende keer iets leukers aan te trekken, wat kleinerende opmerkingen en soms ook blauwe plekken opleverde omdat ik er op uit zou zijn geweest hem voor schut te zetten.
Altijd werd ik vergeleken met andere vrouwen, zij zouden hun man nooit zo voor schut zetten, zij wisten hoe voor hun man te zorgen,zij wisten wat hun man nodig had. Zij waren echt goede vrouwen. Beetje bij beetje brokkelde mijn zelfvertrouwen af.
Ik verstond de kunst onzichtbaar te worden, was ik onzichtbaar dan had ik de meeste rust en de minst denigrerende opmerkingen. Te veel onzichtbaar zijn werkte averechts, dat triggerde iets in hem waardoor hij op me in ging praten. De zeldzame momenten dat ik ben geknapt en onredelijk reageerde viel hij moeiteloos in de rol van slachtoffer, hij wilde niet zo zijn, hij had het moeilijk, hij had mij nodig. Ik wilde dat geloven, en in die momenten wilde ik kunnen vasthouden aan de gedachte dat er hoop was. Het waren illusies, hij was net zo veranderlijk als het weer. Wanneer ik hem bevestigde in zijn slachtoffer zijn dan kon zijn stemming zo ineens omslaan, wanneer ik er niet op reageerde kon hij zomaar ineens boos worden en me verwijten dat ik niet van hem hield.
Mijn reacties (voor zover ik die nog toonde) werden zijn wapens, vakkundig wist hij deze in te zetten om mij een schuldgevoel aan te praten. Was ik blij dan nam ik hem niet serieus, was ik verdrietig dan hield ik geen rekening met hem, was ik boos dan kwetste ik hem. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik zelden boos durfde te worden. Ik leerde mezelf aan om niets meer te uiten, jaren later (toen we al lange tijd uit elkaar waren) was ik een keer boos geworden, ik stond tegenover iemand en voelde me koken van woede. Die ander keek me aan en zei ‘ik zie niet aan je dat je boos bent’, ik was verbijsterd en keek in de spiegel. Mijn gezicht verried niets van mijn inwendig koken van boosheid, ik moest mezelf leren me weer te durven uiten. Het heeft jaren geduurd voor ik dat masker van niets tonen kwijt was, het was geen kwestie van zomaar afzetten, het was opnieuw leren ontdekken hoe spontaan te zijn, het was mijzelf weer leren ontdekken.
Anderen vonden (en vinden) hem een aimabele man, als ik al eens iets probeerde uit te leggen over het leven dat ik met hem leefde dan werd het weggewoven. Zijn charmes op anderen misten hun uitwerking niet en op de één of andere manier wist hij dat zo uit te spelen dat dit het beeld van mij als slechte partner versterkte. Zelfs nu, na zestien jaar uit elkaar te zijn, weet hij dit spel te spelen. Ik heb jarenlang mijn mond gehouden omwille van mijn kinderen. Ik vind dat zij een eigen beeld van hun vader moeten kunnen creëren. Met pijn in mijn hart zie ik de strijden die zij met zichzelf voeren om een stuk erkenning bij hem te vinden, ik zie hoe ze de grond in getrapt worden, hoe hij met ze speelt, met hun gevoelens speelt. Dat raakt me, ik zou willen dat ik ze ervoor behoeden kan maar het is aan hen welke weg zij bewandelen.
Hij maakt geen direct deel meer uit van mijn leven en toch is hij soms nog steeds die schaduw op de muur. Het wordt tijd om die schaduw te laten absorberen door het licht. Het wordt tijd dat ik mijn zwijgen doorbreek, tijd dat mijn kinderen mogen weten dat hun vader een narcist is zodat zij met zo min mogelijk wonden hun eigen weg kunnen vinden. Tijd dat mijn vrienden mogen weten welke schaduw dit jarenlang over mijn leven heeft geworpen.
Tijd dat ik me losmaak van ook die laatste stukjes. Toen ik anderhalf jaar geleden puur bij toeval op de website Het Verdwenen Zelf belandde stokte mijn adem, tranen stroomden over mijn wangen, de pijn die ik voelde was onvoorstelbaar hevig. Ik las over mijn leven, ontelbare keren opgetekend door zovele mensen die de moed gevonden hadden om te delen over hun ervaringen en het was iedere keer opnieuw alsof ik las over dat leven dat mij getekend heeft.
Gelukkig heeft het me ook gevormd, ik heb mijn vleugels weer hervonden. Ze zijn geheeld, ik durf ze uit te slaan, ik durf te zijn omdat ik wéét dat ik een mooi mens. Mijn zijn was verdwenen maar heeft zichzelf hervonden en mag weer bloeien, dat is iets dat neemt niemand me meer af.
Karen
9 reacties op “Ik verstond de kunst onzichtbaar te worden”
Hallo Karen, wat een ontzettend goed stuk heb je geschreven. Nu na een relatie van 30 jaar en daar nu 3 jaar uit, ben ik tot de conclusie gekomen, dat je er nooit meer helemaal los van komt. Dat heb ik geaccepteerd. Dus huil ik soms om dingen die ik lees of zie en die mij weer doen denken aan de onnavolgbare opmerkingen en acties van de ex. Zelfs het feit, dat de boosheid nooit helemaal over gaat, laat ik toe.
Er zijn mooie dingen in mijn leven. Ik ben er van overtuigd, dat een goed sociaal netwerk een must is om hier doorheen, overheen en omheen te komen.
Hoewel het voor velen van ons niet is weggelegd, is mijn ervaring toch, dat geen enkel contact met de narcist de beste eerste stap is.
Veel wijsheid en sterkte voor iedereen.
Gelukkig ben je nu vrij, ik had hetzelfde wat jij had Karen, ik googlede op Internet naar haar vreemde, bizarre en uitermate deviante gedrag en kwam op een site terecht over narcisme, ik dacht eerst dat het over haar ging, dat was een schok voor mij………………
Ze kwam uit het buitenland, uit Nigeria, had helemaal niets en toch bleef ze mij kleineren, waardeerde niets en liet zelfs een kind komen.
Ik was de mooiste, de liefste, de beste, ze wilde een duplicaat van mij zo lief was ik, tot ze daadwerkelijk zwanger was toen werd de hel nog groter, ze lag de ganse ochtend op bed, ging dan Dvd’s kijken, Internetten en bellen en dan kwam ik thuis en mocht het eten klaar maken.
Ik heb de relatie toen beeindigd, dat was de zwaarste beslissing uit mijn hele leven, maar ik moest voor mij zelf kiezen. Als dank klaagde zij mij aan wegens poging tot doodslag en heb ik nog vast gezeten op het politie buro. Die agenten snapten het ook niet, had ik haar dan echt niet bedreigd midden in de nacht, had ik echt niet geschreeuwd “ik vermoord je” ? Liegen kon zij als de beste……………
Nu ben ik er achter gekomen dat zij de baby gebruikte om zich nog meer financieel aan mij te binden, het jochie is nu bijna 3 maanden oud en lijkt sprekend op mij. Ik kan haar geen geld sturen want dat gebruikt zij voor zich zelf om kleren te kopen of om uit te gaan, daar heb ik helaas al ervaring mee.
Ik weet niet of ik het lieve onschuldige kind ooit zal zien, zij is ondergedoken en niemand heeft haar nog gezien of gesproken, ook haar ouders niet, die heeft zij ook voorgelogen. Mij stuurde ze foto’s met als tekst er bij “hallo papa ik ben nu 6 weken oud” !! verschrikkelijk, ik heb haar nu definitief geblocked, maar probeer haar wel via via in Nigeria te traceren om het kind te helpen of te redden.
Als kind van een narcistische moeder is het heel zwaar, je schrijft het al Karen, maar wat kan ik doen ?
Ik heb het er erg zwaar mee, maar gelukkig is zij weg, ik zet mij in om het kind te helpen met alle middelen welke ik heb, maar als ik haar geld geef, denkt zij dat de geldkraan weer open gaat, bovendien weet ik niet waar zij is. In de nog geen twee jaar dat ik haar kende heb ik haar een vermogen gegeven, maar het deed haar niets.
Ik heb haar ook mijn onvoorwaardelijke liefde gegeven toen ze nog erg lief was en zorgzaam voor anderen, maar narcisten houden niet van jou, ze houden alleen van zichzelf………..
Joao, ik heb je verhaal meerdere keren gelezen hier. Ik vind het heel erg dat jij naast het feit dat je herstellende bent van dit afschuwelijke misbruik ook je kind moet missen. Dat moet heel erg voor je zijn. Aan de ene kant wil je alles voor je kind doen en aan de andere kant gaat dat niet. Dubbel verdriet voor jou. Ik vind het al ondraaglijk om te realiseren wat me allemaal gebeurd is en kan soms moeilijk m’n dagen doorkomen. Laat staan hoe het voor iemand in jouw situatie moet zijn. Ik wens iedereen die een prooi is geweest heel veel sterkte en in het bijzonder de mensen die ook nog eens via onschuldige kinderen te grazen genomen worden.
Je raakt mij flink, zo herkenbaar… Alsof je het voor mij geschreven hebt. Wij komen er wel, nu wij het door hebben. Ik wens je alle kracht!
Hoi Karen,
Mijn relatie met een exact hetzelfde type als jij beschrijft duurde anderhalf jaar. Ik trok bij hem in met mijn jonge kinderen. Hij had er twee. Ik zou het graag beschrijven wat mij én mijn kinderen (én die van hem, wat ook afschuwelijk is, maar ik los heb moeten laten) is overkomen. Maar om dat duidelijk te maken, heeft meer nodig dan dit stukje..
De buitenwereld dacht werkelijk dat ik een fantastische man had ontmoet. Het leek er ook zo op. Maar achter die prachtige mooie muur voor de buitenwereld werden ik en mijn kinderen op een ongelooflijk knappe en onbeschrijfelijke manier gemanipuleerd. Het is niet na te vertellen, hoewel ik dat, nadat ik door hem buiten werd gezet, letterlijk op straat met mijn kinderen, natuurlijk wel deed. De waanzin en het absurde was zo gigantisch en zo extreem dat ik niets liever wilde dan mijn absurde verhaal aan de buitenwereld vertellen. Steeds weer opnieuw vertelde ik mijn verhaal, zelf totaal leeg en op. Moe, kilo’s lichter en totaal mezelf kwijt. Niet wetende hoe de werkelijke wereld er ook alweer uitzag.
Ik wist nog niet van narcisme, begreep er niets van.
Terug naar mijn oude woonplaats. Mijn ouders, ook narcistisch wat ik destijds nog niet wist, vonden het heerlijk om mij op te vangen. Maar dan wel op hún manier. Op een manier die hún paste. Zij waren het die alle aandacht nodig hadden: de ouders met die dochter die zo ongelooflijk dom was en de kinderen zo enorm tekort had gedaan. Ze smeerden het op een manipulatieve manier onder mijn neus.
Pas járen later kwam ook ik op deze site van het.verdwenenzelf. Net als jij Karen, zijn toen pas mijn ogen opengegaan. Boek gekocht, workshops gedaan en lotgenoten ontmoet.
Mijn leven is daarna pas begonnen en ik vind het héérlijk! Los van narcisme is het leven fantastisch. Maar het was een pijnlijke strijd…
Vreselijk Marij, als je dan ook nog op die manier wordt “opgevangen”. Nog even extra natrappen heet dat dan. Ik hoop dat je je ouders inmiddels ook los hebt kunnen laten, want zij voegden niets goeds toe aan jouw leven toen je ze zo nodig had. Heel mooi voor je dat je leven nu zo fijn is. Ik hoop dat van mezelf ook nog een keer te kunnen zeggen. Ik ben nog volop mijn wonden aan het likken hier. Maar zo’n verhaal als het jouwe en de andere lotgenoten sterkt me en geeft me de moed en het vertrouwen dat ik nodig heb om door te kunnen gaan. Bedankt iedereen.
Hallo Karen,
Ook ik herken mij enorm in dit stuk . De isolatie die je in eerste instantie niet eens door hebt. De woede , het afkraken het alleen zijn.. Maar wat mij na 5 jaar het meeste raakt is wat hij met de kinderen doet.
Ik zie ze vechten ,bedelen om aandacht erkenning een complimentje , maakt niet uit ook al is hij boos. Als ze maar iets van hem horen of met hem kunnen doen ,
De kinderen die thuis komen en melden dat hij is wezen kijken bij hun sport en dat dat zo super was. terwijl ze erom hebben moeten vragen en dat jij zelf daar elke week staat . Maar dat is normaal.
De pijn van de kinderen dat hij weer niet na komt wat hij belooft.
Hij heeft vorig jaar in verband met fraude in de gevangenis gezeten. Ik heb het de kinderen moeten vertellen . Gelukkig had ik ze al voorbereid aangezien er een brief was gekomen dat dit ging gebeuren. De jongste is zo boos maar niet op hem. De oudste wordt door hem gebeld om geld bij elkaar te krijgen zodat hij vrij kan komen. Ze zegt tegen mij mam hij heeft niet eens gevraagd hoe het met mij ging. Ik begon net weer van hem te houden !! Dit gebeurt keer op keer en dat breekt mijn hart.
Maar wat kun je doen zoals je zegt je kijkt lijdzaam toe en bent er om ze op te vangen . Ze weten het en toch willen ze hem geloven …Maar dan denk ik hoe herkenbaar! Hij doet iedereen zoveel pijn .
Maar mijn kinderen zijn met hem verweven en ik hoop dat ook zij uiteindelijk onder zijn narcisme weg kunnen komen en dat kan maar op een manier Geen contact meer!!
Ook ik heb geen contact meer met hem ook al is dat soms moeilijk want door hem zijn er problemen met aanvragen voor de kinderen . Hoe vaak wil je overleg als er iets met de kinderen is maar betrek je hem erin dan gebeurt er het tegenovergestelde . Hij helpt je niet maar hij doet juist dat wat je niet wilt en hij weet het. Ook na al die jaren weet ik hij geniet als hij mij kwaad kan krijgen betreffende de kinderen. En hij geniet als ik reageer. Dus nu niets meer . Geen contact!
Verdrietige moeder
Marij, je strijd gaat altijd door omdat je een litteken op je ziel hebt, niemand ziet het, maar jij voelt het wel, een narcist is moeilijk los te laten vooral als het familie is of als je er kinderen bij hebt.
Ik ben er door mijn ex vriendin achter gekomen dat mijn broer ook een narcist is, jaren vroeg ik mij af wat er nu was met hem, altijd mij kleineren het hield niet op, maar nu weet ik het. Ik had al lang met hem gebroken maar nu 100%, dat lucht op, maar ik heb dan ook totaal geen binding met hem, nooit gehad ook. Iets wat er niet is kan je niet kwijtraken………….
Maar de buitenwereld snapt het niet, ziet het niet en voelt het niet, die worden ook gemanipuleerd.
Ik heb gebroken met de narcisten, Marij en Ellebelle. Sinds mijn zoon is geboren 9000 km verder, heb ik ook gebroken met haar, ik had nog geld gestuurd voor het lieve onschuldige schepsel, hij heeft er geen cent van gekregen…………………….narcisten zijn ook nog eens 100% egoisten !!!
Met contact houden pijnig je je zelf en voed je de narcist weer om jou op de pijnbank te leggen !!!
Ik probeer mijn zoon nog wel te volgen, misschien kan ik hem ooit helpen of redden uit de klauwen van dit monster, maar dan moet ik eerst weten waar zij is…………………
Wat een herkenning en idd die wond blijft altijd bestaan. Ik heb nu zelf ook een lieve vriend die nergens opmerkingen over maakt lief is en mijn compleet laat zijn wie ik ben. Soms schrik ik van mijn eigen gedachtes op dat ik zelf denk Ohhh wat zeg ik nu weer en bijna duik voor een reactie…maar die blijft uit en in plaats daarvan krijg ik een liefdevolle blik en een knuffel met de woorden dat hij me zo lief vind. Jarenlang ben ik getergd en vernederd gelukkig gaat het gevoel steeds verder weg dat ik onzichtbaar ben. Het komt goed met mij.